<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/turanfrc/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Turan Farajova</a><a fr-original-style="" href="https://www.istanbulapartmanlari.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">https://www.istanbulapartmanlari.com/</a>&nbsp;Eski İstanbul eğlenceleri dendiğinde aklımıza genelde Pera Palas, Tokatlıyan Otel, Maksim, Lebon, Markiz, Beyoğlu meyhaneleri ve gazinoları gelir. Tabii bu konuda haksız da sayılmayız. Hem İstanbul sakinleri hem de yabancı seyyahların anlattıklarından eski İstanbul’un cazibe merkezlerinin aynı zamanda eğlencenin de merkezi olduğunu görüyoruz. Ancak biz bu kez eskiden İstanbul’da evlerde nasıl eğlenilirdi konusuna değineceğiz. Yazının esas kısmına geçmeden önce, şehirde nerelerde, nasıl eğlenilirdi konusuna da biraz değinmek isterim.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Otel Partileri: Pera Palas’tan Tokatlıyan’a</h3>Pera Palas’ın balo salonu, ilk kurulduğu günden beri çeşitli davetler ve yılbaşı eğlencelerine ev sahipliği yapıyor. Said Naum Duhani’nin aktardıklarında Pera Palas baloları ile ilgili şu ifadeye rastlıyoruz:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“1900 döneminin en ünlü baloları onun geniş salonlarında verilir ve birbirlerine kenetlenmiş çiftler M. Nava orkestrasının melodileri eşliğinde dans ederlerdi.”</blockquote>Bir diğer Peralı otel eğlencesine de Tokatlıyan Otel’de rastlıyoruz. Otelin restoranı Splendite, dönemin en ünlü isimlerinin müdavim olmasıyla bilinirdi. Yakup Kadri, Abdülhak Hamit Tarhan, Yahya Kemal, Sait Faik Abasıyanık, Ahmet Rasim gibi ünlü isimler, otel restoranında sahne alan piyanist Perez’i dinlemek için otel restoranına sıkça giderlerdi.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Beyaz Ruslarla Değişen Eğlence Sektörü</h3>1900’lerin başında gerçekleşen Beyaz Rus göçü, İstanbul’un eğlence anlayışında önemli yenilikleri de beraberinde getirmiştir. Ayaspaşa Rus Lokantası, Rejans gibi ünlü restoranları şehre kazandıran Beyaz Ruslar, pastacılık ve pastanecilik sektörlerinin gelişimine de fayda sağlamalarıyla bilinir.Olivyo Pasajı’nda yer alan eski ismiyle Rejans, Bolşevik İhtilali sebebiyle İstanbul’a yerleşen Mihail Mihailoviç’in 1924 yılında kurduğu bir Rus mutfağı restoranıdır. Bugünkü yerinde Rejans’dan önce Triamon isimli bir birahane bulunuyordu. Mihailoviç burayı satın alır ancak dekore edecek sermayeyi bulamaz. Aynı dönemde İstiklal Caddesi üzerinde Berthet isimli bir Fransız tarafından açılan Le Regence adlı restoranda işler yolunda gitmez ve bir süre sonra Berthet tarafından Mihailoviç’e devredilir. Mihailoviç, bugünkü Rejans’ı Turkuaz adıyla bu şekilde açar. Buradan elde ettiği gelir ve Vera Chirik ile Veronika Protoppova isimli iki ortağıyla birlikte Olivyo Pasajı’ndaki yeri dekore ettirerek “Rejans Kahve, Lokanta ve Çiçek Bahçesi” isimli yerini açar. Mustafa Kemal Atatürk’ten İsmet İnönü’ye, Mata Hari’den, Agatha Christie’ye ve İspanya Kralı IV. Alfonso’ya kadar birçok ünlü isim, Rejans’ta Rus lezzetleri ve müzikleri eşliğinde eğlenmiştir.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İstanbulluların Ev Davetleri</h3>İzlediğimiz birçok dönem filminde de şahit olduğumuz sazlı sözlü, yemekli ev davetleri İstanbul halkının günlük yaşantısının önemli bir parçasıydı. Hem eğlence mekânlarının az olması hem de dönemin Müslüman ahalisinin harem-selamlığı sebebiyle, dışarda birlikte eğlenmesinin mümkün olmaması, ev davetlerinin önemini artırıyordu.Aileler, aile dostları evlerde bir araya gelir, hem sohbetler eder hem eğlenir, kimi zaman da siyasi konularda fikir alışverişlerinde bulunurlardı. Elbette sadece Müslüman aileler değil, Osmanlı vatandaşı gayrimüslim ve Levanten aileler de kendi topluluklarından olan dostlarıyla evlerde sık sık buluşmalar gerçekleştirirlerdi. Özellikle yabancı elçilerin evlerinde ve elçiliklerde verdiği davetler, dönemin Levanten ailelerinin gözde etkinliklerindendi.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Madame Corinne’in Hareketli Davetleri</h3>Elçilik davetlerine geçmeden önce, yaptığım okumalarda en çok dikkatimi çekenlerden biri olan Çukurcumalı Madame Corinne’in ev davetlerinden bahsetmek isterim.Corinne ve ailesi, müzikle çok ilgilendikleri için haftada bir evlerinde müzikli toplantılar düzenlemişlerdir. Bu toplantıya katılanlar arasında Mustafa Kemal Atatürk, Namık Kemal’in torunu Cezmi, Corinne’in ilerde evleneceği Yüzbaşı Ömer Lütfü Bey bulur. Mustafa Kemal Atatürk’ün Corinne ve Edith ile sık sık sohbet ettiği de söylenenler arasındadır.Mustafa Kemal Atatürk’ün bu toplantılara katılmasını yaveri Şükrü Tezer şu sözlerle ifade etmişti:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 216, 77); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“İşlerinin müsait bulunduğu zamanlarda bazı geceler eski Harbiye Mektebi karşısındaki sıra binaların birine de ara sıra uğrarlardı. Bu binada Madam Corinne adında bir bayan otururdu. Paşa, buraya giderlerken biz yaverlerini de beraberinde götürür ve hususi olarak hazırlanan ve tam manasıyla ‘nezih’ kelimesiyle ifade ve tavsif edebileceğim toplantıda bulunarak biraz hoşça vakit geçirip yorgunluklarını giderirlerdi.”</blockquote><h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Geleneksel Ev Eğlenceleri</h3>Tandır başı, Hacivat &amp; Karagöz, helva sohbetleri gibi evlerde de kendine yer edinebilmiş etkinlikler, özellikler Müslüman ailelerin gözde eğlencelerindendi. Tandır başı; kışın tandır başlarında toplanılıp, salep, boza gibi sıcak içecekler içerek, gaz lambasından sızan ışık etrafında hikâyeler ve masallar anlatılmasıyla gerçekleşirdi. Tandır başı buluşmalarının bir diğer çeşidi de helva sohbetleri olarak karşımıza çıkıyor. Misafirliğe gidilen evlerde eğlencenin ve sohbetin sabaha kadar sürmesi sonucu sabaha karşı misafirlere helva ikram edilirdi. Hacivat &amp; Karagöz oyunu ise daha çok meydanlarda, açık alanlarda rastladığımız bir eğlence türü olsa da ev davetlerinde de sıkça rastlanan etkinliklerdendi.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Varlıklı Ailelerin Yalı Davetleri</h3>Ev denince aklımıza eski dönemler için daha çok köşkler, konaklar bazen de apartmanlar gelir. Ancak yalılar da bu kapsamdaydı ve yalı sakinlerinin ev davetleri Osmanlı döneminde oldukça popülerdi. Yalı sakinleri kimi zaman saray eşrafı olurken kimi zaman da başta ticaretle uğraşan varlıklı kişiler ve aileleriydi.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Frekyan'lardan Koç Ailesi’ne: Büyükdere’de Ev Davetleri</h3>Aşk-ı Memnu dizisiyle özdeşleşen Büyükdere sakini yalı, ev olarak kullanıldığı dönemlerde kalabalık ev davetleriyle bilinirdi. Yalının 1938 yılına kadar sahibi olan Frekyan'ların yalı davetleri geleneğini, yalıyı Frekyan'lardan satın alan Koç Ailesi devam ettirdi. Vehbi Koç’un eşi Sadberk Hanım, bu evde kaldıkları yıllarda sık sık yakın çevresiyle ev davetleri düzenlerdi.

İstanbul'da Nasıl Eğleniyorduk?

'İstanbul Apartmanları' kitabıyla tanıdığımız Turan Farajova, otelden restoranlara, elçilik davetlerinden İstanbulluların ev davetlerine, yalılardaki eğlencelerden geleneksel etkinliklere mekân içi eğlenceleri kaleme aldı.

Nerede O Eski İstanbul Eğlenceleri…

Dünya gastronomi etkinlikleri içerisinde ilk 4 sırada yer alan VII. Uluslararası Gastromasa Gastronomi Konferansı, 19-20 Kasım 2022 tarihleri arasında Haliç Kongre Merkezi’nde gerçekleşecek.&nbsp;Konferans bu sene “Sürdürülebilirlik &amp; Biyoçeşitlilik” teması çerçevesinde şekilleniyor. Katılımcılar, projeleri ile sürdürülebilirliği destekleyen firmaları tanıma, yeni ürünleri deneyimleme, ilham veren hikâyeleri ve trendleri dinleme, workshoplara katılma şansına sahip olacaklar. Sektördeki sürdürülebilir çalışmaların masaya yatırılacağı Gastromasa Pastry’de ise sürdürülebilir pastacılık ürünlerinin üretiminin önemi ve yaratıcılığının arttırılması gibi konularda pastacılık sektörüne yön veren dünyanın ünlü şefleri bir araya gelecek.Konferansa katılım &nbsp;ve detaylar için <a fr-original-style="" href="https://www.gastromasa.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burayı</a> tıklayın!

Dünyahali

19-20 Kasım 2022

VII. Uluslararası Gastromasa Gastronomi Konferansı 

Kimi zaman severek peşinden gittiğimiz; ancak uygun koşullar oluşmadığı için gerçekleştiremediğimiz hayallerimiz olabiliyor. Yeme-içme sektöründe özellikle mutfak alanında kariyer yapmak isteyen birçok kişinin karşılaştığı en büyük zorluklardan biri de bu. Tercihlerle yolunu çizmenin zamanı geldiğinde ya var olanı değerlendirmek ya da kendi yolunu yaratmak gerekiyor. Bugün, yeterli eğitimi alıp hayalini taşıyan; ancak mutfakta yaşadığı zorluklarla tercihlerini değiştirip sermayesiz yola çıkan bir kadınla tanıştıracağız sizleri: Aylin Duman.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/lapatisserierose/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">"La Pâtisserie Rose"</a> isimli Instagram sayfasından pasta satışı gerçekleştiren Duman, "Sayfayı açarken amacım üniversite eğitimim devam ederken tarif paylaşıp içerik üretmekti. Gelir getirmesi için açmamıştım," diyor. Butik bir pastanedeki kısa çalışma deneyiminin ise onu kendi kanalından satış yapmaya yönlendirdiğini belirtiyor. Mutfak Sanatları Akademisi'nde pastacılık eğitimi alan Duman, mezun olduktan sonra yer açabilecek yeterli sermayesi ve işletmeciliğe yönelik tecrübesi olmadığı için bir nevi hayallerini koşullara göre şekillendiriyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Mezun olduktan sonra iş arayışım olduysa da ne yazık ki bulamadım. Kendi kurduğum düzende kendi işimin patronu olmak istedim bu yüzden de Instagram'a daha çok ağırlık verdim."</blockquote>Sosyal medyada belirli bir takipçi kitlesi yakalayan ve sabit müşterileri olan Duman, ilerleyişini ve kazancını şöyle anlatıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Başlarda çok kazanç sağlayamıyorken belli bir süre sonra satışlarım artmaya başladı. Yavaş yavaş işletme açmayı düşünmeye başladığım zamanda pandemi başladı ve bir süreliğine ertelenmek zorunda kaldım. Açıkçası şu an dışarda bir işletmede çalışsam da aynı kazancı elde edeceğimi düşündüğüm için bana yeterli oluyor. Dezavantajıysa aylık düzenli bir geliri olmaması çünkü her ay farklı sayıda sipariş gelebiliyor."&nbsp;</blockquote>Şu anda kendine ait bir işletme sahibi olmanın hayalini kuran Duman, bu hayalin nedenini ise daha geniş bir müşteri kitlesine ulaşmak olarak açıklıyor. "Hayat koşullarının çok büyük planlar yapmamak gerektiğini" öğrettiğini belirten genç pastacı, "Kurulan hayallerin gelmesini beklemektense kendimiz onlara gitmeliyiz," diyor ve ekliyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 57, 172); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Bu işi yaparken kendimi mutlu hissediyorum, Instagram üzerinden de satsam kendime bir yer de açsam bu hep böyle olacak; çünkü mutfakta çalışmaktan çok insanların özel günlerinin bir parçası olmak beni mutlu ediyor."&nbsp;</blockquote>

Pareto

La Pâtisserie Rose: Koşullara göre şekillenen hayaller

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;" type="newsletter"><a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/ruta" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ruta</a>, hayatını genelde yolda geçiren ve not tutmak yerine fotoğraf çeken birinin seyir defteri.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Karda PokutBaharın ilk günleri olmasına rağmen tepemizde gri, kasvetli bir Karadeniz havası var. Ardeşen’den bir taksiye biniyoruz ve Çamlıhemşin’e doğru yola çıkıyoruz. Bir anda etrafımızda yeşil, dik tepeler yükseliyor. Sanki bir tünele giriyoruz. Fırtına Vadisi bizi tüm haşmetiyle karşılıyor. Hafifçe camı aralıyorum. Yüzüme serin ve uzun zamandır hissetmediğim kadar taze bir hava vuruyor. Camdan dışarıyı izlerken gözüme sarp yamaçlara kondurulmuş ahşap konaklar takılıyor. Doğu Karadeniz’i şekillendiren bir gurbet hikâyesinin yan yolu bu konaklar. Uğur Biryol’un Gurbet Pastası kitabından anlattığı gibi Hemşinliler geçtiğimiz yüzyıl başında Rusya Çarlığı'na giderek pastacılık ve fırıncılık öğreniyorlar. O kadar başarılı oluyorlar ki bazıları Rusya’da ve Avrupa’nın çeşitli yerlerinde ünlü dükkânlar işletiyorlar. Memleketlerine döndüklerinde ise getirdikleri tek bilgi fırıncılık olmuyor. Aynı zamanda mimari bir kültürü de taşıyorlar: Ahşap konaklar. Rusya’da gördükleri bu yapıları Hemşin yöresine inşa ettiriyorlar. Hatta bazılarının keresteleri bile Rusya’dan getirtiliyor. Bu gurbet hikâyesinin de bölgeye hediyesi bu konaklar oluyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1644587707866.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu hikâyeleri düşünürken taksimiz Fırtına Deresi’nin üstünden karşıdaki Ortan Köyü’ne uzanan eşya taşımak için kullanılan basit bir teleferiğin önünde duruyor. Bölgede inşa edilen bu teleferikler bazısına sadece yürüyerek ulaşılabilen evlere eşya ve erzak taşımaya yarıyor. Ayrıca çok dik arazilerde bulunan çay tarlalarında ürünün aktarımı için de aynı yöntem kullanılıyor. Çantalarımızı teleferiğe yükleyip köyde kalacağımız eve yolluyoruz. Kısa bir araç yolculuğundan sonra köyün girişine varıyoruz. Yolun kalanını yürüyeceğiz. Yaklaşık 10 dakika sonra 150 yıllık bir konağa varıyoruz. Tumanlara ait bu konakta arkadaşım Yasemin karşılıyor bizi. Sobanın sıcaklığı havanın griliğini kırıyor. Geliş amacımızın yarattığı heyecan Ortan Köyü’nün güzelliğine kendimizi kaptırmamızı biraz perdeliyor. Çünkü ertesi sabah yürüyerek karda Pokut Yaylasına çıkıp, yaylada Yasemin’in ailesinin evini açacağız. Akşam Tuman kadınlarının ellerinden çıkan nefis yemeklerle yürüyüş için gerekli enerjiyi topluyoruz. Hepimizin aklı ertesi günde.Sabah erkenden kalkıp yukarı çıkacak eşyaları ve erzakları çantalara yerleştiriyoruz. Yolun kısa bir bölümünü araçla geçtikten sonra duruyoruz. Bundan sonrası kardan kapalı olduğu için yola tabana kuvvet devam edeceğiz. Önümüzde yaklaşık 4-5 saatlik bir yol var. Orman içinden dolana dolana yukarı çıkan yolda ilerlemeye başlıyoruz. Arada kar topu savaşları yürüyüşü bölüyor. Yasemin’in babası Ahmet abinin yayla maceralarını dinliyoruz. Hafif bir tedirginlik var içimizde. Tam kış uykusunun sona erme dönemindeyiz. Yanımızda korkutma amaçlı bir tüfek taşıyoruz ama en iyisi hiç karşılaşmamak. Yürüyüşün ortalarında ayak izleriyle karşılaşıyoruz. Bir ayı dostumuz uykusundan uyanıp yiyecek aramaya başlamış ormanda. Ayak izlerinin büyüklüğünden epey iri bir arkadaş olduğunu anlayıp, bol gürültü çıkartarak yola devam ediyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1644587805624.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sal’ın sırtına vardığımız uzun yürüyüşümüze bir ara daha veriyoruz. Bir gün öncesinin aksine hava güneşli. Ancak bu durum pek de istediğimiz bir şey değil. Güneşi yiyen kar daha da yumuşayıp yürümeyi zorlaştırıyor. Attığımız her adımda çantalarımız daha da ağırlaşıyor. Çoğu biten azı kalan yoldan varmayı hayal ettiğimiz Pokut’u izliyoruz. Adımlar adımları izliyor. Yaklaşık 10 kişilik ekibimiz birbirini destekliyor ve 5. saatin sonunda eve varıyoruz. Yazın ciddi bir kalabalığı ağırlayan yaylada sadece biz varız. Karla kaplı yayla bir masa mekânı gibi görünüyor. Tüm kışa dayanmış kapı açılıyor. Soba yakılıyor. Ahmet abi eve suyu bağlıyor. Yanımızda getirdiğimiz yemeklerden biraz atıştırıyoruz. Aylardır kapalı bir evi kısa sürede yuvaya çeviriyoruz. Sobanın sıcaklığı&nbsp;Plato'da Mola evinin salonunu dolduruyor. Karnı doyan bir grup insan olarak evin çeşitli yerlerinde yürüyüşün yorgunluğuyla gözlerimizi dinlendiriyoruz.&nbsp;Biraz dinlendikten sonra güzel havayı ve gün batımını kaçırmamak için kendimi zorlayıp sobadan uzaklaşıyorum. Giyinip ufak bir yürüyüşe çıkıyorum. Tatar Dağı tüm heybetiyle karşımda yükseliyor. Amaçsızca patikada ilerlemeye başlıyorum. İnsanın doğaya yeniden dâhil olduğunu hissettiği bazı anlar vardır. İşte o anlardan birindeyim. Sanki hayatımda ilk defa orada değilim de hep o ağaçla, o kayayla, o toprakla berabermişim gibi hissediyorum. Biraz ileride iptidai bir bank görüyorum. Oturup görkemli Kaçkarlar manzarasını izliyorum. Arada oluşan bulut denizine bakıp gündüz düşleri kuruyorum. Bir süre sonra güneş batmaya başlıyor. Dağlar somon rengine bürünüyorlar. Bu güzelliği görebilmek için karda 5 saat yürüyüşün çok ufak bir bedel olduğuna kanaat getiriyorum. Serinleyen hava dönüş vaktinin geldiğini söylüyor. Yüzümde kolay silinmeyecek sabit bir sırıtışla eve doğru yürümeye başlıyorum.<a bgcolor="#FFCE14" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#FFCE14 !important;color:#090909 !important" href="https://apos.to/n/ruta" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone ol</a>

Editörün Seçkisi

Baharın ilk günleri olmasına rağmen tepemizde gri, kasvetli bir Karadeniz havası var. Ardeşen’den bir taksiye biniyoruz ve Çamlıhemşin’e doğru yola çıkıyoruz. Bir anda etrafımızda yeşil, dik tepeler yükseliyor. Sanki bir tünele giriyoruz. Fırtına Vadisi bizi tüm haşmetiyle karşılıyor. Hafifçe camı aralıyorum. Yüzüme serin ve uzun zamandır hissetmediğim kadar taze bir hava vuruyor. Camdan dışarıyı izlerken gözüme sarp yamaçlara kondurulmuş ahşap konaklar takılıyor. Doğu Karadeniz’i şekillendiren bir gurbet hikâyesinin yan yolu bu konaklar. Uğur Biryol’un Gurbet Pastası kitabından anlattığı gibi Hemşinliler geçtiğimiz yüzyıl başında Rusya Çarlığı'na giderek pastacılık ve fırıncılık öğreniyorlar. O kadar başarılı oluyorlar ki bazıları Rusya’da ve Avrupa’nın çeşitli yerlerinde ünlü dükkânlar işletiyorlar. Memleketlerine döndüklerinde ise getirdikleri tek bilgi fırıncılık olmuyor. Aynı zamanda mimari bir kültürü de taşıyorlar: Ahşap konaklar. Rusya’da gördükleri bu yapıları Hemşin yöresine inşa ettiriyorlar. Hatta bazılarının keresteleri bile Rusya’dan getirtiliyor. Bu gurbet hikâyesinin de bölgeye hediyesi bu konaklar oluyor.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/1/2/1644307919829.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" alt="Pokut" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu hikâyeleri düşünürken taksimiz Fırtına Deresi’nin üstünden karşıdaki Ortan Köyü’ne uzanan eşya taşımak için kullanılan basit bir teleferiğin önünde duruyor. Bölgede inşa edilen bu teleferikler bazısına sadece yürüyerek ulaşılabilen evlere eşya ve erzak taşımaya yarıyor. Ayrıca çok dik arazilerde bulunan çay tarlalarında ürünün aktarımı için de aynı yöntem kullanılıyor. Çantalarımızı teleferiğe yükleyip köyde kalacağımız eve yolluyoruz. Kısa bir araç yolculuğundan sonra köyün girişine varıyoruz. Yolun kalanını yürüyeceğiz. Yaklaşık 10 dakika sonra 150 yıllık bir konağa varıyoruz. Tumanlara ait bu konakta arkadaşım Yasemin karşılıyor bizi. Sobanın sıcaklığı havanın griliğini kırıyor. Geliş amacımızın yarattığı heyecan Ortan Köyü’nün güzelliğine kendimizi kaptırmamızı biraz perdeliyor. Çünkü ertesi sabah yürüyerek karda Pokut Yaylasına çıkıp, yaylada Yasemin’in ailesinin evini açacağız. Akşam Tuman kadınlarının ellerinden çıkan nefis yemeklerle yürüyüş için gerekli enerjiyi topluyoruz. Hepimizin aklı ertesi günde.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/1/2/1644307945611.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" width="550" alt="Pokut" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sabah erkenden kalkıp yukarı çıkacak eşyaları ve erzakları çantalara yerleştiriyoruz. Yolun kısa bir bölümünü araçla geçtikten sonra duruyoruz. Bundan sonrası kardan kapalı olduğu için yola tabana kuvvet devam edeceğiz. Önümüzde yaklaşık 4-5 saatlik bir yol var. Orman içinden dolana dolana yukarı çıkan yolda ilerlemeye başlıyoruz. Arada kar topu savaşları yürüyüşü bölüyor. Yasemin’in babası Ahmet abinin yayla maceralarını dinliyoruz. Hafif bir tedirginlik var içimizde. Tam kış uykusunun sona erme dönemindeyiz. Yanımızda korkutma amaçlı bir tüfek taşıyoruz ama en iyisi hiç karşılaşmamak. Yürüyüşün ortalarında ayak izleriyle karşılaşıyoruz. Bir ayı dostumuz uykusundan uyanıp yiyecek aramaya başlamış ormanda. Ayak izlerinin büyüklüğünden epey iri bir arkadaş olduğunu anlayıp, bol gürültü çıkartarak yola devam ediyoruz.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/1/1/1644225009130.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Pokut Yaylası" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sal’ın sırtına vardığımız uzun yürüyüşümüze bir ara daha veriyoruz. Bir gün öncesinin aksine hava güneşli. Ancak bu durum pek de istediğimiz bir şey değil. Güneşi yiyen kar daha da yumuşayıp yürümeyi zorlaştırıyor. Attığımız her adımda çantalarımız daha da ağırlaşıyor. Çoğu biten azı kalan yoldan varmayı hayal ettiğimiz Pokut’u izliyoruz. Adımlar adımları izliyor. Yaklaşık 10 kişilik ekibimiz birbirini destekliyor ve 5. saatin sonunda eve varıyoruz. Yazın ciddi bir kalabalığı ağırlayan yaylada sadece biz varız. Karla kaplı yayla bir masa mekânı gibi görünüyor. Tüm kışa dayanmış kapı açılıyor. Soba yakılıyor. Ahmet abi eve suyu bağlıyor. Yanımızda getirdiğimiz yemeklerden biraz atıştırıyoruz. Aylardır kapalı bir evi kısa sürede yuvaya çeviriyoruz. Sobanın sıcaklığı&nbsp;Plato'da Mola evinin salonunu dolduruyor. Karnı doyan bir grup insan olarak evin çeşitli yerlerinde yürüyüşün yorgunluğuyla gözlerimizi dinlendiriyoruz.&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/1/1/1644225049368.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Pokut Yaylası" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Biraz dinlendikten sonra güzel havayı ve gün batımını kaçırmamak için kendimi zorlayıp sobadan uzaklaşıyorum. Giyinip ufak bir yürüyüşe çıkıyorum. Tatar Dağı tüm heybetiyle karşımda yükseliyor. Amaçsızca patikada ilerlemeye başlıyorum. İnsanın doğaya yeniden dâhil olduğunu hissettiği bazı anlar vardır. İşte o anlardan birindeyim. Sanki hayatımda ilk defa orada değilim de hep o ağaçla, o kayayla, o toprakla berabermişim gibi hissediyorum. Biraz ileride iptidai bir bank görüyorum. Oturup görkemli Kaçkarlar manzarasını izliyorum. Arada oluşan bulut denizine bakıp gündüz düşleri kuruyorum. Bir süre sonra güneş batmaya başlıyor. Dağlar somon rengine bürünüyorlar. Bu güzelliği görebilmek için karda 5 saat yürüyüşün çok ufak bir bedel olduğuna kanaat getiriyorum. Serinleyen hava dönüş vaktinin geldiğini söylüyor. Yüzümde kolay silinmeyecek sabit bir sırıtışla eve doğru yürümeye başlıyorum.

Ruta

Karda Pokut

• <a fr-original-style="" href="https://foodinlife.com/alain-ducasse-bangkokta-yeni-bir-ascilik-okulu-acacak-2/#google_vignette" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alain Ducasse</a>, Bangkok’ta École Ducasse&nbsp;(Ducasse okulu) adı altında yeni bir aşçılık okulu açmaya hazırlanıyor. Nai Lert Grup ile Ducasse arasındaki ortaklıkla okulun, Tayland’ın mutfak sanatları ve pastacılık eğitimi için bölgesel bir merkeze dönüşmesi amaçlanıyor.&nbsp;

pastacılık ile ilgili hikayeler