Fotoğraf: Can Erok, Hatay, 7 Şubat.Yapılanlar akıl almazdı&nbsp;ama olasılık dışı değildi. Çürük binaları para karşılığı affetmek, “deprem güvenli” denilerek yıkılacak dairelerin satılmasına izin vermek, insanlar beton altında can verirken bant daraltmak; buz gibi soğukta yaşam savaşı veren yüz binler varken çadır satmak, yaşanan tüm acıyı kadere bağlamak. Bunlar oldu ve dönüp bakmasak da çok gerçekler.Gözlerimizi kaçırsak da sırça köşklerimiz çatlak içinde... Bir sabaha karşı, her yaştan on binlerce insanımızı yok yere kaybettiğimizi; birçoğunun soğukta yardım beklerken öldüğünü, enkaz başında bekleyenlerin donuk bakışlarını, kefensiz definleri, unutsak da biliyoruz.Üzerinden iki yıl geçmesine rağmen adaletin sağlanmadığını, siyasilerin ve kamu görevlilerinin cezasız bırakıldıklarını, beklenen depremlere hazırlıklı olunmadığını, milyonların endişe içinde yaşadığını biliyoruz. Ana muhalefet partisinin, müteahhitlerden rüşvet aldığı ortaya çıkan büyükşehir belediye başkanını depremden birkaç ay sonraki seçimde, tüm tepkilere rağmen, yeniden aday gösterdiğini biliyoruz.Siyasiler de biliyorlar: Çocukların Hatay’da okula hâlâ otostopla gittiklerini, her gün en büyük travmalarıyla tekrar tekrar karşılaştıklarını, kimi çocukların artık konuşmadığını… Engelli kalanları, bu ekonomide yıkık bir şehirde iş bulamayanları, uyku tutmayanları… 21 metrekareye sıkışan hayatları, hâlâ yakınlarını arayanları, 4:17’den sonra kendine, sevdiklerine bir daha rastlamayanları…Tüm bu acılar ve hak ihlalleri karşısında içimize kapanıyor, bir sonraki felaketi elimiz yüreğimizde, umudumuzdan tüketerek bekliyoruz.Belki deprem kadar hayati bir konuda tam olarak ne talep etmemiz gerektiğini bilmiyoruz. Bir yandan eğer bu, gönülsüz de olsa, bir kabulse aslında önlenebilir olan ama önlenmeyen, adaleti asla sağlanmayacak ölümleri, travmaları, yolsuzlukları kabul etmenin ağırlığını taşıyoruz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Israrcı bir talep</h2>Her ülkenin kendi dinamikleri, sorunları ve o sorunlarla başa çıkma yöntemleri var. Maalesef bizim ülkemizde, “Bizde istifa kültürü yok”&nbsp;diye zehirli bir cümle yaygınca kullanılır. Bu, Çorlu tren faciasından sonra da, Soma maden faciasından sonra da, en son Kartalkaya yangınından sonra da kulaklarımıza fısıldandı.İmar affı, deprem bölgesinde teslim edilen evleri gülerek dolaşan Bakan beyin döneminde çıktı. On binlerce insanın öldüğü, daha fazlasının yaralandığı yıkık şehirlerden görüntüler karşısında, bir anlamda, sorumsuzluğun normalleştirilmesinin hipnotik etkisine direniyoruz.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">“Ne yapabiliriz?” diye sorduğumuz noktada, “İdarecilerinizden deprem dirençli kentler isteyin” diyen Naci Görür, aslında bu düzende toplumun suçu olmasa da, etkisi olduğunu vurguluyor.</li></ul>Yalnızca beklenen İstanbul depreminde dört milyon insanın ölüm tehlikesi yaşayacağını, 100 bin binanın yıkılacağını ya da ağır hasar alacağını söyleyen Görür, Mart ayında yaptığı bir konuşmada, “Elimizde deprem dirençli kentler yaratmak için her imkan var. Eksik olan, siyasetin iradesi ve halkın denetim ve gözetim görevi” diyor.Toplumun bu konuda sandığı kadar etkisiz olmadığını, deprem dirençli kentler talep etmekte ısrarcı olması gerektiğini, geçen hafta yaptığı bir konuşmasındaki şu sözleriyle anlatıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(39, 46, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(39, 46, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Biz yeter ki bunu isteyelim. Ben yaşlıyım, elimde para yok, nasıl yapacağım deme. Elinde mühür var, mühür. Mülkün sahibi sizsiniz.”</blockquote>Bu konudaki duruşu onu birçok uzmandan ayırıyor. Görür, “Eğer bir gecede 50 binden fazla insan ölüyorsa, şapkanızı önünüze koyup düşüneceksiniz” diyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Tam olarak ne talep edebiliriz?</h2>“Burası bir deprem ülkesi. İstisnasız her binanın öldürmeyecek dayanıklılıkta yapıldığını bilmemizin, o rahatlıkla yaşamamızın önünde duran nedir?” sorusunun cevabı, gerekli teknolojilerin geliştirilmiş olduğu ve kullanıldığı bu çağda, basitçe, maliyet, denetimsizlik ve uzmanlığa mesafeli bir imar sistemi.Duble yollara harcandığı Bakan tarafından açıklanmış deprem vergilerimiz, 2018 tarihli imar barışından edinilen meblağ ve 15 milyar dolar tutacağı hesaplanan ve hayati meselelerimizin yanında hiç de elzem olmayan ve hatta fay hattını hareketlendireceği uyarısı yapılan Kanal İstanbul gibi projeler düşünüldüğünde maliyet cevabının o kadar da bir geçerliliği kalmıyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanı Murat Kurum, bu hafta yaptığı açıklamada, deprem bölgesine bugüne kadar 75 milyar dolar harcandığını söyledi. Bu para ve gerekirse daha fazlası, insanlar ölmeden önce ayrılamaz mıydı?</li></ul>Türkiye Mühendis ve Mimar Odaları Birliği (TMMOB) İnşaat Mühendisleri Odası Başkanı Nusret Suna’ya göre, bu para deprem bölgesinde güçlendirme ve acil yıkılması gereken yapıların yıkım ve yeniden yapımına harcansaydı çok sayıda insanın hayatı kurtulabilirdi.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Peki bugün ne yapılmalı?&nbsp;</h2>“Bakanın da imar barışı döneminde yaptığı açıklamalara göre, Türkiye’de kentlerimizin yüzde 50-60’ı ruhsatsız, iskansız, yani mühendislik hizmeti almadan üretilmiş yapılardan oluşuyor”&nbsp;diyen Suna, tüm kentlerimizde öncelikle yapı stokunun durumunu netleştirecek yapı envanterlerinin ortaya çıkması gerektiğini söylüyor.“Bu envantere göre, binasının durumu en acil olan vatandaşlarımızın devlet eliyle tahliye edilmeleri lazım. Bu merkezî hükümete ve yerel hükümete düşen bir görevdir” ifadelerini aktaran İMO Başkanı, “Hangi binanın ağır hasar alabileceğini, hangi binanın güçlendirilmesi gerektiğini, hangisinin yıkılacağını vatandaşa bildirmemiz lazım” diyor.Ağır ekonomik şartlarda yaşayan ve binasını güçlendirmek durumunda olan vatandaşa hem merkezî yönetimin hem de yerel yönetimlerin her türlü desteği, krediyi ve imkanı sunması gerektiğine dikkat çeken Suna, “Geç kalmış olsak dahi, bir an evvel başlamakta fayda var. Bir gün önce başlarsak onlarca vatandaşımızın hayatı kurtulur”&nbsp;çağrısını yapıyor.Önceliği yaşam hakkı olan bütçe yönetiminin dışında, çözülmesi gereken sistemsel sorunlar da var. Türkiye’de yarım milyondan fazla müteahhite bina yapımını üstlenmeleri için yetki verilmiş durumda. Bu insanlar, bir inşaat projesini yönetmek için herhangi bir eğitim, diploma, yeterlilik almak zorunda değiller. Özellikle bir deprem ülkesinde, her 180 vatandaştan birinin böyle bir sorumluluğun altına girebilecek şekilde yetkilendirilmesi, düşündürücü.Teorik eğitimden geçmiş yeni mezun bir mühendise hayati bir konuda imza yetkisi vermek ise başka bir başlık. Suna, birçok ülkede olduğu gibi, mezun olduktan sonra deneyim ve sertifikasyon kazanılması gereken yetkin mühendislik sisteminin oluşturulmasıyla, bu sorunun üstesinden gelebileceğimizi söylüyor.Bunun dışında, belediye meclislerinde alınan imar kararlarının ihtisassız kişilerce alındığı gerçeğiyle karşı karşıyayız. Kendilerinin de müteahhit olmalarının önünde bir engel bulunmadan karar alan ve “en az ilkokul mezunu olma” şartını yerine getiren imar komisyonu üyeleri, hakkımızda hayati seçimler yapıyorlar. Suna, bu sistemin değişmesi, bilim ve uzmanlık temelli bir imar sisteminin yapılandırılması gerektiğine dikkat çekiyor.Bir diğer önemli konu, denetim. 2018 yılına kadar müteahhitlerin seçebildikleri yapı denetim şirketleri, 2019’da bir düzenlemeyle elektronik olarak, seçenek imkanı sunmadan atanmaya başlamışlardı. “Bugün bu sistemin yeniden bozulduğunu görüyoruz” diyen Suna, yapı denetimin ticari bir faaliyet olmaktan çıkıp kamusal bir görev olması gerektiğini savunuyor.Deprem dirençli kent, yalnızca binaların usulünce yapılması, denetlenmesi ve öldürmemesiyle de tamamlanmıyor. Mesela, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı çalışan İstanbul Planlama Ajansı’nın açıklamasına göre, şehirdeki toplanma alanlarında 95 adet AVM bulunuyor.Acilen çözmemiz gereken çok sayıda konu kapımızda bekliyor. Suna, ihtiyacımız olan ve yüksek sesle talep etmemiz gereken şeyin, merkezî yönetimiyle, yerel yönetimiyle, üniversiteleriyle, sivil toplumu ve vatandaşıyla tam anlamıyla büyük bir deprem seferberliği olduğunu söylüyor.

Spektrum

Acilen çözmemiz gereken çok sayıda konu kapımızda bekliyor. Türkiye Mühendis ve Mimar Odaları Birliği İnşaat Mühendisleri Odası Başkanı Nusret Suna, ihtiyacımız olan ve yüksek sesle talep etmemiz gereken şeyin, merkezî yönetimiyle, yerel yönetimiyle, üniversiteleriyle, sivil toplumu ve vatandaşıyla tam anlamıyla büyük bir deprem seferberliği olduğunu söylüyor.

Israrla, bıkmadan: Depreme dirençli kentler talep etmek

Fotoğraflar: Can Erok13 senedir milyonlarca Suriyelinin hayatını karartmış bir perdenin kalktığı bir dönüm noktasındayız. Aslında çok yakından aşina olduğumuz, müdahil olduğumuz, yıllardır süren iç savaş, sonunda yerini yeni bir dönemin umuduna ve beraberinde gelen türlü belirsizliklere bıraktı.Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad’ın muhaliflerin yıldırım operasyonuyla devrilmesi üzerine, yıllardır vize başvurusu yaptığım ancak alınmadığım Şam’a doğru yola çıkıyoruz.Yıllar boyunca kapalı bir kutu olan Suriye’ye gitmek, gazeteciler için gizlice ülkeye girerek savaş muhabirliği yapmak demekti. Ancak bugün, yüzbinlerin ölümüne sebep olan, tarihe karanlık bir sayfa olarak geçen acımasız bir savaşın bitişine tanıklık etmek için yoldayız.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Dönüş yolu</h2>Türkiye tarafında, Hatay-Suriye sınırında bulunan Cilvegözü Sınır Kapısı’nda, ülkelerine yıllar sonra dönmek için bekleyen yüzlerce Suriyeli, sınırın öte tarafında bıraktıkları evlerine, anılarına hasret olduklarını ifade ediyorlar.Çoğunun elinde bir çanta, bir bavul. Ülkelerinden uzakta geçen senelerin yıpranmışlığı üzerlerinde ancak şimdi ülkelerini yeniden kurmak için bambaşka bir umutları var.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734020271423.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.23" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kuzeyden Şam’a inen M5 karayolu kenarında rejim askerlerinden kalan tanklardan bir tanesi. Anne ve babasıyla beraber sınır kapısında bekleyen&nbsp;23 yaşındaki Hassan, “Türkiye’ye çok teşekkür ediyorum. Ne kadar teşekkür etsem az,” diyor ve ekliyor: “Ancak artık Lazkiye’deki evimden buraya tekrar dönmeyeceğim.”Sınır kapısından elimizde bavullar ve çelik yeleklerle yürüyerek geçiyoruz. Kapının öte tarafı, 52 yıllık Baas rejiminin tarihe gömüldüğü komşumuz Suriye.Arabayla önce Afrin, sonra İdlib, sonra Hama ve Humus’tan geçerek nihayetinde Şam’a gitmek niyetindeyiz. Özellikle Türkiye’nin operasyon bölgesi olan Afrin’de yeni Suriye bayrakları, Türk bayraklarıyla yan yana yer alıyor. Konuştuğum birçok kişi, son 13 yılın bir kısmını Türkiye’de geçirdiğini söylüyor ve kimisi bir miktar Türkçe konuşuyor.Hava güneşli, ama soğuk. Suriyeliler yorgun, ama mutlular. Yolda durup kiminle konuşsam bana “Allah’a şükürler olsun. Kurtulduk”&nbsp;diyor. Kime “Mutlu musunuz?” diye sorsam, gözleri parlayarak şükrediyor. Türkiye’den geldiğimizi söylediğimizdeyse "baş tacı olduğumuzu" ifade ediyorlar.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir diktatörlüğün ardında bıraktıkları: Hayalet köyler, bomboş yollar</h2>Kuzeyden Şam’a inen meşhur M5 karayolunda ilerlerken gördüklerim karşısında boğazım düğümleniyor. Yol boyunca hava saldırısına uğramış hayalet köylerin, kasabaların arasından geçiyoruz. Buralarda kimler yaşıyordu? Şimdi neredeler? Evler bomboş, kimisi paramparça. İnşaatlar yarım kalmış, hayatlar askıya alınmış.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734020128381.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yollara saçılmış askerî belgelerEsad hükümetinden kalan tanklar ve askerî araçlar yol kenarlarında bırakılmış. Askerlerin kaçıp gittiği, yerlerde bulduğum askerî belgelerden ve tanınmamak için üstlerinden çıkardıklarını tahmin ettiğim askerî üniformalardan okunuyor. Bir diktatörlüğün ardında bıraktığı müzelik parçalar…Bir yandan Bülent (Kılıç), Can ve benimle Suriye’de yaşadığı dehşet dolu anılarını bizimle paylaşıyor. Rusya desteğiyle yıllarca insanların hayatını karartan, uykularını kaçıran, huzurlarını gasp eden hava saldırıları arasında gazetecilik yapmak ve bugün Şam’a özgürce gidebilmek üzerine konuşuyoruz.Yol boyunca neredeyse her yerde uzun namlulu silahlarıyla muhalifler var. Artık onların rejimden devraldığı güvenlik noktalarından geçiş yaparak yol alabiliyoruz. Baas rejimi insanları yıllarca o kadar ağır bir baskı altına almış ki, radikal bir arkaplanı olan Hey'etu Tahrîri'ş-Şâm grubunu kahramanları olarak gören çok sayıda insan var. Yol kenarında konuştuğum 18 yaşındaki Bakri, diktatörün devrilmesinden bu yana hayatında çok büyük bir değişiklik yaşıyor: Esad döneminde yere bakarak yürüdüğünü, son günlerde artık kendini havaya bakarken bulduğunu anlatıyor.Yıllarca kendilerini mülteci, mahkum ve yoksul konumuna düşüren Esad’ın sonunda Rusya’ya kaçmak durumunda kalmış olması, Suriyelilere sorarsanız, yeniden nefes alabilmek demek.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İnsanlığın utanç vesikası: Sednaya Cezaevi</h2>Şam’a vardığımızda karşılaştığımız eski Suriye bayrağı boyalı kepenkler, geçmişin birer izi gibi. Artık kırmızının yerini burada yeşil alıyor. Bir yandan, billboardlarda ve meydanlarda yeni Suriye bayrakları&nbsp;dalgalanıyor. Bir geçiş döneminin başında olduğunuzu kolaylıkla anlıyorsunuz.Şehre akşam vardığımız için, yaşanan elektrik sıkıntıları apaçık ortada. Kaldığımız otelde belli bir saatten sonra soğukta uyuyoruz. Uyandığımızda karşılaştığımız şehir, trafik ışıklarının çalışmaması gibi altyapı sıkıntıları yaşıyor. Şamlılar, bu sorunların yeni olmadığını ifade ediyorlar.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734020226660.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.23" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sednaya Cezaevi'nde arama-kurtarma çalışmaları.Sabahın erken saatlerinde istikametimiz, "Esad’ın işkencehanesi" olarak bilinen, insanlığın utanç vesikası olarak akıllara kazınan Sednaya Cezaevi. Şam’ın kırsalındaki hapishaneye yaklaştıkça, Baas rejiminin Suriyeliler üzerinde kurduğu insanlık dışı baskıya ve Suriye iç savaşının çıkmasına sebep olan diktaya yaklaşıyoruz.Cezaevinin çevresinde ateş başında yatan ve yerlerde dağılmış binlerce sayfa arasında hükümetin kaybettiği yakınlarına dair bir umut bir ipucu bulmaya çalışan yüzlerce hüzünlü insan var.67 yaşındaki Samira Kassa, 13 yıl önce hükümet karşıtı eylemlere dahil olup, bir gece evinden alınan iki oğlunu arıyor. Tüm cezaevini tavaf ettiğini söyleyen anne, her “İnşallah bulursunuz” dediğimde bir gözyaşı döküyor. Yaşamına vurulan tek darbe oğullarının kaybedilmesi de değil: Kendisi Şam’ın kırsalında bulunan Deraya köyünden. Yıllar içinde harabeye dönmüş Deraya’nın fotoğraflarına bakarsanız hava saldırılarının kasti hedefi olduğunu anlayabilirsiniz.Yakınlarının hâlâ burada, muhaliflerin hükümeti devirmelerinin ardından gelip hücrelerdeki mahkumları serbest bıraktıkları bu boş görünen cezaevinde olabileceğini düşünmelerinin bir sebebi var. Bu yapının birkaç kat altında işkencehane olarak kullanılan, ancak ulaşması çok zor görünen çok sayıda odacık olduğu düşünülüyor.Türkiye’den arama-kurtarma çalışmalarına dahil olmak için gelen Yesevi Hareketi Derneği Genel Başkanı Mahmut Cömert, burada yaptığı çalışmalar sırasında insanlığından utandığını söylüyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Şam’da değişimin izleri</h2>Başkentte yürüdüğümüzü düşünmek hâlâ garip geliyor. Burası, yıllardır ulaşamadığımız, Suriyelilerin bile korkudan gelip ziyaret edemediği Esad’ın kalesiydi. Şimdi, yırtık posterlerde yüzünün ancak parçalarını görebiliyorsunuz.Şehrin en büyük meydanlarından olan Emevi Meydanı’nda yine rejimin bıraktığı tanklardan birisi, coşkulu bir kutlamanın merkezi hâline gelmiş. Üzerinde çocuklar, ellerinde tüfeklerle gençler, barış işareti yaparak poz veriyorlar.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734020309417.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.52" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tankların üzerinde kutlama yapan Suriye halkı.Meydanın dört bir yanında kutlamalar var. Meydanı çeviren yoğun ve düzensiz trafikten kutlama amaçlı korna sesleri yükseliyor. Ellerinde yeni Suriye bayrağını taşıyan çocuklar, gençler ve yaşlılar, tarihî bir dönemden geçtiklerinin, bunun bir parçası olduklarının farkındalar.22 yaşındaki mühendislik öğrencisi Şadi, ülkesine âşık olduğunu ve artık içinin umut dolu olduğunu söylüyor. “Eskiden buradan gitmenin yollarını arardım”&nbsp;diyen Şadi ve milyonlarca Suriyeli için, ülkelerinde kalıp yeniden yapılanması için çalışma, katkıda bulunma vakti.Çökmüş bir ekonomi, dünyadan kopmuş bir ülke, travma yaşamış bir toplum: Suriye’nin gerçekten yapacak çok işi var. Yıllardır Özgür Suriye Ordusu ile birlikte savaşan 24 yaşındaki Muhammed de bunun farkında: “Eğitimime yeterince ara verdim. Şimdi siyasal bilgiler okumaya devam edeceğim. İş şimdi başlıyor”&nbsp;diyor.Hangimiz unutabiliriz ki kıyılara vuran insanları? Hangimiz unutabiliriz ki sınırlarımızdan bir umut peşinde bilinmeze geçen milyonları? Hangimiz unutabiliriz yüzü kan ve toz olmuş çocukları?Yine de sınırımızın hemen ötesinde bunların hepsini geçmişte bırakmak isteyen, kimisi tedirgin olsa da dünden daha umutlu olan insanlar var. “Belki zaman alacak” diyorlar. Ama bu yoldalar.Aylan bebek, alabora olup denizlerde boğulan, hava saldırılarına maruz kalan; en temel hakları olan haysiyetli yaşam hakları askıya alınan, ellerinden alınan, kalbi kırılan sayısız çocuk anısına…

Yıllar boyunca kapalı bir kutu olan Suriye’ye gitmek, gazeteciler için gizlice ülkeye girerek savaş muhabirliği yapmak demekti. Ancak bugün, yüzbinlerin ölümüne sebep olan, tarihe karanlık bir sayfa olarak geçen acımasız bir savaşın bitişine tanıklık etmek için yoldayız. Karanlık bir dönemi geçmişte bırakmak isteyen, kimisi tedirgin olsa da dünden daha umutlu olan insanlar var sokaklarda. “Belki zaman alacak” diyorlar. Ama bu yoldalar.

Can Erok ile ilgili hikayeler