<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Sushi efsanesi 100 yaşında: Geçen hafta 100 yaşına giren Japon sushi efsanesi Jiro Ono, on yıldan uzun süredir üç MICHELIN yıldızı kazanarak bu başarıyı sürdüren dünyanın en yaşlı şefi oldu. Ono, henüz emekliliğe hazır olmadığını belirtti.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kimdir? 1925 yılında Japonya'nın merkezi Hamamatsu şehrinde doğan Ono, çıraklık hayatına 7 yaşında yerel bir hanın Japon restoranında başladı. 25 yaşında Tokyo'ya taşınarak suşi şefi oldu ve 15 yıl sonra 1965'te kendi restoranı Sukiyabashi Jiro'yu açtı. Ono, 2012'de vizyona giren Jiro Dreams of Sushi adlı filmde "Henüz mükemmelliğe ulaşamadım," demişti.&nbsp;</li></ul><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(162, 195, 185); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(162, 195, 185); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Zirveye ulaşmak için çalışarak tırmanmaya devam edeceğim ama kimse zirvenin nerede olduğunu bilmiyor."</blockquote>

apéro

<img src="https://images.aposto.com/2025/3/2/1744118221590.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.01" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">David Gelb, Jiro Dreams of Sushi setinde<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Lezzetli filmler: Napa'nın Reel Taste Film Ödülleri Jiro Dreams of Sushi'nin yönetmeni ve Chef's Table yaratıcısı David Gelb'i onurlandırıyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir? Dünyanın önde gelen gastronomi okullarından Culinary Institute of America (CIA) kültür, sanat ve yemek arasındaki ilişkiyi gösteren filmleri öne çıkarmak için Napa Valley Film Festivali ile ortaklaşa Reel Taste Film Ödülleri'ni başlattı. Ödül etkinlikleri arasında paneller, yemek deneyimleri ve yeme-içme atölyeleri de yer alıyor.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neler oluyor? 1 Mayıs'ta Netflix'in Chef's Table serisinin yaratıcısı David Gelb'i onurlandırarak başlayacak programda Chef's Table: Legends’da yer alan ünlü şefler Thomas Keller, Alice Waters ve Jamie Oliver'ın da yer aldığı bir panel yer alıyor.</li></ul>

Tokyo’da bulunmamın esas amacı, 37. Tokyo Uluslararası Film Festivali’ni takip etmekti. Öte yandan kendimi sık sık film izlemek ya da şehri keşfetmek, ruhumu ya da karnımı doyurmak arasında zor seçimler yaparken buldum. İlk kez Tokyo’da, ilk kez Japonya’daydım; kazanan daima sokaklar ve yemekler oldu.&nbsp;Festivalde 12 film izlesem de, sinema film izlemediğim anlarda da benimle sokaklarda, restoranlardaydı. Her şeyden önce Lost in Translation&nbsp;(2003, Sofia Coppola) hissi iki hafta boyunca asla yakamı bırakmadı. “Batı” kentlerinin tanıdık sokaklarında gezmeye alışmıştım; farklı bir gezegendeymiş hissi yaratan, neredeyse kimseyle aynı dili konuşmadığım bu dev metropolde yalnız, şaşkın ve büyülenmiş hissettim. Ve evet, sinema her yerdeydi: 70. yaşını kutladığı için her yerde olan Godzilla&nbsp;ya da şehrin en kalabalık noktasına heykeli dikilmiş Hachiko’nun heykellerinde, Shinjuku’nun siberpunk bilimkurguları anımasatan neon ışıklarında, Jiro Dreams of Sushi&nbsp;ya da Ramen Heads&nbsp;belgesellerinde gördüklerimin gerçekliğini kanıtlayan restoranlarda, Wim Wenders’ın Perfect Days’inden etkilenip&nbsp;bir hazine haritası gibi benimsediğim The Tokyo Toilet projesinin umumi tuvaletlerinde...Sinema ve festival, herkesin bir yerlere koştuğu o kalabalıktan ve İstanbul’dakini aratmayan o kaostan bir kaçış işlevi gördü aslında. Günün birkaç saati sessiz ve karanlık sinema salonlarında dünyanın farklı köşelerinden filmler izlemek nefes aldırdı, iyi geldi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068330711.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Nightbitch | Kaynak: Tokyo Film FestivaliFestivalde izlediğim filmler arasında beni en çok şaşırtan Nightbitch oldu.&nbsp;The Diary of a Teenage Girl (2015), Can You Ever Forgive Me? (2018) ve A Beautiful Day in the Neighborhood (2019) ile tanıdığımız Marielle Heller’ın yeni filminin, bu ödül sezonu 6 Oscar adaylığı bulunan fakat hiç kazanamamış Amy Adams’a yeni bir adaylık, belki de ödül getirmesi bekleniyor. Bu roman uyarlaması, çocuğu ile ilgilenmek için kariyerine ara veren ve zamanla verdiği aranın kalıcılığından endişelenmeye başlayan bir annenin buhranını konu alıyor. Hikaye, yüzeysel bir banliyö kadını portresi çizmek yerine mizah dolu bir iç sese ve fantastik ögelere başvuruyor. Amy Adams, köpeğe dönüşen (ya da dönüştüğünü düşünen) bir kadının kendiyle, yeni ve eski arkadaşlarıyla, eşiyle ve çocuğuyla olan yüzleşmelerini güçlü bir performansla aktarıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068316312.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.86" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Real Pain | Kaynak: Tokyo Film FestivaliOyuncu olarak tanıdığımız Jesse Eisenberg’in ikinci kez yönetmen ve senarist olarak karşımız çıktığı ve başrolleri Kieran Culkin ile paylaştığı A Real Pain, Yahudi soykırımına ve soykırımın yol açtığı nesiller boyu travmaya dair yazılmış &nbsp;ve yapılmış en iyi yeni-nesil filmlerden biri. Film, Yahudi soykırımından sağ kurtulan ve ABD’de kendine yeni bir hayat kuran büyükannelerinin ölümünün ardından onun doğup büyüdüğü toprakları ziyaret etmek ve köklerini tanımak için Polonya’ya giden iki kuzenin yol hikayesini anlatıyor. A Real Pain’in, iki yıl önce izlemiş olsaydım, bu yıl izlediğim en iyi filmlerden biri olacağına eminim ama&nbsp;bazı filmleri zamanlamasını gözardı edip de değerlendirmek ne yazık ki mümkün olmuyor. Filmdeki yan karakterlerden biri, ülkesindeki soykırımdan sağ kurtulduktan sonra Yahudilik ile sonsuz bir bağ kurduğunu ve bu yüzden din değiştirdiğini söyleyen Afrika kökenli bir adam. Filistin’de bir yılı aşkındır devam eden ve canlı yayında izlediğimiz bir soykırım yaşanıyorken, Yahudi soykırımıyla aynı duygusal bağı kurabilmek pek de kolay değil.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068372473.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Sparrow in the Chimney | Kaynak: Tokyo Film FestivaliAvusturya yapımı The Strange Little Cat ve&nbsp;The Girl and the Spider’ın yönetmenlerinden Ramon Zürcher’in bu kez yönetmenliğini tek başına üstlendiği yeni filmi The Sparrow in the Chimney&nbsp;/ Der Spatz im Kamin, aile bağlarının boğuculuğuna ve annelik buhranına dair bir film. Bir doğum günü partisi için sert, katı ve soğuk Karen’ın evinde biraraya gelen geniş aile bireyleri arasındaki nefret ve sevgi dengeleri, bu hafta sonunu her şeyin altüst olduğu bir cehenneme döndürüyor. Küçük anların önemini göz ardı etmeyen sinema dilini bu filmde de koruyan Zürcher, önceki filmlerinin aksine gerçeklikten biraz sapmayı seçmiş. Kalabalık oyuncu kadrosunun uyumu ve ince işlenmiş senaryosuyla yılın gizli hazinelerinden biri.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068393997.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Missing Child Videotape | Kaynak: Tokyo Film FestivaliHollywood’un ağzının suyu akarak birçok filmini ödünç aldığı Japonya korku sineması, bazısını hâlâ izlemeye cesaret edemediğim cevherlerle dolu, biliyorum. Ryoto Kondo’nun aynı adlı kısa filminden uyarladığı ilk uzun metrajlı filmi Missing Child Videotape,&nbsp;ormanda kaybolan bir çocuğu kurtaran gönüllü bir gencin kendi geçmişindeki bir kayıp vakasının yarattığı travmayla yüzleşmesini ve bu iki olayın bağlantılı olduğunu kanıtlamaya çalışan bir gazeteciyle yollarının kesişmesini konu alıyor. Film, Japonya korku sinemasının o dehşet dolu filmlerin yanına yaklaşamıyor olabilir belki. Ama buluntu film alt türünü Japonya mitleriyle birleştiren ilgi çekici hikayesi ve 90’lara ait video kaset, ses kayıt cihazı ve gazete kupürlerini birer korku unsuru olarak kullanmayı başarmasıyla ilgimi çekti ve beni (korku eşiğimin düşük olduğunu eklemeliyim) korkutmayı başardı.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068417906.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.42" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Lust in the Rain | Kaynak: Tokyo Film FestivaliBu dört filmin yanı sıra Avrupa’daki göçmen işçilerin sorunlarını fona yerleştiren bir sanat soygunculuğu hikayesi anlatan, senaryosunu Romanya sinemasının önemli yönetmenlerinden Cristian Mungiu’nun yazdığı Traffic /&nbsp;Reostat&nbsp;(yön. Teodora Ana Mihai), Slovakya’da geçen büyüme hikayesi Promise, I’ll Be Fine&nbsp;/ Hore je nebo, v doline som ja&nbsp;(yön. Katarína Gramatová), Japonya’dan gerçek ve kurguyu iç içe geçiren dönem filmi Lust in the Rain&nbsp;(yön. Shinzô Katayama) ve Kanada’dan Philippe Lesage’ın duygusal ve hassas gençlik hikayelerine bir yenisini eklediği fakat kesmeyi yeterince başaramadığı Who by Fire&nbsp;/ Comme le feu&nbsp;festivalden,&nbsp;meraklısının ve ilgisinin göz atabileceği filmlerdendi.

Jiro Dreams Of Sushi ile ilgili hikayeler