• Muğla'da sıcak hava etkili oldu: 23 Temmuz'da Muğla'nın turistik ilçelerinde hava sıcaklığı 43,6 dereceye ulaşırken, deniz suyu sıcaklığı 28,6 derece olarak ölçüldü ve bu nedenle halk plajlara akın etti.<ul><li>Marmaris'te yerli ve yabancı turistler, Uzunyalı, İçmeler, Turunç, Selimiye ve Kız Kumu plajlarında yoğunluk oluşturdu; tatilciler denize girdi ve güneşlendi.</li><li>Ula ilçesindeki Akyaka'da, tatilciler plajda güneşlenirken, bazıları kano ve rüzgar sörfü yaptı; ayrıca Kadın Azmağı deresinde tekne turlarına katıldı.</li><li>Bodrum'da Kumbahçe, Paşatarlası, Gümbet ve Bitez sahillerinde de yoğunluk yaşandı; bazı tatilciler kapalı alanlarda dinlenmeyi tercih etti.</li><li>Fethiye'nin Ölüdeniz Mahallesi'nde de Ölüdeniz, Kumburnu ve Belcekız plajlarında kalabalıklar oluştu.</li><li>Sıcak havadan bunalan tatilciler, açıkta demirli yatlarda su sporları yaparak zaman geçirdi.</li><li>Çevre ilçe ve yakın illerden gelen yerli turistler, kent giriş ve çıkışında uzun araç kuyruklarına neden oldu.</li></ul>

Canlı Gündem

• Kanal D habere konuşan Prof. Dr. Naci Görür, "'Geliyorum' diyen bir deprem. Kahramanmaraş üçlü eklem dediğimiz Kuzey Anadolu Fayı'nın gelip de dallandığı Adana ile Hatay'a doğru giden kesiminde özellikle Ölüdeniz'le birleşen yerde bu deprem oldu. Hatay'da ne kadar kırıldı? Zamanla göreceğiz ama Hatay yöresi tehdit altında, Adana yöresi de tehdit altında. Bugünkü depremin Gölcük depreminden daha büyük olduğunu sanıyorum. Bu bölgelerdeki binalar da deprem dirençli değil, o yüzden; ben hasar daha büyük olacağından korkuyorum. Artçılar yıkılmamış binaları yakabilir. Fayın eklem noktası Kahramanmaraş. Burada deprem bekliyorduk, olacağını söylüyorduk" dedi.

Aposto Gündem

Kahramanmaraş'ta 04.17'de meydana gelen 7,7 büyüklüğündeki&nbsp;depremin ardından saat 13.24'te 7,6 büyüklüğünde bir sarsıntı daha meydana geldi. İki depremin ardından bölgede 4.0 ila 4.9 büyüklüğünde artçı depremler meydana gelmeye devam etti. Depremin ardından son gelişmeler şunlar oldu:&nbsp;Can kaybı 1014'e yükseldi:&nbsp;AFAD Başkanı Yunus Sezer can kaybının 1014'e çıktığını duyurdu. Sezer açıklamasında "Şu ana kadar 105 artçı deprem söz konusu. 2824 yıkılan bina ihbarı alındı. Hem havadan hem karadan deprem bölgesine sevkiyat var. Hayatını kaybeden vatandaş sayısı 1014" denildi.Tsunami tehlikesi yok: Bugün Kahramanmaraş Pazarcık ve Elbistan merkezli meydana gelen 7,7 ve 7,6 büyüklüklerindeki depremlerden sonra şu an itibarıyla Doğu Akdeniz'de kıyılarımızı etkileyecek herhangi bir tsunami tehlikesi bulunmamaktadır.Görür, "Bekliyorduk" dedi:&nbsp;Kanal D habere konuşan Prof. Dr. Naci Görür, "'Geliyorum' diyen bir deprem. Kahramanmaraş üçlü eklem dediğimiz Kuzey Anadolu Fayı'nın gelip de dallandığı Adana ile Hatay'a doğru giden kesiminde özellikle Ölüdeniz'le birleşen yerde bu deprem oldu. Hatay'da ne kadar kırıldı? Zamanla göreceğiz ama Hatay yöresi tehdit altında, Adana yöresi de tehdit altında. Bugünkü depremin Gölcük depreminden daha büyük olduğunu sanıyorum. Bu bölgelerdeki binalar da deprem dirençli değil, o yüzden; ben hasar daha büyük olacağından korkuyorum. Artçılar yıkılmamış binaları yakabilir. Fayın eklem noktası Kahramanmaraş. Burada deprem bekliyorduk, olacağını söylüyorduk" dedi.&nbsp;Etkinlikler durduruldu: Kültür ve Turizm Bakanlığı, 10 ilin etkilendiği, Kahramanmaraş merkezli 7,7 büyüklüğündeki depremin ardından etkinliklerin ikinci bir açıklamaya kadar durdurulduğunu belirtti. Adana Havalimanı uçuşlara kapatıldı:&nbsp;Kahramanmaraş'ta ilk olarak sabah saatlerinde 7.7 ve son olarak öğle saatlerinde meydana gelen 7.6 şiddetindeki depremin ardından Adana Havalimanı da ikinci bir karara kadar uçuşlara kapatıldı.Malatya'da su uyarısı:&nbsp;Malatya Valiliği, "Malatya merkezinde Pınarbaşı Kaptaş'tan içme suyu alan vatandaşlarımız ikinci bir açıklamaya kadar şebeke suyunu içmemeleri gerekmektedir." açıklamasında bulundu. Suriye'de 574 kişi hayatını kaybetti:&nbsp;Deprem Suriye'nin İdlib, Halep, Hama, Lazkiye, Tartus ve Rakka illerinde de şiddetli hissedildi, büyük yıkımlar meydana geldi. AA'ya göre Suriye'nin çeşitli bölgelerinde en az 574 kişi yaşamını yitirdi, binlerce kişi yaralandı.

Kahramanmaraş'ta meydana gelen 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki iki depremin ardından AFAD can kaybının 1014'e yükseldiğini duyurdu

🔔 Depremde son durum: Can kayıpları artıyor

We are sheltering in a minibus stop on the road from Fethiye to Ölüdeniz. According to the Mediterranean climate, the weather should be around 18-22°C,&nbsp;partly cloudy and clear in early April. The weather that breaks in the afternoon proves how accurate it was that we kept postponing the start of the Lycian Way hike for an hour each time due to the laziness brought on by the sunny weather in the morning. Laziness sometimes prevents lightning from striking one's head, enjoying the balcony of the pension increases one's chances of survival.Hailstones fall from the sky as if they would break the ceiling of the bus stop where we take shelter. Usually, we could walk to the motel in Ölüdeniz, but now, it doesn't seem like a wise decision. The hail that shakes the bus stop falls diagonally and sometimes parallel to the ground with the effect of the wind.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658219646922.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A bird's eye view of the Mediterranean<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">When no one comes around for a while, I stretch out my arm from inside the stop and start hitchhiking. Since the tourism season has not started yet, there are few vehicles on the road. Luckily, after about 5 minutes, a pickup truck takes pity on us and stops and says it can take us to our hotel in Ölüdeniz (literally&nbsp;the Dead Sea).&nbsp;When we arrive in Ölüdeniz, we cannot believe the view we see. The sidewalks are white as snow by the hail. Streets with poor infrastructure have flooded with this sudden rainfall. "We are one of the very few people in the world who can see snowy sidewalks in Ölüdeniz in April," we think as we look through fogged windows.As we enter the hotel and dry off, we talk among ourselves about the importance of being in the right place at the right time. Realizing our helplessness in the face of nature, we list the alternatives of what would happen if we came across such weather in the middle of the course. It is a good lesson that we pay only by getting wet.The morning after the evening, we dry our clothes with the air conditioner and blow dryer, the Mediterranean climate is back. The gray clouds shrouding the blue sky are gone, and the sun is not overhead. In all seriousness, it is working overtime to warm us to the bone. The turquoise waters of Ölüdeniz gently meet the beach. We return to the point where we were caught in the flood the day before.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658219773543.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">On the road<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Now it's time to enter the racetrack</h2>Like every hiker, we take photos in front of the Lycian Way sign. There are puddles of yesterday's hail in the shadows on the left and right. The dirt road is still not softened because it is early in the morning, but it is hard because it has been covered by the frost of the night. After a while, the ascent begins. We ascend to the foothills of Babadağ through ancient roads cut between the rocks almost 2000 years ago. As we ascend, more hail accumulates on the ground. It is as if we are not on the Lycian Way but a high mountain hike.To rest, we occasionally turn back and look at the view of Ölüdeniz in the distance. "A place where the most beautiful shades of blue in the world can fit into a single frame," is how I can describe the view. The unique dark blue of the Mediterranean Sea was broken by sand and pebbles into the most beautiful shades of turquoise and light blue. After ascending, we take a long break. The snow and ice are now on the Ölüdeniz side.&nbsp;"We are the rare people who walk the Lycian Way in snow,"&nbsp;we laugh.Illegal structures: Apart from the exquisite view we climb up and encounter, another thing that greets us is the illegal buildings. There are large and small constructions in the region, which do not have a building permit. "Only in this geography," I think, "could such a bunch of dugouts be erected on one of the most beautiful hiking routes in the world."As I walk, I think of harmful caterpillars with cocoons on the red pines. We are like those caterpillars that dry up the tree they burrow into and move on to the next one, somehow harming all the creatures in nature that are infected by them. They look like a part of nature from the outside, but they do a lot of harm like us.For lunch, we reach a Yoruk village on the way. A simple but delicious pancake is accompanied by a pomegranate juice that rockets our energy. We spend time watching the goats in the village. The price of the deluge the day before is to finish the 2-day trail in one day. Small for the 535 km Lycian Way but an enormous distance for us. Passing through nature, illegal constructions, and villages, the road finally descends to Faralya. In between, we come across carob trees.<img src="https://images.aposto.com/2022/6/2/1658219889447.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Blue of the Mediterranean &nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">We end the approximately 19-kilometer walk at Aktaş Beach. Our knees ache, and the muscles in our legs are tense. We both know there is only one solution. We leave the weight of the entire path to the buoyancy of the water and throw ourselves into the blue arms of the Mediterranean. I evaluate the day in the slightly chilling coolness of the April sea.On the Lycian Way, at first, you think, "Why am I walking on this mountain slope?" Then one realizes that the real struggle is not with the slopes, the sun, the wind, or the rain, but with themself. They see their limits and enjoy pushing those limits. As we walk, the road digests the human, and the human digests the road. The labor in every step makes that path even more memorable.Walking teaches that every road has an end if one perseveres and sets out on it and that the joy of arriving is in the ordeal of the road. Then, while thinking about these things, one realizes that the trail is over, and the kilometers that grew in one's eyes have melted away. I thank the Lycian senate for bringing us this unique work.I think of a poet's lines that are very much identified with the Lycian Way:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Don't be sad if you can't find me,You will find my things.The stones I cut,The paths I have opened,You will find the statues I carved.And you will see,Thousands of years away,Our fingertips will touch.</blockquote>

Ruta

Kerimcan Akduman

Lycian Way

Fethiye’den Ölüdeniz’e inen yolda bir minibüs durağına sığınmış hâldeyiz. Akdeniz iklimine göre havanın 18-22 derece civarlarında, parçalı bulutlu açık olması gereken bir nisan başı. Sabah günlük güneşlik havanın getirdiği tembellikle Likya Yolu&nbsp;yürüyüşüne başlamayı sürekli birer saat erteleyişimizin ne kadar isabetli olduğunu öğlen patlayan hava kanıtlıyor. Tembellik bazen insanın kafasına yıldırım düşmesini engelliyormuş; pansiyonun balkonunda keyif yaparak insan hayatta kalma şansını arttırıyormuş.&nbsp;Sığındığımız minibüs durağının tavanını kıracakmışçasına dolu taneleri dökülüyor gökten. Ölüdeniz’deki pansiyona normalde yürüyerek gidebiliriz ancak mevcut durumla pek mantıklı bir karar gibi görünmüyor bu. Durağı titreten dolu, rüzgârın etkisiyle zaman zaman çapraz zaman zaman yere paralel yağıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/3/2/1649794722592.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Akdeniz'de kuş bakışı manzara<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bir araç bulmak için karşı şeride geçmemiz gerekiyor. Karşı şeritteki durağa gitmek için de yaklaşık 400 metrelik mesafe var. Görece havanın hızının azaldığı bir boşluk kollayıp yola atlıyoruz. Hüseyin Bold’un rekoruna yakın bir tempoyla geçilen mesafe sonucu yeni duraktayız.&nbsp;Üstümüzde bahçe hortumuyla yıkanış gibi su akıyor. Sanki araç değil gemisiyle Nuh’un bizi kurtarmasını bekliyoruz.&nbsp;Bir süre giden gelen olmayınca durağın içinden kolumu uzatıp otostopa başlıyorum. Henüz turizm sezonu başlamadığı için yoldan seyrek araç geçiyor. Şansımıza yaklaşık 5 dakika sonra bir kamyonet hâlimize acıyıp duruyor ve Ölüdeniz’de bizi otelimize bırakabileceğini söylüyor. Ölüdeniz'e geldiğimizde karşılaştığımız manzaraya inanamıyoruz. Kaldırımlar yağan doluyla beraber sanki kar tutmuş gibi bembeyaz. Altyapısı zayıf sokaklar bu ani yağışla sular altında kalmış. "Nisan ayında Ölüdeniz’de karlı kaldırım görebilen dünyada çok az insandan biriyiz," diye düşünüyoruz buğulu camlardan bakarken.&nbsp;Otele girip kurulanırken doğru zamanda doğru yerde olanın önemini konuşuyoruz aramızda. Doğa karşısındaki zavallılığımızı da fark ederek parkurun ortalarında böyle bir havaya denk gelsek neler olacağı alternatiflerini sıralıyoruz. Bedelini sadece ıslanarak ödediğimiz iyi bir ders oluyor bu.&nbsp;Klima ve fön makinesiyle kıyafet kuruttuğumuz akşamın ertesi sabahı, Akdeniz iklimi geri dönmüş durumda. Mavi göğü perdeleyen gri bulutlar gitmiş, güneş yalandan tepede değil. Tüm ciddiyetiyle mesaisini kemiklerimize kadar bizi ısıtmak için harcıyor. Ölüdeniz’in turkuaz suları usulca kumsalla buluşuyor. Bir gün önce tufana yakalandığımız noktaya dönüyoruz.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/3/2/1649794739299.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yolda<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Artık parkura giriş vakti&nbsp;</h2>Her yürüyüşçü gibi Likya Yolu tabelası önünde fotoğraf çekiyoruz. Sağda solda gölgelerde dünden kalan dolu birikintileri var. Toprak yol sabahın erken saatleri olduğu için hâlâ yumuşamamış gecenin ayazını içinde tuttuğu için sert. Bir süre sonra çıkış başlıyor. Kayaların arasına neredeyse 2000 yıl önce açılmış antik yollardan Babadağ’ın eteklerine yükseliyoruz. Yükseldikçe yerde biriken dolular artıyor. Sanki Likya Yolu’nda değil yüksek bir dağ yürüyüşündeyiz.&nbsp;Dinlenmek için arada arkaya dönüp uzaklaşan Ölüdeniz manzarasına bakıyoruz. "Dünyanın en güzel mavi tonlarının tek kareye sığdırılabildiği yer," diye tanımlayabiliyorum manzarayı. Akdeniz’in eşsiz laciverti kumlarla, çakıl taşlarıyla kırılarak turkuazın ve açık mavinin en güzel hâllerine dönüşüyor. Yükseldikten sonra uzun bir mola veriyoruz. Kar ve buz, artık Ölüdeniz tarafında kalıyor. "Likya Yolu’nu karlı yürüyen nadir insanlarız," diye gülüşüyoruz.Kaçak yapılar: Yukarı tırmanıp karşılaştığımız enfes manzara dışında bizi karşılayan başka bir şey kaçak yapılar. Normalde inşaat izni olmayan bölgede irili ufaklı inşaatlar bulunuyor. "Dünyanın en güzel yürüyüş rotalarının birinin üstüne ancak bu coğrafyada böyle kazuletler dikilebilirdi,"&nbsp;diye düşünüyorum.&nbsp;Yürürken kızılçamların üstünde kozaları bulunan zararlı tırtıllar geliyor aklıma. Yuvalandıkları ağacı kurutup yenisine geçen, doğada onlara bulaşan tüm canlılara bir şekilde zarar veren o tırtıllar gibiyiz — dışarıdan doğanın bir parçası gibi görünüp zararı bol olan.&nbsp;Öğlen yemeğinde yol üstüne bir Yörük köyüne varıyoruz. Basit ama lezzetli bir gözlemeye enerjimizi roketleyen bir nar suyu eşlik ediyor. Köydeki keçileri izleyerek zaman geçiriyoruz. Bir gün önceki tufanın bedeli, 2 günlük parkuru tek günde bitirmek. 535 km’lik Likya Yolu için küçük ama bizim için büyük bir mesafe. Doğa, kaçak inşaatlar ve köylerden geçen yol sonunda Faralya’ya iniyor. Arada keçiboynuzu ağaçlarıyla karşılaşıyoruz.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/3/2/1649794754823.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.80" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Akdeniz mavisi<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Yaklaşık 19 kilometrelik yürüyüşü Aktaş Plajı’nda sonlandırıyoruz. Dizlerimiz ağrıyor, bacaklarımızdaki kaslar gergin. Bunun tek çözümü olduğunu ikimiz de biliyoruz. Tüm yolun ağırlığını suyun kaldırma gücüne bırakıyoruz ve Akdeniz’in mavi kollarına atıyoruz kendimizi. Nisan denizinin hafif ürperten serinliğinde günü değerlendiriyorum.&nbsp;Likya Yolu’nda başta&nbsp;“Neden bu dağ bayırda yürüyorum?”&nbsp;diye düşünüyor insan. Sonra asıl mücadelenin yokuşlarla, güneşle, rüzgârla, yağmurla değil; temelde kendiyle olduğunu fark ediyor. Limitlerini görüyor ve o limitleri zorlamanın keyfine varıyor. Aslında yürüdükçe yol insanı, insan da yolu sindiriyor. Atılan her adımdaki emek o yolu daha da hatırlanır kılıyor.&nbsp;Yürümek, sebat edip yola düşülürse her yolun sonu olduğunu, varmanın keyfinin yolun çilesinden geçtiğini öğretiyor. Sonra insan bunları düşünürken bir bakıyor parkur bitmiş, gözünde büyüyen kilometreler erimiş. Likya senatosuna bu eşsiz eseri bize kazandırdıkları için teşekkür ediyorum.&nbsp;Bir şairin Likya Yolu’yla pek özdeşleştirilen dizeleri geliyor aklıma:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 145, 143); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Beni bulamazsan üzülme, Eşyalarımı bulacaksın. Kestiğim taşları, Açtığım yolları, İşlediğim heykelleri bulacaksın. Ve göreceksin ki, Binlerce yıl öteden, Parmak uçlarımız dokunacak birbirine.</blockquote>

Ölüdeniz ile ilgili hikayeler