<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/somutdurumlar/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Umut Can Güven</a>Öfke ve üzüntü birikiminin yükseldiği toplumsal infial zamanlarında normalde aşılmayan eşikler aşılır, yıkılmayan bariyerler geçilir. Türkiye’nin Güneydoğu Depremi ile sarsıldığı katastrofik son iki haftası, bize bu eşiklerin ne denli kuvvetli bir biçimde içselleştirilmiş olduğunu da gösterdi. Dilimizin ucuna gelenleri söylemekten bizi alıkoyan, derimizin altına nüfuz etmiş bir korku…&nbsp;Korku, bir sağ kalma reaksiyonudur. Bizi yaşamdan alacak tehditlerden uzak durmamızı sağlar. Korkunun kendisi bizi yaşamdan alıyorsa, bizi öldüren koşulları güçlendiriyorsa korkmak artık yararsızdır. Dolayısıyla korkuyla barışma zemini ortadan kalkmıştır.Peki, hukuksuzluğun arttığı, keyfiyetin mevcut idare biçiminin ana elementlerinden olduğu bir siyasal ortamda gerçekçi ve doğal bir duygu olan korkuyu, bugünün koşullarında zararlı kılan nedir?&nbsp;Alman filozof Ernst Bloch&nbsp;Umut İlkesi kitabında, umut ve korku arasındaki ilişkiyi irdelerken korku gibi kendini korumaya dönük beklenti yönelimlerinin de umuttan aşağı kalmadan tutkuya dönüşebildiklerini ifade eder. Türkiye’nin bugünkü toplumsal koşullarında korkunun bir miktar tutkuya dönüştüğünü, tutkuyla korktuğumuzu söylemek mümkün.Suç teşkil etsin etmesin, eleştirel bir düşünceyi her ifade edişimizde çevremizdekilerin Silivri’nin soğuk olduğu yönündeki iyi niyetli hatırlatmalarıyla karşılaşıyoruz. Cümlelerimizi defaatle kontrol ediyor, sözlerimizi olabilecek en güvenli biçimde söylemeye çalışıyoruz, yaygın ifadeyle “yazıp yazıp siliyoruz.” Baudrillard’ın şizofrenik bir karakteri olduğunu söylediği korkuya karşı hiçbir şekilde korunaklı hissedemiyoruz.Bir şekilde korkudan münezzeh olanlar ya da bir katarsis&nbsp;anında korku duvarını yıkmış olanlar veya mevcut korku iklimini gerçekçi bulmayanlar eleştiri oklarını iktidarlara çevirdiği zaman, bu eleştirinin sahibi olmayanlar kendini gerçekleştirecek bir kehanet müjdelemenin coşkusuyla “Silivri soğuktur” muhtırasında bulunuyor.&nbsp;Bu gibi durumlarda iktidarların gözleriyle bakıyoruz dünyaya aslında. Onların gözleriyle görmeye, onların burnuyla solumaya başlamışızdır. Gözbebeklerimiz onların karanlığında büyüyor, burnumuz onların kokusunu soluyordur.&nbsp;Bu celsius cinsinden hava durumu; bizi korkumuzla barıştırmış, korkumuzu olağanlaştırmış ve yaygınlaştırmıştır. Korkuyu bir oyuncağa çevirmiş, oyalanmamız için elimize tutuşturmuş ve hapse girmemek için düşüncelerini ifade etmeyen ancak taşıdığı endişeyi de belirtmeden yapamayan mega ünlülere hak verdirecek mekanizmayı üretmiştir.&nbsp;Bireyselleşmiş, tüm kolektif dayanışma ağları ortadan kaldırılmış, atomize olmuş ve bireysel kurtuluş hikayeleri ile zayıflatılmış toplum, kendini o kadar güçsüz ve sahipsiz hissetmektedir ki iktidarlara belki de sahip olmadıkları bir kudret, eşsiz bir üstünlük atfetmektedir. Bu güçsüzlük karşısında herkes çok güçlüdür. Doğruyu söylemek bu güç asimetrisinin sunduğu gerçeği kabullenmeyen bir cesaretle mümkündür.&nbsp;Sözümüze güven duymaktan uzağız. Bizim söylememizle değişecek olan şey nedir ki? Hiçbir şeyi etkileyemez ve değiştiremez durumdayız. Sözlerimizden dolayı bir biçimde cezalandırılırsak kimsenin bize sahip çıkmayacağına ve yitip gideceğimize inanıyoruz.&nbsp;Kendini kurtarmak üzerine kurduğumuz yalıtılmış yaşamlarımızın içinde kıstırılmış haldeyiz. Söyleme hakkından feragat ederek edindiklerimiz bizi düşündüklerimizi söylemekten korktuğumuz, hatta belki de düşünmediklerimizi söylediklerimiz bir yabancılaşma durumunun yakıcılığında bırakıyor.&nbsp;Bütün bir toplumu içeri tıkmak mümkün değil fakat susturmak mümkün. Toplumun her bireyine, bir diğerinin düşünce zabıtalığını yaptırmak da mümkün. İngiliz kuramcı Jeremy Bentham’ın 1785’te tasarladığı “Panoptikon” adı verilen dairesel hapishanelerdeki gibi, hapishanenin merkezindeki kulede bizi gözetleyen biri olsun ya da olmasın gözetleniyormuş gibi davranıyoruz. Demokles’in kılıcı gibi başımızın üzerinde sallanan Silivri’nin soğuğu bize makbul mahkûmlar olmaktan başka bir seçenek bırakmıyor.Türkiye çok ağır bir dönemden geçiyor. Maraş’taki depremin yıktığı binalar, enkaz altında kalan insanlar, göçük altında soğuktan ölen yurttaşlar, yok olan kentler… Yıllardır toplanan vergilerin maksadı haricinde kullanılarak insanların yavaşlatılmış bir ölüme mahkum edilmesi… Arama kurtarma faaliyetlerinin koordinasyon eksikliği… Yıllardır zaten susmakta ve susturulmakta olan bizlere susmayı telkin edip ortada olmayan devleti konuşmaya davet edenler… Egemenlerin bir distopya filminden çıkmışçasına dekorlar önünde çatık kaşlarla topluma sarfettiği hakaretamiz sözler… Tutulan defterler ve o defterlerin açılması tehdidi… Depremzedelerin önünden çekilen mikrofonlar…&nbsp;Büyük Güneydoğu Depremi Türkiye tarihinde bir kırılma yarattı. Geçmişin dürüst bir muhasebesinin yapılması gerekliliğini, yeni bir geleceğin tasarlanması ihtiyacını bizlere hatırlattı. Kendimizi en güvende hissetmemiz gereken evlerimizde yavaş bir ölüme terkedildiğimiz gerçeğiyle bizi karşılaştırdı. Sağlıklı olmayan bir organ gibi kendini durmadan hatırlatan yaralı geçmişin muhasebesini yapmak için yazıp sildiklerimizi yeniden düşünmeye başlayabiliriz.Korkunun gölgesinde yazıp sildiklerimiz, gözlerimizde silinmeye muhtaç yaşlar bıraktı. Günün sonunda silinen umutlarımız, hatıralarımız ve hayallerimiz oldu. Korku, bize kaybetmekten korkacak çok az şey bıraktı.

Angst

Korku ikliminde söz söylemeye cüret etmek

Korkunun meteorolojisi

<img src="https://images.aposto.com/2022/2/6/1647076443057.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.01" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable" width="550"><ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ben Affleck ve Ana de Armas’ın rol aldığı psikolojik gerilim filmi Deep Water, yarın geliyor. Patricia Highsmith’in aynı ismi taşıyan romanından uyarlanan filmde, evlilikleri kırgınlık, kıskançlık ve güvensizliğin ağırlığı altında çökmekte olan Vic ve Melinda Van Allen isimli varlıklı bir New Orleans çifti konu ediliyor. Karşılıklı kışkırtmalar ve akıl oyunları artarken, Melinda'nın evlilik dışı birliktelikleri de ortaya çıkınca çift için işler hızla ölümcül bir kedi-fare oyununa dönüşüyor. Bir insanın ne kadar ileri gidebileceğini ortaya koyan iddialı bir seyirlik.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mariama Diallo’nun ilk uzun metrajı, Regina Hall’un başrolde olduğu Master, yarın yayında olacak. Mesafeli elitizmin daha uğursuz bir şeyi gizlediği prestijli bir New England üniversitesinde kendilerine yer edinmeye çalışan üç kadını anlatan yapım, birinci sınıf öğrencilerine tahsis edilen ve perili olduğuna inanılan bir yurt odasının gizemi üzerine kurulu. Korku filmi sevenler bakabilir.</li></ul>

Bu Hafta Ne İzlesem?

Amerikalı alaylı bir fotoğrafçı olan Joshua Hoffine, çocukları ve eşiyle beraber Kansas City’de yaşıyor. Hoffine 2003 yılında korku fotoğrafı çekmeye odaklanmış, eşi ve çocuklarını da bu işin içine dahil ederek farklı, keyifli, korkutucu, bazen rahatsız edici kareler yaratmaya başlamış.&nbsp;Neden korku hikayeleri?&nbsp;Korku türünü çok seviyorum. Görüntüyle ve özel efektlerle dolu, psikolojik, mecazi ve varoluşsal...&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/6/1627710443909.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Joshua Hoffine - Couch" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraflarının olduğu bir de korku kitabın var.&nbsp;Evet! yıllardır korku fotoğrafları yapıyorum. Bu benim işimin bir koleksiyonu olacak. Bazen hayranlar fotoğraflarımı duvarlarına asamıyorlar ve açıkçası kitap satın almak daha kolay.&nbsp;Fotoğrafla korkuyu karşı tarafa hissettirmek çok da kolay olmasa gerek. Zorlanıyor musun?&nbsp;Seti, kostümleri, aksesuarları ve özel efektleri hazırlamak çok zaman alıyor, bazen haftalar alıyor.&nbsp;Seni en çok ne korkutur?&nbsp;Gerçek dünya korkularım var, nükleer savaş veya salgın hastalık gibi.Beslendiğin noktalar?&nbsp;Bir sürü film izliyorum! Halloween ve The Shining gibi klasik korku filmlerinin müziklerini biriktiriyorum. Ben tam bir korku hayranıyım.&nbsp;Yeni bir plan?Son fotoğraflarımı da çektikten sonra uzun metraj korku filmi üzerinde çalışmaya başlıyorum!Hoffine'in çalışmalarını <a fr-original-style="" href="https://joshuahoffine.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> inceleyebilirsin.

Page

''Gerçek dünya korkularım var''

Fotoğrafçı Joshua Hoffine röportajı

<h1 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">DUNE</h1>Frank Herbert Kendi alanında büyük başarılara imza atan insanların en beğendiği / tavsiye ettiği kitapları, kitapların ana düşüncesini ve en fazla altı çizilen yerlerini 5 KİŞİ kitaplığında derledik.Bu hafta bültende yer verdiğimiz kitap: "<a fr-original-style="" href="https://www.5kisi.com/kitaplar/dune" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dune</a>"&nbsp;<a bgcolor="#000000" color="#fafbfc" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#000000 !important;color:#fafbfc !important" href="https://www.5kisi.com/kitaplar/dune" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">DUNE KİTABINI İNCELE</a>En fazla altı çizilen yerlerden özellikle 2 bölümü paylaşmak istiyorum:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">“Korkmamalıyım. Korku zihni öldürür. Korku gerçek anlamıyla yok olmayla sonuçlanan ufak bir ölüm biçimidir. Korkumla yüzleşeceğim. İçimden ve yanımdan geçmesine izin vereceğim. Geçtiğinde ise yolculuğunu görmek için içime döneceğim. Korku gittiğinde hiçbir şey kalmayacak. Bir tek ben kalacağım.”</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">“Hayatın gizemi çözülmesi gereken bir sorun değil, deneyimlenmesi gereken bir gerçektir.”</li></ul><a bgcolor="#000000" color="#fafbfc" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#000000 !important;color:#fafbfc !important" href="https://www.5kisi.com/kitaplar/dune" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">DUNE KİTABINI İNCELE</a>

5 KİŞİ

<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-08T12:29:06.516Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Yaşayan efsane Howard Chaykin’in 2018’de çıkmaya başlayan 5 sayılık mini serisi Hey Kids! Comics!’in devamı niteliğindeki Prophets &amp; Loss ilk sayısıyla gümbür gümbür geldi. 70 yaşını deviren usta kalem, gençliğinden bu yana protest tavrından ödün vermeden işlerini üretmeye devam ediyor. Endüstrinin her dalında yıllarca çalıştıktan sonra Hey Kids! ile medyumun geçmişine adeta bir belgeselci edasıyla yaklaşıyor. Prophets &amp; Loss ile bu sefer 50lerdeki sansür çılgınlığı ve çizgi roman tarihinde bir kara leke olarak yıllarca hüküm süren Comics Code Authority’nin doğuşunu ele alıyor.Çizgi roman tarihinden esinlenen bu seri, gerçek kişi ve kurumların üzerinde ufak oynamalar yaparak bir belgesel edasıyla ilerliyor. Çizgi roman dünyasında devrim niteliği taşıyan MAD dergisinin kuruluşu ve daha çok yetişkinlere yönelik korku antolojileri basan EC Comics’i konu alan Hey Kids!, bu öncü yayınevinin başına gelenleri anlatıyor. Marvel Comics, DC Comics, Archie Comics ve EC Comics’in adlarını değiştirerek yeniden kurgulayan Chaykin, biraz da olsa bu dünyaya ilgili olan kişilerin gözünden kaçmayacak detaylarla dikkatlice hikayesini kurguluyor. Çizgi romanların ilk yıllarında daha çok çocuklara yönelik kitapların basılmasıyla oluşan “çizgi romanlar çocuklar içindir.” yargısını kırmaya çalışan EC Comics, İkinci Dünya Savaşı sonrası değişmeye başlayan okur kitlesini etkileyebilmek için yetişkinlere yönelik kitaplara dalıyor. Korku, suç gibi janrlara yöneldikten sonra Harvey Kurtzman ve William Gaines yetişkin mizah dergisi MAD’i çıkarmaya başlıyorlar. MAD’in getirdiği ani başarı ve zaten yetişkinlere özgü kitaplarıyla hatırı sayılır bir okuyucu kitlesi yakalayan yayınevi gerçek düşmanıyla karşılaşıyor. Sansür! MAD hayata gözlerini açtıktan iki yıl sonra Amerikan hükümeti tarafından çizgi romanlara uygulanan sansür hareketi CCA, EC Comics’in de sonu oluyor. Bu hikayeyi anlatmayı amaçlayan Prophets &amp; Loss ise ilk sayısında CCA’in kuruluşunu gösteriyor.50 yıllık kariyerinde artık bir ilah olan Chaykin, kendine özgü tarzını bu kitapta iyice sergilemiş. Dijital çizime geçtiğinden beri çok kullandığı gerçek dünyadan kolajları burada da eksik etmiyor. Hikaye Chaykin’in ustalarının hikayesi. Böyle olunca da çok kişisel bir iş olduğu belli oluyor. Hem sektörün nerelerden bugünlere geldiğini görmek için, hem de 70 yıllık dedikoduları tekrar hatırlamak için bu kitap harika. Chaykin bu medyumun en büyüklerinden, bu yüzden de onun elinden çıkan işleri görmek adeta bir lütuf. Hiç vakit kaybetmeyin, hemen okumaya başlayın.Kapak: Howard Chaykin

Korku ile ilgili hikayeler