Görsel betimleme: Görselde Ümran Angay Hancı'nın 2010 yılında Ankara Elmadağ'da Kurtuluş İlkokulu'nda çalışırken 23 Nisan kutlamalarından bir fotoğraf yer alıyor. Fotoğrafta yeşil kimono giyen çocuklar önde, öğretmenlerse arkalarında durmuş gülümsüyorlar.Söyleşi: Zeynep Hancı Sizi bir zaman makinesine koyuyorum ve geçmişe götürüyorum. Öğrencilik yıllarınızdan hatırladığınız öğretmenleriniz var mı?Özellikle dört öğretmenimi çok iyi hatırlıyorum. Dört öğretmenim de dört ayrı kademeden. İlkokul 1. sınıf öğretmenim İsmail Çevgel'in beni çok sevdiğini ve kendimi özel hissettirdiğini hatırlıyorum. Tam hatırlayamasam da o günlerde çok mutluydum, okula ilk başladığımda beni yalnız hissettirmemişti.Ortaokuldan Türkçe öğretmenim Dursun Şıhlaroğlu. O da duruşu olan bir öğretmendi, öğrencileri dinlerdi. Kitap okuma alışkanlığımı, onun kurduğu cümlelere olan hayranlığımdan aldım. Çok kitap okurdu, kalın gözlükleri vardı, uzun boylu, otoriteyi sevmeyen, herkesin hakkını savunan, düşüncelerini söylemekten korkmayan bir öğretmendi. 80’lerde, okula polisin geldiğini ve bir gösteri sebebiyle soruşturma açıldığını hatırlıyorum.Lisede, aynı zamanda biyoloji öğretmeni olan amcam Orhan Angay da benim öğretmenlik hayatımı şekillendiren öğretmenlerdendi. Her zaman öğrencilerine eşit mesafede, hakkaniyetli ve tarafsız davranırdı. Alanında çok bilgili ve yetenekliydi, bu sebeple ben de onu rol model alarak biyoloji okumayı tercih ettim. Üniversitede biyoloji okumama rağmen, lisede öğrendiğim bilgiler daha derinlikli ve daha iyi öğrendiğim bilgiler oldu. Lisede ek olarak Gülderen Caner bana matematiği sevdirmişti. Çok zor olduğu düşünülen konuları bile basitten karmaşığa doğru, kolaylıkla öğrenebileceğimiz şekilde anlatırdı. Hâlâ zaman zaman onun edindirdiği matematik merakı ve sevgisiyle, YouTube’da integral ve türev ile ilgili videolar izliyorum ve onu hatırlıyorum.Gazi Üniversitesi’nde okurken eğitim psikolojisi öğretmenim Ziya Selçuk da beni çok etkileyen öğretmenlerimden biriydi. O bana öğrencilerimden de öğrenebileceğimi fark ettirdi. Bizi çok iyi dinlerdi, o da bizden öğrendiğini, hâlâ öğrenen biri olduğunu hissettirirdi. Dersleri eğlenceli geçerdi, daha çok biz konuşurduk, tartışma ortamı olurdu, özel ve rahat hissederdik. Ben de bu yaklaşımı kendi öğretmenlik hayatıma taşımaya çalıştım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657138802057.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel betimleme: Görselde, Ümran Angay Hancı'nın 2002 yılında İstanbul Kağıthane Osman Faruk Verimer İlkokulu'nda çekilmiş bir fotoğrafı yer alıyor. Ümran Öğretmen, fotoğraf çekildiğinde 34 yaşında, kırmızı bir ceketi var, ellerini masanın üzerinde kavuşturmuş, arkasında çerçeve içinde ders materyalleri yer alıyor.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Öğretmen olmaya nasıl karar verdiniz?Kendiliğinden oldu. Ailede birçok öğretmen vardı; annemin dedesi, teyzem, amcam, kuzenlerim… Eğitimle ilgilenen bir ailenin içine doğdum. Benim de öğretmen olacağım çocukluğumdan beri zaman zaman söylenirdi. Üniversite bitmeden Ankara’da Yenimahalle’de bir ortaokula staja gittim. Hangi konuyu anlattığımı hatırlamıyorum, çok heyecanlanmıştım. Tahtaya çıktım, ilk cümlemi kurmaya başladığım anda sanki yıllardır bu işi yapıyormuş gibi rahat ve ait hissettim. Yaptığım işin gerçekten önemli olduğunu düşündüm. O günden bugüne yaklaşık 30 yıl boyunca öğretmenlik yaptım.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657139087341.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.72" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel betimleme: Görselde Ümran Angay Hancı'nın 1999 yılında İzmir Kadifekale İlkokulu'nda çekilmiş bir fotoğrafı yer alıyor. Ümran Öğretmen, fotoğraf çekildiğinde 31 yaşında, o günden bugüne hâlâ yakın arkadaşları olan Serap Öğretmen ve Nuran Öğretmen var, birlikte gülümsüyorlar.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Öğretmenlik yıllarınızdan hatırladığınız bir öğrenciniz var mı?Çok fazla öğrencim var aklıma gelen, sürprizli bir hikâye anlatayım: 90’ların sonunda İzmir Kadifekale’de çalıştım. Sınıfların 80 kişilik olduğu, çok göç alan, eğitim seviyesi, okur yazarlık ve sosyo ekonomik durumu düşük olan bir yerdi.Çocukların yaptığı resimlerin özellikle zor şartlar altındayken daha önemli olduğunu ve bir ifade alanı olduğunu düşünüyorum. Aynı zamanda aynı dili konuşmadığımız pek çok öğrencim vardı ve çizdikleri resimler aramızdaki iletişimi kolaylaştıran araçlardan biriydi. Jiyan diye bir öğrencim vardı, diğer öğrencilerimden çok daha farklı resimler çizdiğini fark etmiştim. Yaptığı resimlerden biriyle bir resim yarışmasına katılmasına vesile olmuştum. İlk defa bu okulda okuyan bir öğrenci, bir yarışmada derece almıştı. Ailesiyle birlikte ödül törenine gitmiştik. Törende o ve ailesi beklemedikleri ve ummadıkları bir takdirle karşılaşmıştı. Aradan bir müddet sonra Jiyan, ayağına iğne battığı için okula gelmemişti. Devamsızlığı uzayınca evlerine ziyarete gitmiştim. Evde bir sürprizle karşılaştım. Duvarda çok yüksekte yaşlı, sakallı bir dedenin resmi asılıydı. “Dedeniz mi?” diye sordum. “Hayır, şıhımız”&nbsp;dediler. Şıhın resminin olduğu eski çerçevenin kenarına benim vesikalık fotoğrafım sıkıştırılmıştı. Kendimi komik bir şekilde önemli hissetmiştim. Jiyan’ın ve ailesinin hayatına dokunduğumu fark etmiştim. :)Öğretmenliği 3 kelime ile tanımlayabilir misiniz?Çocuğun mutluluğunu merkeze alan, adaletli, aynı zamanda hep öğrenci olan.&nbsp;Öğretmenliğe dair "İyi ki yapmışım" dediğiniz bir şey nedir?Öğretmenlik hayatımda her öğrencimin değerli olduğunu hissettirmeye çalıştım. Hiçbir öğrencim diğerinden daha değersiz hissetmesin diye uğraştım, bunu başarabildiğimi düşünüyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657139584343.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.96" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel betimleme: Görselde, Ümran Angay Hancı'nın 1996 yılında Erzincan Göktürk İlkokulu'ndan bir fotoğraf yer alıyor. Fotoğrafta Ümran Öğretmen, kızının şu anda olduğu yaşta, kızı Zeynep ile birlikte yeşil sınıf tahtasının önünde oturuyorlar.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Öğretmenliğe dair keşke daha fazla yapsaydım dediğiniz şey nedir?Keşke müfredatı yetiştirmenin derdine daha az düşseydim dediğim zamanlar oldu. Bilginin aktarılmasındansa derinlemesine tartışmalara daha fazla vakit ayırabilirdim. Meslek hayatımın sonlarında bunu daha fazla yaptığımı düşünüyorum ama yine de yetersiz buluyorum.Bugünün öğretmenlerine tek bir tavsiye verecek olsanız; ne olurdu?Sürekli öğrenmeye devam etsinler, öğrencilerinin her zaman değerli olduğunu onlara hissettirsinler. Gerisi kolayca gelecektir.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/3/1657140380773.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.53" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel betimleme: Görselde Ümran Angay Hancı'nın 2007 yılında Esayan Ermeni İlkokulu'ndan bir fotoğrafı yer alıyor. Fotoğrafta Ümran Öğretmen 39 yaşında. Öğretmenler odasında sırtında arı kanatları, başında ise Minnie Mouse'un kulakları ve kurdelesi var.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Artık emekli oldunuz, öğretmenliğe veda ettiniz, neler hissediyorsunuz? Emeklilik döneminde neler yapmayı planlıyorsunuz?Bence öğretmenlik pek de emekli olunabilecek bir meslek değil. Bir sınıfta olmasam da, bordrom olmasa da çevremde öğrendiklerimi paylaşmaya, onlardan öğrenmeye devam ediyorum. Büyük bir sorumluluğu tamamlamış gibi rahatlamış ve huzurlu hissediyorum. Emeklilik henüz çok yeni. Okul hayatı çok üst üste, yoğun bir süreçti; hayatın akışını yavaşlatmayı, yapamadığım gezilere, okuyamadığım kitaplara fırsat yaratmayı düşünüyorum. Aklımda dönen birçok düşünce var, zamanla bunları gerçekleştirmeyi umuyorum. Belki yeniden tam zamanlı öğrenciliğe dönerim. :)

 Ümran Öğretmenle 30 yılın ardından

"Bence öğretmenlik pek de emekli olunabilecek bir meslek değil."

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/buge.erel/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Büge Erel</a>Bugün beni bilgisayarın başına oturmaya motive eden; “kendimizi gerçekleştirebilmek” kavramını konuşma isteğimdi. “Konuşalım” derken, gerçekten konuşalım demek istiyorum sanki küçük bir masaya iki sandalye çekilmiş gibi; geçmişteki karakterler konuşsun, ben &nbsp;anlatayım siz de benimle tartışmaya girin okurken. ‘Hayır’ diyin mesela kendi yerinizi masada alırken, antitez oluşturun veya göğsünüzde bir rahatlama hissedin ortak hislerin nefesinden gelen. Bunu yapmamız için daha güzel bir yaş olabilir mi, sayın 20’likler? O halde, hadi gelin biraz bizden konuşalım.&nbsp;Karşımızda gördüğümüz içimizdekinin aynasıdır cümlesini hayatımızın sayısız yerinde farklı formlarda duymuşuzdur; korkuların <a fr-original-style="" href="https://www.nature.com/articles/nature.2013.14272" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">genetik aktarımla geçebildiğini bildiğimiz bir dünyada</a>, masallarda, mitlerde ve belki de atasözlerinde bulduğumuz her bir parça da, kişiliğimiz için benzer bir yansıtıcı görevi görür mü peki? Eğer bir zaman makinesi icat edip bilimin tüm mümkün kıldıklarını, genetik yatkınlıklarımızı ve bunların atalarımızla olan bağlantısını psikiyatr Carl Gustav Jung’a &nbsp;anlatabiliyor olmayı dilerdim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/3/4/1649958552398.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Dilara Burma x&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/absurtuyum/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">absürt uyum</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Analitik &nbsp;psikolojinin kurucusu Jung, bu durumu bir aktarımın &nbsp;veya benzerliğin ötesine taşır; özümüzde ortak olanı, kolektif bilinç dışını (bkz. <a fr-original-style="" href="https://www.britannica.com/science/collective-unconscious" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">collective unconscious</a>) ve bunun biçimleri olan <a fr-original-style="" href="https://www.britannica.com/topic/archetype" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">arketiplerin</a> biyolojik manifestosu olarak yorumlardı dumuru belki de, kim bilir?Peki o zamanının bakış açısıyla nasıl yorumlamıştı bizi, tüm insanlıkla olan bağımızı? Bir dönme dolap düşünün; kendini tekrarlayan döngüler, aldığımız eylemlerle kendimizi &nbsp;sürüklediğimiz benzer durumlar… &nbsp;Sahi, tüm bunların arkasında yatan, dolabı döndürebilecek enerji nereden gelir ki? Arkada yatan &nbsp;bir motivasyon olmalı sanki. Jung da bu şekilde düşünmüş olsa gerek; “psychic energy” olarak &nbsp;adlandırdığı bu enerjiyi, kişilik içerisindeki çatışmaların bir sonucu olarak belirtmişti. Hipotezine &nbsp;göre bu çatışmalar da eylemlerimizin temelini oluşturmaktaydı. Kişiliğin bütününü işaret etmek için &nbsp;kullanılan psişe (bkz. <a fr-original-style="" href="https://academyofideas.com/2016/01/introduction-to-carl-jung-the-psyche-archetypes-and-the-collective-unconscious/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">psyche</a>), ise psişik enerjinin içinde aktığı alan görevini görüyordu. Psişe; &nbsp;düşünme, hissetme, duyumsama ve sezme yolları ile dünyayla bağ kurar ve bizim hem kendimizle &nbsp;hem de insan türüyle kurduğumuz ilişkinin durumunu belirlerdi. Tüm bunun arkasında kişinin &nbsp;amacı; yaratıcı, entelektüel ve spiritüel gelişimini destekleyip, “kendini gerçekleştirmeyi“ (<a fr-original-style="" href="https://m.scirp.org/papers/93327" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">self- realization</a>) mümkün kılmak &nbsp;olarak ele alınırdı. İnsan bu dönme dolapta döner durur, kimi zaman duraksar, tekrarlar, başı dönerdi belki… Fakat günün sonunda; gelişimin ve atılacak ilk adımın asıl amacı, psişenin tüm &nbsp;boyutlarıyla bütünleşmiş haliyle bu dönme dolabın dışına çıkmak olmalıydı. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/3/4/1649958624622.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.82" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aslı Nalbant x <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/absurtuyum/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">absürt uyum</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">(Sims Karakteri) Olmak ya da Olmamak, İşte Bütün Mesele Bu! &nbsp;Henüz çözümlenememiş bir ağ sirkülasyonu olan beynimizin; kendisini (yani &nbsp;bizi) korumak üzerine programlandığını ve evrimin öğretisiyle her seferinde bu konuda seviye &nbsp;atladığını biliyoruz. Problemleri dışarıda bırakarak, ruh sağlığımızı ve buna bağlı olduğuna inanılan &nbsp;fiziksel sağlığımızı korumaya çalıştığını da ekleyelim bu denkleme. Bilinç ve özellikle bilinçdışı &nbsp;vesilesiyle varlığını belli eden bu koruma mekanizması, bizi benliğimize hapsolmuş tıkanıklardan &nbsp;koruyor. İster aktarılmış bir travma, ister zor gelen bir basamak olsun yolu zihin için katlanabilir kılmaya çalışıyor da denilebilir. Bu noktada kritik olan ise, bu sistemin başarı oranı ve başarısının &nbsp;neye göre değerlendirilmesi gerektiği. &nbsp;“Sims”oynadığımız zamanları hatırlar mısınız?Birkaç şifre ile yönlendirmeler sunardık hani &nbsp;karakterimize, hiçbir efor sağlamadan anlık çözümlerle gerekeni yerine getirmiş olurduk. &nbsp;Hayatımızda devinimine devam eden olaylar ve aldığımız benzer reaksiyonlar tam olarak bu &nbsp;kısaltma yollarının rolünü üstleniyor. Fakat vücudumuzu zarardan korumaya çalışan bu kısayol, &nbsp;amacına zıt da olsa, gözümüzün önüne bir perde indirmiş oluyor. “Bilinçdışının farkında olmayan &nbsp;kişi, başına her geleni “kader” zanneder” derken, Jung’un oldukça haklı olduğunu söyleyebiliriz. &nbsp;Bu koruma mekanizmasını ve altında yatan bilinçdışı örüntülerini kalpten inceleyip bir bütün &nbsp;halinde bilincimizle birleştirmek varken, tüm bunlara kayıtsız kalmak hayatımızın dümeninde &nbsp;olmaktan da alıkoyuyor bir yerde. &nbsp;&nbsp;Kendin olmak demek vadedildiği gibi kişisel gelişim hurafelerinden değil; yaptığımız eylemlerin &nbsp;altındaki anlamı araştırmaktan, büyük resimi görebilmekten, sadece hayatımızdaki değil evrendeki &nbsp;yerimizi anlamaktan ve atmaya cesaret ettiğimiz adımlardan geçiyor. Kendini gerçekleştirmek; &nbsp;bilinç ve bilinçdışının uyumlanması ve psişenin kişide “birlik” olarak kendini gösterebilmesiyle mümkün, ancak. Ben demiyorum kuram söylüyor! :)&nbsp;Kavramların Oyunu &nbsp;İnsan öyle bir canlı ki, düşünmeden edemiyor. Bunu yazarken bile, bende bu konuyu paylaşma &nbsp;isteği uyandıran ana sebebi düşünüyorum. Bununla da yetinmiyor, bunların tahmin ettiğimizden daha fazla ortaklık barındırıp barındırmadığını sorguluyorum. Eğer her bir kelime birbirimize dokunmayı başarıyor, birlikte atan nabızlarımıza dokunmayı başarıyorsa zaman limitlerinin ötesine &nbsp;geçip, bu soruyu yüksek sesli bir “evet” ile yanıtlayabiliyoruz sanki.&nbsp;Bildiğimi sandığım her şey aslında bilmediklerimin önünde bir sis. Ötedeki kendime, &nbsp;bütüne ulaşmaya çalışıyorum. Çalışıyoruz. Ne diyelim, en azından yalnız değiliz değil mi? Daha &nbsp;nice bizim gibi 20’likler var, olmuş ve olacak. Ne mutlu şimdi bu satırlarda hepimiz buluşabiliyoruz, &nbsp;geçmişe ve geleceğe dokunarak.&nbsp;“Dünyadaki bütün nesneler nasıl benzer ve sürekli birbiriyle yer değiştiren atomlar içeriyorsa bütün &nbsp;zaman parçacıkları da birbirine ait unsurlar içeriyor.” (Zamanı Durdurmanın Yolları) &nbsp;Evet, biziz o parçacıklar, ve düşüncelerimiz ortak olan unsurlar olma şerefine ulaşıyor. &nbsp;Okuduğumuz her anda, tekrar buluşabilmek üzere… &nbsp;İlgilisine:<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=SIuJUt90BMo" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Collective Unconscious, Carl Jung ¦ Inconsciente Colectivo, Carl Jung</a><a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/playlist?list=PL_2xL66Lw2dSZBIvEhoIrHk-jUO8Kl0qh" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Carl Gustav Jung</a>

20'lik

Kendimizi gerçekleştirebilmek üzerine

Dönme Dolapta Kendini Bulmak 

<img src="https://images.aposto.com/2021/9/1/1633976546032.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">DeLorean – Geleceğe Dönüş &nbsp; “Gideceğimiz yerde yola ihtiyacımız yok.” Çünkü bu DeLorean bildiğiniz arabalardan değil. Onunla ne yola ihtiyacınız var ne de zamanın kısıtlamalarına bağlı kalmaya. Kemerlerinizi bağlayın, tarih göstergesini ayarlayın, akım kapasitörünü çalıştırın ve zamanda yolculuğa hazır olun. Geleceğe mi gitmek istersiniz, geçmişe mi? Doktor Brown ve Marty McFly ikisini de yaptı. Şurası kesin ki, zaman makinesi şakaya gelmez. DeLorean ile geleceğe gitmenin de geçmişe gitmenin de kendine özgü güzellikleri ve tehlikeleri var. Unutmayın, zamanın akışını geri dönülmez biçimde değiştirebilir, dikkatli olmazsanız kendinizi bile yok edebilirsiniz. Daha kötüsü, dünyayı olduğundan daha kötü bir hale getirebilirsiniz. Hazırsanız başlayalım. <a fr-original-style="" href="https://www.netflix.com/title/60010110" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Unutulmaz bir yolculuk sizi bekliyor.</a>

Bu Hafta Ne İzlesem?

<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-15T12:43:18.842Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Declan Shalvey’nin Rory McConville ve Joe Palmer ile güçlerini birleştirdiği zaman yolculuğu temalı yeni seri Time Before Time hayatımıza hızlı bir giriş yaptı. Genellikle 2140 yılında geçen bu seri, hayatlarından kaçmak isteyen insanları başka zaman dilimlerine götüren bir şirketi konu alıyor. Wibbly wobbly, timey wimey stuff dolu bu maceramıza ben biraz temkinli yaklaşmıştım fakat üçlü endişelerimi haksız çıkarmış.&nbsp;Tatsuo isimli zaman makinesi pilotunu konu alan bu seride çeşitli yıllara zıplıyoruz bol bol. 1987 yılında açılan seri sonraki sayfada 2140’a geçerek bol bol zaman değiştireceğimizin sinyallerini açılışta veriyor. Yaptığı yolculuklardan yavaş yavaş radyasyon zehirlenmesi tehlikesiyle karşı karşıya kalan pilotumuzun emeklilik hayallerinin de suya duşmesiyle önünde tek bir seçenek kalıyor. Zaman makinesi çalıp, kaçmak. Bunun için bir yıl boyunca en yakın arkadaşını ikna etmeye çalışan Tatsuo, sonunda başarıyor. Tam makineyi çalacakken son anda göreve çağırılan ikili, planlarını bir süre daha ertelemek zorunda kalıyor: Oscar 3455 yılına giderken Tatsuo da 1967 yılına gidiyor. Tatsuo işini bitirip döndüğünde Oscar ile ilgili kötü bir haber alıyor. Kankası ve suç partneri Oscar, gittiği 3400 yılında esir düşmüş, ve yıllarca hapiste kalmıştır. Artık ölüm döşeğinde bir yaşlı olarak 2141’e dönen Oscar, Tatsuo’ya tek başına kaçması gerektiğini söyledikten sonra hakkın rahmetine kavuşuyor. 3455 yılındaki çeşit çeşit ötenazi haplarından bahseden Oscar, canımızı çektirmiyor değil. Arkadaşının ölmesiyle iyice gözünü karartan Tatsuo, gece geç saatte işe koyuluyor. Tam makineyi çalıp kaçacakken geçmişten geldiğini tahmin ettiğim bir FBI ajanının saldırısına uğruyor ve ikisi birlikte bozuk bir zaman makinesiyle maceraya atılıyor.Joe Palmer’ın çizimleri İNANILMAZ. Mike Mignola vari kompozisyonlarıyla daha ilk sayfalardan kalbimi çaldı.Yazar ikilisi ise ilgi çekici bir dünya kurgulamayı kolaylıkla başarmış. Bol zaman zıplamalı bu yolculuk hikayesinin İlerleyen sayılarında zaman yolculuğunun daha geri planda kalacağını tahmin ediyorum. Ana karakterimiz Tatsuo ve FBI ajanının başına neler geleceğini merak etmemek mümkün değil. Palmer’ın neler yapacağını görmek için sabırsızlanıyorum. Yıllarca okuyacağımız uzun bir seri olmasını da gönülden istiyorum. Eğer zaman yolculuklu bilim kurguları seviyorsanız ya da aksiyon-komedi filmleriyle bir bağ kurduysanız bu kitabı kesin okumalısınız. Şimdilik zaman yolculuğunu nasıl yaptıklarını açıklamadılar, o yüzden kafamızı karıştıracak bir şey de yok. Rahat rahat okuyabilirsiniz.Kapak: Declan Shalvey

Declan Shalvey, Rory McConville & Joe Palmer

Time Before Time #1

<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-03-01T19:39:05.676Z.jpeg"></figure>Gain platformu doğası gereği kısa filmlerle dolu ve Çoğulluk / Plurality (2012) de onlardan biri. 2023 New York’unu, tüm şehrin dahil olduğu dev bir sosyal ağ olarak düşleyen yönetmen Dennis Liu, insanların gizlisi saklısı kalmayışının ortaya çıkardığı mahremiyet ihlallerini, güvenliği sağlama kisvesi altında yok sayan kurumlara karşı verilen savaşı konu ediyor. İşin ilginç yanıysa mevcut nüfus koyun gibi güdülürken, isyancıların gelecekten geliyor olması. Özel hayatın sıfırlanmasının sonuçlarını bizzat yaşayanlar, zaman makinesinin icadıyla 2023’e dönüp, sosyal ağı yıkmaya çalışıyor. Uzun metraj yapmadan önce orijinal fikre dikkat çekme amacıyla çekildiği bariz olan kısa film ne yazık ki bu şansı bulamamış ve 2023 yılı da görüyoruz ki, yönetmenin hayal edip tasvir ettiği halinden çok farklı olacak. Olsun, yine de izlemesi keyifli bir bilimkurgu.

zaman makinesi ile ilgili hikayeler