Aşiyan / Kayalar KabristanıBebek ile Rumelihisarı arasında, hisarın altında bulunan bu mezarlığın hisar yapılırken şehit edilen işçi ve askerlerin defnedilmesiyle oluşmaya başladığı rivayet edilir. Ancak mevcut taşların en eskisi 1728-1729 tarihlidir. Zaten günümüzde de kullanıldığı için Osmanlı dönemine ait mezar taşları azalmıştır. Mezarlığın bitişiğindeki önce muhtemelen Gülşeniye, sonra Şabaniye tarikatına ait olan Durmuş Baba Tekkesi’nin mensupları buraya defnedilmişlerdir. Tevfik Fikret, Yahya Kemal Beyatlı, Orhan Veli Kanık, Ahmet Hamdi Tanpınar ve Münir Nurettin Selçuk gibi sanat insanları da burada <a fr-original-style="" href="http://isamveri.org/pdfdrg/D238858/2015/2015_KUCURSS.pdf" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">medfundurlar</a>.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1666691272010.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.99" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2022/9/2/1666691291516.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.46" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="http://www.eskiistanbul.net/tag/mezar/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Aşiyan Mezarlığı</a>

İstanbul'da Nasıl Eğleniyorduk?

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a>İyot kokusunun mutlulukla bir bağlantısı var mı bilmiyorum fakat kendimi ne zaman yorgun hissetsem veya birtakım yükler ruhumu ağırlaştırmaya başlasa, denizin yolunu tutarım. Bir de denize varan sokakların yokuşlarını tırmanmaya başladıkça mavinin yüzünü biraz olsun gösterdiği İstanbul tepelerinin, elimi uzatsam suya dokunabileceğim motorlu tekne yolculuklarının. Bu kısa ama tatlı yaz rotaları sayesinde güneşin kavurucu sıcağı veya kalabalıktan şikâyet etmek şöyle dursun, şehrin bazı kusurları bile gözüme güzel görünür.&nbsp;Sanki kendini şehrin geri kalanından sakınan; daima sakin kalabilmiş semtlerden&nbsp;Emirgân’a doğru hareket ediyorum. Heyecanla motosiklete atlayıp, Hisarüstü’nün yasemin kokulu yokuşlarından geçerek, Rumelihisarı’nın sırtlarındaki ahşap evlere, her bir detayını ezberime kazıdığım fotoğraflara bakar gibi bakıyorum. Aralardan bir görünüp bir kaybolan denizin rengi dışında her şey aynı duruyor. İki katlı binanın önüne bırakılmış dört tekerlekli kırmızı bir bisiklet, Kilise Sokak’taki bir evin penceresinden kımıldamadan bakan o kedi, Karakoyun Sokağı başındaki elektrikçi dükkânı ve bir ucu deniz olan Arpacı Çeşme Sokak.&nbsp;Perili Köşk’ü geçince yokuşlar son buluyor, insan ve trafik yoğunluğu azalıyor. Sınırsız bir ferahlık oluşuyor içimde. Sarıyer hattında bu ferahlık hissi artarak devam ediyor. Seyretmekten kendimi alıkoyamadığım sahil boyunun özlediğim yüzleri, oltaları ve renkli şezlonglarıyla beliriveriyor birkaç metrede bir. Solumda Aşiyan Parkı, sağımdaysa denizle buluşmaya gelen hevesli yüzücülerin doldurduğu sahil.&nbsp;“Urumelihisarı'na oturmuşum, oturmuş da bir türkü tutturmuşum…”&nbsp;diyen Orhan Veli’nin, biraz üstlerdeki “yuvasından” kim bilir ne manzaralar seyretmiş olan Tevfik Fikret’in, hemen ötedeki mezarlıkta uyuduğunu düşündükçe hüzünlendiğim Tezer Özlü’nün ve üzerinde ilerlediğim bu yola adı verilmiş olan Yahya Kemal’in sahili.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:40.297Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aşiyan Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Emirgân’daki o koca çınarın altında, yaklaşık 300 yıldır duran çeşmenin önüne gelene kadar içime çekiyorum yazı. Çeşmenin sokağından dümdüz ilerleyince, soldaki beyaz avluda yıllardır açık olan yorgan dükkânına Ali Bey’e selam vermek için uğruyorum. Daha yeni kapladığı mavi saten yorganı gösteriyor bana. Yenisini dikmeye geçtiğinde, sokağa geri dönüyorum.&nbsp;Sıçanlı Meyhane’nin kapısından içeriye özlemle bakıp, dimdik yokuşu çıktıktan sonra artık Emirgân tepelerindeyim. Denizi aramanın en keyifli olduğu yerde. Sayfiye ruhu taşıyan Şehit Ömer Sadık Sokak’ın güzel evlerinin çatıları üzerinden nihayet deniz görünüyor; ardında beyaz bir çizgi bırakarak geçen bir yük gemisiyle. Emirgân Mektebi Sokak’a devam edince de duyuluyor geminin düdük sesi. Boğaz’dan ne kadar uzağa gidersem gideyim, deniz bir şekilde kendini belli ediyor buralarda.&nbsp;Sokak boyunca yan yana dizilmiş terzi, hırdavatçı ve döşemeci dükkânlarının olduğu yokuşu inerken, bu defa çınar ağaçlarının hışırtısı geliyor kulaklarıma. Yorulmayı göze alarak Boyacıköy’e kadar devam ediyorum. Ortasında çeşme olan&nbsp;Çam Fıstığı Sokak’a yine seyyar kalaycılar gelmiş mi diye bakmak için. Ahşap köşklerin arasında gezinerek&nbsp;“Kalaycı geldi kalaycıııı” diye bağıran kadın başka bir İstanbul’u haykırıyor. Eski ve saklı İstanbul’u. Fiyakalı şapkasıyla şoför Nebahat de bu sokaktan geçerse birazdan, bütün resim tamamlanacak sanki.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:24.106Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kanlıca Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sahile geri döndüğümde, iskelenin bir ucuna geçip, Emirgân-Kanlıca arası yolcu taşıyan motorlu ahşap tekneleri bekliyorum. Boğaz sularını yavaşça yırtarak geçerken insana nefes aldıran, şehre verilmiş birkaç dakikalık mola gibi bu deniz yolculuğu. İskeleye varana kadar sularına dokunduğum deniz ürperiyor. Yelkovan kuşları yanımızda suya teğet geçerek uçuyor. Uyanıkken, derin bir uyku içinde gibiyim ve çocukluğumda en çok merak ettiğim semte doğru yol alıyorum. O dönem seyrettiğim Bizimkiler dizisinde, Ayla Hanım’ın annesi sürekli; “Sabri Bey, gitmeyecek miyiz Kanlıca’ya yoğurt yemeye?”&nbsp;diye sordukça, neresi bu yoğurdu meşhur yer diye merak ettiğim o semte.&nbsp;Bizi ilk olarak Kanlıca meydanının güvercinleri karşılıyor. Bir de banklara oturmuş karşı kıyıları izleyen birkaç kişi. İskelenin yanı başındaki restoranın penceresine yaklaşıp, iştah açan kokulardan medet uman martılara baktıkça seviyorum havada zikzak çizerek geçişlerini. İçim öyle bir şevkle doluyor ki o an, sanki istesem ben de onlara katılıp Mihrabat Korusu’na kadar gidebilirim. Bilemiyorum, ben mi çok abartıyorum acaba bu İstanbul’u sevme işini?&nbsp;

Aposto İstanbul

Emirgân sokaklarında eski ve saklı İstanbul.

Emirgân'dan Kanlıca'ya

<h3>Servet-i Fünûn dergisinin 1891’de başlayan yayın hayatı, iki matbaa ve bin küsür sayıya sığmayacak kadar büyük bir hikâye. Eski dergileri karıştırırken <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNGE1MDIyYjJkNjM3MDAwOGIxMmJhNyZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5hcnJlZGFtZW50b21pbWFybGlrLmNvbSUyNTJG"">Arredamento</a>’nun 293. sayısında karşıma çıkan dosyası da bugün derginin ve yarattığı dönüşümün mekânsal yansıması üzerine birkaç kelam ediyor. Ben de bugün ona değinmek istiyorum; çünkü destanlara konu olmayacak ama yabana tanıklıkları bulunan binaların öyküsü bu.&nbsp; &nbsp;</h3>Servet-i Fünûn: 17 Mart 1891 yılında başlayan yayın hayatına 26 Mayıs 1944 yılında son vermiş olan dergi, imparatorluktan Cumhuriyet yönetimine geçen bir toplumun, ilk popüler kültür organı. Batı ülkelerine dönük yüzü ve “Sanat sanat içindir”i benimseyen yazar ekibiyle de 19. yüzyılda yayın hayatına başlayan Harper’s Weekly, Illustrated London News gibi yayınlarla birlikte anılabilirken bunun tam olarak altını çizememişiz gibi geliyor. Üstüne okuma yapınca görebilirsiniz ki yazı işleri müdürlüğünü bir dönem Tevfik Fikret’in yaptığı dergide Halit Ziya Uşaklıgil, Hüseyin Cahit Yalçın, Hüseyin Rahmi Gürpınar, Ahmet Rasim ve Mehmet Rauf gibi isimlere rastlamak da mümkün.&nbsp;Bunun dışındaki bilinen yazarların da mutlaka ekipten birileriyle dirsek teması var.&nbsp; Matbaa: Derginin sahibi Ahmet İhsan Tokgöz’ün Bâbıâli Caddesi’nde açtığı matbaası bir süre sonra teknik açıdan yetersiz kaldığı için Türbedar Sokak’a taşınıyor. Çünkü Ahmet İhsan Tokgöz, Fransa merkezli Hachette Yayınları’na özeniyor ve burasının kitap yayıncılığı yapmasını da arzuluyor. Taşınmış olan yapının mimari ve tarihi tam olarak bilinemiyor ama 1905 ila 1910 yılları arasında Fransa doğumlu inşaat mühendisi Eugène Freyssinet’in firmasının beton yapılarından biri olduğu <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNGE1MDIyYjJkNjM3MDAwOGIxMmJhNyZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGbmVrLmlzdGFuYnVsLmVkdS50ciUyNTNBNDQ0NCUyNTJGZWtvcyUyNTJGVEVaJTI1MkZFVDAwMDE3MS5wZGY="">tahmin ediliyor</a>.&nbsp;Neden önemli? Bu mekânın "dolu dolu yaşadığını" söyleyebiliriz. Çünkü Bâbıâli Caddesi 15 numarada yer alan ilk matbaaya ev sahipliği yapan mekân sonrasında imparatorluk dönemindeki ilk Müslüman <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNGE1MDIyYjJkNjM3MDAwOGIxMmJhNyZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGd3d3LmtvbGVrdG9tYW5pLmNvbSUyNTJGZ2lyaXR0ZW4taXN0YW5idWxhLXJlc25lLWZvdG9ncmFmaGFuZXNpLXZlLWJhaGF0dGluLWJlZGl6JTI1MkY="">fotoğraf stüdyosu</a> olan Resne Fotoğrafhanesi olmuş ve Ahmet Mithat, Ahmet Rasim gibi isimlerin fotoğraflarını çekerek dikkat çekmiş. Bir süre sonra kapatılan yapı, Bâbıâli'deki olayları kontrol altına alabilmek için Dahiliye Nezâreti kararıyla karakola dönüşmüş ve en sonunda yıktırılıp kıraathane olarak açılmış. Hikâye böyle sonlanmıyor... Ayrıca binanın bir katında bir direniş cemiyetinin yer aldığı ve 1918'deki Mondros Ateşkes Antlaşması'ndan sonra yurt dışına kaçan Enver Paşa ve Talat Paşa'nın emri ile kurulan Karakol Cemiyeti’nin idare merkezinin, bu binadaki bir büro olduğu not ediliyor.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-29T12:07:23.453Z.jpeg" alt="ahmetrasim"><figcaption>Ahmet Rasim'in çekilmiş fotoğrafı Kaynak: edebifikir.com&nbsp;</figcaption></figure>İkinci matbaa: Günümüze dek ulaşan ve Servet-i Fünûn matbaasını tanıtan broşür ise Sultan Mahmud Türbesi'nin yanındaki ikinci matbaada basılmış. Burası konumu ve kapasitesi itibarıyla işlek bir noktayı tutuyor. Ama sadece o da değil, İkinci Meşrutiyet'in ilanı gibi büyük olayların toplumsal yansımalarının görülebileceği aksiyon alanları, bu binanın manzarasında kaldığı için binanın döneme tanıklık ettiğini söyleyebiliriz. Fakat dergi ekibi, sessiz kaldıkları için eleştirilse de toplumsal duruşlarına uymadığı için bunları yazıya dökmüyor.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-29T12:30:11.766Z.jpeg" alt="Ahmet İhsan"><figcaption>Broşürden bir sayfa "Ahmet İhsan ve Şürekası matbaasının cepheden cadde üzerinden manzarası."</figcaption></figure>1950'li yıllara kadar bu matbaanın çıkardığı yayınlar açısından üstüne çıkan bir yayınevinin olmaması, bugün bile Avrupa'nın Türkiye gibi coğrafyaları nasıl etkilediklerini layıkıyla anlatan bir derginin önemini de gösteriyor. Mekânların dönüşümü ise bunun kültürel ve toplumsal hayata bir hediyesi.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-29T12:50:07.282Z.jpeg" alt="matbaa"><figcaption>Broşürden bir sayfa &nbsp;"Matbaanın birinci katında eşya-i matbua asansörü karşısında."</figcaption></figure>Dergiyle ilgili inceleme yapmak isterseniz bir TÜBİTAK projesi sebebiyle dijitale aktarılan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNGE1MDIyYjJkNjM3MDAwOGIxMmJhNyZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGd3d3LnNlcnZldGlmdW51bmRlcmdpc2kuY29tJTI1MkY="">derginin</a> sayılarına göz atabilirsiniz.&nbsp;

Servet-i Fünûn dergisinin 1891’de başlayan yayın hayatı, iki matbaa ve 1.000 küsür sayıya sığmayacak kadar büyük bir fotoğraf. Biz de bu hafta derginin mekânsal yansımasının neleri söylediğine kulak vermek istedik.

Bir matbaanın yıllar süren mütevazı duruşu

Sarmış ufuklarını senin gene inatçı bir duman, beyaz bir karanlık ki, gittikçe artan ağırlığının altında her şey silinmiş gibi, bütün tablolar tozlu bir yoğunlukla örtülü; tozlu ve heybetli bir yoğunluk ki, bakanlar onun derinliğine iyice sokulamaz, korkar!Tevfik FikretLafawndah’ın ilk albümü Ancestor Boy için verdiği bir röportajındaki “Açıklık bir yaşam sürecidir; ancak hayatımda hiç kimsenin olmadığı bir dönemden geçiyorum. Hiç. Onlarca yıllık sisin içinden çıkıyorum ve bu albüm kesinlikle ilk adımım.” sözlerinin ardından aklıma Tevfik Fikret’in 1908 yılında kaleme aldığı “Sis” şiirinin açılış mısraları geldi. Tevfik Fikret’in Aşiyan’dan yüzünü göstermeyen Boğaz'a fısıldadığı sözler, zaman yolculuğunda soluklanmak istese “Antik geleceğin hikâyesi”ni yazdığını söyleyen Lafawndah, seve seve onları ağırlardı. Bağımsızlığı bir tercih olarak değil, tepki göstermek adına üretim motivasyonunun merkezine yerleştiren Lafawndah, katmanlar arasında dolaşmaktan keyif alan tekil bir yaratıcı vizyona sahip. “Ben bir hikâye anlatıcısıyım. Ve hikâyeleri anlatmak için zorunda olduğum tüm araçları kullanıyorum. Benim için bir diğerine üstün gelen hiçbir araç yok. Hepsi aynı şeye, yani hikâyeye hizmet ediyor.” diyen Lafawndah, evrendeki her sese ve yaşabileceği her deneyime açık. Onun için sona eren her şey, aynı zamanda bir başlangıç. Karşımızda sadece kendisini nasıl aşacağını öğrenmeye çalışan ve bunun hayat boyu sürecek bir yolculuk olduğunu kabul eden bir polimat var.Üç kıtanın mirası: Mısırlı ve İranlı bir ebeveynin çocuğu olarak Fransa'da doğan Lafawndah, çocukluğunun büyük bir bölümünü büyükannesinin evinde sanatçılarla çevrili bir ortamda geçirdi. Büyükanne ve büyükbabasının sevdiği klasik Fars müziğinin eşlik ettiği o yılları “Kuşaklar arası bir ev, disiplinlerarası bir alandı. Etrafta çok sayıda film yapımcısı, yazar, şair ve pek çok sanatçı vardı.” sözleriyle anan Lafawndah, üç kıtanın mirasıyla büyüdü. Ve 10 yaşına gelene kadar kendini ebeveynlerinin onu dünyaya getirmek yerine evlat edindiğine inandırdı. Bu yüzden "Hiçbir yerden geldiğimi hissetmemek, ailem olmadığı anlamına gelmez. Birçok annem, babam, birçok erkek ve kız kardeşim var. Fakat onlar kendim için yarattığım bir soy. Kendi haritamı çiziyorum.“ sözlerinin ardında dimdik ayakta duran bir “yetim” var. Üstelik bu benim değil onun tanımı. Bir okul ödevi sırasında söylediği Jamiroquai’nin Virtual Insanity şarkısı sayesinde kendi sesini keşfeden ve bununla alakalı yarattığı kaygının ilk kez dağıldığını hisseden Lafawndah’ın bugün gururla kimsesiz bir müzik yaptığını söylemek mümkün. Tüm amacı, bulunduğu ortamda bir türlü rahat etmeyen ve asla yerleşmiş hissetmeyen ve ait olmanın tam karşısında duran kendisi gibi yetimlerle bağ kurmak.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-01-14T07:38:55.935Z.jpeg" alt="Lafawndah, Fotoğraf: Eleanor Hardwick"><figcaption>Lafawndah Fotoğraf: Eleanor Hardwick</figcaption></figure><hr>Sanatsal motivasyonlar: Önüne serilen geleneksel motiflerle süslü bir halının üstünde geleceğe doğru yürüyen Lafawndah’ın sanatsal üretim motivasyonlarına daha yakından bakmakta fayda var. Bir noktaya kadar anlaşılır fakat kendini her yönüyle belli etmeyen yaratımlarda bulanan Lafawndah’ın “Boyun eğmeyen sanatsal fikirleri her zaman sevdim. Böyle olduğunda anlamak için ona doğru yürümeniz gerekir. Onun seviyesine gelmeli, saklı tutulan alanları ifşa etmeli, meydan okumalı ve size dokunan kısımları keşfetmelisiniz.” sözleriyle sunduğu gerekçe oldukça yeterli. Lafawndah, şimdiye kadar birleştirdiği noktaların içinden geçmeden hatta onları bükerek istediği şekli vermeden üretimlerini paylaşıma açmadı. Elimizde ona dair ne varsa hepsi içinden çıkardıklarından ibaret. Bu yüzden bir merkezi ya da belli bir hitap kitlesi yok. Aksine herkese açık. Lafawndah, popun kirli bir kelime olmadığını bilen çok dilli bir sanatçı. Nitekim, bu konu hakkındaki görüşünü daha önce "Pop müziğin boktan, macerasız olduğuna ve deneysel olmadığına inanılan eskimiş tanımından nefret ediyorum." cümlesiyle dile getirdi. Çünkü o, Nina Simone gibi seslerin sürtünerek yarattığı güzelliği duyabilen biri.Yetimler için bir yuva: Başta kendisi olmak üzere dünyadaki tüm yetimler için bir yuva yaratmak isteyen Lafawndah, 2014 yılında CONCORDIA adını verdiği bir plak şirketi kurdu. Burası, düzene uymayan, onlardan beklenenlere itaat etmeyen her sanatçının evi oldu. Nitekim Lafawndah’ın kendi adını taşıyan ilk kısaçalarında da CONCORDIA’nın etiketi var. Bugüne kadar pek çok farklı şehirde yaşayan, konuk olduğu kanepenin sıcaklığına asla alışmayan Lafawndah'ın, yaptığı sanatçı iş birlikleriyle ilgili bambaşka bir bakış açısı var. Yaratmak için yalnızlığa ihtiyaç duyan Lafawndah, “Hayran olduğum insanlarla bir şeyler yapmak heyecan verici. Kendimi daha güçlü hissediyorum. Deneyimi daha eğlenceli ve müziği ise daha farklı hâle getirdiği şüphesiz. Kolektif üretimi tek başıma yaratamadığım için değil, beni kendim hakkında bildiklerimden uzaklaştırdığı için seviyorum.” sözlerinden onun birlikte üretim motivasyonunu anlamak mümkün.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-01-14T07:41:03.229Z.jpeg" alt="The Fifth Season"><figcaption>The Fifth Season</figcaption></figure><hr>Folklorik bir hikâye: ”Albüm yapmak, dünyanın dışına çıkmak, tek başına kalmak, içe bakmak ve mümkün olan en güçlü hayatı yaşamak arasında bir dengedir.” diyen Lafawndah, 2019 yılında ilk albümü Ancestor Boy’u plak şirketi CONCORDIA’nın bayrağı altında yayımladı. Albüm için merkezine davulları alan, avangart ses tasarımıyla yaratılmış bir elektronik pop permütasyonu tanımını kullanmak mümkün. Kısa bir ziyaret için Lafawndah’ın hem annesiyle birlikte rol aldığı hem de yönetmenliğini üstlendiği Daddy şarkısının <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZmZmNWNlNTY4NjBmMDAwOGZmMGY2YSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyNTJGd2F0Y2glMjUzRnYlMjUzRG1rLXlkVUtTZVU0"">klibine</a> uğranılabilir. Lafawndah, son olarak geçtiğimiz eylül ayında <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZmZmNWNlNTY4NjBmMDAwOGZmMGY2YSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY0eThWcTJEOW83WDR0VlFPeG9BRjFxJTI1M0ZzaSUyNTNERHNFMEZYaFVTcmlSSUFHZ3AwQnRfUQ=="">The Fifth Season</a> adını verdiği ikinci albümünü gün yüzüne çıkardı. Albüm, her ne kadar dinamik ve bir o kadar da çarpıcı olsa da ışığı ve karanlığı, geçmişi ve geleceği, yaşamı ve ölümü kutlayan folklorik bir hikâye anlatma geleneğine sahip. Unutmayın, karşınızda Björk ve FKA twigs ile yan yana duran bir sonik auteur var.Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk olan sanatçıların yer aldığı Spotify çalma listemize&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZmZmNWNlNTY4NjBmMDAwOGZmMGY2YSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2Jmlzc3VlPTVmZjU3NGM1YTMzOTQ1MDAwN2EzNzVmYyZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NWU3M2ViNzVlMzAxOWU2MGU5YzEyMTM4JnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzREsxaV9zX3ZhVGN5TDhVMFBrZWlOekE="">buradan</a>&nbsp;ulaşabilirsiniz.

Tevfik Fikret ile ilgili hikayeler