Film:&nbsp;The Eternal DaughterYönetmen:&nbsp;Joanna HoggYapım yılı:&nbsp;2022Süre:&nbsp;96 dakika1980’lerden beri üreten, ilk uzun metrajlı filmi Unrelated’ı 2007’de çeken Joanna Hogg’u tanımamız biraz geç oldu: 2019 yapımı filmi The Souvenir&nbsp;hem ona çocukluk arkadaşı Tilda Swinton’la 1980’lerden beri ilk kez çalışma fırsatı sunacak hem de onu geniş kitlelere tanıtacaktı. Sonradan bir üçlemenin ilk halkası olacağını anlayacağımız <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6920356/?ref_=nv_sr_srsg_0_tt_8_nm_0_q_the%2520souvenir" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Souvenir</a>&nbsp;Hogg’un yaşamından öylesi büyük izler taşıyordu ki yönetmen, başrol oyuncusu (filmde de annesi rolünde izlediğimiz Tilda Swinton’ın öz kızı) Honor Swinton Byrne’e bir senaryo değil günlüklerini vermiş, sette bu günlüklere dayanarak doğaçlama yapmasını istemişti. Film, 1980’lerin başında genç bir sinema öğrencisi olan Julie’nin hayat, kariyer, gelecek ve madde bağımlısı bir erkekle olan ilişkisi nedeniyle yaşadığı sorunlara odaklanıyordu. İki yıl sonra gelen&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6992978/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_8_nm_0_q_the%2520souvenir" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Souvenir: Part II</a>’da onu bu zorlayıcı dönemin ardından iyileşme, sesini bulmaya çalışma ve üretme sürecinde izledik.&nbsp;Prömiyeri geçtiğimiz yılki Venedik Film Festivali’nde gerçekleşen The Eternal Daughter’ın The Souvenir’lerle başlayan bir üçlemenin son halkası olduğuna anlam vermek kolay değil. Belki de adı bu yüzden The Souvenir: Part III&nbsp;değil. Joanna Hogg The Souvenir’lerin yaklaşık 30 yıl sonrasında geçen bu filminin türünde de devasa bir değişikliğe gidiyor: The Eternal Daughter gerek görsel dünyasıyla gerek anlatım diliyle gotik bir hayalet hikâyesi. Annesiyle ilişkisi üzerine yeni bir senaryo yazmaya çalışan sinemacı bir kadın, onunla vakit geçirmek ve artık otele dönüşmüş eski malikânelerinde konaklamak üzere bir yolculuğa çıkıyorlar. Filmin başrollerini Tilda Swinton ve Tilda Swinton paylaşıyor. Julie ve Rosalind isimleri tanıdık gelmese bile filmler arasındaki köprüyü, anne rolündeki Tilda Swinton’ın The Souvenir’lerdekine yakın bir performansla canlandırılmış olmasından ve tabii tanıdık gelen malikâneden anlayabilirsin. Evlat rolündeki Tilda Swinton ise The Souvenir’lerin Julie’sinin olgunlaşmış ama hâlâ kayıp bir versiyonunu canlandırıyor. İlk iki filmde geleceğe dair kaygılar baki kalmış da üzerine yüzleşilmemiş, hesaplaşılmamış bir geçmişin yükü ve pişmanlıkları binmiş sanki.<img src="https://images.aposto.com/2023/8/4/1694089987810.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Eternal Daughter | Kaynak: İKSVFilmin tekinsiz atmosferi ile fondaki ürkütücü ses ya da gölgeler birleştiğinde yaratıcı bir insanın yaratıcı tıkanıklığının karanlık bir yansıması ortaya çıkıyor. Öte yandan bir ömür birikmiş sorunlarının çözülemediği her hâlinden belli olan anne-kız ilişkisinin yarattığı çatışmalarda aynı oyuncunun canlandırması sonucu gerçek anlamda bir yansıma söz konusu. Joanna Hogg’un anne sorunlarını geri planda tuttuğu fakat güçlü sinyallerini verdiği ilk iki filmin ardından böylesi büyük birer biçimsel ve tematik dönüşüm, kendi annesiyle olan ilişkisinin sinemasına ve yaratım sürecine ne denli etki ettiğine dair ipuçları veriyor. Yönetmen-senaristin hayatının bu kadar içinden kopup gelen bir hikâyeyi (üçlemenin tümünden söz ediyorum) anlatmak için sarf ettiği psikolojik çabanın bir patlama noktası, somut bir hesaplaşması gibi The Eternal Daughter.&nbsp;Tüm bunlardan bağımsız, üçlemeden kopuk olarak düşünüldüğündeyse yarım, eksik ve izleyiciden kopuk gelen kısımları var ne yazık ki. Film seni malikânenin ıssızlığı ve aksi resepsiyon görevlisinin tavırlarıyla ikilinin arafta olabileceği düşüncesine iterken bir yandan da bir hayalet hikâyesine inandırmaya çalışıyor. Amenàbar’ın gotik korku klasiği The Others’takine yakın bir sürprizle nihayete ereceğini düşündüğün filmin asıl sürpriziyse tam tersi yönde oluyor. Filmin finalinde yaratıcı tıkanıklığını çözümleyen Julie’nin satırları her şeyi bir klişeye sürüklüyor. Her şeye rağmen yine de The Eternal Daughter’ı, hem The Souvenir’lerin anısına saygından&nbsp;hem de Tilda Swinton’ın eşsizliğine bir kez daha tanık olmak için izlemelisin.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;The Eternal Daughter,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Others&nbsp;(2001, Alejandro Amenábar)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Haunting of Bly Manor (2020, Mike Flanagan)</li></ul>

Duende

Joanna Hogg, üçlemesinin son halkasında yaratım süreci ve anne sorunları üzerine bir hayalet hikâyesi anlatmayı seçiyor.

Hatıraların ardından: The Eternal Daughter

Albüm:&nbsp;Arlo Parks - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4YCScpRHPfvu81qmsIGGmn?si=vl8tv31GS-qQRlC82SnYJw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">My Soft Machine</a>Süre: 4o dakikaPlak şirketi: Transgressive RecordsYayın tarihi: 26 Mayıs 2023Yaşamın yumuşak makinesi2021 yılında yayımladığı çıkış albümü&nbsp;Collapsed in Sunbeams'le Birleşik Krallık'ın prestijli unvanı Mercury Ödülü'nün sahibi olan; bu albümle iki de Grammy ödülü kazanan Arlo Parks, çok beklenen ikinci albümü My Soft Machine'le geri döndü. Adını Joanna Hogg'sun The Souvenir&nbsp;filminin&nbsp;karakterlerinden birinin&nbsp;"Neden film izleriz?"&nbsp;sorusuna verdiği "Yaşamı aktığı gibi değil, bu yumuşak makinenin içinde deneyimlendiği gibi görmek isteriz."&nbsp;cevabından esinle alan uzunçalar; Parks'ın zihinsel çalkantılarını, ruhunun derinliklerini ve kişiselliğinin mahremini tüm şeffaflığıyla ortaya koyduğu yüzleşmeci bir çalışma.&nbsp;Öte taraftan, müzisyenin ilk albümüyle çıktığı müzikal seviyenin ve bestecilik maharetinin minimalist seslerin iddiasızlığıyla gölgede kalması, My Soft Machine'in getirdiği en büyük hayal kırıklığı. Albümün davetkâr anlatısının samimi yolculuğuna karşıt olarak parlak müzikal anların azınlıkta olduğu; müzisyenin Phoebe Bridgers gibi bir indie deviyle işbirliğinin bir araya gelmekten öteye gitmediği ve Arlo'nun esinlerinin yavan bir pastiş olarak albümü bir potpuriye dönüştürdüğü ses manzaralarıyla karşı karşıyayız zira. &nbsp;Bu durum, yakın geçmişte Los Angeles'a yerleşerek müzik endüstrisinin kıdemli yapımcıları, yazarları ve ses mühendisleriyle çalışan Parks'ın elindeki imkânları iyi yönetemediğinin de bir göstergesi. Depeche Mode, Arctic Monkeys, Sampha ve James Blake gibi isimlerle çalışmış Matt Colton'un mastering mühendisliğini üstlendiği; Caribou, FKA Twigs, The xx, Frank Ocean ve nicelerinin ses kimliklerine imzasını atmış David Wrench'in miksini yaptığı; yazarları arasında Mount Kimbie'den Dominic Maker'ın da olduğu My Soft Machine, bu yıldız kadrosunun vadedebileceklerinin gerisinde kalan bir sadeliğe sahip.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/4/2/1685460732533.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Arlo Parks, My Soft Machine<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Arlo 101Arlo'nun ifadesiyle My Soft Machine, "kendi&nbsp;perspektifinden ve vücudundan aktarılan bir yaşam seyirliği. 20'li yaşlar ortasının anksiyetesinin, dostlarının madde bağımlılığının, ilk defa aşık olmanın karın ağrısının; kederi, travma sonrası stres bozukluğunu, mutluluğu ve öz sabotajı idare etmenin, dünyalar arasında şaşkınlık ve hassasiyetle dolaşmanın bir&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=VYiOV8yRRE4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">hikâyesi</a>. İçine sıkıştığı vücudun nasıl hissettirdiğinin bir şahidi."&nbsp; Bu hâliyle albüm, Parks'ın hâlihazırdaki psikolojisinin bir dokümanı; onun yönetmenliği, yazarlığı ve kurgusuyla izlediğimiz bir yumuşak makine gösterimi.My Soft Machine'i Arlo'nun bağımsız prodüksiyonlu bir filmi yapan detaylar ise, onun müzikal estetiğinde saklı. Müzisyenin Super Sad Generation&nbsp;(2019)&nbsp;kısaçalarından itibaren inşa ettiği ses kimliği, onun çeşitli janrların pop kompozisyonunda yankılanan kasvetli ve narin vokal harmonileriyle öne çıktı. Üretimlerinin lo-fi (düşük kaliteli) ses manzaraları ise Parks'ın pop'unu inzivai bir odaya taşıdı. Bedroom pop&nbsp;olarak&nbsp;etiketlenen ve Arlo'nun müziğinin de çağrışımlarıyla dolu olduğu janr, (bilhassa) Y ve Z jenerasyonunun odasıyla kurduğı yakın ilişkisine; onu bir nevi dünyası yaptığı bir sosyokültürel fenomene içkin olarak hayata geldi.Öte yandan, Nijerya kökenli Afrikalı bir ailenin çocuğu olarak Londra'da doğan Parks, (İngiltere'nin ışıltılı ve amansız hip-hop yıldızı Little Simz'in de arasında olduğu) tetiklediği ilhamı ve yaratıcılığı çok yönlü olan bir kültürler ve nesillerarasılığının da temsilcisi. Demografisi çok parçalı Londra'da yetişmesinin mümkün kıldığı ve ailesinden kalan mirasın da motive ettiği binbir yüzlü dünyanın keşfi, bunun temel sebebi. Bu anlamda, Parks'ın odasının izolasyonunda uzandığı rengarenk müzikal personasını ve bedeninin geçişkenliğiyle onayladığı kuir kimliğini şahsi bir geçmiş üzerinden okumak da mümkün.İşte Arlo'nun ikinci uzunçaları, dışarıya açık bu münzevi yaşamın eşlikçiliğinde ülkeler ve zamanlararasında dolaşarak envaiçeşit janrı amatörce derleyen müzisyenin alametifarikası ses motiflerini ve onlardan oluşturduğu örüntüleri buluşturan bir derleme. Diğer taraftan&nbsp;My Soft Machine, her ne kadar Parks'ın yaratıcı yaklaşımına ve iç alemine dair ipuçları verse de onun yeteneklerinin sınırlarını zorlayacak ve vizyonunu genişletecek cesur denemelerden de hayli uzak bir vasatlık. Öyle ki albüm; Arlo'nun boom bap'tan grunge'a, pop'un ambient ses manzalarından hip-hop'un minimal soyutlamalarına genişleyen bir deneme havuzunun ortasında kendi özerk sesini aramak yerine, mevcut ahvalinin kırılgan gerçekliğini anlattığı sesli bir öykü sadece.&nbsp;Daha direkt olmak gerekirse, geç ergenliği geride bırakıp erken yetişkinliğe adım atan müzisyenin biriktirdiği travmalarının, üzüntülerinin, özlemlerinin, hafakanlı tefekkürlerinin ve bu garabet yaşamın baş döndürücü hakikatleri karşısındaki açık yürekli itiraflarının iç içe geçtiği; müziğin sesini kısan bir günlük anlatısı My Soft Machine.&nbsp;Albümü&nbsp;bir yandan çok güçlü kılan, diğer yandan ise Parks'ın müzikal olarak en sığ işi yapan da bu iki kutbun dengesizliği.

Duende Haftanın Albümleri

Arlo Parks'ın yeni albümü her ne kadar müzisyenin yaratıcı yaklaşımına ve iç alemine dair ipuçları verse de, onun yeteneklerinin sınırlarını zorlayacak ve vizyonunu genişletecek cesur denemelerden de uzak bir konfor alanı.

Arlo Parks, My Soft Machine

Albüm:&nbsp;Arlo Parks - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4YCScpRHPfvu81qmsIGGmn?si=vl8tv31GS-qQRlC82SnYJw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">My Soft Machine</a>Süre: 4o dakikaPlak şirketi: Transgressive RecordsYayın tarihi: 26 Mayıs 2023Yaşamın yumuşak makinesi2021 yılında yayımladığı çıkış albümü&nbsp;Collapsed in Sunbeams'le Birleşik Krallık'ın prestijli unvanı Mercury Ödülü'nün sahibi olan; bu albümle iki de Grammy ödülü kazanan Arlo Parks, çok beklenen ikinci albümü My Soft Machine'le geri döndü. Adını Joanna Hogg'sun The Souvenir&nbsp;filminin&nbsp;karakterlerinden birinin&nbsp;"Neden film izleriz?"&nbsp;sorusuna verdiği "Yaşamı aktığı gibi değil, bu yumuşak makinenin içinde deneyimlendiği gibi görmek isteriz."&nbsp;cevabından esinle alan uzunçalar; Parks'ın zihinsel çalkantılarını, ruhunun derinliklerini ve kişiselliğinin mahremini tüm şeffaflığıyla ortaya koyduğu yüzleşmeci bir çalışma.&nbsp;Öte taraftan, müzisyenin ilk albümüyle çıktığı müzikal seviyenin ve bestecilik maharetinin minimalist seslerin iddiasızlığıyla gölgede kalması, My Soft Machine'in getirdiği en büyük hayal kırıklığı. Albümün davetkâr anlatısının samimi yolculuğuna karşıt olarak parlak müzikal anların azınlıkta olduğu; müzisyenin Phoebe Bridgers gibi bir indie deviyle işbirliğinin bir araya gelmekten öteye gitmediği ve Arlo'nun esinlerinin yavan bir pastiş olarak albümü bir potpuriye dönüştürdüğü ses manzaralarıyla karşı karşıyayız zira. &nbsp;Bu durum, yakın geçmişte Los Angeles'a yerleşerek müzik endüstrisinin kıdemli yapımcıları, yazarları ve ses mühendisleriyle çalışan Parks'ın elindeki imkânları iyi yönetemediğinin de bir göstergesi. Depeche Mode, Arctic Monkeys, Sampha ve James Blake gibi isimlerle çalışmış Matt Colton'un mastering mühendisliğini üstlendiği; Caribou, FKA Twigs, The xx, Frank Ocean ve nicelerinin ses kimliklerine imzasını atmış David Wrench'in miksini yaptığı; yazarları arasında Mount Kimbie'den Dominic Maker'ın da olduğu My Soft Machine, bu yıldız kadrosunun vadedebileceklerinin gerisinde kalan bir sadeliğe sahip.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/1/1685361559588.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Arlo Parks, My Soft Machine<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Arlo 101Arlo'nun ifadesiyle My Soft Machine, "kendi&nbsp;perspektifinden ve vücudundan aktarılan bir yaşam seyirliği. 20'li yaşlar ortasının anksiyetesinin, dostlarının madde bağımlılığının, ilk defa aşık olmanın karın ağrısının; kederi, travma sonrası stres bozukluğunu, mutluluğu ve öz sabotajı idare etmenin, dünyalar arasında şaşkınlık ve hassasiyetle dolaşmanın bir&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=VYiOV8yRRE4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">hikâyesi</a>. İçine sıkıştığı vücudun nasıl hissettirdiğinin bir şahidi."&nbsp; Bu hâliyle albüm, Parks'ın hâlihazırdaki psikolojisinin bir dokümanı; onun yönetmenliği, yazarlığı ve kurgusuyla izlediğimiz bir yumuşak makine gösterimi.My Soft Machine'i Arlo'nun bağımsız prodüksiyonlu bir filmi yapan detaylar ise, onun müzikal estetiğinde saklı. Müzisyenin Super Sad Generation&nbsp;(2019)&nbsp;kısaçalarından itibaren inşa ettiği ses kimliği, onun çeşitli janrların pop kompozisyonunda yankılanan kasvetli ve narin vokal harmonileriyle öne çıktı. Üretimlerinin lo-fi (düşük kaliteli) ses manzaraları ise Parks'ın pop'unu inzivai bir odaya taşıdı. Bedroom pop&nbsp;olarak&nbsp;etiketlenen ve Arlo'nun müziğinin de çağrışımlarıyla dolu olduğu janr, (bilhassa) Y ve Z jenerasyonunun odasıyla kurduğı yakın ilişkisine; onu bir nevi dünyası yaptığı bir sosyokültürel fenomene içkin olarak ortaya çıktı.Öte yandan, Nijerya kökenli Afrikalı bir ailenin çocuğu olarak Londra'da doğan Parks, (İngiltere'nin ışıltılı ve amansız hip-hop yıldızı Little Simz'in de arasında olduğu) tetiklediği ilhamı ve yaratıcılığı çok yönlü olan bir kültürler ve nesillerarasılığının da temsilcisi. Demografisi çok parçalı Londra'da yetişmesinin mümkün kıldığı ve ailesinden kalan mirasın da motive ettiği binbir yüzlü dünyanın keşfi, bunun temel sebebi. Bu anlamda, Parks'ın odasının izolasyonunda uzandığı rengarenk müzikal personasını ve bedeninin geçişkenliğiyle onayladığı kuir kimliğini şahsi bir geçmiş üzerinden okumak da mümkün.İşte Arlo'nun ikinci uzunçaları, dışarıya açık bu münzevi yaşamın eşlikçiliğinde ülkeler ve zamanlararasında dolaşarak envaiçeşit janrı amatörce derleyen müzisyenin alametifarikası ses motiflerini ve onlardan oluşturduğu örüntüleri buluşturan bir derleme. Diğer taraftan&nbsp;My Soft Machine, her ne kadar Parks'ın yaratıcı yaklaşımına ve iç alemine dair ipuçları verse de onun yeteneklerinin sınırlarını zorlayacak ve vizyonunu genişletecek cesur denemelerden de hayli uzak bir vasatlık. Öyle ki albüm; Arlo'nun boom bap'tan grunge'a, pop'un ambient ses manzalarından hip-hop'un minimal soyutlamalarına genişleyen bir deneme havuzunun ortasında kendi özerk sesini aramak yerine, mevcut ahvalinin kırılgan gerçekliğini anlattığı sesli bir öykü sadece.&nbsp;Daha direkt olmak gerekirse, geç ergenliği geride bırakıp erken yetişkinliğe adım atan müzisyenin biriktirdiği travmalarının, üzüntülerinin, özlemlerinin, hafakanlı tefekkürlerinin ve bu garabet yaşamın baş döndürücü hakikatleri karşısındaki açık yürekli itiraflarının iç içe geçtiği; müziğin sesini kısan bir günlük anlatısı My Soft Machine.&nbsp;Albümü&nbsp;bir yandan çok güçlü kılan, diğer yandan ise Parks'ın müzikal olarak en sığ işi yapan da bu iki kutbun dengesizliği.

My Soft Machine her ne kadar Parks'ın müzisyen kimliğine ve iç alemine dair ipuçları verse de, onun yaratıcı sınırlarını zorlayacak ve müzikal vizyonunu genişletecek cesur denemelerden de hayli uzak bir çalışma.

🪞Albüm incelemesi: Arlo Parks, My Soft Machine

<img src="https://images.aposto.com/2022/8/2/1663692410232.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.78" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Londra, 1987. Caprice adlı moda dergisinin hayranı Lucky, yeni sayı heyecanıyla bayiye koşar ve bir anda büyülü şekilde kendini derginin sayfaları arasında gezinirken bulur.Tilda Swinton’ın künyede Matilda Swinton adıyla yer aldığı ve kariyerinin ilk senesindeki dört rolünden biri olan <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/caprice-1983" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Caprice</a> adlı kısa filmin yönetmeni Hatıra / The Souvenir filmleriyle son yıllarda popülaritesini artıran Joanna Hogg. 1983 yapımı, genç bir kadının kendisine takma kirpik, kürk ve parfüm satmak için yalan söyleyip duran dergi çalışanlarıyla yüzleşmesini anlatırken bir yandan da kapitalizm ve medya eleştirisi yapıyor. Yıllara meydan okuyamayan bir iş olsa da sırf Swinton’ın doğuştan elf olmadığını, kendisinin de filmde eleştirildiği gibi bir sektör yaratımı olduğunu görmek için izlenebilir.

Bu Hafta Ne İzlesem?

• İstanbul Film Festivali, Mart ayı seçkisini duyurdu ve gösterimlerine İKSV Online üzerinden devam ediyor.<ul><li>Haftanın filmlerinden biri, 5 Mart'ta erişime açılacak, Chicago Film Festivali'nde En İyi Film seçilen, sosyal medyada ünlenen bir sağlıklı yaşam koçu olan Sylwia'nın kameralar önünde yaşadığı duygusal çöküşle başlayan ve yaşadığı psikolojik zorluklarla devam eden, Magnus von Horn imzalı Sweat (★★★★). Onu izledim ben. &nbsp;</li><li>Haftanın filmleri arasında ayrıca, 6 Mart'ta erişime açılacak, geçtiğimiz yıl The Souvenir filmiyle geç kalmış bir yükseliş yakalayan yönetmen Joanna Hogg'un ilk filmlerinden, 2010 tarihli Archipelago da yer alıyor. İngiltere açıklarında ücra bir adada bir araya gelen bir ailenin çöküşünü konu alan filmin oyuncuları arasında Tom Hiddleston'un da var. Ben olsam kaçırmazdım.</li></ul>

The Souvenir ile ilgili hikayeler