“Zamannnnn ileriye aksınnnn.” Sihirli Annem izleyenler bilir, periler zamanı ileri veya geri alabilme ve hatta durdurabilme özelliğine sahiptirler. Sonra da fanilerin zihninden o anıları silerler ve hayat normalmiş gibi akıp gider. Şeye benzetirdim bunu, güzel vakit geçirirken zamanın nasıl hıphızlı akmasına ama sıkıcı bir derste ya da toplantıda dakikaların saatmiş gibi gelmesine. Zihin de sihirlidir bana göre, belki de bu yüzden kendimi insan zihnini anlamlandırmaya adadım. Bir süredir ise zamanın — güzel vakit geçirip geçirmemekten bağımsız — eskisine kıyasla çok daha hızlı aktığını düşünüp duruyorum. (Hangi peri benim zihnimden eski zaman akışını silmeyi unuttuysa Periliçe icabına baksın!!).&nbsp;Çocukken bir ömür gibi geçen bir koca yıl sanki kuş olup uçtu ve yerini 'aaa 2019, 4 sene önce miydi?'lere bıraktı. Zamanın yaş ilerledikçe daha hızlı geçiyormuş gibi algılanmasını perilere bağlayamayız tabii. Bu durumun en basit açıklaması hayatta olduğumuz sürenin uzamasıyla otomatik olarak bir senenin ömrümüze göre daha düşük bir orana tekabül etmesi. Örneğin 5 yaşındayken 1 sene hayatımızın beşte biriyken 29 yaşındaki birisi için bir sene hayatın 1/29’unu oluşturur. Zaten büyüdükçe eskiden kocccaman gözüken yerler 'aaa, burası bu kadarcık mıydı' dedirtmez mi insana? Sen küçüksün, alan sana göre büyük. Aynı hesap sanırım. Bir diğer fikir ise çocukluktaki zihinsel aktivitenin inanılmaz fazla olmasıyla ilgili. Yeni gelmişsin dünyaya, o kadar çok yeni şey öğreniyorsun ki hayat dolu dolu geçiyor ve dolayısıyla daha uzun zaman geçmiş gibi algılanıyor. Görece yeni bir <a fr-original-style="" href="https://sitn.hms.harvard.edu/flash/2019/no-not-just-time-speeds-get-older/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">çalışma</a> da subjektif zaman algısındaki hızlanmayı, yaşlandıkça nöral bağlantılarımızda olan değişimlerden dolayı görselleri işleyiş hızımızda olan yavaşlamaya bağlamış.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689243646594.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.13" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mantıklı buldum bu açıklamaları. ‘Tamam,' dedim 'zamanı rahat bırakayım.’ Dedim dedim de bu sefer de mayıs ayı iki sene gibi geldi bana! Malum seçim döneminde zamanda (ya da içimizde…) bir kırılma oldu herhalde. Upuzun mayısın ardından ise gözümü bir açtım, temmuzdayız. Eee haziran nereye gitti? İçime kurt düştü yine. Başka zihinler ve hatta başka kültürler nasıl algılıyor bu zaman denen şeyi diye kaşınıp durunca dayanamadım, sordum:&nbsp;Zamanın akışı hakkında ne düşünüyorsunuz? Özellikle bu aralar (yaz başı) zaman çok mu hızlı geçti?Sorduğum 59 kişiden yaklaşık %80’i genel olarak zamanın eskisine göre daha hızlı akmasına evet cevabını verdi. Bu oran sadece yabancı arkadaşlarımın cevaplarına baktığımda da benzer çıktı üstelik. Zaman algısının komple kaybolduğunu söyleyen de oldu. Peki başka neler mi dendi?“Bir klişe: geçmesin istemediğim zaman hızlı geçiyor. O yüzden haziran böyle oldu. Yaz bitmesin.”“18 yaşından sonraki son 10 senenin nasıl hızla geçtiğini anlamadım. Hızla yaşlanmak zor.”“Tatile çıktığımda daha ilk günden hemen bitecek tribine giriyorum ve hemen bitiyor.”“Bir yerde okumuştum, yaşlandıkça zaman daha hızlı geçiyor çünkü ömrüne oranla an kısalıyor diye. Mesela 7 yaşımdan 8 yaşıma koskoca bir yıl vardı ama 27’den 28’e bir anda bitiverdi gibi.”“Benim duygu durumumla çok bağlantılı zaman algım ya. Jolie’nin Wanted’daki çocuk gibi.”“Nasıl oluyor vakit bir türlü geçmezken yıllar hayatlar geçiyor.”“Geçmiyor.”“Günler birbirine benzediği için daha hızlı geçiyormuş gibi hissediyoruz.”“Zamanın hızını dehşet verici bulmak zamanın hızından daha korkutucu geliyor.”“Mutluyken, anı yaşarken çok hızlı geçmesi biraz can sıkıcı.”“Ya dün zaman kavramımı kaybettim, o kadar hızlı geçti ki bir şey. Cidden yaş ilerleyince sanırım zaten zaman hızlı geçiyor ama bazı zamanlar gün içinde yok oluyor. Düşüncem şu: zaman kırılma artık, bir sabit kal.”“Diş fırçam otomatik yani hep aynı süre çalışıyor ama dişimi sabah fırçalarken 15 saniye sürüyor, akşamsa hele kafam iyiyse 3,5 saat. Demem o ki insan mahmurken yani ne buradayken ne de uykudayken (metaforik olarak da) zaman hızlı geçiyor.”“Bu belirli zaman dilimi için zamanın hızlı geçtiğini düşünmüyorum çünkü bulunduğum yerlere, tanıştığım insanlara, yaptığım şeylere baktığımda çok fazla hissettiriyor. Genel olaraksa daha dün küçük bir kızdım şimdi doktoradayım, bu çılgınca. Yani yıllar açısından bakarsam zamanın daha hızlı geçtiği hissine sahibim ve bu rahatsız edici bir hal alıyor.”&nbsp;[çeviri]“Zamanı nasıl hissettiğimin hayattaki dönüm noktalarına bağlı olduğunu düşünüyorum ve bu dönüm noktaları zaman alan şeyler. Örneğin bir bitkinin büyümesi ya da kedimin büyümesi. Böyle şeyler görürsem, zaman değişikliklerini fark edeceğim. MUTLU(!) doktora öğrencileri olduğumuz için bir diğer önemli dönüm noktası burada nasıl ilerleme kaydettiğimiz ve çok da fazla ilerlemediğim için şöyle hissediyorum: zaman [algısı] nereye gitti?” [çeviri]***İnsan mahmurken veya günler birbirine benzediği için zamanın daha hızlı geçiyormuş gibi gelmesine dair cevaplar ve birinin çok fazla şey yaptığı için bu ara zamanı pek de yavaş algılamadığından söz etmesi bana bu girişte bahsettiğim ikinci fikri anımsattı. Küçükken an be an çok daha fazla şey öğrenip daha fazla uyanık (alert) ya da anda mı kalıyorduk acaba?&nbsp;Günlerimiz de birbirine bu kadar benzemiyordu. Bir kere gün aynı olsa bile onu yaşayan zihin aynı zihin değil. Ne dersiniz?Not: Yabancı arkadaşlara katıldıkları için teşekkür ederim, evrensel bir durum olduğunu burada da görmek ne hoş. Ne diyelim, e be periler!

20'lik

Zamanı birlikte geçiriyoruz be periler! 

Tik tak tik tak, Dudu peri zamanı rahat bırak

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/a/mervenurokutan" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Merve Nur Okutan</a> ve <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/a/62de71e255f553000627376f" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a>Bu hafta pek keyfimiz yok, biz de ikimizin artık keyiflerinden bir yazı yazdık.İzlediğimiz bir şey: Kızılcık Şerbeti. Kutuplaşmalara ve nefret dolu politikaya karşı antibiyotiğimiz güncel Türkiye röntgeni <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/bir-turkiye-gercegi-turk-dizileri-nursemalar-ve-sansur" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kızılcık Şerbeti</a> oluyor gene.&nbsp;Haftanın içeceği: Bir bardak soğuk su.Bir yiyecek: Hülya Hacımusaoğlu’nun incirli süt tatlısı. Nahoş günlerde bile ağız tadını korumak isteyenlere. Tarif isteyen ulaşsın.&nbsp;Bir şarkı: Özdemir Erdoğan - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/2cJhhpxflevAtPFku1kxID?si=5f821a3f078e488b" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gurbet</a>. Kime desem derdimi ben bulutlar?&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1685631931026.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="9.48" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bir kitap: Orhan Pamuk - Cevdet Bey ve Oğulları. Osmanlı'nın son, cumhuriyetin ilk yıllarına harika bir bakış. Zamanın fotoğrafı, şu an yaşananlara ayna niteliğinde.Bir film: Yorgos Lanthimos’tan Köpek Dişi (Dogtooth). Rahatsız edici bir film. E biraz da rahatsız olalım, dedi keyfimiz. İnsana doğruluğunu sorgulama fırsatı vermeden dayatılan bilgilerin ne kadar absürt olursa olsun insanın kutsalı olabileceği ve hayata dair tüm inanışlarını şekillendirebileceği ile ilgili bir yerden görebiliriz bu filmi.&nbsp;Yanım(ız)dan ayrılmayan bir şey: Alerji ilaçları ve kağıt mendil. Hoş geldin ya şehri polen!<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1685631730021.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Cevdet Bey ve Oğulları, alerji ilaçları ve kağıt mendil<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bir yazı: Tanıl Bora, milliyetçilik gerçekten yükseliyor mu yükselmiyor mu diye <a fr-original-style="" href="https://birikimdergisi.com/haftalik/11416/milliyetcilik-yukseliyor" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tartışmış</a>, olabildiğince yalın biçimde.&nbsp;Bir albüm: <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2UU0byg7ixOnleTAnbpOgs?si=o9k7VNyUTvOnObaHBBbuag" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sakin - Hayat</a>. Ortak sevdiğimiz şarkı ise <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1x2DfhYGDRLQGHXWv88cm6" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İkarus Başarsa</a> &lt;3&nbsp;Bir söz: Bırakın gençler oynasın!<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1685631805835.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.05" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/altplatform/?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ%3D%3D" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">[alt] Prodüksiyon</a>’un eski ofisinde çekilmiş bir fotoğraf. Slogan ise Berkin Elvan için atılmıştı.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Merve, Irmak ve Keyfim'in bu gezintisinden umarım sizler de keyif almışsınızdır! Tavsiye istediğiniz konular için <a fr-original-style="" href="mailto:20likbulten@gmail.com" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">20likbulten@gmail.com</a> 'a e-posta atabilir ya da <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/20likbulten/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Instagram</a> üzerinden ulaşabilirsiniz.

Kızılcık Şerbeti, soğuk bir su ve Orhan Pamuk

Keyfim Bilir #3

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://aposto.com/n/20lik" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">20'lik</a>&nbsp;bu hafta dizi izlerken gündemi düşünüyor ve RTÜK sansürlerinin kimi koruduğunu sorguluyor.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bir Türkiye Gerçeği: Türk dizileri, Nursemalar ve SansürYazı: Irmak HacımusaoğluArtık Nursema’nın dönüşümü başlamıştı. O ana karakterdi artık. İşte olanlar tam da bu sıralarda oldu. İçki kadehleri buzlanırken şiddetin alenen normalleştirildiği dizilere göz yuman RTÜK, Kızılcık Şerbeti’ne beş bölüm yayın durdurma ve 1.5 milyon lira para cezası vermeye karar verdi. Gerekçe ise dizinin kadına şiddeti özendirmesi… Maalesef ki ülkemizin kanayan yarası, en acı gerçeklerinden biri olan kadına şiddeti, buna maruz kalan karakterin güçlenip herkese savaş açtığını göstereren bir hikâye üzerinden anlatmak, şiddeti uygulamaktan daha büyük suç olarak görüldü. Gerçek failler ceza almaz ve kadınları koruyan İstanbul Sözleşmesi uygulanmazken, şimdilerde 6284 sayılı kanunu kaldırmak isteyenler sözümona bu sansürle kimi neyden korudu?Nursemalar varlar, bunu hepimiz biliyoruz. Bazıları yakından tanıdığımız, bazıları sokakta yanımızdan geçip giden o kadınlar. Karaktere muazzam bir şekilde hayat veren oyuncu Ceren Karakoç’a "aynısını yaşadım" diye haykıran canım kadınlar. Bilsek de her zaman dillendirilmiyor bunlar. Dizinin de adını aldığı deyim gibi, Türkiye’de "kan kusup kızılcık şerbeti içtim" deme kültürü çok yaygın fakat artık sansürden bıkmadık mı? Şimdi ister istemez sormak istiyorum: Sansürlenen şey şiddetin muhafazakâr biri tarafından uygulanması mı, kadınları gerçekten camdan atanların hatırlatılması mı, kadının bu şiddet ve bastırılmışlıktan güçlenerek çıkması mı yoksa dizinin polarize olmuş bizlerin değişip dönüşme ihtimalini göstermesi mi? Haklılık payım varsa söyleyin, sizce hangisi?<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/i/dizi-de-gibi-hayat-da-gibi" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(239, 254, 117) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Devamını oku</a>

Editörün Seçkisi

Bir dilek hakkın olsa hangi özelliğe sahip olmayı seçerdin?Işınlanma mı? Görünmezlik mi? Yoksa insanların zihnini okuyabilme mi?&nbsp;Görünmezlik bu soruya bir seçenek olunca kulağa güzel geliyor belki ama ben bugün başka tür görülmeme hâlinden bahsedeceğim. Ayrı bir birey olarak görülmemek veya hislerinin, düşüncelerinin, olduğun kişinin görülmemesi/duyulmaması durumundan. Unofficial kanalım Haklılık Payı’nı bilenler bilir (3 kişi), genelde önce bir fikrim olur ve insanlara bu konuyu sorarım acaba bu konuda haklılık payım var mı diye. Bu sefer ise beklentisiz “sizi gıcık eden şeyler nelerdir?” diye sormuştum ve aldığım bazı cevaplarda ortak bir nokta fark ettim.&nbsp;O yüzden normalin aksine bu sefer önce cevapları paylaşacağım:“Hislerimin başkalarının deneyimleriyle ya da hisleriyle karşılaştırıp değersizleştirilmesi.”“Kilo mu aldın kilo mu verdin yorumları.”“Emin olduğum şeylerde benimle inatlaşılması.”“Konuşurken sözümün kesilmesi.”“Hakkımda yapılan her türlü varsayım.”“Tatlı su kurnazları.”“Yalan.”“Emin olmadığım seçimler yapmış olabileceğimi kabul etmeyenler.”“Görülmemek.”<img src="https://images.aposto.com/2022/10/3/1669224723179.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.32" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Aslında çoğu cevapta gizli olan tema görünmezlik. Bunu şu örnek üzerinden anlatabilirim. Diyelim iki kişiyiz ve başka bir kişi bir teklifle geliyor. İkinci kişi direkt “evet olur, çok isteriz” diye atlıyor soruya. Belki ben istemiyorum? İşte böyle bir görünmezlikten söz ediyorum. Bunu bazen ebeveynler yapar, çocuklarının onlardan ayrı bir birey olduğunu düşünmeden “biz acıktık” gibi söylemlerde bulunabilirler. Hangi yaşta olunursa olunsun görülmeme hâli yaralayıcı olabiliyor oysaki.Yukarıdaki cevaplardan gidersek aslında emin olduğunuz bir konuda size hâlâ ısrar ediliyorsa yine görülmemiş/duyulmamış oluyorsunuz. Israrla emin olduğunuzu görmeden kendi fikrini dayatıyor karşıdaki. Hisleriniz başkalarının deneyimleriyle karşılaştırılıp değersizleştirilmesinde de durum böyle. 'Abartma,' denildiğinde mesela. Belki başkası için ufak olan bir şey benim için daha yoğun hislere yol açabilir. Evet, benden daha kötü durumda olanlar olabilir ama ben yine de şu an çok kötü hissediyorum. Size sorulmadan “sen şöylesin, böylesin” gibi yorumlar da benzer bir yerde kalıyor. Küçükken yapılırsa özellikle içselleşiyor bu yorumlar. “Yok yok o yapamaz.” Yapabilirdim belki ama yapamayacağıma inandırdınız. Direkt görülmemek diyen arkadaşımıza ise teşekkür ediyorum. Muhtemelen onun sayesinde fark ettim bu ortak noktayı.Ben hâlâ nasıl 'ben de buradayım!!' diyebilirim onu öğreniyorum 20'likler. Umarım siz de bu tarz durumlarda sesinizi çıkartıyorsunuzdur yoksa görmeyebiliyorlar!

Bu hafta haklılık payında konumuz görünmezlik! 

Görünmezlik

Yazı ve Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a>Çevrim içi bülten fikrini duyunca hemen atladım. Fırsat bu fırsat, sosyal medyadaki kimlik kargaşamdan bahsederim dedim. Fakat önce sosyal medyaya sevgimin temellerini anlatmak isterim.Beni tanıyanlar bilir, telefonla konuşmaktan hiç hoşlanmam. Görsel ipucu eksikliği sebebiyle yaşanan yanlış anlaşılmalar beni çok kaygılandırır ( küçükken arayan kişiye babam evde yok dediğimde ‘sen oğlu musun' diye sorduğunda hissettiğim gibi). Arayan kişiyle olan yakınlığımı sesime yansıtamadığımda ‘beni tanımadın mı yoksa’ sorgulamaları ve <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/140harf/status/1499050673924710411?s=21&t=5dLWQfNA5Gzmjos-b-wyyQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">aynı anda konuşursak kim sırayı diğerine bırakacak sorunu da.</a> Evet, Yasmin’in deyimiyle ben bir telefon faresiyim.&nbsp;Ama bir sorun var; ben fare olmak istemiyordum ki.Derken imdadıma MSN MESSENGER (rip) yetişti. Kendime kısacık bir isim seçebilmek, havalı görünmek için durumumu ‘meşgul’ yapmak, kişisel iletime müthiş (ergen) sözler yazmak ve sadece başkalarının dinlediğimi bilmelerinden hoşnut olacağım şarkıları herkese görünür yapmak… Ne kadarımı nasıl yansıtmak istersem onu yansıttığım, kaygılarımın sorun olmadığı bir yerdeydim artık. Çevrim içiydim! (meşgul gözüksem de).<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1657645050530.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.01" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Özlenen görüntü, MSN<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Telefon fareliğinden klavye delikanlılığına evrilmiştim böylece. Hatta Irmak Ziyagil olmuştu adım ve yarınlar yokmuş gibi tweet atıyordum. Merak ettim yine, bir ben miydim sosyal medya ile kimlik karmaşasına giren?Sarıldım klavyeme ve sordum ‘Sosyal medyadaki siz vs. gerçekteki siz’ diye.***"Gerçekte hep depresyondayım ama burada Instagirl’üm.""Önceden çektiğim hikayeleri evden hiç çıkmadan orada gibi gözüküyorum.""Gerçekte çevreme çok ilgisizim, sosyal medyada stalk yetenekleriyle paranoyak bir insan oluyorum.""Burnu kalkık ve soğuk gözüküyormuşum ama gerçekte çok tatlıyımdır.""Sosyal medyada aşırı açığım ve sürekli özelimi açıyorum ama gerçekte aşırı utangacım.""Ben sosyal medyada kişiliksizim, gerçekte kişiliğimi bulmaya çalışıyorum.""Gerçekte rutin bir insanım ama Instagram'ımda sürekli partileyen ve gezen bir insanım.""Dışarıdan hayatı yaşayan birisi, gerçekte anksiyetemle günümü Google'da geçiriyorum.""Mevlana’nın sözüne uyuyorum. Olduğum gibi görünüyorum.""Sosyal medyada çok huysuz biriyim herkesi eleştiriyorum gerçekte pamuk gibi biriyim.""İkisi hakkında da yorum yapamayacak kadar dengesiz bir kişiyim."***Peki siz gerçekte kimsiniz 20likler?&nbsp;

Bu kadar sık titreşim gönderemezsiniz.

Klavye delikanlısı x telefon faresi: Peki siz kimsiniz?

<div fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;" title="Page 1">Evvel zaman içinde —yani 17. yüzyılın sonu ve 18. yüzyılda modern çocuk edebiyatının ortaya çıkışıyla birlikte— Çocuk Edebiyatı, "çocuğa uygunluk (görelik) kategorisi"yle ilişkilendiriliyordu. 21. yüzyılın en sık başvurulan kaynaklarından biri olan Vikipedi de, pek farkı olmayan şekilde, Çocuk Edebiyatı'nı şöyle tanımlıyor: "Çocuklar için konuları, karakterleri ve kullanılan dil özelleştirilerek hazırlanan edebî eserlerin oluşturduğu edebiyat kolu."Piccolo, şu yaklaşımı kendine mercek alıyor: Çocukluğun ikincillik veya çocukluk döneminin yetişkinliğin bir uzantısı gibi görmek oldukça kültürel. Algı&nbsp;değişiyor ve dönüşüyor. Akademi, yavaş yavaş bu alana göz kırpıyor. Peki biz, Çocuk ve Genç Yetişkin Edebiyatı'na yaşçı bir perspektiften yaklaşmayanlar ve okur kitlesinin yalnızca belli yaş dönemine sıkıştırılmaması gerektiğini düşünenler ne yapıyor?</div><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Biraz da kişisel telden: Bir editör neden bu alana eğiliyor?&nbsp;</h2>Yazar olmak istediğimi ilk fark ettiğimde 9; edebiyat okumaya karar verdiğimde 16 yaşındaydım—Türkiye’nin pozitif bilimler ve hukuk fakültesi aşığı gerçekliğinin bir meyvesi olarak avukat olmak istediğimi sanıyordum. Ayrıcalığımı fark edeyim: bu yolda en büyük destekçim annemdi. Yine de yazarlık kariyeri planımı diğer yetişkinlere ilk açtığımda aldığım tepkiyi unutmuyorum: “O işte para yok.”O dönemler şimdilerde transfobik yorumlarıyla öne çıkan J.K. Rowling,&nbsp;bir kitap serisiyle milyoner olan ilk kişiydi. Hâliyle yaratıcı sektörler ve katı kapitalist gerçekliğimiz ağız edinip toplumumuzun yazarlığa yaklaşımını böyle özetliyordu. 17 yaşında üniversite sınavlarına hazırlanan bir adet ben, birazdan açıklamaya niyetlendiğim hadiselerden sonra, Karşılaştırmalı Edebiyat okumaya karar verdim. Bu sefer şöyle sordular: “Klasikleri okumayı bitirdin mi?” Şimdi geri dönünce bakıyorum ki yetişkinlik tahakküm kurma hevesini de beraberinde getiriyordu sanki—koşullar bitmiyordu.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/0/1656843504725.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.46" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🧷&nbsp;İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Piccolo'ya doğru: Çocuk ve Genç Yetişkin Edebiyatı neden önemli? </h2>Bu sürecin ilerleyişinde Çocuk ve Gençlik Edebiyatı’na ilgim, fan fiction yazarlığım ve internetin getirdiği özgürlüğün önemine değinmemem imkânsız. Çocukluğum ve ilk gençliğim, genellikle uyarlama filmlere karşı duyduğum hayranlıkla geçti. Bandom ve fandom’larla tanıştım; benimle benzer ilgi alanlarına sahip kişilerle forumlar aracılığıyla buluştum; hayran kültürüyle gelen aidiyet hissiyle ilk hikâyelerimi ürettim.Temsil; kendime nesne bellediğim Çocuk ve Gençlik Edebiyatı çıktıları; tahakkümden uzak çalışma alanları derken hayat beni 17 yaşında soktuğu yolculuktan 21 yaşında çıkarttı. Bu sefer şunu yanıtlamak durumunda kaldım: "Araştırma alanın ne olacak?"Elimdeki doneleri ele alalım:&nbsp;Yakın okuma yöntemini seviyorum; feminist okumalar ilgimi çekiyor; tüketmekten keyif aldığım alan büyüme hikâyeleri. Yıl, 2017.&nbsp;Madem öyle, danışmanıma neden Romantik dönem şairleriyle ilgilenmek yerine Bir Genç Kızın Gizli Defteri'nin eleştirisine düştüğümü anlatmam gerekiyordu. Yaptım da.&nbsp;Zaten o da <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/60f81a34248e990006585552" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a> yayımda.<img data-fr-image-pasted="true" src="https://images.aposto.com/2022/5/1/1655749887782.jpeg" width="550" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🧷 İllüstrasyon: Quentin Blake<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Meseleye akademik yaklaşımlar</h2>Kesişimsel feminist yaklaşımıyla tanınan bell hooks, Çocuk ve Genç Yetişkin Edebiyatı'na verdiği önemi şu şekilde açıklıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Çocuk Edebiyatı, eleştirel bilincin geliştirilmesine yönelik feminist eğitim için çok önemli bir alandır çünkü inanç ve kimlikler bu süreçte hâlâ inşa edilmektedir.</blockquote>Benzer şekilde, Filipović'in Gender Representation in Children’s Books: Case of an Early Childhood Setting&nbsp;isimli çalışması, çocuk kitaplarının cinsiyet, ırk ve sınıfla ilgili en erken ve en uzun süreli algılarından bazılarını sağlayarak sosyal öğrenme ve kimlik gelişimi sürecinde önemli bir role sahip olduğunu özetliyor. Masha Rudman'a göre de kitaplar, okuyucularının zihninde önemli etkiler yaratıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Kitaplar, düşünce ve davranışlar için uygun temeller oluştururken bize yardım edebilir veya engel olabilirler.</blockquote>O zaman hangi kitaplarla karşılaştığımız, özellikle çocukken, çok daha elzem.Santora da aynalar ve penceler teorisini literatürle tanıştırarak nefretin olmadığı bir dünyayı hayal etmemize yardımcı oluyor. Bu teoriye göre kitaplar "ayna" görevi gördüklerinde çocukların, yaşam tarzlarının, ailelerinin, ev/okul ve toplumun yansımalarını içeriyorlar. "Pencere"lerse çocukların yaşadığı dünyanın çeşitliliğine bir göz atma hakkı sağlıyor. Böylece bireyler, tanımadıkları insanlara, yerlere ve yaşam tarzlarına karşı rahatlık ve saygı geliştirebiliyorlar.&nbsp;🏰 Sonuç olarak:&nbsp;O hâlde sağlıklı bir toplumun reçetesi, temsilin artmasında yatıyor olabilir. Temsile yakın okuma yapıp irdelemek de eleştiri kaslarımızı güçlendirebilir.

Piccolo

"Kitaplar, düşünce ve davranışlar için uygun temeller oluştururken bize yardım edebilir veya engel olabilirler." —Masha Rudman

Piccolo 101: Neden Çocuk ve Genç Yetişkin Edebiyatı?

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a>Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a>Oradaydıkvar gücümüzle savunuyorduk yeşiliBirlik olmuştukBirlik, insanlar katıldıkça büyürve 1’liğini kaybetmez&nbsp;dilek ortak olunca “yeşili de özgürlüğümüzü de elimizden alamayacaksınız”&nbsp;***Kırdılar ama biziAmalar canımı çok acıtırSoğuk bir sopa&nbsp;indi sırtımızakalktı kalktı tekrar indi18 yaşındaydıkHiçbir renge katlanamayanlar var ya onların tahammülsüzlüğünde boğuldukHani farklı seslere ve özellikle sevgiye karşı alerjisi kabaranları diyorumSevgiyi hatırlarlarsa nasıl yaparlardı çünkü***eksi eksiyi artı yapar madembir ama daha ekleyeyim o zaman&nbsp;***ama&nbsp;bizim hala umudumuz varo yeşil kadar kalan umudumla yazıyorum bunlarıkarın içinden başını uzatan kardelenler gibisopaya karşı çiçek&nbsp;hem yekpare&nbsp;hem rengarenk

Irmak Hacımusaoğlu'ndan bir şiir.

GARK

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/alara_irl/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alara Civelek</a>’le nasıl tanıştım? Sosyal medyada <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/durubarbak/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Duru Barbak</a>’la birlikte kurdukları 1.5 Derece hesabını gördükten sonra, ikiliyi konuk aldığım bir <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/episode/1CoCJnsJAbgS2jFsFrsZ2O?si=75b027f0a36240d8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">ANGST İnsanları</a> bölümünde. Şans, o gün mansplaining vakası yaşadıktan sonra, ikili stüdyoya geldiğinde hissettiğim rahatlığı yazıya nasıl dökerim bilmiyorum. Tahakküm alanlarını dışarıda bırakmış, enerjilerini bonkörce paylaşan iki çok yakın arkadaş, beni aralarına alıp aynı rahatlıkla muhabbete dâhil ettiler o gün.O muhabbeti öyle sevdim ki Alara’ya 20’lerine adım atmasına iki kala bu soruları sormadan edemedim — virajda yakalamak istedim işte, o da kabul etti. İyi ki. Karşında oturup aktivizm alanlarını konuşabildiğim ve ortak fandom’larımızı tartışabildiğim için şanslı hissettiğim, adaşı olmaktan gurur duyduğum iklim aktivisti Alara Civelek.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Bundan birkaç yıl önce 18 yaş gözümde çok büyürdü; gençliğimin sonu olacak gibi düşünürdüm fakat görüyorum ki öyle değil, bu da beni biraz rahatlatıyor.</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2022/4/3/1653486272081.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.90" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kaç yaşındasın? Kaç yaşında hissediyorsun?18 yaşındayım ama pandemi nedeniyle iki yılımı tam yaşayamadığımdan 16-17 gibi hissediyorum. Aynı zamanda 18 de biraz korkutucu geliyor — bazen hâlâ bu yetişkinlik başlığı altına girmeye alışamadım diye düşünüyorum. Bundan birkaç yıl önce 18 yaş gözümde çok büyürdü; gençliğimin sonu olacak gibi düşünürdüm fakat görüyorum ki öyle değil, bu da beni biraz rahatlatıyor.Bi’ 20’lik açsak ve sorsak: 20’lerine yaklaşan insanlara önerin nedir?Klişe olabilir ama bence onları hayata bağlayan bir şey — bir hedef, bir hobi, bir kişi — bulmak.&nbsp;Yani sanki 20 yaşına gelene kadar mutlaka insanın bir sürü şey denemiş, kendini geliştirmiş ve birikim sahibi olmuş olması gerekiyor, çünkü bir dönemden sonra bu bahsettiklerimi yapmak kat kat zorlaşıyor. 18 yaşımdaki sorumluluklarımla 16 yaştaki sorumluluklarım arasında bile dağlar fark varken aradaki fark açılınca bu oldukça artacak gibi geliyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/3/1653486304671.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’lerine yaklaştığın yaşlarına dair bir “keşke” ve bir “iyi ki” nedir?“Keşke daha da yaşlanıyor olmasam,” diyebilirim çünkü bazen üstüne düşününce büyümek ve beraberinde yaşlanmak gerçekten korku veriyor. Özellikle de dünyanın şu anki gidişatına bakarak ileride nasıl bir dünyaya sahip olacağımızı bilememe durumu… Ama elbette bu bilince sahip olup onunla yaşamayı öğrenmemiz gerekiyor bir noktadan sonra.“İyi ki!” dediğim nokta da şu ana kadar kendime sıkı sıkı bağlandığım ve mesleğimi dahi üzerine katabileceğim, beni motive eden bir amaç ve konu bulabilmiş olmak. Bence iklim ve çevre aktivistliği beraberinde yaptıklarım sadece beni bu alanlarda geliştirmekle de kalmadı — birçok başka konuda kendimi geliştirmiş, normalde belki de çok daha geç öğreneceğim şeyleri tecrübe etmiş oldum: içerik üretimi olsun, konuşmacılık, planlama, zaman yönetimi, iletişim…Sence 20’lerindeki Alara, Duru Barbak’la beraber kurduğu <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/1.5derece/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">1.5 Derece</a> için ne düşünecek?Elbette zamanında “Şu geliştirilebilirmiş,” dediği noktalar olacaktır ama ben gurur duyacağını düşünüyorum. 15-16 yaşlarındayken yine de elinden geleni yapmaya çalışan, bunu güzel ve faydalı bir işe çevirebilmiş olması 20’lik Alara’nın yapmaya çalıştığı şeylerin bir giriş bölümü ve başlama noktası oldu.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/3/1653486349433.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.45" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’li yaşlarına yaklaşırken yaşadığımız iklim krizi şapkası altında ele alabileceğimiz gıda krizini öngörüyor muydun?&nbsp;Kesinlikle iklim krizi gibi ekolojik sorunlardan dolayı gıda krizi olacağını öngörüyordum, hatta ben değil bilim insanları söylüyordu bunu. Fakat şu anda yaşadığımız gıda krizinin büyük çoğunluğunun ekonomik ve siyasal sebeplerden olduğunu biliyorum.Çocukken 20’li yaşlarının Türkiyesi için nasıl bir yer hayal ediyordun? Doğru çıktı mı?Kesinlikle böyle bir hâle geleceğini düşünemezdim. Açıkçası rahatça arkadaşlarımla dışarı çıkıp gezebileceğim, yemek yiyebileceğim, eğlenebileceğim, bir şeyler içebileceğim koşullara sahip bir Türkiye bekliyordum. Şimdi her şey çok pahalı diye nohut-pilav ve çiğ köfte üzerine yaşıyoruz. Kahveyi dışarıda içmek yerine “Evde yaparız ya,” diyerek daha ucuza getireceğiz diye içimizi rahatlatıyoruz.Sadece ekonomik değil, aynı zamanda yapılan doğa katliamları, alınan kararlar olsun, bazen Türkiye öyle umutsuzluğa kaptırıyor ki bizi.

20’lik Alara’dan 20’lik olmayan Alara’ya 6 soru: “18 yaşındayım ama pandemi nedeniyle iki yılımı tam yaşayamadığımdan 16-17 gibi hissediyorum.”

On: Alara Civelek

Yazı:<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/irmakziyagil/https://www.instagram.com/irmakziyagil/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Irmak Hacımusaoğlu</a>20'lik yazar/çizer kadrosuna ilk katıldığımda sevgili Yasmin kendimizi kısaca tanıtmamızı söyledi. O gün şunları yazmışım:“Merhabalar! Ben Irmak, 20lik olmaya bile hazır mıydım bilmezken 30luk olmaya doğru gidiyorum (27). Noel Baba hemşehrim. ‘’Ben n'apıyorum ya?’’ diye her gün düşünüyorum çünkü bazen bir sürü şey yapmak istiyorum ama sonunda hiçbir şey yapmamış olabiliyorum. Ses çıkarmak, ‘’ben de buradayım’’ diyemediğimde bile var olduğumu (diyememe) inatla göstermek idealim. Çizgi romanların görsel dillerini yazıldıkları dillerle kıyasladığım bir doktora yapıyorum ve Alara’nın yazılarına umarım doodle’larımla eşlik edeceğim. Bir gün yazmak da isterim belki ama ben n'apıyorum ya…’’Parmak hesabı yaptım, 9 ay geçmiş bunun üzerinden. Hala aynı soruyu soruyorum kendime. Yapmak istediğim onca şey var içimde bir yerde mesela çocuklara resim yaptırmak veya bir kitap yazmak. Bunlar hayal ettiklerimden sadece birkaçı. Bir tarafım canlı derken öbür yanım işaret parmağını sallaya sallaya geliyor uzaktan 'Sen napıyosun yaa? Hayal etmek güzel de sen önce önündeki işleri bir yap. Gerçekliğe dön.’ İçimden şey diye geçiriyorum istemsiz; gerçeklik eskisi kadar gerçek gelmiyor ki. Mesela nasıl olacak bundan sonrası? Hep bu mu, yoksa ben ne yapacağım? Bir yandan ailem yaşlanıyor ve ben ‘bir durun zaten ortalık karışık’ diyemiyorum. Bu dönemlerde benim hayatımın biraz daha oturmuş olması gerekmez miydi?Oysa bundan altı sene önce falan her şeyden çok daha emin biriydim. Okuduğum bölüme bayılıyordum. Ne kadar güzel böyle, kişilik kuramları bilimsel dedikodu gibi. Kim, neyi, neden yapıyormuş? Nasıl bir hayatım olacağı üzerine ise şu ankine kıyasla hiç düşünmüyordum. Para kazanamam diye korkuyordum ara ara yalan yok ama ana hatlar belli gibiydi.&nbsp;İstanbul’da yaşarım kesin. Normal bir hayatım olur işte. Ezine peynirin 13 lira olduğu ve sık sık rakıya gittiğimiz. Beşiktaş’taki falcıya uğramadan da olmaz. Bu ana hatların üstünde sanki filler tepindi ya da simülasyonda bir değişikliğe gidildi. Hem zaman &nbsp;hızlandı hem de hayat anormalleşti. (2016’dan beri falan realite gerçekliğini kaybetti farkında mısınız tweet’i geldi aklıma).Ben iki sene yurtdışında master yapıp yukarıda anlattığım [bıraktığım] hayata dönerim derken euro 4’ten 8’e fırladı bir anda, derken<a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/62451976677e250006bc6dad" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;korona çıktı</a> ve bu sırada euro çoktan kendini ikiye katlamıştı bile. Sonra herkes terapiye başladı. Bir dakika, 12’den sonra müzik yasağı mı? Aklımızı kaçırmamız gereken şeylere şaşırmıyorduk bile artık.Ve ben artık hiçbir şeyden emin değildim.Not: Sahte psikologlar çok canımı sıksa da terapi yaygınlaştığı için mutluyum çünkü biz n'apıyoruz ya…

Ben napıyorum ya….

Simülasyon mu bozuldu?

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a>İlkokuldayken en sevdiğim dizilerden biri Çocuklar Duymasın’dı. Bir bölümde Haluk’la Meltem boşanmaya karar vermişlerdi &nbsp;ve dominant teyze Selami’nin Haluk ile görüşmesini yasaklamıştı. O zamanlar bir türlü anlamlandıramamıştım: bekarlarla evliler arkadaş olamazmış. Neden ki? Şimdilerde ise etrafımda bir bir insanlar evlenmeye başladı (hoş geldin 28). Ben tırnak yememek için yeşil oje sürüp sonrasında yeşil dişlerle dolaşırken birileri ‘yuvalarını kuruyorlar’dı. İşte o an aklıma geldi küçükken anlam veremediğim Çocuklar Duymasın bölümü. Bir noktada herkes evlenmiş ya da herkes partnerli olacaktı. Konuştukları konular ona göre değişecekti belki ya da etkinlik anlayışları farklı olacaktı. Tabii ki genellemelere karşıyım ama bir yanım içten içte korkuyordu —derken <a fr-original-style="" href="http://pinarapaydin.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">en yakın arkadaşım</a> Pınar bana ‘iki-birler’den bahsetti.&nbsp;“İki-birler kimlerdir? İkiyi oluşturan iki tane bir vardır. Bu birler bireyleri temsil eder. Sonrasında bu birler çeşitli sebeplerden bir ilişki kurmaya karar verirler. İki tane olan bu birler başta iki etmiş gibi gözükseler de daha sonra ‘bir’e dönüşür. Bu dönüşüm esnasında bazıları kendi bir olma hallerini yeni birliğine getiremez. Bu bazılarına iki-birler denir. İnsanlar iki-bir olunca ev sayısı da bir’e indirgenmeye başlar. Yeni oluşan bu bir’in kendine has bir zevki de oluşmaya başlar. Peki yeni oluşturulan bir’e taşınamayan insanın kendi bir’ine ne olur? O hala bir yerlerde midir? İki-birler insanı kendinden uzaklaştırıp ilişki bittiğinde de kendi ‘bir’ini aradığın bir halde mi bırakır?”‘Yemek saatimiz geldi’ diyen anneler olur ya çocuğunu kast edip biz dili kullanan. Onun gibi bir şeydi galiba bu, iki kişi olup aslında bir olmuş olanlar. Birini davet ettiğinde iki-birlerin ikincisine de otomatikman kapı mı açılır mesela çünkü onlar aslında birler? Partnerim varsa ve yalnız gelirsem yadırgayıcı bakışlara maruz kalmamın sebebi de bu muydu yoksa ‘bu ‘bir’in ikincisi nerede’ der gibi. İlişkiye girdikten sonra benliğini kaybetme kısmını es geçmek olmaz. Tabii ki her ilişki böyle değil ve binbir türlü ilişkilenme şekli var. Ancak bu normatif ilişkilenme şeklinin baskısı da tamamen bitmiş değil kanımca, bu nedenle burada kendi aramızda isyan etmekte bir beis görmüyorum. Benliği değişenler ya da gerçek benliğini bastıranların etrafı algılayış şekilleri de buna göre değişecektir çünkü insan birbiriyle zıt iki hali içinde barındıramaz (meraklısına: <a fr-original-style="" href="https://www.simplypsychology.org/cognitive-dissonance.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">cognitive dissonance</a>). Ya içlerindeki asıl hali bastırmaları (hatta bazen o hali kötülemeleri gerekir) ya da varoluşundan şaşmayıp gerekirse bunun için kavga etmeleri. İkincisi cesaret gerektiriyor: ya ilişki tehlikeye girerse, ya artık sevilmezse? (Cesaret ve esaret arasında sadece bir harf fark olması ne kadar manidar.) Kendi yaptıkları şeyleri başkasında görüp eleştirmeleri de bu yüzden aslında. Kimse bir zamanlar o kişi olduğunu aniden unutmuyor ama zihni onu anımsarsa &nbsp;statüko tehlikeye gireceği için o hali kötü görmek dışında çok da fazla seçenek kalmıyor.&nbsp;İlişkilendiğimiz kişiden etkilenmemiz ya da beraber evrilmemiz tabii ki çok olağan ve hatta büyütücü bir şey. Mesela, 23 sene dans etmeye utanmışken şimdi gözümü kapatıp kendimi ritme bırakmanın en büyük zevklerimden biri haline gelmesinin nedeni partnerimin beni cesaretlendirmesi. &nbsp;Bunu yaparken özümüzü korumak ayrı bir mesele sadece. Şu soruyla bitirelim o zaman bugünün isyanını, özümüzü koruyabildiğimiz ilişkilerde iki-birlerden olmuyor muyuz? Ne dersiniz 20likler?&nbsp;Not: İnsanın kendi “bir”ini kaybetme hali ve tekrar bulmaya çalışma çabası da zorlu bir süreçtir, dedi Pınar. O halde iki-birlerin de bu noktadaki cesaretini de takdir etmeden geçmeyelim.

Irmak Hacımusaoğlu ile ilgili hikayeler