<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2025/2/1/1742809562532.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.27" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h2>14 Temmuz 1964 Dünya Gazetesi (www.gecmisgazete.com) <h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Şehre Meydan Bırakmamak, I. Bölüm</h1>Yazar: Savaş Zafer ŞahinSon yıllarda şehir söz konusu olduğunda, azıcık mürekkep yalamış herkes bir şekilde sözü meydanlara getirir oldu. Belediye başkanlarının en önde gelen projeleri arasında mutlaka bir meydan yer alıyor. Sokaktaki vatandaşın “bir şehirde olması gerekenler” listesinde meydanlar üst sıralara tırmanıyor. Devlet erkânının şehirdeki açılış konuşmalarının bir köşesine mutlaka meydanların önemine dair sözler iliştiriliyor. Ancak, ortada çok ciddi bir sorunumuz var. Lafa değil yapılanlara bakıldığında, geçmişten bugüne kadar gelebilmiş meydana benzer yerlerin bir şekilde doldurulduğunu ya da yapılan müdahalelerde meydan vasfını yitirdiğini görüyoruz. “Meydan yapmak” amacıyla yola çıkanlar, ya mevcut meydanları kentlilerin hafızalarını yıkacak şekilde tanımsız boşluklara ve şehirdeki yaşamdan kopuk alanlara çevirmekteler, ya da şehrin dışında ve yeni yerleşim alanlarında belki hiçbir zaman bir meydan vasfı kazanamayacak yarı peyzaj düzenleme, yarı zemin kaplama karışımı parka benzer şeyler yapmaya çalışıyorlar. Bugüne geldiğimizde, Ankara’da, adı havalı bir şekilde İngilizceleştirilerek “meydan” olarak konmuş rezidans projelerimiz bile mevcut. Diğer yandan, Ulus’ta yapılması düşünülen “Ulus Tarihi Kent Merkezi” projesinin içerisinde anlamlandıramadığımız ama adına “meydan” denileceği duyumları alınan bir boşluk söz konusu.Peki, ne oldu da hem meydanların önemini keşfettik, hem de var olanları nasıl yaşatacağımız, onlara nasıl doğru şekilde müdahale edebileceğimiz ya da yeni meydanları nasıl oluşturacağımız konusunda bu kadar çelişkili hareket edebiliyoruz? Bu durum sadece son yıllarda ortaya çıkmış şizofrenik bir ruh halinin ürünü olarak değerlendirilebilir mi? Cumhuriyet Dönemi kent planlama ve şehircilik tarihimize ve meydanlarla ilgili çalışmaların kamuoyundan nasıl algılandığına biraz yakından baktığımızda bu durumun tarihsel köklerinin olduğunu söylemek mümkün. Örneğin, kırdan kente göçün giderek hızlandığı 1960’lı yıllarda İstanbul Beyazıt ve Taksim Meydanları’nda yapılan bazı düzenlemelerin o günlerde de gazetelere konu olduğunu biliyoruz. Kimi zaman meydanlara yapılacak projelerin gecikmesi eleştiri konusu olmuş, kimi zaman da yapılacak düzenlemeler haberleştirilmiştir. <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#000000" color="#f9f9f9" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#000000 !important;color:#fafbfc !important" href="https://lavarla.com/sehre-meydan-birakmamak-i-bolum/?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(0, 0, 0) !important; color: rgb(250, 251, 252) !important; text-decoration: none; outline: 0px; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">DEVAMINI OKU</a>

Aposto Ankara

Georg Simmel, Louis Wirth ve hatta Emile Durkheim, Karl Marx ve Max Weber “daha kentsel” olan alanlarda topluluk duygusunun yok olduğunu öne sürmüşler. Kentleşmenin hızlanması ve büyük kentlerde çok sayıda insanın yaşamaya başlamasının topluluk duygusunun ve mekâna bağlılığın yok olmasına, genel olarak da anonimleşmeye ve yabancılaşmaya yol açtığını, bunların da kentsel yaşam kalitesinin düşmesiyle sonuçlandığını <a fr-original-style="" href="http://www.mimarlikdergisi.com/index.cfm?sayfa=mimarlik&DergiSayi=53&RecID=1330" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">savunmuşlar.</a>&nbsp;İşte, tam olarak bu bilgileri hatırlıyorum Taksim Meydanı’nda bir bankta otururken. Tek gördüğüm birbirinin yüzüne bakmadan hızla yürüyen insanlar ve birbirinden sıkılmış çokça bina. Tek duyduğum, korna sesleri ve telefonda konuşan sinirli insan sesleri.Halka açık bir meydanda bulunmak bir arkadaş, tanıdık ya da yabancının yaklaşmasına açık olmak demektir, bu gerçeğin farkındayım. Belki de hazırlıklı olmam gerekiyordu tüm bu duruma ya da daha doğrusu bu durumu göze almış olmam gerekiyordu Taksim Meydanı’nın göbeğinde oturmayı seçerken.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Taksim Meydanı</h2>“Meydan ne insanların dağılmasına neden olacak kadar büyük ne de mekân içindeki nesnelerin rahatça algılanmasını önleyecek kadar küçük&nbsp;<a fr-original-style="" href="http://www.mimarlikdergisi.com/index.cfm?sayfa=mimarlik&DergiSayi=52&RecID=1288" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">olmalıdır.”</a> kuralından yola çıkarak, neden “Taksim Meydanı” diyoruz da Galata Kulesi etrafı bir meydan sayılmıyor diye sorguluyorum kendi kendime. Bu sorgulama devam ederken, derin bir iç çekişle birlikte oturduğum banktan kalkıp Galata Kulesi’ne doğru yürümeye karar veriyorum. Galata Kulesi’ne gidip ona anlatmak istiyorum içimdekileri. Anlaşılan dertleşmeye ihtiyacım var. Ayrıca, Taksim Meydanı’nı giderek tanıyamamamdan da değil bu sorgulamalar ya da Galata Kulesi’ni ayrı bir sevmemden de değil. Giderek yaşadığım şehre yabancılaşmam canımı sıkıyor, şehrimin meydanlarında vakit geçirmek istemeliyim gibi hissediyorum. Hem “olması gereken” de bu değil mi zaten? Meydanın şehri yaşayanlarda bir yer ve aidiyet duygusu oluşturması gerekmiyor mu? Bir “yer”e ait olma duygusu hepimiz için çok önemli bir gereksinim değil mi?&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir şehrin kimliği: Meydanlar</h2>Galata Kulesi’ne doğru inerken “meydan” kavramı üzerine düşünüyorum. Tarihsel süreç içinde şehir meydanları agora, forum, campo, piazza gibi değişik isimlerle anılmış. Paris’de Place de la Concorde, Moskova'da Kızıl Meydan, Londra'da Trafalgar Meydanı, Kahire'de Tahrir Meydanı gibi meydanlar, önemli toplumsal hareketlerin başlangıç noktası olarak bir üne sahip. Tarihin farklı dönemlerinde çeşitli amaçlar için kullanılan meydanların en etkin kullanımı da Antik Yunan ve Roma İmparatorluğu dönemlerinde olmuş. Orta Çağ, Sanayi Devrimi, kapitalizm, modernizm ve küreselleşme dönemlerinde şehir meydanlarının işlevlerinde ve fiziksel olarak yapılarında değişimler yaşanmış.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Psikolojik yorulma yerleri”</h2>Galata Kulesi’ne yaklaştığımda yüzümdeki buruk gülümsemenin sebebi <a fr-original-style="" href="http://www.mimarlikdergisi.com/index.cfm?sayfa=mimarlik&DergiSayi=52&RecID=1288" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Zucker’in sözleri</a> oluyor: Zucker’e göre meydan, kent dokusu içinde “psikolojik bir dinlenme yeri”. &nbsp;Bu cümleyi düşündükçe, Taksim Meydanı için yaptığım sorgulama daha da anlamlı geliyor. Nitekim, az önce hissettiğim duygular dinlenme yerindense daha çok zihinsel yorulma yeri gibiydi…&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Büyük resmi görmek</h2>Bu sefer Galata Kulesi’nin İstanbul, Bizans ve Cenevizliler’i kapsayan çağrışımları içinde, 528 yılında Bizans İmparatoru Anastasius tarafından fener kulesi olarak ilk inşa edilişini ve İstanbul’un en önemli sembolleri arasında yer alışını düşünüyorum: Böylesine tarihî bir yer olan Galata Kulesi’nin, meydan işlevi için neyi eksik?Antik Yunan’daki agoralardan bu yana gezegenin birçok yerinde bir merkezin etrafında kendine yaşam alanı kurmuş bizlerin, bir yeri "meydanlaştırmak için nelere ihtiyacımız var? <a fr-original-style="" href="http://mimdap.org/2006/12/batharyly-meydanlar-ycin-10-ylke/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“Başarılı Meydanlar İçin 10 İlke”</a> gibi kriterler değil burada bahsettiğim, önceden belirlediğimiz mekânlarda değişiklik yapma şansımız olabilir mi sizce? Miladı dolan meydanlarla vedalaşma vaktimiz geldiyse, yenilerini karşılamaya ne kadar hazır hissediyoruz?Ben aklımdan bu soruları geçirirken Galata Kulesi her şeyden habersiz tüm heybetiyle duruyor işte karşımda. Belki de Galata Kulesi’nin etrafının bir meydan olmaması iyidir diyorum bir süre sonra. İşte burası gerçek bir dinlenme yeri.&nbsp;

Aposto İstanbul

Tarihte kente aidiyet duygusunun kazanıldığı, yurttaşlık bilincinin geliştirildiği mekânlar olarak görülen meydanların, bugün şehirliyle ilişkisi üzerine.

Miadı dolan meydanlar

Bugünkü hâliyle şehir tanımı, şehrin tüm hafızasını kapsamalı diye düşünüyorum. Çünkü mekânlar, toplumsal ve kültürel hafızamızın birer taşıyıcısı görevi görüyor. Bütün uyumsuzluğu, huzursuzluğu, artık içinde olmayanlarıyla…&nbsp; Fakat şehirler, geçmişlerini pek de açık seçik anlatmıyor; hatta çoğunlukla unutuyor ve hafızasının derinliklerinde bir yerlerde o anılarla birleşen yapıları yıkılıyor, dönüşüyor.Zaman zaman kimimizin hafızasında kimimizinse okuduğu kitaplarda, ailemizin anılarında ve gördüğümüz fotoğraf karelerinde canlanan İstanbul’dakilerin ortak geçmişi, yine de şehrin sokaklarında, caddelerinde, bir evin önünde ve en önemlisi şehrin meydanlarında saklanıyor. Her şehir toplumsal çatışmaların, huzursuzluğun, hayır diyebilmenin mekânlarını içinde barındırıyor. Bu yüzden ben de geçmişle bugüne aynı düzlemden bakabilmek, zaman katmanlarına tanık olmak için toplumsal hafızamızı biraz yoklamak, şehrin itiraz mekânlarında gezinmek istedim.&nbsp;İlk durak Beyazıt Meydanı: Meydanın insanları bir araya getirme tarihi Bizans’a kadar uzanıyor. Adını orada bulunan boğa heykelinden alan Forum Tauri, şehrin o dönem en büyük forumu olarak işlev görmüş, kanlı olaylara sahne olmuş. Meydanı daha barışçıl protestolara ilk açan kişiyse imparator Theodosius. Osmanlı dönemine doğru yürüdüğünüzde dönemin siyasi atmosferini yansıtmaya devam eden Beyazıt, tarihe Patrona Halil İsyanı olarak geçen, hepimizin tarih derslerinden hatırlayacağı isyana mekân olmuş. Şehrin ilk üniversitesinin de bu kadim direnme alanına yakın kurulmasına pek şaşırmıyorum. Cumhuriyet tarihi boyunca meydanın tanıklık ettiği olayların çoğu da öğrenci hareketleriyle yakından ilgili zaten.Bir Meydan Öyküsü: Beyazıt kitabının yazarı Sevince Bayrak, Beyazıt’ı bir höyüğe benzetiyor. “...tarihî yapılar, yıkımlar, anıtlar, mimar-belediye ilişkileri, müellif aktörler, kentsel peyzaj, politikanın kamusal alana yayılması, kentsel kimlik tartışmaları, ideoloji-kamusal alan ilişkisi, koruma yaklaşımları...” bu höyüğün katmanları ona göre. Bu yüzden meydanda baktığım her yerde bir Bizans askeri, bir Osmanlı beyefendisi, altıncı filoya karşı öğrenciler, başörtüsü eylemlerinde kadınlar görüyorum. Sonra araba kornaları beni bugüne geri getiriyor.&nbsp;Taksim’e doğru: Tünel’den yürümeye karar veriyorum, Galatasaray Meydanı’nın önünden geçerken yaşadığı onca çatışmayı, hakikati arayanları düşünüyorum. Barındırdığı kolektif hafıza bakımından belki de İstanbul’un en yoğun yeri Taksim. Öyle Beyazıt kadar eski bir geçmişi olmasa da İstanbul’un suyunu taksim eden maksemi, Cumhuriyet sonrasından bugüne her ideolojiden ve her yaştan insanın fikirlerini haykırdığına tanıklık etmiş. Nihayet meydana varıyorum. Her ne kadar farklı dönemlerde geçirdiği yıkımlar onun kimliğini yıkıp yeniden inşa etse de meydan özellikle 1976’dan sonra başlanan 1 Mayıs kutlamalarıyla kazandığı sınıfsal temsille işçilerin, öğrencilerin, sendikaların mücadelesine sahne olmuş. Taksim Meydanı’ndan Gezi Parkı’na yürürken kafamı sağa çevirip Kazancı Yokuşu’na uzunca bakıyorum. Gezi Parkı’na varınca da herkesin yüzünde maske olmasını bir anlığına garipsiyorum.&nbsp;Halaskargazi, Sebat Apartmanı önü, son durağım: Halaskargazi ve tarihini daha önce <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMzhjOTE1NmE5MzgwMDAwN2VhNzYxMCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnNvdXJjZT13ZWImbmV3c2xldHRlcj01ZTJmNmVmNTcwYjZkODYyOTc2ZWQzN2ImaXNzdWU9NjAyNDM2ZDEzNzE1NzYwMDA2YTcyOTk4JnN1YnNjcmliZXI9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZyZWFkLmFwb3MudG8lMjUyRmklMjUyRmFoLW5lcmVkZS1vLWVza2ktaXN0YW5idWw="">“Ah, Nerede O Eski İstanbul”</a> &nbsp;isimli bültende anlattığım Sebat Apartmanı, yakın geçmişimizi çağıran, adalet arayışına ses olan bir nokta. Apartmanın önünden insanlar geçiyor, bir süre duruyorum, karamsarlıktan umuda gidip gelen düşüncelerimi sakinleştiriyorum. Uzun süre Agos Gazetesi’ne ev sahipliği yapan bu mekân, içinde barındırdığı 23,5 Hrant Dink Hafıza Mekânı’yla unutmamanın önemini bir kez daha hatırlatıyor.İllüstrasyon: Ece TugayBu yazı 14 Şubat 2021 tarihinde <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMzhjOTE1NmE5MzgwMDAwN2VhNzYxMCZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmFwb3MudG8lMjUyRm4lMjUyRmlzdGFuYnVs"">Aposto! İstanbul</a>'da yayımlanmıştır.&nbsp;

Aposto Gündem

Beyazıt Meydanı'ndan Taksim'e, oradan Halaskargazi'ye.

Toplumsal hafızanın ve itirazın mekânları 

Bugünkü hâliyle şehir tanımı, şehrin tüm hafızasını kapsamalı diye düşünüyorum. Çünkü mekânlar, toplumsal ve kültürel hafızamızın birer taşıyıcısı görevi görüyor. Bütün uyumsuzluğu, huzursuzluğu, artık içinde olmayanlarıyla…&nbsp; Fakat şehirler, geçmişlerini pek de açık seçik anlatmıyor; hatta çoğunlukla unutuyor ve hafızasının derinliklerinde bir yerlerde o anılarla birleşen yapıları yıkılıyor, dönüşüyor.Zaman zaman kimimizin hafızasında kimimizinse okuduğu kitaplarda, ailemizin anılarında ve gördüğümüz fotoğraf karelerinde canlanan İstanbul’dakilerin ortak geçmişi, yine de şehrin sokaklarında, caddelerinde, bir evin önünde ve en önemlisi şehrin meydanlarında saklanıyor. Her şehir toplumsal çatışmaların, huzursuzluğun, hayır diyebilmenin mekânlarını içinde barındırıyor. Bu yüzden ben de geçmişle bugüne aynı düzlemden bakabilmek, zaman katmanlarına tanık olmak için toplumsal hafızamızı biraz yoklamak, şehrin itiraz mekânlarında gezinmek istedim.&nbsp;İlk durak Beyazıt Meydanı: Meydanın insanları bir araya getirme tarihi Bizans’a kadar uzanıyor. Adını orada bulunan boğa heykelinden alan Forum Tauri, şehrin o dönem en büyük forumu olarak işlev görmüş, kanlı olaylara sahne olmuş. Meydanı daha barışçıl protestolara ilk açan kişiyse imparator Theodosius. Osmanlı dönemine doğru yürüdüğünüzde dönemin siyasi atmosferini yansıtmaya devam eden Beyazıt, tarihe Patrona Halil İsyanı olarak geçen, hepimizin tarih derslerinden hatırlayacağı isyana mekân <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjhiMTliMzcxNTc2MDAwNmIzOTY3MSZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm1pbWFyaXRhc2FyaW12ZWVsZXN0aXJpLndvcmRwcmVzcy5jb20lMjUyRjIwMTklMjUyRjA0JTI1MkYxOCUyNTJGYmFza2FsZGlyaW5pbi1tZWthbnNhbGxpZ2ktMiUyNTJGJTI1MjZuYnNwJTI1M0I="">olmuş.</a> Şehrin ilk üniversitesinin de bu kadim direnme alanına yakın kurulmasına pek şaşırmıyorum. Cumhuriyet tarihi boyunca meydanın tanıklık ettiği olayların çoğu da öğrenci hareketleriyle yakından ilgili zaten.Bir Meydan Öyküsü: Beyazıt kitabının yazarı Sevince Bayrak, Beyazıt’ı bir höyüğe benzetiyor. “...tarihî yapılar, yıkımlar, anıtlar, mimar-belediye ilişkileri, müellif aktörler, kentsel peyzaj, politikanın kamusal alana yayılması, kentsel kimlik tartışmaları, ideoloji-kamusal alan ilişkisi, koruma yaklaşımları...” bu höyüğün katmanları <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjhiMTliMzcxNTc2MDAwNmIzOTY3MSZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5jdW1odXJpeWV0LmNvbS50ciUyNTJGaGFiZXIlMjUyRmJpci1tZXlkYW5pbi1veWt1c3UtYmV5YXppdC0xNzg2OTk1JTI1MjZuYnNwJTI1M0I="">ona göre.</a> Bu yüzden meydanda baktığım her yerde bir Bizans askeri, bir Osmanlı beyefendisi, altıncı filoya karşı öğrenciler, başörtüsü eylemlerinde kadınlar görüyorum. Sonra araba kornaları beni bugüne geri getiriyor.&nbsp;Taksim’e doğru: Tünel’den yürümeye karar veriyorum, Galatasaray Meydanı’nın önünden geçerken yaşadığı onca çatışmayı, hakikati arayanları düşünüyorum. Barındırdığı kolektif hafıza bakımından belki de İstanbul’un en yoğun yeri Taksim. Öyle Beyazıt kadar eski bir geçmişi olmasa da İstanbul’un suyunu taksim eden maksemi, Cumhuriyet sonrasından bugüne her ideolojiden ve her yaştan insanın fikirlerini haykırdığına tanıklık etmiş. Nihayet meydana varıyorum. Her ne kadar farklı dönemlerde geçirdiği yıkımlar onun kimliğini yıkıp yeniden inşa etse de meydan özellikle 1976’dan sonra başlanan 1 Mayıs kutlamalarıyla kazandığı sınıfsal temsille işçilerin, öğrencilerin, sendikaların mücadelesine sahne olmuş. Taksim Meydanı’ndan Gezi Parkı’na yürürken kafamı sağa çevirip Kazancı Yokuşu’na uzunca bakıyorum. Gezi Parkı’na varınca da herkesin yüzünde maske olmasını bir anlığına garipsiyorum.&nbsp;Halaskargazi, Sebat Apartmanı önü, son durağım: Halaskargazi ve tarihini daha önce <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjhiMTliMzcxNTc2MDAwNmIzOTY3MSZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnJlYWQuYXBvcy50byUyNTJGaSUyNTJGYWgtbmVyZWRlLW8tZXNraS1pc3RhbmJ1bA=="">“Ah, Nerede O Eski İstanbul”</a> &nbsp;isimli bültende anlattığım Sebat Apartmanı, yakın geçmişimizi çağıran, adalet arayışına ses olan bir nokta. Apartmanın önünden insanlar geçiyor, bir süre duruyorum, karamsarlıktan umuda gidip gelen düşüncelerimi sakinleştiriyorum. Uzun süre Agos Gazetesi’ne ev sahipliği yapan bu mekân, içinde barındırdığı 23,5 Hrant Dink Hafıza Mekânı’yla unutmamanın önemini bir kez daha hatırlatıyor.İllüstrasyon: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjhiMTliMzcxNTc2MDAwNmIzOTY3MSZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWYxYjQ5ZTdmY2E4ZGUwMDA5NjcwNDVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbnN0YWdyYW0uY29tJTI1MkZlY2NldHUlMjUyRg=="">Ece Tugay</a>

Meydan ile ilgili hikayeler