Sanayi Devrimi ile ilgili hikayeler

"Beyaz yakalı mizahı" dediğimiz konsept, özünde eleştirel bir niteliğe sahipmiş gibi görünse de kurduğu anlatının altında bir marjinalleştirme pratiği yatıyor. Sistem tarafından giderek daha fazla “lüzumsuz” addedilen beyaz yakalı işçi emeğine dair bu parodilerdeki temsiller, sadece isabetsiz değil, aynı zamanda bu “lüzumsuzluğun” genel bir kanı olarak yerleşmesine de katkıda bulunuyor.

Sanayi Devrimi’nin etkisiyle modern yaşamın enerji kaynağına dönüşen kömür, insan yaşamını kolaylaştırdı belki ama ardında insan hakları ihlallerinden giderek ısınan bir gezegene, iş cinayetlerinden popülasyon kayıplarına uzanan kapkara bir iz bıraktı. Avrupa’nın “keşfettiği” kömür, farklı coğrafyalardan sayısız canlının hayatını mahvetti. Türkiye de inatla bu “kara sevda”nın peşinden giden coğrafyalardan. Soma faciasının 11. yılında kömürün trajediler ve direnişlerle yazılan tarihini hatırlıyoruz.

İstanbul’un kuzeyinde yürütülen kentleşme politikaları bölgesel bir ekolojik yıkıma sebep olurken sulak alanlar kaybediliyor, meralar yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kalıyor. Bu süreçte yaşam alanları tarumar olan mandalara ne oluyor?

Bu kadar basit mi? Elbette değil. Biraz yöre, biraz kültür, biraz mikroorganizmayla elde edilen ekmeğin kimlik ve gelenek hikâyesi.

Kentsel tarımın çağlar boyu süren yolculuğu modern insan ve doğa arasındaki ilişkileri yeniden kurabilir mi?