Seçim günü yaklaşırken ben kendimi hep aynı şarkıları döne döne dinlerken buluyorum ve fark ediyorum ki yalnız değilim. Her şarkının da kulağımda yer etmesinin bir sebebi var. Çalma listesinde de etkisini göreceksiniz, ben bu ara yine eski televizyon dizilerine düştüm.Hatırla Sevgili ile fark ettim ki televizyonda siyaset zamanında ne de güzel konuşuluyormuş, üstelik kavgaya mahal vermeden. Ben tam bunları yazarken Twitter'da da bir akım başladı, herkes izlediği eski dizileri paylaşıyor. Gülbeyaz'ı izlememin üstüne denk gelince onu da not edeyim Beykoz kıyısında bir teknede, "balık+ekmek: 2 Milyon" yazıyor, iki aile İstanbul'da bir bakkal bir tekneden gelen gelirle geçiniyor. Üstelik maaile Karadeniz'e otobüs biletini kolaylıkla alıyor. Sene 2002! Son bir not; daha yeni bir sokak müzisyeni cinayete kurban gitmişken dizinin Kazım Koyuncu'nun sesiyle buluştuğumuz, İstiklal'de çekilen bu videoyu <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=OxWg4bW7PuE" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buraya</a> bırakıyorum. İnadımız var!"Bir Derdim Var" deyip başlıyorum "Uyan"maya davet ediyorum kulaklarımı. "Park" ile çok değil, 10 sene öncesini hatırlıyorum. Peşi sıra "Spring of War"ı dinliyorum, gezi zamanında bir akşamı anlatan "Taksim Holdem" filminin soundtrack'i "Texas" ile yola devam... Boğaziçi'ne kayyum atanınca hep bir ağızdan söylenen "Yuh Yuh"un ilhamını unutmuyorum, o da kulağımda. "Vodki" yine beni yerimde sallandırıyor. Ve "gitmediim işte delirmedim de" deyip bağıra bağıra "Forsa"yı söylüyorum. Ekonomi bu hâldeyken onu da unutmadım tabii "Hazinende" dinlerken "Cebinde birazcık parayla kendini buldun sen bu yolda" diyen kendimi hatırlatan Journers'den "Yok Mu?" ile devam. Oyları verdik eve dönüş yolunda da "Yangın Akvaryumla" ile başlayıp, "Dünyaya Bedel eşsiz ruhum" diye devam diyorum. Finale yaklaşırken "Tamiri Mümkün Kalbimin"... Ertesi sabah kahvemi içerken "Daha Mutlu Olamam" ve "Gül Kendine"...Ece'nin çalma listesine <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/5VOliY2HyeK6THR3C4kWxa?si=421bcabf6e2c4d62" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz. Ece'nin yayını Üretim Kaydı'na da <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/n/uretim-kaydi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

20'lik

Kulağımızda yer edinen şarkılar

Seçim günü neler dinliyorum?

Bazen melankolik müzik icra edenler, insanları daha fazla karanlığa veya mutsuzluğa sürükledikleri gerekçesiyle eleştirilere maruz kalıyorlar. Murat Kekilli’nin Bu Akşam Ölürüm şarkısını ve bu şarkıyı dinleyip intihar edenleri hatırlayalım. Veya Müslüm Baba feryatları ile kendilerini jiletleyenleri. Haklı bir eleştiri mi?&nbsp;“Beni kimse anlamıyor”cu gençler, gerçekten de anlaşılmadıkları, üstüne psikolojik tedavinin genellikle sadece deli olma ile ilişkilendirildiği bir toplumda, herkes kendi ait olduğu sınıf ve meşrebi dahilinde el yordamıyla ruhunu rahatlatacak yöntemler buldu. En önemlisi ise canlı performanslar oldu; grup terapisinin ikamesi konserler!Bir gece yarısı yalnızca kendi başımıza geldiğini sandığımız o elem olayı düşünürken tekrar tekrar dinlediğimiz o enfes şarkıyı, bir konser günü kendimize benzeyen insanlarla bile isteye gün saat verip buluşuyormuşcasına, hep bir ağızdan söyleyip, kederimizi dindirmedik mi?&nbsp;Ellerimiz havada hep birlikte süzülürken, sanki aynı koroda ekip arkadaşı gibi senkronize bir de üstüne bazen İngilizce şarkılar söylemedik mi? Bu esnada göğsünün üzerine çöken o koca fil kuş olup uçmadı mı?&nbsp;Biz öyle gecelerde, sahnedeki yanık sesli grup terapistine, yalnız olmadığımızı hissettirdiği için minnet duymadık mı?Konserlerde bazılarımız ilk defa kendi olabildi, toplum normları altında duygularını bastıran genç kızlar sahnedeki yakışıklıya bağıra bağıra, ağlaya ağlaya aşığım demedi mi? Karadenizli iki genç sadece ve sadece horon çekerken elele tutuşmadı mı? Dağların ve denizlerin çocuklarını konserlerde birleştirmedi mi Kazım Koyuncu?Sebeb-i kalemim odur ki; sevgili musikişinaslar; pandemi sebebiyle müzisyenlerin yaşadıkları zorlukların ardından verdikleri mücadele bizim de mücadelemiz olmamalı mı?Yine senkronize, yüksek sesle bir “EVET” diyelim mi?

Kazım Koyuncu ile ilgili hikayeler