Zeynep Ayşe Hatipoğlu:&nbsp;Disiplinlerarası çellist, besteci ve doğaçlama sanatçısı. Doğaçlama ve oyun kavramlarıyla deneyler yapan sanatçının çalışmaları arasında akustik ve elektroakustik kompozisyonlar, mekâna özgü performanslar ve farklı disiplinlerden sanatçılarla ortak projeler yer alıyor.Görkem Gömeç: İklim gazetecisi Görkem, Boğaziçi Üniversitesi ve SUNY Binghamton'da Küresel ve Uluslararası İlişkiler okudu ve İsveç'te Uppsala Üniversitesi'nde Sürdürülebilirlik üzerine yüksek lisans yaptı. Aposto'da <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/n/cevreci-geek" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Çevreci Geek</a> yayınını çıkarıyor.

Editörün Seçkisi

<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kimlik Bilgileri</h3>Takma adım:&nbsp;Aslında bir takma adım yok ama Starbucks ismim Poyraz ve bazı arkadaşlarım artık bana öyle sesleniyor.Yakın zamanda ziyaret ettim:&nbsp;Silivri! Epey uzak ama teknik olarak hâlâ İstanbul!&nbsp;Yakın zamanda keşfettim:&nbsp;Geçen hafta İstanbul'u ziyaret eden bir grup öğrenciyi şehirdeki favori mekânlarımdan Yedikule ve Samatya civarında bir yürüyüşe çıkardım.İstanbul’da nerede yaşıyorsun?&nbsp;Kurtuluş&nbsp;&nbsp;<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">HOŞBEŞ</h3><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"> </h3>Merhaba Paul. Geçenlerde okuduğum bir alıntı tivitini hatırlıyorum. Tivit özetle, “Doğduğun ve büyüdüğün yerden çok uzakta bir yerde yaşıyorsan deli olmalısın.” diyordu. Sen de cevaben “6848 mil uzaktayım, bir hilkat garibesiyim o zaman.” yazmıştın. ABD'den Türkiye'ye mesafe çok uzun, doğru. Ancak bunun seni bir hilkat garibesi yaptığından emin değilim. Bize Paul Osterlund'un yolu İstanbul'a nasıl düştü anlatır mısın?İstanbul'a ilk defa 2007 yılında, üniversite ikinci sınıfta ve 19 yaşındayken bir öğrenci gezisiyle gelmiştim. Boğaziçi Üniversitesi'nde bir derse katılmıştık. Çok net bir şekilde hatırlıyorum, ilk kez güney kampüse inen yolun tepesindeyken gördüğüm boğaz manzarası beni büyülemişti. Tamamen karalarla çevrili Albuquerque, New Mexico'da büyümüş biri olarak, en hafif tabirle nutkum tutulmuştu. O an İstanbul'da yaşayabileceğimi anladım. 2008 yılında buraya geri döndüm ve değişim öğrencisi olarak bir yıl Boğaziçi'nde okudum. Kısa bir süre tekrar ABD'de yaşadıktan sonra 2011'de Sabancı Üniversitesi'nde yüksek lisans yapmak üzere İstanbul'a taşındım, o zamandan beri de buradayım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1659814895780.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Paul, favori yerel saat tamirci dükkânının önünde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Hâlihazırda 10 yıldan daha uzun bir süredir İstanbul'da yaşıyorsun. Akıcı bir Türkçen var ve muhtemelen İstanbul'u yerellerin çoğundan daha iyi biliyorsun. Sabancı Üniversitesi'nden Türkiye Çalışmaları yüksek lisans diploman bile var! Bence senin İstanbulla özel olarak, ancak Türkiye'nin geneliyle kurduğun ilişki günümüzde bu şehirde yaşayan yabancılar arasında istisnai bir yere sahip. İstanbulla yaşadığın aşk üzerine neler söylersin, senin için şehri bu kadar büyüleyici kılan nedir?Bir “24 saat” şehri olmasına bayılıyorum. Mahalleme geri dönüp sabahın dördünde tavuklu pilav yiyebilmeyi, herhangi bir saatte çeşitli dükkânlardan bira alabilmeyi seviyorum. İstanbul'un hızına ve enerjisine alıştıktan sonra, her şeyin akşam 10'da kapandığı diğer kentlere gitmek keyif kaçırıp günlük ritminizi alt üst ediyor. Şehrin aşırı büyümesinin yıkıcılığına ve “arsız” inşaatlara rağmen, İstanbulda hâlâ her zaman güzellikler bulmayı başarabiliyorum. Mahallemin içinde ya da kıyılarında yer alan ve yanından defalarca geçtiğim yerlerde bile daha önce fark etmediğim bir şeyle karşılaşabiliyorum. Bu bazen bir göz alıcı Art-Deco binası, bazen kalp ve lale desenli paslanmış bir demir kapı, bazen de elle boyanmış süslü bir apartman levhası olabiliyor. Burada yaşamak detaylara gösterdiğim dikkati ve mimariye olan ilgimi keskinleştirdi.İstanbul aynı zamanda gazeteci olmamın temel sebebi. Şehrin sonsuz bir ilham kaynağı ve anlatılmayı bekleyen sayısız hikâyeleri var. Gezi Parkı olayları başladığı sırada yüksek lisans tezimi bitirmek üzereydim ve tezimde hasbelkader Gezi Parkı hakkında bir bölüm de vardı. O noktada yoluma akademide devam etmek istemediğimi, İstanbul hakkında yazmaya devam etmek istediğimi kavradım ve gazeteciliğe başladım. Şanslıyım ki aynı sene Boğaziçi'nde gelişmiş bir Türkçe dil programına burslu kabul aldım. Sonrasında da kendimde Türkçe röportajlar yapabilecek özgüveni buldum.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1659814915709.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Paul, Kurtuluş'tan bir saat tamircisiyle birlikte<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İstanbul'u bir saniyeliğine bir kenara bırakmak ve seninle “müzisyen Paul” hakkında ve İstanbul'dayken müzik üretmeye nasıl devam ettiğiyle ilgili konuşmak istiyorum. Öncesinde “Foton Kuşağı” adlı bir gruptaydın. Şimdi de Kenan Sharpe ve Parham A.G'yle beraber "AŞK" adında yeni bir grubunuz var. Bize İstanbul'daki kişisel müzik üretim yolculuğundan bahsedebilir misin biraz, ABD'yle nasıl kıyaslarsın örneğin?Türkiye'deki ilk arkadaşım Onur Güzel, 2007 yılında benimle Myspace üzerinden iletişime geçmiş ve eski gruplarımdan birinin kayıtlarını dinlediğini ve sevdiğini söylemişti. Onur'un mesajı da İstanbul'a yapacağım ilk ziyaretin yalnızca birkaç hafta öncesine denk geldi. Nihayetinde onunla şehirde birkaç kez buluşup bir arkadaşlık başlattık. 2008-2009 civarında, yani İstanbul'daki ilk yıllarımda, Onur ve ben Taratarama&nbsp;adında bir grup kurduk. 2011'de ABD'ye geri döndükten sonra Foton Kuşağı doğdu, 2017'ye kadar da aktif kaldı. 2013 yılında İstanbul, Ankara, İzmir, Eskişehir gibi yurt içi yerlerde; Hollanda, Almanya ve Fransa gibi yurt dışı yerlerde de sahne aldık. 15 yaşımdan beri müzik gruplarındayım, nerede olursam olayım yapmak zorunda olduğum bir şey bu.Bu bir kenara, 2022'in başında Kenan ve Parham'la AŞK projesini başlatmadan önce birkaç yıllığına müziğe ara verdim. AŞK gürültülü olduğu kadar da hoş, ahenkli bir punk/indie rock üçlüsü. Çok yakında yayımlanacak biri Türkçe diğeri de İngilizce iki parçalık bir de tekli kaydettik. İstanbul'da müzik yapmak ABD'de yaşadığım şehirlere kıyasla çok daha zor. İstanbul gibi büyük bir şehir için kısıtlı sayıda müzik sahnesi var, prova stüdyolarında grupça pratik yapabilmeniz için saatlik ödemeler yapmanız gerekiyor ve ekipmanları oradan oraya taşımak bir kâbusa dönüşebiliyor.&nbsp;ABD'deyken birkaç “punk” evinde yaşamıştım. Örneğin hepsi müzisyen 4 arkadaşla paylaştığım bir evin prova yapabileceğimiz, kayıt alabileceğimiz, konserler ve partiler düzenleyebileceğimiz devasa bir bodrum katı vardı. 60-70 kadar insanı sığdırdığımız bu kattan gelen gürültüye komşularımız aldırış etmezler, polisi de asla çağırmazlardı. Böyle bir düzeni İstanbul'da kurmak tabii ki imkansız. Öte taraftan, şehirde çeşitli janrlarda heyecan verici müzik yapan birçok müzisyen ve grup var. Müzisyenlerin ve konser katılımcılarının uğraşması gereken ekonomik ve lojistik sorunlara rağmen, İstanbulun müzik sahnesini iştahla takip etmek için çokça sebep mevcut.&nbsp;

Aposto İstanbul

Paul Osterlund'la tanışın; gazeteci, müzisyen, şehir seyyahı ve İstanbul'da yaşayan en tutkulu yabancılardan.

Paul Benjamin Osterlund

Sanıyorum beni en heyecanlandıran şeylerden biri tanıştığım için şanslı hissettiğim insanlarla ilk karşılaşmamızdan bahsetmek. Hayatımızda Covid-19’un olmadığı bir zamanlarda, 23’lük Alara’yı, çok da sevmediği bir alanda yüksek lisans yaparken hayal ediyoruz — kültür yönetimi okuyorum, yayıncılık sektöründen isimlerin bulunduğu, heteroseksüel beyaz erkeklerden oluşan bir masada gariban bir moderatör-öğrenciyim. Kapsayıcı dilin mutlaklığından konuşup çocukların yetiştirilmelerini yalnızca annelere yükleyen adamların ortasında naçizane önerimi eklemeye çalışıyorum: “Biraz kapsayıcılığı içselleştirsek mi?”Gün boyu bana anlaşıldığımı hissettiren, onun da ötesinde yakalayamadığım her ayrıntı hakkında yaptığı yorumlara “Aynen öyle!” diye bağırasımı getirten tek bir kişi var: Aras Yayıncılık’ı temsilen aynı masaya denk düştüğüm Rober. Bana ne yaşım ne cinsiyetim nedeniyle üstenci bir yerden bakmayan, oturumlar arasında beni Yesayan Salonu’yla tanıştıran ve ailemin bir türlü öğrenemediğim Ermeni geçmişinden bahsetmeme alan açan Rober. O günden sonra bir şekilde yol göstericilerimden biri oldu — iyi ki. Şimdi 25 yaşında, bu sefer istediği alanda yüksek lisans yapmaya geri dönmüş Alara’yı bu cümleleri birleştirirken hayal ediyoruz. Elbette heyecanlıyım.20’lik Olmayan 20’likler kanalının sekizinci konuğu her iletişimimizde bana ayrı bir inceliğin kapısını aralayan; karşımdakinin herhangi yargılayıcı biri değil, nazikçe kendisi olduğunu hatırlatan; yüksek lisans başvurum için bile mesaj atabildiğim; bu röportajı teklif ettiğimde bile üstten konuşma ihtimalini sorgulayan ve “İyi ki bu dünyada aynı zamana denk gelmişiz,” dedirten <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/roberkoptas" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Rober Koptaş</a>.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/1/4/1644468001795.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.45" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kaç yaşındasın? Kaç yaşında hissediyorsun?1977 doğumluyum, 44 yaşındayım ve galiba tam da 44 hissediyorum. Garip bir şekilde, bir züğürt tesellisi mi bilmiyorum ama misal erken otuzlarımdaki hâlimden daha genç hissediyorum ve beni tanıyanlar da öyle göründüğümü söylüyor. Belki şimdi de 50'lerimde olacağımdan daha yaşlıyımdır, kim bilir. Yaş almayı kötü bir şey olarak görenlerin tutunduğu bir dal olan “İnsan hissettiği yaştadır,” mottosuna pek değer vermiyorum ve bulunduğum yaşta olmaktan memnunum.&nbsp;44 yaşındayım ve artık hem kayda değer bir hayat tecrübesine sahibim hem de daha bilmediğim bir sürü şeyi yaşayacak ve belki de bana bugüne kadar öğrendiklerimin pek bir şeye yaramadığını gösterecek epey yıl var önümde. Bu bana iyi geliyor. Şimdi düşündüm de, babam 48, amcam 42 yaşında öldüğü için aslında bu yaş, daha doğrusu ölüm meselesi benim için biraz mayınlı bir bölge geçmişten beri, ama onları tekrarlamaya yazgılı olmadığımı, daha farklı bir hikâyeye sahip olabileceğimi biliyorum sanırım artık.Bi’ 20’lik açsak ve sorsak: 20’li yaşlarındaki insanlara önerin nedir?İlla 20’lik açacaksak iki 20’lik açalım diye öneriyorum öncelikle. Tamam, şaka! Alara, seninle kalabalık bir toplantı dışında bir türlü yan yana gelip karşılıklı oturup kahve içmeyi başaramadık — Kahrolsun pandemi! — ama yine de tanışıyoruz ve sen de biliyorsun ki bu soru beni korkutuyor; bu dünya üzerinde daha uzun süre bulundum diye birine öneride bulunma cüretini göstermekten çekinirim.&nbsp;Çünkü yaş ve deneyim, özellikle de bizim gibi toplumlarda insanlar üzerinde en çok iktidar kurulan alanlardan biri — “Çıkar telefonunu göster!” cümlesiyle başlayan tiratlar ne kadar güzel simgeliyor bunu — Yine de çekinerek de olsa bir şey söylemem gerekirse, hayatın değişip dönüşerek ilerlediğini ve belki o son an dışında hiçbir anın dünyanın sonu olmadığını, işlerin zamanla değişebileceğini hatırlamalarını önerirdim “gençler”e.&nbsp;Bugün size korkunç görünen şey evet, belki gerçekten de korkunçtur, ancak yarın belki de hayatınızda size en çok şeyi öğreten deneyimin ta kendisi olabilir. Dolayısıyla — ben bunu çok iyi yapabildiğimden değil ama — başarısızlıklara, kötü yaşanmışlıklara takılıp kalmamayı ve onlardan alacağınızı alıp, çıkaracağınız sonuçları çıkarıp, tüm bunlarla değişe değişe ilerlemenin mümkün olduğunu hatırlamayı unutmayın derim. Galiba hayatta öğrendiğim en değerli şeyleri duvara tosladığım anlardan sonra bunun neden olduğunu anlamak çabasıyla öğrendiğim için, bu bilgi bana kıymetli görünüyor.20’li yaşlarına dair bir “keşke” ve bir “iyi ki” nedir?İnsanın kendisi gibi olmasının, olduğu gibi olmasının büyük bir özgürlük olduğunu epey geç öğrendim ben. Hâlâ da tam anlamıyla pratik edebildiğimi söyleyemem. Pek çoğumuz ta çocukluktan gelen nedenlerle içimizdeki boşluklardan, yara berelerden kaçmak için duygularımızdan uzaklaşıyor, onlardan korkarak yaşıyoruz. Sevilmediğimizi hissettiğimiz, sevilmeye layık olmadığımızı zannettiğimiz için türlü şekillere giriyoruz ve benliğimizi türlü çeşitli stratejiler etrafında örüyoruz. Keşke bunun bendeki işleyiş şekillerini daha erken idrak edebilseydim de kendim olmaktan korkmasaydım.&nbsp;Tabii kendin olabilmek için öncelikle kim olduğunu bulabilmen gerekiyor, ki bu hiç kolay değil, büyük emek istiyor. Dolayısıyla benim keşkem de iyi ki’m de aynı noktadan türüyor. İyi ki aslında hâlen içinde olduğum o zor yola, karanlık, beni korkutan taraflarım da dahil kendimle yüzleşme çabasına girişmişim. Bunu 20’lerimde yapamadım ama bu kronolojik saptırmamı affedersin diye umuyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/4/1644468230783.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.04" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20'lik Rober, bugün Aras Yayıncılık'ı görseydi ne derdi?“Vay, manzaranız amma güzelmiş!” derdi herhâlde! Yeni ofisimiz gerçekten çok güzel bir İstanbul manzarasına bakıyor — Çamlıca’ya dikilen o çirkin kuleyi ve yine çirkin yüksek binaları görmezden gelirseniz tabii. Evet, çoğu insanı epey şaşırtıyor ama ben 1995’ten bu yana Aras’tayım.&nbsp;18 yaşında bir üniversite öğrencisi olarak yine bu binada Tünel’deki Hıdivyal Palas’ta küçük bir odadaki yayınevinde ofisboyluk yapmaya başlamıştım. Hrant Dink’in öldürülmesinden sonra çok yoğun mesai verdiğim 7-8 senelik bir Agos parantezi var arada ve sonrasında 2015’te tekrar Aras’a döndüm. Aras’la Agos’un misyonu da, üzerine yükseldiği temel de ortak olduğu için kendimi aslında tek bir iş yapmış sayıyorum bu 26 yılda.&nbsp;Aras gösterdiğimiz çabalarla son yıllarda epey değişti. 2019’da yeni mekânımıza taşınmamız; türlü etkinliklere ev sahipliği yapan Yesayan Salonu’na yer açmamız; buradaki hareketliliğin bizim üzerimizdeki dönüştürücü etkisi; daha fazla kitap yayımlıyor hâle gelebilmemiz, çocuk edebiyatı yayımladığımız Hippo’yu kurmamız; sosyal medyadaki varlığımız için döktüğümüz ter ve bunun görünürlüğümüzü artırması bize yaptığımız işle ilgili iyi hissettiriyor.&nbsp;Ben yirmili yaşlarımdayken kırklarıma geldiğimde Aras’ın hâlâ var olabileceğinden emin değildim. Belki hâlâ maddi olarak zor koşullarda ayakta kalmaya çalışıyoruz ve hâlâ ekonomik kaygılarımız yüksek ancak bu kurumu zor koşullara uyum sağlayabilen bir hâle getirdik hep beraber — biliyorum ki içimizdeki irade oldukça anlamlı işler yapmayı sürdüreceğiz,&nbsp;o irade de bizde var.20'lik Rober'e yayınevinin seçkisi kitaplardan birini okutma şansın olsaydı hangisini seçerdin? Neden?Yirmilerimden sonra sevdiğim çok kitap yayımladık ama ilk anda aklıma gelen Arlene Avakian’ın Aslan Kadının Mirası kitabı. Ben, geldiğim ailenin eğitim düzeyi, okuduğum yatılı okullardaki ortam nedeniyle heteroseksist bir ortamda büyüdüm ve Ermeni toplumu içinde aldığım “genel kültür” Türkiye’deki ortalama cinsiyet ayrımcı kültürden hiç de ileride değildi. Dolayısıyla, hem az önce bahsettiğim insanın kendisine verili olarak gelen ve kendisinin de örülmesine büyük bir iştahla katıldığı benliğini yıkıp hakiki, kendi gerçekliğiyle daha uyumlu bir benlik inşa etmesine dair harika bir örnek olduğu için hem de insanların kendilerine “atanmış” toplumsal cinsiyet rolleri nedeniyle ne kadar zorlandıklarını ve bu zorlukları ancak kendileriyle yüzleşerek, gerçekten kim olduklarını bularak özgürleşerek aşabileceklerini gösterdiği için Arlene Avakian’ın kitabını tavsiye ederdim 20’lik Rober’e.&nbsp;Arlene’in ABD’de orta sınıf Ermeni normlarıyla şekillenmiş kabuğunu kırıp siyah mücadelesinden, feminizmden ve diğer ilerici mücadele yollarından etkilenerek kendini bir kadın, bir lezbiyen, bir akademisyen olarak var etmesinden öğrenilecek çok şey olduğunu düşünüyorum ve ona bunları dürüstlükle anlattığı için şükran duyuyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/4/1644468387038.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.72" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aslan Kadının Mirası<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’li yaşlarının Türkiyesi nasıl bir yerdi? Özledin mi?Nostalji duygusu içimde yok değil, bunu kendi kendime yaşıyorum zaman zaman ama politik bağlamda nostaljinin zararlı olduğuna inanıyorum. Dolayısıyla oraları özlediğimi söyleyemem. 1990’lı yıllardan bahsediyoruz — faili meçhullerin, binlerce operasyonun, DGM’lerin, yasakların zamanı. Bir bakanın Türkiye’deki hak ihlallerini vurgulayan Yeşil siyasetçi Claudia Roth’a “fahişe” dediği; yine başka bir bakanın flörtü aynı kelimeyle andığı; Manisa’da liseli gençlerin işkenceden geçirilip yıllarca hapisle yargılandığı; siyasetin ordunun çizdiği sınırlar içinde yapıldığı; buna uyulmadığı zamanlarda muhtıraların verildiği; tankların Ankara sokaklarında dolaştırıldığı yıllar. Ağarların, Çillerlerin, tak şak paşaların devri.&nbsp;2000’lerde AKP’nin yarattığı felaketlerin ve yapılan kötülüklerin korkunçluğu bana 1990’lı yılların manzarasını unutturmuyor. Özlemiyorum. Geçmişten çok bugün 20’lerinde, 30’larında, 40’larında ve daha ileri yaşlarda olanlarla birlikte özgür ve adil bir ülkede yaşamak için yapabileceklerimiz heyecanlandırıyor veya yapabilecekken yapamadıklarımız hayıflandırıyor beni.

20'lik

20'lik Alara'dan 20'lik olmayan Rober'e 6 soru.

Sekiz: Rober Koptaş

Aposto! ekibinden simaları Portre’de görmeye alışık olduğunu biliyoruz ama geçen hafta kulağına çıtlattığımız gibi buralara biraz Berlin havası estirmeye karar verdik. İşte karşınızda Çağıl Özdemir. Çağıl’la Berlin’den İstanbul’a uçan bir uçakta veya tam tersi istikamette karşılaşmış olabilirsin çünkü kendisine yarı Berliner desek yalan olmaz. Biz de kendisine o konser senin, bu festival benim koştururken rastladık ve “Gel bir Mustafa’s Gemüse Kebab yemeye gidelim; kuyruk boyunca laflar, İstanbul konserinde Red Hot Chili Peppers’a nasıl eşlik ettiğini anlatırsın” dedik.&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2021/9/6/1633815377003.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" alt="Çağıl Özdemir" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">1- Lisansı İstanbul’da okuduktan sonra sana ayrılan sürenin sonuna gelerek Berlin’e yüksek lisansa gittiğini, kültür camiasının pek çok dalında işler yürüttüğünü biliyoruz. Neler oldu? İstanbul - Berlin arası mekik dokurken Çağıl nelerle karşılaştı?İstanbul - Berlin arasında ne olduğunu aktarmak için biraz daha geriye dönmem gerekiyor. Lisans öğrenimimi İstanbul Bilgi Üniversitesi’nde Medya ve İletişim Sistemleri ve Siyaset Bilimi okuyarak tamamladım. Geleneksel medyada çalışmak istemediğim aşikârdı, Siyaset Bilimini de bana katacağını düşündüğüm yaklaşım için okumuştum, öyle de oldu. Lisans döneminde içine girdiğim topluluklar ve denk geldiğim bağlantılar sebebiyle Berlin’e gitmeden önce özellikle kültür ve sanat sektöründen bolca güzel insanla tanıştım. Yakın arkadaşlarım Defne ve Efecan’ın Babylon’da başladıkları sanatçı rehberliği, dolaylı olarak benim hayatımı da etkiledi ve onların da teşvik etmesiyle ilk rehberliğimi 2010’da, Akbank Caz Festivali’nde Charles Lloyd’a yaptım. Ve evet, rehberlik yaptığım kişiler arasında Red Hot Chili Peppers’tan Flea da var! :) Hatırladığım anlardan biri: Flea, o sıradaki kız arkadaşı ve bir güvenlik ekibiyle birlikte Kapalı Çarşı’ya gidip Flea’nın LA’deki evi için koyu bir halı pazarlığı yapmıştık, sonra da satın almıştık. Berlin’e gidene kadar müzik endüstrisi başta olmak üzere çeşitli projelerde, farklı rollerim oldu. Sonrası biraz çorap söküğü aslında.Yüksek lisans için Berlin’e gittiğimde farklı açılardan kafam oldukça karışıktı; bir yandan henüz yeni taşındığım bir ülkede birkaç sene sonrasını planlamak zorunda olduğum oturum izni gerçekliği, bir yandan kültür ve sanat eşrafından edindiğim deneyimi hangi koşullarda hayatımı geçindirebilmek için kullanabilirim sorgulaması. Önceliğim öğrenci olmak olduğu için kendimi bağlılık gerektiren işlerden uzak tutmaya özen gösterdim. Birlikte Berlin’de yaşama hayalini kurduğum ve bireysel hikâyelerimizi birbirimizden bağımsız bir şekilde kurgulayalım istediğim partnerim Murat da, deneyimlerini transfer edebileceği alanlar yaratıyordu. Henüz Berlin’e yeni taşınmışken Türkiye’ye yaptığımız işlerin pratikleri sebebiyle beraber çalışmak durumunda olduğumuz zamanlar oldu. Faydacı ve pratik insanlar olduğumuz için bunu bir fırsata dönüştürebiliriz diye düşünerek tercihen birlikte çalışmaya da başladık. Benim hayatımı kazanmaya, onun da işleri birlikte geliştirebileceği bir yol arkadaşına ihtiyacı vardı.Oturum izni tipim sebebiyle yükseköğretime kayıtlı olmak Berlin’de kalabilmeyi sağlayan yegane unsurdu. Bu süreç içerisinde bir yandan profesyonel olarak yapmak istediğim ve istemediğim şeyleri deneyimlerken akademik tarafta çocukluğumdan beri maruz kalmak istediğim ama Türkiye’de de pek yükselmediğim sanat öğrenimi fikrine yakınlaşmaya başladım. Aktif olarak kendime fayda sağlayamayacağım iletişim programları artık ilgimi çekmiyordu. Berlin kültür ve sanat üretimi için çok verimli bir şehir. Şehrin içine karıştığınız her an küçük bir şeyden esinlenebilir ve o karşılaşma anlarının çok etkili bir ilham kaynağına dönüştüğünü gözlemleyebilirsiniz. O dönemde çektiğim fotoğraflarla ve videolarla ifade yöntemlerimi zenginleştirebileceğimi hissettiğim bir dönem sanıyorum ki, görsel sanatlar okuma motivasyonum Berlin Güzel Sanatlar Üniversitesi’ne girmemle taçlandı.Berlin macerasının bana kattığı en güzel önermelerden biri; esinlenmek için çok fazla değişkene maruz kalıyorsunuz. Şehirde göçmen kimliğimle var olmak, multi-lokal yaşam tarzım ve her iki ülkede üretme arzum hem yorucu hem de besleyici bir bileşene dönüştü. O dakikaya kadar biriktirdiğim bağlantıları değerlendirmek, onlarla birlikte üretmek itici güçlerden biri oldu. Okulda edindiğim tek başına üretme pratiği, profesyonel anlamda beni besleyen beraber iş yapma, birlikte üretme yaklaşımıyla tezat oluşturmuş olacak ki sanatsal üretim süreçlerinde de artık neyi daha fazla tercih ettiğimi fark ettiğim bir dönemdi. Bu anlamda akademik ve profesyonel hayatımın birbirini oldukça beslediğini söylemeliyim.Berlin’e taşındığımızda sokaklarda afişlerini görüp sahne alan her bir gruptan, iletişim ve tasarım diline kadar neredeyse her şeyini aşırı takdir ettiğimiz Berlin menşeli XJAZZ’ın fragman dediğimiz minik versiyonunu İstanbul’da 2015’te gerçekleştirmeye başladık. Şehrin kulüplerine yayılan ve caz müziğinin başka türlerle olan ilişkisini araştıran festival o dönemde bize harika fırsatlar yarattı; uzun dönemli ortaklıklarımız başladı, İstanbul ve Berlin arasındaki üretimlerin çoğalmasına önayak oldu.2016’da üniversite yıllarında birlikte okuduğumuz, sektörde pek çok işte birlikte çalışıp ürettiğimiz arkadaşımız Gizem’in Bozcaada’ya taşınmasıyla birlikte Bozcaada Caz Festivali fikrinin tohumları atıldı. Bozcaada hepimiz için çok çekici bir destinasyon olmakla birlikte doğrudan deneyimlediğimiz bir mekân değildi. Adada festivali kurgulamaya başladığımız dönemde büyük bir motivasyonla ve oldukça uyumlu ürettiğimizi gözlemledik. Bu süreçte birlikte deneyimlediğimiz her şey, Bozcaada Caz Festivali’nin aslında bugün seyircisinin de, partnerinin de, ekibinin de hemen hissettiği alametifarikasını oluşturdu. Bozcaada Caz Festivali’nin bu sene beşinci yılını kutladık.&nbsp;Bu esnada başka bir festivalin doğum sancıları başladı. Berlin’e bizden birkaç ay önce taşınan, yine üniversiteden arkadaşımız Eren’in anne tarafından Bergamalı olması, Berlin ve Bergama arasındaki organik ve tarihsel ilişki, bizim Berlin’de ‘’yeni dalga’’ olarak yerini bulmaya çalışan göçmenler olmamız ve varoluş mücadelemiz Bergama Tiyatro Festivali’nin temellerini attı. 2018’de beklediğimizin çok üzerinde bir ilgiyle festivalin ilkini gerçekleştirdik. Farklı sebeplerden festivali yapamadığımız iki senelik bir aranın ardından bu sene ikincisine kavuştuğumuz için çok mutluyuz.Türkiye’de işlerimizi geliştirmeye çalışırken Berlin’de de bir yandan konser ve festival kurgulamaya, oranın dinamikleriyle işler üretmeye ve bildiklerimizi paylaştığımız danışmanlıklar vermeye devam ettik. Bu süreç bizim kabul değiştirmemize, kendimizi yeniden konumlandırmamıza da vesile oldu. Yapmak istediklerimizi, yakınında gezmek istediğimiz ağırlık noktalarını belirledik. Şirket ismini 3dots olarak değiştirdik ve ismimizi de aldığımız üç kavramı odak noktamıza koyduk: kültür, teknoloji, sosyal etki. Bu kavramlar kuzey yıldızımız oldu ve her yaptığımız işi bu ayaklar etrafında nasıl şekillendirebiliriz üzerine mesai harcamaya başladık. Her şeyin nedenini ve nasılını irdelediğimiz harika bir süreçten geçtik. Sonra pandemi başladı, kültür ve sanat alanında aktif herkesin yaşadığı gibi birtakım varoluşsal sorgulamalar içerisine girdik. Bu dönem bizim bütünlüğü daha yüksek fikirler üretmemize ve onlardan beslenmemize yardımcı oldu. Bir süredir içerik üretmenin önemini, kültür pratiklerine fayda sağlamak için geçici olmayan bir şeyleri var edebilmenin gücüne kafa yormaya başlamıştık. Pandemi döneminde Volkan Öktem ve Alp Ersönmez’in de ortağı olduğu, 3dots ana ekibinden Fahranaz, Ozan ve eski dostumuz Eren'le Space Goats isminde bir şirket kurduk. Aktif bir şekilde müzik albümleri üretiyor, müzikle buluşturduğu görsel içeriklerle yelpazesini geliştiren bir portfolyoda çalışmalarına devam ediyor. Bu dönemde yaptığımız bir güzel atılım da Bursa’da Mustafa ve Ekim'le kurduğumuz Evre girişimi. Yaptığımız ilk projelerden biri Nilüfer Caz Festivali’nin programlaması ve festival danışmanlığı oldu. Önümüzdeki hafta da Bursa Zindankapı’da gerçekleştireceğimiz bir sergi projesinin heyecanı içindeyiz. 17 Ekim itibarıyla tüm ziyaretçilere açık. Bu süreç içerisinde karşılaşmaktan oldukça heyecan duyduğum başka bir proje de DECOL ile yaptığımız ortaklık. Yaklaşık bir senedir iş geliştirme konusunda çözüm ortağı olduğumuz DECOL ile ilerleyen dönemde sanat ve teknolojinin birleştiği yeni dünya pratikleri üzerine ürettiğimiz projeler olacak.Mustafa’s Gemüse Kebab kuyruğu kadar uzun bir özet oldu. İstanbul-Berlin arasında mekik dokurken bu karşılaştıklarım için ne kadar minnettar olduğumu hatırladım.2- Cazın farklı renklerine kapılmak üzere XJAZZ’i İstanbul’la buluştururken Türkiye’nin en keyifli festivallerinden biri olan Bozcaada Caz Festivali’ini de adaya taşıyorsun. Teşekkür ederiz! Adını anmak istemediğimiz ama 1,5 yıllık hayatımıza ters takla attıran süreçten sonra festivallerle buluşan kalabalığı yeniden görmek seni de mutlu etmiştir. Berlin’le İstanbul’u kıyaslayacak olursak bu can sıkıcı dönemden sonra etkinliklerin yeniden hayatımıza dönmesiyle organizasyonlar açısından ne gibi farklar görüyorsun?Hem de nasıl mutlu etti! İşlerimizin çoğunda olduğu gibi, fiziksel olarak yan yana paylaşılan deneyimlerin ağır bastığı projelerde çok büyük çekincelerle de olsa tekrar bir araya gelmek inanılmaz büyük bir sevinç kaynağı oldu. Özellikle son dönemde!Bir önceki sorunun cevabını verirken biraz bahsetmiştim; pandemi döneminde kültür ve sanat aktörlerinin büyük bölümünün içinden geçtiği varoluşsal sorgulamaları bizzat biz de yaşadık. Bu dönemde sektör pratiklerinin nasıl değiştiğini yapılan detaylı araştırmalarla ve çalışmalarla da inceleme fırsatımız oldu. Öncelikle adaptasyon yeteneği yüksek, oldukça çevik olduğunu gözlemlediğimiz bir sektör var. Bu bizim için sanki çok yeni bir durum değil zira kriz anlarında en hızlı şekilde etkilenen meslek grupları içerisinde yer aldığımız için pandemi öncesinde yaşanan muhtemel krizlerde kaslarımızın oldukça güçlendiğini ve bazı değişimlere çok hızlı yanıt verip uyum sağlayabildiğimizi söyleyebilirim. Bunun tam tersi olarak bu dönemde sektörün durumundan çok yorulan, yaptıkları işlerden vazgeçen ya da alan değiştirmeye çalışan çok fazla insan da oldu. Bizim için alınabilecek en makul aksiyonlardan biri de bu tip kriz durumlarında kendimizi güvence altında hissedeceğimiz yeni yumurtaları sepetimize eklemekti. Bizim gibi yeni yöntemle farklı fırsatlar yaratan pek çok kişi ve kurum var.Buna ek olarak bu dönemde birlikte hareket etmenin, sorunları paylaşıp birbirimizin deneyimi üzerinden fayda sağlamanın önemini çok daha iyi kavradığımızı düşünüyorum. Yeni ağlar içerisinde kurumlar arası bilgi alışverişinin her zamankinden daha şeffaf olduğu ve karşılıklı güven duygumuzun daha da geliştiği bir dönem oldu. Oldukça öğreticiydi. Bu dönemde edindiğimiz öğrenimlerin çok güzel çarpışmalara neden olacağını ve üretimlerimizde daha iş birlikçi ve iyi niyetli olacağımızı düşünüyorum.3- Madem İstanbul tutkunları olarak burada buluştuk, sormadan edemeyeceğiz; sence İstanbul’un dünyadaki diğer şehirlerden daha iyi yaptığı şey ne?İstanbul’un gizli sosunun zamandan ve bağlamdan bağımsız bir şekilde şehrin içinde yaşanan karşılaşmalar olduğunu düşünüyorum. Şehrin günlük akışında gönülçelen anların aslında hâlen her yerde olduğunu, sadece bu anları kucaklamak için bazen bu şehre ara vermek gerektiğini de hissediyorum. Ofise gitmek için Üsküdar’dan bindiğim Eminönü motoru güne gülümseyerek başlamak için hâlen güzel bir sebep mesela. Fırına simit almaya girdiğinde bozuk paranı denkleştiremediğin o an, fırıncı abinin dert olmadığını söyleyen iç rahatlatıcı bakışı da öyle. Sokak kedilerine adanmış bir film ancak böyle bir şehirden çıkar sanki. Ya da arkadaşlarınla içtiğin rakı akşamında eve dönerken takside istediğin şarkıyı açtırıp bağıra çağıra şarkı söyleyebilirsin.Mekânlarla kurulan ilişkilerin bireylerin kendinden bir parça bulabilmesiyle mümkün olduğu aşikâr. Aynı dili konuştuğun bir coğrafyada, tanıdıkların ve tanımadıklarınla bir şeyler paylaşmak aslında bazen en kolayı, tabi ki tek başına yeterli değil. Altı senedir başka bir dilin konuşulduğu bir ülkede ve Türkçe konuşan pek çok insanın da olduğu bir şehirde, şehirle farklı benzerlikler hissettiğim anlar oldukça fazla. Berlin benzer hayat görüşlerini paylaştığım, birbirini besleyen alanlarda işler üretmeyi seven belirli bir kitlenin göç ettiği bir şehir olması sebebiyle birçok yönden tatmin olduğum ve beni çok besleyen bir şehir. Çeşitli kültürlerden bolca zenginlik barındıran Berlin benim aslında evim. Yine de hayatımın üçte birini geçirdiğim ve ürettiğim işlerin çoğunu içinde hayal ettiğim İstanbul, bana sunduklarıyla uzun dönem duygusal yakınlık hissedeceğim ilişkim diyebilirim. İyi ki o karşılaşmalar var, hâlen gülümsüyoruz!

Bir cümleyle <a fr-original-style="" href="https://contactcircuit.com/#/landing" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Contact Circuit</a>; temel amacı rehberinizi güncel tutmak, profilinizin erişilebilirliğini artırmak ve ağınızı en verimli şekilde genişletmek olan telefon rehberi ara yüzüne sahip, sosyal ve profesyonel ağ uygulamasıdır.Neden?<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sosyal ve profesyonel kişi listeniz çok fazla uygulama ve cihaza dağılmış durumda.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Elle girilen numara ve bilgiler çoğunlukla eksik veya geçersiz olabiliyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kaydedilen bilgilerin kime veya neye ait olduklarını hatırlamak zor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bazı nedenlerden dolayı sizin veya başkalarının iletişim bilgileri değiştiğinde bağlantıda kalmak zor.</li></ul>Nasıl?<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kişi verilerini doğrudan orijinal kaynaktan alır, tek bir platformda uçtan uca şifreleme ile otomatik, güncel, organize ve yedeklenmiş hâlde tutar.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bazı nedenlerden dolayı iletişim bilgileri değiştiğinde kullanıcıların onayınıza tabi olarak yeniden bağlanmalarına izin verir.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kullanıcıların, listelenen profesyonel ve kurumsal aboneleri kolayca aramasına, filtrelemesine ve bunlarla bağlantı kurmasına yardımcı olur.</li></ul>Kurucu: Arif Çağatay Deveci, 2001 Bilkent Üniversitesi İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı bölümünden mezun olduktan sonra, Amerikan Film Enstitüsü Konservatuarı’nda Yapım Tasarımı üzerine yüksek lisans yapmış. Çağatay daha sonra kibrID PROJECT’i kurmaya karar vermiş. 2016’da, bir teknoloji/yazılım girişim projesi olan Contact Circuit firmasını kurmuş, deneyimli çözüm ortakları ve yazılım ekibiyle birlikte Ar-Ge ve proje geliştirme çalışmalarına devam ediyor.

yüksek lisans ile ilgili hikayeler