Yunanca “moruk, yaşlı ve sevilen kişi” sözcüğünden gelen barba, İstanbul’da “meyhanenin sahibi” şeklinde farklı bir anlam kazanmış. Buradan da İstanbul’daki ilk meyhanecilerin yaşlı ve sevilen Rumlar olduğu sonucuna ulaşabilir miyiz?Önceleri şarap ile başlayan, sonrasında rakıya evrilen, zengin mutfağı ile içki yanında birkaç mezenin serpiştirildiği Akdeniz sofralarına meyhane diyoruz. Çok az kişinin çalıştığı, aşçının mekânın sahibi olduğu her bir meyhaneden kendine has bir karakter beklenir. Duvardan sarkan hatıralardan masa ve sofra düzenine, garsonların sohbetinden barbanın tavrına meyhaneler hep bir karakter sahibi olmuştur.İlginçtir, diğer tüm mekânlardan farklı olarak “meyhane”nin hep bir adabı olduğundan bahsedilir. Nedir bu adap, meyhane adabı? Bu adap barbadan gelir, barbanın belirlediği sınırlar içerisinde kafayı çekerler…Büyükadalı meyhaneci Fıstık Ahmet Tanrıverdi, <a fr-original-style="" href="https://www.mizanplas.com/yazilar/2019/1/17/stanbul-meyhaneleri-ehlikeyfin-uzun-hikayesi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">National Geographic Türkiye tarafından Kasım 2012’de yayımlanan yazıda</a> barbayı şöyle anlatır: “Barba meyhanenin sahibidir. Çok kalender, olgun bir insandır. Rinddir (geçmiş İslam toplumlarında her tabaka arasında ortaya çıkabilen ve hakim tavırlardan farklı kendine özgü bir yaklaşım sahibi olan insan tipi). Felsefeyi çok iyi bilen adamdır. Çünkü her gelenin nabzını bilip, ona göre şerbetini verir, burayı çok iyi idare eden bir maestrodur. Barbanın özelliği budur.”Aynı yazıda bir müdavim barbadan şöyle bahseder: “Herkes birbirini tanırdı, tek gitseniz bile hemen yan masadaki muhabbete dahil olurdunuz. Barbanın gözü ise her daim masa ve mezelerde olurdu. Müşteri istemeden, masaya garson gelir ve günün mezelerini tabağınıza tadımlık koyardı. Barba, müşterinin yüzü kızarmaya başladığında önce mezeyi, daha sonra kızarma devam ederse rakıyı keserdi. Müşteri mekana ilk defa gelmişse de barba onu denerdi. Doktordu onlar!”Barba bu sebeplerle mekâna ismini verir. Bir yerden sonra burası, ismi her ne olursa olsun, “Barba’nın yeri” olarak anılır. İstanbul’un 1930’larında “Barba’nın yeri” olarak anılan birçok mekân vardır. “Barba’nın yeri” tiyatro oyunları ve romanlarda da birçok kez geçer. Ama içlerinde bir tanesi gerçekten de “Barba’nın Meyhanesi”dir. Burası Sirkeci tarafında bulunan belki de İstanbul’un en “leş”, en fazla kavganın çıktığı, en son kapılarını kapayan mekândır.&nbsp;“Fikret Muallâ, 1928 Türkiyesini anlatıyor” başlıklı makalede Barba’nın meyhanesi ile ilgili bir kısım da vardır. Büyük ressam Fikret Muallâ’nın <a fr-original-style="" href="https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:zjZ66EX1odcJ:https://openaccess.marmara.edu.tr/server/api/core/bitstreams/1aa1daf6-42b1-4bd1-b0ea-25811e33f2ce/content&cd=12&hl=tr&ct=clnk&gl=tr" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kaleminden</a> Barba’nın meyhanesi:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Barba, bir nargile getir”, “Barba, bir kahve”. Gırrr gırr nargile içenler, masaların etrafında ciddi ciddi oturuyorlar. Akşamın sekizi burada pürodan başka herşey var. Herşey, kokain ve esrara kadar. Tavla ve damla oynanır. Dükkânın içi dumanlanmış. Gramafonda halk türküleri. “Vakti kerahat” diye sesleniyor içeriden. İçmek saati geldi demektir. Barba, rakının yanına mezeleri de çıkarır. Rakı, Türklerin milli içkisidir. Üzümden yapılır. Aslında dünyanın en güzel içkisi. “Napoli’yi gör ve sonra öl” demeleri saçma. Doğrusu “rakı iç ve sonra öl” diye değiştirilmeli. Ancak rakı midede, şişedeki gibi temiz ve güzel durmaz. Vakti kerahat çoğu zaman kavga ve bıçaklamalarla biter. Birden meyhanenin müdavimlerini iskemle ve bardaklarla kavga ederken görürsünüz. Kavganın sebebi ise çok basittir. Birinin sevdiği şarkıyı bir diğeri saçma bulmuştur. “Ne dedin? Sevdiğim şarkıyı mı beğenmiyorsun? Eşek herif! Benim beğendiğimi sen de beğenmek zorundasın!” “Öyle mi eşşeoğlu eşşek!?” “Bana eşşeoğlu eşşek mi dedin?” Ertesi gün sabah gazetelerinde bir meyhanede on yaralı olduğunu okursunuz. Bu da Barba’nın meyhanesinden başka bir yerde olamaz. &nbsp; &nbsp;</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2023/0/2/1673348733138.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.20" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://www.kulturportali.gov.tr/portal/fikret-mualla-saygi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fikret Mualla'dan içkili bir mekân resmi. Kaynak: &nbsp;Ankara Resim ve Heykel Müzesi / Editör Zeynep Yasa-Yaman, Fotoğraflar: Sıtkı Fırat, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı, 2012</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sirkeci’de Barba Mihali’nin meyhanesi, Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın eserlerinde de yerini bulur. “Dünyanın Mihveri Kadın mı, Para mı?” adlı romanda Barba Mihali’nin meyhanesinden şu şekilde <a fr-original-style="" href="http://nek.istanbul.edu.tr:4444/ekos/TEZ/45553.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bahseder</a>:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">‘‘Sigara dumanlarından tavana yükselen mavi bulut, ampullerin ışığını kör kandil derecesinde hüsufa uğratmış, manga manga oturmuş akşamcıların içinde lakırdısı nazik kimse yok. Her kafadan bir ses çıkıyor. Zaten tahta masaların, çatalların, tabakların, birçok hizmette kullanılan konserve kutularının pisliği, mezelerin adiliği, oraya buraya dökülmüş, bulaşmış şeyler, müşterilerin içinde temizlik merakı olan, midesine acıyan kimselerin bulunmadığını gösteriyor.</blockquote>Barba'nın meyhanesinde mezelere düşen sineklerden de bahsedilir, birbirine yükselen erkeklerin gürültüsünden de:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">‘‘Duvar dibi peykesine dizilmiş beş hamal fazla kızışmış kafalarının hararetiyle yarenleşiyorlar. Muhabbete şiddet vermek için masaya indirilen yumruklar şişeleri, tabakları şangır şungur zelzeleye uğratıyor.’’</blockquote>Aynı romanda Barba’nın meyhanesi gibi düşük yerlerle sosyetenin takıldığı yerler birbiriyle kıyaslanır:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">‘‘O senin gittiğin şık birahaneler dışı kalaylı, içi kirli fahişelere benzerler. Yüksek fiyatlarla müşterilere yutturmadıkları pislik kalmaz. Süslü fantazya ile çok mundarlık örterler. Bu kapkacağın teneke, porselen olmasına gelince; bunda da bir hikmet vardır. İşte görüyorsun, buraya düşenler hep şehrin zadegan takımındandır. Rakıya bedava para vermezler. İsterler ki ispirto beyinlerini sarsın, damarlarını tutuştursun; tozu dumana katsınlar. Burası istimini alınca tenekeler havada şehab-ı takibler gibi uçuşurlar. Onun için buraya şişe takım yaramaz.’’</blockquote>Barba'nın meyhanesi üzerine tanıklıklar çok az. Ancak başka hiçbir mekân kavgasıyla, sinekleriyle ve pisliğiyle böylesine bir ün kazanmamış. Bu kadar az tanıklık bile mekânın İstanbul'un en "leş" mekânı olduğunu anlamaya yetiyor.

İstanbul'da Nasıl Eğleniyorduk?

Bazı mekânlar da pisliğiyle, kavgasıyla, düzensizliğiyle meşhurdu...

İstanbul'un en pis meyhanesi: Barba'nın yeri

✏️ Söyleşi:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0by5jb20vY2xpY2s/c291cmNlPXdlYiZwdWJsaXNoZXI9NjFhYWNkMDNmMmI4YTUwMDA2M2IxYjg1Jm5ld3NsZXR0ZXI9NjFhYWQxMGU0NDlkZTUwMDA2N2FiYTI3Jmlzc3VlPTYyNzAyZjQzZjM2ZjY3MDAwNzViMTU3OCZzdWJzY3JpYmVyPXVuZGVmaW5lZCZzdG9yeT02MjcwMmZhM2Y3MjIzMDAwMDc0MzFkOTAmYXV0aG9yPW51bGwmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGd3d3Lmluc3RhZ3JhbS5jb20lMjUyRmtjYWtkdW1hbiUyNTJG" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kerimcan Akduman</a>- Kimsiniz? Ne yapıyorsunuz?Ben Seymen Bozaslan. 1987 İstanbul doğumluyum. Bahçeşehir Üniversitesi’nde Stratejik Pazarlama ve Marka Yönetimi üzerine master eğitimi aldım. 17 sene medya sektöründe kurumsal hayatın içinde yer aldıktan sonra, Mayıs 2022 itibariyle işten ayrılarak hobim olarak yaptığım çalışmalarımı biraz daha profesyonel zeminde sürdürme kararı aldım.Bugüne dek 61 ülke, 250’den fazla şehir görme fırsatım oldu. Türkiye’de ise 81 şehri birçok kez ziyaret ettim. Yolculuklarda çektiğim fotoğrafları sosyal medyada, yazıları ise çeşitli ulusal mecralarda yayımlıyorum. Ayrıca “İçinden Yol Geçen Hayatlar” ve “Ölmeden Önce Türkiye’de Görülmesi Gereken Yerler” isimli iki kitap çalışmam var.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1657008886089.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.56" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Seymen Bozaslan, İzlanda<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">- Hayatınızı değiştiren, sizi siz yapan yolculuk nedir?&nbsp;Hollanda'da Zaanse Schans bölgesinde çektiğim bir fotoğraf benim hayatımda çok etkili oldu. Ne fotoğrafçılığa ne Instagram’a ne de yazmaya karşı henüz ilgimi keşfetmediğim bir dönemde cep telefonuyla çektiğim fotoğraf, National Geographic Türkiye tarafından o yılın ajanda ve takvimlerine eklenmek üzere istenmişti. Hatta National Geographic bu fotoğraf karşılığında ücret talep edip etmeyeceğimi sormuştu. Ben de "Hayır tabii ki, ismim sizle yan yana gelsin bu benim için yeterli" demiştim.O günden sonra bu bende müthiş bir motivasyon oldu. Tamamen itici bir kuvvet olarak etki yaptı. Ve o günden sonra sürekli fotoğraf çektim. Sonra telefon yetmedi, ilk profesyonel kameramı aldım, sonra o yetmedi drone fotoğrafçılığına başladım. Yetmedi yazmaya başladım, çektiğim fotoğrafları metinlerle de anlatmaya çalıştım. Sürekli kapının kapıyı açtığı bir sürece girdim ve finalde kendimi keşfettim. O çektiğim fotoğraf Seymen’in kendini tanımasını ve yapabileceklerini uygulama kısmında adeta yol açtı. Şimdi 10 yıl önce düşünmediğim her şeyi uyguluyorum, yapabiliyorum.&nbsp;- Dağ mı deniz mi?İkisi de! Ne ondan ne ondan vazgeçerim ben. Karçal, Kaçkar, Aladağlar, Toroslar, Artos, Ağrı, Nemrut... Bunların her biri benim için çok çok özel. Ama dağdan denizi izlemek de bir başka. Babadağ’dan Ölüdeniz’e bakmak mesela... Dünyanın sayılı manzaralarından biridir. Bu yüzden ikisinin de yeri başka ama dağdan denizi görmeyi seviyorum diyebilirim.- Hayatınızda çektiğiniz en kıymetli seyahat fotoğrafı hangisi?İlk kitabım&nbsp;İçinden Yol Geçen Hayatlar’da 71 kişinin hayat hikâyesi yer alıyor. Çoğu yaşlı insanlar, hatta bir kısmı hayata veda etti. Onların her birini tek tek evinde, bahçesinde, iş yerinde ziyaret ederek fotoğraflamıştım ve onlarla röportajlar yapmıştım. Bugüne kadar çok manzara çektim, çok portre çektim ama o çalışma başkaydı. Çünkü onların hayat deneyimlerini kayıt altına almak ve fotoğraflamak benim için çok kıymetli.Yoğun çalışma hayatında veya hayat koşturmacasında bizler bazı şeyleri görmezden gelebilir veya şifre yazarak kısa yolu aramaya çalışabiliriz. Onların yaşam tarzı bize ışık tutsun istedim. Dilerim öyle de olur.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1657008717273.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Rize, Huser YaylasıFotoğraf: Seyman Bozaslan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">- Yolda tanıştığınız en acayip insan kim?Kars’ta Aygır Gölü'nü fotoğraflamak için aracımdan indiğimde bir çobanla tanıştım. Sürüsü otlarken kendisi de şemsiye altında bağdaş kurmuş oturuyordu. "Selamun aleyküm," "Aleyküm selam" dedikten sonra muhabbete başlamıştık ve konu bir an da Kars’ın tarihine geldi. Kars’ın köy hayatından ilk telefonun gelişine, kızlarla erkeklerin nasıl flört ettiğine kadar birçok konudan konuşmuştuk. Mesela köye ilk elektrik geldiğinde herkesin elektrik yakmak için akşamı beklediğini ve akşam gaz lambalarının kapıların önünde kırıldığını anlatmıştı. Öyle heyecanlı ve o günü tekrar yaşarcasına anlatmıştı ki unutamam. Ve yine unutamadığım şu cümleyi söylemişti, “Biz o gün, gelin damadı olmayan bir düğün yaşadık. Köye elektrik geldi.”- En sevdiğiniz rota nedir?Beni yeni bir keşfe çıkartacak, ilk kez göreceğim her rota benim için özeldir. Fakat şimdiye dek en sevdiğim rotalar İskandinav bölgesi ve Alp etekleri oldu. Dolomitler, Tivol, Salzburg, Bled&nbsp;civarları nabzımın sürekli yüksek olduğu rotaların başında geliyor. Türkiye’de ise gitmekten en keyif aldığım yerler tesisleşmemiş doğası nedeniyle Artvin ve hâlâ otantik ruhunu koruyan Mardin.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1657008785329.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İzlandaFotoğraf: Seymen Bozaslan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">- En iyi 5 seyahatinizi sıralar mısın?🗻 İzlanda: Dört mevsim gidilebilecek, artık şelale gördüğünüzde burun kıvırabileceğiniz bir rota. Bir liste yapsam ve neler olsa diye düşünsem yazacağım her şey bu adada var neredeyse. Volkanik yanardağ, şelale, buzul, siyah kum, puffin, kuzey ışığı... Araç kullanmanın keyfini yaşadığım nadide rotalardan.🛏️ İran: İç hat uçuş da yaptım, otogardan defalarca otobüse de bindim. Bazen Kaşkay Türklerinin yörük çadırında, bazen beş yıldızlı bir otelde, bazen bir İranlının evinde, bazen son derece salaş otellerde konakladım. En iyi restoranı da en iyi sokak lezzetini de deneyimledim. 9 şehir gördüm. Bu sebeple İran’ı çok iyi analiz edebileceğimi düşündüğüm bir seyahat yaşamıştım.🩺 Nijer: Fas ve Tunus’u saymazsak Afrika kıtasında ilk ziyaret ettiğim ve "makyajsız" diye tabir ettiğim Afrika’yı keşfettiğim bir yolcuk oldu Nijer yolculuğu. Gönüllüler isimli bir STK ile yaptığım yolculukta dünyanın en yoksul 7. ülkesinde 12 gün boyunca Tessaoua isimli yerleşimde sağlık operasyonlarını fotoğraflamıştım. 20’ye yakın ameliyatın fotoğrafını çekmiştim. Farklı bir deneyimdi.🌍 Burkina Faso: Topraklarının %50’den fazlasını terör gruplarına kaptırmış bir ülke Burkina Faso. Ve bu ülkede bulunmak, mülteci kamplarını ziyaret ederek onların yaşam tarzına şahit olmak, dünyanın sadece manzara ve güzel deneyimlerden ibaret olmadığını göstermişti bana. Dünya isimli madalyonun diğer tarafını görmek gibi bir şeydi.🚘 Türkiye turlarım: Son yıllarda yıllık ortalama 40.000 kilometre civarı kara yolculuğu yaparak Türkiye’yi keşfediyorum. İstanbul’dan çıkarak 35-40 gün rotada kaldığım oluyor. İstanbul’dan Artvin’e, Hakkari’den Antalya’ya sürdüğüm oldu. Ve yaptığım bu yolculuklarda yaşadığım ülkede 50 kilometre yolculukla değişen mimariyi, şiveyi, kültürü, yaşam tarzını, doğayı gördüm. Ne kadar zengin bir ülke olduğumuzu bu yolculuklarda anlıyordum. Bu yüzden Türkiye’de gerçekleştirdiğim uzun rotalar çok özeldir benim için.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1657008920483.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.72" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Seymen Bozaslan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">- 2 kitap sahibi biri olarak, yolculuk üstüne yazı yazmak mı yoksa yolda fotoğraf çekmek mi?Hep şöyle düşünüyorum, biraz arabesk olacak ama hakikat sonuçta. Dünya bizim için bir durak. Bir sürü deneyim elde ediyoruz, tanıyoruz. Fotoğraf çekmekten her zaman büyük keyif aldım, alıyorum da. Fakat dünya denen bu durağa bizden sonra gelecek insanlara hatıra bırakmak istiyorum. Bu yüzden yazmak da çok özel. Çektiğim fotoğrafları destekleyen bir yazı veya yazdığım bir seyahat noktasını gösterecek fotoğraf çok değerli.Evliya Çelebi’nin fotoğraf makinesiyle gezdiğini ve seyahatnamesini fotoğraflı bastığını düşünsenize. Muazzam olmaz mıydı? Yaşadığım dönemin tüm enstrümanlarını kullanarak destinasyonu veya insanı anlatmak istiyorum. Bu yüzden yine ikisi de diyorum. Yazdığım yazıyı, kendi çektiğim fotoğrafla desteklemekten keyif alıyorum.

Ruta

Ruta'da bu hafta gezgin, fotoğrafçı, yazar Seymen Bozaslan'ın rotası var. Başrollerde keşif ruhu, İzlanda'dan İran'a seyahat hikâyeleri ve renkli insanlarla karşılaşmalar var.

National Geographic Türkiye ile ilgili hikayeler