Çok nadir istisnalar dışında en büyük gazetecilik işleri dediğimiz haberlerin hepsi birer skandal ve büyük bir ifşa değeri taşıyor. Her ne kadar gazetecilik bundan ibaret bir meslek olmasa da hem toplumun gözünde hem de gazeteciler arasında başarının işaretlerinden birisi genellikle bu türde büyük bir işe imza atmak.&nbsp;Gazeteciliğin skandallarla ve gizlenenleri ortaya çıkarmakla ilişkilendirilmesi bir yandan ona atfedilen değeri artırırken diğer yandan da meslek üzerinde bir baskıya ve bunun sonucunda da bazı sorunlu pratiklerin ortaya çıkmasına sebep oluyor. Yapılan haberlerin öne çıkması ve gündem olabilmesi için bir şok etkisi yaratması gerektiği algısı, haber arayışını ve onu üretme şeklini de etkileyebiliyor.Bunun en uç örneklerinden birisini geçtiğimiz ay içerisinde New Yorker dergisi sayesinde gördük. Derginin yazarlarından Clare Malone, komedyen Hasan Minhaj hakkındaki yazısında kimsenin aklına gelmeyecek bir işe girişmiş ve Minhaj’ın stand-up gösterilerindeki hikâyeleri <a fr-original-style="" href="https://www.newyorker.com/news/annals-of-communications/hasan-minhajs-emotional-truths" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">doğrulamaya karar vermiş</a>. Yazıyı okuduğunuzda Minhaj’ın kişisel hikâyelerini tamamen uyduran ve bunu duygusal etki yaratmak için kullanan acımasız birisi olduğunu düşünmeniz kaçınılmaz, çünkü yazı boyunca verilen mesaj ve anlatılan hikâye tam olarak bu.Elbette böyle büyük bir skandal internette ve medyada büyük ilgi gördü ve herkes Hasan Minhaj hedef almaya, onu eleştirmeye başladı. Kimse yazının doğruluğundan şüphe etmedi, neden kurgu bir gösterinin doğrulamaya tabi tutulduğunu <a fr-original-style="" href="https://www.salon.com/2023/10/30/hasan-minhaj-comedy-manufactured-scandal/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sorgulamadı</a>. Çünkü gazetecilikten beklentimiz olan skandal ortaya çıkarma görevini olabilecek en iyi şekilde yerine getiriyordu.Fakat bu durum Hasan Minhaj’ın kendi YouTube kanalına yüklediği <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/ABiHlt69M-4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bir video ile altüst oldu</a>. Zamanında yaptığı Patriot Act programıyla ölüm tehditleri alacak seviyede bir gazetecilik yapan Minhaj, bir <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/playlist?list=PLE6linSnhLs2QPLSaG6wDYL4PhGAbKz58" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Patriot Act bölümü</a> gibi hazırladığı videoda aslında yazının iddia ettiği gibi yalanların olmadığını kanıtlarıyla gösterdi. Üstüne bu kanıtları gazeteci Malone’a da ilettiğini, bunlar üzerine konuştuklarını da röportajın kayıtlarıyla ispatladı. Dahası, Malone’un kayıtta söylediği cümleleri nasıl keyfi bir şekilde kırptığını da herkese gösterdi. Sonuç olarak Minhaj’ın gösterilerini doğrulamadan geçirerek bir skandal yaratmaya çalışan New Yorker’ın kendi yazısını doğrulamaya gerek görmediğini öğrenmiş olduk.Buna benzer örnekleri düzenli olarak dünyanın her yerinde sıkça görüyoruz. Kimi zaman mesleki hırslarla, kimi zaman politik motivasyonlarla yapılan gazetecilik doğruyu aktarmak yerine en iyi skandalı üretmeye odaklanıyor. Çoğu zaman gazetecilikten veya haberin konusu olan kişilerden beklentilerimizi de doğruladığı için bu tür haberleri sorgulama ihtiyacı bile duymuyoruz. Hatta bazı kesimler daha da ileri gidip o kişilerin bu uydurma skandalların sonucunu hakettiğini söyleyecek kadar umursamaz bir tavır gösterebiliyor.Yıllardır mezenformasyonu, propagandayı, hakikat sonrasını, gazetecilere karşı azalan güveni ve daha birçok şeyi tartışırken sürekli sorunun kaynağı olarak farklı yerler işaret edilip duruluyor. Elbette işaret edilenlerin de bu sorunlarda payı var ama bu durum gazeteciliğin kendi içerisinde ürettiği bu dinamiklerin de katkısını görmezden gelmek için bir sebep değil.Ayrıca bu skandal beklentisinin getirdiği etkisini yitirme sorunu da var. Yalnızca son bir ay içerisinde kaç tane skandal seviyesinde haber okuduğunuzu, kaç tane büyük sosyal medya tartışmasının haberleştirildiğini bir düşünün. Ardından bunların gündemde kalma süresini, ne kadar etkisi olduğunu ve bir aydan daha eski ne hatırlayabildiğinizi düşünün. Sürekli skandal peşinde koşmak ve her olaydan bu türde bir haber çıkartmaya çalışmak her şeyi değersizleştiriyor ve önemsizleştiriyor. Maalesef iki sosyal medya postunu bile “büyük tepki” diye haberleştirerek gazeteciler de buna ortak oluyor.Peki bu sorun nasıl çözülür? Bana göre ilk adım olarak gazeteciliğin içerisindeki bu “dikkat çekici/sıkıcı haber” ayrımının ortadan kalkması gerekiyor. Eğer gazeteciliğin bir amacı varsa bu toplumu bilgilendirmek ve onların doğru bilgiye ulaşmasına yardımcı olmak, onlara eğlenceli ve şok edici olaylar sunmak değil. Mevcut hâliyle gazeteciliğe dair bu yaklaşım daha çok eğlence medyasının bir parçasıymış gibi düşünülmesine ve o şekilde çalışmasına sebep oluyor. Durum böyle olunca da gazeteciliğin sürekli kendisiyle çelişen ve kimlik bunalımı yaşayan bir sektöre dönüşmesine neden oluyor.&nbsp;Gazetecilerin bu sorundan kurtulmasının yolu da kendilerini bu yaklaşımdan kurtarmaları ve skandallara odaklanmak yerine sıkıcı işleri de savunmalarıyla mümkün.

n okuyoruz|

Koca New Yorker bile ne hâllere düştü.

Skandal Olmazsa Olmaz mı?

Zappa Zamanlar

Petrollü motoru çıkarıp yerine elektrikli motor koymak ve meseleyi kapatmak istiyoruz, ama çözüm bu değil.

Atlar ve Otomobiller

Yazın sıcak günlerinden kalan soğuk bir hikâyemiz var. New Yorker’da yayımlanan bir <a fr-original-style="" href="https://www.newyorker.com/magazine/2022/08/22/africas-cold-rush-and-the-promise-of-refrigeration" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazı</a>dan aldığımız notlarla biçimlenen. Nicola Twilley Ruanda ve soğutma sistemlerinin eksikliğinin yarattığı kayıplar üzerine yazmış. Soğutma sistemlerinin soframızla, ekolojiyle ve ekonomik büyümeyle ilişkisini anlatmak için gölde avlanan balıkların soğutulması için sabahın birinde kar buzu almak üzere yola dökülen bir erkeği, sabaha karşı üç gibi topladıkları muzları, domatesleri yükledikleri bisikletleriyle saatlerce tepeleri inip çıkarak başkent Kigali’nin pazarına yetiştirmeye çalışan köylüleri, ineğinden sağdığı sütü teneke ibriğiyle toplayıcıya yetiştirmeye çalışan kadını takip ediyor.Soğuk zincir,&nbsp;mutfağımıza giren sebze meyvenin toplandığı tarladan, balığın avlandığı denizden, sütün, yumurtanın alındığı çiftlikten bize ulaşma sürecinin görünmez arka planı. Evdeki buzdolabımızın raflarında yerlerini alana kadar bir dizi yapay olarak soğutulmuş ortamdan geçiyor yiyip içtiklerimiz. Mutfaktaki buzdolabımız, uzun bir soğuk zincirin son halkası. Uzun ömürlü olması için gıda ne kadar erken soğursa o kadar iyi. İdeali tarladan toplar toplamaz soğuk buhar veya başka yöntemlerle “tarla sıcağını” alıp, ürünleri serinletmek. Çünkü dalından koptuğunda hâlâ bir nevi canlı olan sebze ve meyveler hayatlarına devam edebilmek için kendi şekerlerini yakıp, C vitaminlerini ve ihtiva ettikleri diğer besinleri tüketmeye devam ediyorlar. İç ısıları düşürülünce metabolizmaları çok yavaşlıyor ve kendilerini yemiyorlar. Ve tabii sararıp solmaya yüz tutmadıkları, hücre yapıları bozulmadığı, içlerindeki suyu muhafaza ettikleri için de bakterilerin, mantarların saldırılarına daha uzun süre direnebiliyorlar, daha geç çürüyorlar. Bundan sonra soğuk depolarda bekleseler de soğutucu kasalı kamyonlarda oradan oraya gitseler de, süpermarket raflarında siz alana kadar oyalansalar ve hatta evde bir hafta daha bekleseler de tazeliklerini korumaya devam edebiliyorlar.Tabii mesele sebzeyi nasıl koruruz değil sadece. Ruanda kişi başına düşen milli gelirin 2 doların biraz üstünde olduğu en fakir ülkelerden biri. Ruanda'nın otoriter lideri (olmayanı nerede) Paul Kagame, “Ülkem 2050’ye kadar zengin olacak" diye bir hedef belirlemiş. 2023 deyip de ötelemekten iyidir herhâlde. Bu hedefin bir parçası olarak da Milli Serinleme Stratejisi&nbsp;oluşturulmuş ve 2020’de Africa Center of Excellence for Sustainable Cooling and Cold Chain&nbsp;(ACES) programı başlatılmış. Bir nevi bizim GAP’ı andırıyor ama bu sulama için değil de soğutma için. Afrika’nın güney ülkelerinde bir ilk ve çok iyi bir örnek diye İngiltere, Birleşmiş Milletler ve bazı Birleşik Krallık üniversiteleri hemen arka çıkmışlar. Zira sorun çok büyük. Küresel güney ülkelerinde üretilen gıdanın üçte biri soğuk zincir sistemleri olmadığı için israf oluyor. Günde bir-iki dolarlık gelirle geçinen köylüler için bu inanılmaz bir gelir kaybı. Yetersiz beslenmenin çocukların gelişmesini durdurduğu, insanların açlık sınırında dolaştığı yerlerde israfın sonuçları daha da ağır.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/5/1666343792175.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.46" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Çözüm kolay gibi duruyor, değil mi? Madem bu kadar gıda israfı var, hem kendilerinin beslenmesi hem de ürettiklerinin tamamını satabilmeleri için soğutma sistemleri lazım,&nbsp;o zaman fonlayalım bu sistemleri iş bitsin. 2015’te Birleşmiş Milletler küresel gıda kaybını 2030’a kadar yarıya indirme çağrısı yaptığından beri sivil toplum kuruluşları, kalkınma ajansları, yardım kuruluşları tam olarak bunu yapmışlar. Küresel güney ülkelerinde çeşitli soğutma projelerini fonluyorlar. Ama mesele ne kasabaya bir soğuk depo kurmakla başlıyor, ne de orda bitiyor.Dünya Bankası’nın Ruanda’da fonlayıp oluşturduğu 10 soğuk hava deposunu civar köylerde yaşayan köylülerin sadece yüzde dördü kullanıyormuş. Neden derseniz, köylüler için biberlerini depoda bekletmek çok pahalı. Avrupa Birliği fonlarıyla Kigali’ye 50 kilometre uzakta kurulan bir soğuk deposunun içinde bir-iki kasa acı kırmızı biberden başka bir şey yokmuş ama kasa kasa kırmızı biber dışarıda gölgede bekliyormuş. Dünya Bankası uzmanlarından Selçuk Tanatar’ın dediğine göre New York’ta da Nairobi’de de soğutmanın maliyeti aynı. Kilo başına 5 ila 15 cent. Nairobi’de, Kigali’de bu parayı kim verir? Kuzey pazarlarında ve bizde A grubu marketlerde satılan mangoların, yabanmersinlerinin, Fransız fasulyelerinin üretimini yapan veya organize eden büyük ölçekli sanayileşmiş tarım yapanlar verir tabii. Tanatar makalede şöyle diyor: “Böyle olunca da yerel halkın gıda güvenliğine katkıda bulunmuş olmuyorsun. Gelişmiş pazarlara daha ucuz ve daha iyi ürünler götürmüş oluyorsun.”&nbsp;Sadece pahalılık meselesi de değil. Bunların bakımı ayrı dert, kullanmayı öğretmek ayrı dert. Soğuk depoyu fonlamakla iş bitmiyor.Soğuk zinciri neresinden tutsanız soğuk elinizi yakıyor denebilir. Şöyle ki, Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü’ne göre israf edilen gıda bir ülke olsaydı bu ülkenin sera gazı üretimi Çin ve ABD’nin ardından üçüncü sıraya yerleşirdi. Öte yandan soğutma sürecinde kullanılan kimyasallar ve fosil yakıtlar küresel emisyonların yüzde yedisini oluşturuyor. İsraf edilen gıdadan sadece yüzde bir kadar az. Ama bütün ülkeler gelişmiş ülkelerin soğutma sistemlerine sahip olsalar bu emisyonlar 5 katına çıkacak. Bu arada soğuk zincirleri çok gelişmiş Avrupa ve Kuzey Amerika ülkelerinde de neredeyse aynı oranlarda gıda israf ediliyor. Küresel güneyde sorun gıdanın pazara ulaştırılmasında yaşanıyor, oysa kuzeyde sorun marketlerde, evlerde, restoranlarda raf ömürleri dolup ya da çürüyüp de yenmeden atılan yiyecekler. Soğutsan bir dert, soğutmasan başka.Refah içinde yüzen küresel kuzey ülkelerinin gıdayı soğutma biçimleri, başka birçok yaşam pratikleri gibi, sürdürülebilir değil. Sonuçta Twilley de yazısında bunu anlatmaya çalışıyor. Yapılması gereken kuzeyin israfla yüklü pratiklerini alıp güneye taşımak değil. Tersine, güneyde sürdürülebilir gıda zincirlerini oluşturup sonra bunları Kuzey’e de taşımak. Okumaya değer bir yazı.

Çözüm kolay gibi duruyor, değil mi?

Sürdürülebilir Bir Soğuk Zincirin Peşinde

<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sabah kahvesini Spada Coffee’de içmenin,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Spor dönüşü Bröd’den taze ekmek ardından sokağımdaki manava uğrayıp kahvaltılık almanın,</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2022/8/3/1663155233219.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Maçka parkı müdavimleri yürüyüşte<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Köpeğim Ginger'la Teşvikiye Fırın Sokak - Hüsrev Gerede Caddesi arası yürüyüşün,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ihlamur Yolu Sokak üzerinden geçerek arkadaşlarımla buluşmaya Federal’e yol almanın,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Lokanta Kru’daki her mezenin,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Fast food istiyorsam New Yorker’ın enginarlı pizzası Zeyneplerin Bahçesi’nin,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Poyracık ve Av.Süreyya Ağaoğlu sokaklarının kesişimindeki pembe bina: Lofça Palas’ın,</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2022/8/3/1663155330810.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Lofça Palas'tan yansıyan mahalle&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Teşvikiye’nin en eski binalarından 1925 yılında inşa edildiği düşünülen Gözüm Apartmanı’nın,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İnsanlardan uzaklaşmak ve dinlenmek isteyince İTÜ'den Maçka Parkı’na yürümenin. Maçka Parkı’nın da genelde daha sakin olan üst kısımlarını tercih ediyorum.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İstanbul’da başka hiçbir yerde olmayan ama burada olan şehrin merkezinde olup aynı zamanda “ev” gibi hissettiren bir mahallede dingin yaşamanın,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Karloff’ta bir kokteyl veya Socrates’te birayla sonlanan gecelerin.</li></ul>

SOLİ

Factory Hammerbrooklyn really is a festival space. The magazines and the names behind them run the show. We go out there to find the creators who can't hide their excitement for what they produce nor their creative process. One afternoon, we meet Martijn in't Veld and Arjun Chadha on the floor.Who? Martijn in't VeldPublication/Publishing:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://happypotatopress.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Happy Potato Press,&nbsp;</a>PublisherStory: Martijn in't Veld, the creator of the Netherlands-based publishing house which I discovered thanks to their book One Ingredient Recipes, is high on my list. The reason for this is The New Yorker without The New Yorker magazine rather than the books they publish. The founder of the publishing house submitted illustrations to The New Yorker many times, but never received a response, so they published their own The New Yorker. The magazine, which has a picture of a single piece of fruit on each page, may look empty, but I think it is a great example of the fact that there is not one straight path to achieve one's dreams. Is it coincidental or inspiring that we get to find out about this magazine before The New Yorker team?<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Who? Arjun ChadhaWhat do they do? Editor-in-chiefPublication/Publishing:<a fr-original-style="" href="https://www.getfamiliarmag.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Get Familiar Magazine,</a> hip-hop culture magazineStory: The most interesting thing about the creator of this magazine, which focuses on hip-hop culture, is that they left a career working in popular tech companies to approach the magazine as a product and to take care of its continuous development. Chadha defines writing as a kind of engineering job. In addition to their writing techniques, the media ecosystem and the business models developed, the magazine differs from other publishers in that, unlike other editors, he is not motivated to defend their personal opinion. Chadha created Get Familiar as an interview magazine that goes after the people who can best explain the topic it focuses on and asks the right questions. We learned that the intention is to strike a balance between bringing in readers who have no connection to hip-hop culture and offering hip-hop fans a new perspective they have never seen before.

Aposto Playground

The names behind the magazines run the show. So we asked them.

You tell me!

2018'den bu yana bültende dünyanın farklı yerlerinde medyanın kendisini nasıl dönüştürdüğünü, nelere odaklandığını ve nasıl sorunları çözmeye çalıştığını ele alıyorum. Bu sorunlar arasında sıkça karşımıza çıkanlardan birisi de hemen her ülkede medya eliti diyebileceğimiz ve birbirine çok benzeyen insanların oluşturduğu grupların sektörde sahip oldukları kontrol ve yönlendirme gücü.&nbsp;Bu sorun özellikle ABD'de ciddi bir mesele olmaya devam ediyor ve her ne kadar bu konuda adımlar atılıyor gibi görünse de bu adımlar "fazla ileri gittiğinde", sektörün karanlık tarafıyla <a fr-original-style="" href="https://www.damemagazine.com/2022/08/09/legacy-media-doesnt-do-accountability/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">karşı karşıya kalabiliyoruz</a>. Benzer örnekleri hemen her ülkede bulmak mümkün olsa da geçtiğimiz haftalarda New Yorker&nbsp;ve eski arşivcileri Erin Overbey ekseninde yaşananları burada da ele almak istedim.Uzun yıllar boyunca New Yorker'ın arşiv editörlüğünü yapan Overbey'in ismini birçok kişi Eylül 2021'de <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/erinoverbey/status/1437767832159277058" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Twitter'da paylaştığı veriler</a> ile duydu. Overbey, New Yorker arşivlerini tarayarak yayının aslında yazar seçimleri konusunda ne kadar ayrımcı olduğunu gösterdi. Bu tweetler büyük ilgi topladı ve Overbey'in bu verileri derlemesinin ne kadar önemli olduğu bolca konuşuldu.Her ne kadar dışarıdan bakıldığında her şey yolunda gibi görünse de artık öğrendik ki New Yorker ve sahibi Condé Nast, Overbey'in hem bu paylaşımlarından hem de yayın içerisindeki çoğulculuk çabalarından <a fr-original-style="" href="https://www.fridaythings.com/recent-posts/erin-overbey-the-new-yorker-gawker" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">memnun değilmiş</a>. Bu tweetler ile birlikte çalışma ortamında giderek artan bir baskı hissetmeye başlayan Overbey, son olarak Temmuz 2022'de performans incelemesine alınmış. Burada da saygısızlık, uyumsuzluk gibi bahaneler uydurularak kendisini dergiden kovmuşlar.Overbey'in bu yaşananları insanlarla paylaşması üzerine New Yorker görünürde hiçbir şey yapmadı. Ancak bundan kısa bir süre sonra, bir zamanlar medya elitlerinin korkulu rüyası olan Gawker, neredeyse herkesin New Yorker yönetiminin siparişi olduğuna emin olduğu bir haber <a fr-original-style="" href="https://www.gawker.com/media/erin-overbey-new-yorker-firing" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yayınladı</a>. Yazı boyunca konu sürekli Overbey'in karakterine geliyor ve "anonim New Yorker çalışanları" Overbey'i kötü gösterecek alıntılar veriyor.Yazının yayınlanması ile birlikte Twitter karıştı, birçok gazeteci ve medya çalışanı büyük tepki gösterdi. Erin Overbey ise yazıdaki iddiaların hepsini <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/erinoverbey/status/1555552484285980673" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">belgelerle yalanladı</a>. Ancak tepkinin sayısı yüksek olsa da ABD medyasının eliti diyebileceğimiz isimlerin yokluğu gözden kaçmadı. Bu da aslında yazının ne derece etkili olduğunun <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/erinoverbey/status/1556995947246362629" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kanıtı</a>.Maalesef dünyanın her yerinde medya sektöründeki bu elitlik ve gruplaşma sorunu yüzünden ciddi sıkıntılar yaşanıyor. İnsanların kendi gruplarını koruma dürtüsü, bulundukları konumu kaybetme korkusu veya yükselme hırsı böyle haksızlıkların devam etmesine neden oluyor. Sektör içerisinde bu dinamikler sürdüğü sürece de medya sektörünün köklü sorunlarını çözmesi ne kadar mümkün olur bilemiyorum.

Erin Overbey New Yorker'a Karşı

Medya Elitleri Dönüşmek İstemezse

Uzm. Kli. Psikolog &amp; Jungiyen Analist&nbsp;Özüm DemirelNew Yorker’da hayvan haklarına dair ilginç bir makaleye rastladım geçenlerde. <a fr-original-style="" href="https://www.newyorker.com/magazine/2022/03/07/the-elephant-in-the-courtroom" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Makale,</a> Nonhuman Rights Project&nbsp;- NhRP (Insan Olmayan Varlıkların Hakları) ve Bronx Hayvanat Bahçesi müdürü James Breheny arasında uzun zamandır devam eden bir davadan bahsediyor. NhRP,&nbsp;Happy adında dünya tatlısı bir filin, birey hakları gereği zorla hayvanat bahçesinde tutulamayacağını ve yabani hayvanları koruma programına alınması gerektiğini savunuyor. Karşı tarafsa kısaca “Nereden çıktı şimdi bu bilinçli birey kavramı, ne güzel bilet kesiyorduk?” diye ahkam kesiyor. Hayvanların “Bireylik” haklarını yeniden tanımlamaya yönelik bu çekişmeli süreç, hayvan ve insan aleminin birlikte yaşama kurallarına dair anlamlı ve kıymetli soruların da altını çiziyor.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Birey olmak ne demektir?&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir varlığı birey yapan nedir?&nbsp;Özgür olması mı?</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Akıl yürütme kapasitesi mi? Duygusal tepki verebilme yetisi mi? Benlik bilincinin oluşması mı?</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hayvanlar yasalara göre birey kabul ediliyor mu?&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İnsan, kendi yazdığı yasalara göre hayvanı nasıl tanımlıyor ve ona hangi hakları veriyor?&nbsp;</li></ul>Psikoloji laboratuvarlarında çocukların ve hayvanların öz farkındalığını Mirror Self- Recognition Test (SMR), Ayna testi ile ölçüyoruz. Ayna testi, 1970 yılında psikolog Gordon Gallup Jr. tarafından geliştirilen ve bir hayvanın ya da çocuğun aynada kendini tanıma yeteneğine sahip olup olmadığına karar vermeye yarayan bir deney. Aynada kendini tanıyan bir varlığın öznellik algısı ve benlik bilinci oluşmuştur, diye yorumluyoruz.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1654808100608.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Şu ana kadar&nbsp;testi geçen&nbsp;dostlarımız arasında &nbsp;yunuslar, balinalar, bonobolar, orangutanlar, şempanzeler, filler, saksağanlar, güvercinler ve karıncalar var. Kendimizi sürekli teste tabi tuttuğumuz yetmiyor gibi, hayvanları da test ediyoruz, orası ayrı konu. Ancak şimdilik en azından ayna testi canlarını yakmıyor, özgürlüklerini kısıtlamıyor diyerek uzayalım sınav yerinden.&nbsp;Peki aynaya bakmak ve bakan gözün “sahibi” olduğumuzu iddia ve idrak etmek yeter mi birey olmamıza?&nbsp;Carl Jung, bireye ve bireyleşmeye çok daha derin ve bütüncül bir yerden bakıyor. Jungiyen Analitik Psikolojiye göre birey, kendi derinliğini bilen ve otantik kimliğini gerçekleştirmek için özgür seçimler yapabilen&nbsp;kişidir. İşte bu biricik özümüzü tanıma ve birlik, bütünlük hissine ulaşma çabasına da "bireyleşme süreci" denir. Öze ve bütüne doğru giden, hiç bitmeyen spiral bir yolculuk... Bunu yapabilmek için de kişinin hem kişisel bilinçdışı hem de kolektif bilinçdışı ile samimi bir bağ kurması; özü kadar bütünle de uyumlu olması gerekir. Hadi bireyleşme tamam da, kolektif bilinçdışı derken…Kolektif bilinçdışını insan veya hayvan hafızasında kayıtlı her türlü deneyimi, dürtüyü, sembolü kapsayan bütün olarak tanımlar Jung. Kısacası hepimizin üzerinde büyüdüğü toprak. İçinde hem tarihimizi hem tohumlarımızı barındıran bir hazine. Yaşadıkça dönüşen ve hepimizi dönüştüren canlı bir organizma…&nbsp;Yüksek ses duyduğumuzda bedenimize korku salan da, bir çocuk kahkahasıyla ruhumuza çiçek açtıran da, hiç tanımadığımız bir canlının canı yandığında içimizi burkan da işte bu ortak miras. İstesek de istemesek de, farkında olsak da olmasak da kolektif bilinçdışından bilincimize sızan tepkiler var.&nbsp;Bronx Hayvanat Bahçesi’ne hiç gitmemiş, Happy adlı filin tutsak gözlerine bakmamış olsak da esaretin, hasretin, kilit sesinin yarası var derinlerde bir yerde. Doğadan, doğamızdan uzak olmanın; ailemizi, sevdiklerimizi özlemenin izi var içimizde.&nbsp;Dava nasıl sonuçlanacak bilemiyorum ama Happy tutsak kaldıkça ruhumuzda nedenini bilmediğimiz bir ağrı olacağı kesin.&nbsp;Sanırım birey olmanın yasal tanımından, farkındalık testlerinden çok; bireydeki ve kolektifteki deneyimi belirleyecek gerçeğimizi. Belki birey olmak aynaya baktığımızda gözden öte özü, özün geldiği bütünü görmektir. Kolektifte geçmiş yaralarımızın anısı, acısı kadar geleceğe dair hayallerimiz, dönüşüm ihtimallerimiz de saklı.&nbsp;Amerikan legal sistemine uzaktan sözümüz geçmese de, belki bugün Happy’nin özgürlüğü ve mutluluğu için umutlu bir adım atarız. Yanı başımızdaki bir cana sevgi gösterir, bakım veririz. Sınırlarımızı kısıtlamak için değil korumak için çizeriz. Aletlerimizi katletmek için değil iyileştirmek için kullanırız. Belki bugün hem biricik hem birlikte olduğumuzu hatırlayan bireyler olarak hayvan dostlarımızın yanında oluruz. &nbsp;&nbsp;Kim bilir? Belki. Aşk ve minnetle..

Dünyahali

Bireylik hakkı nedir?

Birey Olmak Ne Demektir? 

☕️ Ekonomi e-bülteni Morning Brew, 4 milyon aboneyi <a fr-original-style="" href="https://www.cnbc.com/2022/03/28/morning-brew-tops-4-million-subscribers-as-it-looks-to-expand-with-ma.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">aştı</a>.🎙 Spotify, podcast arayüzünde TikTok benzeri bir format <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/chrismessina/status/1507764847882080260" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">test ediyor</a>.🇷🇺 Ülkedeki baskıya daha fazla dayanamayan Novaya Gazeta, Ukrayna savaşı bitene kadar yayınını durdurma <a fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/world/2022/mar/28/russian-news-outlet-novaya-gazeta-to-close-until-end-of-ukraine-war" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kararı aldı</a>.🇮🇳 Hindistan'da gazetecilerin maruz kaldığı baskı üzerine International Journalism Festival'a panelist olarak katılması beklenen gazeteci Rana Ayyub'un İtalya uçağına binmesi <a fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/world/2022/mar/30/indian-journalist-prevented-from-flying-to-europe-to-speak-about-intimidation" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">engellendi</a>.📬 New Yorker, e-bülten tasarımını değiştirip daha doğal bir tarza <a fr-original-style="" href="https://digiday.com/media/why-the-new-yorker-is-using-more-voice-in-its-daily-newsletter/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">geçiş yaptı</a>.📊 Hiç kod kullanmadan veri görselleştirmenin <a fr-original-style="" href="https://rjionline.org/news/utilizing-no-code-tools-for-snappy-data-visualizations/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">birçok yolu mevcut</a>.🇨🇦 Kanada'da iflasın eşiğine gelen altı gazete bir kooperatif kurarak kendilerini <a fr-original-style="" href="https://www.niemanlab.org/2022/03/forming-a-co-op-saved-six-canadian-newspapers-from-closing-heres-how-they-do-business-now/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kurtardı</a>.💡 European Journalism Center, çözüm gazeteciliğini desteklemek için 3.6 milyon euro destekli bir program <a fr-original-style="" href="https://www.journalism.co.uk/ejc-launches-3m-fund-to-fast-track-solutions-journalism-in-europe/a914368/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">başlatıyor</a>.

Bu hafta New Yorker’da çıkan <a fr-original-style="" href="https://www.newyorker.com/podcast/politics-and-more/lina-khan-vs-big-tech" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lina Khan profilini</a> okuduk. 32 yaşında Federal Ticaret Komisyonu’nun başına gelen Khan’ın Big Tech’e karşı mücadele veren bir figur olarak nasıl yükseldiğini anlatan yazıyı herkese tavsiye ederiz.

New Yorker ile ilgili hikayeler