Film:&nbsp;Bones and AllYönetmen:&nbsp;Luca GuadagninoSüre:&nbsp;131 dakikaYapım yılı:&nbsp;2022Jenerik:&nbsp;Birkaç yıldır her kırmızı halı etkinliğini karizması ve zevkli giyimiyle domine eden, genç kuşağın en önemli yıldızlarından birine dönüşen Timothée Chalamet’in kariyeri, 2017’de Luca Guadagnino imzalı Call Me by Your Name uyarlaması sayesinde şahlanmıştı. İkilinin beş yıl sonra bir kez daha bir araya geleceğini bir anda setten gelen bir görselle öğrendiğimde, 2022’nin en merak ettiğim filmi benim için belliydi: Bones and All. Üstelik bu filmde Chalamet’ye, Trey Edward Shults’un Waves&nbsp;filmindeki yardımcı rolüyle baş döndüren ve en az Chalamet kadar yetenekli olan Taylor Russell eşlik ediyordu. Bones and All, geçtiğimiz eylül ayında Venedik Film Festivali’ndeki gösteriminin ardından festivalden En İyi Yönetmen (Luca Guadagnino) ödülü ve genç bir yıldıza verilen Marcello Mastroianni ödülüyle (Taylor Russell) ayrıldı. Film, farklılıkları ve aykırılıkları nedeniyle toplum dışına itilmiş iki gencin saf aşkını ve bir türlü peşlerini bırakmayan doğaları ve geçmişlerinden kaçışlarını konu alıyor. Söz konusu farklılık ve aykırılıksa, evet, yamyamlık.Neden izleyelim?&nbsp;Bones and All, yıllar önce, en sevdiğim filmlerden Let the Right One In’i ilk izlediğimde hissettiklerimi anımsattı bana. Varlıklarını ve yaşamlarını doğaları gereği ancak ve ancak şiddetle, insan öldürerek sürdürebilen, fakat birbirlerine saf bir aşkla bağlanmış bir çift… Bu kez vampirliğin yerini yamyamlık alıyordu. Ama “keşkeleri” aynıydı; sadece insan olmak ve sadece insan gibi birbirlerine aşık olabilmek.&nbsp;Taylor Russell’ın canlandırdığı Maren’ın büyüme hikâyesi ya da onun yollarını Lee (Timothée Chalamet) ile kesiştiren bir yol hikâyesi olarak da ele alınabilecek Bones and All; fazlasıyla kan, kemik, şiddet ve gerilim içermesine rağmen iki karakterinin de duygularını, geçmiş travmalarını ve imkânsız gelecekten beklentilerini Luca Guadagnino sinemasının inceliği, zarifliği ve duruluğuyla çok iyi eşleştiriyor. Trent Reznor ve Atticus Ross ikilisinin müzikleri, aşk heyecanını yansıtan bir duygu-metreye ya da ete olan açlığı yansıtan bir dereceye dönüşüyor. Lee’nin asi ve cool görünümünün ardındaki kırılganlığı, Maren’in güçlü ve özgür davranışlarının ardındaki bağlılık hissini çok iyi geçiriyor yönetmen ve iki oyuncu. Hele "İnsan mı olmak istiyorsun? Haydi, insan olalım." diyor ya Lee umutsuzca, insanın içi parçalanıyor.Nereden izleyebilirsin?&nbsp;Bones and All,&nbsp;bugün sinemalarda.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Let the Right One In&nbsp;/ Låt den rätte komma in&nbsp;(2008, Tomas Alfredson)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Raw&nbsp;/ Grave (2016, Julia Ducournau)</li></ul>

Duende

"İnsan mı olmak istiyorsun? Haydi, insan olalım."

Kemikler ve her şey.

• The Social Network, Call Me by Your Name ve The Lone Ranger gibi filmlerle tanınan ünlü oyuncu Armie Hammer'ın başrolünde yer aldığı ve pandemi nedeniyle gösterimi 2021’e ertelenmiş Agatha Christie uyarlaması&nbsp;Death on the Nile’ın gösterim tarihi, Disney tarafından bir kez daha, şimdilik 2022’ye ötelendi.&nbsp;<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Arka plan:&nbsp;Geçtiğimiz günlerde Los Angeles Polis Departmanı,&nbsp;Hammer hakkında tecavüz suçlamasıyla soruşturma başlatıldığını açıkladı. Variety’nin <a fr-original-style="" href="https://variety.com/2021/film/news/armie-hammer-scandal-death-on-the-nile-no-recast-reshoot-1234940346/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">haberine</a> göre, Hammer’ın filmden kesilmesi ve sahnelerinin yeniden çekimi de gündemde ve bu on milyonlarca dolara mal olabilir.</li></ul>

Aposto Gündem

2018 kışı. İki izleyişimde de beni gözyaşlarına boğan, 2017 yılının en iyisi ilan ettiğim Call Me by Your Name’in etkisi hâlâ üzerimde. Derken dijital platformun kataloğunda gezinirken yılın en iyi queer bağımsızları arasında adını sıkça duyduğum bir filme rastlıyorum: Beach Rats (2017). Brooklyn’de bir sahil kasabası; suça eğilimli, maddeye bağımlı, evinde kavgalar, içinde fırtınalar kopan bir grup genç erkek. Cinsel kimliğini sorgulamak ve keşfetmek, her zaman aşkla ya da mutlu sonla mı biter? O mutlu sona giden yol her zaman açılmaktan mı geçer? Eliza Hittman’ın filminin cevabı “hayır”a daha yakın. Beach Rats, arzuyu ve tensel uyarılmayı zirveye çıkaran cinsel gerilimine rağmen kimliğiyle barışmak üzerine bir mutlu sona ulaşmayı hedeflemiyor. Ama saptığı yollar ve anlattığı hayatlarla kendini aramak (ve bulamamak) üzerine bir hayli gerçekçi.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-10-13T16:48:56.053Z.png" alt="Beach Rats"><figcaption>Beach Rats</figcaption></figure>Sıfır noktası: Eliza Hittman’ın ilk uzun metrajlı filmi It Felt Like Love (2013), bu kendini arama ve cinselliği keşif temasını liseli Lila üzerinden ele alıyor. Mekân yine New York şehrinin kalabalığından ve imkânlarından uzak bir Brooklyn sahil kasabası. On dört yaşındaki Lila, bedensel ve cinsel keşiflerine imrendiği arkadaşı gibi olma arzusuyla, “önüne gelenle yatan” bir üniversiteliye gözünü dikiyor ve olmayı istediği kişi olabilmek için olmadığı birileri gibi davranmaya, Sammy’i&nbsp;elde edebilmek için farklı yollar denemeye başlıyor. “Seni her gördüğümde” diyor yakışıklı Sammy, “başka biri oluyorsun.”<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-10-13T16:49:18.467Z.jpeg" alt="Eliza Hittman | Kaynak: Berlinale"><figcaption>Eliza Hittman Kaynak: Berlinale</figcaption></figure>Lila, Frankie, Autumn: Lila’dan birkaç yaş büyük olan, Beach Rats’in Frankie’si ise yaşadığı iki farklı hayatın hangisinin gerçek hayatı olduğunu sorguluyor. Suça eğilimli arkadaşları, gittikçe yakınlaştığı bir genç kadın ve internetten tanıştığı yaşça büyük erkekler arasında gidip geldikçe sorgulamaları bir kişilik krizine dönüşüyor. Hittman, son filmi Never Rarely Sometimes Always’te (2020) Lila ve Frankie’nin kimlik arayışlarını ve bu iki filmin görselliğini, renklerini bir yana bırakıyor. Gerçekleri soğuk ve çıplak hâliyle izleyicisinin suratına çarpıyor. 17 yaşındaki Autumn, yaşadığı kasabanın bağnaz kliniklerinde aradığı yardımı bulamayınca kuzeninin yardımıyla kürtaj için New York’taki bir kliniğe doğru yola çıkıyor. Film, tıpkı öncülleri gibi belgesel sinemadan ilham alan bir kurmaca diliyle hareket ediyor, didaktik mesajlar veren sembolik bir broşüre dönüşme hatasına düşmüyor. Cinsel şiddet ve kürtajla alakalı akla ilk gelen soruları sormak ya da cevaplamayı amaç edinmek yerine, karakterinin yaşadığı gerçekle ilgileniyor.Sırada ne var? 2020 yılı umulmadık bir virajı dönmeden önce Never Rarely Sometimes Always 70. Berlin Film Festivali’nde gösterilmiş, festivalin en prestijli ikinci ödülü olan Gümüş Ayı - Jüri Büyük Ödülü’ne layık görülmüştü. Filmin Mart 2020’de gösterime girmesi planlanırken sinema salonlarının kapanmasıyla Focus Features, filmi doğrudan dijital platformlarda yayımlamayı seçmişti. Eliza Hittman’ın bir sonraki projesine dair bir bilgim yok. Fakat filmin henüz 2020-2021 ödül sezonu açılmadan elde ettiği başarılar gösteriyor ki sırada daha fazla ödül var.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmODVkYjJiMTM4NWY3MDAwNzI3YzkzOSZ1c2VyPTVmNzFhNDNmZTAwMTZmMDAwODgwMzE3MSZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5maWxtY29tbWVudC5jb20lMjUyRmJsb2clMjUyRmludGVydmlldy1lbGl6YS1oaXR0bWFuLWJlYWNoLXJhdHMlMjUyRg=="">Diyor ki…</a> “Başta (Beach Rats hakkında) şüphelerim vardı, "Bu hikâyeyi anlatabilir miyim?" diye merak ediyordum. Sonra düşündüm ki kadın cinselliğini konu alan birçok sevdiğim film, hep erkekler tarafından yazılmıştı. Ben de kendime izin verdim.”

Kendini aramak (ve bulamamak) üzerine.

Fırtınalar koparsa kopsun: Eliza Hittman

Bültenin bu bölümünde, her yıl 20 kategoride yılın en iyilerini seçtiğim kişisel ödüllerim Altın Balkabaa Ödülleri / Golden Pumpkin Awards'ın rastgele bir kategorisini ziyaret ediyoruz.&nbsp;Belki “romanı mı daha iyi, filmi mi?” sorularının yanıtı çoğunlukla romanı işaret ettiğinden, belki de tiyatro uyarlamalarını beyaz perdeye taşırken tembellik edip kolaya kaçan yönetmenlerin çokluğundan, kötü bir şöhreti olduğunu düşünüyor olabilirsiniz uyarlama senaryoların. Fakat bazen filmi de en az romanı kadar iyi olabiliyor, metinler perdeye sahneden çok farklı bir şekilde konabiliyor. Hazır Seda da kitaplara göz kırpmışken, 2017'ye gidelim ve yılın en iyi uyarlama senaryolarına göz atalım bu hafta. Çünkü “daha sonra değilse, ne zaman?”<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-02-06T01:52:35.122Z.png"></figure>Okuduğum en iyi romanlardan birini, izlediğim en iyi filmlerden birine dönüştüren, André Aciman'ın aynı adlı romanından uyarlanan Call Me by Your Name, Stalin'in ölümünü kahkaha tufanı bir politik taşlamaya dönüştüren, Thierry Robin ve Fabien Nury'nin aynı adlı çizgi romanlarından uyarlanan The Death of Stalin, güçlü kadın karakteriyle öne çıkan, Nikolai Leskov'un Mtsenskli Lady Macbeth romanından uyarlanan Lady Macbeth, Wolverine'in sinemadaki macerasına görkemli bir nokta koyarken bunu başarılı bir western'e dönüştüren, Wolverine çizgi romanlarından uyarlanan Logan, Aaron Sorkin'in kötü bir yönetmen olduğunda dahi çok iyi bir senarist olmayı sürdürdüğünü kanıtlayan, Molly Bloom'un aynı adlı anı kitabından uyarlanan Molly's Game ve Dee Rees'e bu kategoride Oscar'a aday gösterilen ilk siyah kadın ünvanını kazandıran, Hillary Jordan'ın aynı adlı romanından uyarlanan Mudbound.&nbsp;And the Balkabaa goes to…<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-02-06T01:54:33.849Z.png"></figure>Her ne kadar izlemeyen kalmadıysa da, hatta artık “öneri” denilemeyecek kadar klişe olsa da, izlemeyen de okumayan da gerçekten kalmasın diye kısaca Call Me by Your Name öveceğim izninizle. Filmi ilk izleyişim romanı okumadan önce, ikincisi romanı okuduktan sonraydı. Ve “romanı mı daha iyi, filmi mi?” sorusunun bir “Sophie'nin seçimi” durumu yarattığını söylemeliyim. James Ivory'nin Oscar ödüllü senaryosu romanın özünü, 80'lerin ruhunu, İtalya'nın güzelliğini eksiksiz ve kusursuz bir şekilde beyaz perdeye taşıyor ama en önemlisi 20'li yaşlardaki Oliver'a âşık olan 17 yaşındaki Elio'nun hislerini ve onun beyninin içinde dolananları somutlaştırmayı, romanın sayfalarca anlattıklarını yarattığı ufacık anlarda anlatmayı başarıyor. Elio ve Oliver'ın arasındakiler, önce yaşanmayanlar, sonra yaşananlar, sonra yaşanıp bitmiş olanlar, gergin gelgitler ve tutkulu sevişmeler… Edebiyat referansları, müzik referansları, renk renk mayolardan kahvaltı sohbetlerine türlü detaylar… Call Me by Your Name, benim için 2017'nin en iyi uyarlama senaryosuna sahipti.Tüm Altın Balkabaa aday ve kazananlarını <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMWRmNjcxMzcxNTc2MDAwNjk1ZTQxZiZ1c2VyPTVmZTRiNDliNmY1ZDQ2MDAwOTkzYjFlOSZhdXRob3I9NWY2MzFmZmNjMTZjYmEwMDA5ZTNkYmJhJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGZW1yZWVtaW5vZ2x1LmNvbSUyNTJGZ3BtYQ=="">buradan</a> inceleyebilirsiniz.

Call Me by Your Name ile ilgili hikayeler