Burçin ve Erdi’yle Yasmin’le yaptığımız bir “20’lik Olmayan 20’liklere kimi davet etsek?” toplantısında tanıştım. E-postana hızlı, sıcak bakan cevaplar almak insana şahane hissettiren, günümüz durumlarından biri — bizim iletişimimiz de böyle başladı. İlk konuşmadan kasım sonu haberleşmeye karar verdik, “Hah, doğum günü zamanım, asla unutmam,” diyerek ayrıldım; bir sonraki buluşmamızda cevaplarıyla tanıştım. Memnun oldum.İnsan, Burçin ve Erdi’nin Instagram hesaplarına girdiğinde kendini şu zamanlar unutturulmaya mahkum bırakıldığımız umut dolu bir dünyayı hatırlıyor. O hissi Burçin’in gülüşünden yakalamak mümkün. Sanki burada dolar, euro ve pound durumunu takip etmiyoruz; dedenin teki “Telefonunu çıkar!” diye bağırmıyor; sonsuz belirsizlikler silsilesiyle boğulmuyoruz. Bir an soluklanabilmek harika bir his. Burçin ve Erdi’nin birlikte, umursamazca ve sıcak renkleriyle verdikleri pozlar da öyle. Evet, umutsuz bir romantiğim — sevgiyi hissetmeyi çok severim.20’lik Olmayan 20’likler kanalının yedinci konukları tesadüfi tanışıklığımıza teşekkür ettiren; karavanlarında onlarla birlikle kaybolmama izin vereceklermiş hissine kucak açan; “Hadi bütün bağlamlardan ve yakın okumalardan uzaklaşıp biraz kendimi bir şeylerden uzaklaştırma lüksüne izin vereyim,” dedirten; yeni yılla gelen yeni kararlar hevesine şahane bir ilham kaynağı olan Burçin ve Erdi, namıdiğer <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/trailofus/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Trail of Us</a>.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/4/1640860031966.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0by5jb20vY2xpY2s/c291cmNlPXdlYiZwdWJsaXNoZXI9NjAxMThjOWQzNzE1NzYwMDA2NzIzNDNhJm5ld3NsZXR0ZXI9NjAxMTkwMjgzNzE1NzYwMDA2NzIzNmI3Jmlzc3VlPTYxYmExMDU4MTQ4NmE1MDAwNjJjZWU0NiZzdWJzY3JpYmVyPXVuZGVmaW5lZCZzdG9yeT02MWJiNWNmZDE0ODZhNTAwMDYzM2E2NDImYXV0aG9yPTYwZDVhNzJjNGE0NDE4MDAwNjJhZGRmYSZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuaW5zdGFncmFtLmNvbSUyNTJGbmV1cm9hZXN0aCUyNTJG" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kaç yaşındasız? Kaç yaşında hissediyorsunuz?&nbsp;Erdi: Burçin 33, ben 34 yaşındayım. Bu yaşlarımızın da son aylarını yaşıyoruz. Doğrusunu söylemek gerekirse 20'lerimizin sonlarında gibi hissediyoruz.Bi’ 20’lik açsak ve sorsak: 20’li yaşlarındaki insanlara önerin nedir?Burçin: Biraz klişe olsa da yaşadıkça insan “doğru” olduğunu anlıyor. Gerçekten de zaman hızla akıp gidiyormuş, hayatı ertelememek gerek. Keyif aldığın işi bulmak bir yolculuğa benziyor. Önce birçok şey denemek, gerçekten deneyim kazanmak ve bu deneyimleri hayatını şekillendirmek için kullanmayı öğrenmek gerekiyor. O nedenle hayal ettiğiniz hayata giden yolda cesur olmaktan ve yeni deneyimler kazanmaktan kaçınmayın. Bol şans!20’li yaşlarına dair bir “keşke” ve bir “iyi ki” nedir?E: Keşke üniversitede Erasmus’la yurt dışında okuma deneyimi yaşasaydım diyorum. Yarı dönem hazırlık okuyup bölüm derslerini düzensiz aldığım için yaz okullarıyla okulu 3 buçuk senede bitirdim. Zaman zaman geriye dönüp bakınca Erasmus yapıp acele etmemeyi tercih ederdim diye düşünüyorum. Çok keyifli bir üniversite hayatı yaşadım ama geriye dönüp bakınca bu konu sürekli aklıma da gelmiyor değil.&nbsp;İyi ki kariyer değişiklikleri konusunda attığım adımlardan kaçınmamışım. Okuldan sonra ilk girdiğim iş olan bitkisel yağ sektöründen 2012'de — o zamanlar çok yeni olan — mobil reklam sektörüne geçtim. 2018'de de Burçin'le beraber İstanbul'daki hayatlarımızı geride bırakıp yeni yolculuğumuza başladık.&nbsp;Bu sayede fotoğraf ve video konusunda kendimizi geliştirmemiz, karavanımızı yapmamız ve seyahat ederek dijital içerik üretmemiz istediğim ideal hayat hâline geldi.&nbsp;B: “Keşke Boğaziçi'ndeki ikonik hocalarımızdan bazılarını daha dikkatli dinleseymişiz,” diye konuşuyoruz zaman zaman. Şu yaşlarımızda aynı dersleri alma şansımız olsaydı tarih, edebiyat ya da felsefe konularında anlatılan derslere krediden çok daha fazlası olarak bakardık.&nbsp;İyi ki okul yıllarında finansal olarak kendimi desteklemek için bir sürü işte çalışmak zorunda kalmışım diyorum. İnsan ilişkileri, iş disiplini ve farklı işlerde kabiliyet kazanma üzerine beni çok geliştirdiğine inanıyorum.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/4/1640860102351.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0by5jb20vY2xpY2s/c291cmNlPXdlYiZwdWJsaXNoZXI9NjAxMThjOWQzNzE1NzYwMDA2NzIzNDNhJm5ld3NsZXR0ZXI9NjAxMTkwMjgzNzE1NzYwMDA2NzIzNmI3Jmlzc3VlPTYxYmExMDU4MTQ4NmE1MDAwNjJjZWU0NiZzdWJzY3JpYmVyPXVuZGVmaW5lZCZzdG9yeT02MWJiNWNmZDE0ODZhNTAwMDYzM2E2NDImYXV0aG9yPTYwZDVhNzJjNGE0NDE4MDAwNjJhZGRmYSZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuaW5zdGFncmFtLmNvbSUyNTJGbmV1cm9hZXN0aCUyNTJG" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20'lik hâlleriniz bugünkü yaşam tarzınızı görse ne derdi?E: 20'li yaşlarımızda asla işlerin bu noktaya geleceğini hayal edemezdik diye aramızda da çok konuşuyoruz. “Kağıt üzerinde sunulsa düşünmeden altına imzayı atardık!” diye dalga geçiyoruz. Zaman geçtikçe hayatın içindeki küçük şeyler daha fazla önem kazanıyor. 20'li yaşlarımızın başında hayata bakış açımız daha çok kendimizi kanıtlamak ve bir şeyler başarmak üzerineydi. Şimdi tam tersi bir şekilde küçük detaylardan keyif alabildiğimiz, kendi hızında, doğa içinde bir hayat amaçlıyoruz. Her günü dolu dolu yaşamak en büyük gayemiz.&nbsp;O zamanlar bugünleri nasıl öngörüyordunuz? Haklı çıktınız mı — yoksa her şey çok mu farklı?B: Her şey ikimiz için de çok farklı. İkimiz de orta hâlli ailelerden geliyoruz. İşi bırakıp karavanda yaşamak gibi “agresif” bir karar aldığımızda ailelerimiz her ne kadar saygı duysa da “İyi düşündünüz mü? acaba işi bırakmasanız mı?” diye birçok kez kararımızı kontrol etme ve sorgulama ihtiyacı duydu. Aslında geriye dönüp bakınca biz bile bazen attığımız adıma şaşırıyoruz.&nbsp;20'li yaşlarımız bugünleri beyaz yakalı olarak geçireceğimizi öngörürdü diye düşünüyorum. Şu an Urla'da bir köyde yaşıyor, seyahat temalı içerikler üretiyor ve <a fr-original-style="" href="https://ontrailstore.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ontrail Store</a> adındaki kendi e-ticaret markamızı büyütmeye gayret ediyoruz.&nbsp;Alternatif bir senaryoda ilerleyen, hayalini kurduğumuz ama ulaşabileceğimizi pek de öngörmediğimiz bir hayata atıldık. Yol üstünde yeni patikalarla karşılaşabilidiğimiz ve onları takip edebildiğimiz için şanslı ve mutlu hissediyoruz.20’li yaşlarınızın Türkiyesi nasıl bir yerdi? Özlediniz mi?E: 20'li yaşlarımızın ikinci yarısını beraber İstanbul'da geçirdik. O yüzden sık sık Asmalı Mescit anılarımızı konuşuyoruz. Kampüse dönen gece shuttle’ları; Taksim'de gece sonunda Kızılkayalar önünde yapılan sohbetleri; öğrenci ya da yeni mezun bireyler olarak yurt dışında seyahat edebilme özgürlüğümüzü, okul günlerini ve daha birçoklarını.&nbsp;Hem üniversitede hem de tanışmamıza vesile olan okul sonrası girdiğimiz mobil reklam girişim ofisinde harika anılar biriktirdik. O deneyimler bizi bugün olduğumuz insanlar hâline getirdi. Özlediğimiz çok şey var ama her şeyin yeniden yoluna gireceğine dair de umudumuz tam. İnsan geriye dönüp bakınca güzel detayları daha çok anıyor. Yoksa bizim 20'li yaşlarımızda da birçok ülke ve dünya gündemi yaşandı. Umuyoruz ki 30'lu yaşlarımız bir şeylerin daha iyiye gittiği yaşlar olur.

20'lik

20’lik Alara’dan 20’lik olmayan Burçin ve Erdi’ye 6 soru.

Yedi: Trail of Us

Mehmet’le 2 yıl süren Koç Üniversitesi ANAMED hikâyemde tanıştım. O dönemler hayatım Etiler-Pera-Alibeyköy ekseninde dönüyordu — lisans hayatım yeni bitiyor, ne yapmam gerektiğini pek kestiremiyor ve bir şeyleri anlamaya çalışıyorken haftanın iki günü Merkez Han’da Yayın Asistanı olarak çalışıyordum. Sanıyorum en keyifli kısımlarından biri — ANAMED terasında bahara tanıklık etmek, Tülay Abla’nın sarma getirdiği haftalara denk gelmek veya Filmekimi esnasında mesai sonrası filme yetişmek dışında — Fıccın’da yenen öğle yemekleriydi. Bulgur pilavı ve pırasa yiyeceğim diye o kadar heyecanlanmamın bir sebebi, aralarda Mehmet’in de bize dâhil olmasıydı, eminim.&nbsp;ANAMED’de sürecin bir parçası olmamama rağmen en sevdiğim sergi <a fr-original-style="" href="https://anamed.ku.edu.tr/events/yusuf-frankonun-insanlari-bir-osmanli-burokratinin-karikaturleri/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yusuf Franko’nun İnsanları: Bir Osmanlı Bürokratının Karikatürleri</a>’ydi. Editörüm ve bir noktada 20’lik Olmayan 20’likler sorularımı muhakkak yanıtlaması gereken <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/Balican" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alican</a>, bir gün depodan daha önce basılmış kartpostalları bana hediye ettiğinde ilk işim masamı onlarla dekore etmek olmuştu. Sonra öğrendim ki öğle yemeklerinde ANAMED anılarını dinlediğim Mehmet, o serginin hem danışmanı hem de metin yazarıydı. Zaman geçti, bu tanışıklık hiç unutamayacağım bir anıya evrildi: Covid-19 &nbsp;nedeniyle ilk defa dijital gerçekleştirilen Onur Yürüyüşü’nü birlikte Yusuf Franko’nun Pera’sıyla birleştirdik. Bu soruları ilettiğim e-postada yazdığım gibi: İyi ki varsın, iyi ki yolumuz Pera’da kesişmiş.20’lik Olmayan 20’likler kanalının altıncı konuğu insana farkında olmadan small talk’uyla ilham veren, Sema’ya olan sevgisini sosyal medyadan yansıtışıyla bile insanın içini ısıtan, desteğiyle özel hissettiren, “İnsan bu kadar boomer olmamayı nasıl başarır peki?” dedirten ve bir sonraki araştırmasını daima merak ettiren <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/inesistente" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">K. Mehmet Kentel</a>.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/4/1639669129420.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.05" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İlk dijital Onur Yürüyüşü ve Yusuf Franko’nun Pera’sı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kaç yaşındasın? Kaç yaşında hissediyorsun?35 yaşındayım. Sanırım “yaşımda” hissediyorum. Hissettiğimle gerçeklik arasındaki makası kendi yaşımla ilgili değil de başkalarının yaşlarıyla ilgili fark ediyorum. Kendimi yakın hissettiğim 25 ya da 45 yaşındakilerin 30’larında olduğu yanılgısına düşüyorum sık sık. Daha önce çok etraflıca düşündüğüm bir şey değil ama bir tür “No man’s land” hâli var sanırım 30’larda.&nbsp;Yeni hayat 20’li yaşlarını sürenlerin etrafında ve onlar tarafından şekillendiriliyor, eski hayat 40 (belki 50) üstündekilerin kurduğu ve sürdürdüğü bir şey. En azından buradan bakınca öyle gözüküyor.Bi’ 20’lik açsak ve sorsak: 20’li yaşlarındaki insanlara önerin nedir?Doktora yapması —&nbsp;şaka şaka. Genel bir önerim yok açıkçası. Okullarının, çalıştıkları ya da bulamadıkları işlerin, iklimlerinin durumunu düşünüp endişelenmekten ve şehirleri, ülkeleri, dünyayı daha yaşanabilir, eşit ve özgür bir yer yapma mücadelelerinde onlardan ilham almaktan başka bir şey söylemeye haddim olmadığını düşünüyorum. Doktora yapacaklarsa bilgi üretim işini ciddiye alsınlar ve referanslarını düzenli tutsunlar yalnız!20’li yaşlarına dair bir “keşke” ve bir “iyi ki” nedir?İyi ki 10’lu yaşlarımdaki en yakın arkadaşlarımı 30’lu yaşlarıma taşıyabildim — biliyorum ki olmaması çok mümkündü ve şaşırtıcı olmazdı.&nbsp;Keşke oyun tarihçiliğinde biraz daha ısrarcı olsaydım. Belki çocuğumuzla oynayacağımız oyunlar bu konuda yeniden ilham verici olur!<img src="https://images.aposto.com/2021/11/4/1639669222548.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20'lik Mehmet, İstanbul Araştırmaları Enstitüsü'nü görseydi heyecanlanır mıydı?Görmüş ve heyecanlanmıştı. İstanbul Araştırmaları Enstitüsü 2007’de, ben 21 yaşındayken açılmıştı. Başından beri her şeyini takip ettiğimi, kütüphanesinde dirsek çürüttüğümü iddia edemem ama hep bir şekilde izlediğim, tanıdıklarımın çalıştığı, ilgilendiğim konularda işler üreten bir kurumdu.&nbsp;İstanbul çalışmaya da 20’lerimin ikinci yarısında başladım zaten ve bununla beraber yayınları, sergileri, konferansları daha sıkı biçimde radarıma girdi.&nbsp;20'lik Mehmet, Yusuf Franko'yla arkadaşlık eder miydi?Hayır, etmezdi. Abdülhamid’in paşası, Pera sosyetesinin gözdesi Yusuf Franko’yla aynı sofralarda oturamaz, aynı mekânlarda takılamaz, resepsiyonlarına davet edilmez, bunları da zaten istemezdi.&nbsp;Yusuf Franko hayranlık uyandırıcı bir araştırma nesnesi — onun hayatını, yeteneğini, sosyal çevresini; onu var eden mekânsal koşulları, sosyal ağlarını çalışmaktan büyük keyif aldım. Ancak onu, arkadaşlığı özenilesi bir karakter olarak görmüyorum.&nbsp;Gerçi itiraf etmek gerekirse birlikte en azından bir kadeh şarap içip Balassan çizimindeki Danse Macabre motifiyle ne anlatmak istediğini, bunun Pera’yla ilgili bir alegori olabileceğine dair spekülasyonumun ne kadar uçuk olduğuna dair fikirlerini duymak ve elimizdeki albümü dışında başka çizimi olup olmadığını sormak isterdim — yalnız hemen arkasından Pera’nın 19. yüzyılın ikinci yarısındaki dönüşümü hakkındaki eleştirel fikirlerimi suratına çarpar ve hesabı ödemeden kalkar giderdim!&nbsp;20’lik Mehmet de 35’lik Mehmet’ten çok farklı davranmazdı bence bu konuda. İkimiz de bir süre Pera’da bulunup radikal cumhuriyetçi bir gazete çıkartan ve gazetesi Hazzopulo Pasajı’nda satılan, Paris Komünü liderlerinden Gustave Flourens’la arkadaşlık etmeye çalışırdık — fakat ikimiz de başarısız olurduk çünkü hem onun kadar cesur değiliz hem de small talk’umuz kötü :)<img src="https://images.aposto.com/2021/11/4/1639669333371.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’li yaşlarının Türkiyesi veya Perası nasıl bir yerdi? Özledin mi?20’li yaşlarımın başında Hrant Dink öldürüldü. Pera’dan yürüyerek 15 dakika uzakta, 19. yüzyıl Pera haritalarının, Pera’nın bir uzantısı olarak gösterdiği Pangaltı’da, kendi mahallesinde ve kendi gazetesinin önünde. 20’li yaşlarımı benim için çerçeveleyen şeylerin başında bu cinayet geliyor. Bu çerçeve tek başına çok değerli bir insanın öldürülmesinin ötesinde bir şey elbette, içinde cenazede bir araya gelen yüz binler de var — Rakel Dink’in sözlerindeki gibi “bir çocuktan katil yaratan karanlığı sorgulamak” için yan yana geldiğin, tanıştığın, birlikte mücadele ettiğin, öğrendiğin, arkadaşlık ettiğin insanlar da, bütün bu süreçlerin benliğinde yarattığı kırılmalar ve kırgınlıklar da.&nbsp;20’li yaşlarımın Türkiyesi Hrant Dink’in öldürüldüğü ve mücadelede umut bulabildiğin bir yerdi. Pera’da — Artık Beyoğlu diyelim mi? — devamlı protestolar yapılır, bu protestoların bir anlamı olup olmadığı sorgulanırdı. 20’li yaşlarımın sonuna doğru Gezi oldu, o protestoların bir anlama evrilebildiğini gördük.&nbsp;Ki o anlam hâlâ çoğumuz için bir referans olmaya devam ediyor. Belki 20’li yaşlarımın çerçevesi bu şekilde tanımlanıyordur, yılları ve yaşları biraz esnetmeme izin varsa.&nbsp;Bu yıllar aynı zamanda Pera’nın hızla dönüştüğü, Asmalı Mescit gibi mahallelerinin orta sınıflar tarafından keşfedildiği, büyük bir hızla tükettiği, mülkiyetin el değiştirdiği, birçok kişinin yıllardır yaşadıkları ve çalıştıkları mekânlardan gitmek zorunda kaldığı bir dönemdi. 20’li yaşlarımda Kafe Pi’de fındık votka — öğk — içip Freddie Mercury &nbsp;— kalp — taklidi yaptığım zamanları ve bunları birlikte yaptığım arkadaşlarımı özlüyorum elbette. Ama Kafe Pi’nin öncülerinden olduğu bu dönüşümü romantize edemem. Türkiye için de karışık hisler içindeyim, bugünden daha iyi, olması gerekenden çok daha kötüydü.

20’lik Alara’dan 20’lik olmayan K. Mehmet Kentel’e 6 soru.  

Altı: K. Mehmet Kentel

<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/gunesduru" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Güneş Duru</a>’yla yaklaşık 14 yıl önce annemin bir çalma listesi sayesinde tanıştım. Spotify’da tek şarkıyla temsil edildiği şekilde değil, karışık kasetlerin bütünlük bozmayan kendi hikâye anlatıcılığı içinde gerçekleşen bir tanışıklıktı.&nbsp;Sanıyorum onunla ilgili en sevdiğim şey Twitter adında kullandığı gökkuşağı emoji’si. Güneş’le ilgili bendeki tınıları özetleyen de bu renkli tercih — akademik hayatını sanatsal üretimleriyle birlikte götürüşüyle “Evet ya, ben de yapabilirim!” dedirten ve “Burada güvendesin,” hissini veren Twitter profili, daha önce “güvenli alanlarda güvende hissetmemek” üzerine yaptığım bir konuşmayla bizi birleştiren araç oluyor. Sonra bugüne geliyoruz: 1968 doğumlu — en sevdiğim — 20’lik olmayan 20’lik annemin beni tanıştırdığı sanatçıya 20’lik olmakla ilgili soruları iletiyorum.20’lik Olmayan 20’likler kanalının üçüncü konuğu Redd grubunun gitaristi, arkeolog, aktivist, köşe yazarı ve besteci; neredeyse her konuşmasında denk geldiğim, orta yolculuktan kaçan politik gerçekliğiyle Güneş Duru.<img src="https://images.aposto.com/2021/10/3/1635968638733.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kaç yaşındasın? Kaç yaşında hissediyorsun?40’larımın ortasındayım. Kendimi 30’larımda hissediyorum, öyle de yaşıyorum diyebilirim.&nbsp;Bi’ 20’lik açsak ve sorsak: 20’li yaşlarındaki insanlara önerin nedir?Bu tür yaşlarda sizden büyüklerin size yaptığı önerileri ciddiye almayın derim öncelikle. Sonrasında “Benim yaptığım hataları yapmayın, her daim 20li yaşlarda kalamayacaksınız,” diye ekleyeyim. Zaman hızla geçecek ve bu yaşlar bizim gelecekteki altlığımız açısından çok önemli. Bazen berbat bir 20’li yaşlar dönemi geçirebiliriz — eğlenceye, tembelliğe kapılıp zamanı “boşa” harcayabiliriz ve bazen bu bize pek çok şeyi hızla öğretebilir de. Ancak aklımızın bir yerinde zamanın bizim savrukluğumuzu beklemeyeceğini de düşünmek gerekiyor.&nbsp;20’li yaşlarına dair bir “keşke” ve bir “iyi ki” nedir?Keşke daha iyi bir eğitim alsaydım. Keşke daha çok okusaydım; daha cesur olsaydım; her şeyi deneseydim. Bazen bunlar için “geç” oluyor. Keşke daha çok seyahat etseydim; Türkiye’nin ve dünyanın farklı yerlerini, genç, kaygısız ve telaşsız geçirseydim.&nbsp;Yalnız bir de gerçekler var. 20’li yaşlarım böylesine büyük, ekonomik bir buhrana denk geliyor — Türkiye’nin karmakarışık olduğu bir döneme. Aslında düşününce hiç çıkmamışız bu iklimden.&nbsp;Son 20 yıl daha kötü elbette.&nbsp;Özellikle de şimdilerde 20 yaşında bir birey, hem şanslı hem de şanssız. Şanslı diyorum çünkü öz güveni daha yüksek. Şanssız çünkü yokluktan bir kültür yaratım sürecinin; muazzam çabaların; darbe sonrası inşa olan kültür, sanat, bilim ortamını biz yaşadık. Tam da göbeğinde bir parçasıydık.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/10/3/1635968656362.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20'lik Güneş, Redd'in ürettiklerini görse ne derdi?Ne kadar anlardı emin değilim ama 20’lik Güneş de buz dağının görünmeyen kısmını merak ederdi.&nbsp;Redd biraz öyle bir grup, anlaşılması için emek ve zaman gerekiyor. Tek şarkılık, Spotify listelerinden birindeki temsilden öte bir anlam barındırıyor. Bu yüzden hiç bu kadarını beklemezdi sanırım — sanki 20’lik düşlerim bu tür bir hacimsel anlatı ve kavramsallık beklemezdi gelecekteki benden.O zamanlar bugünleri nasıl öngörüyordun? Haklı çıktın mı — yoksa her şey çok mu farklı?Bugüne ilişkin bir öngörüm yoktu. Hiç öyle “Gelecekte ne olurum, nasıl olurum?” diye düşünen biri olmadım 20’lerimde. Fakat ülkenin 2000’lerde yaptığı siyasi tercihlerin ve bu tercihlerin toplumun farklı kesimlerince desteklenmesinin bize ağır faturaları olacağını; yanlış seçimlerin, tam ya da yarım ağızla verilen desteklerin ülkenin geleceğinden, umudundan büyük bir eksilmeye ve erozyona neden olacağını öngörmüştüm.&nbsp;Konuştum, yazdım ve çizdim bu konularda. Düşünsenize, 20 yaşındasınız ve doğduğunuzdan bu yana ülke aynı kadrolara tarafından yönetiliyor; eğitimden bilime her şey yap-boz ve çürümüş bir düzenin parçası.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/10/3/1635968671913.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’li yaşlarının Türkiyesi nasıl bir yerdi? Özledin mi?Hem özledim hem de özlemedim. Özlediğim az önce sözünü ettiğim darbe sonrası Türkiye’nin kültür ve sanat anlamında kendine gelmeye çalıştığı, İstanbul’da pek çok mekânın açıldığı, Beyoğlu’nun alternatif müzik ve sanatlara, bugünle kıyaslanamayacak bir özgürlüğe sahip olduğu o günleri özlüyorum. Ki aynı zamanda bugün özellikle Türkçe sözlü rock ve alternatif müziğin tohumlarının atıldığı yıllar o dönem. Biz de bu süreci en rock’n roll, en şahane şekilde yaşadık.&nbsp;Öte yandan ekonomik çalkantılar; keyfî ve niteliksiz idareciler; ülkede yükselen şiddet ortamı; faili meçhuller de yine aynı zamana denk geliyor. Bir yanımız özgürleşirken, batı kentleri Avrupa’yla entegre olurken Türkiye’nin diğer ucunda Kürtler için en fena zamanlardı.&nbsp;O yüzden bir yanım özlüyor, diğer yanım Türkiye’nin o karanlık yanını düşünüyor — bu özlemin diğerlerine haksızlık olacağını düşünüyorum ve duruyorum.&nbsp;

20’lik Olmayan 20’likler ile ilgili hikayeler