📚 Ne okuduk? İştah ve ufuk açan yayınımız apéro'nun yemek meraklılarının kütüphanesinde bulunması gereken <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/mutfakta-rehber-arayanlara-yemek-meraklilarinin-kutuphanesi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kitaplar listesini</a>.🤖 Ne gördük? Barış Çavuşoğlu'nun İMÇ içindeki BENTA sanat galerisinde açılan yeni sergisi evim yuva'yı. Leyla Ezgi, kültür-sanat yayınımız Duende için <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/ev-nedir-sorusuna-cevap-arayislari-baris-cavusoglu-ve-evim-yuva" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazdı</a>.🚗 Neyi merak ettik? Waymo araçların neden Los Angeles protestolarının hedefine oturduğunu. Doğa Yurduneri, Pareto Mobilite için <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/waymo-araclar-neden-los-angeles-protestolarinin-hedefinde" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazdı</a>.

Aposto Gündem

We go out into the world—pursuing possibilities, discovering the unknown, meeting new people, exploring our potential, and creating. And in the end, we return home: to rest, reflect, and feel safe. We carry certain expectations for the place we call home. It's where we leave behind the demands of the world, shed our outside masks, and feel free to be our true selves. Home is where we seek comfort, compassion, and protection.The latest exhibition by Barış Çavuşoğlu, evim yuva, explores themes such as family, creation, protection, and gratitude through the portrayal of a childhood home. The mechanical and dynamic sculptures—each the result of immense effort, time, and resources—offer insight into the artist’s creative process. And if you look closely, you may catch a glimpse of what made Barış who he is.&nbsp;The exhibition is held at Barış Çavuşoğlu’s art space, BENTA, located within İMÇ—a fabric marketplace in Istanbul. While it might seem like an unusual choice at first, İMÇ has recently started to attract attention from the city’s art community. Several galleries are now active within the complex, scattered across its various buildings.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">In his latest exhibition Barış Çavuşoğlu shares his interpretation of what "home" means. The exhibition not only recreates his childhood house, but also reflects the memories and emotions shaped within it. Çavuşoğlu draws inspiration from the place that gave him a sense of reliability and familiarity growing up. &nbsp;</li></ul>The exhibition features three mechanical sculptures, all interconnected by wires. They function together in harmony—much like the intricate, unseen systems that make a house feel like a home.Born in 1994 to two engineer parents, Çavuşoğlu spent much of his childhood at their production facility. Growing up surrounded by machines and tools in a place of creation, it’s no surprise that his art reflects a mechanical, cyclical, and productive style.The exhibition space is relatively small compared to the size of the sculptures, which enhances the storytelling by creating an intimate dialogue between the three pieces and emphasizing their unity within an ecosystem. Despite the limited space, it never feels cramped; instead, the enclosure evokes the comforting security of a womb. This maternal energy permeates the exhibition, which is surprising given the industrial style and materials of the sculptures. At first glance, the exhibition appears gray, metallic, and cold—seemingly at odds with the warmth conveyed through the works. However, like much art, evim yuva reveals deeper meaning when viewed through the lens of the artist’s personal experience. While materials such as fiberglass, stainless steel, and aluminum might seem cold and foreign to many, for the artist they are familiar and, in a way, feel like home.The construction of the sculptures took approximately six months and involved the efforts of around 150 people. Çavuşoğlu utilized the resources of his parents’ production facility, where infrastructure materials such as fittings for water and gas pipes, as well as valves, are manufactured. In a way, the production process itself becomes part of the exhibition, reflecting the themes the artist conveys through his sculptures. The support and means provided by his parents enabled him to create his work in the way he always envisioned, a fact for which Çavuşoğlu feels deeply grateful.At the entrance, the main sculpture welcomes you home. It is Çavuşoğlu’s interpretation of a house—specifically, his childhood home. At the center of the sculpture, a dynamic robot works tirelessly with two functions: pushing buttons that light up connected bulbs on the sculptures, and combing a strand of hanging hair. Each button press triggers a sequence of randomly turning lights on and off; although the robot controls which bulb to light, the pattern varies. The other function is far more intimate—the robotic arm, which has hair of its own, gently combs the hanging hair, evoking a compassionate and maternal feeling. Directly opposite the robot is a family portrait printed on a fiberglass plate. The image of Çavuşoğlu and his family is colorless and blurred, underscoring the theme of fragility.This piece is enclosed by a glass fence, whose almost comical shape reflects Çavuşoğlu’s inspiration from his work as an animation artist. While a fence typically symbolizes protection, the fragile material used here challenges that notion. The deliberate choice of such a delicate barrier to safeguard something so precious highlights the vulnerability of the perfect harmony within. Çavuşoğlu understands that his parents are not immortal, that all material things are temporary, and that everything beautiful may one day come to an end.The second piece is highly intricate and flamboyant. Despite the immense work and craftsmanship involved, it lacks a practical function. One might argue that Çavuşoğlu created it simply because he could—and that wouldn’t be far from the truth. He views this work as a tribute, a declaration of gratitude toward his parents. He calls it “A gift of appreciation and a debt repaid to my past.” Introduced to the world of production and given the means to create by his parents, Çavuşoğlu made this elaborate and majestic piece as a thank-you, a way to show them that he could achieve this because of their support. It’s much like a child proudly presenting a drawing made at school to their parents.The third piece is less complex and smaller than the other two. Çavuşoğlu calls it “My Celestial Form” and views it as the version of himself that others might expect. It is connected to the other sculptures, completing the whole. The buttons pressed by the robotic arm in the first piece correspond to the lights on this sculpture. It can be interpreted as the version of Barış who is simply influenced by external forces without adding anything of his own. However, through his second piece, Barış demonstrates that he goes beyond these expectations.This exhibition, which illuminates the experiences that shaped the artist both as a person and creator, also explores the concept of family. Although deeply personal, it offers relatable elements for the viewer. Such a genuine and intimate portrayal sheds light on the creative process, allowing for a much deeper understanding of the entire work."evim yuva" by Barış Çavuşoğlu can be viewed at BENTA, until the 1st of July.

Duende

In his latest exhibition "evim yuva," Barış Çavuşoğlu offers his interpretation of the concept of "home," drawing inspiration from his childhood. The exhibition, held at the BENTA art gallery within Istanbul’s Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ), not only recreates Çavuşoğlu’s childhood home but also reflects the experiences and emotions he lived through during that time.

Fragile mechanics of belonging: Exploring home in Barış Çavuşoğlu’s art

Zamanı geldiğinde evden dünyaya atılıp ihtimallerin peşinden koşar, bilinmeyeni araştırır, yeni insanlar tanır, potansiyelimizi keşfeder ve bir şeyler yaratmaya çalışırız. Günün sonunda ise döneceğimiz yer yine evdir. Dinlenmek, düşünmek ve güvende olmak için. “Yuva” dediğimiz yerden belli beklentilerimiz vardır. Yuva, dünyevi kaygıları geride bıraktığımız, maskemizi indirdiğimiz, konfor, şefkat ve güvenlik aradığımız yerdir.&nbsp;Son sergisi evim yuva ile Barış Çavuşoğlu, çocukluk yıllarından ilham alarak “yuva” kavramını yorumluyor. İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) içinde Barış Çavuşoğlu’na ait BENTA sanat galerisinde&nbsp;açılan sergi, yalnızca sanatçının çocukluk evini taklit etmekle kalmayıp o yıllardaki deneyim ve hislerine de ışık tutuyor. Birbirleriyle hem anlamsal hem de dört kilometreyi bulan kablolar ile fiziksel olarak bağlanan heykeller, tıpkı bir evin işleyişi gibi bir uyum içinde çalışıyor.&nbsp;Birçok sergide olduğu gibi evim yuva'da da sanatçının hayatının ve deneyimlerinin etkisi hissediliyor. 1994’te iki mühendis ebeveynli bir eve doğan Çavuşoğlu, çocukluğunun hatırı sayılır bir kısmını ailesinin üretim tesisinde geçirmiş. Makinelerle iç içe büyüyen sanatçının eserlerinde mekanik, döngüsel ve yaratıcı bir stil benimsemesi şaşırtıcı değil. Heykellerde kullanılan fiberglas, paslanmaz çelik ve alüminyum birçok kişiye yabancı gelse de onun bu malzemelerle büyüdüğünü unutmamak gerek.Sergi alanı, heykellerin büyüklüğü göz önüne alındığında oldukça küçük. Bunun sebep olduğu kompakt yerleşim ise eserlerin anlattığı hikayeyi güçlendiriyor. Üç heykel arasındaki diyalog ve birliktelik, uyumlu bir ekosistemi andırıyor. Kısıtlı alanın bunaltıcı gelmesi beklenirken tam aksine, eserlerde kullanılan materyal ve stile zıt olarak bir ana rahminin verdiği güven hissediliyor.&nbsp;Bir bakıma, üretim süreci de Çavuşoğlu'nun sergide anlattığı hikayenin parçası. Eserlerin yapımı için yaklaşık 6 ay ve 150 kişinin desteği gerekmiş. Bu aşama için Barış, ailesine ait altyapı malzemelerinin üretildiği tesisin kaynaklarından faydalanmış.Serginin girişinde, ana heykel bizi karşılıyor. Bu eserde Çavuşoğlu, aile yaşantısından ilham almış. Yapının merkezinde, yorulmaksızın çalışan bir robot bulunuyor. Bu robotun iki işlevi var: Serginin bütünündeki ışıkların bağlı olduğu düğmelere basmak ve saç taramak. Basılan her düğme ile rastgele ışıkların yanıp sönme sekansı başlıyor. Saç tarama işlevi ise çok daha samimi. Kendi tepesinde de saç bulunan robot kol, havada asılı duran bir tutam saçı tarıyor. Bu eylem, izleyicide şefkatli ve anaç bir his uyandırıyor. Robotun bu iki işlevi, bir ailedeki düzen ve şefkat dengesini çağrıştırıyor. Kolun tam karşısında ise fiberglas üzerine basılmış, Barış Çavuşoğlu ve ailesine ait renksiz bir portre yer alıyor; görüntüyü algılamak güç. Portre, birbirine bağlı iki yapboz parçası şeklinde. Her an ayrılabilecekmiş hissi veren bu parçaların birarada kalmayı sürdürmesi, birlikte geçirilen anların kıymetini hatırlatıyor.Eser, cam çitlerle çevrili. Ancak çitlerde kullanılan kırılgan materyal, çitin fonksiyonuna meydan okuyor. Çitlerin görüntüsü neredeyse karikatürize edilmiş. Barış Çavuşoğlu, bu tasarımda animasyon çalışmalarından ilham aldığını söylüyor. Gerçeklikten uzak bu biçim, çitin sunduğu güvenlik hissinin yapaylığını vurguluyor. İçeride yer alan kıymetli yapının güvenliği de aslında oldukça kırılgan. Çavuşoğlu, ailesinin bir gün onunla olmayacağını, materyal her şeyin geçici olduğunu, güzel olan her şeyin bir gün son bulacağını kabul ediyor.İkinci eser oldukça karmaşık ve gösterişli. Belki de olması gerektiğinden fazla... Fazlasıyla çaba ve ustalık gerektiren bu eserin başka bir işlevi yok. Çavuşoğlu'nun bu heykeli sadece yapabileceğini göstermek için yapmış olması çok yanlış bir iddia olmaz. Bu heykel ile geçmişine ve ailesine minnetini gösteriyor, bir nevi borcunu ödediğini hissediyor. Yaratma fırsatlarıyla ailesi sayesinde tanışan sanatçı, bu büyüleyici eseri ve onu yapabilmiş olmanın sevincini ailesine bir teşekkür olarak armağan ediyor; tıpkı küçük bir çocuğun yaptığı resmi gururla ailesine gösterip “Bakın, ne yaptım!”&nbsp;demesi gibi.&nbsp;Üçüncü eser ise diğer ikisi kadar karmaşık ya da büyük değil. Çavuşoğlu bu heykeli, dünyanın ondan olmasını beklediği versiyon olarak tanımlıyor. Yine de diğer eserlerle bir bağ içinde; bütünün bir parçası. Robot kolun bastığı düğmeler, bu heykeldeki ışıkları yakıyor. Bu figür, sanatçının farklı bir yaşam senaryosunda olabileceği kişiyi temsil ediyor: Başkalarının etkisiyle şekillenen ve kendine fazlasını katmayan biri.Bu sergi, sanatçının deneyimlerinin onu bir insan ve bir sanatçı olarak nasıl şekillendirdiğini gözler önüne sererken merkezine aile kavramını alıyor. Oldukça kişisel bir anlatım barındırsa da izleyiciye kendinden parçalar bulma imkanı tanıyor. Bu samimi tasvir, yaratım sürecine de ışık tutarak serginin bütününü ve anlatılan hikayeyi daha da derinleştiriyor.Barış Çavuşoğlu’nun sergisi “evim yuva”, 1 Temmuz’a kadar BENTA’da ziyaretçilerini bekliyor.

Son sergisi "evim yuva" ile Barış Çavuşoğlu, çocukluk yıllarından ilham alarak “yuva” kavramını yorumluyor. İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) içindeki BENTA sanat galerisinde açılan sergi, yalnızca Çavuşoğlu'nun çocukluk evini taklit etmekle kalmayıp sanatçının o yıllardaki deneyim ve hislerine de ışık tutuyor.

Barış Çavuşoğlu ile ilgili hikayeler