Uzun bayram tatilini bolca okuyarak geçirme hedefi koymuştum kendime. Benim için tatilin bir diğer anlamı şehir koşuşturmacasında okumaya zaman bulamadıklarımı veya kafa yoramadıklarımı okuyabilmek. Ve şansıma, okuduğum hemen her kitap çok güzeldi! Son çıkanları listeme eklemeden temmuz ayını bitiremezdim, "Kaplanın Sırtında"&nbsp;ve "Raziye" merakımdan su gibi akıp giden ve tadı damağımda kalan ikili oldu.Abdullah Aren Çelik'i&nbsp;ilk kez okuduğum ve yerli edebiyatımızda nadir bulunan bir tür olan distopyadan bahsetmek için "Yediler Teknesi," üzerine konuşmak istediklerim arasına giriyor. Kendisiyle ilk kez bu roman sayesinde tanıştım. Her ne kadar distopya edebiyatı okumaktan pek keyif almasam da yazarın kalem ve kurgusunun gücü beni çok etkiledi. Rüyaların kurguya kattığı derinlik, kemik imgesinin farklı bölümlerde, önemli noktalarda karşımıza çıkışı, bazı bölümlerin farklı kişilerin gözünden anlatılması ve çok katmanlı bir yapıya sahip olması edebi olarak beni o kadar doyurdu ki içerdeki kasvetli havayı bile unutuverdim.Daha önce “Bir Zamanlar Hayat Bizimdi”&nbsp;ile tanıştığım Marian Izaguirre’nin&nbsp;yeni romanı yine aynı samimiyet ve akıcılıktaydı, kalemini çok sevdiğim yazarlar arasına yerleşti kendisi. Bence insan ilişkileri konusunda çok özel bir gözlem yeteceği var, yaşanan duyguları tüm gerçekliğiyle geçirmeyi çok güzel başarıyor. Yaşadığı coğrafyadan izleri de aralara o kadar doğal bir şekilde serpiştiriyor ki hem anlatılan hikâye sizi bir koldan sarıyor hem anlatış biçimi. Hani bazı kitaplar vardır, biraz masalımsı, biraz kırılgan, su gibi akıp gidenlerden, işte tam öyle. Paramparça olan bir ilişkinin gölgesinden sıcacık bir hikâye doğuyor, romanın karakterleri günlük hayatta tanıyabileceğimiz yakınlıktaki kişilere dönüşüveriyor.Ben bu zamana kadar nasıl&nbsp;Selçuk Baran okumamışım diye sorup duruyorum kendime... Bir yazarı ilk okuyuşta bu kadar sevdiğim çok nadir olmuştur, bu isimlerden biri de kendisi oldu. Dili kullanmadaki ustalığı, sosyal ve toplumsal analizler yapma kabiliyeti ve yarattığı karakterlerle bizden&nbsp;bir hikâye anlatmış. Kitabın farklı bölümlerinin farklı karakterlere yoğunlaşması çok akıcıydı. Kültürel kodlarla yaratılan bir aşk hikâyesi, derinleştikçe içine çeken bir sürüklenme hâli, çaresizlikler, toplumsal baskılar, kopuşlar ve tüm bunların ortasında ayakta kalan bir kadının duygularını kontrol etme çabasının hikâyesi diyebiliriz bence.Georges Perec&nbsp;okumak, bence bir otobiyografinin gölgesinde ilerlemek demek. Hatta Yeni Roman ve sonrasında Oulipo'da&nbsp;kuralları yıkarak kelimelerin içine saklanması da bu yüzden. Bu kaçış kendi hayatında küçükken yıkılan aile bağlarının yası. Kelime oyunları, yaratılan yeni kurallar da bu yasın gizli tarafı, içine saklanacak bir alan yaratma çabası Perec'in... Normalde yazarların hayatını sonradan araştırıp romanla bağ kurmaktan çok hoşlanırken Perec'te bu tam tersi oluyor. Bazı satırlar Perec'in geçmişinin izini ayna gibi yansıtıyor. Kaybettiklerinin yerini kelimelerle doldurmaya çalışan birinden başkası hayatta uyurgezer gibi yaşamayı bu kadar iyi anlatamazdı. "Uyuyan Adam” hayatta uyur gezer gibi yaşamayı kabullendiği ve belleği reddettiği noktalarla, hayatındaki kırılma anlarını kesiştirerek beni etkilemeyi fazlasıyla başardı.

1Kitap1Mekan

Perec’in metinlerinde geçmişin izini sürerken Yediler Teknesi’nde ölülerin peşinden gidiyoruz

70’li yılların Ankarası’ndan Buenos Aires’e

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Aylaklar, Melih Cevdet Anday</h3>Melih Cevdet Anday’ın “Aylaklar”ı bence Türk Edebiyatı’nın raf arasında kalmış gizli hazinelerinden biri. Birkaç gün önce kitap alışverişinde “Raziye”yi sepetime eklerken, kendisini bir kez daha yazılı olarak anmak istedim. Zamanında çok beğenerek okumuştum, yarattığı güçlü karakterlerin etkisi ve kullandığı dille sizi hızlıca içine alacak bir etkiye sahip. Anday, belli karakterler üzerinden Meşrutiyet sonrası toplum eleştirisi yaparken birbirinden farklı insan portrelerini tek bir ortak noktada, aylaklıkta birleştiriyor.Aylaklık… çoğumuzun içinde olan, zorla uyutmaya çalıştığımız o yoğun hissiyatın adı. Dönemin hazır yiyiciliğine gönderme yapılsa da günümüze de hiç yabancı olmayan olaylar üzerinden bazı toplumsal çatlakların içine sızıyoruz. Kahramanların tahlilleri ve yazarın kalemi o kadar vurucu bir etkiye sahip ki gerçekle güçlü bir kurgunun iç içe geçtiğini ve ayrılamayacağını anlıyorsunuz. Anlatılanların çoğu kurgu olmakla beraber bir o kadar da gerçek. Konusu belki birçok dönem romanında karşılaşacağımız türden; dört nesil boyunca bir Paşa konağında yaşayan ailenin yok olması, ama kitabın anlatılış biçimi ile anlatmak istedikleri bir o kadar zamansız, yalan yanlış bir dünyanın peşinde çırpınan insanlara dışardan bakabilmek gibi.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bir ülke nasıl batar? Yalnızca savaşlarda yenilmekle değil, elindeki toprakları başkalarına kaptırmakla değil... Ruhça çökerek, yaşamaktan koparak batar."</blockquote><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Günlerin Köpüğü, Boris Vian</h3>Yıllar önce okuduğum “Günlerin Köpüğü”nün yeni çıkan çizgi romanını okurken aynı heyecanı yaşadım içimde. Hikâyenin saçmalığıyla gerçekliğin kesiştiği noktada başlıyor aslında her şey. İçinde yoğun bir ironi barındıran oldukça nahif bir aşk hikâyesi benim için. Boris Vian’ın patafiziğe inancı da bu romanı benim için oldukça özel kılan nedenlerden biri. Her ne kadar Jean Baudrillard patafiziği “hayali çözümler bilimi” olarak adlandırsa da olaylara mizahî bir açıdan bakabilmenin ne kadar keyifli olduğunu gösteriyor.Yeni kelimeler, sınırları olmayan bir zaman akışı, hayal ürünü mekanlar, ideal bireyi aramaktan vazgeçiş, kişisel yaratıcılığın ipuçlarıyla yaratılan sıcacık bir hikâye! Geleneksel dil ve gerçellik algısını reddedip, bireyin kendi ölçütlerine başvurduğu, eleştirel düşüncenin ağır bastığı bu hikâyede ciddi olaylar önemsiz, sıradan şekilde ele alınırken, sıradan şeyler oldukça önem kazanıyor. Olay örgüsüne baktığımızda mekanikleşmiş çalışma şeklinin reddedilmesi, evliliğin sorumlulukları, genç ve hastalıklı eşin iyileşme süreci, ölüm gibi alışılagelmiş konuları sıra dışı bir üslupla anlatıyor Boris Vian. Hayal gücü ve mizah yardımıyla kendi gerçeğini yaratarak insanların sözleri ve davranışları arasındaki uyumsuzluğu, bir gruba kapılarak bireyin kendinden uzaklaşmasını ele alıyor. Jean-Paul Sartre’ı eleştirdiği bazı cümleler de oldukça eğlenceli, küçük detaylar satır aralarında gizli!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Nehirler denize döküldüğü yerlerde, ganimetlerin dans ettiği köpüklü ters akıntılar, aşılması güç bir engel oluşturur.”</blockquote><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İklimler, André Maurois</h3>Fransız Edebiyatı'nda aşkın farklı bir yeri vardır benim için, ayrı bir severim aşk romanlarını. André Maurois'nın "İklimler" adlı romanı da bende çok özel bir yeri olan kitaplar içinde yerini aldı. Helikopter Yayınları’nın kendine has tarzına da o kadar uymuş ki! Arkasında yazan içten hikâye kitaba başlamak için sabırsızlandırıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Her an yeni bir hayat serilir önümüze..."</blockquote>Birdenbire bir gidişin ve ardında bıraktığı enkazın hikâyesi, Philippe ve Isabelle’in aşkının hikâyesi... Roman Philippe'in iç dünyasına ayna tutar nitelikte, aynı kişinin hem yaşadıklarını; aşk acısını, çaresizliğini görüyoruz hem de yaşattıklarına tanık oluyoruz. Aldatmak, aldatılmak ve aldatılmanın çaresiz kabullenilmişliği üçgeninden çıkamazken aşkın iklimlerinde geziniyoruz. Ve şu acı gerçek yüzümüze yüzümüze çarpıyor; aşk her zaman geçmişte yaşananların izini sürer.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Belki de insanları en çok bölen şey, kimilerinin her şeyden önce geçmişte, kimilerinin de yalnız içinde bulundukları dakikada yaşamalarıdır."</blockquote>

Kütüphanemi düzenlerken gözüme çarpan, üzerine notlar aldığım birkaç kitabı sizinle de paylaşmadan geçemedim. Uzun bir bayram tatilinde keyifle okuyacağınıza eminim!

Raziye ile ilgili hikayeler