<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/erenbuyukyavuz" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">EREN BÜYÜKYAVUZ</a>Hayatta bazen işler yolunda gitmez. Bazı şeylerin değişmesi gerekir. Değişim ise zorludur. Oluşan çok bilinmeyenli denklemde yolu yine kaybetmek olasıdır. Tekrar denemek, tekrar değişmek gerekebilir. Anadolu Efes’in yolu da biraz böyleydi, ta ki son dört yıla kadar.&nbsp;Türk basketbolunun lokomotiflerinden Anadolu Efes, 1996’daki Koraç Kupası zaferi ve 2000’lerin başındaki fena sayılmayacak Euroleague sezonlarından sonra uzun bir sessizlik ve arayış dönemine girmişti. Yolun sonu ise eski bir dosta çıktı.&nbsp;2017’nin Aralık ayında takımın başına geçen Ergin Ataman ertesi sezon kendi isteği doğrultusunda kurulan takımıyla yıllar sonra Anadolu Efes’i Final Four’a ulaştırmayı başardı. Larkin-Micic-Simon üçgeninden oluşan iskelet sofraya hız, çeşitlilik ve oyun aklı koyarken, Dunston ve Pleiss boyalı alandaki hakimiyeti sağlıyordu. Anderson, Beaubois, Moerman gibi parçalar yan rollerini sonuna kadar üstlenmiş görünüyordu.&nbsp;Kısacası doğru denklem kurulmuş gibiydi. Bundan sonra gerekli olan şey ise istikrardı. Evet, değişim zordur demiştik ama istikrarı sağlamak daha da zordur. Anadolu Efes’in üç senedir devam eden başarısı geçen sezon Euroleague şampiyonluğu ile taçlandığında bu başarının şifresi de istikrar oldu.&nbsp;Bu sezona başlarken Efes adına en önemli soru işareti, şampiyon kadronun korunup korunamayacağıydı. Gitmesi en muhtemel isimse Vasilije Micic’ti. Geçen sezonun Euroleague Normal Sezon ve Final Four MVP’si Micic’i takımda tutmayı başardılar. Şampiyon kadrodan ayrılan en önemli parça Sertaç Şanlı oldu.&nbsp;Üç sezondur tırnaklarıyla kazıyarak aldığı dakikaların sonunda Barcelona’ya transfer olarak yeni bir maceraya atıldı Sertaç. Yerine kadroya eklenen tek parça ise geçtiğimiz sezonun Adriyatik Ligi MVP’si Filip Petrusev oldu. Euroleague’de çaylak sezonunu geçirecek Petrusev, ligde en merakla beklenen potansiyellerden birisi.Pandemi nedeniyle yarıda kesilen bir önceki sezonda şampiyonluğa çok yakın olduğunu hissediyordu Anadolu Efes. Ortada yarım kalan bir hikâye vardı. Bu motivasyonla başladıkları geçtiğimiz sezon mutlu sonla tamamlandı. Bugüne döndüğümüzde son şampiyonun yeni sezondan beklentisi farklı yönde değil.&nbsp;Ergin Ataman’ın ne kadar hırslı bir koç olduğunu çok iyi biliyoruz. Şimdiden ortaya konan hedef; arka arkaya ikinci şampiyonluğu elde etmek. Bunu başaracak kapasitede olduklarını da çok iyi biliyoruz. Çünkü sahip oldukları çok önemli bir güç var: İstikrar!<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">SHANE LARKIN</h2>2019/20 Euroleague Sezonu tam anlamıyla bir “Shane Larkin Sezonu” olarak ilerliyordu. Nihai hedefine son sürat giden takıma olağanüstü bir liderlik ediyordu Larkin. Ancak 2020 yılının Mart ayında hayatımızın orta yerine düşen koronavirüs salgını herkesi olduğu gibi Anadolu Efes’i ve Larkin’i de olumsuz yönde etkiledi. Ligin en değerli oyuncusu ödülü ve olası bir şampiyonluk ellerinden kayıp gitti Larkin’in.Geçtiğimiz sezonun başlangıcı ise tam bir belirsizlik haliydi. Bir önceki sezon taraftar desteğiyle müthiş bir hava yakalayan takım yeni sezona seyircisiz başladı. Üstüne bir de sezon başı yaşadığı sakatlık ve geçirdiği ameliyat önceki sezonki hızını kaybetmiş bir Larkin ortaya çıkardı. Geç girdiği sezonda bu kez farklı bir rolde, oyuna ilk beş dışında kalarak başladı Larkin.&nbsp;Zamanla bu rolü de benimseyip, oyuna sonradan girdiği ve rakip üzerinde kontrolü sağladığı anları sıkça gördük. Maçı kapatan beşte rakibe son yumruğu indiren de genelde Larkin oldu.&nbsp;Geçen sezonki şampiyonlukta aslan payını Micic’e vermek gerek. Ancak çok hak ettiği MVP ödülünü havaya kaldırırken bu başarının Larkin’siz gelemeyeceğinin farkındaydı mutlaka. Zaferi kazandıklarında sımsıkı sarıldıkları an ise Efes’in üç sezonluk hikayesinin özeti gibiydi. Belki de önümüzdeki sezonun bir fragmanı.

ANADOLU EFES

<img src="https://images.aposto.com/2021/8/2/1632215765491.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.30" alt="Dušan Ivković" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Getty Images• Bir dönem Anadolu Efes’i çalıştıran ve Avrupa basketbolunun önemli isimlerinden olan Dušan Ivković 77 yaşında hayatını kaybetti.Neden Önemli? 2014-2016 yılları arasında ise Anadolu Efes'i çalıştıran Dušan Ivković, Türkiye Kupası şampiyonluğu yaşadığı Anadolu Efes'i EuroLeague'de de çeyrek finale çıkarmıştı.Ivkovic'in kariyerinde Koraç Kupası, &nbsp;Saporta Kupası, ULEB Kupası, Yugoslavya Ligi bulunurken, Yugoslavya Kupası, Yunanistan Ligi, &nbsp;Yunanistan Kupası, Rusya Ligi ve Rusya Kupası şampiyonlukları da bulunuyor.Kim ne dedi? Gregg Popovich: Dusan Ivkovic, basketbol dünyasında ikonik bir figürdü. Yaşamın kendisinden daha büyük bir kişiliğe sahipti ve basketbolda istisnai bulunan bir ustaydı.&nbsp;Duda ile gerek Avrupa’da gerek ABD’de geçirdiğim zamanlar, hep merak dolu ve onun varlığının eşsizliğine dair bilinçle geçti.&nbsp;Nena ve ailesine bu zor günlerde can-ı gönülden taziye dileklerimi iletiyorum.Cedi Osman: Basketbol tarihinin en iyi teknik direktörlerinden biri. Gerçekten benim için bir ilham kaynağı ve öğretmen. Her şey için teşekkürler efsane. Seni sonsuza kadar hatıralarımda saklayacağım.

Punto 

1-1996 Koraç Kupası zaferiyle birlikte 2001 yılında EuroBasket’in Türkiye basketbolu tarihinde çok önemli bir yeri var. Bu 5-6 yıllık dönemden kabuğun kırıldığı dönem olarak bahsedebiliriz. Siz EuroBasket 2001’deki ikinciliğe uzanan yoldaki faktörleri nasıl anlatırsınız?Başta Efes olmak üzere kulüp takımlarının başarısı önemliydi. Ülker, TOFAŞ gibi takımlar da Avrupa’da önemli başarılar elde etti. Belki başı biz çekiyorduk ama birdenbire bu noktalara gelinmedi. 1993 yılında Avrupa Kupa Galipleri Finali, 1996’da Avrupa şampiyonluğu geldi ama şimdiki EuroLeague’de o dönemde dört kere çeyrek final oynayıp Final Four’u kaçırdık. Biz sıfırdan bayrağı yukarıya taşımadık. Var olan bir potansiyel vardı. Geçmişteki antrenör ağabeylerimiz çok önemli işler yapmıştı.Avrupa arenasında genelde boynumuzun bükük ayrılmasının sebepleri vardı. Genç millî takım antrenörlüğü yaparken 1980’li yılların sonunda hep şunu görüyordum: 18 yaş grubunda her takımla başa baş oynuyorduk. Dağılmadan önce Sovyetler Birliği, Yugoslavya, onların dışında İtalya, Fransa gibi takımlarla rekabet edebiliyorduk. Ama oyuncular 21-22 yaşına geldiğinde fark açılıyordu. Efes’in başına geldiğim zaman bu farkın neden açıldığına dair bazı gözlemler yapmıştım. Oyuncular, televizyonda gördükleri oyuncuları karşılarında görmelerinin, hazırlık maçı yapmalarının çok önemli olduğuna karar verdik. İtalya’nın kuzeyinde Borgnino denen bir bölge var. Takımlar orada hazırlık kampı yapıyordu, oraya gidip onlarla maç yapmaya başladık ve rakiplerimizin gözümüzde büyütecek takımlar olmadığına karar verdik. Öncelikle zihniyeti değiştirmek istedik. Psikolojik olarak bir ezikliğimiz vardı.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/5/1631262552064.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="12 Dev Adam" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: EurohoopsDaha sonra Kupa Galiplerinde final oynamamız, çeyrek finaller, Koraç Kupası zaferi ve daha sonra diğer kulüplerin yavaş yavaş başarılar elde etmesiyle 2000 yılına geldik. Ben Milli Takım antrenörlüğünü kabul ettiğim zaman, ki orada da rahmetli Doğan Hakyemez’in büyük bir payı var. Onun da katkılarıyla çok büyük bir hedef koymuştuk. Çünkü EuroBasket Türkiye’de oynanacaktı. Çetin Hoca'ya teklif yaptık, sağ olsun kabul etti. O dönemde TOFAŞ’ı şampiyon yapan Tolga Öngeren, Ülker’de çok başarılı olan Murat Özyer vardı. Daha sonra 2000 yılında 30 kişilik aday bir kadro yapmıştık. Hem yurtdışında hem yurtiçinde çeşitli turnuvalarda oyuncuları tanımaya ve kadroyu oluşturmaya başladık.Sonuç olarak sizin tabirinizle bahsettiğiniz kırılmanın en büyük nedenlerinden birisi psikolojik devrimdi.&nbsp;Biz de yapabiliriz, kazanabiliriz demeye başlamıştık. İkincisi de çok iyi bir hazırlık dönemi geçirilmesiydi. Bu kulüplerin başarısının da yansımasıydı. Sonuçta bu oyuncular birden millî takımda yıldız olmadılar.&nbsp;2-Kadroda Kerem Tunçeri, Hidayet Türkoğlu, Mehmet Okur, Mirsad Türkcan gibi daha genç ve yetenekli oyuncuların yanında Orhun Ene, İbrahim Kutluay, Harun Erdenay gibi daha tecrübeli isimler var. Çok dengeli ve potansiyelli bir takıma sahip olduğumuzu söylüyoruz. Bu oyuncuların yetişmesinde ve turnuva öncesinde nasıl hazırlıklar yapıldı?Oyuncular tabii kulüplerden millî takıma geliyordu. Oyuncuların bir kısmıyla Efes’te bazılarıyla millî takımın alt yaş kategorilerinde beraber çalışmıştım. Kadronun yapısına baktığımız zaman bir avantaj olarak görebileceğimiz nokta Orhun, Harun gibi basketbolu bırakmaya yaklaşmış ama olgun dönemini yaşayan önemli 2 oyuncu vardı. Onlar dışında Haluk gibi, İbrahim gibi, Asım Pars, Hüseyin Beşok gibi oyuncuların yanı sıra sahneye yeni yeni çıkan Kerem Tunçeri, Hidayet Türkoğlu, Kaya Peker, Mehmet Okur, Mirsad Türkcan, Ömer Onan gibi oyuncuların büyük payı vardı. Çok değişik karakterde ve yapıda kurulu bir takımdı. Güçlü fakat yönetilmesi zor bir kadroydu. Bu oyuncuların hepsi kendi kulüplerinde yıldız isimler. Hidayet, NBA’den gelmişti turnuvaya. İbrahim, Panathinaikos’taydı. Mirsad, CSKA Moskova’daydı. Bunlar egolu oyunculardı ve yönetmek kolay değildi. Daha önce biz bu oyuncularla çalışmış olduğumuz için, hedefin de Türkiye’de ilk kez düzenlenen bir turnuvada başarı elde etmek olduğu için ortak noktada buluştuk. Fakat yine de zorlandığımız dönemler oldu.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/5/1631262645841.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Eurohoops3- Siz psikolojik faktörlerden, zihniyet değişiminden bahsettiniz. Turnuvanın Türkiye’de olması da bir avantaj olarak görülüyordu. Böyle bir turnuvaya yüksek beklentilerle girmek kolay değil, turnuvanın özellikle başlangıcında bu baskının etkilerini görebiliyoruz. Bununla başa çıkabilmek için neler yaptınız?Çok önemli bir nokta bu. 2001’de EuroBasket’in Türkiye’de yapılması bir avantaj gibi gözüküyordu. Ancak özellikle turnuva öncesinde bazı basın organlarının iyi, bazılarının kötü niyetle Türkiye’yi şampiyonluk adayı ilan etmesi baskıyı fazlasıyla yükseltti. Tabii ki biz baskıya alışkın bir teknik heyettik, kadromuz da aynı şekildeydi ama çok büyük bir beklenti vardı. Bunlarla baş edebilmek kolay değildi ama geçmişte bu oyuncuların kendi kulüplerinde kazandıkları başarılar, oyuncuların bireysel olarak geldiği nokta gibi faktörleri kullanarak oyuncuları bu hedef doğrultusunda bir tutmaya çalıştık.Bizi aslında şampiyon ilan edenler olmuştu ama daha önce Avrupa Şampiyonları’nda elde ettiğimiz en büyük başarı benim de oyuncu olarak kadroda bulunduğum&nbsp;1973 yılındaki EuroBasket’te sekizincilik&nbsp;yaşamıştık. Fi tarihinde oynanan ve çok az takımın katıldığı bir EuroBasket’te dördüncülüğümüz vardı ama esas itibariyle Avrupa sekizinciğinden daha iyi bir derecemiz yoktu. Biz de yola çıkarken şampiyon olabiliriz düşüncesiyle yola çıkmıştık.&nbsp;Tabii ne olursa olsun Ankara’da oynadığımız maçlarda binlerce seyircinin olduğu sahaya girerken baskıyı üzerimizde hissediyorduk. Beklenti büyüktü. Biz de 2 yıl boyunca çok iyi hazırlandığımız turnuvaya iyi başlayamadık. Gerek Letonya, gerek Slovenya maçları bizi az daha turnuvanın dışına itiyordu. Son gün grupta Letonya’nın Slovenya’yı yenmesiyle birlikte bizim maç final havasına büründü. Kazanırsak birinci kaybedersek grupta sonuncu olacaktı.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/5/1631263670080.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="12 Dev Adam" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Radikal 2001, Atatürk Kütüphanesi Arşiviİspanya o güne kadar grupta oynadığı iki maçı da büyük farkla kazanmıştı. İspanya da çok güçlü bir kadroydu.&nbsp;Pau Gasol’ün kariyerinin en iyi dönemlerinden biri, Navarro aynı şekilde. Vazquez, Himenez, Reyes kardeşler ve Garbajosa gibi oyunculardan oluşan çok iyi bir kadroya sahiplerdi. Ama o maçın soyunma odasında kazanıldığını söyleyebilirim. Maç öncesinde soyunma odasında oyuncular çok iyi motive olmuştu. Teknik heyet olarak bizim konuşmamıza bile gerek kalmadı. Bir dönem 15 sayı öndeydik. Daha sonra yetişip öne geçtiler, biz tekrar üstünlüğü aldık. Gruptaki final maçını kazanmak bizim için çok önemliydi.&nbsp;Daha sonra Hırvatistan ve Almanya maçları çok değişik atmosferde oynandı. Karşılaşmalar da ilginçti, ikisi de uzatmalarda sonuçlandı. Dönüp diğer takımların kadrolarına baktığımda sadece bizim grupta değil diğer gruplardaki takımların da çok güçlü kadroları var. Fransa’da Tony Parker ile birlikte çok önemli oyunculara sahipti. İtalya, Litvanya aynı şekilde. Yugoslavya zaten muhteşem bir kadroya sahipti. Bizim için çok zor bir turnuvaydı ama sonunda başarılı bir sonuç elde edebilmeyi başardık.4- Yakın geçen İspanya maçı, uzatmaya giden Hırvatistan ile Almanya karşılaşması. Bu maçlarda birçok kırılma anı yaşandı. Sizin aklınızda en çok yer eden an hangisiydi?İspanya maçı&nbsp;diyebilirim. İspanya şampiyonluk adaylarından birisiydi. Yugoslavya ile final oynaması bekleniyordu. Slovenya maçını kaybettikten sonra otelde geçirdiğimiz gece, benim basketbol hayatımdaki en zor gecelerden birisiydi. Bir sürü şampiyonluk maçına çıktım hem Avrupa’da hem Türkiye’de ama o gece gibisini yaşamadım. 2 yıl boyunca hazırlandığımız turnuva ellerimizden kayıyordu. Sabahın 04.00’üne kadar toplantı yaptık. Oyuncuların birkaç tanesiyle bireysel görüşmeler gerçekleştirdik. İspanya gibi bir takımı yenmiş olmamız bizim önümüzü açan en önemli kırılma noktasıydı. Almanya ve Hırvatistan maçları da zor geçti ama onlar da oralara önemli rakipleri geçerek gelmişlerdi. Ama yine de İspanya maçına ayrı bir parantez açıyorum.5- Burada 12 Dev Adam şarkısından da bahsetmek istiyorum. EuroBasket öncesinde Athena’nın yaptığı şarkı çok beğenilmişti, geride kalan 20 yıllık süre içerisinde de bu şarkının milli takımla özdeşleşip Türkiye basketbolu mirasının adeta bir parçası haline geldi. Şarkıyı takımla birlikte dinlediğinizde neler hissettiniz?Takımı motive etmesi konusunda bize çok yardımcı oldu. Reklam filminde biz de teknik ekip olarak ufak bir rol almıştık. Şarkı da işi pekiştiren bir olgu oldu o dönemde. Reklam filmi sonuçta sadece televizyonlarda dönüyordu ama sahaya çıktığımızda&nbsp;12 Dev Adam şarkısının birlikte söylenmesi çok büyük bir simge oldu.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/5/1631263836779.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Radikal 2001, Atatürk Kütüphanesi Arşivi6- Günümüzde Avrupa’da oynanan oyun atletizm açısından çok değişti. Tempo çok daha arttı. Eskiden Avrupa basketbolu çok daha sert oynanıyordu. Bu iki dönemi seyir zevki olarak karşılaştırdığınızda nasıl gözlemler yapıyorsunuz?Eskiden oynanan basketbol için sıkıcı ya da seyir zevki vermeyen basketbol yorumları oluyordu. Ama o dönemde fundamentale dayalı, savunmanın ön planda olduğu, hızlı hücuma izin vermeyen, rakibe kolay sayı vermeme üzerine kurulu bir basketbol vardı.&nbsp;EuroLeague’den bahsedersek atletik ve güçlü bir takıma sahip olmadığınızda başarıya ulaşmanız günümüzde çok zor. Özellikle Anadolu Efes’in&nbsp;EuroLeague şampiyonu olurken açık sahada işi bitirmeye yönelik oyun tarzı seyir zevki var. Fakat yine de savunmalar tıpkı eskiden olduğu gibi kırılma noktalarında çok önemli. Geçen sezon Final Four’a kalan takımlara baktığınızda hücum zenginlikleri olmasına rağmen daha iyi savunma yapan takımlar kazandı. Herkes adam değişmeli adam adama savunma yaparken Efes öyle oynamadı geçen sene. Daha çok ortayı kapatmaya yönelik, ribaunddan sonra açık sahada işi bitirmeye yönelik bir sistemle oynadı.Atletizm ve güç farkı olmakla birlikte savunmalar da en az eskisi kadar kıymetli diye düşünüyorum. Tribündeki seyirci hop oturup hop kalkan, tempolu bir maç izlemek isteyebilir. Fakat basketbol insanları ise oynanan oyuna baktığında daha farklı bir bakış açısı ortaya koyar diye düşünüyorum.7- Son olarak millî takımın günümüzdeki durumundan bahsedebiliriz. Alperen, Furkan, Cedi gibi genç oyuncuların daha çok sorumluluk alacağı günler var. Millî takımın durumu hakkında neler düşünüyorsunuz?Artık jenerasyon değişikliğinin yavaş yavaş oturduğunu düşünüyorum. Alperen gibi çok genç oyuncular var ama kemik iskeletin yavaş yavaş oturduğunu ve önümüzdeki yıllarda önemli başarılar kazanacaklarını düşünüyorum. Her ülke için geçerli bir durum ama millî takımların daha fazla antrenman yapabilmesi lazım. 2000 yılından örnek verdiğim gibi, biz her türlü fırsatta antrenman yapıyorduk. Yaz dönemlerinde çok iyi kamplar yapmıştık. Bu takımın en büyük dezavantajı beraber çalışamamaları. NBA oyuncuları erken gidiyorlar. Dünya Şampiyonası elemeleri başlayacak ama orada onlar oynamayacak. EuroLeague maçları başladıktan sonra orada oynayan oyuncuları kadroya alamıyorsunuz. Böyle bir takım ortamında çok ideal bir milli takım ortamı olamıyor. Umarım önümüzdeki yaz bunu gerçekleştirilir ve önümüzdeki şampiyonaya daha iyi hazırlanırlar. Ben çok umutluyum. Orhun ve ekibi de çok konsantre. Milli takım çalıştırmamaları da bence bir avantaj. Tamamen milli takıma konsantreler. Geleceğe dair çok umutluyum bu yüzden.Röportaj: Arma Kaynar

12 Dev Adam'ın mimarı Aydın Örs 12 Dev Adam kadrosunun kuruluş aşamasını, Avrupa ikinciliğinin nasıl geldiğini anlattı.

Coach Aydın Örs

• THY Avrupa Ligi'nin 29'uncu haftasında konuk ettiği Litvanya temsilcisi Zalgiris'i 89-62 yenen Anadolu Efes'te başantrenör Ergin Ataman, Türkiye'ye yeniden kupa getirmek istediklerini söyledi. Koraç Kupası'nın 25'inci yıl dönümüyle ilgili konuşan Ataman, Koraç Kupası'nı 1995-1996 yılında müzesine götüren Anadolu Efes'in bu başarısını "çok büyük bir zafer" olarak değerlendirdi.

Koraç Kupası ile ilgili hikayeler