<a fr-original-style="" href="https://link.apos.to/c/VZ7vpgBrrdKI?c=CMPUW0oNATZsM7VDNkqgM&sub=62b033905d379200061d8935&s=web" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>When social crises erupt, people start to evaluate the dynamics that caused the crisis as much as its outcomes. These are the times when collective memory is at its strongest. Because there has been a breach in the blinding ordinariness of daily life, and the ordinary flow of events has been replaced by exposure of a series of errors and sins. These are also times of relentless attempts to confront the receipts of the crisis with a fait accompli.We witnessed a charity broadcast on national TV channels. In this program, celebrities and people from various communities came to the fore with their faces, voices and mostly their names, and the state made an exhibition of its institutions as if to say "we are helping the most". This happened on television in a country where, just a week ago, people had to rent their own cranes to pull their relatives out from under the rubble.&nbsp;Philanthropy has always been quickly deployed to hide the cracks in the system as it has functioned as a strategy to manage social change. It is used by elites or those in power to conceal the power dynamics and integrate the powerless into the very order that exploits them. It is utilized quite effectively in times of crisis.This strategy has its roots in the twentieth century. As <a fr-original-style="" href="https://philpapers.org/rec/BERTIO-31?utm_source=aposto" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Edward Berman</a> points out, philanthropy, which makes an appearance during critical periods, acts on the understanding that social reconciliation can only be achieved by somehow abating the extremes of poverty and wealth. In times of crisis, this strategy is put forth through a crude discourse of togetherness. In other words, we are talking about a false reconciliation that is achieved by artificially trying to close the gap between the misery in the earthquake zone and the millions of liras on TV. Moreover, this reconciliation effort, which is usually a one-off, does not offer permanent solutions to the loneliness in the midst of all the misery.During this showcase of charity, where the money that was taken from us was being donated by others, another exchange was also taking place: the exchange of symbolic capital. Institutions, companies, and infamous individuals were announcing unimaginable sums for symbolic gains such as reputation, recognition, and absolution. We were witnessing an intense effort to hide past sins by creating a noisy distraction.French sociologist Pierre Bourdieu defines symbolic power as a legitimizing power that ensures consent from both the dominator and the dominated. In other words, with this symbolic capital, legitimacy is guaranteed as the order of the rulers continues on, unharmed. In fact, the dominant group gives a kind of advance payment to the subordinate group, and in return, it gains a "collective belief" and "capital of trust".The loss of trust following the failure to manage the crisis after the earthquake was attempted to be remedied through the aid program - with our money. Contractors, politicians, and state institutions appeared before us to pay "fees" that meant very little to them to be able to atone for their sins. The people, who had nothing left but solidarity, would be willing to retreat in the face of this advance, they thought. But we know from Eduardo Galeano that "Charity, vertical, humiliates. Solidarity, horizontal, helps.”In the scenario written by those who failed to manage the disaster and tried to manage the consequences, we were invited to erase the traces of misery as mournful consumers. A décor supposedly uniting contractors whose tax debts were repeatedly written off, and the thousands of people trapped under the rubble on some common ground, artificially fusing these two realities together as sharing “one heart”. But no, we haven't even buried our dead yet.In such a period when human rights are packaged as "charity", we need to prevent “everything that is solid” from being melted in all the showiness, and we need to remember the misery behind the décor. We are not partners in the guilt of those who make vows for legitimacy at the sacrificial altar of the age of appearances.The money is not enough to cover our funerals. And again, we know that "the dead who are not buried properly, come back.”

Spektrum

Billions of liras whirling around our TV screens can’t erase the misery.

Sins absolved by money

• Istakoz, sınıf ayrımı, kolonyalizm: Gübreden gurme bir lezzete dönüşüm hikayesi<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-15T14:45:48.888Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hayatın her alanına nüfuz eden sınıfsal ayrımlar elbette sofralarımıza da konuk oluyor. Büyük sosyolog Pierre Bourdieu de yemeklere vurgu yapar, sınıflar arası ayrımdan ve bu ayrımlarla şekillenen yaşam kültürlerinden bahsederken. Unutmayın, patates bile politiktir. Hem de çok politik… Bir de sınıf atlayan veya sınıf düşen yiyecekler var. Mesela ıstakoz gibi... Bir zamanların “yoksul yemeği”, artık gurme bir lezzet. Istakozların sınıf atlama hikayesi epey ilginç aslında. Öyle bir hikaye ki bu, içinde ne ararsanız var: Kolonyalizm, kölelik, hapishaneler, konserveleme teknolojisi, tren yolları, turizm… Gübreden gurme bir lezzete dönüşüm hikayesine yakından <a fr-original-style="" href="https://www.dadanizm.com/istakoz-sinif-ayrimi-kolonyalizm-gubreden-gurme-bir-lezzete-donusum-hikayesi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bakıyoruz</a>. / Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Özge Akkaya</a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="https://www.dadanizm.com/ara?q=%C3%96zge%20Akkaya" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a>

Bir cumartesi akşamı. Uzun bir masada hep birlikte yemek yiyoruz. Herkesin yemek üzerine söyleyecekleri var elbet. Biri, tabağındaki her bir öğeyi özenle tadıyor; içinden birazdan dile getireceği sözcükleri seçiyor. Biri, tekniğin lezzet üzerindeki etkisine methiyeler dizerken bir diğeri geçen yaz tattığı o şaraba, bir diğeri anneannesinin tarifine referanslar verme derdinde. Hayır, bugün konumuz bu sofradaki yemek değil; tadın nasıl sosyokültürel bağlamda ortak bilginin yaratılmasına katkı sağladığı.&nbsp;Sofralarda yemeği paylaşsak da özünde yemeğin tadılması kişisel bir deneyim. Peki bu kişisel deneyim nasıl oluyor da sosyal hâle geliyor? Tada kişisel bir deneyimin ötesinde, ortak bir kültürel aktivite olarak bakmak mümkün mü?&nbsp;Sosyal bir duyu olarak tat: Biyolojik olarak tat, tat tomurcukları aracılığıyla bazı maddeleri algılama becerimiz. Kavramsal olaraksa tat almak, bir kişinin belli yiyeceklere yönelik tercih ve arzularını <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5qc3Rvci5vcmclMjUyRnN0YWJsZSUyNTJGai5jdHQyamJ0YmQ="">ifade ediyor</a>. Çocukluktan yetişkinliğe, hayatımız boyunca ailemizden, toplumdan, okuduklarımızdan, deneyimlerimizden ve gördüklerimizden neyin yemeğe değer olduğunu, neyin yenmemesi gerektiğini öğreniyor, bir yiyeceğe olan yaklaşımımızı ve tadıyla ilgili beğenilerimizi şekillendiriyoruz. Yiyeceğin sembolik anlamlarını ve kültürel şemalarını yorumluyoruz. Sembolik anlamlar; bir alışkanlık, belirli bir arzu ve tercihlere dönüşüyor. Yani tatmak ve belli yiyeceklerden zevk almak ya da almamak, tat reseptörlerini aşan bir meseleye dönüşüyor. Pierre Bourdieu bu durumda kültürel, ekonomik ve sosyal sermayenin dağılımıyla bağlantılı olarak tat tercihlerinin ve sosyal uygulamanın bir sonucu olarak bu tercihlerin öğrenildiğini <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmJvb2tzLmdvb2dsZS5jb20udHIlMjUyRmJvb2tzJTI1M0ZobCUyNTNEZW4lMjUyNmFtcCUyNTNCbHIlMjUzRCUyNTI2YW1wJTI1M0JpZCUyNTNEblZhUzZnUzlKejRDJTI1MjZhbXAlMjUzQm9pJTI1M0RmbmQlMjUyNmFtcCUyNTNCcGclMjUzRFBSMTElMjUyNmFtcCUyNTNCb3RzJTI1M0Q3NG1VemUyTGdQJTI1MjZhbXAlMjUzQnNpZyUyNTNEdldILXlKZFBkTjROdy0zTGV1T18xMWg1Y2trJTI1MjZhbXAlMjUzQnJlZGlyX2VzYyUyNTNEeSUyNTIzdiUyNTNEb25lcGFnZSUyNTI2YW1wJTI1M0JxJTI1MjZhbXAlMjUzQmYlMjUzRGZhbHNl"">ileri sürüyor</a>. Tabii Bourdieu’nün bu argümanı, tadın nasıl ortak bilginin yaratılmasına katkı sağladığı üzerine düşündürüyor.&nbsp;Nesnel bir paylaşım unsuru: Yemeği tatmayı yemek yemekten ayrı bir uygulama olarak görmek, belirli yemeklere ve tatlara yönelik tercihlerin nasıl toplumda geliştiğini ve böylece başkaları için nesnel bir paylaşım unsuru olduğunu anlamlandırmak için <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5yZXNlYXJjaGdhdGUubmV0JTI1MkZwdWJsaWNhdGlvbiUyNTJGMjgyNTYxMjA1X1Rhc3RlX2FzX2Ffc29jaWFsX3NlbnNlX3JldGhpbmtpbmdfdGFzdGVfYXNfYV9jdWx0dXJhbF9hY3Rpdml0eQ=="">önemli</a>. Bu nesnel paylaşımın tarihsel gelişiminden bir örnek göstermek gerekirse; Fransa’da yemek yemenin duyusal zevklerine odaklanılması ve bunun bir paylaşım unsuru olarak yaygınlaşmasını destekleyen uygulamaları <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5qc3Rvci5vcmclMjUyRnN0YWJsZSUyNTJGai5jdHQyamJ0YmQlMjUzRnV0bV9zb3VyY2UlMjUzRGFwb3N0bw=="">gösterebiliriz</a>. 18. yüzyılda Fransa'da restoranların ortaya çıkması, bu nesnel paylaşıma ortam hazırladı. Yemeğin sınırlı çeşitte ve zarafetten uzak servis edildiği eski tip yemek mekânlarının aksine restoranlarda yemek, zarif bir ortamda servis ediliyordu ve karın doyurmaya değil, damak zevkine odaklanılıyordu. 19. yüzyılın başına gelindiğinde halk arasında estetik ve sanat tartışmalarının dönmesi, o dönemde politika ve ekonomiden uzak kalmalarını sağlıyordu. Yemek de bu tartışmalara dâhildi. Restoran ve yemek üzerine konuşmalar, ilgiyle karşılanıyordu. Nitekim bu dönem, Fransa’da yemeği tatma, değerlendirme ve deneyimi başkalarına aktarma; toplumsal bir hareketlilik aracına dönüşerek yiyeceğin kültürdeki konumunu yükseltti.&nbsp;Sosyokültürel bağlamda bir aktivite: Bologna Üniversitesi'nde yemek tarihi ve Orta Çağ tarihi profesörü Massimo Montanari “Tat, kültürel bir üründür. Tat alma organı dil değil, beyindir. Yani değerlendirme ölçütlerinin aktarılmasına ve öğrenilmesine aracılık eden kültürel olarak belirlenmiş bir organdır.” <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGY3VwLmNvbHVtYmlhLmVkdSUyNTJGYm9vayUyNTJGZm9vZC1pcy1jdWx0dXJlJTI1MkY5NzgwMjMxMTM3OTA0"">der</a> Food is Culture kitabında. Bugün tatmanın kişisel bir deneyimin ötesinde, ortak bir kültürel aktivite olduğunu ve farklı paylaşım alanlarını görmek için çok uzaklaşmaya gerek yok: Yemeğin bir eleştiri ve değerlendirme konusu olması, yemek kitaplarının yazılması ve tariflerin paylaşılması, yemek programlarında şeflerin konuşması, aile içindeki yemek sohbetleri, yemek ve şarap tadım turlarının düzenlenmesi buna örnek olarak gösterilebilir. Tadın kültür aracılığıyla toplumda nasıl sosyal faaliyetlerin bir parçası olduğunu, nesnelleştirildiğini ve kültürel zevk tercihlerinin toplumda içselleştirildiğini anlamak adına tatları topluma açık hâle getiren bu etkinlikler, paylaşımlar ve alışkanlıklar önemli inceleme <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZjRiY2UxYTMzOTQ1MDAwN2EwNzYxYyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVkMTE2Y2QyYzZiYzMzNGE2YTc3N2JmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5yZXNlYXJjaGdhdGUubmV0JTI1MkZwdWJsaWNhdGlvbiUyNTJGMjc3NjEzODAxX1Jldmlld19UYWtpbmdfRm9vZF9QdWJsaWNfUmVkZWZpbmluZ19Gb29kd2F5c19pbl9hX0NoYW5naW5nX1dvcmxkX1dpbGxpYW1zLUZvcnNvbl9Qc3ljaGVfQ291bmloYW5fQ2Fyb2xlX1JvdXRsZWRnZV9OZXdfWW9yaw=="">alanları</a>. Tabii Fransa örneğinde olduğu gibi tadım faaliyetlerinin içinde bulunduğu durum ve şartların; coğrafi, politik ve tarihsel bağlamların da önemli değişkenler olduğunu hatırlamak gerek.&nbsp;Sonuç olarak tat deneyimlerinin ve kültürün birbirini nasıl etkilediği hakkında bilgi edinmenin yollarından biri, yeme deneyimini paylaşmanın farklı yöntemlerinin, tadın anlamının kültürel bir anlayışını üreten ve sürdüren paylaşım uygulamalarının analizini yapmak olabilir. O zaman tat, kişisel bir deneyiminden ziyade, bilginin ortak yaratılmasına da katkıda bulunan bir deneyim hâline gelebilir.&nbsp;

apéro

Tada kişisel bir deneyimin ötesinde, ortak bir kültürel aktivite olarak bakmak mümkün mü? 

Sosyokültürel tat meselesi

Dün akşam açıklanan kararla, 1 Haziran’dan itibaren şimdiye kadarki kısıtlamaların, aksi bir durum olmadığı sürece rafa kalkacağını öğrendik. Bu, bir nebze ferahlatsa da hâlâ <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://www.newyorker.com/news/our-columnists/will-the-coronavirus-create-a-more-progressive-society-or-a-more-dystopian-one">bilinmeyenlerle</a> çevriliyiz. Bir süre öncesine kadar koronavirüs salgınıyla beraber distopik bir kurguyu andıran yıl, şimdi bir romanın gelişmeden sonuca bağlanan bölümünü anımsatıyor. Çünkü tam anlamıyla bitmemiş ve farklı izler bırakacak bir süre geçirilmesine sebep olabilir. Üç ayda bir yayımlanan düşünce dergisi Cogito’nun <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="http://kitap.ykykultur.com.tr/dergiler/cogito/bugunun-distopyasi">Bugünün Distopyası</a> temalı sayısının giriş metninden bir cümle düşündürüyor:“İnsanı özgürleştirmek için insan hizmetine verilen teknolojinin, insanların hizaya sokulması, denetlenmesi için kullanılması, özgürleşmenin değil, tahakkümün aracı olması, geç kapitalizmin cilvesi, onun diyalektiği.”&nbsp;Karantina döneminde üretilmeye başlanan içerikler çoğunlukla nasıl bir çıkmazın içinde olunduğuna odaklanıyor. Sürecin devam etmesi de bir süre sonra bunun gerçek olamayacağını, ancak distopya olabileceğine işaret etti, hâlâ da ediyor. Bu içeriklerde öne çıkan kavramlar ise belirli:<ul><li>Belirsizlik ve unutmak: Maddi ve manevi kayıpların haricinde kişilerin motivasyonlarını azaltan kısmı, sürecin bir şey vadetmemesi. Bunun demokratik olduğuna vurgu yapılsa da sosyolog Pierre Bourdieu, belirsizlik altında yaşayanların, geçmiş ve gelecek köprüleri yıkıldığı için geleceği iyi okuyamadıklarını yazar. Bourdieu ayrıca bunun zamandan kopmaya, hayalle yaşamaya ve halüsinasyona sebep olduğunun altını çizer. Tarih profesörü Christian Meier ise geçmişte insanlığı ayakta tutan şeyin travmatik olayların unutulması olduğunu söyler. Unutmakla ilgili olan sadece yayımlanan eserler bile çoğunlukla bunu destekleyen yapıdadır. Okuma yapmak isteyenlere <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="http://yapikrediyayinlari.com/kitaplar/unutmanin-kitabi-ruyalarimizi-neden-hemen-unuturuz-anilarimiz-neden-surekli-degisir">bir tavsiye</a>...&nbsp; &nbsp;</li><li>Ütopya: Kavramın tersiyle <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://www.youtube.com/watch?v=cDeMzg31T2I">var olduğu</a>, distopyanın da insanları kontrol altına almak için gösterilen bir hayal ürünü olduğu yazılır. Bunu, Mülksüzler, 1984, Cesur Yeni Dünya gibi distopik romanlarda görürüz. Nitekim, bahsi geçen dergide yer alan bir yazıda Machiavelli’nin <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://en.wikipedia.org/wiki/The_Prince">Prens</a> adlı eserine atıf yapılarak “akıllı bir hükümdarın var olan sorunları değil, geleceğin potansiyel sorunlarını önceden görüp engel olmaya çalışacağı” aktarılır.* &nbsp;</li><li>Planlama: Burada yaşam alanlarının, mekânların planlamasından ziyade geleceğin <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://en.wikipedia.org/wiki/Scenario_planning">senaryolarla</a> işlenmesine dikkat çekiliyor. ABD’nin soğuk savaş dönemiyle beraber uygulamaya hız verdiği bu yöntem, aslında bir sonuç. Aynı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://medium.com/@llanirfreelance/roland-barthes-decoding-images-and-image-rhetoric-explained-857db3c045d3">reklam</a> ve <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://en.wikipedia.org/wiki/Public_relations">halkla ilişkiler</a> kavramları gibi. Dolayısıyla başarılı olmak ve belirsizliği yenmek için yapılması <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://hbr.org/2006/05/preparing-for-a-pandemic">gereken</a>, post-hakikat kavramına alan açmadan makineleşmekten çıkmak ve yüzleşmek olabilir. * Çalkıvik, Aslı. "Distopya: Egemenin Ütopyası". Cogito Sayı: 90 (2018): 43</li></ul>

Aposto Gündem

Bir süre öncesine kadar koronavirüs salgınıyla beraber distopik bir kurguyu andıran sene, şimdi bir romanın gelişmeden sonuca bağlanan bölümünü anımsatıyor. 

Yaşadığımız bir distopya mı?

Sanat nedir? Ya da sanat niçin vardır? gibi sorular&nbsp;üzerine yüzlerce yıldır kitaplar yazılıyor. Tolstoy'un&nbsp;ünlü&nbsp;Sanat Nedir?&nbsp;adlı yapıtı bu konuda Türkçede akla ilk gelen kaynaklardan biri. Geçtiğimiz günlerde sanat&nbsp;üzerine içinde bolca teorik anlatımın da yer aldığı yeni bir kitap raflardaki yerini aldı. Kitapları Raftan indirmeye başlamadan pastırma sıcaklarının da ötesine geçen bu havalara yakışan Joe Dassin’e ait <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmN2U1ZjlhOTJiNTJlMDAwY2E0YjUwNSZ1c2VyPTVmNzFhNDU4ZTAwMTZmMDAwODgwMzE5MyZhdXRob3I9NWYzNGUyZGNlZWQ1ODgwMDA2MWM3OGVmJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRnRyYWNrJTI1MkYzRkdkb2ZNeEgwdzRDOFRwNHlReUtqJTI1M0ZzaSUyNTNEZWFNNDZaalZTcDJzdTlKOXpRa3BIZw=="">bir şarkıyla</a> yolculuğa başlayalım.<h2>Sanatın kurallarına felsefi bir bakış</h2>Pierre Bourdieu, Sanatın Kuralları: 20. yüzyılın özellikle de İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemin en&nbsp;önemli düşünürlerinden biri olarak kabul edilen sosyolog ve antropolog Pierre Bourdieu'nün kaleme aldığı Sanatın Kuralları&nbsp;Necmettin Kâmil Sevil&nbsp;çevirisiyle Alfa Yayınları tarafından yayımlandı.Geçtiğimiz haftalarda Gombrich gibi sanat tarihi dendiğinde akla ilk gelen isimlerden biri hakkında bu alanda bahsetmiştik. Şimdi yine sanat konusunda ama bu kez konunun tarihinin yanı sıra yeni bir düşünsel süreç karşımızda. Pierre Bourdieu kitabında sanatta yazınsal alanın oluşumu ve yapısını inceleyip yeni teorik tartışmalara da kapı aralıyor.&nbsp;2002 yılında hayatını kaybeden ve hayatının son dönemine kadar oldukça&nbsp;üretken bir şekilde kalemini kullanan Pierre Bourdieu'nün bir sosyolog, bir antropolog ve aynı zamanda da bir düşünürün gözüyle sanat olgusunu incelemesi bu alan için de&nbsp;önemli bir zenginlik. Fransa'nın güneybatısında Pireneler'de doğan sonrasında da&nbsp;ülkenin en&nbsp;önemli okullarında eğitim gören Pierre Bourdieu'nün 20. yüzyılın ikinci yarısında gerçekleştirdiği araştırmalar ve düşüncelerin bir&nbsp;ürünü olan Sanatın Kuralları&nbsp;alışılagelmiş sanatı yorumlama kalıplarının da dışına&nbsp;çıkmasıyla apayrı bir&nbsp;özgünlüğe sahip.Son olarak bu konuda daha da derinlere dalmak, sanata dair kafanızda yeni ufuklar açmak isterseniz Schelling’in Doğu Batı Yayınları tarafından Türkçeye kazandırılan Sanat Felsefesi&nbsp;kitabı önemli bir kaynak olma özelliği taşıyor.<h2>Galata ve Pera'ya selam olsun</h2>Rinaldo Marmara, Osmanlı Başkentinde Bir Levanten Semti Galata – Pera: Pandemi süreci günlük rutinleri önemli oranda sekteye uğratsa da karantina döneminin ardından İstanbul sokakları nispeten bir canlılığa kavuşmuş durumda. Bu canlılığın en çok hissedildiği yerlerden biri de tarihî Galata-Pera hattı. Bir Ceneviz kolonisi olarak Konstantinopolis’ten ayrışan, sonrasında da İstanbul’un "Batılı yüzü" olan Galata ve hemen devamındaki Pera tarihî yapıların, apartmanlıkların ve elçilik binalarının yan yana sıralandığı bir yer olarak Osmanlı’nın özellikle son döneminde önemli bir çekim alanı hâline gelmişti.Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları tarafından yayımlanan Ricardo Marmara’nın kitabı Osmanlı Başkentinde Bir Levanten Semti Galata – Pera&nbsp;bugün pek çok alanı tarihî kimliğine zarar verecek şekilde dönüşmesine rağmen canlılığını koruyan bu özel semtleri konu ediniyor.Osmanlı döneminde özellikle Avrupalı tüccarların yaşadığı Galata-Pera’yı daha önce yapılmamış bir biçimde Vatikan Gizli Arşivi ve Propaganda Fide Tarihî Arşivi’nde incelemelerde bulunarak kaleme alan Ricardo Marmara, bölgedeki Levantenlerin tarihine ve yaşayışına odaklanıyor.Galata-Pera bölgesine dair hem tarih hem de gezi kitabı kıvamında bir kitap arayışında olanlar için "Raftan" indirip önerebileceğimiz bir diğer çalışma ise geçtiğimiz haftalarda başka bir eserine yer verdiğimiz John Freely’ye ait. Galata, Pera, Beyoğlu: Bir Biyografi adını taşıyan ve John Freely ile Brendan Freely’nin ortak çalışmasının ürünü olan kitap Yapı Kredi Yayınları tarafından 2016 yılında yayımlanmıştı.

Pierre Bourdieu ile ilgili hikayeler