<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Taşınınca daha da çok sevdim, kış vakti kimsesizliğini anladım, el ayak çekilip de karanlığa bürününce büyüsünü de yaşadım.</h2><a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/aycaderinkarabulut/?hl=en" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ayça Derin Karabulut</a>Buraya taşınma nedenim Kuzguncuk'un korunaklı bir yer olduğunu
düşünmemdi. Ne olursa olsun, mahalleye kimse dokunamaz ve ulaşamaz gibi.
Üsküdar'dan Kanlıca'ya kadar bütün mahalleler göz önünde, bir Kuzguncuk
içeriye saklanmış, sığınak sanki. Bu yüzden diğerlerine göre daha az
değişime uğramış yıllar içinde. Her şeyi olan bir mahalle burası. Kültürü, tarihi, denizi, geçmişi,
kuytu köşesi, sahafı, manavı, kırtasiyesi, yerlisi, yersizi, delisi. Taşınınca daha da çok sevdim, kış vakti kimsesizliğini anladım, el ayak çekilip de karanlığa bürününce büyüsünü de yaşadım. Hepsinin denize çıktığını bildiğin sokaklarda yürümek özgür hissettiriyor insana. Vapura yakın olmak, karşı yakayı her an dokunabilecekmiş gibi görebilmek ama asla o kaosun içinde kalmamak, başka bir İstanbul hissi veriyor. Belki "gerçek" İstanbul bu.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1661600805736.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Denize doğru bir yürüyüş manzarası<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Ben o ilk evimden -kısa bir süre sonra- deprem dolayısıyla çıkmak zorunda kaldım. Yakın bir mahalleye taşındım ama yine de taşındığımdan beri geri dönmenin hayalini kuruyorum. Her şeyi özlüyorum. Sahile inip nefes almayı, sabah kahvesini Çınaraltı'nda içmeyi, manava, pazara, Kuzguncuk Sahaf'a uğramayı, <a fr-original-style="" href="https://pulatciftligi.com" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pulat Çiftliği</a>'nin eriştelerinden yemeyi, lavanta kokularıyla bostanın yanından geçip gitmeyi, akşam ıssızlığında korkmadan eve yürümeyi, <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/lalmekankuzguncuk/?hl=en-gb" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lâl Mekan</a>'da Metin Abi'yle sohbet etmeyi, Mülkiyeliler'de akşamüstü rakısını, ara sokaklara dalmayı, kaybolmayı, uzun uzun merdivenlerinde nefes nefese kalmayı.Ama daha geçmişe gidersek, oraya dair özlemini duyduğum daha önemli şeyler de var. Agos'ta bir yazı okumuştum 2-3 sene önce, <a fr-original-style="" href="https://www.agos.com.tr/tr/yazi/23204/kuzguncukun-6-7-eylulu" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Emircan Kürküt</a>'ün araştırması şöyle diyor: "19. yüzyıl sonlarında Kuzguncuk’ta 3 bin 600 Musevi, 2 bin 709 Ermeni, bin 85
Rum ve 230 Müslüman yaşıyormuş. 1914 yılı Şirket-i Hayriye istatistiklerine göre
Kuzguncuk’ta bin 600 Ermeni, 400 Musevi, 250 Rum ve 70 Müslüman aile varmış.
Günümüzde ise azınlık toplumların oranı yüzde birin altında."<img src="https://images.aposto.com/2022/7/0/1661681161190.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ayça, Kuzguncuk'ta, kitaplarıyla<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu mahalle geçmişten bugüne herkesin hoşgörü ve barış içinde yaşadığı bir "köy"
olmuş. Öyle ki Kuzguncuk'un en önemli simgelerinden biri olan bostanın tarihi 600
yıl öncesine kadar gidiyor. Devlet bir gayrimüslimden alıyor bostanı, yani el koyuyor.
Fakat oraya bir okul/hastane vs. inşa edilmesine bütün mahalleli karşı çıkıyor. Kuzguncukluların ekolojik mücadelesidir o bostan. Ve çok kıymetli elbette hâlâ. Bana
çok büyüleyici geliyor mahallenin ortasındaki o koca arazi... O bostanı da çok
özlüyorum.Ama son zamanlarda biraz korunmasız kaldığını düşünüyorum mahallenin. Her zaman çok kalabalık ve turist alan bir yerdi ama son iki yıldır "yıpratıcı" hâle geldi. Mahalleli elinden geleni yapıyor çünkü "mücadele", tarihten bu yana Kuzguncukluların kanında var. Ama bu yetmez. Yalnızca orada yaşayanların mücadelesi yetmez.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1661608162278.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Demek topunu arıyorsun. Bekle hemen getiriyoruz, mahallede bir tur oynarız, söz.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kuzguncuk’ta bir söylem vardır: “Ermeni evinde yemekten sonra, Yunanlı bir kadınla Musevi evinde tanışabilirsin”</h2><a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ma.tt.han.son/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Matt Hanson</a>Şair Can Yücel Kuzguncuk rıhtımında bornozu ve terlikleriyle yürüdü. İsmet Baba’da bir domuz sıkısı sipariş etti, Karadeniz’in kasabalarından gelen tütünle sardığı sigaradan aldığı nefes arasında birkaç satır yazdı. Bir zamanlar İstanbul'un çok kültürlü, çok renkli kültürünün mümessili olan mahalledeydi.Teknelerin limana sığınmasını takiben, pek yakında kızı Türkiye Musevi Müzesi’nin başına gelecek olan kişiyle sohbete daldı. Perdeye Hollywood filmleri yansıtıp, kasabalarına ve Boğaz’a kadeh kaldırdılar. Doğu Avrupa’dan gelen Aşkenaz Yahudileri, Sefarad kardeşlerini Jerusalem Yolu'nda, burada yakaladı, pek çoğu tepedeki mezarlıkta huzur içinde yatıyor şimdi.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1661608819015.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bet Yaakov Sinagogu<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Buket Uzuner Kumral Ada, Mavi Tuna kitabını burada romanlaştırdı, Cengiz Bektaş şimdi günlük, turistik gezilerin odak noktası olan mahallenin, dinlerin kardeşliğiyle doğan geçmişi ortaya çıkarmak için buradaki binaları restore etti. Burası üç dinden, pek çok mezhepten insanların sinagog, cami ve kiliselerde ibadet ettiği, Ermeni ve Yunan kiliselerinin aynı avluyu paylaştığı bir mesken. Kuzguncuk’ta bir söylem vardır: “Ermeni yemeğinden sonra, Yunanlı bir kadınla Musevi evinde tanışabilirsin.”<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kadın ve erkeklerin birlikte oynadığı&nbsp;"Kuzguncuk Bostan Celtics"&nbsp;isimli bir futbol takımı kurup Karşı Lig’e katıldık.</h2><a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/jnpatocka/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Emre San</a>2013’te eşim Tania ile Paris’ten İstanbul’a taşındık. Onun şehre ve ülkeye alışması için Kuzguncuk’un ideal olduğunu düşündüm, o zamandan beri Kuzguncuk’tayız. 9 yıl içinde binalar ve sokak isimleri hariç hemen hemen her şey değişti. Çok ziyaretçi almaya başlamasıyla mahalle yaşamı haftaiçi ve haftasonu olarak ikiye bölündü. Ardından mahalledeki farklı insan tiplerinin yerini birbirine fazlasıyla benzeyen ve tüketim odaklı bir topluluk almaya başladı. Son 3 yılda açılan kafe ve restoran sayısı bu dönüşümün sonucu olarak görülebilir. Ama ve iyi ki mahalleye özen gösteren, ona karşı sorumlu hisseden bir topluluk hâlâ mevcut.<img src="https://images.aposto.com/2022/7/6/1661600122326.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kuzguncuk Bostan Celtics mahallenin tozunu atarken<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kuzguncuk Bostan’ın çok zengin bir tarihi var. Tania ve ben Gezi’den sonraki bostan buluşmalarıyla bu yerin kolektif bilinçteki etkisini deneyimledik. Gezi’deki çevre bilinci çok hızlı bir şekilde bostanın mahalleliler tarafından temizlenmesi, yeşillenmesi ve bir bostan olarak korunması olarak kendini gösterdi. O zamanlar evin dışında geçirdiğimiz zamanın çok büyük bir kısmı bostandaydı. Böylece bostan fiziksel bir yer olmaktan öteye geçerek mahalleli için kolektif bir amaç haline geldi. Hatta kadın ve erkeklerin birlikte oynadığı Kuzguncuk Bostan Celtics isimli bir futbol takımı kurup Karşı Lig’e katıldık.Kuzguncuk çok önemli yazarlara, mimarlara ve sanatçılara ev sahipliği yapmış ve yapmaya devam eden bir mahalle. Bu nedenle Kuzguncuk’ta algılamayı ve düşünmeyi iyileştiren, verimliliği arttıran bir atmosfer mevcut. Böyle bir havayı genellikle bir müzeye gittiğimizde hissederiz. Kuzguncuk’ta sık sık şu sözü işitirsiniz: “ben ….. yıllık Kuzguncukluyum”. Dolayısıyla mahallede geçirilen zaman çok değerlidir ve insan ilişkilerinde yenilerin eskilerle kurduğu iletişimin önemli bir rolü vardır. Bu muhafazakârlıktan ziyade mahallenin tarihine önem vermesiyle ilgili bir durum.

Soli

Geçmişten bugüne herkesin hoşgörü ve barış içinde yaşadığı bir "köy". 

Kuzguncuk içeriye saklanmış, sığınak gibi.

<img src="https://images.aposto.com/2022/7/5/1660904864472.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Oltalar birbirine dolansa da ortak amaç balık<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mahalle bu hâliyle ev hissi veriyor ziyaretçisine. Biraz kalabalık, kargaşası bol bir ev kimi zaman. Kıyısı Boğaziçi’nde Kuzguncuk’un. Buna rağmen vapur iskelesi yıllarca kapalıydı. Açıldıktan sonra da seferler çok kısıtlı sayıda yapılmaya başlandı. Belki de Üsküdar iskelelerine yakınlığı sebebiyle böylesi tercih edildi. Denizden buraya direkt ulaşamamaya bir de karayolu şeridinin darlığı eklenince akıl almaz bir trafik oluşuyor mahallede. Kuzguncuk’un ana hattı, etrafında sağlı sollu dükkânların bulunduğu İcadiye Caddesi’nin her gün yaşadığı bir sıkıntı bu. Sessiz sakin, geleni kucaklayan bu mahalle için korna yerine kuş sesleri hayal ediyor gönlümüz. Belki deniz, su belki de aklımıza gelmeyen başka bir çözüm vardır. Kabataş-Beşiktaş-Ortaköy; Üsküdar-Kuzguncuk-Beylerbeyi hatlarını takiben yarım saatte bir kalkan vapurlar gibi mesela. Sence? Ne çözer Kuzguncuk’un üzerine oturmayan bu telaşı? Ya da sence telaşlıyla mı bir burası?

<img src="https://images.aposto.com/2022/7/5/1660904959805.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Komşu sardunyalar muhabbetteyken<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">“Kuzguncuk'a ilk dadandığım yıllar 10 sene öncesi. İşyerim oraya yakındı fakat Avrupa Yakası'nda oturuyordum. Her gün işten çıkıp eve dönmeden Kuzguncuk'a uğruyordum. İstisnasız her gün Çınaraltı'nda yazıp, okuyordum. Henüz yayımlamadığım pek çok öykümü Can Yücel'in müdavimi olduğu o kafede yazdım. Her gittiğimde yeni bir yerini keşfettim, her gittiğimde yeni biriyle tanıştım ve bir süre sonra orada yaşamanın hayalini kurup, bu hayali gerçekleştirmeye adadım kendimi. Ev bulmak zordu ama oldu işte. Tesadüf ki yazar&nbsp;Sevim Burak&nbsp;da o sokakta bir köşkte oturmuş. Bütün çocukluğu orada geçmiş. Hemen taşındım tabii. Orası benim ilk evimdi.” diyerek anlatmaya başlıyor <a data-reactroot="" data-token-index="1" fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/aycaderinkarabulut/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ayça&nbsp;</a>(Derin Karabulut) Kuzguncuklu olmasının hikâyesini.&nbsp;Haftaya Ayça’nın, Kuzguncuk’un şimdisinde yaşayan, bir zamanlarında yaşamış mahallelilerinin peşinden dolaşacağız, müdavimi olunan yerlerde oturacak, yürüyecek, nefes alacağız.

guncuk ile ilgili hikayeler