Bilindiği üzere "bizim zamanımızda gençler böyle miydi?" benzeri cümleler Aristo'dan bu yana var ve muhtemelen seleflerimizden gelen bu yapı gezegenler arası yolculukta da uzay boşluğunda çınlamaya devam edecek. Bana kalırsa değişen şey kavramsal olarak dönüşüm... Sanayi Devrimi ile gelişmeye başlayan teknolojik yapı bugün bambaşka bir yerde. O ilk etapta (toplumsal açıdan baktığımızda ileri dönemde) işçi haklarına dokunsa da bugün medyanın yapısından politikaya, popüler kültürden iş modellerine kadar her şeyin dönüşümünün parçası.Kimlik de bu dönüşümün aktörlerinden biri. Sosyoloji, felsefe, siyasal bilimler, edebiyat ve antropoloji gibi birçok alanda tartışılan bir konu olan kimlik bugünün karmaşasına rağmen bazı duygu, düşünce ve olguları sanki hiç değiştirmemiş gibi peşinden sürüklüyor. Özneyi başa koyan kimlik toplumsal sularda zamanın da telaşıyla şekil değiştirir: Kendisi; politikanın, medyanın, artık sosyal medyanın ve popüler kültürün ana öznesi olma yolunda ilerliyor, dün de yaptığı gibi.Postmodernizme küçük bir bakış atacak olursak Agnes Heller ve Ference Feher'in postmodernizmi eleştirisi şu şekilde;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(48, 64, 98); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(48, 64, 98); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Postmodernite, ne bir tarihsel dönem, ne de iyi tanımlanmış karekteristik özellikleri olan politik ya da kültürel bir eğilimdir. Tersine postmodernite; dış çizgilerini, moderniteyle ve moderniteye havale edilmiş sorunlarla problemi olanların, moderniteyi suçlamak isteyenlerin ve gerek modernitenin başarılarının gerekse çözümsüz açmazlarının bir dökümünü çıkaranların çizdiği, modernitenin daha geniş kapsamlı zaman ve mekânı içerisindeki bir özel kolektif zaman ve mekân olarak anlaşılabilir.*</blockquote>Evrimağacı'nda, "<a fr-original-style="" href="https://evrimagaci.org/postmodern-felsefe-postmodernizm-nedir-8238" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Postmoden Felsefe: Postmodernizm nedir?</a>" başlıklı yazıda yer alan bu eleştirinin kimlik ve günümüz kargaşasında bize yol olabileceğini düşünerek yer vermenin anlamlı olacağını düşündüm.Bugün istek ve ihtiyaçlarımızın belirlendiği, bilgiyi edindiğimiz ve iletişim kurup sosyalleştiğimiz sosyal alanlar aynı zamanda moda ve sanat gibi diğer disiplinlere de değiyor.Bauman’a göre kimlik, belirsizlikten kaçışa işaret eder.** Yani bireyin aidiyetinden şüphe ettiği zamanlarda, çevresinin ya da toplumun kendini nasıl göreceğini düşündüğü anlarda ortaya çıkan belirsizlik... Özellikle modernizme ve postmodernizme kaydığımız zamandan itibaren bu tanım bizim için daha da anlam ifade etmeye başladı. Sınırların dikenli telleri halen toplumlara zede vursa da dijital dünyanın da etkisiyle geçişken toplumsal yapı kimlik kavramını tekrar düşünmemize sebep oluyor.&nbsp;Kendimizi ifade ederken koşullara ve iyi hissedeceğimiz alanlara uzanmayı tercih ederiz. Yapı ve normlar değiştikçe kabul edilme dürtüsü daha da titrek çıkarmaya başlar sesini içeriden... Gerçeklik, aidiyet kabul edilme, karşı çıkma, hak arama gibi birçok farklı duygu devreye girer ve bir bilinç düzeyine erişir zihin... İşte o aşamada ya arayışlar ortaya çıkar ya da buluşlar.Uzam ve zamanın birbirine dolaştığı bu yeni dünya düzeninde kolayca ayırdına varacağımız yeni yapıları, bilginin hızı ve formu sebebiyle yeni yaşam formlarını (sosyal anlamda) keşfe çıkıyoruz. Dolayısıyla kimlikler yeniden değerlendirirken suç kavramı bile değişime uğruyor. Burada vermek istediğim bir örnek şu ki;&nbsp;Gerçek Bling Ring: Bir Hollywood Çetesi&nbsp;adlı gerçek bir olayı anlatan Netflix yapımı mini dizi. Popüler kültürün bilinçsizce kurguladığı kimlik süreçlerini ve sonuçları hatta farklı dönemlerin ve sektörlerin şekil alışlarını anlatıyor. Bu durumu aynı zamanda dünya savaşlarının sonrasında yaşanan buhranlara benzetiyorum. Özellikle I. Dünya Savaşı sonrası Avrupa'ya yayılan yoksulluk, korku onu II. Dünya Savaşı'na bağlayan ırk sorunsalları da başka yönden baktığımızda kimlik kavramının yerinden oynamasına ya da bir yerlere oturmasına olan çabasını gözler önüne sermişti.Kadınların giyim tarzından toplumdaki gerçekliğini kabul ettirme biçimine kadar uzanan bu süreç; sürekli aktörün aynı kaldığı, mekanın ve zamanın değiştiği bir anlama evriliyor. Bugün kimliği bireysel açıdan baktığımızda yaşamı düzene sokma, motivasyon, kendini tanı gibi popüler kavramlarla da nesneleştirebiliriz. Fakat elbette buna indirgeyemeyiz...Tartıştığımız kimlik konusunun fazlasıyla kaygan olmasına karşın olumsuz bir anlama vurgu yapmadığını belirterek metni bitiriyorum. Oldukça uzun ve derinlemesine tartışmamız gereken bu konuyu bir sonraki Page'te bağlantılı başka zeminleri konuşacağız. Arada yine röportajlara devam edeceğiz.* <a fr-original-style="" href="https://evrimagaci.org/postmodern-felsefe-postmodernizm-nedir-8238" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Postmodern Felsefe: Postmodernizm Nedir? - Evrim Ağacı (evrimagaci.org)</a>**12 Zygmunt Bauman, Parçalanmış Hayat, çev. İsmail Türkmen, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.Ece Zeren Aydınoğlu

Page

Belirsizlikten kaçış...

Postmodernizm ve kimlik

Oryantal kültürü Western kültürü ile harmanlıyorsun. Bu durumun işlerinde hayli geniş bir alan ve ayrıntı yarattığını düşünüyorum. Ne gibi ayrıcalıklar sağlıyor? Her şeyden önce, geleneksel Doğu ve Batı kültürleri sistematik koşullarda tamamen farklılar. İç dolguyu dışa yansıtma biçimleri- bu türden güçlü tutarsızlıklar ve kontrastlar beni en çok çeken şeydir. Bu iki kültür eş zamanlı olarak çok uzun süre izlenebilir. Karşılaştırma amacıyla şablon olarak kullanmak için herhangi bir çağ seçmemize imkan veren çok sayıda tarihi kayıt var. Bir sanatçı olarak bana göre bu, yaratıcılığın dipsiz kaynağına erişme şansına ulaşmak gibi bir şey. Bence bu bir avantaj. Aşırı kontrast sebebiyle bu iki kültür tek bir sanat eserinde birleştirilmelidir. Bu tarz çelişkili estetik bir ifade karşısındaki düşüncelerim oldukça ilginç. Bu temanın etrafında yaratmanın ne tür yararlar sağladığı hakkında konuşursak, cevapları modern dünyadaki iki kültürel fraksiyondan bulabiliriz. Elbette, gerçek dünyayla bağlantı oluşturan eserde ifade edilen kültürel kaynaşmanın koşulları nedeniyle, iki kültür arasındaki bağlantı haline gelebilir. Bu çağdaki tema ve içe vurumsal niyet, yeterli anlayışa sahip olmayan ve birbirlerine daha yakın olan bu iki kültürel grubu alarak belirli işlevlere sahip olacaktır.Çalışmalarında kültürel elementler kullanmayı seviyorsun. Bu bence toplumların sanata olan bağlantısını daha sağlam tutuyor. Doğru, kültürel ögeler toplumdan ve tarihten gelir, böylece bir eser soyut bir kavramı ütopik bir hayal gücüyle işlemiş olsa bile, tuvaldeki özgün ögeler insanlar tarafından anlaşılabilir ve “yabancı” olmazlar. Böylece, çalışmanın yararlı sosyal rolü olan izleyicilere hitap etmek daha kolaydır. Üniversiteye girdikten sonraki ilk tezim, “Çağdaş sanat sıradan bir kişinin anlayabileceği bir şey mi?” adında, çağdaş sanat ile toplum arasındaki bağlantı üzerineydi. Bu konunun arka planı aslında, sanatın gelecekteki gelişimi için olan olasılıkların bir tartışmasıdır: Savaş sonrası Batılı postmodernizm bağlamında, kültür elitleri ve sıradan insan arasında sürekli bir kopukluk durumunu kabul edilmeli ve teşvik edilmelidir. Gelecekteki sanatsal gelişimin öngörülmesi ve gerçekleştirilmesinin, gelecekteki toplumun sanatsal durumu için bir düşünce olduğu gibi. Anladığım kadarıyla, sanat ile toplum arasındaki ayrılığın cevabının basit bir ikili olduğunu düşünmüyorum. Genel toplumun sanatıma yaklaşım sergilemesine izin vermeye çalışacağım. İzleyicinin eserlerime derin bir ilgi göstermek gibi bir yükümlülüğe sahip olmadığını hissetsem de eserin bireysel unsurları en azından topluluk ile eser arasındaki mesafeyi azaltarak izleyiciye bir tür görsel zevk almalarını sağlayacaktır. Ben bu tür bir izlem gelişimini sabırsızlıkla bekliyorum.Fotoğraf çalışmaların kolaj şeklinde değil mi? Eğer bu anlamda yanılmıyorsam bu fikir nereden doğdu ve bu denli detaylı bir çalışma sana neyi düşündürüyor? Evet, onlar kolaj. Okulda önümde oturan sınıf arkadaşım, beni eserlerimde kolaj kullanmayı denemek için teşvik ediyordu. Hemen bunu yapmaya başlamamış olsam da. Bunun 2012’de mezuniyet döneminde olduğunu hatırlıyorum. O zamanlar hala yağlı boya kullanan bir güzel sanatlar öğrencisiydim. Mezuniyet sonrasında Şanghay’a döndüğümde kendimi kazara grafik tasarımcı olarak çalışarak buldum ve yazılım programlarıyla bağlantı kurdum. Londra’da üniversitedeyken ticari bir sergi için çizmiş olduğum, Doğu temalarıyla yaptığım bir yağlıboya resmi aldım ve onunla dijital bir kolaj oluşturdum. Bu ‘Doğu Hafızası I’di. Sonra bunu Saatchi Art’a yükledim ve bir hafta sonra rapor edildi. O an mutlulukla şaşırdım. Sonra birçok benzer eser üretmeye devam ettim ancak bu tür işlerde ifade ettiğim sanatsal dil biraz kabaydı. Bu erken dönem eserlerinde, resimlerdeki bazı öğelerin temiz şekilde kesilmediğini ve pikselli mozaikler gibi kaba kenarları olduğunu görebiliriz. Bu eserlerin büyüme sürecinde, bunları yapmayı bırakmamı söyleyen bazı insanlar, beni devam ettirmeye teşvik eden bazı arkadaşlar ve koleksiyoncular hariç hiçbir somut tavsiye almadım. Aslında bu çalışmalar çok yavaş gelişti ve süreç çok dolaylıydı, bir iş bittikten sonra kendilerini çoktan açığa çıkaran birçok konu vardı. Çağdaş bir sanatçı olarak çalışmak kolay değil. Biraz “Karanlık Orman Kuralları”na benziyor- sanatçıların eserleri yaratıcı oldukları için gelişmezler. İfade tekniklerinde ve geliştirme stratejisinde olgunlukları yetersiz kalırlarsa ve uygun bir şekilde korunmuyorlarsa, bir şekilde kısıtlanmaları kolaydır. Ticari sanat piyasasında rekabet ve hayatta kalmak da çok zor bir iştir. Sıradan bir kişi için sanat, kültürel piramidin tepesinde oturuyor. Sanat piramidin en üstünde olsun, sanat endüstrisi kesinlikle değil. İçinde bulunduğunuz zaman rekabet ve gelişme, diğer sektörlerde olduğu gibi hemen hemen aynıdır.

“Sıradan bir kişi için sanat, kültürel piramidin tepesinde oturuyor.”

Guang-Yu Zhang Röportajı

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Artık inanamıyoruz; ama inanana &nbsp;inanıyoruz. Artık sevemiyoruz; yalnızca seveni seviyoruz. Artık ne istediğimizi bilmiyoruz, ama bir başkasının istediğini isteyebiliyoruz. İstemek, yapabilmek ve bilmek eylemleri terk edilmedi ama bir başkasına devredilerek genel olarak ilga edildiler.” Jean Baudrillard</blockquote>Sosyal medyanın yaygınlaşmasıyla dönüşen alanlardan biri de edebiyat. Sosyal ağların devreye girmesiyle edebi eserlerin üretim ve tüketim süreçleri, yazar-okur ilişkisi, yayınevinin pazarlama taktikleri ve dağıtım süreci geleneksel yayıncılıktan farklılaşıyor. Okurla doğrudan iletişim sağlayan interaktif ve parçalanmış yapısıyla sosyal medya hızlı bilgi akışının en önemli kaynaklarını oluşturuyor. Sosyal medya paylaşımları özellikle edebiyat alanında, genç kuşakların da eski kültürel ve edebi değerlerden haberdar olmasını sağlıyor. Peki sosyal medya ve edebiyat ilişkisi nasıl bir dengede ilerliyor?Tüketmeye bağımlı olan topluluk, kitle iletişim araçlar ile beraber popülerleşen ürünlere yöneliyor. Modernizmle başlayan bu süreç, postmodernizm ile bir adım daha ileri gidiyor. Özellikle postmodern edebiyatta öne çıkan çoğulluk kavramıyla, dünyanın çoğulluğunu vurgulayan McHale, bu edebiyatın anlatmak istediğini Foucault’nun “heterotopia” kavramı ile açıklıyor. Tıpkı sosyal medyanın yaptığı gibi bir arada duran bölük pörçük parçaların yeniden kullanımı, her şeyin anlık paylaşıma dönüşmesi gibi. Bu dönüşüm zevklerin yozlaşmasıyla kültürün popülere, kitle zevkine uygunluğa dönüşmesine de yol açıyor.Tam bu noktada edebiyatı bir kültür endüstrisi ürünü olarak ele almayı deneyebiliriz ve aklıma ilk gelen kaynak Frankfurt Okulu’nun Kültür Endüstrisi kavramı, kültürel üretim ile edebiyat bağlantısı oluyor. Frankfurt Okulu’nun ilk olarak öne sürdüğü bir kavram olan kültür endüstrisine göre; kitle iletişim araçları, kültürel yaşamı tekdüzeleştirip, sıradanlaştırıyor ve insanları bu bağımlı kültürün birer tutsağı yapıyor. Bu düşüncenin öne çıkan isimlerinden Adorno ve Horkheimer’a göre, kapitalist toplumlarda, üretici güçler kültürel tekelleri de kontrolleri altında tutarlar. Böylelikle, bireyleri düşünmeye yöneltmeyip, tersine hazır olanı sunarak, tüketiciye çevirip metalaştırırlar. Edebiyatta diğer sanat dalları gibi bir eğlence unsuru ve metaya dönüşmeye çok yatkın aslında.Ben bu konuya popüler edebiyatın penceresinden bakarak yaklaşmak istiyorum, edebi kaygıdan uzak yazarına ve yayıncısına para kazandırmayı hedefleyen görüşüyle içinde bulunduğumuz tüketim toplumunun bir nesnesi haline gelmiş kitaplardan bahsedelim biraz… Öncelikle değinilmesi gereken en önemli konu popüler edebiyat ve popüler roman kavramlarının tanımı ve açıklanması. Her ne kadar bu tanımlar bir kesinlik kazanmamış ve günümüzde de sıkça tartışılıyor olsa da yapılan farklı tanımlar ortak bir payda da birleşiyor.“Popülistlik” sözlükte “halkçılık” olarak karşılık buluyor ancak zamanla bu anlamından hızla uzaklaşıp, halkın isteklerini karşılayan, halk tarafından tercih edilen anlamını kazanıyor. Asım Bezirci, Halk ve Sosyalizm İçin Kültür ve Edebiyat&nbsp;adlı eserinde, bu kavram değişimini şu şekilde açıklamış, içinde bulunduğumuz dönüşüm sürecine de pek uygun geldi aslında.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Halka doğru gitmek, ona aşırı yakınlık göstermek… Halkı yüceltip pohpohlayarak alkış toplamak… Halkın eğilimlerini inançlarını, alışkanlıklarını kullanarak, sömürerek çıkar sağlamak… Halkı yükseltme değil, dalkavuk gibi ardında yürümek… Halka “sınıfsal” açıdan bakmayıp onu “yığın” olarak görmek…”</blockquote>Popülist kavramından bir adım daha öteye geçince karşımıza çıkan popüler kavramı da, aynı kökene dayanmakla beraber “halkın beğenisine uygun” anlamıyla, günümüz piyasasına her alanda hakim olan, oldukça geniş bir kullanım. Kitle iletişim araçlarının hızla gelişmesiyle bu anlam “kitle kültürü” ve “popüler kültür” ü üreterek halktan uzaklaşmış ve kendi çıkarlarına uygun, kendi kitlesini yaratmaya başlamış. Amerikalı bir eleştirmen olan Richard Kostelanetz bu değişimi, kitleleri körleştiren, sağırlaştıran ve aptallaştıran bir fenomen olarak görmekle beraber sanatçıyı da olumsuz etkilediğini vurguluyor. Satış kaygısı olmadan üretilen yaratıcı eserlerin yerini sisteme bağlı, içi boş metinler almaya başlıyor zamanla.Özellikle son zamanlarda her türlü kitle iletişim aracının etkisinde kalıp çabucak harcanan ve açlık yaratan edebiyatı, gerçek ve popüler olmak üzere kendi içinde iki kategoriye ayırıyorum. Satma kaygısı gütmeden sanatsal ve özgün bir değere sahip olan gerçek edebiyatın karşısında, bir piyasa ürünü olarak ele alınan, seri üretime sahip, belirli kalıpların dışına çıkamayan popüler edebiyat yer alıyor. Kahramanlarından konusuna belirli formüller üzerinden ilerleyen özgünlükten yoksun popüler edebiyat aynı zamanda bu yüzeyselliği ile okuyucuyu düşünmekten, sorgulamaktan ve araştırmaktan da uzaklaştırıyor ve böylece okuyucuyu tüketiciye çevirerek, içinde bulunduğu kaygılı gerçeklerden uzaklaştırıyor. Bu ticari kaygılar da popüler romanı, özgün bir içerikten, sanatsal bir anlayıştan ve içinde bulunduğumuz gerçeklikten de uzaklaştırıyor. Bu konunun piyasaya dönüşmesi üzerine Murat Belge çok güzel özetliyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“ Zaman içinde popüler ve çok satan kitap kavramı fiili bir olay haline geldiği için, bu işe sermaye akıtıldı, yatırım yapıldı ve endüstri gelişti.”</blockquote>&nbsp;Popüler edebiyatın bu kadar geniş bir ölçüde ticari amacının olmasında popüler kültürün de büyük bir etkisi var, hatta yeni tanıştığım “pararoman” kavramı da popüler edebiyatın bir popüler kültür parçası olarak, kar amacı taşıdığını göstermek için iyi bir tanımlama. Enis Batur, Popüler Edebiyat, Konfeksiyon ve Terzilik Üzerine&nbsp;adlı makalesinde sistemin edebiyatı ticari bir nesne olarak gördüğünü şu benzetmelerle anlatıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Edebiyat’a derinliğiyle ters, yarı yarıya sığlığıyla düz orantılı bir yaklaşım getiriyor sistem. Kitap, çoktandır bir tüketim nesnesi: Diş macunu, çanta, elektronik eşya gibi.”</blockquote>İşte tam bu noktada okur, tüketiciye dönüşüyor.Son zamanlarda yayıncıların, piyasa kazancına en kolay yoldan ulaşmanın yollarını arayarak edebi olan bir eseri ticari kaygıyla üretilen bir ürüne çevirdiklerini hissediyorum. &nbsp;Leo Löwenthal, popüler kültürün bir ürünü hakiki sanatın özelliklerinden hiçbirine sahip olmaması ve bütün mecralarıyla popüler kültürün kendine ait nitelikleri olduğunu savunur. Bunlar: standartlaşma ve manipüle edilmiş tüketim mallarıdır. &nbsp;Tüm bunlardan yola çıkarak popüler edebiyat, kitleler üzerinde bir tür ikna çalışmasıdır diyebiliriz. Leo Löwenthall, bu düşüncemi doğrulayarak romanın günümüzde işlevinden uzaklaştığını, sersemletici bir çevrede ucuz ve kolay erişilebilir bir intibak aracı olduğunu savunuyor. Ona göre okur, özdeşleşme yoluyla sadeleştirilmiş ve anlaşılır bir psikanalitik çare olarak içsel manipülasyon reçeteleri aramakta.

1Kitap1Mekan

Sosyal medya , edebiyat, yeni alanlar ve tüketilen eserlere dair bazı notlar ve yeni kavramlar...

Sosyal Medya ve Edebiyat

80’lerin ortasında birçok ilham verici kadını müzik dünyasının zirvesinde gördük: Patti Smith, The Runaways, Kim Gordon, The Raincoats… Şarkılarında kadınların toplumdaki yerini sosyo-politik bir şekilde şarkılarında sorgulamaları ile dikkatleri üzerlerine çektiler. Beklenen kırılma noktası ise 90’larda geldi. Kurt Cobain’in tüm dünyaya göz kırptığı dönemler. Dönemin “kendin yap” kültürü ve punk müzik sahnesi doludizgin devam ederken kadınlar, bu sahnede yeterince görünürlüğe sahip olamadıkları konusunda ısrarcı oldular. İşte, tam da bu noktada Riot grrrl akımı ateşlendi.Nasıl ortaya çıktı?: Manifestoların yayınlandığı fanzinler ile başlayan akımın üçüncü feminizm dalgasından ilham aldığı kabul ediliyor. Günümüzde ise hâlâ bu varsayım bazı kesimler tarafından seksenler sonrası postmodernizm etkileşimli feminizm olarak düzeltiliyor. Tanım ne olursa olsun Riot grrrl; ırk, sınıf, köken ve cinsel yönelim fark etmeksizin bu mücadeleyi tek bir çatı altında toplaması ile öne çıkıyor. İsmi ise dönemin öncü gruplarından Bikini Kill’in kurucusu Kathleen Hanna’nın çıkardığı bir fanzinden geliyor. Akabinde oluşan domino etkisi ile birçok grup kuruluyor, hatta International Pop Underground Convention adında kadınlardan oluşan yeni bir festival ortaya çıkıyor.Peki, Riot grrrl özünde nedir?: Günümüzde bile kadınların her gün verdiği mücadele diyebiliriz. Akım kapsamında kurdukları gruplar ile kadınlar; ataerkillik, kadınlara yönelik çifte standartlar, tecavüz, taciz, şiddet ve kadınların güçlendirilmesi konularında görüşlerini ifade ediyorlar. Üstelik günümüzdeki müzik sektörüne baktığınızda da bu akımın etkilerini doğrudan görebilirsiniz. Politik ekosistemin önemli müzik yapıtaşlarından Pussy Riot’tan, pop müziğin prensesi Dua Lipa’ya kadar geniş bir coğrafyadan kadınlar artık bu mücadeleyi şarkılarına taşımakta hazır.Neden başarılı olamadı?: Bell Hooks “Herkes İçin Feminizm” kitabında feminizmin taktığınız şapkalardan soyut olarak tek bir çatı altında yer alan bir mücadele olduğunu savunur. Akımın en büyük düşmanının ise “erkekler” değil, beyaz kadınların diğer kadınları soyutlayan mücadeleleri olduğunu ekler. (Örneğin; eşit maaş hakkını savunmak için medyada geniş bir yer edinen varlıklı ve eğitimli kadınların dezavantajlı bölgelerdeki kadınların mücadelelerini daha geride bırakması) Riot grrrl’ün sonu da yine bu şekilde geldi. Herkes medyanın şeker kızları Spice Girls’ün “kadın gücü” üzerine şarkılarını dinlerken makyaj yapmanın neden tamamen bir seçim olması gerektiğini unuttu. İşte, bu şekilde bir dönemin sonuna daha gelindi. Bugün hâla Kathleen Hanna’nın güncel işlerinden Sleater Kinney’nin muhteşem ötesi albümler çıkarmasına tanıklık etmemiz, kadınların çifte standartlara “kırmızı bayrak”larını korkusuzca kaldırması ise Riot grrrl akımının bizlere en büyük mirası.

postmodernizm ile ilgili hikayeler