<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">My nickname is Kora, but only a few people call me that.&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Currently, I’m working as a DJ, music researcher and food explorer. If I wasn’t doing that I could have been a chef.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">According to my friends, I’m a master of hummus.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I live in Burgazada, but I’m from Kraków in my heart because this is where it all started.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">If I am not at home, you can find me in&nbsp;the forest, on the top of the mountain, in a local pazar or&nbsp;in a record store.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">When I come across a bakery with sourdough bread in a neighborhood, I feel I belong there.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">After living for years in Istanbul, I have recently discovered: Zeytinburnu Medicinal Plant Garden.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I have recently found inspiration in the people and the street art of Quartieri Spagnoli in Naples.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I complain the most about inflation and the costs of eski kaşar.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I can never find it in Istanbul:&nbsp;a white cheese for pierogi, Polish ravioli.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The sound of Istanbul’s markets in the morning: A smooth and easy vibe with conversations between sellers about daily things, setting up the tents, sails and stands. And the evening: the vibe is high and vibrant with loud shouting and singing of sellers encouraging you to buy everything they have in akşam pazarı mode.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">When I'm walking around a market, the first thing I'm looking for is seasonal fruits and vegetables.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The trademark of an Istanbul market is a unique structure of poles&nbsp;and&nbsp;ropes stretched between historical buildings of the old neighborhoods.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I return from the market with&nbsp;fresh greens for&nbsp;pesto and other green sauces.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Only a real music hunter would know that you should never throw a record.&nbsp;You never know when it will become a treasure.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">My favorite gurbet song is <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=DFSmPAMV_Xw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gurbet</a>&nbsp;by Semra Sine.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Here is my current playlist: soundtrack from&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/54S54hrcQE9uL7hfbbicFl?si=52fc46dc32cd4c39" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Glitter TV Series</a>.</li></ul>

Soli

We are together with Kornelia Binicewicz. 

KORNELIA BINICEWICZ

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kimdir?</h3>Lakabın: Adım Kornelia, arkadaşlarım bana Kora der. Bazen <a fr-original-style="" href="https://bit.ly/3NSVeQY" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ladies on Records</a>’um, bir başka zaman Eat Music with Culture. Yakında şunu dinledim: Hania Rani – Live from studio S2. Yakında şurada dans ettim:&nbsp;Romanya’nın güneyinde küçük bir balıkçı köyü olan Gura Portitei’de, Bükreş’ten VRT ekibinin düzenlediği bir bir festivalde. İstanbul’da nerede yaşıyorsun? Burgazada. Kalbinde nereli hissediyorsun?&nbsp;Aidiyetim daha çok sevgili halkıma ve doğaya. Bu, ülkemin dışında da evimde hissetmemi sağlıyor.&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/6/6/1657374334600.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.71" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kornelia bir elinde Neşe Alkan plağıyla<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">1. &nbsp;Her şeyin başında, Türkiye’den ve Orta Doğu’dan kadınların müziğini keşfetmek için İstanbul’a taşınmıştın, Ladies on Records da bu araştırma yolculuğunun somutlaşmış hâli. Bu projelerin en günceli Gurbette Hasret adlı karışık kaset. Gurbette Hasret, Almanya’ya göç eden Türkiyeli kadınların gizli saklı hikâyelerini zarifçe ve kolektif bir şekilde bir araya getirilmiş gurbet şarkılarıyla keşfediyor. İstanbul’da yaşıyor olman Almanya’nın Türkiyeli göçmenlerine yaklaşımını nasıl etkiliyor?&nbsp;Gurbette Hasret, Ladies on Records’un en güncel işi. Proje, 60’lı yıllarda başlayan Almanya’ya göçün ortak hafızasına kadınların yaptığı katkılara dikkat çekmek için yaratıldı. Almanya’ya göç bağlamı insanların hatıralarında olduğu kadar müziklerinde de yaşamaya devam ediyordu ki ben müzik kısmıyla çok ilgiliyim. Hemen hemen 10 yıldır Türkiye’den kayıtlar topluyordum ve Almanya’ya “hicret”, bu araştırma sürecinde varlığını her zaman hissettiren bir konuydu.&nbsp;Keşiflerimde çoğunlukla kadınların aktivitelerine, önemli kişisel ve sosyal meseleleri ifade ediş biçimlerine odaklanıyorum. 2021, Türkiye-Almanya göç anlaşmasının 60. yıl dönümüydü ve Goethe Enstitüsü beni Almanya’ya göçün yıldönümü üzerine bir proje geliştirmeye davet etti. Bu projenin hikâye anlatıcılarının kadınlar olması konusunda hiçbir şüphem yoktu. Gurbette Hasret, kadınların Almanya’ya göç hatıralarını keşfeden küratöryel bir proje. Türkiye’den kadınlarca yaratılan, sergilenen ve dinlenilen müzik; derin ve kişisel olduğu kadar da müşterek olan bir hatırlayışı deşifre etmenin anahtarıydı.&nbsp;İstanbul’da yaşamam, Almanya göçmeni insanlara ve hikâyelerine yakın olmamı sağlıyor. Çoğunlukla Almanya’ya olmak üzere, tanıdığım herkesin Avrupa’ya göç etmiş aile üyeleri var, onların tanıklıkları da göç fenomenini anlamam için çok kritikti. Türkiye’den dinlediğim hatıralar, Almanya’da tanıştığım kadınlar tarafından anlatılanlar kadar önemliydi. Daha geniş bir çerçeveden bakabilmek adına, Türkiye ve Almanya olmak üzere iki gerçekliğin de içinde olmalıydım.&nbsp;2. Müzik kültürü yanında, şehirlerin ve toplulukların yemek kültürleriyle de yakından ilgilenen bir araştırmacısın. Italo Rondinella’yla birlikte yazdığınız Pazar//Shuk adlı kitabınız Paper Street Co. tarafından basıldı. Kitap, hikâyeler ve fotoğraflarla okuru İstanbul ve Tel Aviv’in pazarları boyunca bir gezintiye çıkarıyor. Bize kitabın yaratıcı ve küratöryel sürecinden bahsedebilir misin, seni İstanbul pazarlarına çeken ne oldu?&nbsp;Mahalleleri keşfetmeyi, insanları gözlemlemeyi, en taze yemek malzemelerini almayı, yeni ürünler denemeyi ve mutfak kültürü hakkında bilgi edinmeyi çok seviyorum. Fotoğrafçı partnerim Italo Rondinella da benimle aynı tutkuyu paylaşıyor.&nbsp;İkimiz de pazarların gerçekliğini çok heyecan verici ve bir nevi romantik buluyoruz. İlk buluşmalarımız barlar ya da restoranlarda değil, İstanbul’un pazarlarındaydı. Pazarların güzelliğini yakalamak ve bunu diğerleriyle paylaşmak istedik.&nbsp;Amacımız, şehirlerin hikâyelerini egzotik ve oryantalist bakış açılarından uzak bir şekilde, “gerçek hayat ve insanlar” için hissettiğimiz salt hayranlıkla anlatmaktı. Tel Aviv benim en kıymetli şehirlerimden biri oldu, orada neredeyse evimde hissediyor gibiyim. Yıllara yayılan, iki farklı şehrin gerçekliğini ve insanlarını bir araya getirme hedefimin de nedeni bu.&nbsp;Benimle aynı tutkuları paylaşan, İsrail’in İstanbul’daki kültür ataşesi Elazar Zinvel sayesinde Pazar//Shuk projesi kitap ve iki şehrin pazarlarının soundscape’lerinin eşlik ettiği multimedya web sitesi olarak hayat buldu. 6 ay içinde İstanbul ve Tel Aviv pazarlarının evrenini keşfetmeyi başardık. Satıcılarla, müşterilerle, gurmelerle ve şeflerle tanıştık; mahallelerin hikâyelerini ve şehirlerin demografik/sosyal dönüşümlerini öğrendik. Dostlar edindik, pazar alanlarının müdavim yüzlerini fotoğrafladık, videolar çektik ve bölgelerin kayıtlarını aldık. Kitap, Paper Street Co. tarafından İpek Özbay’ın desteğiyle basıldı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/6/6/1657376993455.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.77" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kornelia sevdiği plaklarıyla, işinin başında3. Son olarak, bizimle İstanbul’daki pazar seçkini paylaşır ve kısaca seçtiklerini nedenleriyle anlatır mısın?&nbsp;İstanbul’da 350’den fazla pazar var. İnsanlar buradan alışveriş yapıyor, favori satıcılarıyla buluşuyor, bölgesel ürünler alıyor, daha ucuz ve sağlıklı yiyeceklere erişebiliyor. Her pazar mahallenin tarihini, demografik değişikliklerini, bölgenin kültürel, sosyal ve ekonomik kimliğini temsil ediyor. Turistler Kapalıçarşı’yı ve Mısır Çarşısı’nı ziyaret ediyor ama bunlar İstanbul sakinleri için pazar denemeyecek yerler.&nbsp;Gerçek pazar hissi yalnızca şehrin yerleşim yerlerinde var. Biz İstanbulluları, yerleri ve tarihleriyle şehirdeki değişiklikleri anlatan altı pazarın izini sürdük. Pazar seçkimizde çok titiz davrandık. Bu seçki şehrin bazı bölgelerini kapsıyor ve İstanbul’un karmaşıklığını ortaya çıkarıyor – Kasımpaşa İnebolu Pazarı, Samatya Pazarı,&nbsp;Eminönü Pazarı, Beyoğlu Balık Pazarı, Tarlabaşı Pazarı, Kadıköy Cuma Pazarı ve&nbsp;Feriköy Pazarı. Bu, küçük de olsa şehri tanımaya başlamak ve yalnız başınıza keşfetmek için iyi bir liste.

Aposto İstanbul

İstanbullu, tanışalım mı?

💽 Kornelia Binicewicz

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 255, 255); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 255, 255); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Gurbet, longing, is like a rock in the hearts of all.”</blockquote><div fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; box-sizing: border-box;"><a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=yoWNIE1IJww&ab_channel=KalanM%C3%BCzik" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/11/2021-12-24T19:54:19.347Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a> Garip, the Neşet Ertaş documentary</div> Neşet Ertaş, the Turkish folk bard and last great representative of the tradition of the Abdal, has a family history and likewise a life story full of immigration accounts suffused with a sense of gurbet.His mentor and father Muharrem Ertaş was an Abdal who after generations of itinerancy settled in Anatolia to carry on the spoken word and folk music traditions. For years, father and son performed at weddings and ceremonies in and around Kırşehir. Drawing his own path later, Neşet Ertaş drew on his childhood experiences and the legacy he perpetuated in both the sentimental and musical sense.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/5/1640375733820.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.48" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Neşet Ertaş sanatatak<img src="https://images.aposto.com/2021/11/5/1640375761879.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.52" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Neşet Ertaş Orchestra, Cologne, sanatatakEquipped with his saz, he played first in Istanbul and then Ankara casinos, while also releasing albums and touring. By the mid-70’s, he had become well-known throughout Turkey. In 1979, a single event changed his life: his hand was beset by paralysis on stage, leaving him unable to play. He went to Berlin for treatment, as his brother was a worker there, and did not return even after treatment was complete.With his band “The Neşet Ertaş Orchestra” he started taking the stage throughout Europe at the weddings and events of mostly Turkish immigrants. After a wedding held in a schoolyard, he accepted an offer by the school principal and taught saz there for two years.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/5/1640375849023.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.03" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Türkischer Basar, DiasporaTürkIn the 1980’s, he opened a saz shop at the “Türkischer Basar” which was situated in an old train station and had become defunct as an arcade with the fall of the Berlin Wall. The shop served as a meeting hub for Turkish musicians in Berlin as well as a space for immigrant workers to alleviate their homesickness through music. He later relocated to Cologne.Ertaş lived and worked in Germany until 2000 and led a humble life. Later, when he was presented with offers of documentaries and invitations to shows, he returned to the stage in Turkey and gave countless folk concerts until his death.Neşet Ertaş’s gurbet story was different from those who had gone to Germany as “guest workers”. Yet his saz was ever alive with the feelings of loneliness, estrangement and longing brought about by gurbet, touching a raw nerve in audiences. It’s lovely to commemorate him now as a cultural bastion who united people through his character, standing and attitude.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/5/1640375887894.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.03" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Neşet Ertaş, the Turkish folk bard and last great representative of the tradition of the Abdal, has a family history and likewise a life story full of immigration accounts suffused with a sense of gurbet. Did you know how those 30 years passed by for him in Germany?

The Germany Years of Neşet Ertaş

Yazı:<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/zeeynepyilmaz/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"> Zeynep Yılmaz</a>Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/gokcengokten/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gökçen Gökten</a>(gurbetçi yoldaşlara, hiç tanımadığım, aynı dili konuştuğum, hayalleri bir kaşık suda boğulmuşlara, Avrupa’da çayı Ajda bardakta içenlere, kimlikler arası sıkışmışlara, coğrafyalar arası büyüyenlere,)Üç seneyi biraz aşkındır tabiri caizse gurbetteyim. İstanbul’dan ayrılışımın ilk senesinde, Lahey sokaklarının hemen hemen her köşesinde şu cümle aklımdan hiç çıkmadı: insan her yere kendiyle gidiyor.Türkiye’den uzak geçirdiğim yıllarda yaşayışıma dair her şey değişmiş, günlük kullandığım dil başkalaşmış ve inancımı doğrulttuğum yön her gün başka bir yeri işaret etmiş olsa da, Türkiye’den kalkıp Avrupa’ya gelmenin hiçbir anlamda bir kaçış niteliği taşımadığını söyleyerek başlamak isterim. Bugün her gurbetçinin hikayesini anlatma gibi bir dertle değil, Batı sevdasının yarattığı miti yıkabilme kaygısıyla yazıyorum. Gurbet meselesinin belki Tanzimat Dönemine, belki de daha da öncesine dayanan, öncelikle İstanbul’a ama Türkiye geneline yayılmış, kültürümüzün daima sert bir ikilik halinde deneyimlediği Doğu-Batı mevzuundan bağımsız bir şekilde anlatılamayacağını düşünüyorum. Geçtiğimiz yaz tamamladığım <a fr-original-style="" href="https://zeynepyilmaz.net/BA-Thesis" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Other, The Middle and The Multiple</a> başlıklı lisans bitirme tezimde de İstanbul’daki sanat anlayışı üzerinden aynı derdimi tamamen bir yalan olduğunu deneyimlediğim akademik camiaya anlatmaya çalıştım.Gurbet sözlüklerde kabaca ‘bir insanın doğup büyüdüğü, aile ocağının bulunduğu yerden uzak, yabancı bir yerde olma hali’ olarak geçiyor. Bana göre İngilizce başta olmak üzere diğer dillerde karşılığı pek bulunmayan, Türkiyeli insanın yakın tarihindeki yaşanmışlıkları sonucu oluşmuş bir kavram; dolayısıyla da uzağa gitmeden önce Türkiye’de doğmuş veya yaşamış olma bağlamında bir deneyime işaret ediyor. Benim kendimi gurbette bulma hikayem diğer gurbetçilerin motivasyonundan belki de farklı bir yerde duruyor. İstanbul’da yine tabiri caizse yüzünü batıya dönmüş eğitimler veren okullarda okumuş, ‘ne varsa burada değil dışarıda var’ anlayışıyla yetişmiş ve muhakememin şimdikinden daha zayıf olduğu bir zamanda etrafımı çevreleyen söylemlerin etkisi altında kalmış halde 2018 yılında Türkiye’den taşındım. Bugüne dek halen süregelen, Hollanda’nın kültürel dokusuyla yaşadığım sevgi-nefret ilişkim böylece başladı.Burada geçirdiğim ilk yılda anlamlandırması biraz daha zaman alacak bir his kendini göstermeye başladı. Üniversitede savaşa gider gibi kuşandığım, teorik çerçevelerden yapma zırhım bir süreliğine bana bir konfor alanı yarattı; ama Batı’nın akademik dünyasının yapısındaki boşlukları ve ikiyüzlülüğü farkettiğimde henüz mezun olmamıştım. Avrupa’yla da aslında insan ilişkilerimde kendini gösteren, birini daha tanımadan onu gereğinden fazla yüceltme eğilimlerime paralel bir süreç yaşıyordum. Tanıdık geliyor mu?Öğrendiklerimi, duyduklarımı, buranın doğrusu olarak kabul edilenleri kendi kişisel deneyimime uyarlayamıyor, yaşadıklarımla arasına köprüleri bir türlü kuramıyordum. Her ülkenin, veya en geniş haliyle her kültürün kolektif hafızasının, yol yordamının, utancının, başarısının ve bu iç dinamiklerinin dışarıya olan yansımasının farklı olduğunu kavramaya başladım. Farkında olmadan Türkiye menşeili <a fr-original-style="" href="https://www.getrevue.co/profile/zeynepyilmaz/issues/mindspillings-15-draft-741851" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">batı mitini gurbette yıkıyordum</a>. Avuçlarımda sinir tutuyordum, aklımda ise birbirine bağlı tezatlar. Bireyselleşmenin ne demek olabileceğini keşfediyor, kolektif yaşanan hayatlarımıza dair derin bir özlem duyuyordum. Bedenimde olduğum kişiyi gerçekleştirebilme alanım olmasıyla gelen bir özgürlüğü, kalbimde yerini edinmiş gurbet acısını hissediyordum. Son bir sene içinde ise ağzımdan düşmeyen absürt bir cümle vardı: ben burada daha çok Türk oldum.Daha çok Türkleşmek’ ideolojik anlamda hiçbir milliyetçilik taşımadığı gibi, benim için kabul edemediğimi kabullenmek ve direndiğime teslim olabilmek anlamına geliyor. Türkiye’ye dair özlediğim yegane şeylerin elle tutulamaz, bir başka dilde açıklanamaz, gurbette yaratması neredeyse imkansız dokular, anlar, kokular ve hisler olduğunu anlamaya başlıyorum zamanla. Geçen kış, ilk defa köfte yoğuruyorum; üniversiteyi bitireceğim yılda yaptığım en tatmin edici şey oluyor. Yine geçen kış ilk defa un helvası kavuruyorum; anneannemin tarifiyle, babaannemin ruhuna. Mutfakta, Lahey’deki Berat AVM’de, Zuiderpark Altın Gün konserinde Merve ile sahneden atışırcasına göbek atarken, aptal bir gülümsemeyle kendime soruyorum: coğrafya kader mi?Gurbet, şahsına münhasır kültürel doku ve paylaşımlarımıza dair duyduğum, boşluğu doldurulamayan, ama ancak satır aralarında yakalanması mümkün olabilen bir hisse dönüşüyor.Arada yaptığım Türkiye seyahatleri, bu sefer Hollanda’da gurbet özlemiyle kurduğum Türkiye mitini güvensizlik ve umutsuzluk hisleriyle tekrar tekrar yıkıyor. Uzaktan takip ettiğim Türkiye haberleri, beni bir zamanlar parçası olduğum bir oyunun oyunbozan, mızıkçı ama şanslı (!) çocuğu gibi hissettiriyor. İki ülkede de ayrı kulvarlarda verdiğim savaşlar durmadan çarpışıyor. Yediği darbelerden ötürü üzerinde delikler açılmış ve birbirinden parlak zırhlarımı bir pasaport kontrolünden diğerine kuşanıyorum. Kendi sterilliği içinde kırılganlaşmış Hollanda halkına karşın, süzme yoğurt misali sokaklarda yürüyen herkes ve her şeyi süzen Türk halkı. Rahatı en ufak şeylerden bozulan Hollandalı gençlere karşı, kaosun içinde koruyucu kalın derilerle hayatta kalmaya çalışan Türkiye’deki gençler. Terazinin iki kefesinde de kendi bağlamında sorunlar. Rahatlığa karşılık suçluluk. Plastik ve gerçek. Unutmak ve hatırlamak. Arada bir yerlerde ise, kendimce kurduğum nüanslı bakış açılarımla, batının tembel ve olgunlaşmamış gerçekliğine yönelttiğim eleştirilerimle ben. Yardan ırak yaşanır mı, söyleyin?Zeynep'in internet sitesine <a fr-original-style="" href="https://zeynepyilmaz.net/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

gurbet ile ilgili hikayeler