Film:&nbsp;Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant MayhemYönetmen:&nbsp;Jeff RoweYapım yılı:&nbsp;2023Süre:&nbsp;99 dakikaŞayet çocukluğunu 1990’ların başında yaşadıysan muhtemelen sen de en az beş dinozor türünün ve en az dört Rönesans ressamının adını ezbere sayabilen bir çocuktun. 1993 yılında yetişkinler Steven Spielberg’ün Schindler’s List&nbsp;filmiyle gözyaşlarına boğulurken aynı yıl yönetmenin Jurassic Park&nbsp;filmiyle 7’den 70’e herkes için bir dinozor çılgınlığının kapıları açılmıştı. Dinozorlar her yerdeydi: oyuncaklarda, “Dinozor” dergisinde, telefon bağlantısıyla televizyon canlı yayınında oynanan oyunlarda, kıyafetlerde, çocuk menülerinde… Üstelik o dönem hayatımızdaki tek sürüngenler dinozorlar da değildi: Rönesans ressamları dedim ya; Ninja Kaplumbağalar (Teenage Mutant Ninja Turtles)&nbsp;çizgi filmiyle Leonardo, Donatello, Michelangelo ve Raphael isimleri tüm çocukların hafızasına kazındı. Öte yandan onların favori yiyeceği olması sebebiyle Türkiye’de pizza tüketimi patladı.Anaokulu yıllarımda bir çocuğun sahip olabileceği en havalı şeyler sıralamasında Ninja Kaplumbağa kostümü, gameboy&nbsp;ve McDonald’s’ta düzenlenen doğum günü partisinin hemen ardından geliyordu. Peki ama hangisi? Leonardo liderlik, Donatello zekâ, Michelangelo eğlence, Raphael ise öfke demekti. Seçimini iyi yapmalıydın. Yıllar sonra kendini bir Ravenclaw olarak tanımlayacak olan ben, o zaman da Donatello ile özel bir bağ kurmuştum. Üstelik en sevdiğim rengi soranlara “mor” yanıtını veriyordum. Kartondan bir kaplumbağa kabuğu, göz deliklerine sahip mor bir kumaş parçası, üzerinde D harfi taşıyan bir kemer ve plastik bir sopa (bō)… Bağdat Caddesi’ne çıkan sokaklardan birinde, merdiven altı bir oyuncakçıdan anneannemin aldığı bu ucuz Donatello “kostüm” seti, benim için paha biçilmezdi.Çok sevdiğim o çizgi filmin ardından yıllar içinde gösterime giren birkaç gerçek aksiyon filmi Ninja Kaplumbağalar&nbsp;yorumunun hiçbiriyle duygusal bağ kuramadım ne yazık ki. Ortak yanları Teenage Mutant Ninja Turtles’ın “teenage” kısmını hissettiremiyor oluşlarıydı bana kalırsa. Geçtiğimiz haftalarda gösterime giren Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem’in karşısına aynı hayal kırıklığını kim bilir kaçıncı kez yaşayacağımdan emin, kaygılı bir şekilde geçtim. Oysa tam da aynı sebeple bu kez çok sevdim. Jeff Rowe ve ekibinin filmi, Ninja Kaplumbağalar’ın her şeyden önce birer ergen olduğunu asla unutmamış, unutturmamaya da ant içmişti.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/4/1691653751667.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.40" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem | Kaynak: UIP TürkiyeJeff Rowe daha önce Netflix animasyonu The Mitchells vs. the Machines’te yönetmen yardımcısı olarak çalışmış bir isim. Film estetik anlamda ve animasyon teknikleri açısından onu oldukça andırıyor zaten. Rowe, senaryoyu ise aynı zamanda filmin yapımcıları olan Seth Rogen ve Evan Goldberg ikilisiyle birlikte yazmış. Rogen ve Goldberg’in, bugüne kadar Superbad’den Knocked Up’a, Pineapple&nbsp;Express’ten This Is the End’e, Neighbors’tan Sausage Party’ye “ergen esprileriyle” dolu onlarca yapımda senarist ve yapımcı olarak yer alan bir ikili olması; filmin mizahını, çağdaşlığını ve “ergenliğini” açıklar nitelikte.Ninja Kaplumbağalar’ın günümüze taşınan hikâyesi alışıldık şekilde, yetişkin bir fare ve dört yavru kaplumbağanın kanalizasyona dökülen bir maddeden etkilenerek mutasyona uğramasıyla başlıyor. Usta Splinter, kendi oğulları bellediği ve himayesi altına aldığı kaplumbağaları ninja öğretileriyle yetiştiriyor ve dışarıdaki dünyanın acımasız insanlarına karşı kendilerini koruyabilmelerini sağlıyor. Filme renk, enerji ve çeşitlilik katan orijinal hikâyesi, yine bir mutasyonun ürünü olan Süper Sinek’le ilgili. Bu hikâyede Splinter ve oğulları yalnız değil; sanki bir X-Men hikâyesi gibi, dünyaya ve insanlara karşı farklı görüşleri ve planları olan “iyi mutantlar” ve “kötü mutantlar” söz konusu. Tek istekleri sıradan birer ergen gibi yaşamak, dışarıdaki dünyanın insanları tarafından kabul görmek olan ergen kaplumbağalar; bir anda kendilerini bir savaşın içinde buluyorlar. Bu savaş sadece onlar için değil, insan dostları April ve tüm mutantlar için bir kabul görme mücadelesine evriliyor. Teenage Mutant Ninja Turtles,&nbsp;“yarı-kabuk giymiş kahramanlar” olarak asayişi sağlamanın ötesinde, o nostaljik çizgi filmin de ilerisine taşınarak farklı olanın kabul görme arzusunun bir metaforuna dönüşüyor benim için.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/4/1691699125497.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.39" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem | Kaynak: UIP TürkiyeFilm; The Mitchells vs. the Machines’i hatırlatan görselliğinin yanı sıra müzik kullanımı ve Jackie Chan’den Maya Rudolph’a, Ayo Edebiri’den Paul Rudd’a uzanan ünlü isimlerle dolu seslendirme kadrosuyla da öne çıkıyor. 90’larda izlediğim hikâyenin günümüz New York’una taşınması, Kaplumbağalar’ın elinde iPhone’lar olması ya da April’ı sarı tulumlu yetişkin bir haber spikeri olarak değil, gazeteci olma heveslisi siyah bir lise öğrencisi olarak görmek gibi dönüşümler; bu tür değişikliklere karşı dirençli ve muhafazakâr izleyicinin aksine beni memnun etti. Zaten herhangi bir dönüşüme itirazın varsa belki de mutasyon geçirmiş kaplumbağalarla ilgili bir hikâye sana göre değildir, ne dersin?Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem&nbsp;4 Ağustos’tan beri gösterimde.Benzer işler:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018, B. Persichetti, P. Ramsey &amp; R. Rothman)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Mitchells vs. the Machines (2021, Michael Rianda)</li></ul>

Duende

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem, nostaljik animasyonu günümüze taşıyor.

Ninja Kaplumbağalar: Kabul görme arzusu üzerine

Yıl 1988. İlk albümü&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5dVe3a5ld9uJC4VlpAXoJ6?si=RICpUSG0TLWSOT_MdeZKZg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lion and the Cobra</a>’nın yayınlanmasının ardından eleştirmenleri memnun eden, meraklı müzik takipçilerinin radarına giren Sinéad O’Connor; fotoğrafçı Andrew Catlin’le bir çekim yapmak için sözleşti. Henüz yirmili yaşlarının başında olan O’Connor, 4 rulo filmden toplam 48 siyah beyaz karenin çıkacağı ilk fotoğraf çekimlerinden birini gerçekleştirmek için Catlin’in Maida Vale’deki evinin kapısını çaldı.&nbsp;35 yıl önceki o günü Catlin “Fotoğraflar, Maida Vale’deki dairemin mutfak masasında doğal ışık altında, Sinéad pencereye dönük otururken tam karşıdan çekildi” cümleleriyle geri çağırdı ve devam etti: “İlk kez o gün tanıştık ancak benden birkaç sokak ötedeki bir daireye yeni taşındığını öğrendim. Çay eşliğinde sohbet ettik ve çekimler boyunca konuşmaya devam ettik. Sinéad’e çok az yönlendirmede bulundum.”Sinéad O’Connor, daha ikinci teklisi <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4x4e63yL8r7tOFcZ0n6KHe?si=3d279d398a574162" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mandinka</a> ile ilk hit şarkısını arşivine eklemişti. Tabii ki iki yıl sonra <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/5GHY1DFWKz3Prg2V0Iodqo?si=5a1a809515cc4907" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nothing Compares 2 U</a>’nun piyasaya sürülmesinin ardından gelecek baş döndürücü küresel şöhreti henüz deneyimlememişti. Çoktan bir pop yıldızının kamera önünde nasıl davranması gerektiğini biliyordu. Bu fotoğraf çekimi sadece hatırlamasını sağladı. O’Connor; sadece karşı konulamaz albenisiyle değil, aynı zamanda karakteri ve irade gücüyle de kendine has bir ışıltıya sahipti. Vizörden Sinéad’i izleyen Andrew Catlin’in yakalamayı umduğu şey de bu ışıltıydı.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/5/1691139913317.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sinéad O’Connor| Fotoğraf: Andrew Catlin Catlin, o günkü çekimden elinde kalan dört rulo filmini büyük bir kâğıda bastırdığında her karenin bir mücevher değerinde olduğunu fark etti: “Olağanüstüydü çünkü biraz bulanık portreler ve bazı kadraj taşmaları da dâhil olmak üzere her bir kare onun kim olduğuna dair gerçek bir duyguya sahipti.”O zamanlar National Portrait Gallery’de fotoğraf küratörü olan Terence Pepper, Catlin’i hayrete düşüren portrelerden ikisini görür görmez satın aldı:&nbsp;“O zamanlar bir fotoğrafın alınması için sanatçının kariyerinin belli seviyeye gelmesi gerekiyordu. Ama o fotoğraflarda farklı bir şey gördü.”48 kareden oluşan fotoğraflar yıllar boyunca çeşitli sergilerde yan yana gösterilmiş olsa da Catlin, fotoğraf kitabı&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.andrewcatlin.com/store/p2/SineadOConnor-48.html" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sinéad O’Connor – 48</a>’i &nbsp;hazırlarken fotoğrafları çekildiği kronolojik sıraya göre basmaya karar verdi. Ortaya çıkan sonuç; uzun, samimi ve bilinçsiz bir anın gözler önüne serilmesi oldu.&nbsp;Andrew Catlin o günden sonra O’Connor’ı sadece birkaç konserinde fotoğraflasa da bu olağanüstü kompozit portre, yüz yüze işbirliği yaptıkları tek zamanın kanıtı oldu aynı zamanda. Onun eşsiz ruhu, doğal cazibesi ve büyüleyici ışıltısı hakkında çok şey anlatan bir kanıt. Bugünden bakınca yürek burkucu olsa da Sinéad O’Connor’ı nasıl hatırlamamız gerektiğine dair bir ipucu.

Aposto Gündem

Sinéad O’Connor’ın kariyerinin erken döneminde fotoğrafçı Andrew Catlin’le gerçekleştirdiği çekimin perde arkasına ışıltılı bir yolculuk.

📷 Işıltılı bir Sinéad O’Connor portresi

Yıl 1988. İlk albümü <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5dVe3a5ld9uJC4VlpAXoJ6?si=RICpUSG0TLWSOT_MdeZKZg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lion and the Cobra</a>’nın yayınlanmasının ardından eleştirmenleri memnun eden, meraklı müzik takipçilerinin radarına giren Sinéad O’Connor; fotoğrafçı Andrew Catlin’le bir çekim yapmak için sözleşti. Henüz yirmili yaşlarının başında olan O’Connor, 4 rulo filmden toplam 48 siyah beyaz karenin çıkacağı ilk fotoğraf çekimlerinden birini gerçekleştirmek için Catlin’in Maida Vale’deki evinin kapısını çaldı.&nbsp;35 yıl önceki o günü Catlin “Fotoğraflar, Maida Vale’deki dairemin mutfak masasında doğal ışık altında, Sinéad pencereye dönük otururken tam karşıdan çekildi” cümleleriyle geri çağırdı ve devam etti: “İlk kez o gün tanıştık ancak benden birkaç sokak ötedeki bir daireye yeni taşındığını öğrendim. Çay eşliğinde sohbet ettik ve çekimler boyunca konuşmaya devam ettik. Sinéad’e çok az yönlendirmede bulundum.”Sinéad O’Connor, daha ikinci teklisi <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/4x4e63yL8r7tOFcZ0n6KHe?si=3d279d398a574162" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mandinka</a> ile ilk hit şarkısını arşivine eklemişti. Tabii ki iki yıl sonra <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/5GHY1DFWKz3Prg2V0Iodqo?si=5a1a809515cc4907" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nothing Compares 2 U</a>’nun piyasaya sürülmesinin ardından gelecek baş döndürücü küresel şöhreti henüz deneyimlememişti. Çoktan bir pop yıldızının kamera önünde nasıl davranması gerektiğini biliyordu. Bu fotoğraf çekimi sadece hatırlamasını sağladı. O’Connor, sadece karşı konulamaz albenisiyle değil, aynı zamanda karakteri ve irade gücüyle de kendine has bir ışıltıya sahipti. Vizörden Sinéad’i izleyen Andrew Catlin’in yakalamayı umduğu şey de bu ışıltıydı.<img src="https://images.aposto.com/2023/7/3/1690990906214.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sinéad O’Connor| Fotoğraf: Andrew Catlin Catlin, o günkü çekimden elinde kalan dört rulo filmini büyük bir kâğıda bastırdığında her karenin bir mücevher değerinde olduğunu fark etti: “Olağanüstüydü çünkü biraz bulanık portreler ve bazı kadraj taşmaları da dâhil olmak üzere her bir kare onun kim olduğuna dair gerçek bir duyguya sahipti.”O zamanlar National Portrait Gallery’de fotoğraf küratörü olan Terence Pepper, Catlin’i hayrete düşüren portrelerden ikisini görür görmez satın aldı: “O zamanlar bir fotoğrafın alınması için sanatçının kariyerinin belli seviyeye gelmesi gerekiyordu. Ama o fotoğraflarda farklı bir şey gördü.”48 kareden oluşan fotoğraflar yıllar boyunca çeşitli sergilerde yan yana gösterilmiş olsa da Catlin, fotoğraf kitabı <a fr-original-style="" href="https://www.andrewcatlin.com/store/p2/SineadOConnor-48.html" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sinéad O’Connor – 48</a>’i &nbsp;hazırlarken fotoğrafları çekildiği kronolojik sıraya göre basmaya karar verdi. Ortaya çıkan sonuç; uzun, samimi ve bilinçsiz bir anın gözler önüne serilmesi oldu.&nbsp;Andrew Catlin o günden sonra O’Connor’ı sadece birkaç konserinde fotoğraflasa da bu olağanüstü kompozit portre, yüz yüze işbirliği yaptıkları tek zamanın kanıtı oldu aynı zamanda. Onun eşsiz ruhu, doğal cazibesi ve büyüleyici ışıltısı hakkında çok şey anlatan bir kanıt. Bugünden bakınca yürek burkucu olsa da Sinéad O’Connor’ı nasıl hatırlamamız gerektiğine dair bir ipucu.

Sinéad O’Connor’ın kariyerinin erken döneminde fotoğrafçı Andrew Catlin’le gerçekleştirdiği çekimin perde arkasına ışıltılı bir yolculuk. 

Hayvanları daha iyi anlamamızı sağlamanın yolu duygusal dünyaları hakkında daha fazla fikir sahibi olmaktan geçiyor bence. Bu konu hakkında beş&nbsp;eserden bahsedeceğim.<ol fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.amazon.com.tr/Hayvanlarin-Gizli-Yasami-Peter-Wohlleben/dp/6052205652/ref=pd_sim_33/260-9486104-8303236?pd_rd_w=3haeG&pf_rd_p=42cae2ba-f57e-40d5-ac6b-0b111e46f6a7&pf_rd_r=XJHWWYK0TGGTKG5XPVBM&pd_rd_r=4e184473-344d-4df8-bb94-792936a99e10&pd_rd_wg=msbLn&pd_rd_i=6052205652&psc=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayvanların Gizli Yaşamı&nbsp;</a>- Peter Wohlleben /Kolektif Kitap: "Kimisi evimizin sakini, kimisi sokakların, kimisiyle penceremizde karşılaşıyoruz kimisiyle yabanda, ama kesin olan şu ki ne zaman seslerine kulak versek günümüz güzelleşiyor. Ne kadar farkında olduğumuz bir yana onları duyuyor, onları görüyor, onları etkiliyor ve onlardan etkileniyoruz. Bu kitap farklılıklarıyla bizi büyüleyen hayvanlarla duygu, düşünce ve değerler dünyamızdaki ortaklıkları gösteriyor. Bu sayede bizi hayvanlar aleminin diğer üyeleriyle ilgili varsayımlarımızı sorgulamaya ve bizimki kadar kırılgan yaşamlarına iştirak ederken bu bilgiyle hareket etmeye davet ediyor. "</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://www.amazon.com.tr/Hayvanlar%C4%B1n-En-G%C3%BCzel-Tarihi-Kollektif/dp/9754584125/ref=sr_1_10?__mk_tr_TR=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&crid=V5J87GF7XPAP&dchild=1&keywords=en+g%C3%BCzel+tarihi&qid=1633434135&s=books&sprefix=en+g%C3%BC%2Cstripbooks%2C366&sr=1-10" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayvanların En Güzel Tarihi -</a> Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları :&nbsp;"Hayvanlar Yerküre'yi fethetmeye ne zaman başladı? Hayvan dünyasının bitki dünyasından tam olarak ne zaman ayrıldığı biliniyor mu? Neden bazı memeliler etoburken başkaları otobur? Dinozorların da aile yaşamı var mıydı? Dinozorların Yerküre'den silinmesine neden olan bir göktaşı mı, yoksa yanardağ patlaması mı? Kuşlar neden uçmaya başladı? Tavukların bir zamanlar dişleri var mıydı? At ne zaman evcilleştirildi? Kedi ne zaman evlere girdi?&nbsp;Bir civciv gerçekten bir traktörü annesi zannedebilir mi?&nbsp;Hayvanı önce yemek üzere avladık, sonra insana yaklaştırdık, evcilleştirdik, besledik; derisinden, gücünden, etinden yararlandık. İnsanoğlunun atası, kimi zaman yoldaşı, kimi zaman besini, kimi zaman tanrısı olan hayvanların tarihi bize kendi öykümüzle ilgili de çok şey söylüyor. "</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://www.amazon.com.tr/Hayvanlar%C4%B1n-Duygusal-D%C3%BCnyas%C4%B1-Hayvanlar-%C5%9Eakala%C5%9F%C4%B1rlar/dp/6053119962/ref=sr_1_1?__mk_tr_TR=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&dchild=1&keywords=marc+bekoff&qid=1633433743&sr=8-1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayvanların Duygusal Dünyası</a> - Marc Bekoff/ Beyaz Baykuş Yayınları :&nbsp;"Otuz yılı aşkın bir süredir hayvanların tutkularını ve hayvani erdemlerini inceleyen ödüllü bilimadamı Biyoloji Profesörü Marc Bekoff'un, çeşitli türlerin sosyal iletişimini incelediği bu önemli kitap, hayvanların zengin bir duygusal dünyası olduğunun ispatı niteliğinde. Bekoff, hayvan sevinci, empatisi, kederi, utancı, öfkesi ve sevgisinin olağanüstü hikayelerini, sağduyu ve deneyimle birlikte son bilimsel araştırmalarla ustaca harmanlıyor. Bekoff'un, mizahi ve dokunaklı hikayelerle dolu olan Hayvanların Duygusal Dünyası adlı bu kitabı hem hayvanları nasıl gördüğümüzü hem de onlara nasıl davrandığımızı yeniden değerlendirme üzerine açık bir çağrıdır. "&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://www.metiskitap.com/catalog/book/36412" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayvanların Ne Kadar Zeki Olduğunu Anlayacak Kadar Zeki Miyiz?</a>&nbsp;- Frans de Waal / Metis Bilim :&nbsp;"İnsanlar neden hayvan zekâsını küçümsemeye bu kadar hevesli? Kendimiz söz konusuyken hiç sorgulamadan kabul ettiğimiz becerileri hayvanlar söz konusu olduğunda sürekli reddediyoruz. Bunun ardında ne var? &nbsp;Ahtapotların alet kullandığını, daha iyi bir yiyecek geleceğini bildiklerinde karga ve kuzgunların önlerindeki yiyeceği yemeden dakikalarca bekleyebildiğini, şempanzelerin olağanüstü hafızalarıyla insanlara parmak ısırttığını gösteren bu araştırmalar hayvanların sandığımızdan çok daha zeki, yaratıcı ve kavrayışlı olduğuna işaret ediyor. Hayvanlarla ilgili çalışmalarda insanmerkezci yaklaşımın değişmesinde önemli bir rol oynayan Hollandalı primatolog Frans de Waal&nbsp;kargalar, yunuslar, papağanlar, koyunlar, eşekarıları, yarasalar, balinalar ve elbette primatlarla ilgili son araştırmalardan faydalanarak hayvan zekâsının gerçek boyutlarını keşfe çıkıyor. İnsanların en tepede olduğu bir bilişsel hiyerarşiyi reddeden de Waal, onun yerine insan dahil her hayvanın kendine özgü zekâ, yeti ve yetenekleriyle değerlendirilip takdir edildiği daha objektif bir model öneriyor."</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://iletisim.com.tr/kitap/biz-ve-onlar/8453" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Biz ve Onlar - Hayvanlarla Bağımızı Anlamak</a>&nbsp;- Leslie Irvine / İletişim Yayınları : "İnsanlar neden hayatlarını hayvanlarla paylaşma ihtiyacı duyarlar? Diğer insanlarla kuramadıkları bağı ikame etmek, insanlarda bulamadıkları duygusal tatmini onlarda bulmak için mi? Sınıfsal statülerini ve zenginliklerini sergilemek için mi? Bakımlarına muhtaç olan bir canlıya “efendilik” taslayarak iktidar ve tahakküm heveslerini tatmin etmek için mi? Yoksa onlarla birlikte yaşamak, altında başka bir saikin aranmasına hacet olmayan, kendine özgü ve benzersiz bir ilişki deneyimi yaşattığı için mi? Leslie Irvine, Biz ve Onlar’da bu sorulardan yola çıkıyor. Önce insanların hayvanlarla herhangi bir fayda veya çıkar beklentisi olmadan kurdukları ilişkilerin tarihine bakıyor. Bu kitapta, insanların asırlar boyu “etinden, sütünden, yününden” yararlandıkları evcil hayvanların değil, insanlara “yoldaş” olan hayvanların hikâyesi anlatılıyor. Hikâye kadim dönemlerde başlıyor; avcı-toplayıcılardan Mısır’ın kutsal kedilerine, Ortaçağ’ın cadılarına, Viktorya döneminin “iffetli” köpeklerinden günümüz kentlerinin “pet”lerine ve evsiz köpeklerine uzanıyor.&nbsp;Irvine bize, hayvanların her çağda, insanın kendi benliğini ve “büyük harfle” İnsan’ı inşa etme sürecinin ayrılmaz parçaları olduklarını gösteriyor. İnsanın insan olma sürecinde hayvanlarla kurduğu etkileşimin ortak zeminini gözler önüne seriyor."</li></ol><img src="https://images.aposto.com/2021/9/2/1633439076004.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;pexel.com/louise

Ne Yaşadılar?

Ne Düşünüyorlar, Ne Biliyorlar?

• Almanya merkezli sivil toplum kuruluşu Uluslararası Şeffaflık Örgütü'nün açıkladığı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMWFkMTU4MzcxNTc2MDAwNjhjOGQzZCZ1c2VyPTVlNWJlYWEwMDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZiZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cudHJhbnNwYXJlbmN5Lm9yZyUyNTJGZW4lMjUyRmNwaSUyNTJGMjAyMCUyNTJGaW5kZXglMjUyRm56bA=="">2020 Yolsuzluk Algı Endeksi'</a>nde, Trinidad ve Tobago, Doğu Timor, Fas, Hindistan ve Burkina Faso ile aynı puan olan 40 alan Türkiye 179 ülke arasında 86'ncı oldu. 2012 yılında 54'üncü sırada olan ve o yıla dek “yerinde saymakla” eleştirilen Türkiye, 8 yıldır sürekli geriledi ve en çok gerileyen beş ülkeden biri oldu.&nbsp;<ul><li>En az yolsuz ülkeler: Endekse göre yolsuzluğun en az yaygın olduğu ülkeler 88 puanla Yeni Zelanda ve Danimarka oldu. Finlandiya, İsviçre, Singapur ve İsveç ise 85 puanla bu ülkeleri takip etti. &nbsp;</li><li>En yolsuz ülkeler: Endeksin son üç sırasında Suriye, Güney Sudan ve Somali yer aldı. &nbsp;</li><li>Ayrıntılar: Raporda şeffaf, hesap veren, katılımcı yönetim anlayışının, sivil toplumun korunmasının, denge ve denetim mekanizmalarının çalışmasının yolsuzluğu azaltabilmek için önemli olduğu söyleniyor.</li></ul>

or ile ilgili hikayeler