• Vatikan, transların ve eşcinsel çiftlerin bebeklerinin vaftiz edilebileceğini, bu kişilerin belirli koşullar altında vaftiz annesi ya da babası olabileceklerini ve kendilerinin de vaftiz edilebileceklerini açıkladı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Koşullar: Papa Francis tarafından onaylanan belgelerde, Katolikler arasında "skandala ya da yönelim bozukluğuna neden olmama" koşulu öne sürüldü.</li></ul>

Aposto Gündem

Muhteşem bir dürüstlük, bilgelik ve güzellik sahibi olan bu kız pırıl pırıl bir insandı. [Hala pagan tanrılarına tapan] İngiltere Kralı bu bakirenin kendi oğluyla evlenmesinden çok mutlu olacağını söyledi. Genç oğul da ona sahip olmayı çok arzuluyor, çok istiyordu. Ursula'nın babasına ağırbaşlı bir elçi gönderildi; elçi kızı alabilmek için büyük büyük sözler verdi, diller döktü.. İlahi bir ilham alan Ursula evlenmeye şu şartla razı oldu: genç adam vaftiz olacak [ve Ursula'nın 11bin bakirenin eşliğinde hacca gitmesine izin verecekti. Prens] Ursula'nın talep ettiği her şeyin yapılmasını emretti. [Böylece] Roma'ya doğru yola çıktılar."13.yy'da Cenova başpiskoposu Jacopo de Voragine'nin derlediği bir kutsal hikayeler derlemesi olan "Altın Efsane"deki Azize Ursula'nın hikayesi işte böyle başlar. Bu kitap bütün Avrupa'da inanlımaz bir ilgi gördü, belki neredeyse İncil'in kendisi kadar kolay bulunabilen bir kitap haline geldi. 1500 yılına gelene dek yaklaşık 75 Latince basımı yapılmıştı; İngilizce, İtalyanca, Fransızca, Almanca ve Çekçede de bir o kadar, hatta daha fazla basıldı. Dolayısıyla Scuola di Sant'Orsola adıyla tanınan Venedikli kardeşlik derneği, üyelerin toplandıkları kulüpteki eskiyip yıpranmış bazı freskler yerine resimler sipariş etmeye karar verdikleri zaman koruyucu azizeleri Ursula'nın efsanevi hayatına dair ayrıntılı bilgilere ulaşmaları gayet kolay olmuş olsa gerek.&nbsp;Dernek üyeleri, Azize Ursula'nın hikayesini yaklaşık olarak üç metre yükseklik ve altı metre uzunluktaki bir dizi büyük tuvale resimlemesi için Vittore Carpaccio'yu tuttular. 1490 ila 1500 yılları arasında yapılan bu resimlerin hepsi hem kardeşlik derneğinin buluşma yeri hem de şapeli işlevi gören binanın içine asıldı. Azize Ursula'nın hayatını ağır ağır ilerleyen bir anlatı silsilesi izleyerek tasvir eden bu resimlerin ilkinde, İngiltere Kralı'nın güzel Hıristiyan prensesi, oğluna istemek için gönderdiği elçi vardır.<img src="https://images.aposto.com/2022/3/0/1648984248881.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.20" width="550" alt="Azize Ursula'nın Hikayesi" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu tuvalde elçilerin indikleri gemiyi uzakta, büyük bir meydanın uzak ucuna demirlemiş halde görürüz. Elçilerin kendileri ise tuvalin orta kısmında, resmin ön cephesinde, resim yüzeyinde soldan sağa ilerleyen bir tören alayı içerisinde gösterilir. Figürler neredeyse bir filmden karelerin oluşturduğu sekans gibi tasvir edilir: Önce soldan ikinci sütunun yanlarına baktığımızda ayakta duran iki figür görürüz; sonraki iki figür tahtında oturan kralın huzurunda tamamen diz çökmüş haldeyken başka iki figür de tam diz çökmek üzereyken gösterilir. Zaman ve mekan içinde neredeyse sinemasal bir biçimde ilerlendiği hissi tuvalin en sağına kadar devam eder; orada da genç, güzel azizeyi kocaman bir sayvanı olan bir karyolanın bulunduğu çok daha şahsi bir ortamda ayakta durmuş ve başını avucuna yaslayan, hayattan bezmiş babasıyla evlilik teklifini konuşurken görürüz.

Yıldızlı Bir Hikâye

"Britanya'da.. Ursula adında bir kızı olan Hıristiyan bir kral vardı.

Ursula'nın Öyküsü

Sanatçı Angel Otero yeni stüdyosunda, bir komşusu tarafından verilen hafif hırpalanmış bir şezlongda uyuyakaldığında, bir saat sonra yarasaların kanatlarının gümbürtüsüyle uyanmış. İçinden geçtiğimiz günlerde bir yarasa görmek, görmek istediğim en son şey olabilir! Kendisi geçen yılın Şubat ayında Malden-on-Hudson, New York mezrasında kiremitli kuleli, badanalı 19. yüzyıldan kalma tuğla bir kilise olan binayı satın almış. O ayın ilerleyen günlerinde, benzer büyüklükte bir bodrumla birlikte, yapıyı oluşturan 1.730 metrekarelik nefi dolduran 36 ahşap sırayı kaldırmış. Yükseltilmiş ahşap sunağı ve işlevsel boru orgunun bir ucunu yerinde bırakarak, sehpa masalar kurmuş ve 10 metrelik kemerli pencerelerin arasına ana stüdyosundan getirdiği yarım kalmış birkaç tuvali yerleştirmiş.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/0/1630828316369.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Otero, sanatını depolamak için daha fazla alana ihtiyaç duyunca emlakçısı ona bu mülkü göstermiş. Harap bir halde olmasına rağmen, 39 yaşındaki Otero buraya hemen ona göz dikmiş. Satın almadan bir yıl önce yoğun bir şekilde çalışmış; New York'taki Lehmann Maupin galerisinde bir kişisel sergide yeni bir dizi büyük ölçekli soyut yağlıboya yapıt sunmuş ve şehrin dışında kendi başına resim yapabileceği bir yerin özlemini çekiyormuş. Ama tabiki yarasalar ile bu kilisede yalnız olması imkansız!İbadet yerleri genellikle cemaatlerinden daha uzun ömürlü olacak şekilde inşa edilirmiş. New York'un kuzeyindeki kuleli Protestan kiliseleri genellikle kasabalarındaki en eski binalarmış - cemaatleri azalmış olsa bile geçmişin izlerini taşıyorlar. Malden’s kilisesi de kasabanın mavi taş fabrikasındaki işçilerin ailelerine hizmet veriyormuş. Bina 2016 yılında kutsanmış ve mezranın 300 kadar sakininin çoğu, orada gerçekleşen düğün ve vaftizlerini Otero'ya anlatmış. Otero, “Bütün bu tarihi kucaklıyorum” diyor verdiği röportajda. "Her zaman yaratıcılığımı ve yaşam tarzımı böyle anların etrafında şekillendirmeye çalıştım.". Gerçekten de, stüdyoda ne kadar çok zaman geçirirse, o kadar çok eski sakinlerin izlerini keşfetmiş: Tavan arasında 19. yüzyıla ait dövme demir şamdanlar; dik bir piyanonun sırasına gizlenmiş unutulmuş bir el fanı; rafların arkasında gizli bir duvar resmi. Binanın geçmişini ortaya çıkarırken, kendisini giderek daha fazla kendi kendine keşif yaparken bulmuş.<img src="https://images.aposto.com/2021/8/0/1630828340052.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Otero'nun pratiği, hem kesilmiş kuru yağlı boya şeritlerinden sarp tuvaller yaratma konusundaki yenilikçi tekniğini hem de anılarının tekrar tekrar incelenmesinden türetilen bir kavram katmanlama fikrine dayanıyor. Doğduğu ve 2004'te Sanat Enstitüsü'ne gitmek için ayrıldığı Porto Riko'ya atıfta bulunarak, “Burada olmak beni eve dönüş hakkında çok düşündüğüm bir yere koydu” diyor. Birçoğu Lehmann Maupin'deki yeni bir sergide sergilenen bu mekanı devraldığından beri yaptığı resimler, önceki çalışmalarından daha az soyut. Kanepe, küvet, yemek masası gibi mobilya parçalarını betimliyorlar ve çocukluğundan kalma "duyguların anlık görüntüleri veya birleştirilmiş anları" olarak tuvallerinde yeniden hayat buluyorlar.Otero, gençken her Pazar günü Katolik büyükannesiyle kiliseye gidermiş. Kendisini dindar olarak görmese de, bu binaların estetiği, hayal gücünde kalıcı bir iz bırakmış. “Yüksek tavanları, pencereleri, ışığıydı” diyor, “ama aynı zamanda küratörlüklerinde de belli bir yaratıcılık vardı: vitraylar, heykeller, sıralar, süsler.” Dolayısıyla, “bir sanatçı olarak, her zaman eski bir fabrikada veya çatı katında iş yapmanın romantize edilmiş bir fikri olduğunu” kabul ederken, onu aynı zamanda çocukluğuna yaklaştırdığı için şanslı olsa gerek!

vaftiz ile ilgili hikayeler