Film:&nbsp;El CondeYönetmen:&nbsp;Pablo LarraínYapım yılı:&nbsp;2023Süre:&nbsp;110 dakikaSinemanın açtığı kapıları seviyorum. Sinema sayesinde; normal şartlarda ilgi alanıma girmeyen, bu yüzden araştırıp öğrenemeyeceğim konularla alakalı bilgi sahibi olduğumu fark ettiğim anların sayısı hiç az değil. Arjantin, Şili, Bosna-Hersek ve Romanya gibi ülkelerin son yüz yılda yaşadıklarına -yaşadığım ülkenin yakın tarihine kıyasla daha çok- hâkim olmamın nedeni olarak Latin Amerika ve Doğu Avrupa sinemasına olan ilgim gösterilebilir. Bunu başaran önemli isimlerden biri de Şili’den dünyaya açılmış olan Pablo Larraín. Yönetmen, senarist ve yapımcı kimliğiyle Larraín; Post Mortem (2010), No (2012),&nbsp;The Club (2015), Neruda (2016) gibi filmleriyle ülkesinin politik atmosferine, figürlerine, olaylarına dair gerçek ya da kurmaca hikâyeler anlattı. Ardından hikâye anlatıcılığında melankolik ve derinlikli bir sayfa açarak izleyiciyi ABD ve Birleşik Krallık yakın tarihindeki iki kadının hâletiruhiyelerinde yolculuğa çıkardı: Jackie (2016) ve Spencer (2021); biyografi türüne yeni bir boyut, soluk kazandırdı.&nbsp;Pablo Larraín’in Şili diktatörü Augusto Pinochet hakkında bir film yaptığını duyduğumda, ilk dönem işlerine benzer bir filmle karşılaşacağımı düşünmüştüm. Film hakkında detaylar ortaya çıkmaya başladığında ise çok yanıldığımı, yönetmenin yeni bir şeyler denemek üzere olduğunu fark ettim: El Conde&nbsp;Pinochet’i hâlen yaşayan ve Şilililerin kanını emmeye devam eden bir vampir olarak tasvir edecek, siyah-beyaz ve gotik bir film olacaktı. Larraín’in daha önce de üç filminde işbirliği yaptığı Guillermo Calderón ile yazdığı senaryo; filmin dünya prömiyerinin gerçekleştiği Venedik Film Festivali’nde En İyi Senaryo ödülü kazandı. Böylece merakım iyice arttı.Film kendine yarattığı fantezi dünyasında tarihi baştan yazıyor. Augusto Pinochet’i 250 yıl önce doğmuş bir vampir olarak kurgulayan El Conde,&nbsp;Avrupa’dan çıkıp “kralı olmayan ülke” Şili’ye giderek orada bir diktatörlük rejimi kurduğunu iddia ediyor. 250 küsur yaşında artık daha fazla yaşamak istemediğine karar veren diktatör; tüm ısrarlarına rağmen vampire dönüştürmediği, miras peşindeki beş çocuğunun ve bir rahibenin yardımıyla ölümüne hazırlanıyor. Yarattığı ve inandığı fantezi dünyasını bir kenara bıraktığımızda film; Larraín’in ilk dönem işlerindeki politik ve toplumsal simgeselliği son iki filmindeki karakter odaklı, klostrofobik ve melankolik atmosferle birleştiriyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/8/2/1694529528364.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">El Conde | Kaynak: NetflixFilmin ilk yarısında Pinochet’in hayranlık beslediği Marie Antoinette’in kellesini uçuran giyotini yalayışı ya da Santiago semalarında uçuşu gibi görsel imgelerle yeniden-kurgulanmış tarihi kan dondurucu bir vampir hikâyesi olarak tanıtıyor. Film boyunca kimi zaman izleyicisinin kendi düşüncelerini bastıracak kadar güçlü ve yüksek sesle devam edecek olan barok müzik, o görsel imgelerin etkisini ve yarattığı kana susamışlık hissini güçlendiriyor. Monokrom çekildiği için kanın kırmızısını göremeyeceğin bu filmde çoğu sahnenin kıpkırmızı olduğunu hayal etmekse hiç güç değil. Filmin birçok sahnesindeki grafik şiddet ve kan emme sahneleri, Nosferatu (1922, yönetmen: F.W. Murnau / görüntü yönetmeni: Fritz Arno Wagner) gibi klasiklerin gotik atmosferiyle The Tragedy of Macbeth&nbsp;(2022, yönetmen: Joel Coen / görüntü yönetmeni: Bruno Delbonnel)&nbsp;gibi çağdaş monokrom filmlerin heybetli ama melankolik atmosferini harmanlıyor.Öte yandan El Conde’nin ödüllü senaryosunun, filmin güçlü görsel ve işitsel dünyasının gölgesinde kaldığını düşünüyorum. Gündelik hayatta ve medyada politikacılar için sıkça kullanılan vampir benzetmesini şakalarının ve hikâyelerinin merkezine yerleştiren Pablo Larraín ile Guillermo Calderón, bu şakayı gereğinden fazla uzatıyorlar. Anlatıcının kimliğini deşifre ederek ortaya çıkardığı sürpriz, o an gülümsetse de son tahlilde filmi ucuzlaştırıyor. Öte yandan ikilinin tarihi gerçekleri bu fantezinin içine yerleştirdiği anlar (örneğin rahibenin Pinochet’in çocuklarını sorguya çektiği diyaloglar) söz konusu şakadan uzaklaşarak sana gerçeğe ve gerçeklerin ağırlığına dair ipuçları veriyor.&nbsp;İnsanlığın işlediği bazı suçları anlamlandırmak öylesi mümkün değil ki bazen tek mantıklı açıklama suçluların kana susamış vampirler olduğunu düşününce yapılabiliyor.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;El Conde,&nbsp;Venedik’teki gösteriminin hemen ardından bugün Netflix’te yayınlanıyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Inglourious Basterds&nbsp;(2009, Quentin Tarantino)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Iron Sky&nbsp;(2012, Timo Vuorensola)</li></ul>

Duende

Pablo Larraín’in Venedik Film Festivali’nde En İyi Senaryo ödülü kazanan yeni filmi, Şilili diktatörü bir vampir olarak hayal ediyor.

Bir vampir olarak Pinochet: El Conde

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">• Sinemalarda:</h3><img src="https://images.aposto.com/2023/8/4/1694087514106.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.90" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kar ve Ayı | Kaynak: Başka Sineması<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Eternal Daughter (2022, Joanna Hogg) 8 Eylül’de gösterime giriyor. [<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=5hJR8hEsLZU" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fragman</a>]</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kar ve Ayı (2022, Selcen Ergun) 8 Eylül’de Başka Sinema salonlarında gösterime giriyor. [<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=RwEfbC28dpc" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fragman</a>]</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Smugglers (2023, Ryu Seung-wan) 8 Eylül’de gösterime giriyor. [<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=y3Ao21R_IhM" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fragman</a>]</li></ul>

Film:&nbsp;The Eternal DaughterYönetmen:&nbsp;Joanna HoggYapım yılı:&nbsp;2022Süre:&nbsp;96 dakika1980’lerden beri üreten, ilk uzun metrajlı filmi Unrelated’ı 2007’de çeken Joanna Hogg’u tanımamız biraz geç oldu: 2019 yapımı filmi The Souvenir&nbsp;hem ona çocukluk arkadaşı Tilda Swinton’la 1980’lerden beri ilk kez çalışma fırsatı sunacak hem de onu geniş kitlelere tanıtacaktı. Sonradan bir üçlemenin ilk halkası olacağını anlayacağımız <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6920356/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_8_nm_0_q_the%2520souvenir" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Souvenir</a>&nbsp;Hogg’un yaşamından öylesi büyük izler taşıyordu ki yönetmen, başrol oyuncusu (filmde de annesi rolünde izlediğimiz Tilda Swinton’ın öz kızı) Honor Swinton Byrne’e bir senaryo değil günlüklerini vermiş, sette bu günlüklere dayanarak doğaçlama yapmasını istemişti. Film, 1980’lerin başında genç bir sinema öğrencisi olan Julie’nin hayat, kariyer, gelecek ve madde bağımlısı bir erkekle olan ilişkisi nedeniyle yaşadığı sorunlara odaklanıyordu. İki yıl sonra gelen&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6992978/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_8_nm_0_q_the%2520souvenir" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Souvenir: Part II</a>’da onu bu zorlayıcı dönemin ardından iyileşme, sesini bulmaya çalışma ve üretme sürecinde izledik.&nbsp;Prömiyeri geçtiğimiz yılki Venedik Film Festivali’nde gerçekleşen The Eternal Daughter’ın The Souvenir’lerle başlayan bir üçlemenin son halkası olduğuna anlam vermek kolay değil. Belki de adı bu yüzden The Souvenir: Part III&nbsp;değil. Joanna Hogg The Souvenir’lerin yaklaşık 30 yıl sonrasında geçen bu filminin türünde de devasa bir değişikliğe gidiyor: The Eternal Daughter gerek görsel dünyasıyla gerek anlatım diliyle gotik bir hayalet hikâyesi. Annesiyle ilişkisi üzerine yeni bir senaryo yazmaya çalışan sinemacı bir kadın, onunla vakit geçirmek ve artık otele dönüşmüş eski malikânelerinde konaklamak üzere bir yolculuğa çıkıyorlar. Filmin başrollerini Tilda Swinton ve Tilda Swinton paylaşıyor. Julie ve Rosalind isimleri tanıdık gelmese bile filmler arasındaki köprüyü, anne rolündeki Tilda Swinton’ın The Souvenir’lerdekine yakın bir performansla canlandırılmış olmasından ve tabii tanıdık gelen malikâneden anlayabilirsin. Evlat rolündeki Tilda Swinton ise The Souvenir’lerin Julie’sinin olgunlaşmış ama hâlâ kayıp bir versiyonunu canlandırıyor. İlk iki filmde geleceğe dair kaygılar baki kalmış da üzerine yüzleşilmemiş, hesaplaşılmamış bir geçmişin yükü ve pişmanlıkları binmiş sanki.<img src="https://images.aposto.com/2023/8/4/1694089987810.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Eternal Daughter | Kaynak: İKSVFilmin tekinsiz atmosferi ile fondaki ürkütücü ses ya da gölgeler birleştiğinde yaratıcı bir insanın yaratıcı tıkanıklığının karanlık bir yansıması ortaya çıkıyor. Öte yandan bir ömür birikmiş sorunlarının çözülemediği her hâlinden belli olan anne-kız ilişkisinin yarattığı çatışmalarda aynı oyuncunun canlandırması sonucu gerçek anlamda bir yansıma söz konusu. Joanna Hogg’un anne sorunlarını geri planda tuttuğu fakat güçlü sinyallerini verdiği ilk iki filmin ardından böylesi büyük birer biçimsel ve tematik dönüşüm, kendi annesiyle olan ilişkisinin sinemasına ve yaratım sürecine ne denli etki ettiğine dair ipuçları veriyor. Yönetmen-senaristin hayatının bu kadar içinden kopup gelen bir hikâyeyi (üçlemenin tümünden söz ediyorum) anlatmak için sarf ettiği psikolojik çabanın bir patlama noktası, somut bir hesaplaşması gibi The Eternal Daughter.&nbsp;Tüm bunlardan bağımsız, üçlemeden kopuk olarak düşünüldüğündeyse yarım, eksik ve izleyiciden kopuk gelen kısımları var ne yazık ki. Film seni malikânenin ıssızlığı ve aksi resepsiyon görevlisinin tavırlarıyla ikilinin arafta olabileceği düşüncesine iterken bir yandan da bir hayalet hikâyesine inandırmaya çalışıyor. Amenàbar’ın gotik korku klasiği The Others’takine yakın bir sürprizle nihayete ereceğini düşündüğün filmin asıl sürpriziyse tam tersi yönde oluyor. Filmin finalinde yaratıcı tıkanıklığını çözümleyen Julie’nin satırları her şeyi bir klişeye sürüklüyor. Her şeye rağmen yine de The Eternal Daughter’ı, hem The Souvenir’lerin anısına saygından&nbsp;hem de Tilda Swinton’ın eşsizliğine bir kez daha tanık olmak için izlemelisin.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;The Eternal Daughter,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Others&nbsp;(2001, Alejandro Amenábar)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Haunting of Bly Manor (2020, Mike Flanagan)</li></ul>

Joanna Hogg, üçlemesinin son halkasında yaratım süreci ve anne sorunları üzerine bir hayalet hikâyesi anlatmayı seçiyor.

Hatıraların ardından: The Eternal Daughter

Haftanın Fragmanları<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">2009’da milyonları üç boyutlu sinema tekniğiyle tanıştıran ve hasılat rekorlarıyla tarihe geçen Avatar’ın devam filmi <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/d9MyW72ELq0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Avatar: The Way of Water</a>’ın,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Christina Applegate-Linda Cardellini dinamiğiyle izleyenleri hayran bırakan ve üçüncü sezonuyla final yapacak olan <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/qdV6mkm2bAg" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dead to Me</a>’nin,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Tilda Swinton’ın iki karaktere hayat verdiği, Joanna Hogg imzalı <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/5hJR8hEsLZU" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Eternal Daughter</a>’ın fragmanları yayımlandı.</li></ul>

Aposto Gündem

• 79. Venedik Film&nbsp;Festivali’nin programı açıklandı. Festival 31 Ağustos - 10 Eylül tarihleri arasında gerçekleşecek.<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Noah Baumbach’ın yönettiği, başrollerini Adam Driver ve Greta Gerwig’in paylaştığı White Noise, festivalin açılış filmi olacak.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Altın Aslan için yarışacak filmler arasında The Whale&nbsp;(Darren Aronofsky), Tár (Todd Field), Bardo (Alejandro G. Iñárritu), Bones and All (Luca Guadagnino), The Eternal Daughter (Joanna Hogg),&nbsp;The Banshees of Inisherin (Martin McDonagh), No Bears (Jafar Panahi) ve The Son&nbsp;(Florian Zeller) öne çıkıyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Türkiye’den Turan Haste’nin yönettiği kısa film Rutubet ise, festivalin Ufuklar bölümünde, kısa film yarışması kapsamında gösterilecek.</li></ul>

The Eternal Daughter ile ilgili hikayeler