• Hizb-ut Tahrir'den açıklama: Hizb-ut Tahrir, Kocaeli Valiliği’nin Atatürk için camilerde mevlit okutma kararına karşı çıkarak, bu durumu "Kemalist bir dayatma" olarak nitelendirdi.<ul><li>Örgüt, "10 Kasım’da zorunlu ibadeti reddediyoruz" başlığıyla yayımladığı metinde, Atatürk’ün camilerde anılmasına karşı çıktığını belirtti.</li><li>Açıklamada, "Bu ülkede bir asırdır okulda, sokakta, medyada, siyasette dayatılan Kemalizm, şimdi de cami eliyle dayatılmak isteniyor" ifadesi yer aldı.</li><li>Hizb-ut Tahrir, laik eğitim sistemi ve modern yaşam biçimini de hedef alarak, İslam nizamının hilafet ile uygulanması gerektiğini vurguladı.</li></ul>

Canlı Gündem

• Hizb-ut Tahrir işbirliği planı: Hizb-ut Tahrir'in yayın organı Köklü Değişim Dergisi, 14 Ağustos 2025 tarihinde Ankara'da düzenlenen yürüyüşün ardından Türkiye genelinde diğer tarikat ve cemaatlerle ortak eylem ve söylem birliği oluşturmayı hedeflediğini açıkladı.<ul><li>Yürüyüş, Filistin’in Gazze kentindeki abluka gerekçesiyle düzenlendi ve "Gazze için birleşelim" başlığıyla bir açıklama yapıldı.</li><li>Açıklamada, ABD’nin öncülüğündeki ülkelerin imzaladığı "New York Bildirisi" ele alındı ve Müslümanların Gazze için birleşmesinin hayati önemi vurgulandı.</li><li>Köklü Değişim Dergisi, Türkiye’nin tüm şehirlerinde dinî yapılar ve kanaat önderleriyle toplantılar yapmayı planladığını bildirdi.</li></ul>

The Constitutional Court (AYM) made an important decision regarding the objective bindingness of the violation decisions in the individual application.[1] Accordingly, the violation decision of the Constitutional Court in an individual application is also binding for other similar cases and should be taken into account by public authorities and courts. In fact, one of the purposes of individual application is to raise the human rights standard of the country. For this, it is necessary to accept that the decisions of the Constitutional Court within the scope of individual application have a dual function. On the one hand, the Constitutional Court interprets the scope and limits of constitutional rights on the occasion of a concrete application. This is the objective function of individual application and mediates the realization of constitutional justice by determining the scope of fundamental rights and freedoms. On the other hand, the Court performs individual justice by determining the violation of the applicant's right and deciding to remedy the violation and its consequences. This is called the subjective function of the individual application.Indeed, the subjective function of the individual application cannot be ignored. It is vital that individuals whose constitutional rights have been violated can seek their rights before the country's highest court. However, it is virtually impossible for a 17-member court to detect all violations of rights suffered by 85 million people living in the country and to redress their rights. For this reason, the objective function of the individual application should be brought to the fore and the general (erga omnes) bindingness of the individual application decisions should be implemented in order to provide the expected benefit from the individual application. In other words, after the Constitutional Court decides on a violation, public administrations should harmonize their practices and other courts' decisions with the decision of the Constitutional Court. In fact, this is also a requirement of the principle of "subsidiarity" of the authority of the Constitutional Court and individual application. For this reason, it has already been stipulated that other legal remedies should be exhausted before applying to the Constitutional Court. Fundamental rights and freedoms should be protected primarily by public authorities and courts of instance.In this respect, the decision of the General Assembly of the Constitutional Court, İbrahim Er and others, is of vital importance. In the application in question, the Constitutional Court examined the decisions regarding the refusal of the applicants' requests for a retrial, which had been tried by various courts on the grounds that they were members of the Hizb-ut Tahrir organization and were punished for membership of a terrorist organization and whose sentences had been finalized. In its previous decision of Yılmaz Çelik in 2018, the court stated that there was not an adequate assessment of Hizb-ut Tahrir as a terrorist organization in the decisions of the instance courts and that it was not sufficiently clear on which ground the decisions of the instance courts, which looked like repetition of some template sentences, were based. Within the scope of the right to a fair trial, which is guaranteed in Article 36 of the Constitution, the right to a "reasoned decision" has been violated.In the judgment of İbrahim Er and others, the Court stated that the evaluations made in the Yılmaz Çelik decision should have an impact on those in similar situations. In this context, reminding that after the Yılmaz Çelik decision, many courts accepted the requests for retrial and made a re-evaluation of individuals and gave acquittal verdicts, the Court emphasized that in the present case, the court of first instance rejected the applicants' requests without giving any justification, ignoring the decisions of the Constitutional Court. Stating that after Yılmaz Çelik's decision, no evaluation was made about why Hizb-ut Tahrir was accepted as a terrorist organization in the Turkish judicial system and that the issue was not resolved by considering the criteria set forth by the Constitutional Court, the Court further added that the requests for retrial were rejected and the execution of the decisions continued. Stating that every decision that does not include an assessment of whether Hizb-ut Tahrir is a terrorist organization will result in a violation of the right to a reasoned decision, which is a requirement of the principle of fair trial, the allegations put forward by the applicants in the concrete case and may change the outcome of the proceedings are not taken into account and properly evaluated. The Court decided that the right to a reasoned decision within the scope of the right to a fair trial guaranteed in Article 36 of the Constitution had been violated.This decision is a pioneering one in terms of the protection of human rights. However, in order for this to provide the expected improvement, first of all, it should not remain as an exception, and similar decisions should be made in all similar cases. Meanwhile, the Constitutional Court must act more carefully and not act selectively in applying ECHR standards in its own decisions.&nbsp;<a fr-original-style="" href="#_ftn1" name="_ftnref1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank" title=""> </a><hr align="left" size="1" width="33%" fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"> <a href="#_ftn1" name="_ftnref1" title="" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a>[1] İbrahim Er and others[GK], B. No: 2019/33281, 26/1/2023, the decision can be accessed via https://kararlarbilgibankasi.anayasa.gov.tr/BB/2019/33281

The Freedom Observer

In other words, after the Constitutional Court decides on a violation, public administrations should harmonize their practices and other courts' decisions with the decision of the Constitutional Court. 

General Binding of AYM Decisions

Anayasa Mahkemesi bireysel başvuruda verdiği ihlal kararlarının objektif bağlayıcılığına ilişkin önemli bir karar verdi.[1] Buna göre AYM’nin bir bireysel başvuruda verdiği ihlâl kararı benzer diğer olaylar açısından da bağlayıcıdır ve kamu otoriteleri ve mahkemelerce dikkate alınmalıdır. Esasen bireysel başvurunun bir amacı da ülkenin insan hakları standardını yükseltmektir. Bunun için Anayasa Mahkemesinin bireysel başvuru kapsamında verdiği kararların ikili bir işlev gördüğünü kabul etmek gerekir. Bir taraftan Anayasa Mahkemesi önüne gelen somut başvuru vesilesiyle anayasal hakların kapsamını ve sınırlarını yorumlamaktadır. Bu bireysel başvurunun objektif işlevi olup, temel hak ve özgürlüklerin kapsamının belirlenmesi suretiyle anayasal adaletin gerçekleştirilmesine aracılık etmektedir. Diğer taraftan ise başvuru sahibi kişinin hakkına yönelik ihlâli tespit etmek suretiyle ihlâlin ve sonuçlarının giderilmesine karar vererek Mahkeme bireysel adaleti gerçekleştirmektedir. Buna da bireysel başvurunun sübjektif işlevi denilmektedir.Elbette bireysel başvurunun sübjektif işlevi göz ardı edilemez. Anayasal hakları ihlâl edilen bireylerin ülkenin en yüksek mahkemesi önünde haklarını arayabilmeleri hayatî bir öneme sahiptir. Ancak 17 üyeli bir mahkemenin ülkede yaşayan 85 milyon insanın uğradığı bütün hak ihlâllerini tespit etmesi ve haklarını telâfi etmesi fiilen imkânsızdır. Bu nedenle bireysel başvurudan beklenen faydanın sağlanabilmesi için bireysel başvurunun objektif işlevi ön plana çıkarılmalı ve bireysel başvuru kararlarının genel (erga omnes) bağlayıcılığı hayata geçirilmelidir.&nbsp;Yani AYM bir konuda ihlâl kararı verdikten sonra kamu idareleri uygulamalarını, diğer mahkemeler de kararlarını AYM kararı ile uyumlu hale getirmelidir. Esasen bu, AYM’nin de belirttiği gibi, bireysel başvuru yolunun ve AYM’nin yetkisinin “ikincilliği” ilkesinin de gereğidir. Bu nedenle zaten Anayasa Mahkemesine başvurmadan önce diğer hukuk yollarının tüketilmesi koşulu getirilmiştir. Temel hak ve özgürlüklerin öncelikle kamu makamları ve derece mahkemeleri tarafından korunması gerekir.Bu açıdan AYM Genel Kurulunun verdiği İbrahim Er ve diğerleri kararı hayatî önemdedir. Söz konusu başvuruda AYM daha önce çeşitli mahkemelerce Hizb-ut Tahrir örgütü üyesi oldukları gerekçesiyle yargılanarak terör örgütü üyeliğinden cezalandırılan ve cezaları kesinleşen başvurucuların yargılamanın yenilenmesi taleplerinin reddedilmesine ilişkin kararları incelemiştir. Mahkeme daha önce 2018 yılında verdiği Yılmaz Çelik kararında, esas olarak derece mahkemelerinin kararlarında Hizb-ut Tahririn bir terör örgütü olarak kabul edilmesine ilişkin olarak yeterli bir değerlendirme yapılmadığı ve derece mahkemelerinin bazı şablon cümlelerin tekrarı görünümünde olan kararlarının hangi temele dayandırıldıklarının yeterince açık olarak belirtilmediği gerekçesiyle Anayasa’nın 36. maddesinde güvence altına alınan âdil yargılanma hakkı kapsamında ‘’gerekçeli karar’’ hakkının ihlal edildiğine karar vermiştir.İbrahim Er ve diğerleri kararında Mahkeme Yılmaz Çelik&nbsp;kararında yaptığı değerlendirmelerin benzer durumda olanlar yönünden etki doğurmasının gerekli olduğunu belirtmiştir. Bu çerçevede Yılmaz Çelik kararı sonrasında birçok mahkemenin yargılamanın yenilenmesi taleplerini kabul ederek kişiler hakkında yeniden bir değerlendirme yaptığı ve beraat kararları verdiğini hatırlatan Mahkeme, somut olayda ilk derece mahkemesinin herhangi bir gerekçe ortaya koymaksızın başvurucuların taleplerini Anayasa Mahkemesinin kararlarını da görmezden gelerek reddettiğini vurgulamıştır. Yılmaz Çelik kararından sonra Türk yargı sistemi içerisinde Hizb-ut Tahrir’in neden bir terör örgütü olarak kabul edildiğine ilişkin bir değerlendirme yapılmadığı, meselenin Anayasa Mahkemesince ortaya konan kriterler gözetilerek çözüme kavuşturulmadığını belirten Mahkeme, yargılamanın yenilenmesi taleplerinin reddedilerek verilen kararların infazına devam edilmesinin AYM tarafından tespit edilen ihlâllerin sürdürülmesi anlamına geldiğini vurgulamıştır. Hizb-ut Tahrir’in bir terör örgütü olup olmadığına yönelik değerlendirme içermeyen her kararın adil yargılanma ilkesinin bir gereği olan gerekçeli karar hakkının ihlâli sonucunu doğuracağını belirterek, somut olayda başvurucular tarafından ileri sürülen ve yargılamanın sonucunu değiştirme ihtimali bulunan iddiaların dikkate alınmaması ve gereği gibi değerlendirilmemesi nedeniyle Anayasa’nın 36. maddesinde güvence altına alınan adil yargılanma hakkı kapsamında gerekçeli karar hakkının ihlâl edildiğine karar vermiştir.Bu karar insan haklarının korunması açısından öncü nitelikte bir karardır. Ancak bunun beklenilen iyileşmeyi sağlayabilmesi için öncelikle bir istisna olarak kalmaması, benzer tüm durumlarda benzer kararların verilmesi gerekmektedir. Bu arada, Anayasa Mahkemesinin de kendi kararlarında AİHM standartlarını uygulama konusunda daha titiz davranması ve seçici hareket etmemesi zorunludur.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"> 1 İbrahim Er ve diğerleri [GK], B. No: 2019/33281, 26/1/2023, şuradan erişilebilir: https://kararlarbilgibankasi.anayasa.gov.tr/BB/2019/33281

Hizb-ut Tahrir ile ilgili hikayeler