<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp;&nbsp; Oxford Economics Küresel Şehirler Endeksi 2024'e göre Fransa'dan Grenoble, dünyanın en yüksek hayat kalitesine sahip şehri <a fr-original-style="" href="https://www.timeout.com/news/this-french-city-is-the-worlds-best-for-quality-of-life-according-to-a-new-index-052924" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">oldu</a>. Bu şehri Avustralya'dan Canberra, İsviçre'den Bern ve Norveç'ten Bergen takip etti.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıntılar:&nbsp;Çalışmada değerlendirmeye alınan nitelikler ortalama yaşam beklentisi, kişi başına düşen gelir, gelir eşitliği, kültür ve eğlence alanlarına erişim ile internet hızı ve konut fiyatları oldu.</li></ul>

Aposto Gündem

🏰 Le Puy:&nbsp;Fransa'da yeşil mercimek üretimiyle bilinen şehir. Orta Çağ hissi veren sokaklarda dolaşıp Fransa'daki küçük taştan kentlere dair fikir edinmek için ideal olabilir.&nbsp;⛷ Grenoble: Fransa'da konuşlanan ve dağ, doğa, kayak işlerine meraklı insanların çok mutlu olacağı İsviçre sınırındaki kent. Alpler'in ortasında bir çanakta yer aldığı için yazın havası ne kadar tatsızsa kışın da çevresi o kadar güzel.

Ruta

Norveç ve İtalya: Avrupa’da olmaları dışında hiçbir ortak özellikleri olmayan iki ülke. Biri kuzey kutup dairesi içinde, diğeri Akdeniz’de. O kadar ayrılar ki, Norveç üye olmadığı için Avrupa Birliği’nde bile temasa geçmiyorlar. Birbirleriyle rekabete girmelerini gerektirecek hiçbir ortak tarihleri yok. Fakat konu olimpiyat altınıysa, buna ihtiyaç da yok.Norveç ve İtalya arasındaki rekabet Norveç’te düzenlenen 1994 Lillehammer Olimpiyatları’nda başlayacak olsa da, temelleri 1992 Albertville’de atılıyor. Konu cross country kayak olduğunda Norveç bir makine. Tıpkı komşuları Finlandiya ve İsveç gibi. ‘92 Albertville’e kadar Norveç’in bu dalda kazandığı toplam madalya sayısı 111. Cross-country kayağa “nordic skiing” (kuzey kayağı) denmesi boşa değil.Diğer taraftan İtalya bu branşta ‘92’ye kadar sadece 1968 Grenoble ve 1988 Calgary’de iki madalyaya sahip. ‘92’de ise ülke cross-country’de kafayı göstermeye başlıyor ve 4x10 km bayrak yarışında Norveç’in arkasında gümüş madalyaya uzanmayı başarıyor. Yine de tarihsel olarak Norveçle aralarında sonsuz bir uçurum var. İtalya, şampiyon kayakçılar yetiştiren harika bir kış sporları ülkesi. Ancak cross-country kuzeylilerin ihtisası. ‘94 Lillehammer’da, kendi oyun alanlarında da farklı bir tablo ortaya çıkmayacaktı değil mi?Çıkmadı. ‘92’nin üç altın madalyalı ismi Bjørn Dæhlie, 15 km serbest takipte altın madalyasını korurken, 10 km klasikte de altın madalyayı boynuna geçirdi. Thomas Alsgaard ise 30 km serbestte Dæhlie’nin önünde altın madalyaya ulaştı. Ancak ne olduysa 4x10 km bayrak yarışında oldu ve olimpiyat tarihinin en görkemli rekabetlerinden birinin fitili ateşlendi.İtalya, kuzeyli cross-country ağalarına karşı 150.000 seyircinin önünde baş kaldırıyordu. Üç buçuk saat boyunca Norveç ve Finlandiya ile başa baş bir mücadele sergiledi. İkinci ve üçüncü bayrak değişimlerinde üç takımı sadece 1.1 saniye ayırıyordu. Sonrasında Finlandiya yarıştan koparken, İtalya direnmeye devam etti. Direnmekle kalmadı, Silvio Fauner’in son çabasıyla 0,4 saniye farkla yarışı kazanmayı da başardı. Hem de Fauner, birkaç sene sonra tarihin en başarılı cross-country kayakçısı olarak kabul edilecek olan Dæhlie’nin önünde zafere uzanıyordu. &nbsp;İtalya, arı kovanına çomak sokmuştu.İtalya, Norveç takımını öylesine kamçılamıştı ki, tekrar bir altın madalya almak için 12 yıl beklemesi ve evine dönmesi gerekecekti. Norveç’in hem 1998 Nagano hem de 2002 Salt Lake City’de rövanşı alması zor oldu belki ama böylesi kuşkusuz daha tatmin ediciydi. Norveç ekibi, 1998’de 0,2, 2002’de ise 0,3 saniye farkla İtalya’nın önünde altın madalyaya ulaşmayı başardı.İtalya, 2006’da evinde zafere ulaşırken, bu kez rakibi Norveç değildi. Norveç madalyaya bile uzanamazken, üç olimpiyat boyunca devam eden kıyasıya İskandinav-Akdeniz rekabeti de sona ermişti. Sonrasında gelen üç olimpiyatta İtalya erkekler 4x10’da madalya kazanamazken, Norveç altın madalyaya ulaşmak için 2018 PyeongChang’ı beklemek zorunda kaldı.

ARI KOVANINA ÇOMAK SOKAN TAKIM

Deniz Yılmaz AkmanKaraköy İskelesi’ndeyim. Köşeye ilişip, saksafonunu üfleyen müzisyenin, vapur düdüklerinin aksine sakince titreşen tınısı duyuluyor. Simitçiden burnuma gelen susam kokuları, arkadaki balık-ekmek tezgâhından gelen kokularla yarışır hâlde. Balıkçılar oltalarını ani bir hamleyle geri topluyor. Karşıdan gelen Kadıköy vapuruyla bir şiirin içine yol alıyorum. Nazım’ın “usulcacık okşadığı” Boğaz vapurlarını düşlüyorum. Karaköy Limanı’ndan kalkıp, Sait Faik’i Grenoble’a, Marsilya’ya ve Pire Limanı’na kadar taşıyan eski İstanbul vapurlarını anıyorum. Bu sırada sarı şeritli, nostaljik görünümlü bir vapur daha yanaşıyor iskeleye. Onu incelerken, ben de şairin Vapur şiirindeki gibi okşamak istiyorum eski İstanbul vapurlarını ve arkalarında bıraktıkları, köpürerek çoğalan o dalgaları.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Willis'ten Karadeniz'e</h2>Söz ettiğim o eski vapurlardan; Karadeniz Vapuru, belki de içlerinde hikâyesi en ilginç olanı. Hollanda yapımı Willis, sonradan Haliç Tersanesi’ne getirilip yenilenerek Karadeniz ismini alıyor. Atatürk, yüzünü artık Batı’ya çevirmiş Cumhuriyet dönemi Türkiye’sini Avrupa’ya tanıtmanın yollarını ararken; 1925’in Mart ayında fikir mimarı Ali Cenani Bey, düşlediği seyyar sergi vapurunu kafasında şöyle şekillendiriyor: Bu vapurda, Türkiye'de üretilen mallarının öne çıkarıldığı; tütün, Kütahya çinileri, Hacıbekir lokumları, kumaşlar, kehribarlar, Beykoz fabrikasından çıkan ürünlerin sergilenip satıldığı bölümler, Batı müziğiyle konukları şenlendirecek Riyaset-i Cumhur Orkestrası, Türk damak tadını ortaya koyan yemekler, Sanâyi-i Nefîse Mektebi’nin öğrencilerinin resim ve heykelleri yer almalı. Katılmak isteyen tüccarlar sadece kamaraları için ödeme yapmak koşuluyla mallarını buradaki sergide tanıtıp, satmalı. Baş köşesine İbrahim Çallı’nın yaptığı Atatürk’ün yağlı boya resmi yerleştirilen ve yeni baştan tasarlanarak âdeta bir sergi alanı olarak kurgulanan bu vapur, Avrupa’yı liman liman dolaşmalı. Atlantik’i ilk geçen Türk gemisi olarak bilinen Gülcemal’in süvarisi olan Lütfi Kaptan da dümene geçti mi her şey tamamlanıyor.&nbsp;Bütün bu planların adım adım hayata geçirildiği sergi vapuru, 1926’da bir heyet oluşturuyor. Tüccarlar, protokol ekibi, tercümanlar, tarihçiler, gazeteci ve yazarların katılımıyla 285 kişi, 12 Haziran 1926’da üç ay sürecek bir yolculuk için Karaköy İskelesi’nden hareket ediyor. Vapurun seyir esnasındaki ayrıntıları siyah beyaz karelerde, gazetecilerin kaleme aldığı seyir günlüklerinde ve dönemin ünlü karikatür dergisi Akbaba’nın nükteli çizimlerinde karşımıza çıkıyor. Son olarak da geçtiğimiz yıllarda çekilen Karadeniz: Seyr-i Türkiye belgeselinde.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Barcelona'dan Helsinki'ye</h2>Barselona’dan başlayıp Le Havre, Marsilya, Cenova, Napoli, Londra, Kopenhag, Amsterdam, Hamburg, Helsinki ve Leningrad gibi şehirleri kapsayan üç aylık rotanın bazı limanlarında büyük bir coşkuyla karşılanıyor Karadeniz. Avrupalılar, gemiyle fotoğraflar çektiriyor. Robert Koleji öğrencilerinin tercümeleriyle ürünler hakkında bilgi alıyor, gümrük işlemleri eğer sorunsuz ilerlerse iki ülke arasında ticari el sıkışmalar gerçekleşiyor. Ancak bu sergi fikrine herkesin sıcak baktığını söylemek zor. Bazı kişiler açıkça, böyle bir tanıtım için neden onca para harcandığını sorguluyor. Hatta Hıfzı Topuz, Hava Kurşun Gibi Ağır kitabında, dönemin gazetecilerinden Vâlâ Nureddin’in bu yolculukta izlenimlerini aktaran gazeteci olarak görev almasının, yakın arkadaşı olan Nazım Hikmet’le aralarının açılmasına sebep olduğunu anlatıyor. Vapur Leningrad’a demirlediğinde iki arkadaş arasında, şu konuşma geçiyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">- “Anlat Vâlâ, seni hangi rüzgâr buraya attı? - Gazetelerde doğru dürüst bir iş bulamadım. Bu gezici sergiye çağırdılar. Geminin Leningrad’a uğrayacağını duyunca hemen bu işi kabul ettim. Fena mı ettim? Yoksa kim bilir bir daha ne zaman, nerede buluşacaktık?”&nbsp;</blockquote>Barselona’da bir süre önce buraya göç etmiş Türk Museviler, Londra’da&nbsp;Stamboul Bazaar in the Thames belgeselini izleyip limana koşan coşkulu insanlar, Helsinki’deki Rusya’dan sürgüne gönderilmiş Kazan Türkleri, Amsterdam’da kendi ülkelerinde yapılan bu vapurun yeni hâlini görmek isteyenler Karadeniz’i büyük bir merakla karşılıyor. Vapur, kimi zaman acımasız fırtınaları kimi zaman durgun suları ardında bırakarak ilerliyor. Bazen hiç umulmadık aşkların filizlendiği dans gecelerine bazen ülkeler arası anlaşmalar imzalanan ciddi protokol yemeklerine sahne oluyor.&nbsp;Kısacık yaşamına başka denizleri, dalgaları, limanları sığdırmış olan Karadeniz, aylarca süren gezinin sonunda kendi sularına geri dönüyor. Arkasından beyaz mendiller sallanan, binlerce insanın şaşkın bakışları karşısında mavinin üzerinde, kendinden emin bir şekilde salınan hatıralarla yüklü bu vapur, sonunda diğer birçokları gibi unutulup gidiyor. Türkiye’nin ilk seyyar sergisine ev sahipliği yapan ve Türkiye’nin yeni yüzünü, sınırların ötesine geçerek insanların karşısına çıkaran o bembeyaz vapur, şimdi yeniden hatırlanmayı bekleyen bir İstanbul hatırası.&nbsp;

Grenoble ile ilgili hikayeler