Özenle seçilen kıyafetler giyilmiş. Çantaya koyulanlar belli: ev anahtarı, kimlik, cüzdan, telefon. Tamam. Yok cüzdan ağır şimdi, bir kart, biraz nakit yeter. Bu gece, o gece. Arkadaşlarımızla delilerce eğlenmeye geldik. Her hafta yeni bir yer deneyelim dememize rağmen, yine aynı yerdeyiz. Her zaman çöktüğümüz köşe dolu, ısrarlı gözlerle yerimizi kapan grubu gitmeye ikna etmeye çalışıyoruz. Bu sırada içkiler alınıyor, montlar çıkarılıp, koldan sarkıtılıyor. Aa bir hareket var, bakışlar işe yaramış anlaşılan, kalkıyorlar. Kibarca gülümsüyoruz. Hareket vakti. Herkes birbirinin elini tutuyor, insan treni oluşturuyor ve istediğimiz yere ulaşıyoruz. İşte şimdi her şey çok güzel. Gözlerimizle gelenleri izliyoruz, gülüyoruz ve tüm haftanın ağırlığı dostlar, biraz müzik ve hareketlilik sayesinde hafifliyor. Çıkışta belki boğaz boyunca yürürüz. Belki dürüm alırız? Midye dolma? O çok sevdiğimiz köfteci abi belki bu gece standı açmıştır? En kötü ayın denize yansımasını banklarda oturarak izler, manzaraya doyarız. Ohhh, diyoruz, 20’lerde 20’lik olmak zor, evet, ama en azından arada eğlenebiliyoruz —birçok ekonomik, politik ve çevresel faktör bunu zorlaştırmış olsa bile.Peki. 2020’ler dedik. 20’li yaşlar dedik. Ama bir başka 20’ler, 1920’lerde 20’likler nasıl eğleniyordu?&nbsp;1920’lerin Türkiye'sine genel hatlarıyla bir bakalım: 1. Dünya Savaşı daha yeni yeni bitmiş, artçıları herkes ama özellikle İttifak Devletleri tarafından hissediliyor. Mondros Mütarekesi’nin imzalanması ile Türkiye’nin sınırları çiziliyor. İstanbul'un işgalleri ve ardından İstanbul’un kurtuluşu gerçekleşiyor. Kurtuluş Savaşı, Lozan Barış Konferansı, Lozan Antlaşması, hilâfetin kaldırılması derken geldi 29 Ekim 1923; Cumhuriyet ilan edildi ve yeni bir dönem başladı. 1920’ler Türkiye’de birçok değişimin gerçekleştiği, çok kaybın ama aynı zamanda birçok devrimin ve zaferin de olduğu bir dönem olarak tarihte yerini aldı. Bu 10 senelik dönemi pek özetleyemem — özetlemeye çalışmak da biraz ayıp olur herhalde — ama kısaca çok fazla değişimin olduğu 10 yıllık bir dönem diyebiliriz.Bu kadar kayıp ve yenilik karşısında Türkiye’de bulunanlar kimi zaman eğlendi mi? Evet, her şeye rağmen hayatlarından bunu eksik etmemeyi başarmış gibi duruyorlar. Eminim 2020’lerin tarihini okuyanlar da aynı şeyi bizim dönem için soracaklar — ama bu başka günün konusu.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Balolar, Balolar ve Balolar!&nbsp;</h3>Cumhuriyetin ilanının ardından Ankara başta olmak üzere Türkiye’nin her yerinde balolar gerçekleşmeye başladı.<img src="https://images.aposto.com/2022/9/1/1665423975696.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://archives.saltresearch.org/handle/123456789/211862" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Salt Research, Harika-Kemali Söylemezoğlu Archive</a>Bu görselde 8 Mart 1924’te, Dersaadet Telefon Memurîn ve Müstahdemîn Cemiyeti için Pera Palas’ta gerçekleşen kostümlü ve maskeli büyük balo biletini görüyoruz. Akşam 10’da başlayan bu partide, kostümler ciddiye alınıyor. Maskeli baloda en iyi 3 maskeye bir ödül sunulacağı ve “titiz” gece elbiselerinin giyilmesinin rica edildiği yazıyor.&nbsp;Hayalimde canlandırabiliyorum: sıcak maşalar ile dalgalandırılmış kısa saçlı kadınlar, kolyeleri, kısa topukluları ve bilekte biten elbiseleri ile bu görkemli salona adım atıyorlar. Smokinli erkekler, nazikçe merdivenden çıkan kadınlara destek oluyor. Müzik, yükselen kahkahalar arasından, kesik kesik duyuluyor. 1920’ler cazın doğum yılları olarak görülüyor; ‘modernleşme’ sürecinde olan Türkiye’de de bu müziğin popülerleştiğini görüyoruz.&nbsp;<a fr-original-style="" href="http://repository.bilkent.edu.tr/bitstream/handle/11693/54437/Cumhuriyet_balolar%c4%b1.pdf?sequence=1&isAllowed=y" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Cumhuriyet Baloları&nbsp;</a>adlı makalede, baloların modernleşme sürecinde etkili bir araç olarak kullanıldığı paylaşılıyor.&nbsp;“Cumhuriyet Baloları da toplumda kadının belirlenmiş rollerinin değişmesi ve alışılagelmiş giyim tarzının modernleşmesinde etkili bir araç olarak düşünülmüş ve uygulanmıştır.”Kadınların toplumda giderek daha aktif bir rol kazanması hedeflenirken, bu dönemde modernleşme ve batılılaşma aynı kefeye konduğundan, Türk kadınları da batının à la mode kıyafetlerini giymeye başlıyor. &nbsp;Danslar ediliyor, yeni insanlar ile tanışılıyor. Aslında 21. yüzyılın eğlence anlayışı ile paralellikler gözlemlenebilir ama benim hayal gücümde bu balolar çok daha romantik, çok daha özel ve çok daha özenli. Tabii geçmişi hep olduğundan daha farklı görürüz, o ayrı. Neyse sonuçta Cumhuriyet Baloları, Yeni Yıl Baloları, Maskeli Balolar derken Türkiye sosyetesi gecelerini süslenerek ve dans ederek geçirmeye başlıyor.&nbsp;<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Peki ne tür danslar?&nbsp;</h3>Modernleşme sürecinin büyük bir parçası da danstı. Bu dönemde vals, tango, charleston gibi danslar popüler olmaya başlamıştı. Herkesin dans etmeyi bildiği dönemlere, hiç yaşamamış olsam da, özlemle bakarım. Bizim dönemimizde gerçekten dans etmeyi bilen çok kişi yok (mesela ben bilmiyorum). Bu dönemde dans bir eğlence ve herkes tarafından öğrenilen bir sanat olarak görülüyordu, eğlenmek için dans etmek şarttı — hem de güzel ve nasıl oluyorsa herkes tarafından bilinen bir koreografiye uyarak.&nbsp;En sevdiğim dijital niş dergilerden <a fr-original-style="" href="https://www.theswingpost.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Swing Post</a>, Cumhuriyet ile beraber Türkiye’de dansın inanılmaz ilgi görmeye başladığını paylaştı. Cazbant, yani caz müziği çalan orkestralar eşliğinde insanlar dans için yanıp tutuşuyordu.“Birkaç yıl öncesine kadar yalnız Amerika ve Avrupa’ya has gibi görünen dans tutkusu son zamanlarda Türkiye’de de alan bulmuştu. Resimli gazete bu çılgınlığa “dâ’ür-raks”, yani ‘dans hastalığı’ adını <a fr-original-style="" href="http://repository.bilkent.edu.tr/bitstream/handle/11693/54437/Cumhuriyet_balolar%c4%b1.pdf?sequence=1&isAllowed=y" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">koymuştu</a>.”Özellikle kadınların daha ‘özgürleştiği’ ve aynı zamanda savaştan çıkılmış bir dönemde, dansın popülerleşmesi çok mantıklı geliyor. Bir çeşit rahatlama gibi. Tabii, dünyada sorunlar bitmiyor ama en başta da yazdığım gibi küçük eğlence nefesleri her şekilde alınıyor. Geçici de olsa, birkaç danslığına problemlerden uzaklaşılabiliyor. &nbsp;<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Davetiye yok? Sorun yok! Gazino ve barlar:</h3>1920’lerin Türkiye'sinde, gazinolar ve dansingler (yani müzik ve dansın olduğu mekânlar) çok yaygın. Bu mekânlar en çok İstanbul’da olsa bile Ankara ve İzmir gibi büyük şehirlerde bu dönemde artmaya başlamışlar. İstanbul’un en in&nbsp;mekânları arasında Pera Palas ile birlikte 1921 yılında açılan Maksim Kulübü ve 1911’de bar olarak açılan<a fr-original-style="" href="https://manifold.press/garden-bar" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Garden Bar Tepebaşı</a> da bulunuyormuş. The Swing Post eğlence mekânları ile ilgili görsellerle desteklenen harika bir liste çıkarmış, <a fr-original-style="" href="https://www.theswingpost.com/1920ler-turkiyesinde-en-cok-dans-edilen-10-mekan/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> bakabilirsiniz.&nbsp;Gazinolar, balolar, dansingler ve barlar Türkiye’nin, Cumhuriyetin ilanı ile gelen yeni kimliğine bürünmesinde büyük rol oynayan mekânlar hâline gelerek eğlencenin bile politik olduğunu gösteriyor. Günümüzde bile eğlencenin masum olmadığını görüyoruz; iptal edilen konserler, içki ve ses yasakları, kapatılan barlar, yükselen fiyatlar… Buna rağmen her dönemde insanlar eğlenmeyi başarıyorlar. Velev ki, kaos ve kriz kaçınılmaz, gelsin. Biz yine de eğlenecek yerler buluruz.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/yasmiiintea/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yasmin Güleç</a>20’lik bültene <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/en/n/20lik" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> göz atabilirsiniz.

İstanbul'da Nasıl Eğleniyorduk?

1920’lerde 20’likler nasıl eğleniyordu? Biraz bakalım…

20’lerde 20’lik: Hoş geldin Türkiye Cumhuriyeti. Dans edelim mi?

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;" type="newsletter">"Tasarımı seviyor, tasarlayanları destekliyoruz!" mottosuyla yola çıkan&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/tasarlayanlar" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tasarlayanlar</a>, tasarım ve sanat alanında orijinal ve gelenekselin dışında projelere yer veriyor.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Eileen Gray ve Özgür Tasarımcı RuhuElif UlucaEmekçi Kadınlar Günü'nü kutladığımız bu hafta tasarımcı ve yaratıcı kadınların başarı öykülerine yer veriyoruz. Ben de köşemde, tasarım tarihinin derinliklerine dalıp Eileen Gray'in dönemine meydan okuyan tasarımcı ruhunu sizlerle paylaşmak istedim.İrlandalı mimar ve mobilya tasarımcısı olan Eileen Gray (1878-1976), aynı zamanda modernist mimarinin de öncüsü. Enniscorthy’de 1878 yılında doğan Eileen, sanatçı ve soylu bir ailenin 5 çocuğundan en küçüğü. Çocukluğunu, Londra ve İrlanda arasında geçiren Gray, 1898’de Londra’daki&nbsp;Slade School of Art’a kabul edilen ilk kadınlardan biri. Burada resim eğitimi gördükten sonra bir vernik atölyesinde çıraklık yaptı.1902’de Paris’e taşınan Gray, orada da vernik ile çalışmalarına devam etti. Paris’te, 1913’te dekoratif vernik paneller üzerine ilk sergisini açıp adını duyurdu. Kısa bir süre sonra çıkan 1. Dünya Savaşı nedeniyle Eileen, Londra’ya döndü. Savaştan sonra ise Paris’e geri dönen Gray, burada iç mimar ve mobilya tasarımcısı olarak çalışmaya başladı. 1922’de artık özellikle&nbsp;Art Déco severler tarafından tanınan bir dekoratif obje tasarımcı oldu. Bu tarihte, artık kendi tasarımlarını sergilediği&nbsp;Jean Désert adında bir galeri açtı.Eileen’i tasarım alanında ölümsüz kılacak eserleri ise mimariye ve modernist estetiğe merak salmasıyla ortaya çıktı diyebiliriz. 1926 ve 1929 yılları arasında, o dönemki sevgilisi Romanya asıllı Fransız mimar Jean Badovici ile Güney Fransa’da, E.1027 adında, ikisinin adından kodlanmış ilk evini ve içindeki mobilyaları tasarladı. Modernist estetiğin bir ürünü olan bu ev, aynı zamanda Eileen için modernizme karşı bir duruş da sergiledi. Le Corbusier gibi işlevselci ve rasyonel modernistlerin aksine, evin sadece bir “ikamet makinesi” değil de “insanın bir uzantısı” olduğunu belirtti. Eileen, Le Corbusier gibi ünlü bir mimarın beğenisini bile peşinen kabul etmeyip içinde olduğu modern tasarım anlayışını dahi eleştiren bir yapıya sahip. Le Corbusier bu evi o kadar çok beğenmiş ve hatta kıskanmış ki 1930’ların başında, Eileen ve Jean’ın ayrılmasını fırsat bilerek sık sık kaldığı bu evin bembeyaz duvarlarına, Eileen’e sormadan, 8 adet resim yaptı; her ne kadar kendisi bir pürist olarak beyaz duvarlarıyla tanınsa da… Eileen bu resimleri “vandallık” olarak adlandırdı. Le Corbusier’nin sık sık burada zaman geçirmesi ve eve başka binalar da ekleyerek imzasını bırakması, zamanla Eileen’in adını evin tarihinden sildi. Bu ev uzun yıllar Badovici ve Le Corbusier’ye atfedildi. Unutulan mimari eserlerinden bir diğeri de yine Güney Fransa’da bulunan, Tempe à Pailla (hasat zamanı) isimli bir villa.<h4 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/2/5/1647015622141.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">E-1027, Courtesy Manuel Bougot</h4>Mimarlıkta başarılı olsa da Eileen, mimarlık alanında çalışmayıp mobilya tasarlamaya devam etti. Modernist bir anlayışla tasarladığı mobilyalardan en bilineni E-1027 için tasarladığı aynı isimli sehpa ve Michelin lastiklerinden esinlendiği Bibendum sandalyesi. Çağdaşları Mies Van der Rohe ve Marcel Breuer gibi Bauhaus tasarımcılarıyla aynı zamanda (1925) tasarımlarında çelik boru kullanmıştır, fakat yine erkek egemen bir alanda çalışması ve daha mütevazi bir hayat seçmesi nedeniyle, Eileen’in tasarımları hiçbir zaman Wassily Sandalyesi&nbsp;kadar ses getirmedi.<img src="https://images.aposto.com/2022/2/5/1647015698698.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h4 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">E-1027 sehpası</h4>Tam olarak hiçbir akıma körü körüne bağlanmayan bu özgür ruhlu kadın, cinsel eğiliminde de kendini kalıplara sokmadı. Özel hayatında oldukça özgür olan Eileen, tasarımcı olarak çekingen bir yapıya sahipti; kendini hiçbir zaman ticari bir tasarımcı olarak görmedi. &nbsp;Tasarımlarını dünya pazarına ancak ölmeden önce, Zeev Aram ile çalışarak soktu. Erkek egemenliğindeki tasarım sektöründe o kadar mütevazi kalır ki ismi, 1967’de Domus adlı dergide yayınlanan bir makaleye kadar neredeyse unutulmuştu. 1972’de, Yves Saint Lauren’in, Le Destin adındaki paravanını satın almasıyla, Gray’in ismi tekrar duyulmaya başladı. Aynı yıl Londra’da ilk retrospektifi Eileen Gray: Pioneer of Design başlığıyla açıldı. Ertesi sene sergi Dublin’de devam etti ve The&nbsp;Royal Institute of the Architects of Ireland, 95 yaşındaki bu öncü tasarımcıya fahri üyelik verdi. Böylelikle, mimarlık eğitimine sahip olmamasına rağmen bu alanda da kendini kanıtladı. Bibendum sandalyesi de yine aynı yıl diğer birçok tasarımı ile birlikte ilk kez seri üretime girdi ve günümüzde hala üretilmeye devam ediyor.94 yaşında üne kavuşan Eileen, 98 yaşında hayata veda ederken, ölümünden sonra Dragon’s Armchair isimli koltuk tasarımının yaklaşık 22 milyon Euro’ya satılarak 20. yüzyılın gelmiş geçmiş en pahalı tasarımı olarak rekor kıracağını muhtemelen aklından bile geçirmemiştir.<a bgcolor="#ffce14" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#ffce14 !important;color:#090909 !important" href="https://apos.to/n/tasarlayanlar" rel="noreferrer" style="background-color: transparent; color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone ol</a>

Editörün Seçkisi

Pandemi süreci bir çok ilkleri beraberinde getirirken, bundan etkilenenlerden biri de olimpiyatlar oldu. Geçen sene, tarihimizde ilk defa bir olimpiyat ertelendi ve Tokyo Olimpiyatları 2020’de gerçekleşmeyerek, 2021 yılına ötelendi.&nbsp;Olimpiyatlar, ilk yapıldığı 1896 yılından beri, 4 yılda bir yapılmaya devam ediyordu. Ta ki geçtiğimiz yıla kadar. Olimpiyatlar en yetenekli sporcuların üst düzey rekabet etmelerini sağlayan, büyük sponsorların aydınlattığı en büyük sahne olarak biliniyor. Sporcular ülkeler adına yarıştığından, ülkelerin kendi gücünü göstermesi açısından önemli bir yeri var. İnsana en çok değen özelliği ise bu oyunların birleştiriciliği.&nbsp;Geçen sene 24 Temmuz’da Tokyo’da başlaması planlanan Olimpiyatlarda maalesef dünyanın boğuşmakta olduğu Covid-19 virüsü sebebiyle meşale yakılamadı ve bu sebeple olimpiyatlar ertelendi.&nbsp;Daha önceden 1. Dünya Savası ve 2. Dünya Savaşı sebebiyle iptal edilen Olimpiyatlar, ilk kez geçen sene 1 yıl sonrasına ertelenmiş oldu. Daha önceden dünya tarihinde böyle bir erteleme bulunmuyordu.&nbsp;Şimdi ise nerdeyse bir yıl geçti ve ertelenen Tokyo Olimpiyatları’nın zamanı yaklaştıkça, belirsizlik sebebiyle yükselen karşıt sesler de duyulmaya başlandı. Tokyo halkı, yerel otoriteler ve sağlık kuruluşları, Olimpiyatların yapılmasına karşı olan tarafta yer alıyorlar. Buna gerekçe olarak öncelikle hastanelerde yer olmaması&nbsp;&nbsp;ve pandemi nedeni ile sağlık siteminin zorlanması gösteriliyor. Halkın sağlığı, salgının ilerleme riski böyle bir organizasyonun yapılmasından daha önemli olduğu düşünülüyor. Öyle görünüyor ki, böyle bir durumda sağlık kuruluşlarında sporcular için öncelikli olarak yer ayrılması çok mümkün gözükmüyor. Tüm bunlar aslında katılımcıların, atletlerin ve ülkelerin olimpiyatların gerçekleşmesi konusunda endişelerini arttırıyor. Örneğin Amerika atletizim takımı şimdiden Japonya’daki hazırlık kampını iptal etmiş durumda.&nbsp;Peki Japon hükümeti neden bu kadar muhalefete ve negatif sese rağmen Olimpiyatları iptal etmiyor? Bunun olmamasının en önemli sebebi, IOC (Uluslararı Olimpiyat Komitesi) ile olan sözleşmesi. Olimpiyat sözleşmeleri, iptal hükmü içeren sözleşmeler değil. Olimpiyatlar her koşulda gerçekleşecek şekilde tasarlandığı için, organize eden ülkenin herhangi bir sebeple iptal, erteleme gibi hakları bulunmuyor. Para, sponsorluklar, sigorta süreçleri, hepsi ayrı bir soru işareti… Bir de tabii 2022 Şubat ayında Beijing’de gerçekleşecek olan kış olimpiyatları ufukta gözüküyor. Şu anda&nbsp;&nbsp;Tokyo Olimpiyatları’nı 2022 yazına ertelemek demek, iki olimpiyatın çakışması demek.Tüm bu koşullar altında, halk mı, ekonomi mi yoksa çakışan olimpiyat takvimi mi kazanacak, çok yakında hatta belki siz bunu okurken hep birlikte öğrenmiş olacağız.&nbsp;

1. Dünya ile ilgili hikayeler