20'lik

Bu sene neler yapmışız? Nelerden bahsetmişiz? Neleri sevmiş, nelere sinirlenmişiz? Neleri, kimleri dinlemişiz? Bakalım.

20'lik Wrapped: Neler Var, Neler...

<img src="https://images.aposto.com/2022/11/4/1669888191074.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.56" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Herkesin karne bekler gibi beklediği bir dönem oldu hakikaten, ne güzel hismiş.Toplam 25.730 dakikalık dinleme süreme önce şaşkınlıkla baktım sonrasında 'sanki daha fazla dinlemiştim yaa' dedim.Listenin başında islandman’ı görünce tabii ki şaşırmadım. Bu sene tüm islandman konserlerine gittim ve arkadaşlarım tarafından 'fangirl’ ilan edildim.‘Sattava’ mayıs ayında baharı karşıladığım bir şarkıydı. Jakuzi ve ‘Rüyadasın’ ile Evdeki Saat bağıra bağıra eşlik edebildiğim için döndürüp dinlediklerimden.Diva bebek Melike Şahin zaten yazdığı sözlerle kalbimdeyken üstüne Harbiye canlı kayıtları da yüklenince içinden çıkmak ne mümkün! Efkarlı ya da derdo olmaya gerek yok, Melike’ye eşlik etmek her zaman ilham verici benim için.Harry Styles o nasıl bir albümdür ya çıkamadık ‘evinin’ içinden. mor ve ötesi, Sirenler sanırım bu sene İstanbul’la olan bağımı iyice kuvvetlendiren bir albüm oldu. Stadyum konserinden sonra zaten şehrin büyüsüne iyice kapıldım. Kulaklarımda mor ve ötesi şarkıları, gözlerim kapalı halen o stadyumdayım.Şarkılar listesinin sonu ise bir yürüyüş ve bir araba eşlik şarkısı. 5. sırada gördüğünüz Karadeniz parçası bu yaz babam araba sürerken bize yeşil fonda eşlik etmesi için açtığım parça. Ali Borakas, “Yaşıyorum Sil Baştan” ise İstanbul’da bir yerden bir yere koşarken dinlediğim, bu sayede ‘yetişirim ben ya’ hissini hissettiğim bir şarkı. Ayrıca son bir aydır sabahları alarm müziğim olarak hayatımda.Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/esraecekuleci/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Esra Ece Kuleci</a>

2017'de Matt Helders ve ardından&nbsp;Alex Turner, yeni bir Arctic Monkeys albümü üstünde çalıştıkları hakkındaki haberleri doğruladığından beri albüm çıksa da bir güzel çekiştirsek diye bekliyordum. Bu sene çıkacağı belli oldu ve tarih ileriledikçe daha da heyecanlanmaya başladım. Yeni fontuyla Arctic Monkeys logosu yayınlandı, “İnanılmaz kasıntı bir şey olacak” düşüncelerime hakim olamadım. Albümün isminin “Tranquility Base Hotel &amp; Casino” olacağı ve hiçbir single yayınlanmadan 11 Mayıs'ta dinlemeye açılacağı belli oldu, “Eveet, kesin felaket bir şey geliyor”du.Albüm çıktığı an dinledim ve anladım ki “demek o kadar kötü ki önden bir şarkı çıkarıp beklentileri düşürmek istemiyorlar” diyerek eleştirdiğim single çıkarmama politikasının albümün pazarlamasıyla hiçbir ilgisi yokmuş ve shittalk yapalım diye umarken aslında albümün iyi olmaması durumunda yaşayacağım hayal kırıklığını örtmeye çalışıyormuşum, içimdeki Arctic Monkeys fangirl’ü AM’le birlikte ölmemiş, bu anı bekliyormuş.Alex Turner bize bu kez Ay’dan sesleniyor. Evet, Arctic Monkeys değil, sadece Alex Turner sesleniyor -zira bu albüm fazlasıyla içsel ve kişisel bir proje olmuş ama kesinlikle şikayetçi değiliz. İlk şarkıyla birlikte elimizde ismimizin ilk harflerini taşıyan bavulumuz, Tranquility Base Hotel &amp; Casino‘ya kaçıyoruz. İlk parçadan bile albümü sevip sevmeyeceğimiz anlaşılıyor bence. Çünkü bu bir şarkı değil, bu çok daha büyük bir hikayenin girişi. Bu fikir aklına yatıyorsa albüm akıp gidiyor zaten ama albüme başlarken farklı bir beklentin varsa devamını dinlemek için kendini zorlaman gerekiyor gibi görünüyor. Hikaye ilerledikçe sessiz bir odada kafası karışık bir müzisyenin verdiği konserden çıkıp üst katta taco yemeğe gittiğimiz bir yolculuk yapıyoruz. American Sports‘da girdiğimiz karanlık koridordan, Tranquility Base Hotel &amp; Casino‘da resepsiyondan geçerek Science Fiction ile bir bilim kurgu yazarıyla sohbet ederken buluyoruz kendimizi. Bu uzay yolculuğumuzun içine Alex Turner bir şekilde hayatının son 12 yılda nasıl değiştiği, yaşadığı kimlik karmaşası, medyanın insanlar üzerindeki etkisi, Trump, gentrification ve çok daha fazla konu hakkında fikrini katmayı başarıyor.Albüm hakkında şarkı şarkı fikir belirtmek imkansız ve gereksiz. Tranquility Base Hotel &amp; Casino bir konsept albüm ve 11 parça tek bir bütünün parçası. Bunların arasından parlayan, daha sonra dinlemek üzere herhangi bir playliste katılabilecek bir parça bulmayı ummak manasız, konserlerde bağıra bağıra söylemek üzere bir nakarat ezberleyeyim gibi bir arayışa çıkmaksa sonuçsuz olacak. Eminim herkes çoktan albümü dinledi ve şu an bir fikri var ama umuyorum ki herkes zihnini açıp Arctic Monkeys’in böylesine tek tek dinleyince bir şey ifade etmeyip bir bütün halinde akıp giden ve insanı alıp aya götürebilen bir albüm yapmayı cesaret edebilecek kadar büyük bir grup haline gelmiş olmasını takdir etmeyi başarıp bu albümden kendine bir şeyler çıkarabilir.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/7v6FNgLDS8KmaWA1amUtqe" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/10/2021-11-18T19:47:06.689Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.59" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Arctic Monkeys konseri müjdesinin ardından son albümleri Tranquility Base Hotel & Casino'ya geri dönüyoruz.

Arctic Monkeys Ay'dan sesleniyor

Drake'in yeni albümünde Michael Jackson ve R. Kelly gibi tartışmalı isimlerin parçalarını samplelaması birçok müziksever gibi bizim de canımızı sıktı ve hali hazırda çokça düşündüğümüz ve konuştuğumuz bu konuya değindiğimiz yazımızı tekrar paylaşmak istedik.Bu ikilemi ilk defa ortaokulda bir arkadaşımın yaşadığını hatırlıyorum. System of A Down’u ne kadar sevdiğinden bahsediyordu. Grubun Türkiye vs. Ermenistan çekişmelerinde sivri bir köşeye sahip olması bu arkadaşımın vicdanını adeta sızlatıyordu. Tam bir teselli aradığı sırada başka bir arkadaşımın şöyle bir yorum yaptığını hatırlıyorum: Sana böyle hissettiren bir grubu neden seviyorsun ki?Hayatı boyunca çok fangirl’lük yapmış ve insanları idolleştirmiş biri olarak bu konuda hiç ciddi bir sorunum olmadığını söyleyebilirim. Ancak Michael Jackson’ı hayatım boyunca sevememiş olmamı da bu duruma dayandırıyorum. Yeni neslin bir üyesi olarak Michael Jackson dendiğinde maalesef diğerleri gibi aklıma enfes pop tınıları, bir ikon ya da havalı müzik videoları gelmiyor. Düşünebildiğim şeyler: Michael Jackson’ın masum bir bebeği balkondan sallandırması. Kendisi ile barışamayan siyahi bir birey olarak kendini neredeyse çamaşır suyuna daldırması. Çocuk tacizi iddialarından hiç sıyrılamaması. Masum canlılara zarar veren ve daha kendi benliğinden başlayarak ırkçı bir yaklaşım sergileyen birinin ne kadar güzel bir müzik yaptığı neden önemli olabilir ki?Müziği hayatının en orta noktasına koymuş biri olarak dinlediğim her şey, tam anlamıyla değerlerimi temsil ediyor. Belirli politik, insani ve sosyal değerlere sahip olmayan birinin müziğini dinlediğimi düşünemiyorum. Tabii, bu noktada bana şu soruyu sorabilirsiniz: Dinlediğin her müziğin arkasındaki kişilerin değerlerini araştırıp filtreliyor musun? Cevabım, tabii ki “hayır” olur. Dinlediğim müzik türünü icra edenlerin benimle benzer değerleri paylaşıyor olması çoğu zaman bu uyumu otomatik yakalamamı sağlıyor. Birkaç istisna haricinde…Ryan Adams’ın 2000 tarihli Heartbreaker albümü hayatımı şekillendiren en ikonik albümlerden biri. Ancak Phoebe Bridgers’ın ve eski eşi Mandy Moore’un kendisinin tam bir avcı tacizci olduğunu açığa çıkarması ile Avaz Avaz’ın çalma listelerine koyduğum tüm Ryan Adams şarkılarını değiştirdim. (Olur da geride kalan bir çalma listemizde varsa nereye yazacağınızı biliyorsunuz) Benzer bir duyguyu aynı zamanda Mark Kozelek ile de yaşadım hatta. Önceleri kendi listelerimden bu isimleri çıkarmam ile başlayan bu süreç, Spotify’daki karma listelerde yerini “engelle” butonuna bıraktı. Bu isimlerin şarkıları ile gelen o rahatsızlık… Beni geçmişte arkadaşımın yaşadığı hislere geri götürdü.Gerçek şu ki bu isimleri dinlersem ve herhangi bir şekilde desteklemeye devam edersem kendi değerlerimi yerle bir edeceğimi hissediyorum. Ryan Adams dinlersem kadınları taciz eden, manipüle eden erkekleri temsil eden birine güç vereceğim. Belki de başka zaman bir ırkçının arkasında durmuş olacağım. Her müzisyenin ortaya koyduğu işin onun hayatını temsil ettiğini düşünüyorum. Eğer ikimiz de aynı dili konuşmuyorsak muhtemelen benim o tınılarda kendime ayırabileceğim bir oda yoktur.Not: Bir değişiklik yaparak malum kişilerin fotoğrafını yazımın başına koymak istemedim. Onun yerine cesur bir şekilde öne çıkan ve başarılı olmak için kendisine ihtiyacı olmadığını kanıtlayan çok sevgili Phoebe Bridgers'ı koyuyorum.

fangirl ile ilgili hikayeler