Benim için baharın habercisi çok sevdiğim yazarların yeni çıkan kitapları!&nbsp;Bir yazarın kalemini çok sevmek, hemen hemen her kitabından aynı tadı almak çok nadir yaşanan bir durum aslında. O yüzden de o yazarların kitaplarını yavaş yavaş okurum ben hep, bitmesin sonraki zamanlara da kalsın diye. Aslında baktığımda, bu duygu bana güvenli bir limana sığınma hissini anımsatıyor, bazı yeni tanışılan yazarlar hayal kırıklığı yarattığında, bitmesi için kendinizi zorladığınız o kitabı bitirmeye çalışıp yorgun düştükten sonra, okurken edebiyattan, okuma eyleminden tat aldıran o ayırdığınız kitabı elinize almanın yaşattığı mutluluk bambaşka!&nbsp;“İşte benim için o yazar” dediğimiz kişilerin yeni kitaplarının geleceğini öğrenmek de öyle! Mart sonu yaşadığım, önce hangisiyle başlasam kararsızlığımın dayanılmaz heyecanı ile kitapçıların kapısını arşınladığım birkaç günün ardından, hepsine kavuştum. Natalia Ginzburg, Amin Maalouf, Audrey Magee, Alberto Manguel derken dolu dolu bayram okumaları bizi bekliyor!<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İsmail Kadere - Bez Bebek&nbsp;</h3>Kadare’nin yeni kitabının geleceğini gördüğüm andan beri her gün kitapçılara girip soruyordum. Nitekim bu heyecanıma fazlasıyla değdi. Çünkü ilk kez Kadere’nin hayatına dokunan, otobiyografik öğeler barındıran bir kitabıyla tanışıp romanlarını daha iyi anlayabileceğim anahtarlarla dolu bir metinle karşılaştım.&nbsp;Kadere okumanın çok farklı bir tadı var. Özgün ve karakteristik kalemi, sistem eleştirileri, metaforları okudukça yerli yerine oturuyor. Rüyalar Sarayı’ndaki “Tabir Sarayı”, Kırık Nisan’daki “Kanun” dönüp dolaşıp aynı yere çıkıyor. Tüm bu alegorik dünyayı anlamak da Kadere’nin Arnavutluk’taki büyüme hikayesine, annesiyle kurduğu kırılgan ilişkiye dayanıyor. Kendi çocukluk hikayesiyle annesinin hayatının, kolektif anlatıyla bireysel anlatının, gerçek ile kurgunun iç içe geçtiği, diğer eserlerine de dokunuşlar yapan, kısacık ama oldukça güçlü bir metin. Henüz Kadere okumadıysanız, bu kitabıyla kendisiyle tanışmanın tam zamanı!<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Annie Ernaux - Genç Adam</h3>Çevrilmesini heyecanla beklediğim iki Ernaux kitabından ilkiydi bu kitap, belki de kalemindeki cesareti bize en çok yansıtan kitabı da diyebiliriz.&nbsp;Çok kısa, çok duygu yüklü, çok cesur, çok etkili ve hepsinden öte çok gerçek… Bana nedense Colette’in Cicim’ini anımsattı bu metin. Kendinden yaşça küçük biriyle yaşadığı dolu dizgin aşkı, yaş kavramının içini boşaltan sıcacık bir anlatımla bu denli yalın bir şekilde cümlelere dökebilmesi onu okumak için oldukça geçerli birkaç sebep. Bu metni kaleme alabilmek, bir noktada Ernaux’nun kendiyle de iç hesaplaşması gibi geliyor. Zaten tüm metinleri aynı duyguda değil mi? Yazmak, iç dökmek, yüzleşmek…&nbsp;<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Frédéric Lenoir - Öngörülemeyen Bir Dünyada Yaşamak</h3>İncecik bir kitaba, bu denli derin düşünceler nasıl sığabilir? Bilmiyorum ama Lenoir ile ilk tanışma için muazzam bir kitap seçimi oldu bu; iç dünyamıza tepeden bakmayan bir üslupla seslenen Lenoir, kendimizi kaybettiğimizi düşündüğümüz o karamsar anlarda, tekrardan gün yüzüne çıkmak için çok güzel bir rehber hazırlamış. 50 sayfalık kitabın neredeyse her satırını çizip, üzerine haftalarca düşündüm…Covid-19 salgınının hem yaşamımızda hem psikolojimizde bıraktığı izleri ele alırken aslında insanlık tarihindeki kriz anlarının her zaman bize kattığı yenilikler olduğunu öne sürüyor. O kadar haklı ki! “Dünyadaki değişimlere ayak uydurmak için kendimizi nasıl değiştiririz?” sorusunun peşinden gidiyor. Ve bunu bireyi güvende hissettirecek duygular üzerinden açıklamaya çalışıyor. Belki de bu yüzden bu kadar etkileyici, çünkü zamanın ötesinde; temel varoluş problemlerimizin derinlerine iniyor. Özellikle “Zorluklarla Baş Etmek”&nbsp;bölümü senede 1-2 kez okunması gerekenlerden.&nbsp;Lenoir’ın Jung’tan bir alıntısıyla bitirmek istiyorum: “Krizler, sarsıntılar, hastalıklar, tesadüfen ortaya çıkmaz. Bir gidişatı düzeltmemiz, yeni yönelimler keşfetmemiz, başka bir yaşam yolunu deneyimlememiz için gösterge görevi görürler.”<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Violette Leduc - Küçük Tilkili Kadın</h3>Küçük Tilkili Kadın’ı okumadan önce Leduc’ün hayatını okuyup öyle metne başladım. Hiç alışkanlığım olmamasına rağmen iyi ki de yapmışım bunu. Çünkü Simone De Beauvoir ile arkadaşlığı ve yayıncısının Camus olması fazlasıyla ilgimi çekti. Sonrasında kitabı okuduğumda ise o yokluk duygusunu nasıl bu kadar yalın ve etkili şekilde okuyucuya geçirdiğini çok daha iyi anladım. Agota Kristof’un Okumaz Yazmaz’ının yarattığı o rahatsız edici duyguyu yaratmakla beraber bu yokluğa olumlu bakış açısı da beni metne daha çok bağladı.Hamsun’ın Açlık’ına&nbsp;benzer bir metin beklerken o yokluğu içselleştirme&nbsp;tarzı çok nahifti. Leduc’le biraz kişisel duygularının süzgecinden geçen bir metinle tanıştık ama Fransız Edebiyatı’nda oldukça ses getiren, tabuları yıkan ve döneminin ilklerinden olan metinlerini de okumayı heyecanla bekliyorum!

Her sabah 06.30'da 5 dakikalık gündem özeti e-posta kutunda. Piyasalar, ekonomi, iş dünyası, politika, teknoloji ve hafta sonu ekleri; kısa, yalın, öz bir şekilde.

5 dakikada gündeme hakim ol.

Aposto Gündem

Natalia Ginzburg, Amin Maalouf, Audrey Magee, Alberto Manguel derken dolu dolu bayram okumaları bizi bekliyor!

Baharın habercisi kitaplar

Yeni bir aya her girişimizde ister istemez kitap listemi belli bir ruh hâline veya temaya göre güncel tutmaya çalışıyorum; hâl böyle olunca biraz da benim duygularıma bağlı değişken bir liste ortaya çıkıyor. Bu ay için biraz daha spesifik bir tema üzerinden gitmeye karar vermişken yine bir çelişki zinciri içinde buldum kendimi.&nbsp;8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nden ilhamla diye başladığım yazının devamında, “En sevdiğim kadın yazarlar mı, kadın roman kahramanları mı yoksa kadına karşı olumsuz davranışları eleştiren romanları mı listelesem?” derken liste aldı başını gitti. Ben de en sonunda hem yazarı kadın olup hem de son dönemlerde okuyup çok etkilendiğim kitaplardan bir derleme yaptım.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Okumaz Yazmaz -&nbsp;Agota Kristof</h2>“Her şey Agota Kristof okumamla başladı...” İnsanın hayatında derin izler bırakan, "Bu zamana kadar okuduğum en iyi kitap" dedirten kitapların yazarı kendisi.Kaleminin yalınlığına, insan doğasına bakışına hayran olurken Macar edebiyatı ile de Kristof sayesinde tanıştım. Durup dilimize çevrilen kitaplarını düşündükçe "Kalemindeki o vurucu gücü her bir satıra en yalın hâliyle yansıtmayı bir insan nasıl bu kadar iyi başarabilir ki?" diye sormadan geçemiyorum.Büyük Defter-Kanıt-Üçüncü Yalan üçlemesi ile başladım Kristof okumaya. Bu üçleme savaşın yıkıcılığını, acımasızlığını, duyguları alt üst eden gerçekliğini fon olarak kullanarak başka bir dünyaya kapı açıyordu sanki.Üçlemenin etkisi geçmeden Okumaz Yazmaz’ı okudum. Kaleminden buram buram yalnızlık, yoksulluk, ölüm kokusu, mücadele akan Agota Kristof’un kendi hayatının da aslında tam da bu temalarla örüldüğünü gördüm. Otobiyografik özellikler taşıyan Okumaz Yazmaz, çoğu zaman düşünmekten bile korktuğumuz kavramları, hayatın getirdiği tüm kayıplarla beraber yalın cümlelere döküyor. Her açıdan yıkımın, gerçeklerden kaçmanın, saklanmanın ve hayatta kalabilmenin arayışı bu incecik kitap.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Iza’nın Şarkısı -&nbsp;Magda Szabó</h2>En çok etkilendiğim kadın yazarların Macar olması ilginç bir tesadüf. Kristof sonrasında Szabó da bu listede kesinlikle olmalı diye düşündüm. Herman Hesse, Szabó hakkında ne kadar doğru söylemiş: Bir kez okumaya başladığınızda o edebi değeri iliklerinize kadar hissedip, durmaksızın devam etmek istiyorsunuz. Gerçekten de tam olarak böyle.Hayatının her alanı savaşın yasaklarından ve olumsuzluklarından etkilenen Szabó, dış dünyayı bırakıp sayfalarında içimizdeki en derin duygularla yüzleştiriyor bizi. Kimse iyi ya da kötü değil, hissettiğimiz duygular çok gerçek ve o gerçeklik çok hırpalayıcı.İza'nın Şarkısı&nbsp;bence Szabo'nun karakter tahlilinde en derine indiği kitabı. Bizi yalnızlık, şehrin dönüşümü, anne-kız ilişkisi, empati, kayıp duygusu üzerine düşündürürken karakterleriyle arasındaki mesafeyi sıkı sıkıya koruyor. Ruhumuzun en kırılgan tarafına dokunuyor bu roman ama kurgusunu da tek katmanlı görünen bir anne-kız ilişkisinden çok daha derinlerde, ortak bir kayıp ve dönüşüm duygusuyla birbirlerine sıkı sıkıya bağladığı karakterler üzerine inşa ediyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Olduğum Yer -&nbsp;Jhumpa Lahiri</h2>Dünyanın her köşesinden, kalemleriyle harikalar yaratan kadınlar arasında Lahiri'yi de saymadan geçemeyiz. Olduğum Yer'de aslında her şey çok belirsiz; yerler, ülkeler, kişiler, duygular ama günümüz insanının en çok yara aldığını konuya değiniyor yazar. Aidiyet kavramı; bir dile, bir ülkeye, bir topluma, bir zaman dilimine ait hissedememe ve hep bir arayışta olma durumu.Bazen bir kimlik arayışı bu, bazen de aslında kişinin kendini aramasının hikayesi. Lahiri, bu aidiyet hissinin sadece bir ülkeyle değil dille, kimlikle, kişilerle de bağlı olduğunu çok nahif bir dille anlatıyor. Yaşadığı farklı ülkeler gibi yazdığı dilde de bir aidiyet duygusu arıyor aslında yazar ve belki de kitabın kırılgan yapısı tam da buradan geliyor. Bir yanda yazmak zorunda olduğu İngilizce, bir yanda bağ kurduğu İtalyanca ve Bengalce…&nbsp;Yazar, bu kadın karakteri adlandırmayarak hepimizin yalnızlıkla kök salma çabası arasındaki gelgitlerinin de portresini çiziyor. Bu kadın hepimizin dönem dönem hissettiği gibi zamansız ve mekansız bir hikayenin içinde savruluyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Duvar&nbsp;-&nbsp;Marlen Haushofer</h2>Bilimkurgu ile distopya arasında gezinen Duvar, dünyada tek başına hayatta kalan bir kadının bu süreçteki içsel yolculuğunu anlatırken bir yandan da toplumsal cinsiyet kalıplarını tersyüz ediyor. Ve tüm bu anlatıda otobiyografik izlerin peşinden gidiyoruz; romanın beni en çok heyecanlandıran yanı tam da bu noktası.Marlen Haushofer, eşinden boşandıktan sonra kendi kendine kalacağı, ev işlerinden kalan boş zamanında yazabileceği bir av evinde kalıyor. Romandaki mekan da buradan esinle ortaya çıkıyor. Biz bu kitapta, görünmez bir duvarla herkesten ayrılan, doğayla ve hayvanlarla baş başa kalan bir kadının tek başına hayatta kalma serüvenine ortak oluyoruz. Okudukça aklımdan bir soru eksik olmuyor tabii: “Ya yerinde ben olsaydım?”&nbsp;Bir yandan bu soruyu sorarken diğer yandan bu kadının mücadelesine, gelişimine, kendini yeniden keşfetmesine tanık oluyoruz ve edebiyat dünyasının en güçlü kadın karakterlerinden biriyle tanışıyoruz.Onu dış dünyadan ayıran cam duvar aslında fizikî olduğu kadar içsel bir duvarı da simgeliyor. Bu etkileyici mücadele birçok alt temayı da yanında taşıyor: Doğaya uyum sağlama sürecimiz, varoluşumuzda doğanın ne kadar önemli bir yeri olduğu, hayvanlarla bağımız üzerine vurucu bölümlerle karşılaşıyoruz. Bu sene okuduğum en etkileyici kitaplar arasında kesinlikle baş sırayı alıyor bu roman. Filme de uyarlanmış ama ben aynı tadı alamadım.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Annemin Otobiyografisi&nbsp;-&nbsp;Jamaica Kincaid</h2>Bu kitabı anlatmaya, "Uzun zamandır okuduğum en cesur metin" diyerek başlamak istiyorum. Kincaid bu cesareti kırılgan ama bir o kadar da güçlü cümlelerle yansıtıyor.Anne ve babası tarafından farklı etnik kimliklere sahip olan Xuela Claudette Richardson’ın Karayipler’deki hayatını anlatan bu roman, sırtını sömürgeleştirilmiş bir ülkedeki yaşam koşullarına dayarken bu şartlarda büyüyen bir kadının hikayesini anlatıyor. Sıfır Noktasındaki Kadın’dan tatlar buldum bu kitapta, ama Xuela çok daha cesur, çok daha kendi ayakları üzerinde durabilen bir kadın.&nbsp;Roman boyunca, bu kadının hem çevresiyle hem de kendisiyle mücadelesine tanık oluyoruz. Doğumda kaybettiği annesinin yokluğu ise hayatının her köşesinde kendisini hissettiriyor. Ama bu bir sitem, yas olarak değil çevreye ve sisteme karşı geniş bir eleştiri olarak cümlelere yansıyor. Altını çizdiğim onlarca cümle; sevmek-sevilmek, aile, aidiyet gibi kavramların anlamını ararken karakterin müdanasız ruh hâlini de fazlasıyla hissettiriyor.Bu kitapla ilgili okuduğum bir köşe yazısında kendisine dişi Mersault (Albert Camus’nün Yabancı eserinin baş kahramanı) benzetmesi yapıldığını gördüm. O kadar yerinde bir benzetme ki. Aynı pervasızlık, aynı iç mücadele...

8 Mart yaklaşırken kaleminden güçlü kadın karakterler dökülen, kadın yazarlardan bir seçki. Macaristan'dan Avusturya'ya, ABD'den Karayipler'e kadınların gözünden bir dünya turu.

İlhamını kadınlardan alan, kadınlar tarafından yazılan kitaplar

Şubat ayı okumaları dediğimizde aklımıza ilk gelen aşka dair kitaplar. Aşk temalı kitaplar, aslında bize farklı farklı ilişki portreleri sunuyor. Hem başkasıyla hem de kendimizle olan ilişkimize dair kesitler… O yüzden hepsinin içinde biraz sevgi, biraz arzu, biraz kıskançlık var ve sonları çoğu zaman yıkımla bitiyor.&nbsp;Bu hafta, idealleştirilen aşk hikayelerinden uzak, yaşadığımız duyguların ne denli çeşitli olduğu gösteren bir seçki hazırladım. Ayrıca bunlara ek olarak, bir ilişkinin tüm evrelerini açıklıkla anlatan İle, aşkın da mevsimler gibi değişken olduğunu vurgulayan İklimler, yıkıcı aşkı ele alan Uğultulu Tepeler ve saplantıya yaklaşan duygularla örülen Masumiyet Müzesi'nde de aşkın başka başka hislere açılan kapılarını okuyabilirsiniz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sandor Marai’den&nbsp;İşin Aslı, Judit ve Sonrası</h2>Sandor Marai'nin İşin Aslı, Judit ve Sonrası kitabı, aşkı tüm karmaşasıyla anlatan en özel romanlardan biri bence. Marai, karakterlerinin iç dünyasını ve duygusal çatışmalarını inceleyerek aşkın farklı yönlerini gözler önüne seriyor. Bu kitabı bu kadar etkileyici kılan ise üç kişinin dahil olduğu ilişkiyi her bölümde farklı birinin gözünden göstermesi. Değişen bakış açılarıyla ilişki de oradan oraya savruluyor. Marai, aşk temasını karakterlerinin kişisel yolculukları ve içsel çatışmaları üzerinden işliyor ve aşkın hem yıkıcı hem de dönüştürücü gücünü bize hissettiriyor.Judit; evliliğinde mutsuz, tutkulu bir aşk arayışı içinde bir kadın. Karakter bu arayışın etrafında dönerken hikaye de onun dönüşümünü ve kendini keşfetme sürecini takip ediyor. Marai, Judit’in hikayesi üzerinden aşkın içindeki tutku, sadakat, ihanet ve özgürlük arayışını ele alıyor.Karşımıza çıkan farklı aşk portreleri, aşkın çokyönlülüğü üzerine düşündürüyor: Tutkulu aşk, platonik aşk, yasak aşk ve fedakarlık... Sonunda karakterlerin aşk deneyimleri; kimliklerini ve hayat amaçlarını sorgulamalarına ve dönüştürmelerine kapı açıyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/1/6/1706984270510.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.81" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Duygu Özdemir<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Natalia Ginzburg’dan&nbsp;İşte Böyle Oldu</h2>Natalia Ginzburg’un İşte Böyle Oldu romanı, yazarın karakter odaklı anlatım tarzının ve insan ilişkilerindeki çelişkileri vurgulama biçiminin aynası gibi. Hikayenin gerçekliği, kitabın açılış cümlesi ve çizdiği kadın karakter o kadar etkileyici ki...Roman, baş karakterinin ilişkilerini ve evliliğini sorgulaması üzerinden ilerliyor. Aşk, burada bireyin kimliği ve özgürlüğüyle ilişkisi bağlamında ele alınırken Ginzburg, karakterlerin duygusal durumlarını ve ilişkilerdeki güç dinamiklerini de mercek altına alıyor. Ayrıca toplumsal beklentiler, bireysel arzular ve ahlaki değerler arasındaki gerilimin aşka bakışımızı nasıl etkilediğini de sorguluyor.Roman boyunca kadın karakterin hayata bakışındaki evrimi yakından takip ediyoruz. Çok klasik bir aşk ve aldatma hikayesi gibi başlayan hikaye, ilerledikçe karakterin iç dünyasındaki çatışmalar baş gösteriyor. Romanın sonuna doğru karakter, duygusal olarak olgunlaşıyor; kim olduğunu, zaaflarını ve güçlü yanlarını daha iyi anlamaya başlıyor. Bu yolculuk bizi de karaktere adım adım yaklaştırıyor. Dönemin İtalyası'nın sosyo-kültürel değerleri çerçevesinde kadınların toplumdaki yeri ve bireysel özgürlük arayışları da hikayeye yansıyor. Ve ortaya fazlasıyla etkileyici bir kendini bulma hikayesi çıkıyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Annie Ernaux’dan&nbsp;Yalın Tutku&nbsp;</h2>Ernaux’nun aşkı, arzuyu, ilişkileri ele alırken kullandığı dilin berraklığını ve açıklığını çok seviyorum. Sanki gizli günlüklerimize yazdığımız cümleler bunlar. O kadar içten... Aynı hisse Leila Slimani’nin Gulyabaninin Bahçesi kitabını okurken de kapılmıştım. Aşkın arzuya dönüştüğü anları tüm cesaretleriyle anlatan kadınlar…Annie Ernaux’nun Yalın Tutku&nbsp;kitabında aşkı ele alış biçimi de oldukça özgün ve çarpıcı. Ernaux’nun karakteristik tarzını yansıtan ve otobiyografik unsurlar taşıyan, kısa ama yoğun bu roman, karakterin sosyo-kültürel olarak kendisinden oldukça farklı bir adamla yaşadığı tutkulu ve karmaşık ilişkiyi anlatıyor. Ernaux, bu eserde aşkı, bireyin iç dünyasında yarattığı değişimler, takıntılar ve duygusal dalgalanmalar üzerinden ele alıyor. Aşkın getirdiği yoğunluğun, karakterin yaşamını ve düşünce yapısını nasıl altüst ettiğini de gösteriyor. Aşkın ve arzunun zaman algısını nasıl değiştirdiğiyle bizi yüzleştirirken aşkın, bireyin kendi sınırlarını zorlamasına yol açan bir güç olduğunu hissettiriyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/1/6/1706984362064.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.01" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Duygu Özdemir<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">John Fowles’tan Koleksiyoncu</h2>Saplantı da aşka dair midir?&nbsp;Aşkı tüm karanlığıyla resmeden John Fowles’un Koleksiyoncu romanı, bu sorunun cevabını arıyor. Kitap, sanat öğrencisi Miranda Grey’e duyduğu saplantı nedeniyle onu bodrumunda hapseden Frederick Clegg’in etrafında şekilleniyor.Frederick, Miranda’ya karşı hissettiği duyguları "aşk" olarak adlandırsa da bu ilişki, tek taraflı bir takıntı ve kontrolcü bir sahiplenme üzerine kurulu. Frederick, aşkının nesnesinin özgürlüğünü ve kişisel haklarını hiçe sayarken Fowles da idealize ve romantize edilmiş aşk temsillerinin karşısına aşkın tehlikeli hâlini koyuyor. Buna Miranda'nın perspektifi ve Frederick’e karşı geliştirdiği hisler de eklenince ilişkinin çetrefilliği kafamızı daha da karıştırıyor.Frederick'in kelebek koleksiyonu, romanı analiz etmek için önemli bir anahtar. Kahramanın kelebek toplama tutkusu, aynı zamanda onun kontrol arzusunun da bir göstergesi. Kelebeklerin yok sayılan doğal yaşam döngüleri ve özgürlükleri, Frederick'in Miranda'ya karşı tutumunun da bir yansıması. Frederick'in Miranda’ya karşı hissettikleri de onun kişiliğine ve iç dünyasına dair gerçek bir ilgiden ziyade, bir obje olarak gördüğü kadına sahip olma arzusu üzerine kurulu. Miranda içinse aşk, tam tersine, özgürlükle bağlantılı olmalıdır.&nbsp;Roman boyunca çatışma, aşka dair bu iki farklı bakış açısı etrafında örülüyor. Bu karşıtlık, kitabın bir gerilim hikayesinin ötesinde insan ilişkileri ve aşkın doğası üzerine derin bir sorgulama olduğunu da hissettiriyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Amin Maalouf’tan Doğu'nun Limanları</h2>Maalouf; incitmeyen, nazik kalemiyle duyguları karşı tarafa en güzel geçiren yazarlardan. Doğu'nun Limanları'nda hikayenin temel öğelerinden biri olan aşk da bunun istisnası değil.&nbsp;Roman, Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemlerinden 2. Dünya Savaşı’na uzanan zaman diliminde geçiyor. Hikaye, İsyan Kitabdar adında bir adamın etrafında gelişiyor; kahramanın kişisel tarihi, ailesinin geçmişi ve Ortadoğu’nun politik iklimiyle iç içe geçiyor. Bu çalkantılı dönemi arka plana alan bir yasak aşk hikayesi okuyacağınızı düşünün!İsyan'ın Clara adında Yahudi bir kadına âşık olması, dönemin politik ve toplumsal gerilimleri içinde, farklı etnik kökenlerden ve dinlerden gelen iki insan arasında aşkın nasıl kabuğuna çekilip kendini koruyabileceğini de gösteriyor.Bu hikayede aşk; kişisel kimlik, aidiyet, sadakat ve ihanet gibi temalarla kesişiyor. Maalouf, karakterlerinin duygusal yolculuklarını, tarihsel ve toplumsal çerçeveler içinde ele alıyor. Çatışan kimlikler ve toplumsal baskılar karşısında aşkın bir direnişe dönüşme hikayesi, ona olan inancımızı tazelemiyor mu?

Şubat ayı, aşk ayı. Ama aşk, her zaman mutlu sonlardan ibaret değil. Gerçek hayattaki gibi, romanlarda da tutku, kıskançlık, saplantı, öfke iç içe geçiyor. Aşk bazen direniş, bazen dönüşüm, bazen de yıkım hikayelerine zemin hazırlıyor.

Mutlu sonların ötesinde: Aşkın labirentlerinde dolaşan romanlar 

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Genç insan kaygısı: Ya yaptığım hiçbir şeyin önemi yoksa? Yaşlı insan kaygısı: Ya yaptığım her şeyin bir önemi varsa?</blockquote>Önce biraz kitabın ismi üzerine düşünmek istiyorum çünkü romanın tümüne yayılan o değişken ruhun da temsilcisi&nbsp;Hava Durumu; hem içimizdeki duygu durumunun değişkenliğine dokunuyor bu hava durumu hem de yaşadığımız küresel iklim krizine. Bir yandan da çok dağınık bir anlatımın içinde tüm postmodern edebiyat özelliklerinin izini sürebiliriz. Kah bilinç akışı kah metinlerarasılık ve en derininde insanlığımızın temel problemi: modern çağda artık söyleyecek söz bulamama durumu. Çünkü içinde bulunduğumuz ruhani durumun karışıklığı bizi öyle sıkı sarıyor ki kıpırdayacak yeri zor buluyoruz. Lizzie’nin içinde bulunduğu durum aslında hepimizin bir ucundan içine dahil olduğu bu kaosun yansıması. Hayat şartlarımızı etkileyen krizler çağında harekete geçmeye çalışırken böyle bir dünyada yaşamanın duygusal ağırlığı altında kalıyoruz, kaçınılmaz ortak duygu: melankoli. Modern dünyada aile, iş ve kendi olabilme üçgeninde kaybolan bir kadının ruhsal çöküşünü okumak pek yabancı olmasa gerek?<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Duygusal acıların dalgalar halinde geldiğini akılda tutmak önemli. Dalgalar arasında bir duraklama olacağını hatırlat kendine.</blockquote>Roman boyunca bir ruh olgunlaşması yolculuğuna ortak olurken çok yeni ve bir o kadar da bilindik bir terimle karşılaşıyoruz "alacakaranlık bilme hali". Bu terim de tıpkı ruhumuzdaki değişimler gibi kitap boyunca ilerliyor ve değişiyor.&nbsp;Jenny Offill, bir röportajında bu terimi&nbsp;Stanley Cohen adlı bir sosyoloğun&nbsp;İnkar'ın Halleri&nbsp;adlı kitabında karşılaştığı durumdan etkilenerek kullandığını anlatıyor. Yaşanan trajik olaylar ve felaketler karşısında yüzümüzü diğer yöne çevirip, durumun ne kadar kötü olduğunu bilmeme halimiz olarak tanımlıyor. Pandemi gibi iklim krizi de bizim bu inkâr hallerimizin başında gelen olgulardan biri, korkunç sonuçlarını fazlasıyla farkındayız ama yakın ölçekte yokmuş gibi yaşamaya devam edip çevremizdekileri aşırı duyarlılıkla suçluyoruz. Offill aslında Lizzie ile bize bir bakıma bunu göstermeye çalışıyor, bu korkuyla doğrudan yüzleşmeyen ama bir yandan da o sona yaklaşıldığında kendi ailesini kurtarma kaygısı taşıyan, bize çok yakın bir karakterle tanıştırıyor bizi. Bu konudaki bilgi akışı ise alışılmışın dışında, soru-cevap kutucukları şeklinde ilerliyor, o kutucuklarda felaket sosyolojisinden hayatta kalma psikolojisine kadar o kadar dolu bilgiler var ki! Elimizdeki metin bir kurgu da olsa bir şeyler öğretmeyi başarıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Yitirilmiş olanla olmayan arasında kesin bir çizgi yok, diyor.</blockquote>Lizzie'nin dünyaya açıldığı kapının kütüphane olması da bence üzerinde durulması gereken bir konu. Kütüphane olgusu, ABD'de biraz bizden farklı ilerliyor, Offill'in dediğine göre insanların girip çıktığı bir kütüphane aynı zamanda yardım istemek için gitmeyi seçtiği yerlerden biri. Tıpkı Lizzie'nin karşılaşıp sorunlarının üzerine düşündüğü farklı insanlar gibi... Bir noktada başka insanların sorunlarına kayıtsız kalamama, onları dinleme durumu, yani en baştaki alacakaranlık bilme hâlinin dışına çıkma durumu söz konusu. Kütüphane metaforu, Lizzie'yi başkalarının hislerine karşı daha geçirgen bir yapıya getiriyor. Başka insanlardan önce tabii uyuşturucu bağımlısı erkek kardeşinin sorunları ile uğraşma meselesi var. Offill bu abla-kardeş ilişkisini "iç içe geçmiş bir örgü" olarak tanımlıyor. Bu tanım sıradan bir benzetmeden çok daha fazlasına sahip, çevreyle ilgili bir söylemi bireyler arasındaki ilişkiyi tanımlamak için kullanıyor. Örgü ifadesi, doğal yaşamın içinde hepimizin birbirine bağlı olduğunun da göstergesi aslında. Bu kadar genel anlamda bir terimi bireysele indirgeme gücü de yazarın kelimelerle kurduğu derin ilişkiden geliyor. Kelimeler üzerine çok boyutlu düşünebilme hâli beni fazlasıyla etkileyen noktalardan biri. En başta belirttiğim gibi bence bu romanda içimizdeki birçok "ben"in temsili Lizzie; bir yandan dış dünyayla kendi bağını sorgularken bir yandan iç içe geçen aile ilişkilerini çözmeye çalışıyor. Birbirine dolaşmış hislerin arasında kalma durumu...<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Sonra gözlerini yumar, elimi avucunun içinde sıkıp, 'Mutlu düşüncen var mı?' der.</blockquote>Romanın birden fazla boyutu mevcut, bunların en önemlisi ise küresel bir krize, iklim krizine dikkat çekiyor. Offill bence bunu hem aradaki kopuk bilgilerle hem de komik diyaloglarla sağlamayı başarıyor. Ciddiyet-mizah arasında çizgi çok yerinde ve dengeli. İklim aktivizminin içinde yer alan bir yazar olarak, işin ciddiyetinin bizlere tokat gibi çarptığı o anla yüzleştiriyor bizi. Bir yandan bu meseleyi takıntı hâline getirenlerin komik yanları da karşımıza çıkıyor. Romanın boyutlarından biri de ABD'deki seçim dönemine dokunmasından geliyor ve karakterin düşünce yapısı gereğince de oldukça güncel olduğunun altını çizmek gerekiyor. Bu kadar güncel bir kitabı sivri bir dil kullanmadan yazabilmek, gerçek bir başarı hikâyesi! Bu güncelin diğer bir kolu ise hepimize geçen "günlük hayat duyguları", yaşadığımız gerçekliği deneyim ölçeği olarak ele alan Offill, kişisel ilişkilerimizde aksayan yönleri, bazen bir anne olarak, bazen eş olarak bazen de bir kardeş olarak ortaya koyuyor. Küresel bir krizle günlük hayatta yaşadığımız duygusal zorlukları eş zamanlı anlatış biçimi bu kitabı bize bir adım daha yaklaştırıyor.Ölmekte olan bir gezegende dolu dolu bir hayat sürebilmenin peşinde koşan biz, başkalarının acısı konusunda yaşadığımız farkındalıklar ve bakmayı fazlasıyla ihmal ettiğimiz, günün sonunda dönüp baktığımız kendi iç manzaramız ve duygusal gelgitlerimiz üzerine iyi hissettiren bu kitap için bir "iyi ki" bırakıp, aynı yayınevinden&nbsp;Yeryüzünde Bir An İçin Muhteşemiz&nbsp;ile devam ediyorum!

Kitap incelemeleri, edebiyat haberleri, editörden okuma önerileri.

Kitap önerileri, tematik okuma listeleri ve kitap incelemeleri her cuma 13.00'te e-posta kutunda.

Aposto Kitap

Jenny Offill'in Hava Durumu romanı üzerine.

Sanki dünya eskiden beri baş aşağı gitmiyor muydu?

Gerek klasik, gerek modern edebiyattan kitap önerilerimi ve birçok yeni mekan tavsiyemi 1Kitap1Mekan bültenimde bulabilirsiniz!

Kitaplar üzerine incelemeler ve kitap önerileri.

1Kitap1Mekan

Konuk: editör Murat Demirci

Hafızanın derinliklerine uzanan bir sohbet

Ocean Vuong'un "Yeryüzünde Bir An İçin Muhteşemiz" eserinin çevirmeni Deniz Koç ile bir sohbet.

Kimsenin Hiçbir Zaman Görmediği "Ben"

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Genç insan kaygısı: Ya yaptığım hiçbir şeyin önemi yoksa? Yaşlı insan kaygısı: Ya yaptığım her şeyin bir önemi varsa?"</blockquote>Önce biraz kitabın ismi üzerine düşünmek istiyorum çünkü romanın tümüne yayılan o değişken ruhun da temsilcisi Hava Durumu; hem içimizdeki duygu durumunun değişkenliğine dokunuyor bu hava durumu hem de yaşadığımız küresel iklim krizine. Bir yandan da çok dağınık bir anlatımın içinde tüm postmodern edebiyat özelliklerinin izini sürebiliriz. Kah bilinç akışı kah metinlerarasılık ve en derininde insanlığımızın temel problemi: modern çağda artık söyleyecek söz bulamama durumu. Çünkü içinde bulunduğumuz ruhani durumun karışıklığı bizi öyle sıkı sarıyor ki kıpırdayacak yeri zor buluyoruz. Lizzie’nin içinde bulunduğu durum aslında hepimizin bir ucundan içine dahil olduğu bu kaosun yansıması. Hayat şartlarımızı etkileyen krizler çağında harekete geçmeye çalışırken böyle bir dünyada yaşamanın duygusal ağırlığı altında kalıyoruz, kaçınılmaz ortak duygu: melankoli. Modern dünyada aile, iş ve kendi olabilme üçgeninde kaybolan bir kadının ruhsal çöküşünü okumak pek yabancı olmasa gerek?<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Duygusal acıların dalgalar halinde geldiğini akılda tutmak önemli. Dalgalar arasında bir duraklama olacağını hatırlat kendine."</blockquote>Roman boyunca bir ruh olgunlaşması yolculuğuna ortak olurken çok yeni ve bir o kadar da bilindik bir terimle karşılaşıyoruz "alacakaranlık bilme hali". Bu terim de tıpkı ruhumuzdaki değişimler gibi kitap boyunca ilerliyor ve değişiyor. Jenny Offill, bir röportajında bu terimi Stanley Cohen adlı bir sosyoloğun İnkar'ın Halleri&nbsp;adlı kitabında karşılaştığı durumdan etkilenerek kullandığını anlatıyor. Yaşanan trajik olaylar ve felaketler karşısında yüzümüzü diğer yöne çevirip, durumun ne kadar kötü olduğunu bilmeme halimiz olarak tanımlıyor. Pandemi gibi iklim krizi de bizim bu inkâr hallerimizin başında gelen olgulardan biri, korkunç sonuçlarını fazlasıyla farkındayız ama yakın ölçekte yokmuş gibi yaşamaya devam edip çevremizdekileri aşırı duyarlılıkla suçluyoruz. Offill aslında Lizzie ile bize bir bakıma bunu göstermeye çalışıyor, bu korkuyla doğrudan yüzleşmeyen ama bir yandan da o sona yaklaşıldığında kendi ailesini kurtarma kaygısı taşıyan, bize çok yakın bir karakterle tanıştırıyor bizi. Bu konudaki bilgi akışı ise alışılmışın dışında, soru-cevap kutucukları şeklinde ilerliyor, o kutucuklarda felaket sosyolojisinden hayatta kalma psikolojisine kadar o kadar dolu bilgiler var ki! Elimizdeki metin bir kurgu da olsa bir şeyler öğretmeyi başarıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Yitirilmiş olanla olmayan arasında kesin bir çizgi yok, diyor."</blockquote>Lizzie'nin dünyaya açıldığı kapının kütüphane olması da bence üzerinde durulması gereken bir konu. Kütüphane olgusu, ABD'de biraz bizden farklı ilerliyor, Offill'in dediğine göre insanların girip çıktığı bir kütüphane aynı zamanda yardım istemek için gitmeyi seçtiği yerlerden biri. Tıpkı Lizzie'nin karşılaşıp sorunlarının üzerine düşündüğü farklı insanlar gibi... Bir noktada başka insanların sorunlarına kayıtsız kalamama, onları dinleme durumu, yani en baştaki alacakaranlık bilme hâlinin dışına çıkma durumu söz konusu. Kütüphane metaforu, Lizzie'yi başkalarının hislerine karşı daha geçirgen bir yapıya getiriyor. Başka insanlardan önce tabii uyuşturucu bağımlısı erkek kardeşinin sorunları ile uğraşma meselesi var. Offill bu abla-kardeş ilişkisini "iç içe geçmiş bir örgü" olarak tanımlıyor. Bu tanım sıradan bir benzetmeden çok daha fazlasına sahip, çevreyle ilgili bir söylemi bireyler arasındaki ilişkiyi tanımlamak için kullanıyor. Örgü ifadesi, doğal yaşamın içinde hepimizin birbirine bağlı olduğunun da göstergesi aslında. Bu kadar genel anlamda bir terimi bireysele indirgeme gücü de yazarın kelimelerle kurduğu derin ilişkiden geliyor. Kelimeler üzerine çok boyutlu düşünebilme hâli beni fazlasıyla etkileyen noktalardan biri. En başta belirttiğim gibi bence bu romanda içimizdeki birçok "ben"in temsili Lizzie; bir yandan dış dünyayla kendi bağını sorgularken bir yandan iç içe geçen aile ilişkilerini çözmeye çalışıyor. Birbirine dolaşmış hislerin arasında kalma durumu...<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Sonra gözlerini yumar, elimi avucunun içinde sıkıp, 'Mutlu düşüncen var mı?' der."</blockquote>Romanın birden fazla boyutu mevcut, bunların en önemlisi ise küresel bir krize, iklim krizine dikkat çekiyor. Offill bence bunu hem aradaki kopuk bilgilerle hem de komik diyaloglarla sağlamayı başarıyor. Ciddiyet-mizah arasında çizgi çok yerinde ve dengeli. İklim aktivizminin içinde yer alan bir yazar olarak, işin ciddiyetinin bizlere tokat gibi çarptığı o anla yüzleştiriyor bizi. Bir yandan bu meseleyi takıntı hâline getirenlerin komik yanları da karşımıza çıkıyor. Romanın boyutlarından biri de ABD'deki seçim dönemine dokunmasından geliyor ve karakterin düşünce yapısı gereğince de oldukça güncel olduğunun altını çizmek gerekiyor. Bu kadar güncel bir kitabı sivri bir dil kullanmadan yazabilmek, gerçek bir başarı hikâyesi! Bu güncelin diğer bir kolu ise hepimize geçen "günlük hayat duyguları", yaşadığımız gerçekliği deneyim ölçeği olarak ele alan Offill, kişisel ilişkilerimizde aksayan yönleri, bazen bir anne olarak, bazen eş olarak bazen de bir kardeş olarak ortaya koyuyor. Küresel bir krizle günlük hayatta yaşadığımız duygusal zorlukları eş zamanlı anlatış biçimi bu kitabı bize bir adım daha yaklaştırıyor.Ölmekte olan bir gezegende dolu dolu bir hayat sürebilmenin peşinde koşan biz, başkalarının acısı konusunda yaşadığımız farkındalıklar ve bakmayı fazlasıyla ihmal ettiğimiz, günün sonunda dönüp baktığımız kendi iç manzaramız ve duygusal gelgitlerimiz üzerine iyi hissettiren bu kitap için bir "iyi ki" bırakıp, aynı yayınevinden&nbsp;Yeryüzünde Bir An İçin Muhteşemiz&nbsp;ile devam ediyorum!

Jenny Offill'in Hava Durumu romanı üzerine

Sanki Dünya Eskiden Beri Baş Aşağı Gitmiyor muydu?

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Aylaklar, Melih Cevdet Anday</h3>Melih Cevdet Anday’ın “Aylaklar”ı bence Türk Edebiyatı’nın raf arasında kalmış gizli hazinelerinden biri. Birkaç gün önce kitap alışverişinde “Raziye”yi sepetime eklerken, kendisini bir kez daha yazılı olarak anmak istedim. Zamanında çok beğenerek okumuştum, yarattığı güçlü karakterlerin etkisi ve kullandığı dille sizi hızlıca içine alacak bir etkiye sahip. Anday, belli karakterler üzerinden Meşrutiyet sonrası toplum eleştirisi yaparken birbirinden farklı insan portrelerini tek bir ortak noktada, aylaklıkta birleştiriyor.Aylaklık… çoğumuzun içinde olan, zorla uyutmaya çalıştığımız o yoğun hissiyatın adı. Dönemin hazır yiyiciliğine gönderme yapılsa da günümüze de hiç yabancı olmayan olaylar üzerinden bazı toplumsal çatlakların içine sızıyoruz. Kahramanların tahlilleri ve yazarın kalemi o kadar vurucu bir etkiye sahip ki gerçekle güçlü bir kurgunun iç içe geçtiğini ve ayrılamayacağını anlıyorsunuz. Anlatılanların çoğu kurgu olmakla beraber bir o kadar da gerçek. Konusu belki birçok dönem romanında karşılaşacağımız türden; dört nesil boyunca bir Paşa konağında yaşayan ailenin yok olması, ama kitabın anlatılış biçimi ile anlatmak istedikleri bir o kadar zamansız, yalan yanlış bir dünyanın peşinde çırpınan insanlara dışardan bakabilmek gibi.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bir ülke nasıl batar? Yalnızca savaşlarda yenilmekle değil, elindeki toprakları başkalarına kaptırmakla değil... Ruhça çökerek, yaşamaktan koparak batar."</blockquote><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Günlerin Köpüğü, Boris Vian</h3>Yıllar önce okuduğum “Günlerin Köpüğü”nün yeni çıkan çizgi romanını okurken aynı heyecanı yaşadım içimde. Hikâyenin saçmalığıyla gerçekliğin kesiştiği noktada başlıyor aslında her şey. İçinde yoğun bir ironi barındıran oldukça nahif bir aşk hikâyesi benim için. Boris Vian’ın patafiziğe inancı da bu romanı benim için oldukça özel kılan nedenlerden biri. Her ne kadar Jean Baudrillard patafiziği “hayali çözümler bilimi” olarak adlandırsa da olaylara mizahî bir açıdan bakabilmenin ne kadar keyifli olduğunu gösteriyor.Yeni kelimeler, sınırları olmayan bir zaman akışı, hayal ürünü mekanlar, ideal bireyi aramaktan vazgeçiş, kişisel yaratıcılığın ipuçlarıyla yaratılan sıcacık bir hikâye! Geleneksel dil ve gerçellik algısını reddedip, bireyin kendi ölçütlerine başvurduğu, eleştirel düşüncenin ağır bastığı bu hikâyede ciddi olaylar önemsiz, sıradan şekilde ele alınırken, sıradan şeyler oldukça önem kazanıyor. Olay örgüsüne baktığımızda mekanikleşmiş çalışma şeklinin reddedilmesi, evliliğin sorumlulukları, genç ve hastalıklı eşin iyileşme süreci, ölüm gibi alışılagelmiş konuları sıra dışı bir üslupla anlatıyor Boris Vian. Hayal gücü ve mizah yardımıyla kendi gerçeğini yaratarak insanların sözleri ve davranışları arasındaki uyumsuzluğu, bir gruba kapılarak bireyin kendinden uzaklaşmasını ele alıyor. Jean-Paul Sartre’ı eleştirdiği bazı cümleler de oldukça eğlenceli, küçük detaylar satır aralarında gizli!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Nehirler denize döküldüğü yerlerde, ganimetlerin dans ettiği köpüklü ters akıntılar, aşılması güç bir engel oluşturur.”</blockquote><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İklimler, André Maurois</h3>Fransız Edebiyatı'nda aşkın farklı bir yeri vardır benim için, ayrı bir severim aşk romanlarını. André Maurois'nın "İklimler" adlı romanı da bende çok özel bir yeri olan kitaplar içinde yerini aldı. Helikopter Yayınları’nın kendine has tarzına da o kadar uymuş ki! Arkasında yazan içten hikâye kitaba başlamak için sabırsızlandırıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Her an yeni bir hayat serilir önümüze..."</blockquote>Birdenbire bir gidişin ve ardında bıraktığı enkazın hikâyesi, Philippe ve Isabelle’in aşkının hikâyesi... Roman Philippe'in iç dünyasına ayna tutar nitelikte, aynı kişinin hem yaşadıklarını; aşk acısını, çaresizliğini görüyoruz hem de yaşattıklarına tanık oluyoruz. Aldatmak, aldatılmak ve aldatılmanın çaresiz kabullenilmişliği üçgeninden çıkamazken aşkın iklimlerinde geziniyoruz. Ve şu acı gerçek yüzümüze yüzümüze çarpıyor; aşk her zaman geçmişte yaşananların izini sürer.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Belki de insanları en çok bölen şey, kimilerinin her şeyden önce geçmişte, kimilerinin de yalnız içinde bulundukları dakikada yaşamalarıdır."</blockquote>

Kütüphanemi düzenlerken gözüme çarpan, üzerine notlar aldığım birkaç kitabı sizinle de paylaşmadan geçemedim. Uzun bir bayram tatilinde keyifle okuyacağınıza eminim!

📚 Okuduklarımdan öneriler

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mery’s Coffee &amp; Roastery</h3>Sarıyer&nbsp;sokaklarında, güneş içimi ısıtırken kahve kokusunun izinden gitmeye karar verdim. Sıcacık bir mahalle, çiçeklerle dolu bir otopark, denizin maviliğine uzanan ara sokaklar, fırından yükselen tazecik bir koku, eski köşkler ve kiliseler... İstanbul’un tarihini, hikâyesini kahveyle buluşturan küçücük bir dükkan: Mery’s Coffee&amp;Roastery.2021 Türkiye Aeropress şampiyonu Merilin’in kahvesini kavurduğu bu sevimli dükkanın önünde oturup kahveleri tadabilirsiniz. Tabii Merilin bu tadımı samimi sohbetiyle birden çok duyumuza hitap eden bir deneyime dönüştürüyor. Çekirdeklerin bitki hallerine dokunup, kahvelerin alt notalarında saklanan aromaları kokluyoruz. Hem de hayallerinin peşinden giden birinin sıcacık hikâyesine ortak oluyoruz. Burada kahve içmek için o kadar çok neden var ki, içlerinden birini seçmek size kalmış.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Rutin</h3>Tomtom’un paralellerinde bir köşede yer alan Rutin, hem çalışmak hem de sağlıklı bir kahvaltı etmek için sıkça uğranacaklar listeme eklendi. Uzun bir masa, pastel tonlarla döşenmiş bir mutfak ve sağlıklı lezzetler... Mekanların kendine has bir ruha sahip olmalarını seviyorum, burası da bana o duyguyu fazlasıyla verdi. İstiklal’de gezinmeden önce peynirli otlu scone&nbsp;ve şekersiz banana bread ile güne başlamak isterseniz Galatasaray Lisesi’nden aşağı inen yokuştan ilk sağa dönmeniz yeterli!<img src="https://images.aposto.com/2022/5/1/1656347864891.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.72" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Frankeştayn Kitabevi</h3>“Keşke her semtin bir kitapçısı olsa” hayalimin gerçekleşmesine bir adım daha yaklaştığımı gösteren Frankeştayn Kitabevi aramıza hoş geldi! Lüleci Hendek’in yeni sakini hem bir kitabevi hem de kafe, yani tam 1kitap1mekan!Kitapçıları gezerken ilk yaptığım şey kitap seçkilerini incelemektir, nitelikli kitap seçkisiyle başımı döndüren Frankeştayn Kitabevi özel bir yere yerleşti bile. Artık Galata’da keyifle kitap alışverişi yapıp sonrasında kahve içebileceğimiz yepyeni butik ve bağımsız bir kitabevi var. Devasa kitap yığınları arasında kaybolmak yerine dilediğiniz bölümlerde gezinirken raf arasında gözünüze çarpan birçok küçük yayınevi ile de tanışabilirsiniz. Özellikle toplumsal cinsiyet, feminizm ve queer edebiyat üzerine olan bölümde yerli ve yabancı, geniş bir seçki mevcut.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/1/1656347901726.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.73" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">

Bu haftanın keşiflerinde Sarıyer ve Galata’nın ara sokaklarında yepyeni mekanları ziyaret edeceğiz!

☕Kahve kokusunun izinde

Bazı yeni keşifler her şeyden önce insanın ruhuna dokunuyor…Onlardan biri Galata’nın yeni sakinlerinden Vacilando oldu benim için. “Yarını düşünen kafe” düşüncesinden yola çıkarak doğaya, insanlara, hayvanlara saygılı yeni nesil bir vegan/vejetaryen kafe anlayışı yaratan Vacilando, kullandığı tüm ürünleri öncelikle kadın üretici ve kooperatiflerden temin ediyor. Geri dönüşümlü ambalaj seçimi, atıkları ayrıştırma hassasiyeti ve kendi kompostunu üretmesiyle de aslında şehirde alternatif ve bilinçli bir yaşam biçimi sunuyor. Tabii bu bilince, antikalarla dolu fazlasıyla keyifli bir ortam ve birbirinden özel lezzetler eklenince sık sık gidilen durakların başında yerini alıyor. Unsuz portakallı kek, armutlu bademli tart ve narenciye galette denenmesi gerekenlerin en başında!<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-01-29T18:37:32.532Z.jpeg"><figcaption>Vacilando, Galata</figcaption></figure>&nbsp;