🎬 Timothée Chalamet, 45 yıl sonra John Travolta’nın rekorunu kırdı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Rekor:&nbsp;Gösterimdeki en çok gişe yapan iki filmin, Wonka ve Dune: Part Two’nun başrolünde yer alan Timothée Chalamet’nin iki filminin gişenin zirvesinde olduğu tarihler arasında sadece 8 hafta bulunuyor.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir adım geriden: Rekor daha önce, 8 ay arayla Saturday Night Fever (1977) ve Grease’in (1978) başrolünde yer alan John Travolta’ya aitti.</li></ul>

Aposto Gündem

Bir kasım ayı. Yıl tahminen 2004 veya 2005, ilkokuldayım. Ya doğum günüm ya doğum günüme bir kala, annemler hediyemi veriyor: iPod mini, pembe renkli. O zamanlar diktatörlüğün bir uzantısı şirkete ait olmayan D&amp;R, şimdi kapanmış Nispetiye şubesinden ulaşıyor bana. Kutlamak için aynı sokağın üzerinde bulunan T.G.I. Friday’s’e yol almadan iPod’un kutusunu izliyorum — nasıl müzik yükleyeceğim buna? LimeWire’ın varlığından habersiz 10 yaşında bir çocuk avucunun içinde tuttuğu “son teknoloji” ürünüyle ne yapacak?Tam hatırlayamıyorum, sanırım bir arkadaşımın ablası anneme LimeWire’ı anlatıyor — kendimi Julian Assange gibi hissediyorum. Bir sürü virüslü dosya sıralanıyor karşımda, nasıl oluyorsa hissediyorum işte bir tanesinin güvenli olduğunu. Öyle bir özel güç, 10 yaşındaki bir çocuk için çok kıymetli olan.İlk iş, o dönemler durmadan izlediğim Grease’in soundtrack albümünü yüklüyorum iPod’uma. Ve sonra kurtarıcım, #FreeBritney döneminden çok daha öncesindeki zamanlardan, Britney Spears’ın The Greatest Hits: My Prerogative albümünü. Bir de 13 Going on 30 sevdamdan mütevellit hayatıma giren Thriller’ı. Sanırım hiç merakımın dinmeyeceği bir detay oluveriyor hayatımda: O zamanlar<a fr-original-style="" href="http://last.fm" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;last.fm</a> veya Spotify Wrapped olsaydı acaba çıkan istatistik nasıl olurdu mesela?<img src="https://images.aposto.com/2022/4/4/1652934012248.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.95" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">iPod mini, 2004<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir devrin sonu: “iPod artık üretilmeyecekmiş, peki n’apıyorum ben ya?”</h2>Bazen içimden şöyle cümleler kuruyorum: “Beni iyi tanıyanlar bilir, ne zaman kötü hissetsem Britney Spears dinlerim.” Sonra düşünüyorum, herhâlde bu pek de doğru değil. Çünkü aynı zamanda ne zaman güvende hissetmek istersem de açıyorum o albümü. Elim gidiyor, tutmak mümkün değil. Bir de sanırım o anı pek kişiyle paylaşmayı sevmiyorum.Gelelim “N’apıyorum ben ya?” sorusunun sürekli kafamda döndüğü o anlara: İşte ben, son 15 yıldır — yani o pembe iPod mini elime geçti geçeli — Britney Spears dinlemeye kaçıyorum. Hâlbuki geçtiğimiz gün öğrendim, Apple artık iPod üretmeyi bırakıyormuş. “Bir dönemin sonu,” diyeceğim ama pek de değil sanki — zaten "o dönem” çoktan bitmişti, iPod Touch geldi geleli. Neyse, bıraksınlar. Benimki odamdaki çekmecemde 1 GB’lık hafızasıyla duruyor.Ve ben zaten ne zaman o dönemlerde hissetmek istesem elim o albüme gidiyor. Sonuçta <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/6X9coJELk8aQgYcfGMdhYs?si=eec2ecc5f0bb4345" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">I’m Not a Girl, Not Yet a Woman</a> — hâlâ Terakki’deyim, hâlâ en yakın arkadaşımın evinde Britney kliplerini DVD’den izliyoruz, hâlâ Alzheimer’lı anneannem dışında çalkantılı dönemler hayatımı öyle süper de etkilemiyor. Nispeten.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/4/1652934480722.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.49" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Greatest Hits: My Prerogative, 2004<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">2000’lere sığınmak: Aynı şarkıları dinlesem aynı dönemde gibi hisseder miyim?</h2>Hayatı ne zaman olduramasam ya da dönüşümlerin eşiğinde olsam yaptığım şeylerden biri 2000’lerin başındaki alışkanlıklarıma dönmek — değişimin tek değişmeyen ayrıntısı bu. Hatırlıyorum, üniversite sınavlarına hazırlandığım 2013 yılında da bir kırtasiyeden tozlanmış Spider-Man dosyası alıp tekrar şarjını doldurmuştum o eski aletin. İnsan dayanamayınca bir nebze — şimdilerde — stabil gelen zamanlara dönmek istiyor.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/3vX71b5ey9twzyCqJwBEvY?si=120288e3dffb4978" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lucky</a>: Britney’nin Lucky’sini söylemek, kapı çalınca ağzımla sesini taklit etmek de öyle bir şey benim için. Değişimin tam ortasında mıyım? Hop, “Early morning, she wakes up.” Pandemi mi ilan edildi? “Knock, knock, knock on the door!” Spears’ın hiç haberimiz olmayan bir vasilik davası mı var? “It’s time for make-up, perfect smile,” o hâlde. Belki de çocukluğumdaki nispeten yaşadığım sınıfsal konfor hiç dönmeyecek mi? “Isn’t she lovely, this Hollywood girl? And they say, she’s so lucky, she’s a star — (...) if there’s nothing missing in my life, then why do these tears come at night?”<img src="https://images.aposto.com/2022/4/4/1652936220322.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.88" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Lucky, 2000<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Tone-deaf kaçmasın: Farkındalıklı özlemler</h2>20’lik Olmayan 20’likler kanalında en keyif aldığım kısımlardan biri, şimdiki “Eski Türkiye” özlemine ne kadar beyaz bir yerden baktığımızı yüzümüze vuran cevaplar. Üstte bahsini geçirdiğim özlemler, ilkokulda bir çocuğun fanusunun tam içinden — zaten öyle romantikleştirmeye çalıştığım gibi de değil gerçekler. Bu başka yazıların konusu.Olay şu: Anksiyete Çağı’nın tam ortasında kendime fanuslar aramaya devam ediyorum. Bu sefer öğrenerek, duymaya çalışarak, hâlâ <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/0TZLelrXMYDMoc1bQC5yje?si=8d161d30d999453e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Overprotected</a> dinleyerek. “Yıllardır dönüp durdurduğum Britney albümleri babasının tahakkümüne destek vermiş demek,” diyerek. Dolayısıyla şimdi daha da fazla dinleyerek. Ne de olsa ünlü ozanın dediği gibi:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">What am I to do with my life?(“You will find it out, don't worry”)How am I supposed to know what's right?(“You just gotta do it your way”)I can't help the way I feelBut my life has been so overprotected</blockquote><a fr-original-style="" href="https://emojipedia.org/optical-disk/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">💿</a> Yazarın notu: Yıllardır arıyorum — The Greatest Hits: My Prerogative’in DVD’si gözüne ilişirse beni nerede bulacağını biliyorsun.

20'lik

Değişim türbülanslarının ortasında hep 2000’lere sığınıyorum ve “Oynat” butonuna basıyorum — seçilen albüm, The Greatest Hits: My Prerogative. Peki aynı şarkıları dinlesem “N’apıyorum ben ya?” diye sormadığım dönemlerdeymiş gibi hisseder miyim?

iPod devrimim: Britney Spears

Müge’yi keşfetmek.&nbsp;Bağdat Caddesi’nde sonradan Boyner ve Marks and Spencer’a dönüşen sinemalarda Grease gibi filmlerle ve yaşına aldırmadan ailesinin sürüklediği Jaws’ın bıraktığı travmatik izlerle ve video yıllarında evde kardeşiyle&nbsp;“hunharca” izlediği “cheesy”&nbsp;korku filmleriyle başlamış Müge’nin sinemayla ilişkisi. Profesyonel olarak sinemaya adım atışını sorduğumdaysa, “Aslında sinemadan önce müzik vardı.”&nbsp;diyor. Kod Müzik’te çalışarak başlayan meslek hayatı, hiç yazar olmayı planlamadan Roll ve Time Out Istanbul’da yazmaya başladığı müzik yazılarına, oradan sinema yazarlığına evrilmiş. Empire dergisinde Spider-Man&nbsp;dosyaları hazırlarken bir teklifle uzun yıllar sürecek bir yola sapmış:&nbsp;“Takım arkadaşlarımı aşırı sevmeme rağmen, çok da eğleniyor olmamıza rağmen İstanbul Modern’den gelen teklif çok cazip geldi çünkü benim kendi dünyama daha yakın bir dünyaydı.”<img src="https://images.aposto.com/2022/2/2/1646745541367.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" alt="Müge, İstanbul Modern Sinema'nın fuayesinde" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Müge, İstanbul Modern Sinema'nın fuayesinde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">“Müzik mi, sinema mı?”&nbsp;İstanbul Modern’de yaptığı ilk film programlarından biri, adı söylendiğinde soyadını zihnimizde tamamlayabildiğimiz, bu dünyadan olmadığına ikna olduğumuz büyük bir yıldıza adanmış bir program olmuş: Tilda. Diğeriyse, belli ki Müge’nin o yıllardaki mesleki ve kişisel çatışmasını yansıtıyor: “Müzik mi, sinema mı?”. Şu an bir yandan — müzikle değil belki ama — sesle, insan sesiyle, dublajla ilgili bir konuda akademik kariyerini Toronto Üniversitesi’nde sürdüren Müge, bir yandan da İstanbul Modern Sinema’da film küratörlüğü yapmaya devam ediyor.&nbsp;“Film küratörü ve film programcısı arasında çok büyük bir fark olduğunu düşünmüyorum.”&nbsp;diyor ve devam ediyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Ama film küratörü biraz bağlı olduğu, programı düzenleyeceği mekâna, konseptine, göstereceği filmin formatına, bütün filmler arasındaki bağlantılara bakan, biraz gündemin nabzını tutmaya çalışan ve belki onu sorgulayan, film programları tasarlayan biri.”&nbsp;</blockquote>İstanbul Modern Sinema’nın bugün artık gelenekselleşmiş programlarının ilk yıllarında, hiçbirinin bir seriye dönüşebileceğini düşünmemiş Müge. Fakat kapılarda kuyruklar oluşturan ilgi, bu programları kalıcı kılmış: “Kolaya kaçmak mı? E başlığını bildiğimiz bir şeyin altını doldurmak belki biraz daha kolay olabilir aslında. Ama bir yandan da her bir programın kendi zorluğu var. Bu bazen o seçkiyi oluşturmaktaki denge olabilir, bazen kopyaların bulunması olabilir.”<img src="https://images.aposto.com/2022/2/2/1646745626545.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" alt="Müge'yle İstanbul'un en soğuk günlerinden birinde, muhabbetin ortasında" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Müge'yle İstanbul'un en soğuk günlerinden birinde, muhabbetin ortasında<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Müge’yle keşfetmek.&nbsp;Kayıttan birkaç hafta önce, hangi yönetmenden konuşmak istediğini sorduğumda hızlı cevap verenlerden oluyor Müge. Birkaç yıl önce Alice Rohrwacher’in bir masterclass’ına katıldığını söylüyor, belki de bunun etkisi var. İyi de oluyor bence, çünkü doğrudan yönetmenin söylediklerini bana, dolayısıyla sana aktarabiliyor. Rohrwacher sinemasında onu neyin çektiğini soruyorum; sıralıyor:&nbsp;“Duygunun akışkanlığına izin vermesi”, “anlara odaklanması”, “doğaçlamaya açık olması” ve tabii ki oyuncu kardeşi Alba Rohrwacher’e yer vermesi… “Bazı sahneler, kendi yerini çok net koyduğunu çok iyi hissettiriyor.” diyor. “Herhangi bir sahnede ben neredeyim, nerede olmalıyımı sorduğunu hissediyoruz.” Filmlerinde kişisel bir psikolojidense kolektif psikolojiyle ilgilenişini, kendisinin ve sinemasının filmlerindeki karakterlerle birlikte büyümesini konuşuyoruz. “Yaşla mı alakalı, kadın olmakla mı alakalı bilmiyorum, sorduğu sorular, sorgulaması bana çok yakın geliyor.” demesi hoşuma gidiyor.Diyor ki...&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Benim asıl merak ettiğim şey insan sesi, insan sesinin bedenle olan ilişkisi… Bizi sadece terk ettiğinde var olan, bedene ait ama bedene ait olmayan bir şey. Bir de bizim Yeşilçam filmlerinin dublajlı olması, o ses - beden ilişkisini bana daha fazla düşündürüyor.”</blockquote>

Duende

“Başlığını bildiğimiz bir şeyin altını doldurmak belki biraz daha kolay.”

Sorgulayan, tasarlayan, programlar yapan ve onlara isimler bulan biri: Müge Turan

<img src="https://images.aposto.com/2022/0/2/1641288067623.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.60" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable" width="550">Sevdiğimiz isimlere “içinde yaşamak istedikleri film ya da diziyi” sormaya devam ediyoruz. 31. konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/goral_critic" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Burak Göral</a>, seçtiği filmse Grease (1978). Okumayı yeni öğrendiğim zamanlardı, 1980 galiba, annemle babamın arkadaşlarıyla bir akşam Harbiye Konak sinemasında altyazılı gösterilen Grease filmini izlemeye giderken beni de yanlarına aldıkları o günü hiç unutmam. Nasıl unutabilirim ki; Harbiye Konak sinemasının büyüleyici güzelliği, ilk kez akşam sinemaya gitmek ve üstelik rengârenk bir müzikal; hepsi bir arada. Çocukluk anılarımın en güzelleri sinemada olanlardır ve Grease benim içinde yaşamak istediğim tonlarca filmden sadece bir tanesidir. Sanırım hayatta en ulaşılması mümkün olmayan hayallerim hep müzikallerle ilgili oldu. Her zaman ya bir müzikal filmin içinde olmayı ya da hayatımı bir müzikal film gibi yaşamayı arzuladım. Müzikallerde oynayan bir oyuncu olmayı da çok istedim hatta. Sahnede izlediğim müzikalleri de hep bu hayallerim eşliğinde izlemişimdir. Bir müzikal oyuncusu olabilseydim, kendimi bir müzikalin içinde yaşıyormuş gibi hissedebilirdim belki. <a fr-original-style="" href="https://www.primevideo.com/detail/0T1UB07APZEX87YS5MFDP6RQPG" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Grease belki de bana bu hayali veren ilk filmdi.</a> Grease filminin bir de, her erkek çocuğunun yaşadığı bir uyanışa denk gelmesi hali vardır benim için. Çünkü Olivia Newton John’a fena tutulmuştum ve bir gün mutlaka sarışın bir kızla evlenmem gerektiğini düşünmeye başlamıştım. Hatta bu düşüncemin de katkısıyla, Grease'in bana çocuk yaşımda bir an önce büyümeyi arzulatan filmlerden biri olduğunu da söyleyebilirim. 1960’ların eşiğindeki Amerika’da, Rydell Lisesi’nin matrak ortamına çok özenmiştim doğrusu. Bütün renkli karakterlerini; tatlı serseri Danny Zuko’yu ve arkadaşlarını, Pink Ladies çetesini, en başta Frankie Valli’nin Grease ve Stockard Channing’in seslendirdiği There Are Worse Things I Could Do olmak üzere bütün şarkılarını hâlâ dinler ve “Grease Lightning” ya da dans yarışması sahneleri başta olmak üzere pek çok sahnesine adeta ışınlanmak isterim. Benim için en güzel kendini iyi hisset filmlerinden biridir her zaman. Ama Grease'den yola çıkarak La La Land'de de West Side Story'de de; Cherbourg Şemsiyeleri, Hair, Singing in the Rain, Rent ya da Annette'te hatta Devdas'da da olmak isterdim. Çünkü gerçek hayatın içindeki mutluluk, hüzün ve hatta melankoli asla bir müzikaldeki kadar yoğun ve teselli edici yaşanamıyor gibi geliyor bana her zaman.

Grease ile ilgili hikayeler