Vokalimiz varoluşsal krizi ile mücadele etmek için sanatçı olmuştur. Sonrasında da onun yeteneğinden para kazanmak isteyen plak şirketinin akıttığı paralar ile her yerde kameraların belirdiği bir rockstar olur. Uyuşturucu, seks ve depresyon üçgeninde menajerinin zorlamaları ile sahneye çıkarılır. Başı beladan kurtulmaz. Şanslıysa birkaç sene daha yaşar. Olur da yaşarsa konu ile alakasız yorumlar yapan bir canavara dönüşür. Tanıdık mı?İtalya’nın X Factor yarışmasını derece ile kazanan, hemen ardından da 2021’de Eurovision’da ülkesini temsil edip zaferi kapan Måneskin üçüncü stüdyo albümleri Rush! ile uluslararası bir ünün peşinden koşuyor. İtalyanca ağırlıklı iki albümün ardından gelen bu İngilizce ağırlıklı (sadece 3 İtalyanca şarkı mevcut) albüm Rush! ile Måneskin, aradan geçen zamanda onları kıtalar arası ün hâline getiren tüm numaraları yeniden oynuyor. Etkili mi? Fazlasıyla. Ancak grubun birbirine benzeyen, her defasında 2000’lerin başında duyulmuş bir melodi hissi veren şarkıları ve onları üne kavuşturan muhteşem İtalyan pazarlama taktikleri 30’lu yaşlarına yaklaşmış olgun dinleyicileri pek ilgilendirmiyor.Normalde 50 tane şarkının kaydedilmesi ile başlayan Rush!&nbsp;macerası, seçilen 17 şarkı ile 52 dakikada sonlanıyor. Bir önceki albümlerinden İngilizce hit şarkıları I WANNA BE YOUR SLAVE ile yakalamış oldukları “eğlenceli, koca bir stadyumda bağırarak eşlik edip dans edebileceğiniz şarkılar” serisine yeni albümleri Rush!’ta da devam ediyorlar. Max Martin’i prodüktör koltuğunda gördüğümüze şaşırmıyoruz. Katy Perry, Taylor Swift gibi starların arkasındaki İsveçli prodüktör, özellikle matematiksel birtakım formüller ile insan beynine şarkıların takılması konusunda uzman bir müzik sektörü dehası olarak tanınıyor. Måneskin’in şarkıları da özellikle arenalarda insanların dans edebileceği ve günlük hayatlarında melodilerin dinleyici beyinlerinde bir anda belireceği rock şarkıları ile dolu. Şarkıların herhangi bir mesaj verme ya da hikaye anlatma kaygısı yok. Öyle ki "ah, oh ya da bla"&nbsp;gibi sesler bile şarkıları dolduran melodiler olarak kullanılıyor.17 şarkılık albüm boyunca işlenen temalara baktığımızda da uyuşturucu, seks, macera ve başıboşluk gibi 70’lerin rock’n’roll dünyasını anımsatan konuları yeniden önümüzde buluyoruz. Ukrayna Savaşına atıfta bulunan GASOLINE haricinde size hiçbir farklı hikaye sunulmuyor. İtalyan grup, dinleyicilerine günümüzde uysallaşan rock ’n’ roll kültürünün eski vahşi versiyonunu sunuyor. Bir noktada grubun esas adamı Damiano David’in böyle bir hayat sürdüğü hikayesi size sunuluyor. Eurovision sonrasında kendisine yöneltilen uyuşturucu ithamlarını reddetmesi ve tamamen uyuşturucuya karşı olduğunu açıklaması ile gelen farkındalık bu hikayenin gerçek değil, ancak yeni bir pazarlama taktiğinden ibaret olduğunu size gösteriyor.&nbsp;Her ne kadar şirketsel bir oyun ile popülerleştirilmiş gibi hissettirse de İtalyan grup bazı şarkılarında pop ve rock’ın tatlı bir şekilde üst üste geldiği melodiler ile gönülleri kazanıyor. Albüm açılışını yapan OWN MY MIND şarkı sözlerini bir melodiye dönüştürme konusunda son zamanların en iyi örneklerinden birini gösteriyor. Bir noktada The 1975’in ilk dönem şarkılarını anımsatıyor. Eğer çok fazla ciddiye almazsanız BLA BLA BLA da yine aynı şekilde bas gitar ile başlayan ve elektrik gitar ile güçlendirilen melodisi ile eski rock ’n’ roll müziği günümüz öğeleriyle buluşturuyor. Albümün en iyileri ise İtalyanca üçlü oluyor. Albümün ikinci yarısında, grubun köklerini temsil etmesi için serpiştirilmiş İtalyanca şarkılar, öncesinde gelen İngilizce şarkıları sollayarak albümün esas kökü hâline geliyor. LA FINE şarkısında Måneskin’in gerçekten fark yaratan nadir şarkılarından birine tanıklık ediyorsunuz. Albümün sonlarına doğru geldiğinizde ise single kayıtları MAMMAMIA, SUPERMODEL ve THE LONELIST arka arkaya sıralanıyor. Albüm bağlamında bakıldığında single kayıtlarına geldiğinizde çoktan yorulmuş hissediyorsunuz. Albümün sonlarına geldiğimde hissettiğim tek şey bu oldu: Benzer melodileri ve hikayeleri neredeyse yarım saattir dinliyorum ve artık bitmesinin vakti geldi.Geçtiğimiz günlerde bir TV programında Gaye Su Akyol, yabancı basındaki başarısını iyi işlere bağlamıştı – çünkü hiçbir PR ya da pazarlama size böyle bir yer kazandıramaz. 10 seneden fazladır müzik üzerine yazan biri olarak söylüyorum ki sektörde size en iyi yer kazandıran şey – her yerde olduğu gibi – yine para. Her yanımızı sarmış olan bu ünü sadece 2 şekilde açıklayabiliyorum: İlk opsiyon yukarıda bahsettiğim gibi finansal destek ile pazarlama balonu. İkinci opsiyon ise rock ’n’ roll kültürü ile yeni tanışmaya başlayan Z kuşağı. (Grup üyeleri 1999-2000 yılı doğumlu) Artık kritiklerden öneri almayan ve sosyal medyada kendilerine algoritma tarafından gösterilenin peşinden giden bu yeni kuşak için yeni bir kan. Kendilerine Måneskinners diyen bu koyu hayran kitlesi, bana 2000’lerin ortasında başlayan Swiftie’leri hatırlatıyor. (Müzik sektöründe gelmiş geçmiş en büyük pazarlama dahisinin koyu hayranları)Rush! albümü 50 dakikayı aşan 17 şarkılık koleksiyon boyunca Måneskin’in grup olarak kendilerinin prodüktör koltuğunda yer aldığı, bütün bu ün ve karmaşadan uzak hazırladıkları şarkılarda parlıyor. Diğer şarkılar ise kesilip atılması gereken, ancak imzaladıkları sözleşmeler nedeniyle orada bir şekilde kalan diğer kayıtlar. 2000’lerin başında doğan grup üyelerinin hissettikleri ile etraflarına saçtıkları bu enerji patlaması tüm dünyayı aydınlatıyor. Gelecek dönemde de grubun yetenekli bas gitaristi Victoria De Angelis ve vokal Damiano David’in sahneden parıldayan karizması ile kendilerini sık sık göreceğimizi düşünüyoruz. Ancak melodileri ve şarkılarında anlattıkları hikayeler olgunlaşacak ve evrilecek. Peki, nereye? Beklemedeyiz.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2KUaR4K36tSliwAoUA1gcs?si=fMBuMk3hQv6qv226UTDwoA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/0/2023-01-28T10:13:05.752Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Senelerin rock ’n’ roll hikayesi Måneskin'in üçüncü albümünde geri dönüyor.

Müzik sektöründe yükselen İtalyan bayrağı

Albüm: Måneskin, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2KUaR4K36tSliwAoUA1gcs?si=3LqtIgdJSt2L3spqNMqzSQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Rush!</a>Süre: 52 dakikaPlak şirketi: Epic RecordsYayın tarihi: 20 Ocak 2023Kartonet:&nbsp;Måneskin, 2021 Eurovision’ının tartışmasız, yarışmanın yakın geçmişinin de en ses getiren rock ‘n roll dörtlüsü olarak hayatımıza girdi. Grup, 1.5 yıla uzanan tekli yayımlarının ardından Max Martin’le kaydedilen 3. albümleri RUSH!’la çıkageldi.Müzikal yolculukları 2015 yılında Roma sokaklarında başlayan, 2017 yılında Italian X Factor’de finale kalan grup; son olarak Teatro d’ira - Vol. I&nbsp;albümlerinden ZITTI E BUONI şarkısıyla 2021 Eurovision’ını kazandı. Öne çıkan bir rock müzik geleneği olmayan ve pop müziğinin anaakım sahnelerinden biri olan Eurovision’da sahneyi old-school bir rock ‘n roll enerjisiyle dolduran Måneskin; siyah deri kostümleri içinde goth-glam estetikleri ve primal sahne performanslarıya şu çığlığı atmıştı: “Rock ‘n roll ölmedi.”Bu lafın ne anlama geldiğini, hemen hemen bir 40 yıldır ölüp ölüp dirilen rock ‘n roll’un sayısız ölümünü, dirilişini ve “Ölmemişti ki!” tartışmalarını bir kenara bırakacak olursak; Måneskin’in bir zamanların katışıksız rock persona’sını idealize ettiğini ve somutlaştırdığını söylemek mümkün.&nbsp;Rock ‘n roll geleneğinin cool, rebel ve toplumların muhafazakar kodlarına aykırı duran ötekigillerine öykünen grup, bu geleneğin sırıtan bir taklidi ya da sahici bir mirasçı tartışmasının tam da ortasından yeni şarkılarıyla karşımızda. Rush! albümüyle&nbsp;Teatro d’ira - Vol. I’nun albümünün amansız hard rock’ını arena rock/pop rock ses manzalarıyla değiştiren Måneskin, çıktıkları küresel sahnenin hitap ettiği ettiği engin dinleyici kitlesi için artık daha ulaşılabilir bir grup.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/2/1674560294378.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Måneskin, Rush! Neden dinleyelim?&nbsp;Müzik türlerinin hiçbirine keskin bağlılığım yok. Eski kafalı biri olduğuma, yeninin eskiye dair öykünmelerine yüz ekşiterek yaklaştığımı da düşünmüyorum. Müzik belki de sanat formları arasındaki en birleştirici olanı, etiketlerin ve kategorizasyonların üstünde en sırıttığı. Tereddütle dinleyip beni beklenmedik sürprizlerle karşılaştıran, hangi enstrümandan çıktığına bir zamanlar verdiğim önemi yadırgatırcasına beni isimlerden ve janrlardan ziyade seslerin kıskacına alan sayısız keşifle tanıştım. Bu süreç bana; popüler ya da marjinlerde, eski ya da yeni, çoğunlukla iyi ya da kötü yorumlanan kimi dinlersem dinleyeyim onlara belli bir açık fikirlilikle yaklaşmayı öğretti. Måneskin’in&nbsp;RUSH!’ına da böyle yaklaştım. Genel itibariyle olumsuz düşündüğüm/hissettiğim albümden bazı parlak anlar yakalamamın sebebi de bu.29 dakikalık, 8 şarkılık ve çoğu İtalyanca olan Teatro d’ira - Vol. I albümünden sonra 52 dakikalık, 17 şarkılık ve çoğu İngilizce olan bir albümle geri dönen, İtalyanca şarkılarının hepsini şarkı listesinin en diplerine iteleyen grubun yeni tercihlerinin bir sebebi var: Müzik endüstrisi. <blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“You said I'm ugly and my band sucksBut I just got a billion streaming song”</blockquote>Bla Bla Bla, MåneskinMåneskin hâlihazırda hit üstüne hit yaratması arzulanan, oluşturdukları “rock ‘n roll bad boys/girls” imajını satılabilir kılması gereken, ulaşılabilirliği öncelemesi beklenen küresel bir değer.&nbsp;“Günümüzde dünyanın en çok dinlenen sanatçıları arasında ilk 150’deyken “rock ‘n roll” olup endüstri liderlerine orta parmak gösterebilir misiniz?” sorusunun tek başına, artık acıklı bile olmayan bir cevabı âdeta.&nbsp;Måneskin’in rebellious görüntülerinin, “Rock ‘n roll ölmedi!” diye bağıran kamusallıklarının arkasındaki endüstri parametleri pek de umrumda değil doğrusu. Öte taraftan, grubun kopya edilip dağıtılan imajının farkında olunarak ya da olunmayarak gerçekleştirilen bir performans olabileceğini de tartışmakta yarar görüyorum. Zira, fikirlerimiz ve beklentilerimiz sür-git sergilenen bu performanslarla şekillenmeye eğilimli.&nbsp;Måneskin hakkında düşündüklerimiz de bundan bağımsız değil: “Rock ‘n roll’un yeni bir dirilişinin öncüsü. (1) Zaten ölmemiş olan rock müziğini 21. yüzyılın çıkılmamış yüksekliklerine taşıyacak ikon adayları (2). Hard rock’ın ve punk’ın; seks, uyuşturucu ve müziğin baş döndürücü hızı ve enerjisini sahneye taşıyan yıldızlar. (3) Ama heyhat, Måneskin artık rock’la da ilişkilenen, onun klişelerini de müziğine dahil eden bir pop grubundan fazlası değil. Bu, Rush! albümünün yankılarıyla dünyaya ilan ettiğini düşündüğüm, reddedemediğim bir gerçek.&nbsp;17 şarkı ve 52 dakika boyunca bangırdayan baslar, androjen vokaller, güçlü geri vokal koroları, dramatik çello sesleri arasında çıktığım inişli çıkışlı yolculuk inandığım bu yeni “pop Måneskin” gerçeğinin şahitleri. Diğer taraftan ise pop diye tarif ettiğim Måneskin, hâlihazırda çok da başarılı bulmadığım konvansiyonel rock seslerini stadyum/arenaya da taşırken&nbsp;Rush!’ın aralarına sızan kimi şarkıların görece özgünlüklerinde öngöremediğim bir heyecan da duydum.&nbsp;Bu anlar, Måneskin eski ve yeninin kült rock şarkılarını taklitten çekinmez bir tavırla ve -belki biraz da- arsızca önüme sunamadığı zamanlarda, albümle çıktığım yolculuğumun zirve noktaları oldu. Max Martin’in harikulade ses mühendisliği ve şarkı prodüksiyonu,&nbsp;Gasoline’in&nbsp;heybetli bir rock marşına,&nbsp;KOOL KIDS’in de soluk kesici bir post-hardcore sürprizine dönüşmesini sağladı.&nbsp;Ancak ne yazık ki bunlar benim için azınlıkta kalan, araya serpiştirilen tadımlıklar olarak kaldı. Çoğunluk ise vulgar olması için yazılmış gibi duran, rock ‘n roll hayatının ve yaşam tarzının jenerik leitmotiflerini tekrar eden şarkı sözleri; White Stripes’tan Nirvana’ya, Linkin Park’dan IDLES’a genişleyen bir havuzdan taklitler yaratan sessel bir bayağılık oldu.Måneskin daha çok yeni bir grup, diskografileri yalnızca vasat işlerle dolu demek de doğru değil. Öte yandan, onlara rock ‘n roll müziğinin çağdaş formlarını üreten bir dörtlü demek de adil olmazdı. Zira Måneskin bir pop grubu. Ve bunda hiçbir abes yok. Ancak ne dinlediğimizi bilmek, Måneskin etrafında inşa edilen rock personasını deşifre etmek önemli. Zira rock müziğinin endüstriye karşı “gerçekten konumlanan”, toplumun çeperlerinde yeşeren ve beğensek de beğenmesek de bir imajdan fazlası olan ideolojik bir mirası var.&nbsp;Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">&nbsp;Green Day - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/7ij8wQxCAexZiXZbMOHcxE?si=AgmusB4URmC7OYX_Gj77OA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Father of All...</a></li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">My Chemical Romance - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2wPnKggTK3QhYAKL7Q0vvr?si=m_uQyuDGQPyicfUmzXoTkg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys</a></li></ul>

Duende

Måneskin, çıktıkları küresel sahnenin vasat rock ‘n roll standartlarının kurbanı oldukları bayağı bir albümle geri döndü.

Måneskin’in pop’la nişan kurdelesi

Ben pek YouTube insanı değilim. Daha doğrusu, kendimi YouTube'da bildiğiniz influencer içeriği tüketen biri olarak görmüyorum. Takip ettiğim kanallar var elbette. Mesela Pick Up Limes&nbsp;gibi vegan tarifler ve vegan yaşamdan kesitler paylaşan bir kanal var. Lone Fox&nbsp;gibi ev dekorasyonu ve renovasyon fikirleri veren bir kanal var. FluTV'yi ülkemizde pek çok kişi biliyor, bu kanalı da genelde ilginç bir şey dinlemek için takip ediyorum.&nbsp;Murat Soner'i Türk dizilerine dair getirdiği sarkastik eleştiriler için takip ediyorum. Bunlar sadece birkaçı. Uzun lafın kısası, YouTube'u biraz daha bir şeyler öğrenmek ve kendimi geliştirmek için hızlı bir araç olarak kullanıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658870079113.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.71" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: Alastyr<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İçeriğin Demokratikleşmesi</h3>Bu tabii son zamanlarda biraz değişti. Sektörde çalıştığım için artık bir mesleki deformasyon yaşadığımı düşünüyorum. Çünkü izlediğim her içeriğe prodüksiyon ve senaryo açısından bakıyorum. Hâl böyle olunca da kafa dağıtmak için ve hızlı tüketilecek içerikler için YouTube'a döndüm.Aslında okurken size çok tanıdık gelecek bazı isimleri ben yeni keşfetmiş bulundum. Düşünün ki o kadar uzağım! Bunlardan biri Orkun Işıtmak&nbsp;oldu. En eski videolarını bilmemekle beraber, kariyerinin son 2-3 yılında biraz daha oyun programları gibi bir içerik modeli izlediğini söyleyebilirim. "Dünyanın En Derin Havuzuna Girdim" veya "Elon Musk'ın Yaşadığı Evi Gezdim" gibi sıradan vatandaşın kolaylıkla yaşayamayacağı senaryolar hazırlayıp bunları deneyen, kimi zaman ekstrem sporları da denkleme katan Işıtmak, aslında Survivor gibi, X Factor gibi pek çok programdan esinlenerek bunun daha kişisel, daha samimi ve daha sempatik bir versiyonunu yapmayı başarmış. Toplamda 9 milyon abonesi var ve videoları da aşağı yukarı 3 ila 5 milyon izleniyor. Piyasada ortalama 1000 izlenme için 18 dolarlık bir reklam payı var. Yani 5 milyon izlenen bir kanal, bu hesapla toplamda 90.000 dolar kazanıyor. Bu da bir içerik için çılgınca bir meblağ. Bu da bugünün kuruyla 1.5 milyon TL yapıyor.Öte yandan, Orkun Işıtmak'ın (2.9 milyon) neredeyse Buğra Gülsoy (3 milyon) kadar takipçisi var. Buğra Gülsoy şu anda en bilindik Türk oyunculardan bir tanesi. Yani aslında kafamızda ayrı tutsak da Işıtmak'ın en az Gülsoy kadar tanınırlığı var, sadece oyuncu ve diğer sanatçılara nazaran çok daha erişilebilir olduğu&nbsp;hissini veriyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658870127345.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kaynak: Einstein MarketerKeşfettiğim bir başka kanal ise Noluyo Ya?&nbsp;oldu. Burada da Fırat ve Ceyda isimli bir çift, gerek günlük hayatlarından, gerek gezdikleri yerlerden çeşitli içerikler oluşturup bunları izleyiciye sunuyorlar. Orkun Işıtmak kanalına göre neredeyse %50 daha az aboneleri mevcut ve izlenme oranları da aynı şekilde bir farklılık gösteriyor. Yine de çıkardıkları hemen her içerik en az 1 milyon izleniyor, bu da ortalama 30.000 dolar gibi bir gelir ediyor. Haftada bir video paylaşsalar, ayda bu hanenin toplam geliri 120.000 dolar ediyor. Elbette rakamları biraz farazi konuşuyoruz. YouTube'un reklam videolarında takip ettikleri izlenme metrikleri daha sofistike olabilir. Ama 120.000 dolar değil de 90.000 dolar olsun. Bu, oldukça yüksek bir marj. Yine yukarıdaki gibi gelire değil, takipçi sayısına bakalım.&nbsp;Ceyda Kasabalı'nın takipçi sayısı (1.9 milyon) ile Birce Akalay'ın (1.9 milyon) takipçi sayısı aynı. Ancak sokakta görseniz muhtemelen Ceyda Kasabalı ile sohbet eder, Birce Akalay ile fotoğraf çektirirsiniz.Burada da içeriğin demokratikleşmesinin getirdiği bir farklılık hissi var. Dizilerde ve filmlerde izlediğimiz oyuncuların gerçekte canlandırdığı karakterlerde insanlar olmadıklarını biliyoruz. Onların mesleğinin başka bir hayata soluk vermek olduğunun farkındayız, bundan ötürü de aramızda görünmez bir bariyer var. Oysa influencer&nbsp;dediğimiz kişiler, bizlere kendi hayatlarını birer içerik olarak sundukları için bir yerde içeriği demokratikleştirmiş oluyorlar. İçerik konusunda hem kendileriyle ilgili çok fazla bilgi vererek izleyiciye etkileşim alanı sunuyorlar, hem de onlara yorum özelliği ile seçim ve değişim hakkı sunuyorlar. Etkileşim özelliği, bu insanları sanatçılarla aynı seviyede takipçi kazandıkları noktaya getiriyor. Çünkü bu şekilde insanlar sosyal medyayı amacına uygun bir şekilde kullanabiliyorlar. Yani sadece takip etmiyor, söz sahibi de oluyorlar.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Influencerlar ve İçeriğin Geleceği&nbsp;</h3>YouTube&nbsp;içerikleri, yapıları gereği çok kolaymış gibi duruyor. Oysaki 1 milyonun üzerindeki pek çok kanalın arkasında 10 ila 20 kişilik ekipler çalışıyor. Bunun planlaması, çekimi, kurgusu ve reklam takibi derken bu tam zamanlı bir işe dönüşüyor. Üzerine gelecek yorumların hiçbir zaman belli olmaması ve her şeyin aniden popülerleşip aniden sönme potansiyeline sahip olmasın bence bu işi oldukça stresli yapabilecek faktörler.Ancak bu içeriklerde de çok ilginç bir sihir var. Özellikle Işıtmak'ın kanalından gidecek olursak, televizyonda popüler olan bir konsepti alıp kendi menfaati için geliştirmiş ve bundan epey geniş bir kitle tarafından takip edilen bir marka yaratmış. Bana kalırsa içeriğin geleceği açısından çok kilit bir noktayı temsil ediyor. Işıtmak aynı zamanda Exxen ile iş birliği kurarak birkaç akış platformu içeriği de üretti. Öte yandan, bunu deneyen ilk şirket Exxen değil. Hollywood'da da influencerlar üzerinden film çekmeyi deneyen çok oldu, ancak henüz bir başarı yakalanmış değil. Bunun iki sebebi olabileceğini düşünüyorum. Öncelikli sebebi, insanlar bu içerikleri erişilebilir olduğu için seviyorlar ve herhangi bir ücretli platformda bu içerikleri tüketmek, ücretsizi varken onlara çok anlamlı gelmiyor. Aslında reklam izlemek durumunda kalıyorlar, ama bu başından beri böyle ilerlediği için bunu bir paha olarak görmüyorlar. İkincil sebebi de her ne kadar etki çemberleri oldukça genişlemiş olsa da, insanların gözünde hala bir celebrity&nbsp;statüsüne erişemediler - yani onlar kadar "klas" görülmüyorlar. Bu da sinema gibi alanlarda bir filme 90 TL verme motivasyonunu iyice düşürüyor.Ancak YouTube alanında bakacak olursak, bence oldukça kazançlı bir alan ve kendi içeriklerinin kontrolünde olmaları da eşsiz bir durum. Artık bu içeriklere daha fazla bakar mıyım? Emin değilim, ama bu formatı da çok anlamlı bulduğumu söylemeden geçemeyeceğim.

X Factor ile ilgili hikayeler