<img src="https://images.aposto.com/2023/4/1/1683526895982.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.78" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">TRT Genel Müdürü Zahid Sobacı’nın tanımıyla “Dünyadaki aile odaklı içerik ihtiyacını karşılayacak” <a fr-original-style="" href="https://tabii.tabii.com/tr" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tabii</a>, 7 Mayıs Pazar günü yayına başladı. TRT’ye ait dijital platform Türkçe, İngilizce, İspanyolca, Urduca ve Arapça dillerinde 30 yeni yapımdan 184 bölüm içeriyor. Konuşmasında platformu “Film ve dizilerimizin yanı sıra emanet zihinler ve kalpler olarak gördüğümüz çocuklarımız için yepyeni animasyon içerikleriyle, bize güvenen ailelerimizin yeni dijital evi hâline gelecek” diye sunan Sobacı;&nbsp;“dijital platformumuz tüm insanlığı aynı suda yıkamak isteyenlere karşı açılmış saf, doğal ve yeni bir kaynaktır” diye de eklemiş.<a fr-original-style="" href="https://tabii.tabii.com/tr" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tabii</a>&nbsp;içeriklerine tarayıcılardan ve mobil uygulamalardan erişilebiliyor.

Bu Hafta Ne İzlesem?

Büyükada, İstanbul’dan balta girmemişliğiyle ayrılıyor öncelikle. Dokusu, bitki örtüsü, mimarisi İstanbul gibi perperişan edilmemiş. 30-60 yıl öncesine göre muhakkak nasibini almıştır ama İstanbul’u talan etmekten sıra Büyükada’ya gelmemiş henüz. Yazları kurak ve sıcak, kışları soğuk ve yağışlı; kışın sessiz, yazın kalabalık. Kar yağdığında Aya Yorgi’ye çıkar, şarap içer buralılar. Yazın su kıyısında toplanılır, genelde Değirmen Plajı’nda. Adada komşuların vardır. Geçerken selam verdiğin, durduğun, bahçeye bu yıl ekilecek bitkileri, sulama sistemlerini konuştuğun, pazardan dönerken akşam yapacağın yemeği istişare ettiğin.&nbsp;Ben bu rutinleri; esnafla sohbet etmek ve yolda karşılaşıp çay içmek için durmaları Beşiktaş’ta da yaşıyordum. Adaya değil de kişiye özel ilişkiler gibi geliyor. Ama çıkmaz sokaklar gibi, gelenin geçenin belli olduğu, sınırları bulunan mekânların doğal yatkınlığı olsa gerek, dilediğinde bu yakın ilişkili günlük rutinleri kurmak daha mümkün ve kolay oluyor, istemezsen keşiş gibi yaşamak da olası.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658380484720.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Vardal, Caniş, Su, Canansu, Canan" <hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Adaya gidenler, adadan gidenler</h2>6-7 Eylül olayları ve 1964 tehciri sonrası adadan çok şey eksilmiş. Sadece adadan değil, aynı durum Türkiye için de geçerli zaten. Benim tanıdığım yaşı büyük insanlar, günlük ilişkileri sayesinde Rumca, Ermenice, İspanyolca, İbranice konuşabiliyor. Bunu yaşıtlarım arasında ne yazık ki göremiyorum. Eskiden yaşayanların bir kısmı sürgün ediliyor, diğer bir kısmı da dostlarının gidişini saymaktansa memleketini terk ediyor. Kalanlar da kalmış veya sonradan dönmüş olanlar. Benim bile bugün okuduklarım, dinlediklerimle bu kadar içim burukken ada yerlilerinin bir yokluğun varlığıyla yaşamakta zorlandıklarını tahmin etmek güç değil sanki.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658380672772.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Adalılar<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Büyükada Rum; Musevi nüfusun yoğun olduğu bir yermiş, şu an ne yazık ki çok daha az. Burgaz’da şimdilerde Rum nüfusunun daha ağırlıklı olduğunu öğreniyorum, yaşayanlarından. Kınalı ise Ermenilerin yoğun olduğu ada olarak tarif ediliyor. Bugün bu halkların ne oranda adalarda yaşadığına hâkim değilim, sadece ülkenin azınlık olarak tanımladığı insanlar için yürüttüğü politikalar dolayısıyla giderek azaldığını tahmin ediyorum.Amcamlar burada yaşadığı için çok uzun zamandır adaya gidip gelsem de adanın gözlemleyebileceğim yerleşik hayatında yeniyim. Henüz iki yıldır adalıyım. Her sene “ada bu yaz çok bozdu, eski ada artık yok” teranesi dönüyor. Zaman karşısında, eskiye özlem duymak kaçınılmaz oluyor. Nostalji duygusunun o acı tadı, henüz yabancı olan biri olarak benim için öyle baskın değil. Fakat turistlerin en şikayetçi olunan yanı herhâlde, Iğdır’dan Edirne’ye, ülkenin her yerinde olduğu gibi, burada da ırkıdır. Bu öfkenin içinde, adada azınlık politikaları yüzünden kaybedilmiş olan komşuların ve dostların sitemi de mevcuttur. Nereden nasıl yaklaşarak anlamalıyız, kestiremiyorum. Benim için turist işte biri gelir, biri gider. Bir okuma yapmıyorum. Çevreyi temiz tutalım diyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658380787385.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hafta içi, ada kalabalıkları<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Katılımcı ve sorgulanabilir belediyecilik mümkün mü?</h2>Yaygın olarak kullanılan mahalle ve yardımlaşma WhatsApp grupları var. Bunlar adadaki at ve köpek barınaklarının haftalık kontrollerini sağlarken haberleşmek için de işliyor, ayrıştırılan çöplerin toplanması, bir konferans, etkinlik katılımı için de. Özellikle yaz-kış oturanlar, uzaktan bakınca kimi zaman gereksiz bulunabilecek bir özenle ilgileniyorlar her şeyle.&nbsp;Belediye faaliyetleri, yeni projeler sunmak, yapılan uygulamaların takibi ve duyurulması, zaman zaman adanın muhafaza edilmesi için harcanan çaba kimileri için manasız dursa da ben bugün bunu önemli buluyorum. Katılımcı ve sorgulanabilir belediyecilik için vakti olan insanların zaman ayırması küçümsenecek bir şey değil. Talan ve rantın önünde bir engel olduklarını düşünüyorum, şeffaf ve hesap veren politikalar sadece ada mikrokozmosunun değil, şehirleşmenin bir parçası olmalı.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658380924720.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Lodos, poyraz olmayan bir günde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Muhtemelen ulaşımın alışık olduğumuzdan farklı işleyişi yolculuklarda insani insiyatiflerin müdahalesine de bir zemin hazırlıyordur ada gibi yerlerde. Olası aksilikler için çözüm üretmek için haberleşme ağına, ikinci bir kişiye ihtiyacını artırıyor. Buna kısıtlanmak ya da yakınlaştırmak demek mümkün. Aynı anda ikisi de aslında. Bende “hâllederiz yaa” ya da “noolabilir ki” mantığı egemen olduğu için stres olmuyor, öyle uzun uzun plan da yapmıyorum. Adaya taşındığımdan beri de İstanbul’a gidiş-dönüş rutinlerim beni mağduriyete sürüklemeyecek sıklıkta olduğu için belki de dikkatim hiç yolculuğun imkânlarını kollamak üstüne olmadı.&nbsp;Tabii ki hava durumuna şehirdekinden bir tık daha kulağım kesik. “Üstüme hırka alayım mı hava serin mi?” gibi değil de “Lodos-poyraz ne durumda vapurlar işliyor mu, deniz taksi çalışıyor mu?”&nbsp;gündeliğin oluyor mevsimine göre. Bu benim sevdiğim bir şey. İstanbul’dayken de yağmura yakalanmak, üzerime su sıçratan arabalara lanet etmekten içten içe keyif aldım hep. Ortalama tatsızlıklardan daha çok seviyorum böyle kötü günlerin unutulmazlığını.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Adalar Özerk Cumhuriyeti</h2>Adada mutlu olmak daha kolay bence ya da en azından mutsuz olmak daha zor. Manzaraya neden gereksinim duyuyoruz bilmiyorum ama denizin yanıbaşında oluşu, gökyüzünü görebilmek için uğraşmaya gerek olmaması ne güzel. En kötü hissettiğim veya yaşadığım günde bile biçare hissetmiyorum kendimi. Bir rüyanın içine çekiliyor gibi oluyorum İstanbul’dan adaya gelirken. Benim için önemli ve büyük bir işe kalkışmaya geldim adaya: kendim için çalışmaya geldim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658381040417.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Gökyüzünü gösteren ada evleri<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kendimi köksüz biri olarak tarif edebilirim. Bunu hep bir eksiklik olarak gördüğüm için de kendime kerteriz alacak bir geçmiş yaratmak için çabaladım çoğunlukla. Bunu arkadaşlarımla hatırlanacak bir mazi oluşturmaya çalışarak, evvelki bir aşkın izlerini toplayarak veya yakın geçmişi biriktirerek yapmayı denedim. Adada olmak sınırları, ucu bucağı belli bir parça kayanın üzerinde yuva kurmak bana bu yüzden iyi geldi. Aidiyetin basit görünüşü, hem tam bağımsız hem kendine bağımlı bırakışı belki.&nbsp;Balıkçı Nusret Abi var burada, amcamın arkadaşı, o anlatmıştı, gençlikleri zamanında şimdiki gibi deniz taksi falanların da olmadığı günlerde, İstanbul’da kafaları çekip gazete motoruyla sabahın köründe kendilerini adaya attıklarını. Böyle haytalıklar beni hemen cezbediyor. Öyle serseri bir hikâyem olsa çok hoşuma giderdi ama olacak inanıyorum. Daha çok vaktim var.İstanbul’da yaşadığım 13 sene içinde geçici bir odanın varlığı beni özgürleştiriyor sanıyordum. İstediğim zaman valizimi alıp gidebilmek hareket kabiliyetimi arttırıyor diye düşünüyordum. Adada bir ev alınca şuna aydım: dönecek bir yerimin olması aslında özgürleştirdi beni. Bunun adada olmasını da tesadüfi bulmuyorum. İstanbul’un görebildiğim uzaklıkta ve yanıbaşımda olması, sırtımı döndüğümde gözümün önünden her şeyin çekilmesi müthiş. Bir arkadaşım adada yaşamaya başladığımda "Yalnızlıkla ne kadar iyi baş ediyorsun,” demişti, bir diğeri de “Flörtleştiğim kız karşıda otursa konuşmayı bırakırım,” diyordu. Yalnız kalmakla bir derdim olmadığı için şehre farklı bir şekilde mesafelenmem benim için "kendimle vakit geçirmek için daha bölünmez bir zamana sahibim artık" anlamına geliyor.

anyolca ile ilgili hikayeler