Longyearbyen’de yeni gün doğuyor. Aslında batar gibi yapan ve yalnızca ufkun biraz altına inen güneş sayesinde havanın pek kararmadığı gece, bir tül perde gibi ortalıktan kalkıyor. Karla kaplı dağlar önce gri-mor arasına sonra sarıya, sonra beyaza dönüyor.Kahvaltı ederken otelin duvarında asılı olan kutup ayısı postu dikkatimi çekiyor. Svalbard’da neredeyse her doldurulmuş veya postu kullanılan ayıların yanında ölüm tarihi ve vurulma nedeni yazıyor. Kimisi uyarı atışlarına rağmen insanlara yaklaşmaya devam ettiği için, kimisi kanser gibi acılı hastalıklara yakalandığı için vurulmuş. Son yıllarda bu sayı oldukça azalsa da bir ayı vurma durumunda ciddi bir soruşturma ve gereklilik araştırması yapılıyor. Postun yanına gidiyorum ve hep merak ettiğim bir şey kontrol ediyorum. Dev pençeleri elime alıp büyüklüklerini kontrol ediyorum. Neredeyse kafam genişliğinde pençelerden buz üstündeki o kusursuz yürüyüşü destekleyen uzun tırnaklar çıkıyor. Sanki ayıyla tokalaşır gibiyiz.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875359412.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🤝<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Uğur ile güne Svalbard Müzesi'nde başlamayı planlıyoruz. Longyearbyen’i uçtan uca geçen ve toplamda 10 dakika yürünen ana caddeden geçiyoruz. Yan sokaklardan bir yerlere yetişmeye çalışanların çıkarttığı kar motoru sesleri var. Sabah trafiği dünyanın her yerinde olan kaçınılmaz bir gerçek&nbsp;diye düşünüyorum. Yürüyüşün sonunda müzeye varıyoruz. Müze girişinde banklar ve açık raflar var. Çoğu mekanda olduğu gibi burada da ayakkabılar çıkıyor. Kömür ocaklarında çalışanların mekanlara girerken ayakkabı çıkartmasıyla başlayan bu gelenek Svalbard’da hâlâ devam ediyor. Otellerden müzelere, neredeyse her mekanda ayakkabı çıkartıyorsunuz.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875772550.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Longyearbyen<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Müze oldukça geniş alana kurulmuş bir mekân, içeride Svalbard ile ilgili neredeyse her şey var. Ancak girişte ilgimi bölgeye gelen ilk insanların kullandıkları kıyafetler çekiyor. Kuzey kutup dairesinin tepesinde yer alan, neredeyse çoğunlukla donmuş denizle çevrili bu ada grubuna yüzlerce yıl önce varan ilk insanlar -50’lere varan hava sıcaklılarından nasıl korunmuşlardı diye incelemeye başlıyorum. Yün kıyafetler, kürkler, kat kat giyilen ceketler ve kilolarca ağırlığı olan kalın botlarla burada keşif yapan insanlara saygım tekrar arşa çıkıyor. Bizler en ileri teknik kıyafetlerle, botlarla bile yer yer soğuğa karşı direnç gösteremezken geçmişteki insanların kısıtlı imkan ve teknolojiyle yaptıklarını aklım almıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875482850.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Svalbard Müzesi'nde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Müzenin önemli bir kısmı da hayvanlara ayrılmış durumda. Sadece kara canlıları değil deniz canlıları da Svalbard için önemli bir unsur. Bunun en başında balina avcılığı&nbsp;geliyor. Şu anda yasak olsa da bölge zamanında önemli bir balina avcılığı merkeziymiş. Norveç Krallığı’nın Güney Avrupa’ya sattığı balina yağı ile aydınlanan şehirler modern dünyanın yeni fikirlerinin doğduğu noktalar olmuş. Müzede Svalbard’a dair ne varsa inceliyorum. Açıkçası bu kadar ücra bir noktaya yerleşen insanlığın adaptasyon gücüne büyük bir saygı duyuyorum. Hiçbir fazlası olmayan, hatta bir çok canlıya göre çok daha kırılgan olan insan türünün dünyada tutunabilmesinin en temel nedeninin adaptasyon oluşu her defasında beni şaşırtıyor. Öte yandan yaklaşık 100-150 yıl önce para kazanmak adına ülkelerinden kopup bu buzlu dünyadaki madenlerde hayat kuran insanların çaresizliklerini düşünüyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875758157.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kar motorları<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu düşünceler içerisinde müze gezisini tamamladıktan sonra Uğurla dışarı çıkıyoruz. Hava -20 derece olsa da güneş bulutsuz mavi gökyüzünde asılı duruyor. Pek bir ısıtma fonksiyonu olmasa da en azından tepemizde olduğunu bilmek güzel. Biraz şehrin dışına doğru yürümeye başlıyoruz.Solumuzda Longyearbyen’in kurulduğu ufak körfezin devamı uzanıyor ancak donduğu için karşı tarafa insanlar kar motorlarıyla geçiyorlar. Sağımızda bir köpek çiftliği var. Kar motorlarının yaygınlaşmasıyla kullanımı azalsa da köpek kızakları hâlâ önemli bir ulaşım unsuru Svalbard’da.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875822842.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Köpek kızakları<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Yaklaşık yarım saat sonunda şehrin sınırını gösteren kutup ayısı tabelasının önüne geliyoruz. Bu noktadan sonrasına silahsız geçmememiz gerekiyor. Tabelanın üstünde Norveççe “Svalbard’ın her yerinde var.” gibi bir uyarı yazıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1664875888649.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Burası onların toprakları, bizler sadece misafiriz. Ancak dünyanın en yıkıcı misafiriyiz. Evlerine yerleştiğimiz tüm canlıları yavaşça evlerinden edip bir de soylarını tüketen garip bir misafir türü. Uğurla şimdi kutup ayısı gelse ne yaparız sorusuna komik cevaplar verirken geri dönüşe geçiyoruz. Dünya üzerinde yaşayan en büyük ayı türünden kaçmak adına Zihni Sinir Proceleri üretirken yol bitiyor ve az da olsa insanlar arasına, Longyearbyen’e dönüyoruz.

Ruta hayatını genelde yolda geçiren ve not tutmak yerine fotoğraf çeken bir adamın seyir defteri.

Seyahat anıları üzerine bir yayın. 

Ruta

🛷 Longyearbyen’de doğan bir gün

It's late afternoon, we are on the winding roads of Morocco that are long enough for us to lose track of time. The North African sun is nearing the end of its shift. We are entering a town of two-story buildings with brown and yellow tones. It is as if suddenly the hustle and bustle that dominates Morocco disappear as calmness descends upon us.The city of Merzouga has a gate that looks like a filter. We have nothing to do in the city - we are heading to the Sahara, the largest desert in the world. We continue on from the city center and after a short journey, we reach the area in the desert where we will camp. We leave our stuff in the tents and head out. We are late for the most important appointment of the day, we realize that we have overstayed our last break. With quick steps that become 2-3 times more tiring than usual, we climb a sand dune and watch an exquisite sunset. We are surrounded by the perfection of nothingness.The weather suddenly turns cold and we retreat to the tents, tired. After a mediocre dinner of touristy tricks, the team of desert explorers is ready for duty with only one missing member - Sinan asks to be excused from duty due to fatigue. With&nbsp;Cihan and Burak, we walk to a sand dune near our camp. Darkness over us is gigantesque and that darkness reveals an uncountable number of stars. We sit somewhere between the stars and the sand, mesmerized.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658933879709.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The perfection of nothingness<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Desert chatter</h2>We are deeply moved when we look at the stars today, even with the advanced power of observation and space science, what must have the ancient peoples felt? Did they realize that our existence is as significant as a grain of sand from the desert they were standing on? We talk about the strong relationship that ancient societies formed with the desert. At some point, we realize that we are entering a bottomless subject like infinite space.Limitless spaces lead to endless topics. "Is finding the meaning of life as difficult as searching for one grain of sand in the desert? Or is life about enjoying all the grains of sand?" We leave philosophical questions behind, we are too old to spend the night in the desert with questions we can't answer. The subject turns to a middle-aged woman we met at dinner who told us that she had been staying alone for weeks in this makeshift camp in the desert. We have fun fabricating stories about how she might be a secret service agent. We take photographs of the stars. We walk up to the sand dunes that are surrounding us and watch desert laborers nibbling on grass, the camels. At some point, one gets used to seeing in the dark - just as one gets used to the desert cold at night.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658933897927.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">After dark<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">I am reminded of Saint Exupéry's Little Prince:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">&nbsp;"I wonder,” he said, “whether the stars are set alight in heaven so that one day each one of us may find his own again..."</blockquote>I look at the stars but they seem so far away. Therefore, I contemplate, "We can all take a dune each and squat here." Plus, the view changes every day.The endless dilemma of travel appears once more.&nbsp;The clash between the need for sleep that comes with the tiredness of the whole day, and the feeling that I can't miss anything in my limited time here. After enjoying the night in the desert a little more, we return to our tents.A few hours later, I wake up to the bitter sound of the alarm. The ice-cold doesn't seem appealing from under the blanket. But I use my same old mantra to get myself up: "When else are you going to watch the sunrise in the desert?"I wear the warmest clothes I have. I climb a dune that's close to the camp. The team quietly gathers. An employee of the camp that's walking a camel comes up to us. We are waiting for the coquettish sun to finally come up from behind the hill. The people who froze all night to snap photos of the stars and chit-chat are desperately waiting for the sun and its heat. The morning frost is so chilling that I consider hugging the ruminating camel sitting next to us to warm up. While I am waiting, I ask the young Berber questions to pass the time:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">- What is the name of the camel?- Camel</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658933927354.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A journey in the desert<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">The conversation doesn't hold in the face of such certainty. The sun finally rises. Our bones warm up.&nbsp;I understand the relationship that people who live in the desert have with the sun. Bedouin employee takes the camel to graze on grass. We go for breakfast. In a little while, the weather is hot enough to walk around in shorts.As we leave Merzouga behind, I jot down in my notebook:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">The desert leaves behind an unerasable feeling. You remember your nothingness. The peace of non-humanity, together with the broad horizon of the desert makes you realize you are no different than the sand you step on.</blockquote>

Ruta is the logbook of a man who spends his life mostly on the road and takes pictures instead of taking notes.

What the desert brings up as the galaxies hover above us.

A desert night in Morocco

Travel at extraordinary times leads to extraordinary moments. Traveling across continents in March 2020, when the world was struggling with an unknown virus, was ambitious enough, but traveling to Japan set the bar even higher. The first wave of the Covid-19 virus spreading from Asia was just entering Japan, and tourists were starting to leave the country. As a person who doesn't like to break plans, I decided to make this trip not only in opposition to the virus but also to the fear hanging in the air. Masks and disinfectants suddenly became my companions. A new system of travel was being established.After Osaka&nbsp;and&nbsp;Hiroshima, I set my sights on Kyoto. The first thing I noticed in the country was that the streets famous for their crowds were deserted. It was not only the crowds of tourists that disappeared, the Japanese, already known as a timid and cautious nation, preferred to stay at home. Since they hadn't started working from home yet, they established a routine from home to work and from work to home without socializing. What could be described as a shortcoming for a first-time visitor to the country became an advantage since this was my second time in Japan. I didn't have to wait for seats in restaurants, I didn't have to wait in long lines, I traveled on quiet trains and wandered peacefully around places I wouldn't normally get to see empty.To take advantage of the situation, I take a morning in Kyoto to visit the Arashiyama bamboo forest.&nbsp;To cement my status as a privileged tourist, I enter a kimono rental shop before going in. The process is quite elaborate. Even with help, it takes a lot of time and effort to put on the kimono. Finally, I am back on the streets in a red and navy-blue kimono, but there is a small problem: I am not used to walking in flip-flop clogs. As I get closer to the bamboo forest, I get used to walking in a kimono and flip-flops. I slow down a bit and start to take smaller steps. The outfit forces me to calm down. It allows me to stop walking like I'm rushing and enjoy the journey.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658996042905.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">As I calmly move into the forest, two Japanese women in kimonos appear in front of me. They walk with graceful steps. Apart from the electronic gadgets on us, we’re just like the people in Kyoto hundreds of years ago. I follow them into the forest. The tall bamboos are even greener because of the morning rain.I walk calmly through the mystical forest and enjoy nature. The Japanese concept of shinrin-yoku&nbsp;comes to mind. This concept, which can be briefly translated as forest bathing, actually means healing spiritually and physically by integrating with nature and connecting with it. At that moment, my shrinking steps and the empty forest do just that. I am isolated from the chaotic world, unaware that the whole world is about to change. Somehow, I am cleansed of any disturbances. My mind floats in a peaceful space. Even though the process takes a very short time, I come back down to earth with great energy. I wander a little more in the forest, watching a few tourists and the Japanese people.Everyone will have many stories to tell about the virus. &nbsp;Mine comes from an unexpected place. The virus introduces me to the healing power of taking refuge in nature. With small and calm steps, I begin to make my way back from the forest. I say goodbye to the giant bamboos and thank them for the fairytale moment. On the way, I think about the evolution of an ordinary tourist visit into an extraordinary personal experience. Time to go back through the time tunnel. Each layer I take off in the booth of the kimono rental shop represents a century that brings me to the present. As I tie my shoes, I land in the present, and when I step outside, it's pouring. The wonderland I fell into one morning in Kyoto is coming to an end. I take out my umbrella and step onto the sidewalk to find a new adventure.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/4/1658996276707.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

A morning in Kyoto

I am not yet fully awake. I take the elevator down to go to the buffet near my hostel which doesn’t serve breakfast. The lobby is populated by people trying to get stuff done on their computers, young travelers asking about rewarding experiences to the receptionist, the woman whom I decide is the manager of the hostel from watching her ordering people around for the last couple of days. Even though the individuals change, the roles remain the same, a morning just like any other… I nod to the fellow patrons who have extended their trips like I have as I see myself out. Chaotic Mexico City has its own unique air and scent. The traffic on the main avenue where I am is quite calm. I think the avenue that is usually filled with claxon noises and a sea of exhaust has not yet started its day.As I leave the hostel, I take a look around as if I am trying to decide on something important. In fact, I know where I’m going, what I’m eating. I will eat a hot cheese and meat sandwich and drink some juice at the buffet that’s about 400 meters away, and get coffee from the cheap place. I like creating routines in the cities where I stay for a while. It enforces my bond with the city. At the same time, I love the irony that I was traveling to escape my routines in the first place. The grass is always greener.I smell something familiar on the way to the buffet. It’s a smell I am familiar with from Istanbul, but I can’t quite place it. I sit down on a sidewalk stool at the buffet and my brain starts working as I take my first few sips of juice. I notice two people dressed as cowboys a few stools away, with horses right behind them. As I start to wonder what they are doing in the middle of the city, I see hundreds of horsemen touring the avenue. I then name that familiar smell, horse feces,&nbsp;a smell that I remember from the Prince’s Islands of Istanbul.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658920314567.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">I quickly devour my sandwich and start wandering around the avenue. I learn that on the third week of November, people come from all over Mexico to the capital to celebrate the revolution and that they are waiting for the parade in the biggest plaza of the city. Men and women are dressed in beautiful local clothing. From in between the most beautiful, well-kept horses, a young man calls out to me as I wander among the horsemen. We start a conversation with my broken Spanish and his broken English. This is how I meet Angel, whom I learned came from the&nbsp;Tlaxcala region. He tells me that they came to celebrate the revolution as a family and introduces me to his whole family. Then he asks if I want a ride and puts me on his horse. All of a sudden, I find myself riding around the streets of the capital among the traditionally dressed Mexicans. After a while, Angel hands over the horse's bridle to me and disappears. We are left alone with “Turbo”, with whom I wander back and forth on the street. Meanwhile, other horsemen from other regions come along and we take pictures together. They seem happy about a "gringo" plunging into the middle of the revolution celebration on horseback.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658920346431.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">In a little bit, Angel returns with an opened cardboard juice box and hands it to the horse. "Vodka," he says, laughing when he notices me trying to figure out what it is. "A good morning," I say to myself. When traveling, a person doesn’t know they will remember a moment for a lifetime while it’s still happening. But this moment is the opposite because everyone would know that they will remember the moment they drank vodka with traces of fruit juice among Mexicans in traditional clothes celebrating the revolution in Mexico City – on a horse. As we sip more vodka, we start shouting Viva Zapata. There is a sense that if I continue drinking and riding for a little longer, I might receive honorary citizenship. After a while, I look at my watch and realize that I have a meeting to catch. It's time for me to come back from being Lucky Luke to my real life. I say goodbye to Angel and his family, stroking Turbo's head and thanking him. While I was thinking I woke up to an ordinary morning, I mingle with people trying to catch up on the streets of the giant metropolis with a smile on my face with this strange memory presented to me by Mexico City.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1658920361324.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

An adventurous breakfast in Mexico

Karşımızda dikilen tepeyi arkamızdan atlı kovalıyor gibi tırmanıyoruz. Acelemizin nedenini bilmiyoruz. Günün batmasına daha var. Hava yağışsız ve şubat ayında olduğumuzu düşününce gayet açık. Üstelik yer, mevsim şartlarına göre kuru bile sayılabilir. Ancak galiba hepimiz karşılaşacağımız manzarayı merak etmekten birbirimizi gaza getiriyor, koşturuyoruz. Derdimiz Van Gölü’ne tepeden bakan Altınsaç Kilisesi’ne&nbsp;varmak.Araba bir noktaya kadar geliyor. Önce Süleyman ardından Afif tüm denemelerine rağmen çamurlu zemini geçemiyorlar ve arabayı yerçekiminin etkisiyle biraz daha geriye alıp uygun bir yere bırakıyoruz. Ardından da kiliseye tırmandığımız tazı yarışı başlıyor. Arada dinlenmek için arkamıza dönüp, yukarı doğru her adımımızla güzelleşen manzarayı izliyoruz.Aslında varmaya çalıştığımız yer Altınsaç Kilisesi olarak geçse de asıl ismi Aziz Tomas Manastırı. İnsan gölün görkemli manzarasını gördükçe manastır inşa etmek için ne kadar doğru bir yer seçildiğini anlıyor. Yapıya yaklaştıkça heyecanımız yerini hayal kırıklığına bırakıyor. Bakımsızlıktan ve defineci yağmasından paramparça olmuş bir eserle karşılaşıyoruz. İçerisinde ineklerin uyuduğu, definecilerin delik deşik ettiği 1000 yıllık duvarlar adeta son güçleriyle ayakta kalmaya çalışıyorlar. Karşımızda Anadolu’nun İslami olmayan mirasına sahip çıkamayışımızın başka bir canlı örneği duruyor.Kafamıza çökmesinden korkarak içeri girip bir umutla içeride ne olduğuna bakmak istiyoruz. İçeride yatan inekler pek umursamadan hafifçe kafalarını çevirip bize bakıyorlar. Tavanda sıva namına bir şey kalmamış, duvarların çoğu içeride yakılan ateşten dolayı is tutmuş. Yüzlerce yıl beraber yaşadığımız komşularımızın ibadethanelerini bu hoyratlıkla yok etmemiz içimizi acıtıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658820873026.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aziz Tomas Manastırı ve Van Gölü 📸: Kerimcan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Aziz Tomas Manastırı uzaktan daha güzel. Uzaklaştıkça insan hasarı daha az görünüyor. Genel manzara adeta yaranın üstüne yapıştırılan bir bant gibi kusurları örtüyor, yara hiç yokmuş gibi davranmamızı sağlıyor. Güneş batarken Yaşar Kemal’in&nbsp;"Dünyada hiçbir göl, hiçbir deniz, hiçbir su Van Gölü’nün maviliğinde olamaz. Masmavi… deli eden bir mavilik” diye anlattığı gölün mavisi iyice koyulaşıyor. Gök şubat ayında ne kadar dönebilirse o kadar kızıla dönüyor. Binlerce yıldır yaptığı gibi Aziz Tomas Manastırı güneşi uğurluyor - daha ne kadar süre uğurlayabileceğini bilmeden... Güneş batar batmaz hava ayaza dönüyor. Geldiğimiz gibi hızlı adımlarla arabaya iniyoruz. Kısa süreli ayaz arabayı yukarı çıkartmayan çamuru bile sertleştirmiş. Doğunun havası bize cömertlik göstererek mevsim normallerine dönüyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658820890330.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🤳 Kerimcan, Aziz Tomas Manastırı ve Van Gölü'nün maviliği<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Van'ın merkezine dönüyoruz. Biraz ısınma, biraz dinlenme. Bu kadar tarihi bir kentin merkezinin bu kadar ruhsuz oluşu; Urartuların eski başkenti, güneşin kenti Tuşpa’nın mirası üstünde oturan bu kentin geçmişinden kopukluğu canımı sıkıyor. Akşam hafif bir yemek, sonra birkaç saatlik uyku molası veriyoruz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">🌌 Samanyolu Avı</h2>Gece acı acı çalan alarmla en kalın kıyafetlerimizi giyip, Afif ile buluşup yeniden arabaya atlıyoruz. Gündüz fotoğraf çekmek için eline telefonunu bile almayan Süleyman’ın mesaisi başlıyor ve Van kırsalında Samanyolu avına çıkıyoruz. Süleyman yaptığı araştırmalardan sonra en iyi görüntüyü Van-Hakkari yolundaki Zernek Barajı&nbsp;civarında elde edeceğine kanaat getiriyor. Birkaç farklı noktayı denedikten sonra yerimizi buluyoruz ve zaman yolculuğumuz başlıyor.Yıldızları izlemenin en güzel yanı insana dünyevi dertlerinin hafifliğini hatırlatması. İzlediğimiz çoğu yıldızın aslında artık evrende olmadığını düşününce bizim kafaya taktığımız şeylerin ufaklığını anlıyorum. Astro fotoğrafın insana görsel haz dışında sağladığı rahatlamalardan biri de budur diye düşünüyorum. Gece yıldız çekmek zor iş, hele soğukta daha da zor. Kısa sürede soğuk hava ve esen sert rüzgar yüzünden pes edip arabaya geçiyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658820793246.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Zernek Barajı'ndan Samanyolu'na 📸:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suleymanvisuals/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Süleyman Akgüneş</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suleymanvisuals" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Süleyman</a> dışarıda büyük bir tutkuyla tripodun başında farklı ayarlarla en iyi Samanyolu görüntüsünü yakalamaya çalışıyor. Dünyanın tutkularının peşinde giden insanların yüzü suyu hürmetine döndüğünü düşünüyorum. O insanlar ki hayatlarını, zamanlarını, enerjilerini en önemlisi zihinlerini feda edip karşılıksız şekilde dünyaya ilgilendikleri o “şeyi” sunuyorlar. Sonra o gelişip bambaşka “şeylere” eviriliyor. Tutkulu bir insanı önünde hiçbir setin duramadığı güçlü bir sele benzetiyorum. O güç birçok insana dünyayı değiştirebileceği inancını veren his belki de.Arabada sıkılınca Süleyman’a yarenlik etmek için dışarı çıkıyoruz. Bu esnada tepemizde adeta yıldızlardan bir yorgan var. İçimden Van Gölü’ne övgüler düzen Yaşar Kemal'in neden bu semaya da satırlar adamadığını düşünüyorum. Süleyman mutlu. Tertemiz bir gök altında sevdiği şeyi yapıyor. Zernek Barajı’nın durgun sularını izlerken arkamda bir deklanşör sesi duyuyorum. O anda binlerce yıl önce sönen binlerce yıldızla aynı kareye girdiğimi anlıyorum. Zamanda yolculuk yapmanın belki de tek yolunu buluyoruz: Doğu Anadolu’nun soğuk bir köşesinde binlerce yıllık zaman dilimini tek karede toplamak.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658820510003.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kerimcan'ın zaman yolculuğu 📸:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suleymanvisuals/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Süleyman Akgüneş</a>

Yok olan Aziz Tomas Manastırı, Van Gölü'nün nefis manzarası, Zernek Barajı'nda Samanyolu avı

🌠 Van'da Zaman Yolculuğu

Henüz Fatih unvanını almamış olan 2. Mehmet’in döktürdüğü dev toplar Konstantinopolis’in kalın duvarlarını döverken sur içinde Emmanouíl Phokás kara kara ne yapacağını düşünüyordu. Doğu Roma İmparatorluğu tarihin tozlu sayfalarına karıştıktan sonra tası tarağı toparlayıp Kefalonya’ya yerleşmeye karar verdi. Çocukları burada büyüdü, ailesi genişledi ve Ioánnis adında bir torunu oldu.&nbsp;Gün geldi, denizciliğin tüm meziyetlerini küçük yaşta öğrenen bu toruna Akdeniz yetmez oldu. Uzak deryaları keşfetmek için dönemin en büyük iki deniz gücünden biri olan İspanya’nın himayesine girdi,&nbsp;Juan de Fuca adını aldı ve hızla yükselerek kendi filosuna sahip oldu. Atlas, Hint yetmedi, Pasifik Okyanusu’na kadar gitti. Gün geldi bir adaya ayak bastı. O ada yüzyıllar sonra Vancouver Adaları, ayak bastığı ve mürettebatıyla uzun bir keşfe çıktığı yürüyüş hattı ise Juan de Fuca olarak anılmaya başlandı.Onur ve Renata’nın Kanada’da tanıştığımız günden beri "Yürümemiz lazım" dediği Juan de Fuca yolu için çantaları hazırlarken aklımdan bu hikâye geçiyor. Yüzyıllar önce kökü İstanbul’a dayanan bir Rum gemicinin İspanyol himayesinde gittiği yerlerde yürüme fikrini düşünüyorum. Diğer yandan da evin zeminine dizdiğimiz onlarca parça eşyayı nasıl çantalara yerleştireceğimizin telaşındayız.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658230190873.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Kerimcan Akduman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">47 km’lik Juan de Fuca ağırlıklı olarak ormandan geçen, arada sahile bağlanan bir yol. Bazı kısımları gelgit nedeniyle gün içinde kapansa da baharda yürüyeceğimiz için toprak kayması gibi bir risk bulunmuyor. Ancak baharın getirdiği başka bir risk var. Tüm kış süren güzellik uykularından uyanmış kara ayılar ve çok nadir olsa da dağ aslanları, yani pumalar. Bu nedenle tüm kamp malzemelerinin yanında bir de ayı spreyi taşıyoruz. Gerçi ayı gelse ya altımıza edeceğiz ya da kalpten mortu çekeceğiz ancak biz yine de önlemimizi alıyoruz. “Ayının çaresi sprey, pumanın ise dövüşmek” diye uyarıyor Onur hazırlanırken.Hazırlığın en önemli kısımlarından biri de yemek alışverişi. Konserve veya normal paketli gıdaları taşımak çok ağır olacağı için bu tip yürüyüşler için özel hazırlanmış ve çok az miktardaki sıcak suyla pişebilen kuru gıdaları tercih ediyoruz. Kanada’da bu tip yürüyüşler yapmanın en güzel tarafı ise su kaynaklarının bolluğu. Çok su hesabı yapmaya gerek kalmadan, ufak bir su filtresiyle tüm kaynaklardan temiz su elde etmek mümkün.Sabah çantaları doldurup, arabaya atlayıp Juan de Fuca’nın başlangıç noktası olan China Plajı’na doğru yol alıyoruz. Yolda dev bir süpermarketten kuruyemiş almak için durduğumuzda ben içi çedarlı sosislere karşı koyamayıp Renata ve Onur’u ben taşırım diye ikna ederek bir paket alıyorum. 2 saatin sonunda öğleden sonra China Plajı’na arabayı park ediyoruz. İlk gün Bear Plajı’na kadar 9 km’lik, orta zorlukta bir parkurumuz var. Ormana dalıyor, yürüyüşe başlıyoruz. Artık 29 km’ye kadar parkurdan çıkış yok.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658230223310.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Kerimcan Akduman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Önce Mystic Plajı’na varıyoruz ki bu ilk iki km’yi bitirdiğimize işaret ediyor. Hava kararmadan Bear Plajı’na varmak için hızlanıyoruz. Onur’la ikimiz her gördüğümüz ışık huzmesi veya her manzarada durup fotoğraf çekmek istesek de Renata oymak başı rolünü üstlenip kırık Türkçesiyle “Hadi, hadi!”&nbsp;diye bizi yine yola devam ettiriyor. İne çıka, hafif çamurlu zeminde, arada kayarak kilometreleri aşıyoruz. Molalarda yanımızdaki enerji jellerinden güç alıyoruz. Akşam gün batmadan önce Bear Plajı indiğimiz yamacın sonunda beliriyor. Onur daha önce Juan de Fuca’yı yürümüş olmasına rağmen en az bizim kadar heyecanlı. İlk günü sakatlık yaşamadan, düşmeden veya ayılarla karşılaşmadan bitiriyoruz.Sahile varınca ilk işimiz çadırları kuracak alanları belirlemek oluyor. Gelgiti de hesaplayarak çadırları kuruyoruz. Ardından o akşam yiyeceklerimizi ayırıp diğer yiyecekleri uzaktaki yüksek bir ağaç dalına asıyoruz. Normalde Kanada Milli Parklarında bu yiyecekler için ayıların açamayacağı kilitli dolaplar var ama aramaya üşenince işi doğal yollarla hallediyoruz.Sıra ateş yakmaya geliyor. Onur bu işle ilgilenirken ben odun toplamaya çıkıyorum. Muhteşem bir gün batıyor. Ateşi yakıp odunları istifleyince gün batımını izlemeye başlıyoruz. O anda gün boyu zaman zaman sövülen yorgunluk, inilip çıkılan yokuşların zorluğu, ayak takılan, sendeleten ağaç kökleri, üzerlerinden atlanılan yere düşmüş kütükler sadece güzel anılara dönüşüyorlar.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658230302771.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Kerimcan Akduman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Günü batırınca karınlarımızdan gelen gurultulara teslim olarak yemek hazırlamaya başlıyoruz. Çöplere taktığımız sosisler ateşte kızarmaya başlıyor, yanına da makarna yapıyoruz. Onur'la yola çıkmadan 3,5 saat harcayarak hazırladığımız mp3 listesi fonda çalıyor. Renata’ya sevdiğimiz Türkçe şarkıların tercümelerini yapıp eğleniyoruz. Ateşin büyüsü ve avcı toplayıcı toplumların neden ateşe taptıklarını böyle zamanlarda tekrar tekrar anlıyorum. Adeta gözümü alamıyorum. İlk gün yorgunluğundan ve ertesi gün rotanın en kazık parkurunu yürüyeceğimiz için erken yatıyoruz.Sabah erkenden uyanıyoruz. Yulaflı ve kurutulmuş sosisli kahvaltı sonrası Onur bize bir sürpriz yapıp çantasındaki cezveyi ve Türk kahvesini çıkartıyor. "Madem en zoru bugün, o hâlde Pasifik’in ıssız bir sahilinde Türk kahvesi içmeden yürümeye başlamamalıyız" diyerek cezveyi ateşe koyuyoruz. Ardından çadırları toplayıp, su stoklarımızı yenileyip yola koyuluyoruz.İkinci gün hedefimiz, 13 km’lik mesafedeki China Plajı'na varmak. Önümüzde tırmanışı ve inişi bol bir etap var. Planımız 9 saatte burayı tamamlamak. Sabah serinliğiyle nispeten kolay geçen ilk kısım öğlen sıcağının basmasıyla giderek zorlaşıyor. Tırmanılan yamaçlar dikleşiyor, çantalar ağırlaşıyor. Üstelik parkur giderek çamurlu bir hal alıyor. Zaman zaman bileğe kadar çamura giriyoruz. Güneş iyice tepeye çıkmışken bir gölgelik kuytu bulup öğle yemeği molası veriyoruz.Alınan karbonhidratlar ve enerji jelibonları ekibi tekrar ayağa kaldırıyor. Çamurlu yollardan yürümeye devam ediyoruz. Kısa bir süre için Onur’la Renata dinlenirken önden tek başıma yürümeye başlıyorum. Orman adeta beni içine alıyor. Muhteşem bir senfoni içerisinde hafifleyip, kayboluyorum. Kuş sesleri, ormanın yüceliği, boşluklardan sızan güneş ışıkları sanki beni taşımaya başlıyor. Bir anda sırtımdaki çanta, sabahtan beri yürüdüğüm kilometreler, üzerimdeki ter önemini kaybediyorlar. Sanki yürümüyorum da bir nehirde akıp, usulca sürükleniyorum.Bir süre sonra Onur’la Renata beni suratımdaki gülümsemeyle yakalıyorlar. Yola tekrar beraber devam ediyoruz. Son kilometreler hepimizi oldukça zorluyor. Bu nedenle müziğe başvuruyoruz. Sonunda güneşli China Plajı görünüyor ve arka planda <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Fk0V_GGa2XM" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pink Floyd</a> çalıyor. Plaja vardığımızda hiç bitmeyecek gibi hissettiğimiz günün tamamlanmasıyla suratlarımıza gevrek bir sırıtış yerleşiyor. Anlıyoruz ki bitmeyen yol yok. Hepsinin bir sonu var. Yeter ki sen yolundan ayrılmadan yürü. Neredeyse sırtımızla bir olan çantaları ilk bulduğumuz yere bırakıp bir süre anlamsızca plajda dolaşıyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658230259401.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Kerimcan Akduman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Ardından kamp yeri bulup, çadırları kuruyoruz. Tahminimizden önce, yaklaşık 8 saatte plaja vardığımız için güneşin batmasına daha vakit var. Bu nedenle acele etmeden çadırları kurup, ateş için odun topluyoruz. Bu sefer de yemekleri uzaktaki büyük bir kayanın tepesine koyuyoruz. Buz gibi Pasifik sularına ayaklarımızı sokup rahatlattıktan sonra ateşi yakıyoruz. Güneş hızla batıyor. Yemeği hazırlıyoruz.Yürüyüşün lüks hizmeti olarak yemek üzerine Türk kahvelerini içtikten sonra ateşi kuvvetlendiriyoruz. Çünkü o akşam Hıdrellez. Renata’ya Hıdrellez’den, şaman kültürünün günlük hayattaki etkilerinden bahsediyoruz. Öte yandan ben bu akşam için sakladığım ufak mataramı çantadan çıkartıyorum. Binlerce kilometre ötede bıraktığımız ve yıldız olup bizi tepeden izleyen sevdiklerimiz için kadeh kaldırıp, Hızır’a dileklerimizi sunuyoruz. Tepemizde arz-ı endam eden gök kubbeye bakıp evrendeki küçüklüğümüzü anımsıyoruz. Yatmadan ateşin üzerinden atlayıp ateşi söndürüyoruz. Çadıra girmeden son defa yıldızlara bakıyorum ve ağzımdan Ahmet Hamdi Tanpınar’ın dizeleri çıkıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Ne içindeyim zamanın,Ne de büsbütün dışında;Yekpâre, geniş bir ânınParçalanmaz akışında.</blockquote>

Vancouver Adaları'ndaki Juan de Fuca Yolu'nda uzun bir yürüyüş

🥾 Juan de Fuca Yolunda Hıdrellez Ateşi

Sabahın 3’ü. Guatemala kırsalında karanlık bir ormana dalıp yürümeye başlıyoruz. Patika siyah, ince volkanik kumla kaplı.Önde rehber, arkasında Burak ve en arkada ben varım. Onların adımlarını takip ediyorum. Kısa sürede botum kum taneleriyle doluyor. Durup temizlemenin bir manası yok, 5 dakika sonra aynı şey olacak.O kadar sis var ki kafa fenerimi yakınca sanki karşımda beyaz bir duvar var. Zaman zaman "Gözümde bir perde mi var?" diye düşünüyorum. 2 metre görüş mesafesiyle yaklaşık 1,5 saat tırmanıyoruz. 3 gün öncesine kadar varlığından bile haberdar olmadığım Pacaya Volkanı’yla tanışma hikayemi düşünüyorum. Her şey 15 dakikada bir patlayan Fuego Volkanı’nı görmek için&nbsp;Acentenango Volkanı’na&nbsp;çıktığım gece başladı. Gece boyunca alev püsküren Fuego’yu izleyip aşağı inince bir afişle karşılaşıyorum. Akan lav fotoğrafını görünce çarpılıyorum. "Burası neresi?" sorumun cevabı Pacaya oluyor. Tırmanış nedeniyle hâlâ bacaklarım sızlarken&nbsp;"Başka bir volkan Pacaya’ya gitsem mi?" sorusu kafamın içinde dolaşmaya başlıyor. Yatakta, lokantada, Antigua sokaklarında hep aynı ikilemdeyim. Değer mi, yoksa zaten en güzelini gördüğüm için boş mu vereyim?<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1657267246011.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.51" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fuego Volkanı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">En sonunda kararımı verip ertesi sabah gün doğumunda lav akışıyla meşhur Pacaya yoluna koyuluyorum. Son dönemde hareketlilik olmadığı için lav akışının pek olmayacağını söylüyorlar. Ancak bu havadis merak dürtüsü gıdıklanmış bir harikuladelikler avcısına pek bir etki oluşturmuyor. En fazla daha da çok ağrıyacak bacaklarıma, acıyacak dizlerime biraz söverim diyorum. Son yarım saat zemin kumdan kayaya dönüyor. Sivri ve kara kayalar arasından sekerek nereye gittiğimizi bilmeden rehberin arkasından ilerliyoruz. Uzaktan sanki ıssız bir gezegende karşılaşmışız gibi görünen fenerli başka bir ekip görünüyor. Uzay gemilerini yanlış yere indirmişler ve sanki buluşma yerine yoğun sis içinde tek sıra yürüyorlar. Gerçeküstü bir filmin içinde, ıssız ve düşman bir gezegende hayatta kalmaya çalışan uzay kovboylarıyız adeta.Siste kayaların üstünde biraz daha hareket edip bir noktada duruyoruz. Zaten durmazsak kafamızı gözümüzü yarma riskimiz her adımda daha çok artıyor. Kayalar sivri, hava karanlık, sisten dolayı fenerler 1 adım önümüzü zor aydınlatıyor ve hâlâ afyonumuz patlamamış.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1657267312740.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Marşmelovlu sakal ve bıyıklarıyla Kerimcan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Rehberimiz çantasından bir paket marşmelov çıkartıyor. Çubuklara saplayıp üzerinde durduğumuz kayayla yandaki kayanın arasındaki yarığa sokuyor. 1 dakika sonra kızarmış şekerlemeyi yemeye başlıyoruz. Erimiş şekerleme sakalıma, bıyığıma bulaşıyor. Onları temizlemeye çalışıyorum. Açıkçası "Bu macera giderek manasız bir maceraya dönüyor,"&nbsp;diye geçiriyorum aklımdan. Etrafımızı saran sis, karanlık gökyüzü kaya arasında pişen şekerleme ve uyku sersemliği birleşince çevrede yaşananları pek idrak edemiyorum.Rehber bir süre sonra yarığa bir tencere yerleştirip su kaynatmaya başlıyor. Çevremizde akan koyu turuncu renkte lavların kaynağını arıyorum. Ancak sadece birkaç metre yanımızda siyah kayalar var. Yarığa elimi sokuyorum, fırın gibi sıcak. Rehberimiz gülerek “Çevremizde arama, hemen altımızda” diyor. Biraz ilerideki küçük oyuğu gösteriyor. Delikten altımızdan akan lavı görebiliyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1657267407639.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Delikten görünen lav, Pacaya Volkanı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Üstünde zıplayıp sonra da oturup dinlendiğimiz kayalar ise aslında çok taze donmuş lavlar. Dünyanın içinden kaynayan o bölgenin hemen üstünde dinlenmeye devam ediyoruz. Günün ilk ışıkları dünyaya ulaşırken elimde ateşsiz demlenmiş bir kahve var. Sis ve uykum hafifçe açılıyor, çevremin farkına varıyorum... Gördüğüm gerçek olamaz!Aktif bir volkanın tepesinde, altı hala sıcak, üstü bir hafta önce soğumuş lavların üzerinde oturuyorum. Kahvem bitiyor. Sisin ardından yükselen güneşe bakıp derin bir nefes alıyorum. Çevrede yürümek istiyorum. Rehberimiz her adımdan önce mutlaka yeri hafifçe basarak kontrol etmemizi istiyor. Kimse volkandan tek ayakla dönme riskini almak istemediği için ceylan gibi ürkek adımlarla kara kayaların üstünde dolaşmaya başlıyoruz. Arada bulduğumuz deliklerden aşağı bakıyor, akan lavları izliyoruz. Meditatif bir gücü var lavların. İlk insanların ateşe taptığı gibi, lavlar derinlere daldırıp izletiyor kendini. O eski tanrının atası var aslında karşımızda. Dünyayı oluşturan, hayatı başlatan ateşin ta kendisi.Güneşin doğmasından sonra hemen altında bulunduğumuz volkanın kraterinden gürültüler gelmeye başlıyor. 2 gece önce 15 dakikada bir Fuego’dan gelen gümbürtüleri dinledikten sonra bunu çok umursamıyoruz. Ancak kısa süre sonra sesler şiddetlenmeye ve birkaç yüz metre yakınımıza ufak parçalar düşmeye başlıyor. Rehberimiz hızlıca toparlanmamızı ve topuklamamızı söylüyor. Bir süre sonra naifçe kontrol ederek adımladığımız kayalar üstünde ufak bir atletizm yarışı başlıyor. Bu esnada kraterdeki hareketlilik giderek artıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1657267480939.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Pacaya'nın zemini<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kısa süre sonra güvenli bir alana geliyoruz. Herkes bir nefes alıyor. İçinden kayaların ve lav parçalarının fırladığı Pacaya’yı izliyoruz biraz. Hepimizdeki hafif gerginlik yerini keyfe bırakıyor. Çevreme bakıyorum. Mutluyum ve yaşadığım şeye sindirmeye çalışıyorum. İleride adeta anıt gibi dikilen tek bir ağaç var. Onun yanına gidip gölgesinde dinleniyorum.Bir Jules Verne kitabının kahramanı gibi hissettirdiği için dünyaya teşekkür ediyorum.

Guetamala kırsalında karanlık bir ormandan Pacaya Volkanı'na seyahat

☕ Lavların demlediği kahve: Pacaya Volkanı

Günlerdir yaptığımız gibi 8-9 arası tüm ekip kahvaltı ediyoruz. Bu esnada sevgili gemimiz Freya buzları kırarak ilerlemekte. Bahar güneşi çoktan doğmuş, mesaisine başlamış. Kışın çalışmadığı vakitleri telafi etmek istercesine mesaiye en erken o başlıyor, en geç de o bitiriyor.Günlerdir olduğu gibi yine kırık buzlar üstünde deniz ayılarıyla karşılaşıyoruz. Güneşlenip arada buzun üstünde arz-ı endam ediyorlar. Arada öyle olmasalar bile bezgin bir eda ile buzdan kendilerini suya bırakıyorlar. Su dışında hantal, hımbıl ve pek hareketsiz görünen bu devler sualtında adeta birer balerine dönüşüyorlar. Su yüzeyine yakın yaptıkları manevralarla ile adeta bize tüm hünerlerini sergiliyorlar. Sudan çıktıkları anda ise o bezgin tavırla burunlarından verdikleri nefes bir selamlaşma ritüeli gibi.Deniz ayıları kafalarını suyun üstünde tutup buzlu bıyıklarıyla çevreye bakınıyorlar. Bir noktada birbirimize o kadar alışıyoruz ki onlar bizim ilgimizi umursamadan Freya’nın dibine kadar sokuluyorlar. Bizler ise kendilerini fotoğrafladıktan sonra günlük rutin sohbetlerimize dönüyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655798379156.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🤳Deniz ayısı ile selfie🤳&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Freya’da son günümüz olduğu için hafif bir burukluk var hepimizde. Bazılarımız ise gergin. Çünkü bir arktik ziyaretçisinin en büyük sınavlarından birine gireceğiz. Göğsümüze bağlı bir halatla ve sadece mayolarla güverteden buzlu kutup suyuna atlayacağız. Halat ise geçireceğimiz olası bir baygınlıkta bizi gemiye çekmek için kullanılacak.Benim dışımda 2-3 kişi daha buna gönüllü oluyor. Yaklaşık -2/-3 derecelik deniz&nbsp;suyu hiç cazip görünmüyor. İşte bu ritüelin getirdiği hafif de bir gerginlikle dolanıyorum. Deniz ayılarını fotoğraflarken gemi arkadaşlarımın çoğu güvertedeler. Hava diğer günlere göre görece daha sıcak, -15 civarında seyrediyor, rüzgâr zayıf. Bu sayede son günümüzde çok daha rahat fotoğraf çekebiliyoruz.Ön taraf şampiyonlar ligi ilk torbası gibi… Marcus dünyanın birçok önemli yayıncı grubuna çevre haberleri yapan, dünyaca ünlü bir foto muhabiri, Arturo birçok hayvanın Wikipedia fotoğraflarını çeken önemli bir vahşi yaşam fotoğrafçısı, Karim ise sualtında balina fotoğraflarıyla ünlü, rehberlerimiz Fred ve Melisa ise yıllardır kutup ayılarıyla çalışan ve Svalbard’da yaşayan insanlar.&nbsp;Onlarla vakit geçirmek adeta bir fotoğraf okulunda ders almak gibi. Yanlarında havalı teknik kıyafetleri ve kibirli duruşuyla bir türlü istediği fotoğrafı çekemeyişinden sürekli şikâyet eden Lars var. Onlarla beraber büyük sermayenin satın almasından sonra yatırılan çokça paraya ve yıldız oyuncu transferlerine rağmen başarılı olamayan futbol kulüpleri gibi duruyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655800101950.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">📷 Longyearben'in dışındaki tepede fotoğrafçılar<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Deniz ayılarını yeterince fotoğrafladıktan sonra yeniden yola koyuluyoruz. Aramızda sürekli başka balina görür müyüz, yeni bir kutup ayısı ile karşılaşır mıyız gibi sorular var. Bu tutkulu insanlar asla çektikleriyle yetinmeyip hep daha fazlasını istiyorlar. İnsanlığı da her konuda daha ileri taşıyan şey de bu aç tutku değil mi zaten?<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Gerilim yükseliyor...</h2>Benim aklımda ise bu buz gibi suya nasıl atlayacağım var. Kalabalık bir masada gaza gelip yaparım ederim diye atıp tuttuğum için geri vites de yapamıyorum. On gündür güler yüzü ve pozitif enerjisiyle aramızda dolaşan Karim’de bir gariplik seziyorum. Çok durgun bir hâlde. Kısa süre sonra herkesin arasından kayboluyor.Yaklaşık yarım saat sonra kamara arkadaşı yanımıza gelerek adeta bomba etkisi yaratan haberi veriyor. Karim’in şüphe üzerine yaptığı hızlı testi pozitif... Bir anda gemide bir&nbsp;Covid-19 rüzgârı esiyor. Karim ile sık vakit geçirenler kendilerini kamaralarında izole ediyorlar. Kalan hızlı testleri ise mürettebat için kullanıyoruz. Aşçımızın da pozitif çıkışıyla hemen karaya dönme kararı alıyoruz. Programımızı birkaç saat erken bitirerek limana hareket ediyoruz.Bu esnada mürettebattan pozitif olmayan bir grup öğle yemeğini hazırlıyor. Sürekli beraber yediğimiz yemeği kamaralarımızda ayrı ayrı yiyoruz. Herkeste hafif bir gerginlik var. Gerginliğin en büyük nedeni ekibin uçaklarla eve dönecek olması. Ben ise içten içe suya atlama ritüelinin iptal olmasına seviniyorum. Hızla limana dönerken baş güverteye gidip Freya’nın buzları kırışını son defa izliyorum. Bu karanlık kuzey denizlerinde bize ev olan bu küçük gemide yaşadığım gerçek üstü zamanlar bir bir aklımdan geçiyor.Limana vardığımızda bizi hızlı testler bekliyor. Kamaralara geçip biliminsanı ciddiyetiyle burnumuzun derinliklerinden çubuklarla örnekleri topluyoruz. Bizim kamaradaki sonuçlar temiz çıkıyor. Ancak geminin yarısı pozitif. Her öğün beraber yemek yediğimiz, öğlenleri kapalı bir salonda fotoğraf atölyeleri yaptığımız bu insanlar hastayken bizim negatif olmamız ilginç geliyor.Bizi kurtaranın, geminin tecrübeli birinci kaptanıyla yaptığımız akşam sohbetleri olduğunu anlıyoruz. Grubun bir kısmı yemekhanede her gece içki içerken, profesyonel vahşi yaşam fotoğrafçıları salonda her gün çektiklerini incelerken, bir grup her akşam saunada günü değerlendirirken biz nevalemizi alıp köprüüstüne çıkıyor, 48 yıldır denizde olan kaptanın nöbeti bitene kadar onun dünyanın çeşitli limanlarında yaşadığı maceraları, olaylı deniz seferlerini dinliyorduk. Bizi muhtemelen bu muhabbetler kurtarmıştı.Negatif olduğumuz ve Longyearbyen limanına erken vardığımız için yapacak şey aramaya başlıyoruz. Geminin negatif kadrosundan Marco ile konuşurken kutup tilkilerinin yerini bildiğini öğreniyorum. Hemen küçük bir organizasyon ile araba kiralayıp fotoğraflarını çekmeye karar veriyoruz. Ekip 8 kişi olunca bir minibüs kiralıyoruz ve yola koyuluyoruz. Şehrin dışında bir tepelik bölgeye geliyoruz. Normalde silah taşımamız gereken bir bölgedeyiz. Bir kutup ayısı saldırısı durumunda kimin geride bırakacağımız konusunda şakalar yapıyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655799819173.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🦊Longyearben'in dışında tepede kutup tilkisi.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Tilkinin yemek daveti</h2>Arabayı bırakıp kısmen buzlu tepeyi tırmanıyoruz. Yamaçta ölü bir ren geyiği var. Yaklaştıkça en az bir haftalık olduğu anlaşılan geyik cesedini kemiren tilkiyi görüyoruz. Sessiz ve usulca yaklaşıyoruz. Ekipte bulunan tecrübeli vahşi yaşam fotoğrafçıları grubu büyük bir tecrübe ile yönetiyorlar. İronik olarak, avcılar ve vahşi yaşam fotoğrafçıları doğada bir canlıya yaklaşmayı en iyi bilen iki grup olarak avların peşinde koşuyorlar. Hepimiz birer nokta belirleyip orada pusuya yatmış birer komando gibi kameralarımı hazırlıyoruz. Bu esnada sevimli küçük tilki çevremizde dolanmaya başlıyor.&nbsp;Tilki kısa sürede hepimize alışıp yemeğe geri dönüyor. Birkaç metre mesafede o geyikten kalan son parçaları kemirirken biz de büyük bir hayranlıkla bu kamuflaj uzmanı arkadaşı hayranlıkla izliyoruz. O kadar güzel ki ne yattığımız buzlu zemin, ne -20 derecelik sıcaklık ne de sıcaklığı sürekli düşüren rüzgârı umursamıyoruz. Saatlerimizi tilkiyi çekmeye harcadıktan sonra gemiye dönmeye karar veriyoruz.Dönüş yolunda Karim’in hastalığının ve erken dönüşümüzün tilkiyle karşılaşmamıza olanak verdiğini anlıyorum. Aslında elimizden kaçan bir fırsat, başka bir fırsata yer açıyor.

Gemideki son günlerinde ekibin planları hızla değişiyor.

Freya'da son gün

Kuzey yazının en garip kısmı, saat kavramının kaybı. Hava neredeyse hep aydınlık olduğu için gece 23.30'la sabah 6 arasından çok büyük bir fark olmuyor. Aydınlıkta yatıp aydınlıkta kalkmak insanı sersemleştiriyor bir noktadan sonra. “Eeee gündüz yattık gündüz kalktık, bu nasıl iş arkadaş?” dedirtiyor. Böyle bir Norveç sabahında otelde uyanıp ilk iş saatime bakıyorum. Normalde kalkmam gerekenden daha erken uyanmışım.&nbsp;Zorlayarak “Hadi biraz daha uyu,” diyorum kendime. Zaten karanlığa güdümlü uykuyu gece kaçırıyorum, niyetim bari gündüz yakalamak. Arada dalınan tilki uykularıyla normal bir kalkış saatine varıyorum. Kahvaltı ederken gözüm balık bölümüne takılıyor. Yemek, kültür, coğrafya ilişkisi üzerine bir kitap yazdıracak bir manzara var karşımda. Tüplü havyarlar, çeşitli kavanozlarda farklı baharatlarla marine edilmiş balıklar, somon füme ve balık yağı açık büfe kahvaltının en güzel yerinde arzıendam ediyorlar. Gülümsüyorum.&nbsp;Dünyanın farklı yerlerinde farklı otellerdeki kahvaltıları düşünüyorum:&nbsp;Güney Amerika’da empanada, bazen tapioca; Güneydoğu Asya’da et veya tavuk sulu erişteli bir çorba; Japonya’da tuzlu balık, turşu… "Yemek güzel şey, okuyabilene çok şey anlatıyor,"&nbsp;diye geçiriyorum içimden.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655234925791.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🗻 Preikestolen<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Stavanger’e geliş nedeni: Preikestolen</h2>Hızlı bir kahvaltı sonrası yola düşüyoruz. Direksiyonda Uğur var. Navigasyona Norveç’in petrol kenti Stavanger’e geliş nedenimizi yazıyoruz: Preikestolen. 1 saatten az bir yol var önümüzde. Fazla medeni ülkede araba kullanmak, gergin bir süreç. Bizim gibi kaotik trafikten gelen insanlar için "Hata yapmamalıyım," baskısı oluşturuyor.&nbsp;Bir yola çıkacaksak defalarca sağa sola bakıyoruz; 90 yaşında gibi araba kullanıyoruz; boş da olsa her yaya geçidinde son dakika biri geçer ihtimaliyle duracak kadar yavaşlıyoruz. Sonra da bu hâlimize bakıp gülüyoruz. "Trafikte medeniyet zehirlenmesi" teşhisi koyuyoruz kendimize. Şehirden ayrılırken bir tünele giriyoruz. Bu Norveç yolları için çok sıradan bir durum.&nbsp;Tünelli yollar:&nbsp;Batı kıyısı tamamen girintili çıkıntılı ülkede fiyortlar sayesinde yolculuklara bolca tünel, köprü veya feribot eşlik ediyor. Ancak bu tünelin özelliği, bitmek bilmemesi. Önce yokuş aşağı inmeye başlıyoruz. Ortamdan dolayı uykumuz geliyor. Saçma şakalarla birbirimizi uyanık tutmaya çalışıyoruz. Bir noktadan sonra ışıklar değişiyor. Yokuş yukarı çıkmaya başlıyoruz. Yaklaşık 20 dakika sonunda bu eğlencesiz yolculuk sona eriyor. İnternetten kontrol edince dünyanın en uzun ve en derin su altı karayolu tünelinden geçtiğimi öğreniyorum. Yolun getirdiği iç sıkıntısı dünyanın bir başka “en”ini görmekten dolayı hafifliyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655234998406.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">✳️ Preikestolen'den aşağıya bakış<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Yolun geri kalanı: Tünelden sonra evler azalıyor ve yol, orman içinde devam ediyor. Navigasyonun son noktası olan otoparka arabayı park ederken çevremizdeki karavanlar dikkat çekiyor. Sanki Avrupa kıtasının tüm karavancı yaşlılarını Norveç’te toplanmışlar. Eskisinden en yenisine, çeşit çeşit boy boy karavanlar var. Çantamıza yiyecek bir şeyler koyup yürümeye başlıyoruz. Sabah tembelliği işe yaramış görünüyor; patikanın kalabalıklığı görece azalmış. Norveç’in en turistik ziyaret noktalarından Preikestolen’e doğru yürüyen insanlara ekleniyoruz. Hafif bir eğimle orman içinden ilerliyoruz. Sağlı sollu akan sularda termosları dolduruyoruz. Ülke o kadar temiz, doğa o kadar saf ki suyu içerken “Acaba kirli midir? Motoru bozar mıyım?” gibi hislere hiç kapılmıyor insan. Yürüyüşün başında sağımızda bir göl görüyoruz. Biz dönüp izlerken kimse, özellikle Norveçliler, ilgilenmeden yanımızdan yürüyerek geçiyor. "Nasıl bir doğaya doymuşluktur," diye düşünüyorum.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Preikestolen'e doğru: nükseden yükseklik korkusu</h2>Yürüyüşe devam ediyoruz. Dün alanlarda hızlanıp bayırlarda söyleniyoruz. Yer yer kaya çıkışları var. Burada trafik sıkışıyor. İnsan konvoyu olarak Preikestolen’e ulaşmaya çalışıyoruz. Bir saati aşkın bir yürüyüşün sonunda fiyordun üst kısmına çıkıyoruz. Uzaktan bile manzara oldukça görkemli. Ancak daha yolumuz bitmedi.&nbsp;Orman bitiyor ve kayalar üstünden istediğimiz noktaya doğru yol alıyoruz. İnsanların bir kısmı dönüş yolunda: kibarca selamlaşarak yola devam ediyoruz. Kısa süre sonra fiyordun kenarına geliyoruz. Uzaktan Preikestolen görünüyor. Ancak bir balkon gibi 600 metrelik fiyort üzerinde uzanan bu kayaya çıkmak için geçilmesi gereken ince ve kenarı uçurum kısa bir yolumuz var.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655235193656.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🥾 Yükseklik korkusuna sebep<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Benim benliğimin içine ittiğim yükseklik korkum, yineden devreye giriyor. Ancak bu sefer kendisine yenilmek istemiyorum. Kendimi zorlayarak uçurumun kenarına kadar yürüyorum. Güvenli bir mesafe bırakıp aşağı bakıyorum. Sadece intihara niyetli birini mutlu edecek bir manzara var. Ellerim titriyor ancak bir yandan her şeyin bu kadar kenarında olmanın getirdiği garip bir hazzı yaşıyorum.&nbsp;Uçurum kenarından yürüyerek Preikestolen’e varıyoruz. En köşede fotoğraf çektirmek isteyenlerin oluşturduğu sıraya giriyorum. Önümde 3-5 kişi hızlıca eriyor. Önce ürkek adımlarla ilerliyorum. Aşağı bakıyorum.&nbsp;Daha sonra çantamı bırakıp oturuyorum. Popomun üstünde ilerleyerek köşeye geliyorum. Ayaklarımı sarkıtıp altımda uzanan dev manzarayı izlemeye başlıyorum. Tabanlarımdan denize kadar olan yüzlerce metrelik mesafe artık gerginlikten ziyade keyfe dönüşüyor. İnsan risk aldığı kadar mutlu oluyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1655235037692.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">🕊 1001 milletten gelenler<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Martı olmak:&nbsp;Dev kayanın bir o köşesi bir bu köşesi derken yemek vakti geliyor. Dev kayanın uzandığı dağla arasında oluşan dev çatlağa oturuyoruz. 1001 milletten bu manzara için gelenleri izleyerek bir şeyler atıştırıyoruz. O esnada Ferhan Şensoy’un bir şiiri aklıma geliyor. Tüm korkularıma rağmen martı olmayı seviyorum:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Ben binerim gemiye, Biletçiden habersiz. Ben yolculuk ustasıyım, Her geminin tayfasıyım, Benim dünyam kuş bakışı, Ben geminin martısıyım.</blockquote>— Ferhan Şensoy

Uzun tünellerden geçip, ormanlar aşıp ve kayalara tırmanıp dev bir kayanın üstüne çıkıyoruz; korkularla yüzleşip manzaranın keyfini çıkartıyoruz.

Korkularla yüzleşmek: Norveç seyahati

Sonsuz baharın şehri olarak betimlenen Medellin’de geçirdiğim günlerin sonuna gelince yaptığım işlerden biri Pablo Escobar'la ilgili turları araştırmaya başlamak oluyor. Şehir, 1990'lı yıllarda Escobar'la özdeşleşip dünyanın en tehlikeli yeri olarak görülürken 2000’li yıllarda geçirdiği dönüşümle Güney Amerika’nın en hızlı yükselen iş merkezlerinden biri hâline gelmiş.&nbsp;Bir anda dünyada yeniden popülerleşen, âdeta bir anti-kahramana dönüştürülen bu adamın hikâyesini Kolombiyalılardan dinlemek istiyorum. Öğrendiğim kadarıyla çoğu turda dünyadan geçen en büyük psikopatlardan birini eğlenceli, hatta överek anlatmaktan geri durmuyorlar. Özellikle malum şahsın hayatını anlatan Narcos dizisinden sonra oluşan Escobar hayranlarının bu etkiyi yarattığı söyleniyor.Bu turların içinde Pablo’nun yazlığında paintball oynatandan, abisiyle tanıştırıp imza aldırana kadar her türlü manasızlık söz konusu. Hosteldekilere bu konudan dert yanarken bana şahane bir öneriyle geliyorlar: 59 yaşında, o günlere tanıklık etmiş ve İngilizce konuşabilen bir taksi şoföründen bahsediyorlar. Hemen arayıp ertesi gün için sözleşiyoruz. Noe'yle böyle tanışıyorum.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Noe'yle Escobar dönemini birinci elden deneyimlemek</h2>Ertesi sabah Noe bizi hostelden alıyor. Taksiye biner binmez kibarca bu turda sadece yaşananları anlattığını, Pablo Escobar'la ilgili kendisinden asla iyi bir şey duymayacağımızı ve böyle bir beklentiye girmememizi istiyor. Aynı frekansta olduğumuzu anlayınca huzurla yola koyuluyoruz.İlk durak:&nbsp;Pablo’nun ofis olarak kullandığı bina.&nbsp;Burası Pablo’nun baş düşmanlarından Cali Karteli tarafından boşaltıldıktan sonra bombalanmış. Bu nedenle yakın zamanda otel olacak binanın ön cephesi tamamen yenileniyor. Pablo’nun ilginç huylarından biri, gayrimenkullerine isim vermesi. Bu binanın adı, Dallas. Nedeni dönemi popüler dizisi ve aynı zamanda Pablo’nun dizinin baş kötüsü J.R.’a özenmesi.İkinci durak:&nbsp;Ardından Pablo Escobar’ın hapishaneden kaçıp Kolombiya’ya en kanlı günlerini yaşattığı dönemin sembol yerlerinden birinden geçiyoruz. Burası bir karakol, ancak hemen yanında bir anaokulu var. Tam bu anaokulunun yanına bırakılan bomba yüklü aracın infilak etmesi üzerine onlarca sivil hayatını kaybetmiş. Neyse ki okuldaki çocuklar ufak yaralarla kurtulmuşlar.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1654599095092.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">📸&nbsp;Fotoğraf: The New Yorker<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Üçüncü durak: Sonrasındaysa Pablo’nun narkotik parasını aklama ve sınıf atlama çabalarından ilkini ziyaret ediyoruz. Zamanında 4-5 iş adamı bir ortaklık kurup Medellin’in en büyük AVM'sini inşa etmeye karar veriyorlar. Bunun haberini alan Pablo, bu ortaklığa dâhil olmak istiyor. Ancak iş adamları hem saygınlıklarını reddetmeden bu teklifi reddediyorlar. Bunun üzerine egosu dağları aşan Pablo Escobar, bu AVM'nin karşısına daha da büyüğünü inşa ettiriyor. Noe anlattıkça Pablo’nun nasıl bir psikopat olduğunu katmerli bir şekilde öğreniyoruz.&nbsp;Dördüncü durak:&nbsp;Daha sonra ufak bir açık hava şapelini ziyaret ediyoruz. Burası Pablo’nun tüm çekirdek ekibinin girecekleri çatışmalar veya baskınlar öncesi gelip Tanrı’dan kurşunlara karşı koruma talep ettikleri bir kutsal alanmış. Her geldiklerinde adak olarak mermiler ve silahlar bırakırlarmış. Halk, tüm bu kartel üyeleri buraya sık sık gelmeye başlayınca şapeli terk etmiş. Şehir yatışana kadar sivil halktan kimse buraya gidip dua etmiyormuş. Şimdiyse eski günlerine geri dönmüş.Beşinci durak:&nbsp;Noe’nin turunda bir sonraki durak Monako oluyor. Burası Escobar’ın kaçak hayatından önceki son evi. Ufak uçaklardan oluşan kokain filosunu kontrol ettiği, onlarca lüks arabasını sakladığı, tüm çekirdek kadrosunu barındırdığı alanı kendi krallığı olarak gördüğü için adını da Monako koymuş. Pablo öldürüldükten sonra polis teşkilatının el koyduğu ev, günümüzde atıl olarak duruyor.Ara durak:&nbsp;Arabaya binmeden evvel Noe bize bir tepeyi işaret ediyor. Pablo’nun devletle anlaşıp hapse girmeyi kabul edince kendi için yaptırdığı hapishanenin bulunduğu tepe burası. Hapisanesinin adı, kilise. Böylece JR’dan, krallığa giden yolun kendini Tanrı'yla özdeştirmeyle tamamlandığını söylüyor. Dünyanın o dönem en zengin adamı, kendini Tanrı olarak konumlandırmakta beis görmeyen biri.Altıncı durak:&nbsp;Sondan bir önceki durağımıza Pablo’nun büyüdüğü mahalleden geçerek gidiyoruz. Burası tarihin en büyük suçlularından birini yetiştirecek bir yerden ziyade orta sınıf, eli yüzü düzgün bir mahalle. Ancak Pablo özellikle öğretmen annesinin sorumsuzlukları ve egoistçe desteğinden dolayı suçla erken tanışıp hızla bu dünyada ilerliyor.&nbsp;Yedinci durak: Mahaleyi turladıktan sonra Pablo’nun mezarına gidiyoruz. Kuzeni ve çetesinden üyelerle beraber yatan Escobar’ın mezarına hâlâ ziyarete gelip çiçek bırakan bir sürü insan olduğunu öğrenmek içimi ürpertiyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/2/1654597748981.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">💐 Escobar’ın mezarı<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sekizinci durak: Mezarlık ziyaretinden sonraysa bu deliliğin bittiği yere, yani Pablo Escobar’ın vurulduğu çatıyı görmeye gidiyoruz. Narcos dizisinin yapımcıları bu çatıyı dizi finali için kullanmak isteseler de mülk sahibinin istediği uçuk rakam nedeniyle vazgeçmişler. Bu nedenle 100 metre ilerideki benzer görünümlü çatı kullanılmış. Noe bize bu çatıyı da gösteriyor.Hostele dönüş yolundaysa Noe, Escobar’ın bazı arkadaşlarının hayatlarını nasıl mahvettiğini, kendisine de kokain laboratuvarlarında çalışma teklifi geldiğini ve reddettiğini anlatıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Medellin’de Pablo Escobar’ın yarattığı terör ortamından etkilenmeyen bir aile yoktur.</blockquote>Bizi hostele bırakırken bir yandan Noe’nin anlattıklarını tekrar düşünüyorum: Anlatılanları sadece bir dizi senaryosu olarak görüp kimi aptalların bir caniyi nasıl yüceltebildiklerini.