2007 Ağustos’u. Fransa’nın Le Puy-en-Velay şehrinin yakınında, dört haneli bir köyde tarihi bir çeşmeyi restore ederken geçen yaz tatili günleri. Çimento kararak, taş taşıyarak ve 10 kişilik ekibe arada yemek yaparak geçen üç haftanın özellikle sonlarında tek motivasyon kaynağım proje sonunda yapacağım Interrail seyahati.Projenin son günlerinde ekibin çoğunu oluşturan Japonya ve Rusya'dan gelenler, ekip lideri Eduard'la tartışıp kampı terk ediyor. Son haftanın büyük kısmını 10 kişilik restorasyonda 4 kişi çalışarak bitiriyoruz. İş biter bitmez Lyon’a uzuyorum.&nbsp;Akşamüstü şehrin en büyük garı Part-Dieu’ye varıyorum; hızla seyahate başlamak için Interrail biletini almaya gidiyorum. Niyetim Lyon’dan hızlıca Güney İtalya’ya doğru yol almak. Geceyi de trende geçirip hem zamandan hem bütçeden kâra geçeceğim. Uluslararası biletlerin satıldığı gişenin önündeki uzun kuyruğa giriyorum. Elimdeki pasaportların, dokümanların ve paraların her detayını öğrenecek kadar sırada kaldıktan sonra gişe memuru hanımefendiye derdimi anlatmaya başlıyorum. Hareketlerinin yavaşlığı ve kendine güvensizliğinden acemi olduğunu anladığım gişe memuresi, tam işlemlerimi yapıp biletleri hazırlamaya başlayacakken bir anda fikir değiştirip yerinden kalkıp içerideki ofise gidiyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Pahalıya mâl olan inat</h2>Kısa bir bekleyiş ardından geri gelmesiyle biletlerimi alacağımı sanıyorum. Ancak bana dönüp AB vatandaşı olmayanların Fransa’dan Interrail bileti alamayacağını söylüyor. Kendisiyle derin bir tartışmaya giriyoruz. Kurallardan çok emin olduğumu, istenilen Avrupa ülkesinde bilet alabileceğimi, üstelik bu biletle istediğim yere seyahat edebileceğimi anlatıyorum.&nbsp;Yönetici beyefendi gelip bana aynı şeyleri söylüyor. Burada on saniyede okuduğunuz tartışma manasız bir şekilde yaklaşık olarak yarım saat sürüyor. En sonunda kendilerinden Fransa'nın demir yolları SNCF’in Paris’teki genel merkezini aramalarını talep ediyorum. Bu talebim sonunda akıllarına açıp internetten kuralları okumak geliyor ve bana biletleri satıyorlar. Ancak bu gereksiz inat, bana çok pahalıya mâl oluyor: İtalya’ya geçeceğim treni kaçırıyorum. Lyon’dan bir aktarmayla İtalya sınırındaki Modane kasabasına gitmek ve oradan sabah ilk trenle İtalya’ya geçmek dışında şansım kalmıyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Tekrar yolda: Alpler'in eteğine kurulmuş kasabaya doğru</h2>Trene atlayıp Modane’a doğru yola koyuluyorum. Alpler'in eteğine kurulmuş kasabaya vardığımda tren istasyonunda sabaha kadar 5-6 saat beklemeyi planlıyorum. Böylece ekonomik olarak dar olan bütçemi ekstra bir konaklama ücretinden kurtarabileceğim.&nbsp;Modane’a vardığımda havayı kararmış buluyorum. Ufak bir dağ kasabasının tren istasyonunda gece rahatça yayılacak bir köşe bulup yarım saati doldurmuşken istasyonda kılıksız tipler belirmeye başlıyor. Geçici olduğunu düşünsem de koca bekleme salonunda kıyın kıyın yakınlaşmaya başlıyorlar. O noktada eşyaları toplayıp kendimi dışarı atmaya karar veriyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/2/1653386285427.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🌿 Doğanın renkleri<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İstasyondan çıkınca hemen karşıda iki otel karşıma çıkıyor; bütçeyi zorlayıp birinde kalmaya karar veriyorum. Girdiğimim iki otel de bütçemin çok üstünde fiyatlar veriyor. Böyle olunca&nbsp;“Aman be,”&nbsp;deyip istasyona gidip tekrar bekleme salonunu kontrol ediyorum.&nbsp;İstasyon, kapı duvar: Geri dönüşümde muhteşem bir sürpriz beni bekliyor:&nbsp;istasyon, kapı duvar. Sevgili memurlar kapıları kitleyip gitmişler. İstasyonun önündeki banklardan birine yorgun ve mutsuz şekilde sırtımda koca çantayla oturuyorum. Biraz da hayal kırıklığı var: "Tüm kış okuldan kalan vakitlerde çalışarak biriktirdiğim parayla yapacağım seyahatin böyle olmasını hayal etmemiştim," diye düşünüyorum.&nbsp;Gece ilerledikçe Alplerdeki Modane’ın soğuğu kendini hafiften hissettirmeye başlıyor; ben de yazlık kıyafetlerle hazırlıksız yakalanıyorum. Üç haftanın yorgunluğu, Lyon Garı'ndaki gerginlik, trenleri başkası yüzünden kaçırmak ve şimdi de Alpler'de sokakta kalmak... "Daha neler gelecek başıma?"&nbsp;diye kendi kendimi kemiriyorum.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İstasyonda kurulan arkadaşlık: fazla çadır</h2>Tam bu esnada yaşıtım üç kişilik bir grup yanımdaki banklara oturuyor. Sırtlarında koca çantalarla istasyonu göstererek İtalyanca birbirlerine laf anlatıyorlar. Birkaç dakika sonra beni fark ediyorlar. Uzaktan üçünü de boydan boya süzerek yaptığım güvenlik analizinde sonuçlar olumlu çıkınca doğrudan yanlarına gidip konuya giriyorum. İtalya’ya gideceğimi, bekleme salonuna gelen tipleri anlatıyorum. Sabaha kadar bekleyecek yerimin olmadığını, onların ne yapacaklarını soruyorum.&nbsp;5 haftadır Avrupa ve İrlanda’yı gezdiklerini, Torino’daki evlerine döndüklerini aynı tiplerden çekinip istasyondan çıktıklarını anlatıyorlar. "Biraz ileride bir alan var, çadır kuracağız sabaha kadar," diye sözlerini bitiriyorlar. "Sizin adınıza çadırlarınız olmasına sevindim," deyip tam muhabbeti kapatıyorken bir anda adının sonradan Enrico olacağını öğrendiğim ekip üyesi "Fazla çadırımız var, bize katılmak ister misin?" diye soruyor. O anda makûs talihimin döndüğü anlayıp ağzımdaki otuz iki dişi gösteren bir sırıtmayla hemen tekliflerini kabul ediyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/2/1653386231197.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🛒&nbsp;Yolda karşılaşılanlar<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Karton bardak altlığı koleksiyoneriyle Alpler'de</h2>Kamp yapacağımız alana giderken kasabada karşımıza ufak bir bar çıkıyor. Geceyi kurtaran daveti yapan İtalyan ekibe bira ısmarlamaya karar veriyorum ve bara dalıyoruz. Neyse ki bira ucuz. Biralarla beraber gelen karton bardak altlığını ben çok ıslatmadan çantaya atınca sonradan ekibin fahri animatörü olduğunu öğrendiğim Armando&nbsp;"Sen de mi koleksiyonersin?" sorusunu soruyor. Karton bardak altlığı koleksiyoneri biriyle Alpler'deki bir dağ köyünde karşılaşmanın absürdlüğünü henüz sindirememişken çantasından tüm seyahati boyunca topladığı bardak altlıklarını çıkartıyor.&nbsp;Özellikle Belçika’dan toparladığı şahane parçalar beni benden alıyor. Ben de çantamdan Le Puy-en-Velay’da pub işleten komşumuzun bana hediye ettiği bardak altlıklarını çıkarıyorum. Ardından keyifli bir takasa başlıyoruz. Koleksiyonumun hâlâ en değerli bazı parçalarını bana hediye ediyor.&nbsp;Biraları içip seyahat hikâyelerimizi paylaştıktan sonra çadırları kurmak üzere dışarı çıkıyoruz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yeniden yolda: Milano'ya doğru</h2>Çadırları kurduktan sonra üç erkek ikişer saatten nöbet tutma kararını alıyoruz. Enrico ve Armando kibarlık edip rahatça dinlenebilmem için en son nöbeti bana bırakıyorlar. Gece vukuatsız tamamlanıyor ve sabah çadırları toplayıp tren istasyonuna hep beraber yürüyoruz. Trene atlıyoruz ve Torino’ya doğru hareket ediyoruz. O esnada Sara, çantasından koca bir torba çıkartıyor. Kaşla göz arası fırına gidip o da hepimize kahvaltılık almış. Yol boyu taze çörek ve kruvasanları mideye indiriyoruz.&nbsp;Sara, yolda ziyaret edeceğim İtalyan şehirlerine dair şahane yemek önerileri veriyor. Türkiye ve İtalya'dan insanların bir araya gelmesi sonucu muhabbet ister istemez bir şekilde yemeğe bağlanıyor. Torino’ya geldiğimde onlar trenden iniyor, ben Milano’ya devam ediyorum.&nbsp;O zamandan bu zamana arada hâlâ odamın duvarında asılı bardak altlıklarına takılıyor gözüm. Her insanın başkasının Hızır’ı olduğunu düşünüyorum. Başın sıkışınca elbet yetişen biri çıkıyor yollarda. "İyi ki Lyon’da bir buçuk saat kaybetmişim de bu insanlarla tanışmışım," diyorum. Dünyanın her şeye rağmen iyi bir yer, insanların da güvenilir olduğunu hatırlatıyorlar bana duvarımdaki bardak altlıkları.

Ruta

İnat sonucu kaçırılan tren; hayal kırıklıkları; "Gaspa uğrar mıyım?" korkusuyla başlayan gecenin yeni edinilen arkadaşların çadırlarında bitmesi ve Alpler’de ansızın karşılaşılan bir karton bardak altlığı koleksiyoneri.

Yoldaki arkadaşlıklar: Alpler'in eteğine doğru

<img src="https://images.aposto.com/2022/4/5/1653056979819.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yağmurlu bir günde BerlinFotoğraf: Kerimcan AkdumanBu haftaki sayısında bizi nostaljik bir yolculuğa çıkaran <a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/ruta" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ruta</a> ile pusulamızı Almanya'ya çeviriyoruz. Yıl 2006, Berlin’de bir Interrail yolculuğundayız… Kaybedilen bir kamerayla başlayan turumuz, henüz kentsel dönüşüme uğramamış mahallelerde dolaşırken paylaşılan hayat hikâyeleri ve sosyolojik tartışmalarla devam ediyor. Berlin'deki kısa yolculuğumuz, hazır gitmişken görülmesi gereken yerler listesiyle sona eriyor.<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://apos.to/n/ruta" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone ol</a>

Editörün Seçkisi

2006 yılı — rüzgârda oradan oraya sürüklenen bir yaprak gibi geçirdiğim 6 haftalık Interrail yolculuğunun yorgunluğu, Oktoberfest’in son gününde hunharca içilen biralarla birleşince neredeyse tüm tren yolculuğunu uyuyarak geçiriyorum. Ekim ayının gece serinliğinde Berlin’e iniyorum. Tren garı Hauptbahnhof’dan hostele gitmek için otobüse kendimi zor atıyorum.&nbsp;Hostel resepsiyonunda önümde bir kız sakince işlemlerini yaptırıyor. Normalde aceleci olan ben, yorgunluktan mı, gidilecek yeni bir şehrin kalmamasından mı, bilmiyorum, sakince kızın işlemini bitirmesini bekliyorum. Sıra gelince pasaportumu uzatıyorum ve kaydımı yaptırıp odaya çıkıyorum.Girdiğim gibi güdümlü füze gibi yatağıma yöneliyorum Bu nedenle resepsiyonda önümde kayıt yaptıran kızla aynı odada kaldığımızı sonradan fark ediyorum — 6 haftadır neredeyse her gün onlarca insanla yaptığım için refleks hâline gelmiş yüzeysel hostel tanışma sorularına başlıyoruz karşılıklı. "Adın ne, nerelisin, nereden geliyorsun, ne kadar kalacaksın?" diye uzayıp giden bir silsile bu.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir oda arkadaşı: Katrin</h2>Katrin bir Alman. Ülkenin batısında adını hatırlamadığım bir şehirde sosyoloji okumuş. Yüksek lisans yapmak için geldiği Berlin’deki ilk günüymüş. Okula başlamak için birkaç hafta geç kalmış ve ev bulmaya fırsatı olmamış. Ayaküstü karşılıklı hikâyelerimizi dinledikten sonra ben yorgunluktan, Katrin de ertesi gün erkenden okula gideceğinden ranzalarımıza çekiliyoruz.Sabah uyandığımda saat 10’a geliyor ve oda boş. Hostelin altında bulunan kafeye inip hızlıca bir kahvaltı ediyorum. Vakit kaybetmeden ikinci kez ziyaret etmek için bana Interrail rotamı değiştirtecek ve seyahatimi uzatacak kadar sevdiğim şehrin sokaklarına düşmek istiyorum. Odaya gidip yanıma aldığım günlük eşyaları düzenlerken kameramın olmadığını fark ediyorum — büyük sırt çantamı tamamen boşaltmama, odanın altını üstüne getirmeme rağmen bulamıyorum.&nbsp;Kameranın kendisinden çok içinde 6 haftanın tüm anılarının olduğu kartı kaybetmenin paniğini yaşıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/2/1652786204927.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">📸&nbsp;Berlin manzaraları<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir soru işareti: Kayıp kamera</h2>Hızlıca kafamdan filmi geri saymaya başlıyorum. En son kamerayı nerede kullandım, nerede düşürmüş veya çaldırmış olabilirim hatırlamaya çalışıyorum. Aklıma gelen ilk ihtimal tren oluyor. Hemen üzerime bir şeyler geçirip sokağa çıkıyorum. İstikamet, Hauptbahnhof. Dev gara girer girmez danışma masasındaki adama olayı anlatıyorum. Kafam nasıl kamerayı bulmaya odaklandıysa sağındaki solundaki çiziğe kadar detay veriyorum.&nbsp;Görevli, tüm soğukkanlılığıyla bir form uzatıp bilgilerimi, olayın yaşandığı tahmini zamanı, tren bilgilerini ve kamera detaylarını yazmamı istiyor. Formu teslim ettiğimdeyse o dönem seyahatlerimde cep telefonu kullanmadığım için ertesi gün gelip bilgi alabileceğimi söylüyor.Umutsuzca dışarı çıkıyorum. 6 hafta boyunca Avrupa’nın en riskli sokakları, en izbe barları, en dağılınmış sarhoşlukları dahil her yerden kazasız belasız kurtulan kamera, Almanya’da bir hızlı tren yolculuğunda uçup gidiyor. Kendime o kadar sinirleniyorum ki bir boşluk bulup kendimi tokatlamak istiyorum. Keyifsiz bir şekilde tüm gün kendime söverek Berlin sokaklarını arşınlıyorum. Akşam hostele gelip erkenden cenin pozisyonunda yatıp uyuyorum.&nbsp;Ertesi gün bir umut sabahın köründe danışma masasının önündeki sıradayım. Her soru soran, masanın önünde saatlerini geçiriyor gibi geliyor. Zamanın göreceliliği üzerine yüksek lisans tezi olabilecek anlar yaşıyorum. Sonunda sıra bana geliyor. Görevliye durumu anlatıyorum. Doldurduğum formla ilgili belgeyi buluyor. Birkaç yere telefon ettikten sonra kafayı kaldırıp bana en istemediğim cevabı veriyor ve öleceğini bildiği hastanın başında bekleyen yakını gibi geçirdiğim bir gün ve bir gece sonunda haberi alınca gözlerim doluyor. Garın önünde bir banka çöküp hüngür hüngür ağlıyorum.&nbsp;Aklıma Oktoberfest’in çıkışında kendi kendime söylediğim “Ulan şu kartı kameradan çıkartsam mı? Başına bir şey gelirse Almanya’nın ortasında ağlarım,” lafı geliyor. Kendime okkalı küfürler etmeye devam ediyorum. Almanya, acı vatan oluyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/2/1652786244930.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🌧&nbsp;Yağmurlu bir günden Berlin<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir teselli gezisi: Kreuzberg'de dürüm-ayran</h2>Kendimi toparlayıp yüzümü yıkayıp teselli aramak için kendimi sokaklara vuruyorum. Acımı dindirmek için gördüğüm ilk bara girip&nbsp;“Hey, barmen! Bana en sert içkini hazırla,”&nbsp;demek istiyorum ama planladığımdan uzun süren Interrail maceramda kalan mikroskobik bütçe ancak Kreuzberg’de dürüm-ayrana izin veriyor.&nbsp;Neyse ki çay, ikram. Karnımı doyurduktan sonra İstanbul’da kamerasını ödünç aldığım arkadaşımı arayıp haberi utanarak veriyorum. Kameranın emanet olması gibi unutulan bir de detay var.&nbsp;Sokaklarda havayı karartıp marketten en ucuzundan 2 bira alıp hostele varıyorum. Hostelin önündeki masada mahalle muhtarı edasında, gelene geçene bakıp bira içerken Katrin geliyor.&nbsp;"Ne yaptın, ne ettin?"&nbsp;diye konuşmaya başlıyoruz. Başıma gelenleri anlatıyorum. Gülüyor ve okula geç gelme nedeni olan 3 aylık Brezilya seyahatinin dönüşünde kamerasını içindeki hafıza kartıyla kaybettiğini anlatıyor. Amazon köylerinden, büyük şehirlere geçen, onlarca insanla tanıştığı 3 ayın tüm görüntülerini kaybetmekten bahsediyor. Açıkçası itiraf etmeliyim: Kıyaslayınca acım biraz hafifliyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/2/1652786297694.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🚂&nbsp;Yolculuk esnasında<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İki kamerazede: Ağlama dindiren muhabbet</h2>İki kamerazede, eldeki az sayıda bira bitince henüz hipster istilasına uğramamış, mutenalaştırılmamış, işgal evleriyle dolu Prenzlauer Berg sokaklarında bar aramaya başlıyoruz. Uygun bir bar bulup hemen çöküyoruz. Kameralarla başlayan muhabbet koyulaşıyor.&nbsp;Katrin, Brezilya’ya gitmeden önce uzun zaman beraber olduğu Türk erkek arkadaşını anlatıp Türklere has anlayamadığı bazı hareketleri bana açıklattırıyor. Sonrasında sırf eski erkek arkadaşı yüzünden Almanya’daki göçmenlerin entegrasyonuyla ilgili yüksek lisans yapmaya karar verdiğini anlatıyor.&nbsp;Almanların entegrasyon politikalarındaki hataları ve doğruları tartışıyoruz. Oradan laf dönüp dolaşıp Fatih Akın ve filmlerine geliyor. Ukalaca uzmanlık alanlarımdan biri olduğu için tüm filmografisinden örnekler vererek Almanya’daki Türk toplumunu konuşmaya başlıyoruz. Kısa ve Acısız’ın göçmen dünyasını tasvirinden başlıyoruz. Duvara Karşı’nın nasıl muazzam bir eser olduğu konusunda hemfikir olduktan sonra muhabbet Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul’a geliyor.&nbsp;Eski manitasıyla tüm Akdeniz ve Ege hattını gezdiğini, hatta Eskişehir’i bile gördüğünü ama İstanbul’u filmden sonra görmek için can attığını anlatıyor. Filmdeki müzisyenlerden bildiklerimi anlatıyorum.Muhabbet ederken hostelde çalışan/yaşayan ve o akşam ahbap olduğum bir elemana rastlıyoruz. O da bize katılıyor.&nbsp;Barın kapanma saati geldiğinde 3 silahşörler olarak hostele yollanıyoruz. Muhabbet o kadar güzel ki o gün garın önünde hönküre hönküre ağlayan adam ben değilim sanki.&nbsp;O gece kafama kazınıyor: İyi insanların birbirinin sıkıntılarını hafifletmek için aynı yerde doğmaya, aynı dili konuşmaya ihtiyaç duymuyor. İnsanlığın ortak dili başka.

Interrail ile ilgili hikayeler