<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; 40 yılın anıları: Günlükler (1948-1989), Selçuk Baran’ın 15 yaşında başlayıp 56 yaşına kadar çeşitli aralıklarla yazmayı sürdürdüğü 12 defterden meydana geliyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden okumalı? Kimi zaman yalnızlık ve umutsuzluk, kimi zaman büyük bir heyecan ve arzu, kimi zamansa dinginlikle dolu bu defterler, Selçuk Baran’ın entelektüel bilincinin nasıl şekillendiğini gösterirken Türkiye’nin geçirdiği değişimlerin de izini sürüyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Künye: Günlükler| Selçuk Baran | Can Yayınları</li></ul>

Aposto Gündem

İşte 2022 yılında okuyup, fazlasıyla etkilendiklerimden küçük bir seçki!<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Rebecca Tamas, Ucubeler</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Brenda Lozano, İdeal Defter</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Francine Prose, Bir Yazar Gibi Okumak</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Tersi ve Yüzü, Albert Camus</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Melisa Kesmez, Küçük Yuvarlak Taşlar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Albert Cossery, Dilenciler ve Kibarlar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Selçuk Baran, Bozkır Çiçekleri</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kendini Keşfet, Herman Hesse</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Maggie Nelson, Argonautlar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Patrick Modiano, Hüzünlü Ev</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Magda Szabo, Katalin Sokağı</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Louis Lavalle, Söz ve Yazı</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İsmail Kadere, Rüyalar Sarayı</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Annie Ernaux, Babamın Yeri</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Anne Dufourmantelle, Riske Övgü</li></ul>

1Kitap1Mekan

Uzun bayram tatilini bolca okuyarak geçirme hedefi koymuştum kendime. Benim için tatilin bir diğer anlamı şehir koşuşturmacasında okumaya zaman bulamadıklarımı veya kafa yoramadıklarımı okuyabilmek. Ve şansıma, okuduğum hemen her kitap çok güzeldi! Son çıkanları listeme eklemeden temmuz ayını bitiremezdim, "Kaplanın Sırtında"&nbsp;ve "Raziye" merakımdan su gibi akıp giden ve tadı damağımda kalan ikili oldu.Abdullah Aren Çelik'i&nbsp;ilk kez okuduğum ve yerli edebiyatımızda nadir bulunan bir tür olan distopyadan bahsetmek için "Yediler Teknesi," üzerine konuşmak istediklerim arasına giriyor. Kendisiyle ilk kez bu roman sayesinde tanıştım. Her ne kadar distopya edebiyatı okumaktan pek keyif almasam da yazarın kalem ve kurgusunun gücü beni çok etkiledi. Rüyaların kurguya kattığı derinlik, kemik imgesinin farklı bölümlerde, önemli noktalarda karşımıza çıkışı, bazı bölümlerin farklı kişilerin gözünden anlatılması ve çok katmanlı bir yapıya sahip olması edebi olarak beni o kadar doyurdu ki içerdeki kasvetli havayı bile unutuverdim.Daha önce “Bir Zamanlar Hayat Bizimdi”&nbsp;ile tanıştığım Marian Izaguirre’nin&nbsp;yeni romanı yine aynı samimiyet ve akıcılıktaydı, kalemini çok sevdiğim yazarlar arasına yerleşti kendisi. Bence insan ilişkileri konusunda çok özel bir gözlem yeteceği var, yaşanan duyguları tüm gerçekliğiyle geçirmeyi çok güzel başarıyor. Yaşadığı coğrafyadan izleri de aralara o kadar doğal bir şekilde serpiştiriyor ki hem anlatılan hikâye sizi bir koldan sarıyor hem anlatış biçimi. Hani bazı kitaplar vardır, biraz masalımsı, biraz kırılgan, su gibi akıp gidenlerden, işte tam öyle. Paramparça olan bir ilişkinin gölgesinden sıcacık bir hikâye doğuyor, romanın karakterleri günlük hayatta tanıyabileceğimiz yakınlıktaki kişilere dönüşüveriyor.Ben bu zamana kadar nasıl&nbsp;Selçuk Baran okumamışım diye sorup duruyorum kendime... Bir yazarı ilk okuyuşta bu kadar sevdiğim çok nadir olmuştur, bu isimlerden biri de kendisi oldu. Dili kullanmadaki ustalığı, sosyal ve toplumsal analizler yapma kabiliyeti ve yarattığı karakterlerle bizden&nbsp;bir hikâye anlatmış. Kitabın farklı bölümlerinin farklı karakterlere yoğunlaşması çok akıcıydı. Kültürel kodlarla yaratılan bir aşk hikâyesi, derinleştikçe içine çeken bir sürüklenme hâli, çaresizlikler, toplumsal baskılar, kopuşlar ve tüm bunların ortasında ayakta kalan bir kadının duygularını kontrol etme çabasının hikâyesi diyebiliriz bence.Georges Perec&nbsp;okumak, bence bir otobiyografinin gölgesinde ilerlemek demek. Hatta Yeni Roman ve sonrasında Oulipo'da&nbsp;kuralları yıkarak kelimelerin içine saklanması da bu yüzden. Bu kaçış kendi hayatında küçükken yıkılan aile bağlarının yası. Kelime oyunları, yaratılan yeni kurallar da bu yasın gizli tarafı, içine saklanacak bir alan yaratma çabası Perec'in... Normalde yazarların hayatını sonradan araştırıp romanla bağ kurmaktan çok hoşlanırken Perec'te bu tam tersi oluyor. Bazı satırlar Perec'in geçmişinin izini ayna gibi yansıtıyor. Kaybettiklerinin yerini kelimelerle doldurmaya çalışan birinden başkası hayatta uyurgezer gibi yaşamayı bu kadar iyi anlatamazdı. "Uyuyan Adam” hayatta uyur gezer gibi yaşamayı kabullendiği ve belleği reddettiği noktalarla, hayatındaki kırılma anlarını kesiştirerek beni etkilemeyi fazlasıyla başardı.

Perec’in metinlerinde geçmişin izini sürerken Yediler Teknesi’nde ölülerin peşinden gidiyoruz

70’li yılların Ankarası’ndan Buenos Aires’e

<h2>(I)şıklı Pencereler</h2>Selçuk BaranYaşadığı hayatı -farkına varmadan- birtakım kurallara bağlı olan Selime’yle ilk cümleden tanışıyoruz. Büyük Mısırlı Hanı’nın o pis merdivenlerinden bir an önce kurtulup köşeyi dönmek ve mis gibi bir hava almak istiyoruz. Bu hava bize nasıl esecek, neler söyleyecek diye düşünürken “Öyle uzaklara gitmek gerekli değildi. Her şey şuracıktaydı. Geri gelmiş gençliğinden bir şeyler saklıydı içinde.” cümlesini okuyoruz. Sonra zaman geçiyor, birden uykudan uyanıyor, sesleri takip edip ışıkları sönene dek pencereleri seyrediyoruz. Gördüklerimiz, saklı olan gençlikten bir şeyleri ortaya çıkarırken Selime'yle yeni bir şarkıya başlıyoruz.&nbsp;Bu haftaki konuğumuz Işıklı Pencereler öyküsüye Selçuk Baran’dı.Haftaya görüşmek üzere.

Selçuk Baran ile ilgili hikayeler