Büşra MutluBundan yıllar önce, !f İstanbul kapsamında yılın en ilham verici yönetmenini seçecek jürinin bir parçası olmak için buralara kadar gelen biricik Desiree Akhavan'la bir araya gelmiş ve dopdolu bir röportaj gerçekleştirmiştik. Editörünüzün blogdaki en iyi içeriklerden biri olduğunu düşündüğü röportaja yeri gelmişken bültenimizde yer vermek istedik.Başlamadan, Desiree’nin cümlelerini kırpmakta çok zorlandığımızı ve röportajın tamamının <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/desiree-akhavan/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a> olduğunu belirtelim. Kafanızda kim olduğuna ve kendisiyle nasıl tanıdığımıza dair gibi bir soru varsa öncesinde <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/dev-kedi-desiree-akhavan/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">şöyle</a> buyurabilirsiniz.Merhaba! Bugün yaratıcı bir insan olmak, ürettiklerini insanlara sunmak, negatif ve pozitif dönüşler almak gibi şeylerden bahsetmek istiyorum. Sen bunların hepsini tecrübe ettin ve şu an festivalin en ilham verici yönetmenini seçmek için buradasın. O yüzden basit bir “Nasılsın? Festival nasıl gidiyor?” sorusuyla başlayalım.İyiyim. Festivalde jüri üyesi olmak garip. Bu üçüncü jüri üyeliğim ve her seferinde daha farklı bir tecrübe yaşadım. Normalde oldukça bağımsız takılıyorum, zamanımın çoğunu yalnız geçiriyorum, ne istersem onu yapıyorum ama burada günüm başkaları tarafından organize ediliyor ve 24 saat boyunca aynı jüri üyeleriyle birlikteyim. Her ne yapıyorsak birlikte yapıyoruz, ne yersek birlikte yiyoruz. Gerçekten ilginç bir tecrübe. Bana biraz liseyi hatırlattı, hani o zaman da sürekli insanlarla çevrilisin. Kafanın içi fikirlerle dolu ama düşündüklerini yazmaya ya da azıcık kişisel bir zaman için fırsatın yok. Yani aslında o kadar da aşırı değil tabii, bugün 12’de buluştuk ama saat 11’de uyanınca… Yine de neyse, bana liseyi hatırlattı ve bir zamanlar bütün hayatımın böyle olduğunu düşündüm. Şu an sürekli başka insanlarla birlikteyim ve normalde bir ofiste çalışmadığım ve sette olmadığım sürece yalnız olmaya alıştığım için (ki o da çok sık olmuyor), insanlarla birlikte olmak ilginç geliyor. Alışık olmadığım bir durum. Son 2 yılda,&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://youtu.be/IjZ80dLFFfE" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">filminin</a>&nbsp;Sundance prömiyerinden bu yana geçen süreçte yaşadığın en iyi ve en kötü anlar nelerdi? Büyük şeyler olmalarına gerek yok. Sundance’e kabul aldığımızı öğrenmek tartışmasız filmin en iyi anıydı. Harikaydı. Kabul almak gibi bir beklentim yoktu. Umuyordum ama gerçekten olacağını düşünmüyordum. O yüzden çok büyük bir şok oldu ve gerçekten harikaydı. Hayatımın en iyi anlarından biriydi.Ama en kötü anı kesinlikle Sundance prömiyerini yaptığımız geceydi. Çok stresliydi ve bir anda beklentiler çok yükseldi. Bilmiyorum, ondan sonra hiçbir şey yeterince iyi gelmiyor. Pek çok an var tabii, en iyi anlarımdan biri Melbourne’daydı. Melbourne Avustralya’da bir film festivaline gittim. Kendi filmimin gösteriminden önce Catherine Breillat’nın filmini görmeye gittim. Kendisi de oradaydı ve gerçekten çok sevdiğim bir yönetmen. Kendi filmimden önce onun soru-cevap oturumuna katıldım ve çok garipti çünkü canına okudular. İzleyicilerin yarısı güldü, filmi beğenmedikleri çok belliydi. Sorulan sorular çok saldırgandı. Ardından ben kendi filmimi tanıttım ve o gün kim olduğunun bir önemi olmadığını gördüm. O açıdan güzeldi. Kim olursan ol bazı saçmalıklarla uğraşmak zorundasın, yaptığın işi beğenmeyen insanlar olacak ve bunda bir sıkıntı yok. Benim için o gün “Oh insanlar bundan nefret edebiliyor. O zaman insanlara bağımlı olmaktan, beni beğenmelerini istemekten vazgeçmem gerek” şeklinde anlam buldu. Daha sonra filmimi sundum ve sahnede şöyle dediğimi hatırlıyorum: “Böyle bir dünyada yaşadığım için çok mutluyum. Gidip idolümün filmini izleyebiliyorum, ardından kendi filmimi sunuyorum ve hepiniz izlemeye hazırsınız. Neden bu kadar şanslıyım?” O an gerçekten çok mutlu hissettim.Prömiyer yaptığımız gece de gösterimle alakalı bazı teknik problemler vardı ama çok da önemli değildi. Yani, kimin umrunda? Bir tek, o gece Hollywood’dan filmi daha önce izlememiş bazı kişiler gelmişti ve prömiyerden önce çok heyecanlıydılar, belki de sıradaki büyük hit ben olacaktım. Ne var ki gösterimden sonra hiçbiri bir daha benimle konuşmadı. Olacağımı düşündükleri ‘sıradaki büyük hit’ olmadığım çok açıktı ve kalbim kırıldı. Şimdi komik tabii, çünkü dönüp bakıyorum ve gerçekten kimin umrunda? Hiçbir önemi olmadı. Ve belki de bugün büyük bir hit olmak bir noktada çabuk tüketilir olmak demek. Belki koruyabilirsin tabii ama yine de birinin senden bir şeyleri anında, tek seferde alması anlamına geliyor. Kariyerin, her ne yaparsan yap, aslında bir maraton, sürat koşusu değil. Tek bir tatlı filmle herkesi etkileyip bırakmak ya da sadece iş gücüne katılmak için bunu yapmıyorum. Bir hayat kurmak, her filmle daha iyiye gitmek, oyununu değiştirmek, oyununu iyileştirmek, söyleyecek yeni şeylere sahip olmak istiyorsun. Ve genelde, şimdiye kadar buna çok fazla kafa yorduğum için, ilk filmiyle bir gecede çok hızlı başarılar kazanan insanların aynı başarıyı yakalamakta çok zorlandıklarını düşünüyorum.Peki kategoriler hakkında ne düşünüyorsun? İnsanların filmleri kategorize etmek gibi bir eğilimi var ve henüz resmi bir janra dönüştü mü bilmiyorum ama bir “Brooklyn’deki genç kadınlar” akımı mevzu bahis. Sanki insanlar bir anda bu kadınlar hakkındaki hikayeleri dinlemeye çok istekli oldular ama neden anlamıyorum. Bir de bir kategoriye dahil edilmek nasıl hissettiriyor? Çünkü söz konusu filmlerin bazı ortak noktaları olsa da hikayeleri çok farklı…Bir izleyicisi olması ve aslında öncülük etmiş filmler, benzer konular hakkında filmler yapmış insanlar olması bir yönden güzel. Lena’nın filminden, Tiny Furniture’dan önce onun gibi bir film yapılmamıştı ve aslında çok heyecan ve ilham verici. Genç kızları kendilerini daha ciddiye almaları konusunda motive ediyor ama bence genel olarak kadın hikayelerinin daha ciddiye alınması gibi bir trend söz konusu. Bridesmaids gibi, hani bir sürü film var. Ve genç kadınlar için bugün çok farklı atmosfer var.&nbsp;Peki İranlı, biseksüel gibi etiketlerle anılmak hakkında ne düşünüyorsun? 2014’te insanların seni etiketlemesiyle bir problemin olmadığını söylemişsin. 2 yılın ardından hâlâ böyle mi düşünüyorsun?Evet, umrumda değil. Yani beni ilgilendiren bir şey değil. İnsanların beni nasıl görmek istediği ya da beni ve filmi nasıl etiketlemek istediği biraz… Beni rahatsız etmiyor çünkü bunlar çok net olmayan ve tek bir şey ifade etmeyen kapsayıcı terimler. İranlılar bana bakıp “Yeterince İranlı değil” diyor, Amerikalılar “Beyaz değil o zaman Amerikalı değil” diyor. Açıkçası bilmiyorum. Ben kendimi nasıl tanımlayacağımı bilmiyorum, o yüzden bu konuda iyi bir fikri olan varsa duymak isterim.Röportajın tamamına <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/desiree-akhavan/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

Yıllar önce Desiree Akhavan'la yaptığımız röportaja geri dönüyoruz.

Etiketleri umursamayan Desiree Akhavan

<h3>Henüz filmografilerinin başında oldukları için adını duymamış olabileceğiniz yönetmenler ve sinemaya güçlü başlangıçlar yapmalarını sağlayan filmlerine yer vereceğimiz bu köşeye, Taner’in her hafta çalma listelerimize yeni keşifler armağan ettiği köşesinden ilhamla “Keşif Sineması” adını verdik. Hazırsanız, Antonio Campos ile başlayalım.</h3>Afterschool: Şubat 2009. Emek Sineması’nın kapısının sokağa açıldığı, !f İstanbul’un tutkuyla yapıldığı günler. Bağımsız sinemayla tanışalı, film festivallerinin bilet kuyruklarında beklemeye başlayalı henüz birkaç yıl olmuş. Emek’in perdesinde Afterschool var. Ezra Miller’ın bakışları 16 yaşındayken de şu an olduğu kadar tedirgin edici. Yıllar sonra evimde bir kez daha izleyeceğim filmin etkisiyse büyük: Her geçen gün daha fazlasına, daha kolayca maruz kaldığım videolar, hayatlar, gerçekler beni hissizleştiriyor mu? İnternetin ve teknolojinin etkisi altında geçen hayatımda, yoğun bir şekilde yaşadığım duyguları gerçekten hissediyor muyum? Yoksa her şey, izlediğim videolarda, filmlerde gördüklerimin zorunlu ve başarısız bir taklidi mi?<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-09-25T06:13:33.340Z.jpeg" alt="Afterschool"><figcaption>Afterschool</figcaption></figure>Sıfır noktası: Antonio Campos’un ilk uzun metrajlı filmi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmNhOWVhZTAwMTZmMDAwODdkNTg4NCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MTIyNDM2NiUyNTJG"">Afterschool</a> (2008), yatılı bir lisenin koridorlarına, yatak odalarına götürüyor izleyenleri. Gus Van Sant’ın Elephant’ının lise koridorlarında yaşattığı tekinsizliği ve gerilimi, Michael Haneke’nin Benny’s Video’sunun şiddete karşı hissizleştiren videolarıyla birleştiriyor. Sosyal medyanın var olmadığı yakın geçmişte, her gün yüzlercesini izlediği YouTube videolarına bağlı ve bağımlı olarak hissizleşmiş 16 yaşındaki bir lise öğrencisinin, okulun koridorlarında tanık olduğu trajik ölüm sonrasındaki hâlini konu alıyor. “Değişimini” demeyişim bilinçli. Yönetmeni ilk kez Bağımsız Ruh Ödülleri ve Gotham Ödülleri listelerine sokan Afterschool’un aday gösterildiği bir kategorinin adı, gizli hazinelik mertebesini tescilliyor: Yakınınızdaki Bir Sinemada Gösterilmemiş En İyi Film.Simon ve Christine: İlk filminin başarısının ardından <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmNhOWVhZTAwMTZmMDAwODdkNTg4NCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MTc5MDgzNCUyNTJG"">Simon Killer</a>’da (2012) uzun ilişkisini henüz sonlandırmış New Yorklu bir genç adamın peşinden Paris’e gidiyor yönetmen. Simon, kendini toparlamak için geldiği şehirde niyetinden fazla kaldıkça, kendi karanlığının ipuçlarını ve felaketin sinyallerini vermeye başlıyor. Campos bir kez daha şiddetin eylemine değil, öncesindeki ve sonrasındaki psikolojik hâllere odaklanıyor. Bunu sadece kendi filmleriyle yapmıyor üstelik; yapımcılığını üstlendiği Martha Marcy May Marlene, James White ve The Eyes of My Mother’da da etkisini hissettiriyor. <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmNhOWVhZTAwMTZmMDAwODdkNTg4NCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0NDY2NjcyNiUyNTJG"">Christine</a> (2016), 1974’te canlı yayındaki şok edici eylemiyle televizyon tarihine geçen muhabir Christine Chubbuck’ın gerçek hikâyesini anlatıyor. Yine eylemin kendisi değil, Christine’i ağır ağır felakete sürükleyen psikolojik çöküşü başrolde yer alıyor.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-09-24T15:52:22.736Z.jpeg" alt="Antonio CamposKaynak: USA Network"><figcaption>Antonio Campos Kaynak: USA Network</figcaption></figure>Sırada ne var? Bir süre televizyona odaklanan ve beş bölümünü yönettiği The Sinner’ın yapımcılığını da üstlenen Campos’un ismini, geçtiğimiz günlerde yayımlanan Netflix orijinal filmi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmNhOWVhZTAwMTZmMDAwODdkNTg4NCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0NzM5NTExNCUyNTJG"">The Devil All the Time</a>’ın jeneriğinde göreceksiniz. Görece büyük bütçeli ve ana akıma göz kırpan bu ilk işinde, kısık ateşte pişen gerilimi ve karakterlerinin pamuk ipliğine bağlı ruh sağlığını aynı başarıyla yansıtıp yansıtmadığına siz karar verin.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmNhOWVhZTAwMTZmMDAwODdkNTg4NCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbmRpZXdpcmUuY29tJTI1MkYyMDEyJTI1MkYwMSUyNTJGc3VuZGFuY2UtZGlyZWN0b3ItYW50b25pby1jYW1wb3Mtc3RhcnMtb2Ytc2ltb24ta2lsbGVyLXRhbGstc29jaW9wYXRocy1zZXgtc291bmR0cmFjay10by10aGUtZmlsbS0xMTM1NDAlMjUyRg=="">Diyor ki</a>… “Korkunç karakterleri keşfetmek ilginçtir; sizden çok uzaklardır, ama yine de insanlardır.”&nbsp;

Duende

Antonio Campos'un kısık ateşte pişen gerilimlerine bir bakış.

Pamuk ipliğine bağlı ruh hâlleri üzerine: Antonio Campos 

• !f İstanbul, 30 Haziran saat 22.00’de Zoom üzerinden gerçekleştirilecek !f Gökkuşağı Partisi ile destekçilerini birlikte eğlenmeye ve yardım kampanyasına destek olmaya davet <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://www.filmloverss.com/f-gokkusagi-partisi-zoomda-parti-fongogoda-dayanisma/">ediyor</a>.<ul><li>Partiye paralel olarak Fongogo’da başlatılan yardım kampanyası, pandemi sürecinde maddi olarak olumsuz etkilenen kuir performans sanatçılarına ve DJ’lere destek olmayı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://fongogo.com/Project/f-gokkusagi-partisi-5">amaçlıyor</a>.</li></ul>

<h3>Henüz filmografilerinin başında oldukları için adını duymamış olabileceğiniz yönetmenler ve sinemaya güçlü başlangıçlar yapmalarını sağlayan filmlerine yer vereceğimiz bu köşeye, Taner’in her hafta çalma listelerimize yeni keşifler armağan ettiği köşesinden ilhamla “Keşif Sineması” adını verdik. Hazırsanız, Antonio Campos ile başlayalım.</h3>Afterschool: Şubat 2009. Emek Sineması’nın kapısının sokağa açıldığı, !f İstanbul’un tutkuyla yapıldığı günler. Bağımsız sinemayla tanışalı, film festivallerinin bilet kuyruklarında beklemeye başlayalı henüz birkaç yıl olmuş. Emek’in perdesinde Afterschool var. Ezra Miller’ın bakışları 16 yaşındayken de şu an olduğu kadar tedirgin edici. Yıllar sonra evimde bir kez daha izleyeceğim filmin etkisiyse büyük: Her geçen gün daha fazlasına, daha kolayca maruz kaldığım videolar, hayatlar, gerçekler beni hissizleştiriyor mu? İnternetin ve teknolojinin etkisi altında geçen hayatımda, yoğun bir şekilde yaşadığım duyguları gerçekten hissediyor muyum? Yoksa her şey, izlediğim videolarda, filmlerde gördüklerimin zorunlu ve başarısız bir taklidi mi?<figure class="image"><img src="https://ci6.googleusercontent.com/proxy/ToaLUMMgpygxoAKYA_IfRQIr_M_XXNoKRhaB8NP6-mNEaFUEHUUvPjEnQJAFNDGfaiSsPW2bnvEv_32RFio1582-vqOSp1DjekBsBzb0InDROTg=s0-d-e1-ft#https://images.aposto.com/images-2020-09-25T06:13:33.340Z.jpeg" alt="Afterschool"><figcaption>Afterschool</figcaption></figure>Sıfır noktası: Antonio Campos’un ilk uzun metrajlı filmi Afterschool (2008), yatılı bir lisenin koridorlarına, yatak odalarına götürüyor izleyenleri. Gus Van Sant’ın Elephant’ının lise koridorlarında yaşattığı tekinsizliği ve gerilimi, Michael Haneke’nin Benny’s Video’sunun şiddete karşı hissizleştiren videolarıyla birleştiriyor. Sosyal medyanın var olmadığı yakın geçmişte, her gün yüzlercesini izlediği YouTube videolarına bağlı ve bağımlı olarak hissizleşmiş 16 yaşındaki bir lise öğrencisinin, okulun koridorlarında tanık olduğu trajik ölüm sonrasındaki hâlini konu alıyor. “Değişimini” demeyişim bilinçli. Yönetmeni ilk kez Bağımsız Ruh Ödülleri ve Gotham Ödülleri listelerine sokan Afterschool’un aday gösterildiği bir kategorinin adı, gizli hazinelik mertebesini tescilliyor: Yakınınızdaki Bir Sinemada Gösterilmemiş En İyi Film.Simon ve Christine: İlk filminin başarısının ardından Simon Killer (2012)'da uzun ilişkisini henüz sonlandırmış New Yorklu bir genç adamın peşinden Paris’e gidiyor yönetmen. Simon, kendini toparlamak için geldiği şehirde niyetinden fazla kaldıkça, kendi karanlığının ipuçlarını ve felaketin sinyallerini vermeye başlıyor. Campos bir kez daha şiddetin eylemine değil, öncesindeki ve sonrasındaki psikolojik hâllere odaklanıyor. Bunu sadece kendi filmleriyle yapmıyor üstelik; yapımcılığını üstlendiği Martha Marcy May Marlene, James White ve The Eyes of My Mother’da da etkisini hissettiriyor. Christine (2016), 1974’te canlı yayındaki şok edici eylemiyle televizyon tarihine geçen muhabir Christine Chubbuck’ın gerçek hikâyesini anlatıyor. Yine eylemin kendisi değil, Christine’i ağır ağır felakete sürükleyen psikolojik çöküşü başrolde yer alıyor.<figure class="image"><img src="https://ci5.googleusercontent.com/proxy/1MKG7kz43ARb9QdYTQM8KB-aabHuKzQyZhROfYIs-IuVqDUI4MOP1HkpoODdoRDHKBtwdcKUpcV2f-IGxO9MRE2NY2Ox7xtLUwIsJDzn9VhqjxE=s0-d-e1-ft#https://images.aposto.com/images-2020-09-24T15:52:22.736Z.jpeg" alt="Antonio CamposKaynak: USA Network"><figcaption>Antonio Campos Kaynak: USA Network</figcaption></figure>Sırada ne var? Bir süre televizyona odaklanan ve beş bölümünü yönettiği The Sinner’ın yapımcılığını da üstlenen Campos’un ismini, geçtiğimiz günlerde yayımlanan Netflix orijinal filmi The Devil All the Time’ın jeneriğinde göreceksiniz. Görece büyük bütçeli ve ana akıma göz kırpan bu ilk işinde, kısık ateşte pişen gerilimi ve karakterlerinin pamuk ipliğine bağlı ruh sağlığını aynı başarıyla yansıtıp yansıtmadığına siz karar verin.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmRjOWMyZTAwMTZmMDAwODdlMmZiNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJmlzc3VlPTVmNmM1OWZkZmU3NWNiMDAwODY1ZjBhOCZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NWVjM2FlZWVhN2RkOWMyZTk5NDFkYzEwJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuaW5kaWV3aXJlLmNvbSUyNTJGMjAxMiUyNTJGMDElMjUyRnN1bmRhbmNlLWRpcmVjdG9yLWFudG9uaW8tY2FtcG9zLXN0YXJzLW9mLXNpbW9uLWtpbGxlci10YWxrLXNvY2lvcGF0aHMtc2V4LXNvdW5kdHJhY2stdG8tdGhlLWZpbG0tMTEzNTQwJTI1MkY="">Diyor ki</a>… “Korkunç karakterleri keşfetmek ilginçtir; sizden çok uzaklardır, ama yine de insanlardır.”&nbsp;Bu yazı 25 Eylül 2020 tarihinde <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmRjOWMyZTAwMTZmMDAwODdlMmZiNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmFwb3N0b25ld3MuY29tJTI1MkZuJTI1MkZkdWVuZGU="">Duende</a> bülteninde yayımlanmıştır.&nbsp;

Aposto Gündem

Kısık ateşte gerilim hikâyelerinin ustasıyla tanışıyoruz.

Pamuk ipliğine bağlı ruh hâlleri üzerine: Antonio Campos

Venedik Film Festivali 2-12 Eylül tarihleri arasında pandemiye rağmen önlemler alınarak gerçekleştirildi. Geleceğiyle ilgili şüphe uyandıran <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnQyNC5jb20udHIlMjUyRmhhYmVyJTI1MkZwYW5kZW1pZGUtZW1teS1vZHVsbGVyaS1raXJtaXppLWhhbGkteW9rLXN1bnVjdS1ib3MtYmlyLXNhbG9uZGEtYWRheWxhci1ldmxlcmluZGUtb2xhY2FrJTI1MkM5MDQwMTM="">etkinliklerin</a> yarattığı atmosfer, kültür sanat alanına <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5ldnJlbnNlbC5uZXQlMjUyRmhhYmVyJTI1MkY0MTQyNTUlMjUyRmNocC1taWxsZXR2ZWtpbGktdGFzY2llci1wYW5kZW1pLXN1cmVzaW5jZS0xMDBlLXlha2luLW11emlzeWVuLWludGloYXItZXR0aQ=="">emek</a> verenler için <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnQyNC5jb20udHIlMjUyRmhhYmVyJTI1MkZtdXppc3llbmxlcmRlbi1tdXppZ2Utc2VzLXZlci1jYWdyaXNpLXNhbHRlcmktaW5kaXJtZS1rb251bXVuYS1nZWxlbi1zZWt0b3ItZWtvbm9taWstaGFzYXJkYW4ta2VuZGktY2FiYWxhcmktaWxlLWt1cnR1bGFtYXolMjUyQzkwNDA1OQ=="">yıpratıcı</a> oluyor. Bu yıpranma payı herkese çok daha ötesini düşündürüyor, “Şimdi ne yapacağız?” veya “Bu böyle ne kadar devam edebilir ki?” gibi. Bu yüzden bu sıralar umuda daha çok ihtiyaç duyuyoruz. Dolayısıyla bilinirliği açısından bakarsak Venedik Film Festivali’nin ödül töreniyle kıymetli bir sonuç elde edildi. Fakat bu haftaki konumuz festivalin yeşerttiği umut ortamı değil, festivalde <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbWRiLmNvbSUyNTJGdGl0bGUlMjUyRnR0MTIxNDA4MDQlMjUyRiUyNTNGcmVmXyUyNTNEdHRfbXZfY2xvc2U="">Hayaletler</a> filmiyle Sinema Eleştirmenleri Haftası Ödülü’nü alan Azra Deniz Okyay’ın bize hatırlattıklarıyla şekilleniyor biraz. Okyay’ın filminde kentsel dönüşüm ve dans öğeleri var. Tıpkı 2016 yılında yayımladığı Sulukule hikâyesi gibi… Bunu anımsamamın sonucunun sizlere de bir yansıması olması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü kültürel dönüşümün kentsel mekândaki ilk örneğini anımsamış oluyorum. Bir elimde kahve, bir elimde notlar… Bakalım İstanbul’un kimi sakinleri bizleri affedecek mi? Tadını kaçıracağım herkesten şimdiden özür diliyorum.<ul><li>Sulukule Mon Amour: !f İstanbul’un 2016 yılındaki açılış filmlerinden <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnZpbWVvLmNvbSUyNTJGMTg4MzM1ODU5"">Sulukule Mon Amour</a>, Sulukule’de doğup büyüyen ve dans etmeyi seven iki genç kızın hikâyesini anlatıyor. Azra Deniz Okyay’ın yönetmenliğini yaptığı altı dakikalık filmde tarihi zengin bir mahalleye, kentsel dönüşüme, kadın olmaya ve özgürlüğe doğduğumuz yerlerin nasıl farklı yorumlar getirdiğini görebiliyoruz. Şu an o filmde anlatılan mahalle bambaşka bir yer. Eskiden 5.000 kişinin yaşadığı alanda şu an Osmanlı Konutları olarak bilinen villalar var.&nbsp; &nbsp;</li><li>Sulukule: 2006 yılındaki deprem riskinin yıkıcı sonuçları olabileceği belirtilerek hakkında acele kamulaştırma ve yenileme kararları alınan yapılar 2008’de yıkılarak yeni yapılaşmanın merkezi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmJpYW5ldC5vcmclMjUyRmJpYW5ldCUyNTJGYXppbmxpa2xhciUyNTJGMTAzNzYxLXN1bHVrdWxlLXlpLWRlcHJlbS1kZWdpbC1yYW50LXlvay1lZGVjZWs="">oldu</a>. Hakkında çıkan haberlerle de kamuoyunun dikkatini çekti ve üç ayrı bilirkişi raporuyla da buranın afet riski barındırmadığının altı çizildi. Bütün bunlara rağmen sonuç değişmedi ve zaman alsa da ilk kentsel dönüşüm projesi gerçekleşti. Hatta sosyal ve kültürel dönüşüm yaşayan mahallenin sınırları da demir tellerle çevrildi. Geçtiğimiz ay bu tellerin kaldırıldığını <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjQ5YzVkY2Y0NjhhMDAwNzIyMDdiZCZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm0uYmlhbmV0Lm9yZyUyNTJGYmlhbmV0JTI1MkZlbWVrJTI1MkYyMjcyMzItc3VsdWt1bGUtZGUtMTQtZGVtaXIta2FwaS15aWtpbGRpLWlzcmFpbC1maWxpc3Rpbi1naWJpeWRp"">okuduk</a>. Yıllar içinde yıpranan ve umuda ihtiyacı olan eski mahalle sakinlerinin ise çoğu hemen yanındaki Karagümrük mahallesinde yaşamaya devam ediyor. Baştaki umut konusuna dönersek onların umudu da her şeyin eskisine dönmesi üzerine.</li></ul>

Aposto İstanbul

Yönetmen Azra Deniz Okyay'ın Venedik Film Festivali'nden ödülle dönmesiyle 2016 yapımı Sulukule Mon Amour filmini hatırladım. Bu sebeple de mahallenin yaşadığı değişimi özetlemek istedim.

!f İstanbul ile ilgili hikayeler