Güz, 2018.&nbsp;Sinemada yeni yönetmenler keşfetmenin ve onların peşinden koşmanın hazzı benim için yeni değil. Chicago Film Festivali’nin programında, o yılki Berlin Film Festivali’nin en çok konuşulan ilk-filmlerinden biri ve &nbsp;İtalya Ulusal Sinema Gazetecileri Sendikası’nın her yıl çıkış yapan bir yönetmene layık gördüğü Gümüş Kurdele ödülünün o yılki sahibi Boys Cry’ı gördüğümde heyecanlanmıştım. Üstelik ikiz kardeş yönetmenler Damiano ve Fabio D’Innocenzo, festivalin konuklarındandı.&nbsp;Hemen filmi izledim, övgülere hak verdim ve yönetmenlerden Fabio D’Innocenzo ve oyunculardan Matteo Olivetti’yle bir araya geldim. Damiano hastalanmış, İtalya’da kalmıştı — bu bana, yıldızlarının hızla yükseleceğine emin olduğum ikilinin sinemasını bir de bir oyuncunun gözünden görme fırsatı sunmuştu.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/2/1627416027706.jpeg" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Boys Cry, 2018 Kaynak: MUBI<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sıfır noktası:&nbsp;Birçok metropol gibi, Roma da turistik reklam filmleri güzellemelerinde göründüğünden ve biz ziyaretçilerinin gözlemlediğinden ibaret değil. D’Innocenzo Kardeşler’in ilk filmi <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6892446" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">La terra dell’abbastanza / Boys Cry</a>&nbsp;(2018), Roma’nın suç oranının yüksek, çoğunluğun “kayıp gençliğin bir parçası” olarak görüldüğü banliyö mahallelerinden birinde geçiyor. Yaşadıkları mahallede süregelen döngü ve düzenden bir çıkış yolu olduğu düşüncesiyle hayaller kuran iki genç, Mirko ve Manolo, bir gün kazayla birine çarpıp kaçtıktan sonra kendilerini düzenin çarklarından ikisi olarak buluyorlar.&nbsp;İşledikleri suçtan haberi olan mafya, onları bir anda içine çekiyor, piyonlarından birer tanesine dönüştürüyor. Dünya sinemasındaki örneklerinin aksine, Boys Cry, yaşananların gerçekliği ve olabilirliğini hissettirebilen bir film. Kuşkusuz, doğaçlama diyaloglar, karakterleri ve düzeni tanımaya yardımcı olan kostümler ve aralarındaki kimya tartışmasız uyuşan iki oyuncu performansı, bunu sağlayan unsurlar arasında. Belli ki yönetmen veya senaristlerin anlattıkları dünyayı çok iyi tanımaları ve bizzat o düzenin içine doğmuş olmalarının da katkısı büyük.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/2/1627416102780.jpeg" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Damiano ve Fabio D’Innocenzo Kaynak: Berlinale <hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Roma’nın banliyölerinde, yaşam ve ölüm arasında: İkili, ilk filmlerinin başarısının ardından sinemalarına ve banliyö hikâyeleri anlatmaya hız kesmeden devam etti. Pandeminin hemen öncesinde gerçekleşen 70. Berlin Film Festivali’nde, ikinci filmleri <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt8526370" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Favolacce / Bad Tales</a>&nbsp;(2020), En İyi Senaryo dalında Gümüş Ayı kazandı. Bu kez banliyö hikâyelerinin odağında, gençlerin yeraltı dünyasına olan hayranlığı ve şiddete olan eğilimleri değil, çoğunlukla ABD bağımsız sinemasından ve dizilerinden alışık olduğumuz orta sınıf banliyö yaşamı vardı: her bir hanede farklı dramların yaşandığı, herkesin komşularına gösterdiğinden farklı hayatlar sürdüğü...&nbsp;Akıbeti bilinmeyen bir çocuğun bulunmuş günlüğünü okuyan bir yetişkinin sesiyle bizi karşılayan&nbsp;D’Innocenzo Kardeşler,&nbsp;bu film boyunca farklı ailelerin hayatlarından sahneler gösteriyor, yetişkinlerin arada kalmışlığının ve hayattan memnuniyetsizliğinin bir sonucu olarak onları taklit eden çocuklarının sürüklendiği şok edici sona doğru gerilimi kademe kademe yükseltiyor.Sırada ne var? 1-11 Eylül tarihleri arasında düzenlenecek 78. Venedik Film Festivali’nin geçtiğimiz günlerde açıklanan programında, Jane Campion, Pablo Larraín ve Paolo Sorrentino gibi, bir keşif olmanın ötesine çoktan geçmiş yönetmenlerin arasında D’Innocenzo Kardeşler’i de görmek beni mutlu etti. İkilinin festivalde Altın Aslan için yarışacak yeni filmi, Elio Germano’nun başrolünde yer aldığı America Latina. Bir sonraki filmleri, Jean-Marc Barr’ın başrolde yer aldığı Travel Well, Kamikaze'ninse çekimleri tamamlanmış durumda.<a fr-original-style="" href="https://bantmag.com/yonetmen-fabio-dinnocenzo-ve-oyuncu-matteo-olivetti-ile-ilk-filmleri-uzerine-boys-cry/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Diyorlar ki…</a>&nbsp;“Biz de tıpkı filmdeki gibi bir mahallede doğduk, büyüdük. Nereye gitmek istediğini biliyorsan, bir yolunu buluyorsun. Büyük işler, büyük şanslar hakkında olmaz diye düşünüyorsun çünkü bunları etrafında görmüyorsun. Ama biz özel ve şanslıydık; tüm bu dinamiğin ortasında hayatta kalmayı, film eğitimi almayı başardık.”Keşif Sineması, Letterboxd’da. İlk haftasından itibaren Keşif Sineması'nda yer alan yönetmenlerin, yazılarda adı geçen filmlerini bulabileceğiniz, serinin her yeni yazısıyla güncellenen listeyi, <a fr-original-style="" href="https://letterboxd.com/emreeminoglu/list/kesif-sinemas/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> takip edebilirsiniz.

Duende

Roma'nın banliyölerinde, yaşam ve ölüm arasında. 

Banliyö kabusları: D’Innocenzo Kardeşler

2019 güzü.&nbsp;Uzatmalı İstanbul ziyaretim nedeniyle, takip ettiğim ikinci yılında Chicago Film Festivali’ne ortasından yetişebilmişim. İzlenecek çok film, izleyecek az günüm var. Son gün, iki film arasında kalıyorum ve bir gün önce açıklanan ödüllerden birini kazanan bir Uzak Doğu filmini tercih ediyorum. İşler planlandığı gibi gitmiyor, film gösterilmiyor ve ben hemen yarım saat sonraki diğer filmi yakalıyorum. Perdede&nbsp;Lara (2019)&nbsp;var. İlk sahnede, filme adını verdiğini tahmin ettiğim orta yaşlı kadın, sıkıcı apartman dairesindeki sandalyelerden birini alıp pencerenin önüne koyuyor. Pencereyi açıyor, sandalyeye çıkıyor, aşağıya bakıyor... Son sahnesini ilk sahneye taşıyan filmlerden mi bu? Yoksa henüz tanımaya fırsat bulamadan veda etmeye hazırlanan bu kadın, ana karakter değil mi? Ben anlamlandırmaya çalışırken, kapı çalıyor. Lara sandalyeden iniyor ve o günü yaşamaya karar veriyor. Kapıyı açıyor; altmışıncı yaş gününde, Lara’yı tanımaya başlıyoruz. Lara’nın doğum günü, yıllar geçtikçe uzaklaştığı oğluyla olan sorunlarıyla yüzleşme gününe dönüşüyor. Yetenekli bir konser piyanisti olan oğlu, çok özel konseri için annesinin doğum gününü seçmiş. Kalan tüm biletleri satın alıyor Lara, o biletleri hediye edecek tek bir kimsesi olmamasıysa, bize bu yapayalnız kadın hakkında çok şey söylüyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-29T05:19:23.015Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Oh Boy" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Oh Boy (2012, Jan-Ole Gerster)&nbsp; Kaynak: Music Box Films<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sıfır noktası: Jan-Ole Gerster’in sıfır noktası&nbsp;Oh Boy (2012)&nbsp;ya da filmin esprisini biraz lekelediğini düşündüğüm İngilizce adıyla A Coffee in Berlin. Onunla tanıştığım filminden yedi yıl önce, yönetmenin Berlin Film ve Televizyon Akademisi’nden mezuniyet projesi olan bu ilk uzun metrajlı filmi, kariyerine çıtayı oldukça yükselterek başlamasına neden olmuş. Siyah-beyaz çektiği ve&nbsp;Run Lola Run ya da Victoria’dan bile daha iyi bir Berlin filmi olan bu film, bir gün boyunca Niko’yu Berlin’in bir köşesinden diğerine koşar, hayatının anlamını arar ve bir lanet olası fincan kahve içmeye çalışırken takip ediyor. Niko’nun çevresinde insanlar var olmasına ama hayatta bir amacı, bir yaşama sebebi olmaması, onu hüzünlü ve yalnız bir karakter yapıyor. Her sahnede kahve içme fırsatını şu ya da bu sebeple kaçırıyor ama her defasında biraz daha büyüyor, biraz daha olgunlaşıyor sanki.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-29T05:20:22.669Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Jan-Ole Gerster&nbsp; Fotoğraf: Karlovy Vary IFF, 2019<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bir fincan kahve ve bir deste konser bileti:&nbsp;Gerster, sinemasını tanımlarken Martin Scorsese'nin bir anekdotuna referans veriyor: Usta yönetmen Alice Doesn't Live Here Anymore filminin çekimleri sırasında, filmin bir kadın olan ana karakteri hakkında ne bildiğini soran başrol oyuncusu Ellen Burstyn'e "Hiçbir şey..." diye cevap vermiş, "ama öğrenmeyi çok isterim." Gerster ve Lara’nın ilişkisi, Scorsese ve Alice’in ilişkisine benziyor. O da filmini bir yolculuk olarak ele almış, esas karakterini tanımak için bir fırsat olarak görmüş ve izleyicisiyle birlikte bu karakteri keşfetmeyi seçmiş. Üstelik bu keşif yolculuğunu Oh Boy’da da görmek mümkün; her iki film de bir yan karakterden diğerine, mekândan mekâna sürüklerken bizi, esas karakteri hakkında daha fazlasını öğreniyor, bu yalnız karakterlerin geçmişi ya da geleceği hakkındaki eksik parçaları birer birer tamamlıyoruz. Birinde içilemeyen bir kahvenin peşinden, ötekinde tüketilmeye çalışılan bir deste biletin peşinden… Sanki o kahve içilirse her şey çok güzel olacak, sanki o koltuklar dolarsa o ilişki düzelecekmişçesine…Sırada ne var? İlk filminin ardından yedi yıllık bir sessizliğe bürünen Jan-Ole Gerster, üçüncü filmi için çok beklememiz gerekmeyeceği sözünü vermiş. Yönetmen şu sıralar, Lara’nın senaristi Blaž Kutin’le, yazar Christian Kracht’ın tropik bir taşlama denilebilecek Imperium adlı romanının bir uyarlaması üzerine çalışıyor.<a fr-original-style="" href="https://filmtalk.org/2020/09/21/jan-ole-gerster-even-though-cinema-is-a-sacred-tool-for-me-im-just-a-guy-whos-terribly-afraid-of-failing/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Diyor ki…</a>&nbsp;"Sinema benim için kutsal bir araç olsa da ben sadece başarısız olmaktan çok korkan bir adamım.”Keşif Sineması Letterboxd’da: İlk haftasından itibaren Keşif Sineması'nda yer alan yönetmenlerin, yazılarda adı geçen filmlerini bulabileceğiniz, serinin her yeni yazısıyla güncellenen listeyi, <a fr-original-style="" href="https://letterboxd.com/emreeminoglu/list/kesif-sinemas/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> takip edebilirsiniz.

Başarısız olmaktan korkan bir adam.

Berlin’de yalnız kalpler: Jan-Ole Gerster

• Ekim 2020'de düzenlenen 56. Uluslararası Chicago Film Festivali'nin ardından Bant Mag.'de festivalde izlediğim tüm filmlerden topluca söz etmiştim. Öne çıkan üç yapım arasında, İstanbul Film Festivali Şubat 2021 seçkisinde yer alan Apples / Mila da vardı. “Chicago Film Festivali'nden 2020 Keşifleri” başlıklı yazımı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMTRiNTc3MzcxNTc2MDAwNjdiNzc0MyZ1c2VyPTVmZTRiNDliNmY1ZDQ2MDAwOTkzYjFlOSZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZiYW50bWFnLmNvbSUyNTJGZGVyZ2klMjUyRm5vNzIlMjUyRmNoaWNhZ28tZmlsbS1mZXN0aXZhbGluZGVuLTIwMjAta2VzaWZsZXJpJTI1MkY="">buradan</a> okuyabilirsiniz.

Chicago Film Festivali ile ilgili hikayeler