Geçen hafta, gazeteci Chris Whipple’ın Vanity Fair dergisi için Beyaz Saray Özel Kalem Müdürü Susie Wiles ile yaptığı kapsamlı röportaj, Amerikan gündemine damga vurdu. Metinde Wiles, Donald Trump’ı “alkolik karakterli”, JD Vance’i “komplo teorisyeni”, Elon Musk’ı ise “tuhaf” ve “uyuşturucu kullanan” biri olarak tanımlıyor.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu ifadeler geniş yankı uyandırırken Wiles daha sonra röportajı “taraflı biçimde düzenlenmiş, negatif algı yaratmaya dönük bir çalışma” olarak niteledi.</li></ul>Ancak sosyal medyada asıl dikkat çeken unsur, röportaja eşlik eden fotoğraflar. Dünyaca ünlü fotoğrafçı Christopher Anderson tarafından çekilen karelerde, Susie Wiles’ın yanı sıra Trump kabinesinin en güçlü ve tartışmalı figürlerinden Başkan Yardımcısı JD Vance, Dışişleri Bakanı Marco Rubio, Beyaz Saray Basın Sözcüsü Karoline Leavitt ve Kıdemli Danışman Stephen Miller gibi isimler yer alıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2025/11/1/1766415599431.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.53" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Fotoğraflar doğrudan bir aşağılama içermese de, yakın çekim portrelerin alışıldık dergi fotoğrafçılığı estetiğinin dışında bırakılması— kırışıklıkların, lekelerin ve kusurların rötuşlanmaması—bilinçli bir tercih olarak yorumlandı. Figürlerin yakın plan çekimlerinde JD Vance’in ağzındaki yemek kırıntıları, muhafazakar Amerikan güzellik estetiğinin sembolü hâline gelen Karoline Leavitt’in dudaklarındaki dolgu iğnesi izleri özellikle dikkat çekiyor.&nbsp;Fotoğrafların gündeme oturmasının en büyük sebeplerinden biri, Trump yönetiminin cilalanmış anlatısına meydan okuduğu izlenimi. Yakın dönemdeki Amerikan yönetimlerinden daha belirgin olarak, Trumpizm, Amerika’ya sadece bir siyaset değil, bir kültür vadediyor. Bu kültür; kusursuzluğun, geleneksel güzelliğin, tasarrufu olmayan itibar ve şatafatın, yani geçtiğimiz yüz yıla damgasını vuran Amerikan Rüyası'nın karikatürleştirilmiş bir geri dönüşü.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu hedefin Beyaz Saray’ı ince ince yeniden dokuduğu bir sır değil. Trump’ın çevresinde popülerleşen ‘Mar-a-lago face’ adı verilen bol botokslu kadınlar, Beyaz Saray’ın iki katına çıkarılıp altın varaklarla yeniden süslenmesi, Trump’ın şatafatlı partileri bu yeni kültür anlatısının bir parçası.&nbsp;</li></ul>İşte Anderson’ın çekimleri tam da burada devreye giriyor, Trump yönetiminin kurmak istediği cilalanmış imajı, yönetimim en merkezî kişilerini apaçık eleştirmek yerine insanlaştırarak ters düz ediyor. Özellikle Trump karşıtları tarafından dahiyane bulunan çekimler, Cumhuriyetçilerin kurmak istediği yeni Amerika anlatısına ince bir meydan okuma.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2025/11/1/1766420417521.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.63" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anderson’ın fotoğraf serisinin anlatısı, kimilerine göre Rönesans tablolarını çağrıştıran arka planlar ile tamamlanıyor. Bu çekimlerde, aynı kişileri Beyaz Saray’da bulunan objelerle birlikte, gururla poz verirken görüyoruz. Kraliyet resimlerini anımsatan konsept, Anderson’un ince dokunuşlarıyla yeniden uyarlanıyor. Arka plandaki dolanmış kablolar, figürlerin merkezî perspektifini bozan eşyalar, hatta odada görülen hasar ve çatlaklar, Beyaz Saray’ı kusursuz bir güç merkezinden çok, eskimiş bir makam olarak sunuyor.&nbsp;Bazı karelerde kullanılan hafif sarı filtre ise kimilerine göre boğucu, hatta mekanı ucuzlaştıran bir etki bırakıyor. Bu fotoğraflar, sadece sarayın anlatısına değil, günümüzün diğer güçlü figürlerine de “Acaba gerçekten düşündüğünüz kadar önemli misiniz?” mesajını iletiyor. Bazı figürlerin poz verirken değil, poz vermeye hazırlanırken çekilen kareleri de bu mesajı güçlendiriyor.Christopher Anderson, çok tartışma yaratan fotoğraflarının aşağılama amacı taşımadığını ifade ederken, eleştirel gözle bir hikaye anlatmaya çalıştığını&nbsp;kabul ediyor. Ona göre bu çekimler Amerikan iktidarını kötü göstermekten öte, dürüst bir şekilde göstermekten ibaret. Anderson, aslında bir ünlü (celebrity) fotoğrafçısı olarak ünlülerin kusursuz görünen fotoğraflarını çekmesi ile tanınıyor.&nbsp;Fakat Anderson Instagram hesabında bu projeyi diğerlerinden ayırdığını söylüyor, çünkü ona göre&nbsp;“Politikacılar celebrity değildir.”

Duende

Geçen hafta, gazeteci Chris Whipple’ın Vanity Fair dergisi için Beyaz Saray Özel Kalem Müdürü Susie Wiles ile yaptığı kapsamlı röportaj, Amerikan gündemine damga vurdu. Ancak röportajdan daha çok dikkat çeken röportaja eşlik eden fotoğraflar oldu. Dünyaca ünlü fotoğrafçı Christopher Anderson tarafından çekilen karelerde doğrudan bir aşağılama olmasa da kusurların rötuşlanmaması bilinçli bir tercih olarak yorumlandı.

Christopher Anderson'un objektifinden Beyaz Saray: Vanity Fair’den Yeni Amerikan Rüyası’na ince bir meydan okuma

2012’deki One Love’da Daniel Blumberg ve Max Bloom tarafından kurulan, İngiltere’nin o dönem parlayan gruplarından Yuck sahne almıştı. Festivalin ilk gününde alanda içki satılması yasaklanınca sanatçılar performanslarını, anlamakta güçlük çektikleri, gergin bir ortamda sergilemek durumunda kalmıştı. Festival çıkışında soluğu Taksim’de alan Yuck üyeleri ile sokakta karşılaşmıştık. Ardından ekibi Cihangir’deki Kiki’ye götürmüş ve bol kahkahalı bir akşam geçirmiştik. İstanbul yine geleceğin Oscarlı sanatçısına ev sahipliği yaptığından habersiz, misafirperver yüzünü göstermeyi ihmal etmemişti. Ertesi yıl, her zaman ham bir vokal ve akılda kalıcı sözlere imza atan Daniel Blumberg başka şeylere odaklanmaya karar verdiği için gruptan ayrıldı.Bu karardan 12 yıl sonra Daniel Blumberg, The Brutalist için bestelediği müzikle geçen hafta&nbsp;En İyi Özgün Müzik dalında aldığı Akademi Ödülü’yle çıktı karşımıza. Aynı filmle BAFTA’da En İyi Özgün Müzik Ödülü’nü de elde etti.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir bavul ekipmanla yapılan müzikler</h2>Yönetmen Brady Corbet’in The Brutalist’i, savaş sonrası yaşanan travmalardan yola çıkıyor ve Amerikan Rüyası’nın karanlık yüzüyle boğuşan bir Macar mimarın hayatına odaklanıyor. Blumberg’ın filme bıraktığı müzikal iz ise oldukça etkileyici.&nbsp;Filmin açılış sahnesinde Macar mimar László Tóth’u (Adrien Brody) kalabalık bir gemide görüyoruz ve Amerika’ya vardığını uyumsuz trompetler ve piyano arpejleri ile süslenmiş Overture (Ship) ortama giriş yaptığı an anlıyoruz. Dönemin büyüleyici Amerikan Rüyası’nı adeta notalar sayesinde de işitiyoruz. Blumberg, filmin müzikleri için önce Londra’daki Cafe Oto’da ekibini toplamış, ardından filmin Budapeşte, New York, Berlin ve Paris’teki mekanlarına hatta İtalya’daki bir mermer ocağındaki setine kadar uzanan bir kayıt süreci üstlenmiş. Piyanist John Tilbury, trompetçi Axel Dörner, saksafoncu Evan Parker ve perküsyoncu Steve Noble da ona, müzikal dünyasını yaratmada eşlik etmiş. Blumberg, verdiği bir röportajda şunları söylüyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Bir bavula sığan, müziğin yüzde 90’ının kaydedildiği çok özel bir kayıt kurulumum var. Bavulun yarısı mikrofonlarla dolu ve diğer yarısında bir Sonosax kayıt cihazı var. Küçük ve dijital ama çok yüksek kaliteli bir kayıt cihazı."</blockquote><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Brütalist ses manzaraları</h2>Daniel Blumberg, müziğini The Brutalist’teki mimar László’yu yutan binanın devasa salonları gibi gördüğünü söylüyor. Ne kadar derinlemesine incelerseniz o kadar zenginleşiyor. Filmde de klasik enstrümanları endüstriyel tarzda çalıyor ve brütalist mimariden ilham alarak, filmin ses manzarasını yaratıyor. Sanatçı mütevazı olduğu kadar görkemli, kasvet dolu bir anıt ortaya koyuyor.&nbsp;Avusturya ve Macaristan asıllı mimar Adolf Loos, süslemeye karşı sert bir tutum sergiler ve “Süs ölümdür” der. Blumberg de “Süsleme yapmak istemedik. Filmin adına uygun olarak oldukça minimal araçlar kullanarak çok şey anlatmaya çalıştık” diyor.<img src="https://images.aposto.com/2025/2/1/1741615517011.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.63" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Blumberg’in kariyeri çok çeşitli sanatsal izlere de sahip. Yaptığı müziklerin ortak noktası serbest doğaçlamayı kapsayan geniş bir yelpazeye yayılması. Piyano balatlarına sahip eserlerinin yanı sıra slowcore ve avantgarde rock geçmişi dünyaya geniş bir pencereden bakabildiğinin kanıtı. Aynı zamanda görsel sanatçı da olan Blumberg’in kendine has figür çizimleri&nbsp;çoğu albümünün kapağında yer aldı ve Avrupa’daki büyük sanat kurumlarında sergilendi.Öte yandan Blumberg, Agnès Varda’nın sinema kariyerini kutlayan retrospektif Gleaning Truths’un da müziklerini besteledi. Peter Strickland ile GUO4 adlı kısa film için biraraya geldi ve Mona Fastvold’un The World to Come’ının soundtrack’ine imza attı.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Caz kulübü sahnesindeki müzik canlı çalındı</h2>Daniel Blumberg, filmin ilk 10 dakikasının baştan sona müzik olmasının önemini şöyle vurguluyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Budapeşte’de Brady Corbet’ın dairesinde kalıyordum ve Overture’den (Ship)’i çalıyordum. Nota okuyamıyorum ve teori konusunda hiçbir eğitim almadım. Bu yüzden piyanonun başında çok fazla vakit geçiriyorum. Brady şarkı üzerine çalışırken beni duydu, odaya geldi ve ‘Bu László’yu çözme sesi’ dedi. Bu temanın, ihtiyaç duyduğumuz biçimde gelişebileceğini anladık. Erzsébet için de oldukça romantik bir müzik yaptım ve bu László’nun hikayesinin temasının daha romantik bir şeye dönüşmesini sağladı. Film boyunca Evan Parker’ın soprano saksafonunu ve Sophie Agnel’in piyanosunun uyumsuzluğunu duyuyorsunuz. Trompetçi Axel Dörner de gemideki ilk müzikle filmin ses dünyasını tanıttı."</blockquote>Blumberg, filmdeki caz kulübü sahnesindeki müziği sette canlı olarak kaydettiklerini açıklıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Çekimlerin ilk günüydü. 1940’ları canlandırmak istiyorduk. Davulcu Antonin Gerbal, kontrbasçı Joel Grip, saksafoncu Pierre Borel ve piyanist Simon Sieger o dönemi canlandıracak müziği çalabiliyorlardı. Oldukça katı caz ritimlerinden daha soyut bir müziğe geçebileceklerini biliyordum. Adrien Brody ve Isaach de Bankolé de kulüpteki bu sahnede olacaklardı. Sonraki sahneler ise bir ses duvarından devam edecekti. Fikir şuydu; László Tóth bu müziği 1940’larda duydu ve sonra bu, binayı yapmaya başladığında inşaat için bir ipucu oldu. Ancak bu temayı filme işlemek oldukça korkutucuydu çünkü sürecin oldukça erken bir aşamasındaydık."</blockquote><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Cafe Oto’ya edilen teşekkürün anlamı</h2>Daniel Blumberg, Oscar konuşmasında ise The Brutalist filminde duyulan seslerin, çok çalışkan, radikal müzisyenler tarafından yaratıldığını vurguladı ve ödülü onlar adına da kabul ettiğini belirtti. Ayrıca Londra’da deneysel müzik performanslarıyla tanınan Cafe Oto’daki arkadaşlarına da selam gönderdi. Bu son yıllarda ekonomik zorluk çeken bağımsız müzik mekanları&nbsp;için çok önemli bir destekti.&nbsp;Cafe Oto’nun sahiplerinden Hamish Dunbar, The Guardian’a verdiği röportajda 150 kişilik mekanın böyle bir övgü aldığına önce inanamadığını söylüyor ve ardından bu teşekkürün kendileri için ne kadar değerli olduğuna vurgu yapıyor. 2018’de Sonic Youth’tan Thurston Moore da burayı kendisi gibi marjinal müzikten hoşlanan insanlar için bir "club house" olarak tanımlamıştı. Son yıllarda mekan Blumberg için önemli bir yer hâline geldi. Burada müzik çalışmalarını sürdürmenin yanı sıra çok önemli müzisyenlerle de tanıştı.Yönetmenler Jonathan Glazer ve Pablo Larrain ile yaptıkları çalışmalarla bilinen Mica Levi de burayı bir icracı ve müşteri olarak sık sık ziyaret ediyor. Radiohead’den Jonny Greenwood da Cafe Oto müdavimlerinden. Bu üç sanatçı, Londra’daki küçük bir kulüpten Hollywood’a avangart seslerin yayılmasını sağlıyor. Cafe Oto, Londra’nın en soylulaştırılmış bölgelerinden biri olan Dalston’da. Bu yüzden yetenek kuluçka merkezi olarak anılmasına rağmen büyük bir ekonomik baskının da altında. Mekan yakın zamanda da takipçilerinin belirli bir ücret ödeyebildiği bir üyelik modelini benimsedi. Daniel Blumberg’in teşekkürü de manevi anlamda bir destek olarak görüldü.&nbsp;Sanatçı, şimdi Ann Lee&nbsp;adlı yeni projesine odaklanmış durumda. Bu müzikal, Shakers hareketinin kurucusunu konu alıyor. Film, bin yıllık Hıristiyan tarikatı Shakers’ın 18. yüzyılda Manchester'dan Amerika'ya göç etmelerini konu alan bir müzikal. Dişi mesih Ann Lee ve takipçilerinin karanlık müzikleri ile bilinen Blumberg’in zihninden çıkan coşkulu şarkıları ise şimdiden merak konusu!

Daniel Blumberg, "The Brutalist" filmi için bestelediği müzikle geçen hafta En İyi Özgün Müzik dalında Oscar kazandı. Macar mimarın Amerikan Rüyası’nda yaşadıkları ve mimarideki sanatsal takıntılarına odaklanan filmin müzikleri, mimarı yutan binanın devasa salonları gibi derin ve katmanlı. Biz de Blumberg’in ses dünyasına giriş yaptık.

The Brutalist’in arkasındaki müzikal deha: Daniel Blumberg

Amerikan Rüyası sosyo-ekonomik durumun, sınıfın, içine doğduğun standartlar ne olursa olsun hayatın daha iyi olabileceği, zenginleşebileceğin ve yeteneklerinin/başarılarının ödüllendirileceği bir standart ya da konsept olarak başladı. ‘Nereden nereye geldik’ tadında başarı hikâyelerinin özünde o vardı aslında. 1920’lerde, savaşın bitmesi ile Amerika’da ekonomi bir anda yükselişe geçti. Yılların ekonomik, sosyal, politik zorlukları bu savaş-sonrası dönemde kısa bir süreliğine geri planda kaldı. Bu dönemde de Amerikan Rüyası daha materyel bir şeye dönüştü. Rüya, kapitalist sistemin yörüngesine iyice girerek, sahiplenme ile bir tutuldu. Böylece de birçok dizi ve filmde gördüğümüz 1920’lerin rüyası bilincimize girdi. Neden bahsediyorum? Tabii ki beyaz çitler ile çevrelenmiş müstakil bir ev, bir araba, güzel bir iş ve geleneksel aile düzeni. Bu, bir süreliğine herkesin istediği şey oldu. Ekonomiden bağımsız anlamlandırması da çok zor değil. Ailelerin bölündüğü, yokluk ve korkunun yüksek olduğu bir dönemden çıkınca stabilite ve düzen aranan şeyler oluyor. Misal, pandemide ne kadar insan evlendi, düşünsenize. Böylece herkes için olanakların var olduğu düşüncesi bir anda alım gücüne dayanan daha zorlayıcı bir konsepte dönüştü.&nbsp;Yıllardır yeni nesillerin alım gücünün düşmesi, beklentilerinin değişmesi üzerine yazılar okuyoruz. Enflasyon, asgari ücretin hiçbir şeye yetmemesi, kiraların artması ile gelen barınma krizi, vergiler derken yeni nesil birçok farklı yerden çekiliyor. Parayı saklayabilmek, yatırabilmek, biriktirebilmek çok büyük bir ayrıcalık oldu. Hep öyleydi ama bu sene bu daha da hissedildi.World Economic Forum’da 2017 yılında yayımlanan bir <a fr-original-style="" href="https://www.weforum.org/agenda/2017/11/the-pursuit-of-happiness-how-the-american-dream-turned-into-greed-and-inequality/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">makale</a> değişen dünyayı ve kapitalizmi çok güzel özetliyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Kapitalizm refah seviyesini yükseltmekte çok başarılı oldu ama bunu dağıtma konusunda çok başarısız oldu. Günümüzde zenginliği ve fırsatları nüfusa dağıtmazsak, kapitalizm ve demokrasi modelimiz kendini yok edecek.”</blockquote>Üstünden kaç yıl geçmiş ve hâlâ ne kadar doğru. Alışılagelinmiş bazı sistemlerin değişen dünyaya, artan nüfusa ayak uydurması gerekiyor. Özellikle yeni nesil olan bizler, iş stresinin ve istihdam belirsizliğinin yükünü ayrıca çekiyoruz. Üniversite okumanın işe girişin anahtarı olarak görüldüğü dönemler çok geride kaldı. BBC’de yayımlanan bir <a fr-original-style="" href="https://www.bbc.com/turkce/articles/c87ynj1y540o" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">makalede</a> Z kuşağının maaşlarından mutsuz olduğu ve 18-24 yaş arasındaki grubun %59’unun ev alamayacaklarına inandığı paylaşılıyor. Bu sayı 29-34 yaş arası için %29’a düşüyormuş. Eee, nerede bizim beyaz çitli evimiz?Şimdi, benim ekonomi ile alakam az. Okulda ezberleyerek geçtiğim ekonomi dersimden benimle kalan en önemli şey Adam Smith’in ‘modern ekonominin babası’ olduğu, bir de arz ve talep teorisi. Onun dışında birçoğumuz gibi (umarım?) kişisel finansımı deneme, yanılma ve büyüklere sorma üçlüsü ile yönetiyorum. O yüzden bu yazıyı okurken sizlere şu hatırlatmada bulunmak isterim: bu yazı bir ekonomistin elinden değil, sosyal bilimcinin kaleminden çıkıyor. Sosyal bilimci dedim, o zaman hemen asıl düşünceme geleyim.Z-nesli, milenyumluların yediği sözel dayağı yemekten biraz kurtulmuş gibi gözüküyor. Kendimi avokado ve kahve tüketimlerinden, çalışma etiklerine ve kıyafet seçimlerine kadar laf yiyen bu nesilden çok uzak gördüğümü söyleyemem. Ama kanımız sanırım Z akıyor. Kendimi bir yere yerleştirmem gerektiğini düşünmeyerek devam ediyorum. Z kuşağı ne istediğini bilme, ya da en azından keşfetme yolunda ilerleme konusunda daha başarılıymış izlenimini ben dahil çoğumuza veriyor. Çalışkanız hem de çok, girişkeniz hem de sınır tanımayacak bir derecede ama bazı şeyleri de kabul etmiyoruz. Kimisi bunu şımarıklık olarak adlandırıyor, kimisi de değerini bilmek. Bunu dünyaya karşı ‘battı balık yan gider’ felsefesi ile yaklaştığımız için mi yoksa daha önce de belirttiğim gibi değişen dünyaya ancak böyle ayak uydurulabileceğini düşündüğümüz için mi yapıyoruz, bilmiyorum. İkisinin ortasında gibi. Aklıma hep Alıp Başını Giden’lerimizden <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/62d92d23d02dfe0006e6a49a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Emre Bilgin</a>’in dediği bir şey geliyor böyle durumlarda:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“İnsanlar belli bir saat mesai yaptıktan sonra kazandıkları para ile kendilerini tatmin etmek istiyorlar ama kazançlarının büyük çoğunluğunu vermek zorunda kalıyorlar. İnsanlar içlerindeki açlığı doyurmak zorunda ve bunun için uzun vadeli hazlardan ziyade kısa vadeli hazlara dönüp, yeme-içme sektörüne yöneliyorlar. ‘Ben kendime, telefon, kulaklık, cart curt alamıyorsam, doyururum kendimi, içki içerim o zaman ben de. Bunu yapacaksam kalitelisini yaparım,’ diyorlar.”</blockquote>Burada bahsettiğimiz şey alım gücünün düşmesi ile gelen bir tutunma ihtiyacı. 'Para biriktirsem de ev alamıyorsam, gezerim ben de abicim' diyoruz. Sanırım deneyim toplamayı bu dönemde stabilite arayışından daha fazla önemsiyoruz. Ölümlü dünya, diyoruz sonuçta. Ölümlüyü bırakın, dengesiz dünya diyoruz. Biz iyisi mi hayatı istediğimiz gibi yaşayalım diyoruz. Sakla samanı gelir zamanı sözüne cevabımız, ‘sakladık da ne oldu? Zamanı gelse de yetmiyor ki!’ gibi şeyler oldu.&nbsp;Bu aralar çevremde aydan aya yaşayan, şehri bırakan, doğaya dönen, gezen (ya da gezmeye çalışan), okuyan, yazan, çizen, çalışan, farklı farklı insan var. Evlenenlerin bile ‘evlilik kurumuna’ bakışı çok farklı geliyor ama bu başka bir günün konusu.Kısaca Amerikan Rüyası, bir rüyaydı, günümüzde öyle de kaldı. Rüyalara değil de, yaşamaya bakıyoruz. Mümkün oldukça.... Ya da belki de Amerikan Rüyası çatısı altında adlandırdığımız rüya da, değişen dünya ile evrildi, çevrildi, yeniden inşa edildi. Belirsizlikle başa çıkmak için de belli yapılardan kurtulmamız gerektiğine inandık. Bu da değişir. Elbet değişir. Belki çok yakında değişir.

20'lik

Ya çalışalım tabii de…

Bir rüyaydı, öyle de kaldı. 

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sporun Hollywood Dünyasındaki Yeri</h3>Hacer Sert<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Aposto! Community’nin podcast serisi Yuvarlak Masa'nın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/episode/6FmEJFk7QLHRLdPtSfufd6?si=sRcHprQ8Tj2I-735lsYGaw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yeni bölümünde</a> Hollywood’un spor filmlerinin yaratmak istediği etkiyi, spor filmlerinin sinema dünyasındaki yerini, katkısını, spor dünyasında yaşananları nasıl yansıttığını ve oluşturduğu endüstrinin yükselişini konuşmak üzere Show Business bülteninin yaratıcısı Akasha Coral ve Punto bülteninden Burcu Biçer ile bir araya geldik.Çok çalışma ile başarı, refah ve şöhretin yakalanabileceği fikrini savunan bir düşünce biçimi olan Amerikan Rüyası’nın (American Dream) en saf versiyonunun sporu kurgu alan yapımlarda görüyoruz. Spor dünyasını, oyun alanında Amerikan Rüyası için bir mikrokozmos olarak yansıtan Rocky, Glory Road, Moneyball ve The Blind Side gibi yapımlar başarılı olma ihtimallerinin üstesinden gelen şanssız insan karakterlerin hikâyesini anlatıyor. Akasha’ya spor filmleri janrının altında bireysel biyografilerin anlatıldığı ABD yapımı filmlerde bu tarz bir motivasyonun yer alıp almadığını sorduğumuzda, şu yorumda bulundu:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Hollywood aslında bir tüccar gibi işleyen oluşum. İnsanların çoğu, sonu iyi biten, motive eden hikayeler izlemek istiyor. Hollywood’a başarısız olmuş bir sporcunun hayatını anlatmaktansa, çok zorluklardan gelip zirveye ulaşan sporcunun hayatını anlatmak maddi olarak daha cazip geliyor.”</blockquote>Burcu da spor filminin alt türlerinden olan boks temalı filmlerin kazandığı ticari veya eleştirel beğeniden bahsetti. Boksun, fiziksel bedenin çöküşünün güçlü bir sunumunu sağlaması yanı sıra ABD’deki çeşitli etnik ve marjinalleştirilmiş gruplar arasındaki sosyal hareketliliğin en çekici araçlardan birini sunuyor gibi görünmesi film yapımcıları tarafından gerçekçi, şiddetli ve trajik unsurların sporun başlıca çekicilikleri arasında tanımlanmasına sebep oldu.Spor ve filmin kesişim kümelerini bolca konuştuğumuz bu bölümde spor dünyasında yaşanan sosyokültürel problemlerin spor filmlerine ne kadar yansıdığını, spor odaklı film endüstrisinin sektörde yaşanan hangi sorunları göz ardı ettiğini ve “Drive to Survive” gibi popüler kültür ile yükselişe geçen spor belgesellerinin hem film hem spor endüstrisindeki etkisini masaya yatırdık. Keyifli dinlemeler.

Amerikan Rüyası ile ilgili hikayeler