<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/avaz-avaz-dergi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Avaz Avaz Dergi</a>, haftalık olarak müzik haberlerini, keşifleri, röportajları ve özel içerikleri derliyor.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Chloë ve Mr. Tillman'ın hikayesiİrem SavaşEski Fleet Foxes üyesi; falsettoların, söz oyunlarının, film-vari aşk şarkılarının ustası; Tanrının en gözde müşterisi Father John Misty’in yeni albümü Chloë and the Next 20th Century, biraz önce saydığımız tüm sıfatların altından bir kez daha ustalıkla kalkıyor. Uzun zamanlı işbirlikçisi Jonathan Wilson’la birlikte prodüktör koltuğunda da oturan Josh Tillman, albüme adını veren Chloë’yle beraber (artık o her kimse) dinleyenlerini 11 şarkılık bir yolculuğa çıkarıyor.&nbsp;Albüm filmi açan bir prolog gibi, Chloë’nin hayatından bir kesitle, onu takdim ederek açılıyor. Bu sinematik kurgu albümün devamına da sirayet ediyor. Dönem işi bir Hollywood filmi için yazıldığını öğrensek şaşırmayacağımız albüm, yedinci sanatın nimetlerinden ilk şarkıdan sonuncuya kadar yararlanıyor. Chloë’ye dönecek olursak, bu 11 şarkı boyunca kimi zaman eski erkek arkadaşının talihsiz serüvenlerinde kimi zamansa sadece varlığı sezilen bir hayalet olarak albümün en orta yerinde duruyor.Kurduğu dünya, anlattığı hikaye ne zaman gerçek ne zaman Tillman’ın keskin zekası ve alaycılığının kurbanı oluyoruz kestirmek güç, ki bu da Tillman’ın söz yazarlığının en güçlü yönlerinden biri. Biten bir ilişkiyi merhum Ankara kedisi Mr. Blue üzerinden anlatırken,&nbsp;“Keşke biraz daha erken ölseydi.” temennisine hak verip vermemek konusunda dinleyicisini bıraktığı ikilem sadece bir örnek. Gerçekle kinaye arasındaki o sınırı her seferinde bilerek daha da bulanık bir hale getiriyor.Albüm boyunca daha önce de iyi yaptığı şeyleri yapmaya devam ederken yeni bir şey de deniyor. Şarkı listesini şöyle bir tararken de göze çarpacak Olvidado (Otro Momento), Tillman’ın bir bossa nova denemesi, hem de İspanyolca sözlerle. İlk elin günahı ya da acemi şansı artık ne derseniz, bu denemeden gayet de iyi bir sonuç alıyor, hatta albümün belki de en iyilerinden biri. Şarkıda kelimelerin kimi zaman kendisini yüz üstü bıraktığını söylese de ne bu şarkı ne de albüm için sözlerine katılmak pek mümkün değil.Albüm ilerledikçe Chloë de karşımıza tekrar tekrar çıkıyor. Belki farklı suretlerde belki de aynı kişinin farklı hikayeleriyle… Albümün sonuna doğru&nbsp;Funny Girl’de talk show’lara katılan, kısa boylu, tanışıp da büyüyü bozmaktan korkulan bir ünlü, Tillman’ın celebrity crush’ı oluyor mesela.Albüm, bir dönem filmi soundtrack’i hatta filmin bizatihi kendisi gibi bir hava yaratıyor. Trompet, piyano, keman ağırlıklı orkestral altyapısı da bu havaya oldukça yardımcı oluyor. Bununla beraber basit bir dönem işinden ziyade zamansız olma iddiasını da kaldırabilecek bir albüm. Hiç değilse, farklı hikayelerini anlattığı aşkla olduğu kadar zamanla da bir derdi var. Nitekim albümün kapanışını da bu iki dertle yapıyor. Aşk şarkılarıyla geleceği takas etmeyi teklif ediyor The Next 20th Century’de, kendi tercihinin aşk şarkılarından yana olduğunu da belirterek. Tercihlerini benzer yönde kullanacaklar için Chloë, Mr. Tillman ve albümü sizleri bekliyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/6/1651922507718.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.58" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://apos.to/n/avaz-avaz-dergi" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone ol</a>

Editörün Seçkisi

İrem SavaşYolculuk, Beirut’un müziği için en belirleyici kavramlardan biri. Coğrafya atlası gibi şarkı isimleri, ilk albümün belki de fitilini ateşleyen kaçma arzusu ve ne aradığını bilmeden bulma hevesi, Zach Condon’la diyar diyar dünya şehirleri… Son albüm Artifacts de hem bu kişisel seyahatlerin hem de bir grup olarak Beirut’un yolculuğunun bir retrospektifini sunuyor. Hayranlarıyla iletişim kurmak hiçbir zaman Beirut’un güçlü karnı olmadı. Her albümden sonra ortadan kaybolup birkaç sene sonra karabatak gibi bambaşka bir yerden yeni bir hikayeyle çıkmak gibi bir alışkanlık edinen grup, hemen her albüm öncesinde de grubu albüme getiren süreci özetleyip aradan geçen süreyi telafi etti. Her albüme etki eden illa ki birkaç yeni şehir, bir enstrüman, bir yolculuk ve en nihayetinde bir hikayesi var Zach Condon’ın. İlk albümleri Gulag Orkestar için bu hikaye, 14-15 yaşlarında, kalıbına dar gelen, uyku problemleriyle baş etmeye çalışan Santa Fe’li bir ergenin, çalıştığı sinemada, Emir Kusturica filmlerinin salondan taşan müziklerinin peşine düşmesiyle başlıyor. Sonrasında ise aile evindeki küçük odasına kapanarak yazdığı albümle sonuçlanıyor. Onu takip eden The&nbsp;Flying Club Cup&nbsp;ise belki de biraz klişe olarak, farklı dünyaları keşfetmek isteyen hemen her huzursuz ve hevesli Amerikalı gencin rüyası ve ilk durağı Paris sokaklarına, Jacques Brel ve Fransız şansonuna bir iade-i ziyaret. Bir sonraki albüm The Rip Tide içinse hikaye bu sefer farklı bir hal alıyor ve yolculuk fiili olduğu kadar zihinsel de bir ilerlemeyi ya da yer değiştirmeyi karşılıyor. Flying Club Cup turnesi, fiziksel ve zihinsel olarak zorlayıcı hatta tüketici bir tecrübe halini alıyor Condon için. Daha fazla devam edemeyeceğini düşünürken bir de üzerine bir sörf kazası sonucu kulak zarının delinmesi eklenince gittiği doktorda ses tellerinin de, kendi ifadesiyle, ayvayı yemiş olduğunu öğreniyor ve sakat bir kulak, iltihaplı ses telleri ve turne esnasında kırılmış bir trompetle öylece kalakalıyor. Tüm bunlara alkol bağımlılığı, boşanma ve depresyon da eşlik ediyor. Buradan çıkışı da kendisini bir kulübeye kapatıp yeni bir albüm yazmakta buluyor ve bu hikayenin sonu da The Rip Tide’a çıkıyor. Turnenin ardından yine bir süre sırra kadem basan Condon, aradan geçen birkaç yıl sonra kafasını bu defa çok tanıdık bir yerden, İstanbul’dan çıkarıyor. Gezi Park’ına destek vermek için attığı post’la İstanbul’da olduğunu öğrendiğimiz Condon için bu durumun, sıradan bir seyahatten çok daha uzun olduğunu öğrenmemiz yine 4. Albümü No No No çıkmadan önce anlattığı hikayesi aracılığıyla oluyor. Ortadan kaybolduğu süreçte zamanını İstanbul ile New York arasında böldüğünü ve senenin neredeyse yarısını Fenerbahçe’de, Kadıköy’de geçirmeye başladığını öğreniyoruz. Nitekim albümdeki şarkılardan biri de o dönemki semtine yazdığı Fener. Ancak Condon’ın İstanbul’daki ikameti de kalıcı olmuyor. Bir sonraki albüm Gallipoli’den önce bu defa da Berlin’e yerleştiğini ilan ediyor. Albüm içinse bambaşka bir yolculuk söz konusu. Grup olarak İtalyan kasabalarına yaptıkları araba yolculuğu albüme genel havasını verirken bir diğer hikaye de albümün ana karakterini oluşturan, Condon’ın eski yatak odasından çıkıp Berlin’e varan farfisa orgunun kıtalararası yolculuğu. Ancak albümün turuna henüz başlayan grup için işler bir kez daha ters gidiyor ve Zach Condon’ın eski belası ses teli problemleri yeniden baş gösterdiği için henüz sadece birkaç konser verebilmiş grup kalan bütün konserleri iptal edip tekrar kendi kabuğuna çekiliyor. Ta ki geçtiğimiz yaz, Condon’ın şifresini unutmuş olduğunu düşündürten Instagram hesabından boy göstermesine kadar kendilerinden haber alınamıyor.Artifacts&nbsp;ise Beirut’un şu ana kadar hiç yapmadığı bir iş, bir toplama albüm. Hayallerinden birinin uzun kış yaşanan, izole bir yerde bir kulübeye kapanıp da albüm kaydetmek olduğundan bahseden Condon, bunu Artifacts’te gerçekleştirmiş gözüküyor. Geçtiğimiz kışın büyük bir bölümünü kuzey Norveç’te, denize nazır bir kulübeye kapanıp albüm kaydetmekle geçirirken bir yandan da Berlin’deki evine döndüğünde eski arşivleri kurcalamaya başlıyor. Böylece eski EP’leri, B-side’ları, daha önce stüdyo kaydı alınmamış şarkıları da derleyip toparlamaya başlıyor. Bunun neticesinde de toplam dört yüzden oluşan ve her biri aslında kendi içinde bir derleme olan çifte uzunçalar ortaya çıkıyor: “Lon Gisland, Transatlantique, O Leãozinho”, “The Misfits”, “New Directions and Early Works”, “B-Sides”.Albümü dinlemeye başlayanlar ilk yüzde tanıdık, hatta belki de Beirut’un en bilindik şarkılarıyla karşılaşacaklardır. Ardından daha önce canlı çaldıkları ancak stüdyo kaydı olmayan şarkılar, Zach Condon’ın daha 14 yaşındayken yazdıkları, Beirut öncesi işleri, albümlere girememiş B-side’lar… Yeniden düzenlenip albüme eklenen parçalarla ilgili büyük sürprizler yok. Özüne dokunmadan kayıtlar daha temiz hale getirilip bir araya toplanıyor. Albümün daha önce duymadığımız bölümü içinse Condon, yine son 20 senede anlattığı hikayeyi toparlıyor. Pek hazzetmediği elektronik gitara bir alternatif olduğunu düşündüğü ve erken dönem işlerinde de sıklıkla duyduğumuz synthesizer’lar yine yoğun bir şekilde kendini hissettiriyor. Uzun yollar, okyanuslar aşıp gelen farfisa da yine albümün temel enstrümanlarından. Albümle ilgili belirtmek gereken bir diğer unsursa, son iki albümde beraber çalıştıkları indie müziğin kalesi 4AD yerine bu iki albüm dışında, ilk albümden beri beraber çalıştıkları Pompeii Records’a geri dönmeleri.Albümden sonra yaptığı açıklamayla bu albümün de bir turnesi olmayacağını belirtiyor Condon. Yine yaptığı gibi başından itibaren onu bu kararı almaya getiren sebepleri açıkça sayarak. Nitekim ses telleri ve psikolojik durumunun hala bir turneyi kaldırabilecek kadar güçlü olmadığını açık yüreklilikle paylaşmaktan geri durmuyor. Ancak farklı vasıtalarla da olsa canlı şovlardan uzak kalmayacağının da sözünü veriyor. En heyecanla beklediğimiz ihtimallerden biri de daha önce defalarca birlikte çalıştıkları Fransız müzik bloğu La Blogotheque ile olası yeni bir işbirliği ki kendisi de bu ihtimalin varlığını açıkça söyleyip heyecanımızı harlıyor.Gurubun kaderinin, hikayesinin belirlenmesinde belki de en önemli rolü oynayan yolculuk, bu albümde somut bir hale de bürünüyor. Dünyadaki yerini arayan huzursuz bir Santa Fe’li çocuğun New York’ta, Paris’te, İstanbul’da Berlin’de kendine aradığı evlerin, son yirmi senede geçtiği durakların bir özeti. Tek lokmada yutup bir oturuşta hazmetmek için zor bir albüm olsa da Condon’ın hikayeyi böldüğü şekliyle, parça parça dinleyip Beirut’un yolculuğuna bir şekilde eşlik edebilmek eşsiz bir deneyim.

Beirut'un son albümü Artifacts, Zach Condon'ın yolculuğunun bir retrospektifini sunuyor.

Dünyadaki yerini arayan Santa Feli huzursuz çocuğun hikayesi

İrem SavaşCayır cayır yanan gitarları duymak, İngiliz-vari post-punk sound’uyla hasret gidermek ve tüm bunları yaparken yeni bir grubun yol hikayesine tanık olmak için can atanlarınız varsa Cuffed Up’la tanışma zamanınız gelmiş olabilir.Los Angeleslı dört müzisyen Ralph, Sapphire, Joe ve Vic’ten oluşan grup, çıkışlarını 2019 yılında yayınladıkları iki şarkılık EP’leri <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6hXA5V65MupMVP6UYdPuQZ?si=onjkTzdNRF-mcIe3xdBZCw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mother/Father + Small Town Kid</a> ile yapıyorlar. Ardından araya giren pandemi süreciyle birlikte yeni bir grup olarak devam etmek ve birlikte üretip çalmak konusunda başta sıkıntı yaşasalar da bu süreci bir şekilde verimli geçirmeyi başarıyorlar. Pandemi süresince çeşitli şekillerde bir araya gelerek birlikte çalışmaya ve üretmeye devam ediyorlar. Bu çalışmalar meyvesini 2020 ve 2021 yıllarında arka arkaya yayınladıkları EP’lerle veriyor.Tarz olarak Sonic Youth, Pixies, Placebo ve IDLES’a yakın duran grubun bir araya gelme hikayesinde ortak IDLES hayranlıkları da önemli bir rol oynuyor. Bu isimleri arka arkaya ekleyince grubun müziğine ilişkin bir tahmin yapmak zor olmasa da Los Angeles’lı bu gençler, hayranı oldukları grupların izinden giderlerken özgünlüklerini de ortaya koymaktan geri durmuyorlar. Bu özgünlük müziklerinde olduğu gibi kendi yönettikleri <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=4ZTBMD_iyac&ab_channel=CuffedUp" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kliplerinde</a> de kendini gösteriyor.Geçtiğimiz senenin aralık ayında <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=DqKlJ74tdgw&ab_channel=KEXP" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">KEXP</a>’ye konuk olmalarıyla birlikte üzerlerindeki ilgi alakayı arttıran genç grup, iyi müzikten beklentisi enstrümanların alev alması olan gitar müziği sevdalılarına kendini takdim etmek için hazırda bekliyor.

Yeni bir grubun yol hikayesine tanık olmak isteyenler, Los Angeleslı Cuffed Up'in İngiliz-vari post-punk sound’uyla tanışın!

Los Angeles'tan yükselen gitar sesleri

İrem SavaşPlajda geçirilen uzun saatler, üstünde uykuya dalınan sıcak kumlar, denizden gelen hafif rüzgar, üzerine öylesine geçirilen ince bir yazlık elbise ve altından kendini hissettiren hafif yanmış omuz başları, yaz meyveleri, uzun yemek sofraları... Call Me By Your Name’den bir sahneymiş gibi görünen bu anlar ve bu hislere aşinaysanız Elle Músa’nın müziğine de yabancı olduğunuz söylenemez. Üstelik bu tanımları, benzetmeleri sadece biz yapmıyoruz. Kendisi de bizzat benzer betimlemeleri kullanıyor. Eğitimli bir müzisyen olan Avusturalyalı sanatçı, ilk solo albümü Apples for You’yu yayınladığı 2018 yılından önce de memleketinde belli bir tanınırlığa sahipti. Önemli müzik sahnelerinde çalmakla birlikte Founders isimli bir indie-pop grubunda da yer alıyordu. Ancak 2018’den beri yoluna tek başına devam ediyor. İlhamını Frank Sinatra, Leonard Cohen, Blonde Redhead, Devendra Banhart ve Henry Mancini gibi çeşitli sanatçılardan alan Músa’nın müziğinde hepsinin birer izini bulmak mümkün. Ama yine de müziği tüm bunların bir karışımı ya da rastgele bir kolaj olmaktan çok uzak. Tamamen kendine özgü, tamamen otantik... Şarkıların ortaya çıkışında mekanların da büyük bir rol oynadığını sıklıkla ifade ediyor. Albümünü birkaç sene içinde parça parça hazırladığını ve şarkıları Sunshine Cost, Sydney, Portekiz, Bali gibi bambaşka yerlerde yazdığını da ekliyor. Kendisini bir gezgin olarak da tanımlayan Músa’nın tek altın bileziği müzik de değil üstelik. Honeyed Stories isimli bir şiir kitabı bulunan sanatçı aynı zamanda bir ressam. Resimlerini incelediğiniz takdirde müziğiyle belki de aynı kaynaktan beslendiğini, aynı hislere yoğunlaştığını söylemek mümkün. Benzer bir sonsuz yaz hissi resimlerinde de mevcut. Hayatın küçük zevklerini yakalamanın öneminden bahseden sanatçı, şarkı yazma sürecine de bu zevkleri dahil ediyor. Her şarkısının, dinleyenin zihni için bir tatil olması, güneşin altında ve deniz kenarında hissettirmesi gerektiğini söylüyor ve hemen her şarkısında da bunu yapıyor.Şarkılarından <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=3Vhu8l2yGnA&ab_channel=ElleM%C3%BAsa" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Coco Honey and I</a> ve yazma süreci de aslında Elle Músa ve şarkıları hakkında küçük ipuçları barındırıyor. Yağmurlu bir Lizbon gününde, evde kalıp bir anime daha izlemek veya dışarı çıkıp yağmurda yürümek arasında kararsızlık içinde kaldığında şarkıyı yazma fikri ortaya çıkıyor. Yağmurdan ve soğuk havadan hoşlanmayan kendisi ve partneri için sıcak yaz günlerini hatırlatacak bir şarkı yazmak istiyor ve ortaya bu şarkı çıkıyor. Uzun ve güzel bir yaz gününe özlem duyanlar için, Elle Músa ve D vitamini takviyeli şarkıları, bu özlemi bir nebze de olsa gidermeyi vaat ediyor.

Uzun ve güzel bir yaz gününe özlem duyanları Elle Músa ile tanışmaya davet ediyoruz.

Elle Músa'nın D vitamini takviyeli şarkıları

İrem SavaşSanatçıların cezai geçmişleri kimse için sürpriz olmasa gerek. Kimi yalnızca göz altına alınıp birkaç saat içinde salıverilmiş kimiyse senelerce dört duvar arasında gün doldurmuş. Belki saz çalmış, boncuktan kuş yapıp avlu izninde volta üstüne volta atmış, “Aldırma gönül” diye diye geri saymış... Ama bu listedeki müzisyenlerin hepsinin yolu bir şekilde mahpustan geçmiş. Listedeki pek çok müzisyen, uyuşturucu bulundurma, kullanma ya da etki altında araç kullanma gibi suçlarla anılmış olsa da suç yelpazesi aslında bir hayli geniş. Ethel Smyth bir Süfrajet olduğu, Igor Stravinsky milli marşı değiştirerek yorumladığı, Frank Sinatra evli bir kadınla beraber olduğu (evet, bir zamanlar zina suçtu), Katalan rapçi Pablo Hasél monarşiye ve polise hakaret ettiği, İranlı besteci Mehdi Rajabian ise projesinde dans eden ve şarkı söyleyen kadınlara yer vererek için fuhuşa özendirdiği için suçlamalarla karşı karşıya kalmıştır . Türkiye’nin de parmaklıklar ardına gönderdiği sanatçılar konusunda karnesinin pek parlak olduğu söylenemez. Yakın tarihte büyük yankı uyandıran Ezhel’in yargılanma süreciyle birlikte müzik tarihi boyunca duvarlara çentik atan pek çok müzisyen saymak, ne yazık ki, mümkün olacaktır. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/2bVUDneXYS3BkDFC0gBpma?si=03114d9acd0842b3" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bu listede</a> havalı mugshot’lar ya da hapishane hikayeleri yok. Yolu mahpustan geçenler bırakalım da kendileri anlatsınlar hikayelerini. Kader mahkumlarına, kanatlarından vurulan kartallara, boncuk kuşlara...

İrem Savaş ile ilgili hikayeler