Bir film, bir yönetmen, bir sanat eseri, bir sanatçı, bir sokak ya da bir mekân. Beslenme Çantası’nı konuğumuza ilham veren "şey"lerle dolduruyoruz.Uğur'un beslenme çantasından yazarlar, sanatçılar, yönetmenler ve müzisyenler, bol edebiyat, kadınlar, ejderhalar ve rüyalar çıkıyor.<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ursula K. LeGuin</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Jean Genet</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Tezer Özlü</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Jane Campion</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nina Simone</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Fantastik ve bilimkurgu edebiyatı</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Resimli çocuk kitapları</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kadınlar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ejderhalar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Rüyalar</li></ul>

Duende

Uğur Yüksel'in beslenme çantasından çıkanlar.

Kadınlar, ejderhalar ve rüyalar.

• Tezer Özlü, Kalanlar<img data-fr-image-pasted="true" data-visualcompletion="media-vc-image" alt="Flap Mag" src="https://scontent.fist1-4.fna.fbcdn.net/v/t31.18172-8/13735692_1190865610953302_5692747267063499275_o.jpg?_nc_cat=104&amp;ccb=1-5&amp;_nc_sid=9267fe&amp;_nc_ohc=7UYAEBLjKpkAX_UaoMP&amp;_nc_ht=scontent.fist1-4.fna&amp;oh=e1bf2aee905d02f2fb800d5bd414a43d&amp;oe=61C08EA3" fr-original-style="" fr-original-class="fr-draggable" style="vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; max-width: 100%; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;"> Onun için ve onun hakkında yazmak öyle kolay değil sanıyorum. Türkiye’de döneminin en yürek burkan metinlerini yazmış bir kadın olarak yaşamın ona vaat ettiklerine karşı sitemkar şekilde ve umutsuzluğa yenilmiş tüm insanlar adına bir kadın olarak yazdı. Kalanlar adı gibi Tezer’den ardında bıraktıklarını kapsıyor. Tüm fikirleri, yarım kalmış umutları, yorumları toplum çözümlemeleri ve yaşam hakkında düşündükleri…Okunmalı, okutulmalı…<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(48, 64, 98); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(48, 64, 98); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Doğumum bile bir kökünden kopma idi. On yaşıma kadar, çevremi, özellikle çevremdeki sessizliği kavramaya çalıştım... Yirmi yaşım ile otuz yaşım arasında aklın bittiği yerleri ve çıldırmanın sınırlarını aradım... Otuz yaşım ile kırk yaşım arasında ne akıllı ne de çılgındım. Dünyayı kavradığını sandım... Kırk yaşındayım. Bugün, gecenin bazı saatlerinde kitlenin anlamsız gürültüsü içinde boğuluyorum... Kendimi öldürmeye çalışıyorum... Özlemlerim kalmadı. Bıraktım. Hepsini kendi ve benim dünyamı anlamaları için bıraktım... Ve bana ölümsüzlerin sonsuz acıları kaldı."</blockquote>Tezer Özlü

Page

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/denizyilmazakman/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Deniz Yılmaz Akman</a>İyot kokusunun mutlulukla bir bağlantısı var mı bilmiyorum fakat kendimi ne zaman yorgun hissetsem veya birtakım yükler ruhumu ağırlaştırmaya başlasa, denizin yolunu tutarım. Bir de denize varan sokakların yokuşlarını tırmanmaya başladıkça mavinin yüzünü biraz olsun gösterdiği İstanbul tepelerinin, elimi uzatsam suya dokunabileceğim motorlu tekne yolculuklarının. Bu kısa ama tatlı yaz rotaları sayesinde güneşin kavurucu sıcağı veya kalabalıktan şikâyet etmek şöyle dursun, şehrin bazı kusurları bile gözüme güzel görünür.&nbsp;Sanki kendini şehrin geri kalanından sakınan; daima sakin kalabilmiş semtlerden&nbsp;Emirgân’a doğru hareket ediyorum. Heyecanla motosiklete atlayıp, Hisarüstü’nün yasemin kokulu yokuşlarından geçerek, Rumelihisarı’nın sırtlarındaki ahşap evlere, her bir detayını ezberime kazıdığım fotoğraflara bakar gibi bakıyorum. Aralardan bir görünüp bir kaybolan denizin rengi dışında her şey aynı duruyor. İki katlı binanın önüne bırakılmış dört tekerlekli kırmızı bir bisiklet, Kilise Sokak’taki bir evin penceresinden kımıldamadan bakan o kedi, Karakoyun Sokağı başındaki elektrikçi dükkânı ve bir ucu deniz olan Arpacı Çeşme Sokak.&nbsp;Perili Köşk’ü geçince yokuşlar son buluyor, insan ve trafik yoğunluğu azalıyor. Sınırsız bir ferahlık oluşuyor içimde. Sarıyer hattında bu ferahlık hissi artarak devam ediyor. Seyretmekten kendimi alıkoyamadığım sahil boyunun özlediğim yüzleri, oltaları ve renkli şezlonglarıyla beliriveriyor birkaç metrede bir. Solumda Aşiyan Parkı, sağımdaysa denizle buluşmaya gelen hevesli yüzücülerin doldurduğu sahil.&nbsp;“Urumelihisarı'na oturmuşum, oturmuş da bir türkü tutturmuşum…”&nbsp;diyen Orhan Veli’nin, biraz üstlerdeki “yuvasından” kim bilir ne manzaralar seyretmiş olan Tevfik Fikret’in, hemen ötedeki mezarlıkta uyuduğunu düşündükçe hüzünlendiğim Tezer Özlü’nün ve üzerinde ilerlediğim bu yola adı verilmiş olan Yahya Kemal’in sahili.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:40.297Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aşiyan Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Emirgân’daki o koca çınarın altında, yaklaşık 300 yıldır duran çeşmenin önüne gelene kadar içime çekiyorum yazı. Çeşmenin sokağından dümdüz ilerleyince, soldaki beyaz avluda yıllardır açık olan yorgan dükkânına Ali Bey’e selam vermek için uğruyorum. Daha yeni kapladığı mavi saten yorganı gösteriyor bana. Yenisini dikmeye geçtiğinde, sokağa geri dönüyorum.&nbsp;Sıçanlı Meyhane’nin kapısından içeriye özlemle bakıp, dimdik yokuşu çıktıktan sonra artık Emirgân tepelerindeyim. Denizi aramanın en keyifli olduğu yerde. Sayfiye ruhu taşıyan Şehit Ömer Sadık Sokak’ın güzel evlerinin çatıları üzerinden nihayet deniz görünüyor; ardında beyaz bir çizgi bırakarak geçen bir yük gemisiyle. Emirgân Mektebi Sokak’a devam edince de duyuluyor geminin düdük sesi. Boğaz’dan ne kadar uzağa gidersem gideyim, deniz bir şekilde kendini belli ediyor buralarda.&nbsp;Sokak boyunca yan yana dizilmiş terzi, hırdavatçı ve döşemeci dükkânlarının olduğu yokuşu inerken, bu defa çınar ağaçlarının hışırtısı geliyor kulaklarıma. Yorulmayı göze alarak Boyacıköy’e kadar devam ediyorum. Ortasında çeşme olan&nbsp;Çam Fıstığı Sokak’a yine seyyar kalaycılar gelmiş mi diye bakmak için. Ahşap köşklerin arasında gezinerek&nbsp;“Kalaycı geldi kalaycıııı” diye bağıran kadın başka bir İstanbul’u haykırıyor. Eski ve saklı İstanbul’u. Fiyakalı şapkasıyla şoför Nebahat de bu sokaktan geçerse birazdan, bütün resim tamamlanacak sanki.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-18T10:36:24.106Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kanlıca Fotoğraf: Deniz Yılmaz Akman<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sahile geri döndüğümde, iskelenin bir ucuna geçip, Emirgân-Kanlıca arası yolcu taşıyan motorlu ahşap tekneleri bekliyorum. Boğaz sularını yavaşça yırtarak geçerken insana nefes aldıran, şehre verilmiş birkaç dakikalık mola gibi bu deniz yolculuğu. İskeleye varana kadar sularına dokunduğum deniz ürperiyor. Yelkovan kuşları yanımızda suya teğet geçerek uçuyor. Uyanıkken, derin bir uyku içinde gibiyim ve çocukluğumda en çok merak ettiğim semte doğru yol alıyorum. O dönem seyrettiğim Bizimkiler dizisinde, Ayla Hanım’ın annesi sürekli; “Sabri Bey, gitmeyecek miyiz Kanlıca’ya yoğurt yemeye?”&nbsp;diye sordukça, neresi bu yoğurdu meşhur yer diye merak ettiğim o semte.&nbsp;Bizi ilk olarak Kanlıca meydanının güvercinleri karşılıyor. Bir de banklara oturmuş karşı kıyıları izleyen birkaç kişi. İskelenin yanı başındaki restoranın penceresine yaklaşıp, iştah açan kokulardan medet uman martılara baktıkça seviyorum havada zikzak çizerek geçişlerini. İçim öyle bir şevkle doluyor ki o an, sanki istesem ben de onlara katılıp Mihrabat Korusu’na kadar gidebilirim. Bilemiyorum, ben mi çok abartıyorum acaba bu İstanbul’u sevme işini?&nbsp;

Aposto İstanbul

Emirgân sokaklarında eski ve saklı İstanbul.

Emirgân'dan Kanlıca'ya

Geçtiğimiz günler, Türkiye için, herkesin evde kalmak zorunda olduğu yasaklı günlerdi. İletişim ve onlaynın sokaklarında salınma ihtiyacımızla canlı yayınlar, videolu içerikler, çevrimiçi toplanmalar yeniden yoğunluktaydı. Her zamanki gibi gündem de yoğundu değil mi? Pandemi kaygıları yetmez gibi, Türkiye ve dünya gündemi insanlığı yine tokatlıyordu. Müzik de bu tokatın sesini bastırsın diye mi yoksa acısını iyiden işlesin diye mi fondaydı emin olamıyorum. Ben de maruz kaldıklarımızın yoruculuğundan biraz izlemek, bakmak ihtiyacıyla tüm bu yoğunluğun dışında kalmaya çalıştım. Çünkü, bazen kendimi Tezer Özlü gibi “insan&nbsp;bunca duyguyla nasıl yaşar?” diye sorarken buluyorum…Öte yandan, Hollanda’da gevşeme başlasa da evlerden çıkmayanlarımız için karantina hayatı devam ediyor. Hâl böyleyken, Instagram canlı yayınları eskinin tv ekranında kayan alt yazılara döndü benim için. Birinden öbürüne kim ne konuşuyor anlamaya çalışıp biraz not alıp diğerinin geyiğine bakmak, öbürünün çaldığını dinlemek derken sabahları gözümü açar açmaz haber akışlarına bakmaktansa şuurumu uykuda bırakıp Spotify’ı açar oldum. Yaz ayları sanki müzikle olan ilişki de bir tür tatile çıkıyor, İstediği gibi hovardalık yapıp şezlongdan kalkmayan yazlıkçı misali bellediği bir albümde takılıp kalabiliyor. Müzikle başka bir ilişkilenme işte... Yeni çıkan bir kaseti arkadaştan ödünç almışız da hatmedip geri verecekmişiz gibi… Böyle olunca yazlarıma konsept bürümüş oluyorum. Dönüp bakması da geçmişte bir yere bakmak gibi oluyor. Şimdi bir de bugünlerde hava yeniden 22:00’da kararmaya başlayınca, müzik dinleme ve paylaşma alışkanlığımda yaz modumu açıyorum. Neyse Spotify sağ olsun hatırlattı da dönüp bakmış oldum; 2017 yazım Harun Kolçak’lanmış… Dün sabah daha yataktan çıkmadan 1998 yılının seslerine, “Teslim Oldum” albümüne, teslim olup birkaç damla yaş akıtıp güne öyle başladım. Gün içinde de Harun Kolçak ile ilgili okuduk, bildik, denk geldik şeyler aklımda aktı durdu. Neden bilmiyorum… Sadece diyorum ki ne iyi olmuş da Erkin Koray’dan geçip Onno Tunç’un yanına yöresine varmış, oradan da malum Sezen Aksu &amp; Onno Tunç müzik fabrikası yürü ya kulum demiş abimize… Bir barda karşımıza çıkma ihtimalinden sansasyonlu popçu kimliklendirmesine, kolu bacağı olmuş bas gitarıyla aldığı ödüllerden müzisyen yetiştirme çabasına, hep sürprizli bir karakter olduğunu düşünmüşümdür. Huzurla uyusun…Böyle bir zihin akışıyla, müziği paylaşma hâllerimize dair yazmak üzere hafta boyu tasarladıklarım kenarda köşede kaldı tabii. E iyi de oldu! Kalsınlar, ben de bu vesile ile biraz soru sormuş olacağım.Pandemi patlak verdiğinden beri üzerinde en çok durduğumuz noktalar sanırım performans ve performansa katılım hâllerimiz, buralarda yaşanan ve yaşanacak değişimler ya da dinleme – düşünme alışkanlıklarımıza dair yeniden öğrendiklerimiz.Dün Instagram canlı yayınlarından bir tanesinde aslında çok yüzeyden sorulan bir soruyla, canlı müzik mekânlarında yalnızca müzik dinlemediğimizi bir daha hatırladım. Başlı başına odaklanmamız gereken, mekânın bize sağladıkları belki de… Konserlerde nadiren, festival ve barlarda daha çok rastladığım tanışma hallerini size de hatırlatmak isterim. Düzenli müşterisi olduğunuz bir bar, devamlı takip ettiğiniz bir sahne varsa ya da aksatmadan takip etmeye çalıştığınız festivaller, hatta gruplar; zamanla bu çemberde ilişki kurduğunuz, haberleştiğiniz insanlar da mekândan bağımsız düşünemeyeceğimiz müzikli buluşmalara katılıyor. Romantik bir ilişki ya da konserde sahneye birlikte eşlik ettiğiniz yeni bir omuz da olabilir bahsettiğim. Sonra belki zamanla konserlerden önce buluşup daha çok görüşmeye sohbet etmeye başlarsınız. Bazen konser biletlerini paylaşırsınız, bazen takip ettiğiniz dedikoduları / yazıyı çiziyi, bazen de birbirinizi favori şarkılarla linklersiniz (Cd-kaset / plak inceliği varsa tadına doyum olmaz). En olmadı kapı önü bir içkilik, sigaralık sohbetle günün dışına çıkarsınız… Sokağa taşan müzik sesiyle başka mekânların ve sokağın sesi birbirine karışırken sokaktan akıp gidenlere birlikte tanıklık edersiniz. Başka bir örnekle, imza almak için beklediğiniz bir kuyrukta hayranı olduğunuz müzisyenlerden size kalanları soyut ya da somut yollarla paylaşırsınız…Kendi adıma hem İstanbul’da hem Eindhoven’da sık gittiğim mekânların çalışanları sayesinde müziğe, kente dair pek çok ipucu edinmişimdir. Arkadaşlıklar, yalnızlıklar, listelere eklenen yeni şarkılar hatta bazen kitaplar ve yeni mekânlar... Yani müzik kadar, mekân… Pandemi en çok bunu elimizden aldı ve biz bu yoğun tempoyla açığı kapamaya çalışsak da işin performans kısmına daha çok odaklanıyoruz sanki. Ya da çevrim içi alan hep var olduğundan fiziksel mekânın bir paylaşım alanı ve sağlayıcı oluşuna duyarsızlaştık… Dolayısıyla, mekân kavramı rastlantısal ve beklenmedik olanı içinde barındırdığından sanki çevrimiçine nazaran başka bir tekinlilik, tekinsizlik hâli barındırıyor. Çevrimiçlerinde her şeyin bizim kontrolümüzde olması, paylaşımın ve buluşmaların bu kontrol ve seçimlerle ilerlemesi biraz yorucu değil mi? Yakında pandemiden de yıllık izin isteyecek hâle gelmeyiz umarım.&nbsp;Bir konsere, canlı müzik mekânına gitmenin eğlendirici olduğu kadar dinlendirici olması, kontrolü mekâna teslim edebilmemizle de ilgili diye düşünüyorum. Farkında olmasam da en çok tatil yaptığımı hissettiğim etkinlikler bu yüzden konserler için çıkılan yolculuklarımmış…Siz ne dersiniz? İşin içine fiziksel bir mekân girdi mi müziği yalnızca dinliyor mu, yoksa paylaşmaktan daha fazlasını mı elde edip var ediyoruz? Belki biraz fiziksel mekân dediğimizi canlı müzik özelinde buralardan da düşünebiliriz.

Tezer Özlü ile ilgili hikayeler