Duende

İstanbul’un müzik sahnesi sonbaharla birlikte pandemi öncesine geri dönüş yaptı. Harika performansları müjdeleyen mevsimlik konser rehberimiz hazır.

🎫 Bir mevsim, bir şehir: İstanbul’un güz konser rehberi

<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">3. Indie rock rüzgârları: Gezgin Salon: Balthazar&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir? Konser. Solo projeleriyle daha önce Salon İKSV'ye de konuk olan Belçikalı ikili Balthazar, İstanbullularla yeniden müziği paylaşmak ve yeni şarkılarını canlı çalmak için sabırsızlanıyor.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nerede? Volkswagen Arena&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ne zaman? 20 Kasım&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden gitmeli? İsmini, pandemi döneminde hepimizin iliklerine işleyen bekleyişten, sabırsızlıktan, ânı yaşayamamaktan ve geleceğe duyulan güven kaybından; kum saatindeki kumdan alan son albümleri Sand’i hep birlikte ilk kez canlı dinleyeceğiz.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı: Sabırsızlıkla beklediğimiz bu yeniden buluşmanın biletleri <a fr-original-style="" href="https://www.passo.com.tr/tr/etkinlik/gezgin-salon-balthazar-volkswagen-arena-passo/1954319" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">şurada</a>.</li></ul>

Aposto İstanbul

Belki bambaşka birçok sebebin birleşimiyle, endüstrinin etkisiyle ya da belki de tamamen tesadüfen 2001 yılında çıkan albümler birçok genre için önemli bir mihenk taşı olmuştu. Indie rock dünyası da bundan nasibini almıştı: The Strokes <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2yNaksHgeMQM9Quse463b5?si=4CJSD5mZTYmvHsTHndZHDA&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Is This It</a> ile, The White Stripes <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6Xvc1TfpVEhDeHhmTQEtp0?si=qzw6EDSQSbCqr0iKjPOdFA&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">White Blood Cell</a> ile ya da Super Furry Animals <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6g6WBTqT5gE4fAcwRljpjc?si=Ba9kBywTSviCZgz52v9llw&dl_branch=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Rings Around the World</a> ile dünyayı kasıp kavururken bize indienin daha yumuşak ve içten bir yanı olduğunu hatırlatan o albüm de indie rock’ın bu tarafını yeniden yapılandırmaya geldi: Oh, Inverted World…The Shins’in o zamanlar frontman’i, şu an ise -belki de başından beri- kendisi olan James Mercer, neredeyse on yıldır farklı isimlerle müzik dünyasının içindeydi ve Flake Music olarak bir LP yayımlamıştı. Sonunda The Shins olarak son halini alan grubun bu isim altında çıkış albümüne kavuşması ise 2001 yılında grubun bağlı olduğu kayıt şirketinin New Slang’i single olarak yayınlamasına kadar gerçekleşmedi. Albümün çıkar çıkmaz beğeni toplamasının ardından Caring is Creepy ve New Slang’in parlak gelecekli yeni yönetmen Zach Braff’in Natalie Portman’ın başrolde olduğu ilk filmi <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Ziwr4f5eR0M" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Garden State</a>’te yer almasıyla (“It’ll change your life, I swear”) albüm tam anlamıyla patladı.Oh, Inverted World gürültünün çok olduğu, indie rock'a özgü özelliklerin tekdüzeleştiği, söylenmek istenenlerin bağırıldığı bir zamanda ve dünyada, indie rock’ın aslında özünde yatan içtenliği ve kişiselliği canlı tutmak ve sonunda şimdi ürünlerine indie landfill denen The Strokes ve benzerlerinin yaptığını taklit eden basitleştirilmiş indieden farklı bir yöne gitmeyi amaçlamıştı. Şu an baktığımızda da, 2000’lerin müziğini düşündüğümüzde akla gelen ilk albümlerden biri oluşundan da bunu başardığını söyleyebiliriz.&nbsp;Bir röportajında James Mercer amaçladıkları bir durum olmadığını söylese de The Shins, Oh, Inverted World ile Elephant 6, Belle &amp; Sebastian gibi isimlerden aldığı ilhamı bir adım öteye taşırken aynı zamanda kendi trendini de yarattı ve bir sonraki nesillere ilham oldu. Örneğin, etkisini 2004 yılında çıkan The National’ın EP’si Cherry Tree’de, hatta on yıl sonrasında çıkan Arcade Fire’ı Suburbs’unde ve Two Doors Cinema Club’ın Tourist History’sinde bile hissediyoruz.&nbsp;Üzerinden geçen yirmi yıla rağmen bu albümün yarattığı dalganın büyümeye devam ettiğini her <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/saygi-durusu-vampire-weekend/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Vampire Weekend</a>, The National, Bon Iver, Phoebe Bridgers, (başıma bir şey gelmeyecekse) <a fr-original-style="" href="http://avazavazdergi.com/inceleme-taylor-swift-evermore/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">indie Taylor Swift</a> dinleyişimizde hissediyoruz, muhtemelen bir yirmi yıl daha da takipte olacağız.

James Mercer’ın tek başına The Shins olduğu, Zach Braff’ın Florence Pugh’un sevgilisi olarak anıldığı bir 2021 yılından, indie rock’a yön veren albümlerden Oh, Inverted World’e yirminci yaşında bir bakış atıyoruz.

Indie Rock'a yön veren albümlerden Oh, Inverted World

<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-15T18:42:02.478Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Indie rock camiasının gizli yeteneklerinden Lucy Dacus’tan yeni albüm müjdesi geldi. Yakın dostları Phoebe Bridgers ve Julien Baker’ın arka vokallerinin olduğu üçüncü albümü Home Video, 25 Haziran’da yayımlanacak.Bir diğer güzel albüm haberi ise bu senenin en büyük çıkışını yapan Olivia Rodrigo’dan geldi. drivers licence ve deja vu şarkıları ile oldukça büyük bir kitleye ulaşan müzisyenin çıkış albümü SOUR 21 Mayıs’ta yayımlanacak.Yepyeni bir John Lennon ve Yoko Ono kaydı görmek ister misiniz? John Lennon’ın çıkış albümü Plastic Ono Band’in 50. yılı şerefine yayımlanacak yeni set kapsamında Give Peace a Chance şarkısının demo versiyonu <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=RUHdhxwyjjU" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">paylaşıldı.</a> Efsane çiftin Bahamalar’da bir otelde kaydettikleri videoda şarkının en yalın hâllerinden birine tanıklık ediyoruz.Joey Ramone’un hayatını konu alan film projesinin detayları, müzisyenin ölümünün 20. yılında belli oldu. Erkek kardeşi Mickey Leigh’in aynı isimli biyografi kitabından uyarlanacak I Slept With Joey Ramone filminde baş rolü Pete Davidson üstlenecek.Sevdiğimiz müzisyenler dünyamızın geleceği için bir araya geldi. The National, Julien Baker, A-Trak ve daha pek çok isim sosyal etki yaratmak amacıyla çalışmalar yürüten Propeller’ın NOW: Climate Action Campaign için özel bisikletler tasarlayacak. Tame Impala’dan Billie Eilish’e uzanan geniş yelpazede destekçisi bulunan kampanya kapsamında bağış yapanlara müzik dünyasından daha pek çok hediye kazanma fırsatı <a fr-original-style="" href="https://propeller.la/now" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sunuluyor</a>.

Ayşenur EthemoğluRadiohead hangi genre altında değerlendirilmelidir? Indie rock? Alternative? Art rock? Radiohead’i hiç bir genre ile kısıtlayamayız. Peki OK Computer, bir albümü tanımlamak ne kadar zor olabilir? 90’ların zirvedeki Blur’lu, Pulp’lı, Oasis’li nispeten optimist britrock’ına bir tepki, progressive müziğe biraz değen ama o kadar sofistike olmayı reddeden bir ortadalık, neoliberalizmi yıkıp geçmek isteyen bir anarşizm, ama orta sınıf olduğunun çok da farkında bir bilgelik.&nbsp;OK Computer, herkesin bilgisayar başında olduğu, henüz sosyal medyanın coşmadığı erken otomatikliğin müzikteki yansıması olduğu için bu kadar değerli. Y kuşağının çok sıkıldığı noktada bir “nutuk” oldu, beyaz yakalının ve yuppie’lerin karıncalar gibi ürediği bir dönemde en başıboş ve işsiz albümdü. Tüm bu “kasıntı” tanımlamalar yine de OK Computer’ı tanımlamaya yetmeyecek, biliyorum. Size Paranoid Android’i inceleyerek ne demek istediğimi anlatmaya çalışacağım. Bu uzun ve minimum sıkıcılıktaki şarkıyı 3 fazda inceleyeceğim, derdimi ne kadar anlatabileceğim emin değilim. Deneyelim. Tüm paranoyakların beni anlayacağına inanıyorum:<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 1: “I may be paranoid, not an android”</h2>Sene 97. Thom Yorke Los Angeles’ta bir barda. Çok sarhoş ve çok sinirli bir kadın, kucağında poodle’ı ve yüzünde 10 kat makyajı ile üzerindeki gucci bluzuna bir kadeh şarabın döküldüğünü fark ediyor ve çıldırıyor. Barı birbirine katıyor, çok kızgın ve bu “rezillikten” pek memnun değil (“kicking squealing Gucci little piggy”). Thom bu olaydan oldukça etkinleniyor, karşısında her saniye bir tık daha büyüyen bir canavar olduğunu düşünüyor ve o gece bu imajı kafasından atamadığı için gözüne uyku girmiyor. Tam olarak etkilendiği şey ne olabilir bilemeyiz, ama şarkının başındaki şu cümlelerle bağdaştırabiliriz:“Please could you stop the noise i am trying to get some rest, from all the unborn chicken voices in my head”Aslında sadece şu cümleden bile paranoyasının derinliğini anlayabiliyoruz.&nbsp;Sosyolojik bir lensten bakarsanız 90’ların sonuna doğru gençlik, 80’lerde kazandığı tüm optimizmi kaybediyor. Sinemaya baktığınızda bu paranoyanın en ağır topları popüler kültürde yerini alıyor. ‘96 senesinde dönemin en tepkili filmlerinden biri, Danny Boyle’un Trainspotting’i beyaz perdeyle buluşuyor, ardından ‘98 tarihli bir başka kült Truman Show gösterime giriyor. Baudrillard’ın pesimist simülasyon ve simülakr teorisine selam çakan bu filmle beraber paranoya doruklarına ulaşıyor. Ardından ‘99 tarihli Fight Club’la X kuşağı ayaklanıyor, kırmızı siyah bayraklar göğe yükseliyor ama bir yandan kendimizi sorguluyoruz; şizofreni, paranoya ve ter kent hayatı ile kaynaşıyor. ‘97 tarihli OK Computer tüm bu paranoyanın müzikteki mihenk taşlarından, Thom Yorke bunu asla gizlemiyor. Paranoyak olabilir, ama asla bir robot değil!Burada hikayenin en başına dönüyoruz. Muhtemel olarak bahsedilen android, ‘81 tarihli kült seri Otostopçu’nun Galaksi Rehberi’nden gelmekte. Paranoid Android Marvin, depresif ve bir o kadar da pasif bir robot. Kitabı okurken Marvin’in ekstrem mutsuzluğu ve yılmışlığı bizi güldürüyor ama hikaye boyunca oldukça üzücü bir şekilde unutuluyor ve umursanmıyor. O da umursanmayı beklemiyor zaten.&nbsp;“You don't remember, you don’t remember! Why don’t you remember my name?”Marvin’in aksine, Thom Yorke bekliyor olabilir tabii.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 2: “God Loves His Children”</h2>Burada şarkının yarısına geldik. 3:00 itibariyle Jonny Greenwood’un müthiş solosuna doğru dalıyoruz. Gitar soloları klasik bir rock şarkısını düşündüğünüzde şarkının en can alıcı kısmıdır ve genelde şarkının son çeyreğinde yer alır. Paranoid Android’de gitar solosu 6 buçuk dakikalık şarkının neredeyse tam ortasında, çünkü en can alıcı nokta solo değil dersem yanılmış olmam. Yavaşça oraya yaklaşıyoruz.Thom Yorke bir dakika boyunca eksantrik vokaliyle “rain down on me from the great heights” (çok yükseklerden üzerime yağ) diyecek. Neyin yağmasını istiyor? Ne kadar yüksekten? İlişkilendirebileceğimiz bir çok şey var, tekrar bir sinemaya göz atalım:&nbsp;Shawshank Redemption’ın en can alıcı sahnesinde kahramanımız özgürlüğüne kavuşur. Yağmur yağıyordur. Blade Runner’da anarşist android Roy Batty’yi sonsuzluğa uğurladığımız (izleyenler, tam anlatabildim mi?) sahnedeki monologu filmin altın vuruşudur. Yağmur yağıyordur. Yine Truman Show’a dönersek, Truman’ın bir şeylerin ters gittiğini anladığı sahnede yalnızca Truman’ın üzerine yağan bir yağmur bulutu görürüz. Evet, yine yağmur. Bunlar yalnızca benim aklıma gelenler, ama 3 sahnenin de ortak noktasının bir uyanış veya kurtuluş olduğunu söyleyebiliriz, değil mi? İnce detaylara girip, gereksiz anlamlar çıkarıyor olabilirim. Ama şarkının bana anlattıkları ve benim duyduklarım bunlar. İlginçtir; gitarın sesi, Thom Yorke’un vokali ve geri vokaller ile birleşince gerçekten de arka planda yağmur yağıyor hissi verir.“That's it, sirYou're leavingThe crackle of pigskinThe dust and the screamingThe yuppies networkingThe panic, the vomitThe panic, the vomitGod loves his childrenGod loves his children, yeah”Şarkının başından beri bahsettiğim politiklik vurgusu burada tekrar yankılanıyor. Az önce bahsettiğim uyanış aslında biraz da politik bir karaktere sahip. Uyanıştan kastım şu: Thom Yorke, biraz da ukala bir noktadan her şeyin farkında olduğunu hissediyor. Kimi zaman hepimizin hissettiği bir şey bu. Hatta çok klasik bir karikatürü hatırlatayım:<img data-fr-image-pasted="true" src="http://avazavazdergi.com/wp-content/uploads/2021/03/brain-570x446.jpg" alt="" width="242" height="189" fr-original-style="" style="vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; max-width: 100%; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-class="fr-draggable">Her şeyin farkındasın ve seni mutsuz hissettiren şey de bu. Birini hatırlattı mı? Thom Yorke kendini çok zeki fakat çok mutsuz Marvin gibi hissediyor belli ki, şarkı da adını bu yüzden Paranoid Android Marvin’den alıyor. Panic (panik) ve vomit’ten (kusmuk) şarkının başına, dökülen şarap ve çıldıran tikky’ye dönüyor olabiliriz veya sadece toplumu betimliyoruzdur, kim bilir? Ama korkmayın! Tüm bu karmaşaya rağmen Tanrı hepimizi seviyor, içimiz rahat etsin.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85098); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Faz 3: Boom! Ağır Riff ve Kapanış</h2>5:47’den itibaren karmakarışık ama yine de kendini son saniyesine kadar dinleten bir soloyla bitiyor şarkı. Tanrı’nın bizi sevdiğini duyup rahatladıktan sonra tek bir kelime bile duymuyoruz. Yine de, neredeyse 1 dakikalık bu solo, şarkının ilk dakikasından beri bahsedilen paranoyanın notaya dökülmüş hali gibi hissettiriyor.OK Computer, 12 şarkılık bir korku filmi gibi. Albüm bir araba kazasını anlatarak (Airbag) başlıyor, uzaylı istilası (Subterranean Homesick Alien), korkutucu patronlar ve bir gün kötü bir şey yaparsak hepimizi avlayacak olan karma (Karma Police), çivisi çıkmış toplum (Fitter Happier) &nbsp;ile devam edip, uçak korkusu (Lucky) ile bitiyor. Thom Yorke’un korkuları, kabusları ve paranoyaları üzerine yazılmış bu albüm hala müzik tarihinin en kültlerinden.&nbsp;İçlenmek için yalnızca aşk şarkısı dinlemek zorunda değilsiniz. 28 yaşındaysanız ve Thom Yorke’un kariyerinin en iyi şarkısını sizin yaşınızdayken yazdığını farketmişseniz; beyaz yakalılığın suratınıza tokat gibi çarptığı bir mesai gününde OK Computer dinleyerek bir sigara yakabilirsiniz.

Paranoid Android'e derin bir bakış...

Bir şarkının alışılmamış anatomisi

Hiç gitmediğim şehirlerin sokaklarında sanal tur yapmayı seviyorum. Özellikle o şehrin kimlikleşen müzik noktalarında dolaşmak, konser öncesi caddeye taşan kalabalığı ya da çıkışta atmosfere karışan mutlulukları hayal etmek favori etkinliklerim arasında. Bu haftanın konuğu olan Sima Cunningham ve Macie Stewart ikilisinin hayat verdiği Ohmme’yi daha yakından tanımadan önce onların sıklıkla sahne aldığı Şikago’daki konser mekânlarının etrafında dolaştım. Önce “Buradan düz yürü, köşeyi dönünce sağda.” diyecek kadar birbirine yakın olan Constellation ile Hungry Brain’e, sonra da “ABD'nin en iyi kulüplerinden biri” diye tanıttıkları Hideout’a uğradım. Şimdi müsaadenizle vokalist ve piyanist olarak Şikago sahnesinde tanınan iki müzisyenin Ohmme adı altında elektronik gitarla gerçekleştirdikleri sonik deneylere daha yakından bakmak istiyorum.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-09-25T06:07:14.291Z.jpeg" alt="Ohmme"><figcaption>Ohmme</figcaption></figure>Indie rock’tan caza: Aynı liseden mezun olan ikilinin tanışma hikâyesi, Sima Cunningham’ın kardeşinin grubunu dinlemeye gittiği zaman sahnede vokaliyle harikalar yaratan Macie Stewart’ı görmesiyle başladı. Marcie’den dört yaş büyük olan Sima, birlikte geçirdikleri kısa sürenin ardından beraber müzik yapmanın iyi bir fikir olduğuna inandı. Amaçları, uzun yıllar Şikago müzik sahnesinin onlara kazandırdığı doğaçlama performans tecrübesini bu sefer kendilerinin öncülük ettiği bir projede kullanmaktı. Sahip oldukları ses derinliğini, cesur gitar yürüyüşleri ve esnek vokallerle birleştirdiklerinde indie rock’tan caza uzanabilen geniş yelpazeli Ohmme grubu doğmuş oldu. Stewart’ın "Grup olmamızın tek nedeni, müzikal fikirlerin aramızdaki sıçrayışısını sevmemizden kaynaklanıyor. Bence doğaçlama müzik, bunu gerçekleştirmenin en iyi yollarından biri. Bu sayede sözsüz iletişim kurabiliyoruz.” sözleri ise bu durumun özeti.Şikago müzik sahnesi: İkilinin Ohmme ile gerçekleştirdiği müzikal yolculuğa dâhil olmadan önce Şikago sahnesine daha yakından bakmakta fayda var. Her müzik türüne ait toplulukların olduğu, müzisyenlerin bir arada üretme konusunda istekli olduğu ve her şekilde birbirlerini desteklediği bir şehir düşünün. Bu şehrin içine de 75’ten 1.500 kişilik kapasiteye uzanan ve bağımsız müzisyenlere ve gruplara kucak açmış sayısız konser mekânı yerleştirin. 10 yıldan uzun bir süredir pek çok farklı projeyle sayısız turneye çıkan Sima Cunningham ve Macie Stewart ikilisi, Şikago’yu böyle bir yer olarak tanımlayıp ekliyor: “Bu olanaklara sahip başka bir şehir olduğunu sanmıyoruz.” Bu çeşitliliğin içine müzik zevki yüksek dinleyicileri de dâhil ettiğimizde sürekli yeni projeler doğuran bir organizmayı tamamlamış oluyoruz. Hatta "keşif sahnesinin içinde keşif" diyerek ikilinin geleceğini parlak gördüğü <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmM2OGI0ZmU3NWNiMDAwODY1ZmYyMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFydGlzdCUyNTJGNmdBQ0Y1UEVpbnF4M0F6TUxqaUg5MCUyNTNGc2klMjUzRHBjSTZ4dG4xUUxPT0J4QkZjOEFSZUE="">NNAMDI</a> ve <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmM2OGI0ZmU3NWNiMDAwODY1ZmYyMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFydGlzdCUyNTJGMGc3c245NVpKOWlNS2RtSUFlYzNFNSUyNTNGc2klMjUzRE1zNDFqTVNoUjJtQ1MwZUJPYUVzVWc="">V.V Lightbody</a> isimli iki projeyi de buraya bıraktım.Pürüzlü gitar sesleri: Ohmme’ye geri dönelim. Grup, 2014 yazında kuruldu. 2016 yılında kendi isimlerini taşıyan bir kısaçalar yayımladı. İki yıl sonra Parts adını verdikleri bir uzunçalarla yavaş yavaş diskografisini inşa etmeye başlayan grup, Twin Peaks, Wilco ve Iron &amp; Wine’ın turnelerine katılarak bilinirliğini artırdı. İkili, melodik armonilerin üstüne pürüzlü gitar seslerini ekleyip tamamlayıcı vokallerini de ön planda tuttukları bir müzikal kimlik yarattı. Kate Bush, Brian Eno, Cate Le Bon ve Feist ile referans çizgisini oluşturan Ohmme, son olarak geçtiğimiz haziran ayında Joyful Noise Recordings bayrağı altında <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmM2OGI0ZmU3NWNiMDAwODY1ZmYyMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY1ZWNiQ1B1RVJSRjd2NWZESHFxT3VKJTI1M0ZzaSUyNTNEMzhJeWJhRU9TWDJJekFEUzVWamx2QQ=="">Fantasize Your Ghost</a> isimli yeni albümlerini paylaştı. Tek bir adımda deneysel topraklara giriş yapabilen Ohmme, içgüdüsel kararlarla müziklerini hissedilebilir kılabilen bir güce sahip. Bu güç sayesinde aralarında cereyan eden tüm ikilemlerden beslendikleri bir yapı var. Bu farklı iletişimi, grubun geçtiğimiz yıl gerçekleştirdiği&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNmM2OGI0ZmU3NWNiMDAwODY1ZmYyMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnlvdXR1LmJlJTI1MkZMQjk2cGpvUXJ0TQ=="">Tiny Desk Concert </a>performansında görebilirsiniz. Müsaadenizle ben Şikago sokaklarındaki sanal turuma geri dönüyorum. Ohmme size emanet.

Indie rock ile ilgili hikayeler