Aposto Gündem

Elini tutarak yürüdüğümüz sevdiklerimiz, dayanışma içinde olduklarımız bizi çoğaltır, kalabalıklaştırır. Kalabalıklaşmak için nasıl iletişim kurduğumuz kilit önemdedir. “Konuş ki seni görebileyim” diyen Aristoteles konuşmanın bireyin toplumsallaşması açısından önemine dikkat çeker. Peki kalabalıklarla iletişim kurmayı, onlarla konuşmayı, onlara hitap etmeyi becerebiliyor muyuz?

'Konuş ki seni görebileyim': Hitabet sanatının incelikleri

<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp;&nbsp; Sanatın Yolculukları | Jacques Rancière | Metis Yayınları&nbsp;Bu kitapta derlenen metinler, Hegel’in doğumunun 250. yıldönümü, Sovyet ülkelerindeki sanata dair bir sergi, bir mimarlar derneğinin veya bir müzik kurumunun daveti gibi çeşitli vesilelerle sunulmuş tebliğ metinlerinden oluşuyor. Kitapta modern sanat olarak adlandırılan kavramın kurucu bir paradoksu çeşitli yönleriyle ele alınıyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden okumalısınız? Kant, Hegel, Marx gibi filozofların sanat hakkındaki fikirlerini anlamak, "biçimci" diye suçlanan Sovyet sanatçılarının devrimi resmetmek yerine bizzat devrim olan bir sanat yaratmak istediklerini kavramak için.</li></ul>

<a fr-original-style="" href="https://link.apos.to/c/VZ7vpgBrrdKI?c=XEbBoD5AwN7WT_d_LUzvc&sub=62b033905d379200061d8935&s=web" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>To my dear friend Alaattin, who was left breathless and voiceless under the rubble for 30 hours, whom I lost,The apocalypse has many definitions, varying envisionings, and different names. We don’t know which is the truest, but when we woke up on the morning of February 6, “Here I am,” said the apocalypse. Chaos.Everybody tried to grasp the reality of what was happening, reached out to their relatives, witnessed the wreckage, and mobilized wherever they were. TV channels seeking bits of information, countless reports from rubbles, and cries for help. Aching loneliness soon after.In the wake of significant social events and disasters, political elites and the people in power try to tranquilize the public, all the while lecturing people to swallow their anger by saying, “Now is not the time for politics,” In times like these, you can observe that virtues like “conscience”, “reason”, and “morality” are put into action.Despite the fact you lived through the disaster due to negligence, you are expected to keep your voice down. Morality, conscience, and reason do not apply to them. But if you ever raise your voice, these virtues are used against you as tools of discipline. You can’t get political while a frowning face scolds people with loved ones still under the rubble for their cries for help. Because it’s not the right time.Before asking when it is actually “legitimate” to get political, we can try to define what is politics in the first place. Is it solely a collective decision-making process where people come together to vote at designated times to choose their representatives? Why does this “weird thing” that meddles in every aspect of life suddenly evaporate into the ether during periods of social crisis? Why does politics become illegitimate when rubble is a matter of fate?French philosopher Jacques Rancière distinguishes politics into two kinds: Politics as domination and politics as the well-being of everyone. To him, the core of the first definition is the reduction of what is political to the order of polis.The first kind of politics takes shape in its fear of democratic understanding and its conceptualization of people as mere masses to be governed. Rancière states that those who see politics in this light fear the public. Today, this is the kind of politics that is envisioned by those telling us not to “politicize”.In the aftermath of crises, the defects of governing powers and social formations become ubiquitously disclosed. “The sins” come to the surface one by one. Those who want to hide them employ the sedative nature of “common sense” to cover up the cold, apathetic face of politics.In fact, crises spurred by the politics of governing powers are jammed into narratives of supernatural narratives of natural disasters. And whenever you point out any wrongdoings, you are treated as an opportunist who is trying to benefit from the agonies of others. But politics is the mind itself that tells you all this destruction is “above politics”.Innumerable cases of negligence in areas affected by the earthquakes, taxes paid in vain, a system of rent that has become far too complicated, and the connections of contractors with petty greeds are exactly the subjects of politics.People who have been directly affected by the decisions of the governing powers are even deprived of the right to ask “Where is the state?” As Edouard Louis states, “For the ruling class, in general, politics is a question of aesthetics [...] For us, it was life or death.”Politics is a matter of how you die as much as how you live. It is taking away the microphone from a child for saying that her sibling is under the rubble. It is the void into which she is thrown. Politics is what is written inside the "books to be opened later", which are referred to for suppressing the uproar of earthquake victims who are completely left alone. Politics is the hesitation in the cries of a woman waiting for her family to be rescued from under the rubble, saying “If I am arrested - I am arrested.” Politics is the anonymity of refugees without death certificates.Politics is our collective attempt to “do something”, especially when we are tested by loneliness. In times of crisis, our sense of solidarity becomes an antidote to the shock. Politics exists in the resistance of those who have to make do on their own.The punishing tool of non-politics, which will appear as long as we cower in fear, is one that will make us, as potential victims, bow our heads to the next disaster. Every sin that is not accounted for prevents us from burying our dead, and every question that is not asked remains as our sins, adding to the burden left by those who have passed away.Politics stands as the only bond we, potential victims, have with those whom we have lost. This bond cannot be comprehended by those who tell us when is the right time for &nbsp;politics. If survival means guilt to you, you are living with the discomfort of all that is left unsettled. This is politics.

Spektrum

The ethics of “doing politics” in times of crisis.

The politics of rubble

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Depremde 30 saat enkaz altında nefessiz, sessiz bırakılan kaybettiğim arkadaşım, canım kardeşim Alaattin'eKıyametin çeşitli tarifleri, farklı tahayyülleri ve hatta birbirinden ayrı isimleri var. En doğrusunu bilemiyoruz ama 6 Şubat sabahı uyandığımızda kıyamet “Evet, karşınızdayım,” dedi. Kaos.Herkes krizin ortasında önce olan biteni anlamaya çalıştı, yakınlarına ulaşmayı denedi, haberleri açtı, yıkımı gördü ve her nerede olursa olsun seferber olmaya başladı. Deprem bölgesinden bilgi almaya çalışan televizyonlar, Twitter’da sayısız enkaz bildirimleri ve yardım çığlıkları. Sonrası derin bir yalnızlık.Büyük toplumsal olaylarda ve afetlerde iktidar ve egemenler bir taraftan halkı teskin etmeye çalışırken öbür taraftan “Şimdi siyasetin sırası değil,” çağrısı yapıp öfkenizi yutmanızı söyler. Böyle zamanlarda “vicdan”, “sağduyu”, “ahlak” gibi erdemlerin işe koşulduğunu görürsünüz. Felaketi ihmaller sonucu yaşamanıza rağmen sesinizi yükseltmemeniz beklenir. Onlar ahlak, vicdan ve sağduyu gibi erdemleri göstermek zorunda değillerdir ama siz sesinizi yükseltirseniz bu ahlaki değerler size karşı sopa olarak kullanılır. Kaşları çatık birisi, yakınları enkazın altında olan insanların feryatlarına karşı onları azarlarken siz siyaset yapamazsınız. Çünkü sırası değil.&nbsp;Peki siyaseti ne zaman yapabiliriz diye sormadan önce başka bir soruya geçelim: Nedir siyaset? Siyaset yalnız belirli dönemlerinde insanların oy kullanmak için bir araya gelip çeşitli kanaatlerle seçim yaptıkları bir etkinlik midir? Hayatın her alanına burnunu sokan bu garip şey, neden toplumsal kriz dönemlerinde buharlaşıp uçuyor? Enkazın kader olduğu yerde, siyaset neden bir anda “caiz” olmaktan çıkıyor?&nbsp;Fransalı filozof Jacques Rancière siyaseti “hükmetme” anlamında siyaset ile “herkesin iyi yaşamı” olarak siyaset olarak ikiye ayırıyor. Ona göre ilk anlayışın özü siyasal olanın polis düzenine indirgenmesidir. İlk siyaset biçimi demokratik anlayıştan korkan ve kitleleri yalnızca yönetilme üzerinden ele alan siyaset biçimidir. Rancière siyaseti bu şekilde ele alanların halktan korktuğunu söylüyor. Bu günlerde “siyaset yapmayın” diyenlerin de tahayyül ettiği siyaset budur. Çünkü onlara göre kitleler yalnızca yönetilmelidir.Kriz dönemleri, iktidarın ve sosyal formasyonunun defolarının tamamen görünür olduğu, saklanan günahların bir bir döküldüğü zamanlardır. Saklayacak günahları olanlar ise siyasetin soğuk yüzünü örtmek için sağduyunun uyuşturucu doğasını çağırırlar. Hatta açıkça iktidarın politikasının sebep olduğu krizler, bir anda doğaüstü felaket anlatılarına sıkıştırılır ve siz burada bir yanlış var dediğiniz anda acıdan nemalanmak isteyen bir “fırsatçı”ya dönüşürsünüz. Ancak siyaset tam da size tüm bu yıkımın “siyaset üstü” olduğunu söyleyen aklın kendisidir.&nbsp;Deprem bölgesindeki sınırsız ihmal, vergilerin asla alınamayan karşılığı, artık çözemeyeceğimiz kadar karmaşık hâle gelen rant sistemi ve üç kuruş daha zenginleşecek diye evin inşaatından çalan müteahhitin ilişkileri tam olarak siyasetin konusudur.&nbsp;Hayatları iktidarın kararlarından direkt olarak etkilenen insanlar, “Devlet nerede?” diye sorma lüksünden bile mahrum bırakılıyor. Fransalı yazar Edouard Louis’nin de belirttiği gibi, “Siyaset, egemenler için genellikle estetik bir meseledir. Bizler içinse ölmek ya da yaşamak anlamına gelir.”Evet, siyaset nasıl yaşadığınız kadar nasıl öldüğünüz meselesidir. Siyaset kardeşinin enkaz altında olduğunu söylerken mikrofon önünden çekilip alınan çocuğun içine düştüğü boşluktur. Siyaset, siz yalnızlık içinde kalan depremzedelerin isyanını bastırmak için söylenen, “sonradan açılacak defterler”in içinde yazanlardır. Siyaset, enkazın altında ailesini bekleyen kadının isyan ederken “Beni içeri atacaklarsa, atsınlar,” çıkışındaki tereddüttür. Siyaset, ölüp kaydı bile tutulamayan sığınmacıların isimsizliğidir.&nbsp;Siyaset en çok da yalnızlıkla sınandığımız bu günlerde, yine el yordamıyla halk olarak bir şeyler yapma çabamızdır. İktidarın araçlarıyla bastırılmış ve neredeyse unutulmuş dayanışma duygusu kriz zamanlarındaki şokun panzehri gibi beliriyor. Kendi imkânlarıyla yetinmek zorunda kalanların direnç noktasında siyasetin kendisi vardır.&nbsp;Korkup sindiğimiz müddetçe belirecek olan siyasetsizlik sopası potansiyel kurbanlar olarak bir sonraki felakete boynumuzu eğdirecek araçlardan biri. Hesabı kesilmemiş her günah, ölülerimizi gömmemizi engelliyor, sorulmamış her soru yitip gidenlerin bıraktığı yükün günahı olarak bize kalıyor.Dolayısıyla siyaset yitip gidenlerle, potansiyel kurbanlar olarak bizleri bağlayan yegâne şey olarak orada duruyor. Bize ne zaman siyaset yapmamız gerektiğini söyleyenlerin anlayamayacağı bir bağdır bu. Yaşamaya devam ederken utanıyorsanız, içinizde kapanamamış bir hesabın rahatsızlığıyla yaşıyorsunuz demektir. İşte bu, siyasettir.&nbsp;

Jacques Rancière ile ilgili hikayeler