Aposto Gündem

Erken Cumhuriyet resim sanatının başarılı temsilcisi Hale Asaf'ın hayatını ve Türkiye sanat tarihindeki etkisini Prof. Dr. Nilüfer Öndin ile konuşuyoruz. 

Cumhuriyetin yetiştirdiği bir kadın ressam: Hale Asaf

<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir?&nbsp;Sergi. Doğa deyince zihnimizde beliren yalnızca balta girmemiş ormanlar ya da uçsuz bucaksız denizler mi?&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nerede?&nbsp;Quick Art Space</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ne zaman? 17 Aralık’a kadar</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden gitmeli? Doğa-kültür, insan-hayvan, kadın-erkek, zihin-beden, iş-ev ikiliklerinin dışında düşünmek ve düşünenlerin yorumlarını incelemek için.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı:&nbsp;Sergide; Gülçin Aksoy, Nazan Azeri, Seçil Büyükkan, Ahmet Rüstem Ekici &amp; Hakan Sorar, Ekin Saçlıoğlu ve Özlem Şahinler'in resim, video, enstalasyon, dokuma ve heykel gibi farklı türlerdeki eserleri yer alıyor.</li></ul><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Serginin küratörü <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nergisabiyeva/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nergis Abiyeva</a>'dan &nbsp;Yapıntı Doğa hakkında ekibimize; "Quick Art Space’in ilk sergisini binanın mimari özelliklerinden ve konumlanma biçiminden yola çıkarak kurguladım. Geçtiğimiz Nisan ayında Quick Tower’a ilk geldiğimde hem binayı hem de çevresiyle kurduğu ilişkiyi etkileyici bulmuştum. Devasa pencereli lobinin döner kapısından girip çıkan köpekler, binanın çevresindeki yemyeşil, canlı ağaçlar, ağaçlara tüneyen kargalar, içeride uyuyan kediler,buranın insan olmayan canlılar için de bir yaşam alanı olduğunu göstermişti. Viyana’da yaşayan mimar Gerhard Feldmeyer’in tasarladığı, Kozyatağı’nın kalbinde yer alan, her gün binlerce ziyaretçinin vakit geçirdiği ya da gelip geçtiği Quick Tower’ın davetkâr ve kucaklayıcı atmosferi burada beyaz küp deneyiminin ötesinde 'beklenmedik sergiler' yapabileceğime beni hemen ikna etti.Yapıntı, Bilge Karasu’dan ödünç aldığım bir kelime. Bilge Karasu Ne Kitapsız Ne Kedisiz adlı kitapta yer alan 'İmge Üretiminde Roman Hâlâ İlk Sırada' adlı yazısında 'Öyle sanıyorum ki yaşamımız, sürekli yapıntı-üretimidir' diyordu."</blockquote>

Aposto İstanbul

17 Aralık’a kadar Quick Art Space’de.

Herkesi bir araya toplayan: Yapıntı Doğa

<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir? Kalıcı sergi. Cumhuriyetin 100. yılına armağan olarak 29 Ekim 2023 tarihinde açılan Türkiye İş Bankası Resim Heykel Müzesi’nin kalıcı sergi seçkisi.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nerede? Türkiye İş Bankası Resim Heykel Müzesi</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ne zaman?&nbsp;Süresiz</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden gitmeli? Prof. Dr. Gül İrepoğlu küratörlüğünde; kronolojik, tematik ve kavramsal olarak hazırlanan Türk Resmini İzlemek başlıklı sergideki 1914 kuşağı ressamlarından günümüz sanatçılarına uzanan seçkiyi görmek için.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Not almalı: 1940 yılında, Hikmet Onat’ın Peyzaj Ortaköy, Şevket Dağ’ın Rüstem Paşa Cami İçi&nbsp;ve Hasan Vecih Bereketoğlu’nun Kayık ve Evler&nbsp;tablolarının satın alınmasıyla başlayan koleksiyonda günümüzde 900’ün üzerinde sanatçının 2.700’ü aşkın eseri bulunuyor.</li></ul>

Türkiye İş Bankası Resim Heykel Müzesi’nde.

100. yıla özel: Türkiye İş Bankası Sanat Eserleri Koleksiyonu

Nedir? Musée d'Orsay'ın yüksek teknolojili yeni Van Gogh sergisinde sanatçının yapay zekâ versiyonu ziyaretçilerin sorularını yanıtlayacak.Nerede? Paris, FransaNe zaman?&nbsp;4 Şubat 2024'e kadarMeraklısına:&nbsp;Müze, sevilen Post-Empresyonist'e adanan yeni sergisi için, aynı coşkunun bir kısmını yeniden canlandırmaya çalışmak amacıyla sanal gerçeklik, yapay zekâ ve NFT'leri içeren daha da yüksek teknolojili bir yaklaşım deniyor. Van Gogh Auvers-sur-Oise'da: Son Aylar sergisinde, ressamın 1890 yılında Saint-Rémy'deki Saint-Paul akıl hastanesinde geçirdiği bir yılın hemen ardından, hayatının son iki ayında ürettiği yaklaşık 40 eser yer alacak. Van Gogh bu süre zarfında, bazıları en ünlü eserleri arasında yer alan 74'ten fazla resim yapmıştı.Daha fazlası:&nbsp;Geleneksel serginin sonuna doğru, yapay zekânın gücü ziyaretçilerin, dijital versiyonu video ekranında görünen ve izleyicilerden Fransızca sorular alan Van Gogh ile etkileşime girmesine olanak tanıyacak. Sanatçının içgörüleri, yaşamı boyunca yazdığı ve A.I. reenkarnasyonunu bilgilendirmek için girdi verileri olarak kullanılan çok sayıda mektuptan toplanmış.&nbsp;AFP'ye göre bir noktada ziyaretçilere "Akıl sağlığımla ilgili sorunlar yaşamış olsam da, Auvers-sur Oise'a taşınmamın nedeni hayatıma son verme arzusu değildi" diyerek güvence verdi. Ayrıca en sevdiği rengin sarı olduğunu da kesin bir dille ifade etti.Ayrıca:&nbsp;Başka bir yerdeyse ziyaretçiler müzenin ilk V.R. sergisi olan La Palette de Van Gogh (Van Gogh'un Paleti) sergisini keşfetmeye davet ediliyor. Sergi, Van Gogh'un Auvers'de yaşadığı dönemden kalan son paletini, ziyaretçileri galerinin dışına ve nesnenin yüzeyinin ultra yüksek çözünürlüklü taramaları sayesinde geliştirilen paletten ilham alan bir manzaraya taşımak için bir portal olarak kullanarak sanat tarihinin en canlı renkçilerinden biri olarak mirasına oynuyor. Van Gogh'un ölümünün üzerinden 130 yıl geçmesine rağmen tahtaya yapışmış halde duran ressamlara özgü renk lekeleri arasında gezinen ziyaretçilere, bu canlı tonların sanatçının bazı başyapıtlarındaki tonlarla nasıl eşleştiği gösteriliyor.&nbsp;Artnet’in haberine göre; V.R. deneyimini hazırlayan VIVE Arts'ın yönetici direktörü Celina Yeh bir e-postada, "Sanatçı araçları genellikle sanat tarihi söyleminin bir kenarında kalabilir, ancak sanatçının çalışması ve süreci hakkında zengin bir içgörü sunma kapasitesine sahiptir" dedi. "Paletin yüksek çözünürlüklü bir taraması, ressamın dünyasından ve renk kullanımından esinlenen hayali bir sanal manzaranın temelini oluşturuyor ve ziyaretçilerin sanatçının bu döneme ait başlıca eserleri hakkında benzersiz bir interaktif ve duyusal deneyim yaşamalarına olanak tanıyor." diye de ekledi.&nbsp;Son olarak: Van Gogh'un eşsiz görsel diline yapılan bu yolculuk, Van Gogh'un 1890 yılında iki kez resmini yaptığı homeopatik doktor Paul Gachet'nin kızı Marguerite tarafından anlatılıyor. Marguerite'in poz verdiği Gachet'lerin oturma odası, Van Gogh uzmanı Wouter van der Veen'in yardımıyla V.R. deneyimi için yeniden yaratıldı. Tanıştıklarında henüz 19 yaşında olmasına rağmen Marguerite, Van Gogh'un 1951 yılında Musée d'Orsay'a verilmeden önce Fransız devletine bağışladığı son paletini saklayacak kadar ileri görüşlüydü.NFT'lere olan ilginin tamamen azalmasına rağmen müze, Web3'e ilk girişinin bir parçası olarak sergiden ilham alan dijital sanatçılar tarafından yapılan koleksiyon ürünlerini de satışa sunacak. Ayrıca bu girişim Tezos Vakfı ile bir yıl sürecek bir ortaklığı başlatıyor.

Aposto Seyahat

V.R. ve NFT artık müzede.

Van Gogh ziyaretçi sorularını yanıtlıyor

Sergi adı: Bugün de Yaşıyorum / Cengiz ÇekilNerede? ArterNe zaman? 9 Şubat - 24 EylülNeden gitmeli? 1970’lerde başlayan sanat üretiminde öncü ve yenilikçi yaklaşımıyla sanatçı kimliğinin yanı sıra akademisyenliğiyle de dikkat çeken Türkiye çağdaş sanatının önemli köşetaşı isimlerinden biri Cengiz Çekil. Ancak 2015 yılında kaybettiğimiz sanatçının eserleri, 2010’da Vasıf Kortun’un küratörlüğünü yaptığı Rampa’daki retrospektif sergisinden sonra ilk kez bu denli kapsamlı bir sergiyle izleyiciyle buluşuyor.Cengiz Çekil’in 2011’de New York'taki The Museum of Modern Art’ın (MoMA) koleksiyonuna dâhil edilen Günce adlı 1976 tarihli işi, bir hatıra defterine yaklaşık iki ay boyunca o günün tarihini atarak bir mühürle not düştüğü “Bugün de Yaşıyorum” cümlesinden oluşuyor. Arter’deki retrospektif sergi başlığını, 80 darbesi öncesinde gündelik hayatın olağanlaşan şiddet atmosferinde hayatta kalmanın olağanüstülüğünü, korkuya karşılık umudu nahif bir dille anlatan bu cümleden alıyor. Böylece sergi, Çekil’in “bugün de” eserleriyle yaşadığını izleyiciye hatırlatıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/2/1689074292200.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Saplantı, Cengiz Çekil, 1974 [2013] | Fotoğraf: Barış Özçetin" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Saplantı, Cengiz Çekil, 1974 [2013] | Fotoğraf: Barış ÖzçetinSerginin küratörü Eda Berkmen; Bugün de Yaşıyorum sergisini kurarken Çekil’in çeşitliliği ve kapsamı geniş sanat pratiğini, izleyicinin dolayımsız bir şekilde eserlere odaklanabilmesine olanak sağlamaya çalışarak kurgulamış. Uzun yıllardır izleyiciyle buluşmayan, yeni kuşakların neredeyse hiç karşılaşmadığı eserleri müze içinde konumlandırırken kategorize etmek yerine doğrudan ve açık bir sergileme biçimini tercih etmiş. Berkmen’in sergide yer vermek istediği olmazsa olmaz eserler ise 1980’li yılların sonunda ürettiği Düzenleme ismini vererek numaralandırdığı yerleştirmeleri, 1995 İstanbul Bienali’nde Aya İrini’de sergilenen Sağır Çığlık ve şaşırtıcı mekanik bir düzenek olan Yerleştirme 96 isimli yapıt.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/2/1689073861584.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Düzenleme No. 5, Cengiz Çekil, 1987 | Kaynak: Argonotlar" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Düzenleme No. 5, Cengiz Çekil, 1987 | Kaynak: ArgonotlarCengiz Çekil kimdir?Ankara’da Gazi Eğitim Enstitüsü’nde resim okuduktan sonra 1970-1975 yılları arasında devlet bursuyla Paris’te École Nationale Supérieure des Beaux-Arts’da eğitimine devam eden sanatçı, avangart sanat akımlarıyla ilişki kurmanın da etkisiyle yerleşik resim ve heykel algısının dışında bir üretim pratiği geliştirir. Yıllar sonra “Kendime rağmen dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkmış gibi hissettim” diye tarif edeceği ilk kavramsal işlerinden Korkuluk’u da o yıllarda Paris’te üretir:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Paris’te göre göre, yapa yapa, bir gün, bir hâl geldi bana. Atölyeye müthiş bir heyecanla girdim ve hızla çalışmaya başladım. Önce haç şeklinde bir tahta çaktım. Bir paltom vardı, haça onu giydirdim. Sonra üstüne alçı atarak korkuluğa dönüştürdüm. Kafasına da bir şapka koydum. Korkuluk çıktı ortaya. Bir kriz, trans hâli gibiydi, birdenbire, titremeyle beraber bir rahatlama…” &nbsp;</blockquote>İçinde yaşadığı dönemin sosyo-politik &nbsp;yansımalarını eserlerine taşıyan Cengiz Çekil; enerji, zaman, inanç, ölüm gibi temel kavramları ele almasıyla evrensel bir dil kurarken bir yandan da yerel kültürden beslenen üretimleriyle dikkat çeken bir sanatçı. Doğduğu coğrafya, çocukluğu, babasıyla kurduğu ilişkinin de eserlerine yansıdığını gördüğümüz sanatçı; gündelik ve hazır nesneleri işlevlerinden soyutlayarak ürettiği yerleştirmeleriyle geleneksel sergileme biçimlerine, ticari sanat anlayışına karşı da bir tavır sergiler. 80 darbesinin toplum üzerinde yarattığı sinikliği ve korkuyu Maşallah ve Evet serilerine dönüştürür, yine o yıllarda taşrada öğretmenlik yaparken evi taşlandığında İletişim Taşı&nbsp;adlı bir iş üretir. İşlerinde sıklıkla kullandığı mezar ya da mezar taşlarıyla ölümün düşünceleri öldüremeyeceğini, enerjinin kaybolamayacağını anlatır. Tıpkı geride bıraktığı eserleri gibi…<img src="https://images.aposto.com/2023/6/2/1689074181309.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Şeyler (detay) Cengiz Çekil, 1998 | Kaynak: Argonotlar" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Şeyler (detay) Cengiz Çekil, 1998 | Kaynak: ArgonotlarBir alıntı:&nbsp;Bundan neredeyse 10 yıl önce, Eylül 2014’te, Istanbul Art News için yaptığımız söyleşide bir romantik olduğunu ve romantiklerin içinde bulundukları zamana dair mutsuzlukları olduğu için bugünle değil; geçmişle ilgilendiklerini söyleyerek pek çok işinin çocukluğuyla bağı olduğunu anlatmıştı Çekil. O söyleşide çocukluğunu anlattığı bölümde ise şöyle diyordu:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Benim için çocukluğumla ilgili önemli iki mekândan biri, yazın göçtüğümüz bağ eviydi. Bağda orada burada bulduklarımdan bir şeyler yaratmaya çalışırdım, meraklı bir çocuktum. Mesela kabak yaprağının sapından fıskiye, tahtalarla kayık, su çarkı yapardım. İlginçtir; bir Japon dizisinde görmüştüm o su çarklarından, sonra babamın atölyesinde daha gelişmişlerini yapmıştım. Zaten bir diğer çocukluk mekânım da babamın atölyesi…Babam enteresan bir adamdı. Ona hayrandım, çünkü çok yaratıcı ve zeki, sürekli arayışlar içinde olan biriydi. Bütün hayatı boyunca bir sürü iş değiştirdi ama esas işi tamircilikti. Onda bir kasaba insanının köşelere vuran böcekler gibi çıkış arama hâlini görüyordum.Bor’un ilk bisikletçisiydi. Sonra sıkıldı, dokumacılık yapmaya başladı, ardından su değirmeni çalıştırdı. Ağır vasıta şoförlüğü, makine tamirciliği derken en son yaşlılığına yakın; güçten kuvvetten düşeceğini hesap ederek saatçiliği öğrendi. Bütün çarşı kapanır, bir tek onun ışıkları yanar, gece üçlere kadar tutkuyla çalışırdı. Her işi zirveye getirir, orada bırakırdı. Bu, biraz da taşra insanının çıkışsızlığı gibiydi.Bilimsel düşünen bir kafası olduğu için dincilerle de arası iyi değildi. Oruç tutmamak meseledir bizim oralarda ama babam oruç tutmaz, namaz kılmazdı. O dar coğrafyada bizim eve her gün gazete girerdi, düzenli kitap okunurdu. Babamın düşünce sistemi biz çocuklarını yetiştirmesi açısından da önemliydi. Mesela tanrıyı sorduğumuzda elektriği gösterir, “İşte böyle bir şey tanrı” derdi, “etkisi var ama kendisi yok”. Güzel bir eğretileme, öyle değil mi? İşte babamın o atölyesi, orada yaptığı işler benim dünyamın oluşmasında, ileride yapacağım işlerde çok etkili oldu. Babamın hayata bakışını Duchamp’a da benzetirim ben…</blockquote>Öne çıkan eser:Yine Istanbul Art News’teki söyleşide çocukluğun doğasından etkilenerek ürettiği&nbsp;Çocukluğa Doğru,&nbsp;Çocukluktan Beri işini onun &nbsp;ağzından aktaralım:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Çocuk yılan boğar.” Türkçe bu deyim çocukların tehlikeyi, tehlikeli şeyleri bilmemelerini anlatır. Çocukluğumda kendi oyuncaklarımı kendim yapardım. Sandalyeden kamyon yapmak gibi. Bu işim de böyle bir hissedişin üründür. Boş Coca Cola şişeleriyle; pilli, ampullü, tehlikeli patlayıcı bir düzeneği çağrıştıran oyuncaklar yaptım. Bu işi Paris’te 1974 yılında yaptım. Temmuz 1975’te sergiledim. İşin yapılış tarihi, dönemi, işi ve duruşunu tanımlayan; anlatan bir unsur olduğu için ilk yapıldığı tarihi belirtmek istedim. İstanbul’da sergilediklerimde ilk örneklere sadık kalarak yeniden ürettiğimi belirtmek için 1974 ile birlikte 2010 tarihini de yazmıştım. Sergilendiği zaman pillerin olması, ampulün yanması, biraz ‘kola’nın da olması işi yaşatacaktır. Pil kutusunu da ona göre tasarladım.</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2023/6/2/1689073595122.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Çocukluğa Doğru, Çocukluktan Beri (detay), Cengiz Çekil, 1974 | Fotoğraf: Barış Özçetin" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Çocukluğa Doğru, Çocukluktan Beri (detay), Cengiz Çekil, 1974 | Fotoğraf: Barış ÖzçetinVe daha fazlası:&nbsp;Cengiz Çekil’in eğitiminden pratiğine, akademi ve kültür üretimlerine katkılarından işlerinin yer aldığı sergi ve koleksiyonlara hayatını ayrıntılandıran arşivi, SALT Araştırma tarafından sınıflandırılarak 2020 yılında dijital ortama aktarıldı. SALT aynı yıl Cengiz Çekil: 21.08.1945-10.11.2015 yayınını da basılı olarak erişime sundu. Türkçe ve İngilizce dillerinde ayrı hazırlanan kitap Erden Kosova’nın kaleme aldığı monografiyle açılıyor; Ahu Antmen, Sevgi Avcı, Vasıf Kortun ve Sarah Neel-Smith’in yazıları ile Vahap Avşar ve Hans Ulrich Obrist’in söyleşilerini bir araya getiriyor. Beraberinde bağımsız bir kitap formunda oluşturulan Cengiz Çekil Okulu ise Çekil’in öğrencilerinden Vahap Avşar’ın 2015’te ürettiği aynı adlı videonun dökümünü sunuyor. Vasıf Kortun tarafından düzenlenerek yayıma hazırlanan metin, Avşar’ın 1995’te Ankara’da başlayarak 20 yıl boyunca Çekil’le belli aralıklarla yaptığı samimi ve incelikli söyleşilerden meydana geliyor.Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/altozlem/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Özlem Altunok</a>Argonotlar, güncel sergileri ve güncel sanat tartışmalarını ele alan bağımsız ve çok sesli bir platformdur. Argonotlar’ın diğer içeriklerine <a fr-original-style="" href="https://argonotlar.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">web sitesinden</a> erişebilirsin.

Özlem Altunok, 24 Eylül'e kadar Arter'de görebileceğin "Bugün de Yaşıyorum"u yazdı.

Bugüne bırakılmış bir günce

Röportaj: Sema ÇavdarBu hafta, Ankara’da her gün geçtiğimiz sokaklarda ve uğrak mekanlarımızın birçoğunda işleriyle karşılaştığımız Atione'a yakından bakıyoruz.Sokakta başladığı sanat üretimine üniversite eğitiminden sonra da sokakta devam eden Fatih’le, Atione olma sürecini, işlerini ve ülkedeki graffiti ve mural sanatını konuştuk. Sevgili Fatih öncelikle bize kendinden ve Atione kimliğinin oluşmasından bahsedebilir misin?Merhaba ben Atione. 35 yaşındayım. Hayatımın büyük bir bölümünü sokaklarda geçirdim. Neredeyse öğrendiğim her şeyi sokaklardan öğrendim. Hayatta kalmak için yaptığım bir sürü mesleğim oldu: Kuaförlük ve camcılık bunlardan ikisi. Kendimi bildim bileli en çok yaptığım şeyse çizmekti. Zamanı gelince de Fatih’in yerini "Atione" aldı. İki farklı üniversitede resim ve sanat eğitimi aldım. Sokaktayken duvar, kağıt, graffiti denklemiyle başlayan sanat yolculuğum okula başlayınca farklı arayışlarla daha resim odaklı bir yere evirilse de üniversite üçüncü sınıfta tekrar sokaklara dönmeye ve duvarları boyamaya karar verdim. O gün bugündür Atione bizimle. <img src="https://images.aposto.com/2023/6/1/1688968940050.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Mevcut çalışmalarında muralların ağırlıkta olduğunu görüyoruz. Graffiti geçmişinden bugünkü tarzına geçiş sürecin nasıl şekillendi?&nbsp;Duvar resimleriyle daha fazla kişiye ulaştım ama aslında çalışmalarımın çoğunu graffitiler oluşturuyor. Duvar resimlerini daha çok mekanlara yapıyorum ve hayatımı her ne kadar resim yaparak kazanıyor olsam da kendimi "writer" (graffiti yapanlara verilen isim) olarak tanımlıyorum. Güncel çalışmalarında tercih ettiğin dili ya da tarzı nasıl tariflersin?Grafitilerimi yaparken çoğunlukla renkli ve keskin olmayan çizgiler kullanıyorum. Graffitinin doğası gereği çalışmalarım daha akışkan ve özgür bir ifadeye sahip. &nbsp;Resim yaparkense çevremde yaptığım gözlemlerden besleniyorum. Maddi manevi tüm ayrışanların temelde buluştuğu yer olan sokağın kültürünü, dilini ve sokağa ait hayatları konu alıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/1/1688969053693.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.35" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Şu sıralar sağlık sorunları yaşadığını biliyoruz ve hızla sağlığına kavuşmanı diliyoruz. Bu süreçte çalışmalarında ve marka olarak Atione’da nasıl bir değişim olacak. Yeni projelerini ve planlarını anlatabilir misin?Bundan yaklaşık iki yıl evvel sprey boya, yağlı boya gibi solvent bazlı boyalara ve sigara dumanına alerjimin olduğunu öğrendim. Tanı konulduğunda geç kalmıştım. Bacaklarımı dizin hemen altından kesmek istiyorlardı. İlk duyduğumda kabul edemedim. Biraz araştırıp İstanbul’da bir doktor buldum. Bir ameliyat olmam ve sonrasında çok dikkat etmem gereken bir yıllık sürece girmem gerektiğini ancak bu şekilde bacaklarımı kurtarabileceğimizi ifade etti. Kabul ettim ve tedaviye başladık. Ameliyatı olduktan sonra bir yıllık dönemi geçirmek üzere ailemin yanına, Kahramanmaraş’a taşındım. İki gün sonra iki büyük depreme ailemle yakalandık. Birinci derecede yakınlarımıza bir şey olmadan maddi zararlarla kurtulduk. Fakat depremde soğuk ve dumana fazlaca maruz kaldım. Ve bir süre psikolojik olarak kendimi toparlayamadım. Hastalık hızlandı ve ayaklarım kangren oldu. Şimdi günlerime hayatımı protez bacaklarla sürdürecek olmanın heyecanıyla devam ediyorum. Heyecanıyla diyorum çünkü ağrılı, masraflı ve bakımı zor bir süreci geride bırakacağım.Özetle hayat beni 35 yaşında, şairin de dediği gibi yolun yarısında, başladığım yere, sokağa bıraktı ve buradan yeniden başlamamı istiyor.Maddi manevi desteğe ihtiyacım olan bir dönemden geçiyorum. Bu desteği de ürettiğim resimlerimi satarak, dövme yaparak ve sevdiğim<s fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">i</s> sanatçıların sahne alacağı konserler serisi ile sağlamaya &nbsp;çalışıyorum. İnsanlar bağış yapmak istiyorlar ama bunun yerine yaptığım işleri satın alarak destek vermelerini tercih ediyorum. Hayatımın kırılma noktalarından birini yaşıyorum ve kayıplar vermiş olsam da öz saygım için süreci ayakta atlatmanın sonraki hayatımda bana yardımı olacağını düşünüyorum.Atione beni bazen zehirliyor olsa da aynı zamanda hayatımı da kurtaran isim. Bu adı kendime koyduğumdan beri her köşe başına yazarak, resimler yaparak, insanların hayatına dokunarak bu güne kadar bir yere taşıdım. Son yıllarda yaşadığım sorunlar ve deprem bana çok şey öğretti. Yaşadıkça bu adı farklı farklı platformlarda ve çok daha renkli görmenizi ümit ediyorum. <img src="https://images.aposto.com/2023/6/1/1688969366478.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Diğer sanatlara göre hedef kitlesini herkes yapan, toplum için üretildiğini söyleyebileceğimiz bu işlerin, derdini direkt olarak her gün binlerce kişiye anlatabiliyor olması bir sorumluluk. Özgür olması ve kural tanımaması ile bilinen hatta illegal olarak tanımlanan grafiti ve duvar resmi sanatının içinde bulunduğumuz koşullarda hala özgürce üretildiğini söyleyebilir miyiz?&nbsp;Graffiti ve duvar resmi bir ifade biçimidir. Neyi, nasıl ifade ettiğinizin özgürlüğü de zamana ve yaşadığınız coğrafyaya göre değişebiliyor. Eskiden sokakta üretirken çok daha fazla zorlanıyorduk. Şimdi işler eskiye göre biraz daha iyi.Diğer yandan boya fiyatları, hayat pahalılığı gibi sorunlar sokağa yapılan işlerin niteliğini ve çeşitliliğini etkiliyor. Bu bağlamda bazen kolay olan bazen zor olabiliyor. Graffiti ve duvar resimleri belediyeler ya da mülk sahipleri tarafından boyatılarak kapatılırdı. Son yıllarda ise belediyelerin sanatçılara teklif götürdüğünü, festivaller düzenlediğini görüyoruz. Yerel yönetim desteğinin sanatın görünürlüğünü artırmada ve toplumdan aldığınız tepkilerin olumluya dönmesine fayda sağladığını düşünüyor musun? Ne gibi değişimler getirdi?&nbsp;Bana göre sokağa yapılan resimler ve graffitiler henüz hakettiği saygıya kavuşmuş değil. Belediyeler hala verilen emeğe saygı duymak yerine çizimleri “gri” renkle kapatmayı tercih ediyor.Bazı belediyeler çalışmak istiyor ancak sanatçının ve sanatın özgürlüğü kısıtlanıyor. Kamusal alanda yapılan bu işlerde estetik kararları hala şube müdürleri veriyor. Bu nedenle yerel yönetim destekli projeler şehre çok katkı sağlamıyor. Sanatçıların çoğu benzeri sebeplerle farklı platformlara yönelerek para kazanmaya çalışıyor. Birçok şehirde örneğine rastladığımız komik heykeller ve resimler bunlara örnek. Son olarak graffiti ve duvar resmi sanatçılarının tamamen gizli kimlikler kullanmayı seçmeleri gibi çalışmalarını açık olarak yapan sanatçıların da bazı çizimlerini gizli isimlerle yaptıkları tahmin ediliyor. Senin de Atione haricinde sokakta kullandığın bir takma adın var mı?&nbsp;Atione’dan başka şubemiz yoktur :)

Aposto Ankara

Her gün sokakta işlerine rastladığımız Atione ile duvar resimleri ve graffiti üzerine bir sohbet.

Şehrin Sokaklarında: Atione

Biz 3 dizi, 2 film, 1 kitap öneriyoruz, beğenmesi size kalmış:3 Dizi<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt10638036/?ref_=nv_sr_srsg_0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Heartstopper</a>İki liseli genç erkeğin hayatlarını ve çok olağan aşk hikayesini anlatan bu diziyi Netflix’te izleyebilirsiniz. Dizinin uyarlandığı aynı isimli kitap Türkiye’de gençlere kötü örnek olacağı gerekçesiyle “top secret” meseleymiş gibi poşetlere sarılarak satılıyor. Kitabı Türkçeye&nbsp;Kalp Çarpıntısı&nbsp;olarak, Ömer Anlatan çevirdi.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/kalp-carpintisi-ve-erkeklikler" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ömer’in bu konuda yazdığı yazısını</a> okumuş muydunuz? Kalbinize tatlı çarpıntılar getirmesini dileriz.<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt8772296/?ref_=nv_sr_srsg_1_tt_7_nm_0_q_euphori" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Euphoria</a>Euphoria’da bir grup liseli genç aşkı, ilişkileri ve cinselliği keşfediyor, yaşıyor, anlamlandırmaya çalışıyor. Euphoria’yı henüz izlemeyenlere&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/bir-kusagin-hikayesi-euphoria" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sezen Sayınalp’ın bir önceki sayımızda yer alan yazısını</a> tavsiye ederiz! Sezen şöyle diyor: “İkili cinsiyet sisteminin sınır koyuculuğundan uzakta konumlanan, kuir karakterlerine alan açan, ahlakçılığı ve ötekileştirmeyi kapı dışarı eden bir yapısı var Euphoria’nın.”<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt7767422/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sex Education</a>Bu dizi bu listeye çok yakışır dedik, çünkü içinde hem cinsellik eğitimine, hem gençliğe, hem de kuir ilişkilere, aşklara ve ifadelere dair pek çok şey var. Sex Education, bir lisenin gençlerini günlük hayatın akışı içinde takip ediyor; nasıl kendi kendilerinin “cinsel terapisti” olduklarını, gençlerin cinselliğe dair istek ve ihtiyaçlarının neler olabileceğini çizen bir tabloyla gösteriyor. Biz yine de terapistinizle bir okul tuvaletinde değil, profesyonel şartlarda karşılaşmanızı umarız!&nbsp;2 Film<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt1702014/?ref_=nv_sr_srsg_0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hoje Eu Quero Voltar Sozinho</a>Sınıfa sonradan gelen yeni öğrenci hep birilerinin dikkatini çeker mi? Galiba evet. Leonardo görme engelli bir genç, Gabriel de liseye yeni gelen bir öğrenci. Söz konusu iki erkek olunca yargılamaya, dışlamaya maruz kalmadan nasıl açılır insanlar birbirine? Bu sorunun tatlı cevabını arıyoruz filmde ve toplum istese de istemese de erkekler de birbirine aşık olur diyoruz.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt8613070/?ref_=nv_sr_srsg_0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Portrait de la jeune fille en feu</a>Fransa’nın kuzey sahillerine ve 18. yüzyıla gidiyoruz. Bir ressam, bir kadının portresini yapmakla görevlendiriliyor. Bir kadın poz veriyor, bir kadın resim yapıyor. Birbirlerine bakarken ne görüyorlar peki? Neden bazı aşkların saklanması ve bitmesi gerektiği düşünülüyor? Alev Almış Bir Kızın Portresi olarak Türkçeye çevrilen bu film, ismi gibi insanın kalbine bir alev bırakıyor desek abartmış olmayız.&nbsp;1 Kitap<a fr-original-style="" href="https://www.goodreads.com/tr/book/show/7852153-ali-ile-ramazan" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ali ile Ramazan</a>Birbirini daha ilk çocukluk günlerini geçirdikleri yetimhaneden tanıyan Ali ile Ramazan’ın arkadaşlıktan dönüşen aşk hikayesini anlatıyor. Aşkın cinsel yönelim temelli dışlanma, sosyal sınıf farkları ve hayat mücadelesi karşısında nasıl direndiğini okumak isteyenler buyursun. Yanınızda peçete bulundurmanızı öneririz.&nbsp;

müstehcen mecmua

Hazır bol bol aşk konuşmuşken, bir de Onur Ayı’nın sonu gelmişken, LGBTİ+ aşk temalı hangi filmi, diziyi izleyelim, hangi kitabı okuyalım diyenler aramıza hoş geldi! 

müstehcen öneriler

Nedir? Sanatçı Wataru Komachi’nin kişisel sergisi Fisher King, İngiltereli film yönetmeni Terry Gilliam'ın ilk kez 1991 yılında gösterime giren aynı adlı filminden esinleniyor.Nerede? Fukuoka, JaponyaNe zamana kadar? 25 Haziran'a kadar ziyaret edilebilir.Kimdir bu Wataru Komachi? Kyoto'da yaşayan multimedya sanatçısı Wataru Komachi, moda ve müzik alanlarıyla sık sık işbirliği ve etkileşim hâlinde üretiyor. Yaratıcı vizyonu; büyük ölçüde kent kültürü ve tüketimden etkileniyor. Kolaj, resim ve fotoğraf gibi çeşitli teknikler kullanan Komachi, günlük atıkları ve ıskartaya çıkarılmış eşyaları, Fukuoka'daki <a fr-original-style="" href="https://overground.asia/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Overground</a> galeride görsel olarak kışkırtıcı enstalasyonlara dönüştürüyor.&nbsp;Meraklısına: Serginin ismini taşıyan film, radyo DJ’i Jack Lucas'ın programındaki sivri diliyle kısa sürede ün kazanmasını ve bu nedenle bir silahlı saldırıya neden olmasını konu alıyor. Olayın ardından Lucas, kendini suçlu hissederek radyo istasyonunu terk ediyor ve alkolizmle sorun yaşıyor. Daha sonra, Henry 'Parry' Sagan adında, ortaçağ şövalyesi gibi giyinen evsiz, tuhaf biriyle tanışıyor ve yaşadığı kaza nedeniyle depresyona girerek kendisinin Kutsal Kase'yi kurtarma görevi olan bir şövalye olduğuna inanıyor. DJ, Parry'nin hikâyesini dinledikten sonra, aralarındaki etkileşimde bir kader duygusu hissediyor ve birlikte, Parry'nin zihnindeki Holy Grails’ı (“Kutsal Kase”) aramaya başlıyorlar. Parry, Holy Grails’ın çoğu insan için önemsiz bir şey olduğuna, son derece dürüst, saf ve asil davranışlarla kalplerinin derinliklerinden özlem duydukları bir şey olduğuna inanıyor. Genellikle, gözlerle görülen her şeyin bilinçaltında düzenlendiği ve standart değerlere de gömüldüğünü eleştiren bu film, adını verdiği sergide de fantezi ve gerçekliğin bir arada olduğu, izleyicilerin kendi içlerindeki Kutsal Kase'yi bulmaları için alan açıyor.

Wataru Komachi ile filmden sergiye bir gerçeklik hikâyesi.

Fukuoka’da kışkırtıcı enstalasyonlar: Fisher King 

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">•&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/n/toplumsal-tarih" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Toplumsal Tarih'te</a>&nbsp;bu hafta Irmak Evren ve Burçak Evren 1917 Rus Devrimi’nin ardından İstanbul’a gelen sanatçılardan Jules Kanzler’in (İzzet Kaya Kanzler) yaşam öyküsünü anlatıyor:</h3> <blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(239, 254, 117); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(239, 254, 117); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Ankara’da kaldığı sürece Kanzler, yalnızca Mustafa Kemal, İsmet Paşa ve diğer devlet erkanın fotoğraflarını çekmesinin yanı sıra, Ankara’nın genel görünümlerini içeren ve sonrasında kartpostal serisine konu olan çalışmalarda bulunur. Sanatçı, özellikle Gazi ve İsmet Paşa’nın portre çekimlerinde, resimle fotoğraf arasında kalan, ışıktan çok çizgilerin belirlediği farklı bir teknik kullanır. Sonrasında bu teknik kabul görerek diğer fotoğrafçılar tarafından da uygulanır.</blockquote><p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#effe75" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#effe75 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/i/istanbulun-beyaz-rus-fotografcisi-jules-kanzler" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(239, 254, 117) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Devamını oku</a>

Editörün Seçkisi

Toplumsal Tarih

İstanbul'un beklenmeyen misafirleri olan Beyaz Ruslar açtıkları galeriler ve fotoğraf stüdyoları, ortak resim sergileri, verdikleri özel müzik ve resim eğitimleri, bale ve şan dersleri, konserler ve sanat alanındaki örgütlenmelerle şehrin kültürel hayatına tesirde bulunmuşlardır.

resim ile ilgili hikayeler