Dubstep, 2010’larda Amerika’ya seyahat edip bugün birçok kişinin aklına gelen agresif dropları ve electro-house/heavy metal sentezi tınılarıyla ünlü olan halini almadan önce 80’lerde Jamaica’nın dans müziği sahnesinde tohumları atılmış ve 90’ların sonunda Güney Londralı DJ’lerin stüdyolarında tekrar hayat bulmuş olan bir genre’ydı. Güney Londra’da 2006’da tam 2-step ve garage gibi genre’ların sıkıcılaşmaya başladığı, Four Tet, Bonobo gibi popüler prodüktörlerin 90'ların yorgun akımlarını sürdürmeye devam ettirdiği ve dubstep’in yeni yeni filizlenmeye başladığı sırada anonim bir sanatçı çıkageliyor. Hala ilk dikkate değer tamamen dubstep albümlerden biri sayılan kendi ismini taşıyan albümüyle Burial, dubstep ve genel olarak elektronik müzik sahnesine yeni ferah bir nefes olarak giriyor. Bu albüm Burial ismini duyurmak için yeterli olsa da başardığı en büyük şey bence takipçisi Untrue’nun elektronik müzik sahnesindeki devrimine yol yapmaktı…Untrue dubstep’in tüm elementlerini taşıyor: üst üste binmiş ritimler, wobbly baslar, karanlık bir hava. Fakat bunun üzerine çok daha fazlasını katıyor, albüm boyunca duyacağınız arka plana karışan, kesilmiş, hızlandırılmış, manipüle edilmiş R&amp;B vokalleri (birkaç yıl kadar sonra Frank Ocean’ın kayıtlarında duyacaklarımızın öncülü), geciken ve düzensiz ritimlerinin (ölçeklendirmesiz bir program kullandığı için) getirdiği kasıtlı işlenmemişlik hissi, bir oyunun giriş sahnesinden, Youtube’da bulunmuş videolara ve filmlerden alınmış kesitlere uzanan ses kalitesini önemsemeyen, pürüzlü, do-it-yourself (James Blake, Mount Kimbie, Grimes gibi isimlere ilham olan) sample’lama stili ve saymakla bitiremeyeceğimiz çok daha fazla yenilikçi müzikal element…2007 yılında -tam olarak on beş yıl önce- yayımlanmasının hemen ardından Untrue büyük bir ilgi topluyor, Mercury Prize’a aday gösteriliyor ve dubstep’in karanlık Londra club’larından, Amerika’da gösterişli festivallerin headline’larına yolculuğu böylece başlamış oluyor. Albümün ilham verdiği sanatçılar ve sonrasında doğurduğu future bass, post-dubstep gibi akımların yanı sıra albümü hala tamamen sindirmenin mümkün olmaması beni bu albüme en çok çeken şeylerden biri. Yıllardır -belki tam olarak 10 yıldır- bu albüme dönüp birkaç ayda bir dinlerim ve hala her seferinde derin bir roman okuyormuşçasına daha önce fark etmediğim yeni ayrıntılar bulmaya devam ediyorum. İnternetin gösterdiği üzere yalnız da değilim, tamamen Burial’ın bu albümde kullandığı sample'lara adanmış onlarca websitesi, YouTube videosu ve Reddit threadi var. Bambaşka yerlerden toplanmış bu sample’lar sanki birini tanımaya başlıyormuşsunuz, her seferinde hakkında yani bir şey öğreniyormuşsunuz ve bu albüm sanki yaşayan bir şeymiş hissi veriyor.Nadiren verdiği röportajlardan birinde Burial bu albümün yağmurda ya da fırtınada olmak gibi bir his vermesini istedim diyor ve bunu gerçekten tam olarak başarıyor, Untrue’yu dinlemek soğuk ve yağmurlu gecenin bir vakti karanlık ve bomboş bir sokakta bir club’a doğru yürürken hissettiğin heyecan ve korkunun mükemmel bir simülasyonu…<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/1C30LhZB9I48LdpVCRRYvq?si=3cvWyg49T9q2WUqcZ-P-fQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(64, 169, 255); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: 0px; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/10/2022-11-05T20:02:04.899Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.59" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

2007'de Londra elektronik sahnesine yeni bir nefes olan Burial'ın efsanevi albümü Untrue'ya saygı duruşundayız.

Çığır açan Untrue on beş yaşında

- Marcelo Bielsa’nın ayrılığını genel olarak nasıl yorumluyorsun? Taraftarlarca çok sevilen bir figürdü ve bu kararın hatalı olduğunu savunan çok fazla insan var.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Söz konusu isim Bielsa olunca, konuya duygusal yaklaşmamak zaten imkansız gibi. Andrea Radrizzani ve Victor Orta ile belki de kulübün tarihini değiştirdiler.&nbsp;Hem de bunu Klopp’un deyimiyle 'heavy metal' futbolu oynayarak yaptılar. Marcelo Bielsa sadece bir teknik adam değil, bunu unutmamak lazım. Eski tip bir “menajer”. Stadyumun çiminden (Tottenham stadının eski çimleri gelmişti geçen sezon) fitness salonunun antrenman sahasına giden yol üzerinde olmasına kadar her türlü detaya karışan bir adam. Bu yüzden onu kaybedip, geçişin yumuşak olacağını beklemek bence yanlış olur.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir yandan da şunu söylemek lazım. Bielsa her zaman en üst seviye konsantrasyonu, fedakarlığı, özveriyi talep eden bir adam. “Murderball”&nbsp;antrenmanını her gün yıllarca yapmak, o kendini adamışlığı düzenli devam ettirmek kolay değil. Hele ki dünyanın genelinin, kuşakların farklılaştığı bu dönemde. Geçen sezon rakiplerini fiziksel olarak yerle bir eden, her maçta rakiplerinden fazla mesafe kat eden Leeds United, bu sezon fiziksel olarak çoğu maçta rakiplerinin gerisinde kaldı. Hücumda geçen sezonki etkinliklerin çok gerisinde, savunmada da bir o kadar kırılganlar. Ocak başı bir çıkış yapacak gibi gözükseler de bu form çok kısa sürdü ve çözüm üretilemedi. Bu noktada bir hamle gelmesi normal mi? Normal fakat Bielsa’ya bir sezon başı daha verilseydi bana daha doğru olurdu gibi geliyor.</li></ul>- Cooper, Bamford, Phillips gibi kadro iskeletinin önemli parçaları sezonun büyük çoğunluğunda forma giyemedi ve Leeds kış aylarında kadro oluşturmakta epey zorlandı. Hatta birçok maçta yedek kulübesi tamamen akademi oyuncularından oluşturulmuştu. Tüm bu bilgiler ışığında, Ocak ayında takıma takviye yapılmaması dibe çöküşü hızlandırdı mı? Bielsa bu kararın arkasında duran açıklamalar yapmıştı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu isimlere uzun bir süre takımdan ayrı kalan Ayling’i de ekleyebiliriz bence. Yukarıdaki isimleri iki yönden irdelemek lazım. Takımın oyununa, sistemine katkı ve liderlik/karakter. Bu iki anlamda da takım çok zorlandı. Leeds’i Leeds yapan oyuncular bir anda takımın dışında kaldılar. Bence Bamford’un eksikliği, diğer eksiklerden çok daha fazla hissedildi. Çünkü bu noktaya (enteresan bir şekilde Ocak transferinde de direkt 11 hamlesi yapılmadı) hep farklı yapında oyuncular koyarak çözüm bulmaya çalıştı Bielsa. Rodrigo, Roberts, James vb. Bu oyuncuların hiçbiri Bamford’un katkısını veremedi ve takım da Bamford olmadan aynı oyunu oynayamadı. Sezonun bence Leeds adına en büyük hayal kırıklığı da yönetimsel olarak bu oldu. Sistemin kilit parçası gitti, takıma döndürülemedi ve yeri doldurulamadı.</li></ul><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2022/2/4/1646293438801.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.46" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Yorkshire Post<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">- Leeds, Newcastle ve Burnley’nin vites arttırmasıyla birlikte küme düşme adaylarından biri haline geldi. Sence onlar adına sezonun kırılma anı hangisiydi?<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Üstteki konu ile bağlantılı olarak, bence Bamford’un tekrar sakatlanması. Aralık başında sahalara dönüp Brentford karşısında oynamıştı aslında. Bir kez daha sakatlanması ve bu sakatlığın birkaç ay sürmesi, takımın tam toparlanabilecekken birkaç kademe aşağıya gitmesine yol açtı.</li></ul>- Bielsa’nın koltuğunu devralan Jesse Marsch’ın altını çizdiği ilk şey sakinlik oldu; 12 maçın tamamını final olarak görmediğini ve gayet yeterli bir zamanları olduğunu açıkladı. RB Leipzig döneminde beklentileri karşılayamayan Marsch, bu dönemde Leeds için sence uygun bir profil mi?<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hem evet hem hayır. Almanya macerası onun için ne kadar Ted Lasso dizisi benzeri geçmiş olsa da, Marsch hem vizyoner, hem de kafasında belirli bir oyun anlayışı olan bir adam. Zaten Salzburg üzeri Leipzig yapması, onun bir sistemin içerisinde iyi performans gösterebileceğini de bize anlatıyor ama Leipzig’de gerçekten de dikiş tutturamadı. Genellikle Bielsa gibi “yorucu” teknik adamların üzerine gelen kişiler oyuncu grubunun bir rahatlaması ile iyi performans gösterirler. Bu Marsch’ın avantajı. Ancak Premier League’e yeni gelen menajerlerin de buradaki oyuna alışmaları genellikle bir zaman alır. Marsch’ın uyum sağlama süreci, aynı zamanda Leeds’in kümede kalma yarışındaki performansını belirleyecek. Bu bence risk ve aslında çok üst düzey bir baskıyı da beraberinde getirecek. Taraftarın Bielsa sonrası ruh hali de cabası. O yüzden aslında sakin kalması gereken insan da Marsch gibi geliyor bana…</li></ul>-Bielsa, kağıt üzerinde elit sayılmayacak birçok oyuncuya seviye atlattı ve farklı kimliklere büründürdü. Sence Leeds, uzun vadede bu karardan pişmanlık duyar mı?<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bence sadece oyuncuya değil, kulübe de seviye atlattı ve farklı kimliklere büründürdü. Bielsa oyunu ve futbolu kolay bir süreç değil. O yüzden aslında bence uzun süreli kontratların zaten zorlaştığı bu günlerde 4 sene fena bir zaman değil. Böyle mi bitmeliydi? Kesinlikle hayır. Bielsa’nın zaten her kulüp ile 1’er yıllık kontrat yapmasının altında da bu yatıyor bence. Sistemin ne zaman oyuncular üzerinde yorgunluk yaratıp zirve noktasından döneceğini öngörmek kolay değil. Burada şöyle bir seçenek olabilirdi, oyuncu grubunu büyük ölçüde değiştirip yeni oyuncular ile aynı sistemi denemek. Bunu Championship’teyken daha rahat yapabilirsiniz ama Premier League’de rekabet bu kadar kızışmışken kolay bir çözüm değil. Pişmanlık duyar mı? Eğer küme düşerse duyar, düşmez ise zaten süreç bu noktaya bir şekilde geleceği için pişmanlık duyulacağını ben düşünmüyorum.</li></ul>

This Is England

Marcelo Bielsa ve Leeds gündemiyle ilgili akla takılanları Premier League yorumcusu Engin Kehale'ye yönelttik. 5 soru 5 cevap.

Bielsa Üzerine Soru-Cevap: Engin Kehale

5.si düzenlenen Madrid Tasarım Festivali, geçen seneki çevrimiçi formattan sonra bu sene tekrar fiziki olarak düzenleniyor. 19. yüzyıldan 1980'lere kadar farklı alanlardan tasarım tarihinin parçalarına ev sahipliği eden festivalden içerikler...Zanaat ile tasarımın arasında günlük objelerin detaylı incelendiği aktivitelerden biri Cerralbo Müzesi'nde gerçekleşti. 50,000'den fazla parça objeye ev sahipliği eden müzede yapılan sergi turu, 19. yüzyıldan 20. yüzyıla geçerken yaşanan geçiş dönemini ve bunun maddi kültür üzerindeki yansımalarını günlük objeler üzerinden deneyimlemeye olanak sağladı. Serginin amacı, Sanayi Devrimi sonrasında zanaattan yavaşça uzaklaşarak seri üretime geçilirken, bu iki dönemin gündelik objelerinin birlikteliğini incelemekti. Bu birliktelik ilk başlarda hibrit bir birliktelik iken, hepimizin bildiği gibi zamanla zanaatın yok olup seri üretimin baskın gelmesiyle sonuçlandı.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/3/1645646247222.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">19. yüzyıldan ipuçları veren başka bir sergi ise bu dönemin mobilya tasarımı üzerine, Museo del Romanticismo’da gerçekleşen dönemin farklı tarzlardaki mobilyaları üzerinden burjuva sarayların dekorasyonları üzerine bir deneyim sundu.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/3/1645646380637.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">19. yüzyıldan bıkanlar için ise alternatif bir tasarım tarihi anlatısıyla MadridMetal&nbsp;adlı sergi 1980'ler Madrid'ini illüstrasyonlar üzerinden incelemekte. Nisan ayına kadar devam edecek olan sergi, 80'lerde Madrid'in heavy metal sahnesine alternatif bir bakış getiriyor. Dönemi farklı tecrübe etmiş ve farklı stillere sahip sanatçıların davet edildiği projede ortaya çıkan işler, sanatçıların heavy metale olan tutkularını, resmettikleri hatıraları üzerinden gözler önüne seriyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/3/1645646509834.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.70" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://www.centrocentro.org/sites/default/files/2021-11/fanzine_MM_ENGLISH.pdf" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">https://www.centrocentro.org/sites/default/files/2021-11/fanzine_MM_ENGLISH.pdf</a>

Farklı disiplinlerden sanatçı, tasarımcı ve hatta diğer meslekleri bir araya getiren festival; tasarımın bugününü ve geleceğini tartışırken geçmişini de unutmuyor.

Madrid Tasarım Festivali ve Farklı Dönemleri Deneyimleme Fırsatı

Benim ağırlıklı heavy metal dinlediğim yıllarda hard-core dinleyen iki kadın olarak konserlere gittiğimizi hatırlarım, ağır testesteron hormonu içinde ne aradığımızı sorgular olmuştum bir süre sonra. Ardından ergenliğimin beni bir süreliğine gotik/senfonik metale sürüklediğini, bu kez östrojen hormonunun çoğunlukta olduğu konserlere gittiğimi fakat nihayetinde heavy metal konserlerinde bir türlü eşit cinsiyetten dinleyiciye ulaşılamadığını hatırlıyorum. Senfonik türevine çoğunlukla kadınlar, sert türevlerine de çoğunlukla erkekler gidiyordu.Yapılan -heteronormatif- bir <a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjdiMzUzMzcxNTc2MDAwNmIyYjAxZCZ1c2VyPTYwMDA2YWQ0NTY4NjBmMDAwODAwNWE4MCZhdXRob3I9NjAyNTkwMjUzNzE1NzYwMDA2YWJjMDkzJnNvdXJjZT13ZWImcHVibGlzaGVyPTYwMDA2YTgwNTY4NjBmMDAwODAwNWEyZCZuZXdzbGV0dGVyPTYwMDZlMDhjZWQzYzM4MDAwNjQyZTRlMCZpc3N1ZT02MDI3YTc1NjM3MTU3NjAwMDZiMjlhNTkmc3Vic2NyaWJlcj11bmRlZmluZWQmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGdG9uZWRlYWYudGhlYnJhZy5jb20lMjUyRmNhbi15b3UtZGF0ZS1zb21lb25lLXdpdGgtZGlmZmVyZW50LW11c2ljLXRhc3RlLWEtc2NpZW50aWZpYy1sb29rLWF0LWxvdmUtbXVzaWMlMjUyRg==" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">araştırma</a>, heavy metal müzik dinleyen erkekler kadınlara daha çekici gelirken, aynı müziği dinleyen kadınların erkeklere itici geldiği, klasik müzik ve senfonik müzik dinleyen kadınların daha çekici bulunduğunu söylüyor. Bu hard-core&amp;death metal dinlediğim yıllara kıyasla, gotik metal yani senfonik metal müzik dinlerken neden daha ilgi çekici bulunduğumu da kanıtlar nitelikte sanırım. &nbsp;Bunun kadınların kol kanat geren güçlü erkek, erkeklerin narin çiçek gibi kadın araması klişesinin dinlediğimiz müzikteki karşılığı olduğunu bilmek zor değil.Fakat ilişkilerin sürekliliğine ilişkin yine yıllar önce yapılan başka bir araştırmayı hatırlıyorum. Heavy metal dinleyen erkeklerin müziğe fazlasıyla enerjilerini harcadıkları ve ilişkilerinde heyecan ve tutkunun klasik müzik dinleyen erkeklere kıyasla daha az olduğu yönünde bir sonuca varmışlardı. Diğer müzik dallarının dinleyicilerine kıyasla en iyi aşıkların klasik müzik dinleyicileri olduğunu salık veriyordu. Bunu metalci ve klasik müzik dinleyen çiftlerin arasında izleyebildiğimi söyleyebilirim.Günümüzde internetten tanışmalı aşklara yelken açmak en çok hangi müziği dinlediğimiz sorusunun cevabıyla mümkün olabiliyor. Hangi müziği dinlediğimiz kişiliğimizi, kimliğimizi, kültürümüzü, aşkımızı üç aşağı beş yukarı nasıl yaşadığımızı ele veriyor. Ardından yeni tanıştığımız kişi ile nerelere gidebileceğimizi tasavvur ediyoruz; hangi publara, hangi festivallere, hangi cafeye ve hatta hangi ülkelere... Latin Amerika müzikleri dinliyorsa Victor Jara’nın memleketi Şili’ye, Nusrat Fateh Ali Khan dinliyorsa Asya’ya (Hindistan, Pakistan), Fairuz dinliyorsa Arap memleketlerine, Edith Piaf dinliyorsa Fransa’ya, Goran Bregoviç dinliyorsa Balkanlara, Death Metaldinliyorsa İsveç’e, Black Metal dinliyorsa Norveç’e... Mekan tahayyülümüz tamamsa, hangi arkadaşlarımızla tanıştıracağımıza geliyor sıra; dinlediği müziğe göre, aynı tarzda müzik dinleyen arkadaşlarımızla artık daha fazla kanka olacağımız anlamına gelebiliyor. Hele bir de henüz birbirimizi tanımıyorken, kedere doğru salındığımız anlarda dinlediğimiz şarkılara belki yıllar sonra ikimiz de aynı tutkuyla eşlik ediyorsak, bir “ruh eşimsin” bakışı da atıyoruz!14 Şubat ve onun sevgililer günü ile kafayı bozduğumuzdan değil ama aşkın müzikteki izdüşümünün peşine düşmek, takvim yapraklarının bize hatırlatması ile mümkün oldu. Takvimlere ve onun önemli gün ve haftalarına aşkla ve müzikle selam ederiz!Sene sonu notu:&nbsp;Yine geride bıraktığımız senenin 14 Şubat'ında yayımladığımız ilk sürpriz bültenimiz o kadar sevildi ki istatistiklerde bir numaraya konmasının yanı sıra kişisel olarak da çok sevildiğine dair haberlerinizi aldık. İtiraf edeyim, benim de galiba kişisel favorim.&nbsp;Bültenin tamamına <a fr-original-style="" href="https://apos.to/i/surpriz-bulten-ask-bu-kizil-otesi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

Dinlediğimiz müziğin aşk hayatımıza etkisini hiç düşündünüz mü?

Dinlediğimiz müzikle aşkın keşfi

Evrimsel psikologların bizlere söylediğine göre insanın canını en çok acıtan davranış afaroz edilme, bir gruptan veya topluluktan dışlanma imiş. Kökeni ise kabileler halinde yaşadığımız zamana dayanıyormuş. Bu konuyu heavy metal devleri üzerinden örneklendirelim;Yıllarca Metallica ve Megadeth dinlemişseniz bu iki grubun daimi olarak kıyaslandığını bilirsiniz. Bu durumda, Dave Mustaine’in Metallica’nın gitaristi iken ayrılıp, Megadeth grubunu kurduğundan da muhakkak haberdarsınızdır. Lakin bu ayrılışın biraz nahoş bir hikayesi var. 1987 yılında Dave Mustaine’e birdenbire Metallica’dan sebep sunulmaksızın atıldığı söyleniyor: “You are fired!”. Sebebinin sürekli sarhoş gezmesi olduğunu da sonradan anlıyor. Bu, zaten çok zor bir çocukluk geçirmiş Dave Mustaine için çok büyük bir yıkım oluyor. Ardından sokakta görenlerin, “Aa Metallica’dan atılan Dave değil mi bu ya?” konulu aşağılamalarına da maruz kalıyor. Bu yıkım onun için küllerinden doğmak oluyor ve azmedip Megadeth’i kuruyor. Metallica’dan sonra tarihe damgasını vurmuş ikinci büyük heavy metal grubu ünvanını alıyor Megadeth akabinde. Fakat Metallica’nın albümleri 180 milyon satarken, Megadeth’in albümleri 25 milyon satabiliyor.&nbsp;Metallica ile kıyaslamayınca büyük başarı yakalamış aslında Dave fakat fanlarının yaptığı kıyası kifayetsiz bulmuş ve kendi kendine yaptığı çilenin ardı arkası hiç kesilmemiş Dave’in. Metallica yükseldikçe yeni albüm için kamçılanmış adeta Dave. O kıymetli çilesi yeni albümler doğurmuş.Megadeth’in varlığında hep bu acıdan beslenmiş ve varlığını -bunu itiraf etmek istemesem de- aslında Metallica’nın da katkısı var. Bu hususta Dave Mustaine’i gruptan atan Lars Ulrich ve James Hetfield’a kişisel olarak teşekkürlerimi sunuyorum; zira Megadeth’in efsane albümü&nbsp;Youthanasia’dan yoksun bir hayat yaşadığımı düşünemiyorum.Terapisi esnasında, Lars Ulrich ile hesaplaşmalarını <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=o7xYPZFSFzM" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>&nbsp;izleyebilirsiniz.Dave Mustaine kendisini “loser”&nbsp;diye harap ederken, fanları ona “anka kuşu” demeye devam edecekler!&nbsp;

Kıssadan hisse!

Metallica'nın Çilesi, Megadeth'in Doğuşu

2000’li yılların başında Ankara Saklıkent’te gerçekleşen heavy metal festivallerindeki sınırlı sayıdaki kadın dinleyiciden biriydim. O yıllarda sahnede siyah giyinmiş, uzun saçlı kızgın erkekler olurdu. Bir gün aniden gülümseyen bir kadın kemancı belirdi sahnede. Ne oluyor dedi herkes; Knight Errant sahnedeydi-Türkiye’nin ilk senfonik metal grubu. Konser sonunda alkışlar ve ıslıklar önce Knight Errant sonra da özel olarak Ilgın Ayık için koptu.&nbsp; Buna, o yıllarda ne anlama gelebileceğini henüz tam bilmediğimiz pozitif ayrımcılık diyebilirdik sanırım. Karşınızda Heavy Metal sahnesindeki (ciddi ciddi heavy metal, Volvox veya Spinners’ı hatırlatanlar için cevabımdır) ilk kadın müzisyen Ilgın Ayık!&nbsp;Merhaba Ilgın, seni Türkiye’nin ilk senfonik metal albümüne imza atan, bu yıl 28 yaşına basmış Knight Errant’tan tanıyoruz. 8 Mart’a özel seninle röportaj yapmak istememizin de çok güzel bir sebebi var. Bize biraz kendinden bahsedebilir misin?1977'de İstanbul'da doğdum. 1986'da TRT çocuk korosuna katıldım. 1987'de İTÜ Devlet Konservatuarı'nda keman eğitimine başladım. Yüksek lisans ve doktora eğitimimi İTÜ MIAM'da tamamladım.Knight Errant ile yolculuğun ne zaman başladı? Hâlâ müzik hayatında aktif olarak rol alıyor musun?&nbsp;Gençlik yıllarımda en büyük eğlencem rock metal gruplarının intro ve solo'larını kemanla çalmaktı. 1995 Aralık ayında yakın bir arkadaşım " “Bir arkadaşımın metal grubu var, keman arıyorlar düşünür müsün?” dedi. Buluştuğumuzda onlara Fade to Black'in introsunu çaldım ve böylelikle gruba katılmış oldum. Şu an sadece Knight Errant ile ilgileniyorum. Haziran 2020'de albümümüzü yayınladık. Mümkün olan en kısa zamanda konser yapmak istiyoruz.Knight Errant ile Almanya’daki büyük festivallere de katıldınız. Tepkiler nasıldı?Beklentimizin çok çok üzerindeydi. Albümler bir saat içinde tükendi. İlgi çok fazlaydı. Orada yaşasak grubun kariyeri nasıl olurdu diye düşünmemek mümkün değil.Geçtiğimiz ay yayınladığımız bültenimizde de bahsi geçmişti. Senfonik müziğin kadınları, heavy metal müziğin ise erkekleri daha çekici kıldığı ve dinleyici kitlesinin de yine heavy metal müzikte ve senfonik müzikte ise doğru orantılı seyrettiği. Buna istinaden Knight Errant’ın heavy metale senfoniyi bir kadın kemancı ile dahil etmesi sence bir tesadüf mü?Bilmiyorum, keman fikri Soner'indi. Özellikle kadın kemancı mı arıyorlardı hiç hatırlamıyorum gerçekten.Müzik hayatında kadın olmandan kaynaklı herhangi bir engel veya sorun yaşadın mı? Ailenin tepkisi nasıldı?Hayır, yaşamadım. Hatta avantajını gördüm zaman zaman. Ailem işimin müzik olduğunu kabul ettiği için olumluydu.Sahneye çıktığın o yıllardan bugüne, kadın erkek eşitliğini müzik endüstrisi üzerinden Avaz Avaz okuyucuları için değerlendirebilir misin?&nbsp;Bu değerlendirmeyi dışardan gözlemleyerek yapmak gerek. Ben her zaman yaptığım işe odaklı oldum, bu konuyu çok gözlemlemedim açıkçası. Şunu söyleyebilirim sadece, ne üretiyor olursanız olun önce kendiniz yaptığınız işten memnun olmalısınız. Bu çok önemli. Bunu başardığınızda geri kalan şeylerin pek önemi kalmıyor.&nbsp; &nbsp;:)Çok teşekkür ediyoruz! Sadece röportaj değil o anlamlı meşaleyi de tuttuğun için!Ben teşekkür ederim, sevgiler.

Türkiye heavy metal sahnesinin ilk kadın müzisyeni ile tanışın.

Kemanın gücü adına...

Kendine Ait Bir Yer’de bu hafta 1980’lerin New York’undayız. Graffiti'lerle donatılmış metro vagonlarının yaydığı titreşimler, 70’lerde ortaya çıkan ve sokak kültüründen beslenen yeni bir müziğin titreşimlerine karışıyor. Bu yeni müzik henüz radyolarda kendine yer bulamasa da sokak partileriyle, kulüp geceleriyle, elden ele dolaşan kaset ve 45’liklerle yayılıyor. Sonraki yıllarda ana akımı etkisi altına alacak olan bu yeni müziğin adı hip hop.712 no’lu odada olanlar: Long Island’da punk rock ve heavy metal dinleyerek büyümüş, The Beatles’ı ilk duyduğu andan beri müziğe tutkuyla bağlı olan, için için kaynayan hip hop sahnesinin heyecanlandırdığı, 20’lerinin başındaki Rick Rubin, New York University’de felsefe öğrencisi. Ailesi avukat olmasını istiyor ama onun başka planları var. Yerel müzik sahnesiyle içli dışlı olan Rubin, üniversite yurdunda düzenlediği, gürültü sebebiyle bolca şikayet edilen partilerde DJ’lik yapıyor.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-12T14:26:26.606Z.jpeg" alt="Rick Rubin"><figcaption>Rick Rubin Fotoğraf: Annabel Mehran</figcaption></figure>Rubin, dinlediği hip hop kayıtlarında partilerdeki enerjiyi bulamıyor. 1983’te ailesinden 5 bin dolar borç alarak kaydettiği T La Rock ve Jazzy Jay single’ı It’s Yours'da peşine düştüğü, o elektrikli atmosferi yakalamak. Def Jam Recordings logosunu taşıyan bu ilk single, hip hop dünyasında yankı bularak yerel bir hit oluyor. Dönemin genç hip hop prodüktörü ve Run DMC’nin menajeri olan Russell Simmons, It’s Yours'un arkasındaki isimle tanıştığında onun beyaz olmasına çok şaşırıyor. Simmons’ın Rubin’e katılmasıyla Def Jam Recordings, merkezi Rubin’in NYU’daki 712 no’lu yurt odası olan resmî bir plak şirketine dönüşüyor.Demolar arasındaki hazine: Def Jam’e yağan demolar arasında, henüz 16 yaşındaki LL Cool J’in I Need A Beat parçası Rubin ve Simmons’ın dikkatini çekiyor. 1984’te Rubin’in Beatles tutkusuna uygun şekilde geleneksel şarkı formuna yaklaştırdığı I Need A Beat, Simmons’ın tanıtım desteğiyle 100 bin satıyor. Sonraki yıl, aralarında Rubin’in yakın arkadaşları Beastie Boys’un da bulunduğu yedi single da toplam 300 bin satış rakamına ulaşılıyor. Hip hop, ana akım tarafından çoğunlukla mahalle arasında alevlenip sönecek bir trend olarak görülse de CBS Records Def Jam’in hareketliliğinin farkına varıyor ve onlara, CBS’e yılda dört yeni sanatçı bulmaları için 600 bin dolar ödeyerek Def Jam’in dağıtımcılığını üstleniyor. Bu olduğunda Rubin 21, Simmons ise 26 yaşında.&nbsp;Ve karşınızda Beastie Boys: Yeraltındaki kabuğunu kırmaya çalışan hip hop, Beastie Boys’un 1986 tarihli ilk albümü Licensed to Ill ile büyük bir patlama yaşıyor. Def Jam etiketli albüm Billboard listesinin zirvesine ulaşan ilk rap albümü oluyor. Diğer yandan Rick Rubin’in prodüktörlüğünü üstlendiği Reign in Blood, Slayer’ı ana akımla tanıştırıyor. Sonraki yıl, hip hop’ın en politik gruplarından Public Enemy ilk albümünü yayımlıyor. 1988 yılına gelindiğinde Def Jam Recordings adı müzik dünyasına büyük puntolarla kazınmış durumda.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-12T14:29:05.329Z.jpeg" alt="Rick Rubin ve Beastie Boys"><figcaption>Rick Rubin ve Beastie Boys</figcaption></figure>Ayrılık zamanı: CBS’in dağıtım anlaşması yenilenirken Rubin ve Simmons görüş ayrılığına düşüyor. Rubin finansal desteği minimumda tutup bağımsız kalmak isterken, Simmons mümkün olan en yüksek miktarı almak istiyor. Uzun zaman sürüncemede kalan sözleşme imzalandıktan sonra Rick Rubin şirketten ayrılarak Def American Recordings’i kuruyor.&nbsp;Def Jam, ticari başarılarına rağmen mali zorluklarla karşılaşıyor. 1992’de iflasın eşiğine gelen şirket, hisselerinin bir kısmını satın alan Polygram sayesinde ayakta kalıyor. Polygram, Universal tarafından satın alındıktan sonra Island Records ile birleştirilerek The Island Def Jam Music Group içine dâhil oluyor. 1999’da Russell Simmons’ın hisseleri 100 milyon dolara satılıyor ve Def Jam, tamamen Universal’a geçiyor.&nbsp;O sırada American Recordings’de: Kariyeri boyunca sayısız albüme imza atan müzik gurusu Rubin’e göre, doğru sesler dinleyiciye elini uzatıp yolunu bir şekilde buluyor. Kendisi sadece o doğru seslerin ona ulaşmasına izin veriyor. Müziğe dair müthiş sezgileri, bir süre sonra “Def” sözcüğünü terk ederek American Recordings olarak yenilediği şirketinde de yüzünü kara çıkarmıyor. Kariyerinde bir duraklama dönemi yaşayan Johnny Cash’i Nine Inch Nails, Depeche Mode, U2, Soundgarden gibi isimlerin şarkılarını yorumladığı American Recordings albüm serisiyle yeniden gündeme taşıyor ve efsanevi sanatçıyı yeni nesille buluşturuyor.&nbsp;2000’ler ve sonrasında Def Jam: Kurucuları şirketten ayrıldıktan sonra da hip hop içinde önemli bir yer tutmaya devam eden Def Jam, yönetici kadrosunda Jay-Z ve Eminem’in menajeri Paul Rosenberg gibi isimleri ağırladı. Kanye West, Rihanna, Justin Bieber gibi yıldızların albümlerine ev sahipliği yaptı.Russell Simmons, 2010’larda kendisine yönelik cinsel saldırı iddialarının ardından Def Jam dâhil görev aldığı tüm şirketlerden istifa etti. Rick Rubin ise kişisel koleksiyonuna eklediği sekiz Grammy Ödülü ile son 30 yılın en önemli müzik figürleri arasındaki yerini sağlamlaştırdı.

Duende

NYU’daki 712 no’lu yurt odasında kurulan bir plak şirketi.

Hip hop’ın yükselişine tanıklık: Def Jam Recordings

Benim ağırlıklı heavy metal dinlediğim yıllarda hard-core dinleyen iki kadın olarak konserlere gittiğimizi hatırlarım, ağır testesteron hormonu içinde ne aradığımızı sorgular olmuştum bir süre sonra. Ardından ergenliğimin beni bir süreliğine gotik/senfonik metale sürüklediğini, bu kez östrojen hormonunun çoğunlukta olduğu konserlere gittiğimi fakat nihayetinde heavy metal konserlerinde bir türlü eşit cinsiyetten dinleyiciye ulaşılamadığını hatırlıyorum. Senfonik türevine çoğunlukla kadınlar, sert türevlerine de çoğunlukla erkekler gidiyordu.Yapılan -heteronormatif- bir <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMjdiMzUzMzcxNTc2MDAwNmIyYjAxZCZ1c2VyPTYwMDA2YWQ0NTY4NjBmMDAwODAwNWE4MCZhdXRob3I9NjAyNTkwMjUzNzE1NzYwMDA2YWJjMDkzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnRvbmVkZWFmLnRoZWJyYWcuY29tJTI1MkZjYW4teW91LWRhdGUtc29tZW9uZS13aXRoLWRpZmZlcmVudC1tdXNpYy10YXN0ZS1hLXNjaWVudGlmaWMtbG9vay1hdC1sb3ZlLW11c2ljJTI1MkY="""">araştırma</a>, heavy metal müzik dinleyen erkekler kadınlara daha çekici gelirken, aynı müziği dinleyen kadınların erkeklere itici geldiği, klasik müzik ve senfonik müzik dinleyen kadınların daha çekici bulunduğunu söylüyor. Bu hard-core&amp;death metal dinlediğim yıllara kıyasla, gotik metal yani senfonik metal müzik dinlerken neden daha ilgi çekici bulunduğumu da kanıtlar nitelikte sanırım.&nbsp; Bunun kadınların kol kanat geren güçlü erkek, erkeklerin narin çiçek gibi kadın araması klişesinin dinlediğimiz müzikteki karşılığı olduğunu bilmek zor değil.Fakat ilişkilerin sürekliliğine ilişkin yine yıllar önce yapılan başka bir araştırmayı hatırlıyorum. Heavy metal dinleyen erkeklerin müziğe fazlasıyla enerjilerini harcadıkları ve ilişkilerinde heyecan ve tutkunun klasik müzik dinleyen erkeklere kıyasla daha az olduğu yönünde bir sonuca varmışlardı. Diğer müzik dallarının dinleyicilerine kıyasla en iyi aşıkların klasik müzik dinleyicileri olduğunu salık veriyordu. Bunu metalci ve klasik müzik dinleyen çiftlerin arasında izleyebildiğimi söyleyebilirim.Günümüzde internetten tanışmalı aşklara yelken açmak en çok hangi müziği dinlediğimiz sorusunun cevabıyla mümkün olabiliyor. Hangi müziği dinlediğimiz kişiliğimizi, kimliğimizi, kültürümüzü, aşkımızı üç aşağı beş yukarı nasıl yaşadığımızı ele veriyor. Ardından yeni tanıştığımız kişi ile nerelere gidebileceğimizi tasavvur ediyoruz; hangi publara, hangi festivallere, hangi cafeye ve hatta hangi ülkelere... Latin Amerika müzikleri dinliyorsa Victor Jara’nın memleketi Şili’ye, Nusrat Fateh Ali Khan dinliyorsa Asya’ya (Hindistan, Pakistan), Fairuz dinliyorsa Arap memleketlerine, Edith Piaf dinliyorsa Fransa’ya, Goran Bregoviç dinliyorsa Balkanlara, Death Metal dinliyorsa İsveç’e, Black Metal dinliyorsa Norveç’e... Mekan tahayyülümüz tamamsa, hangi arkadaşlarımızla tanıştıracağımıza geliyor sıra; dinlediği müziğe göre, aynı tarzda müzik dinleyen arkadaşlarımızla artık daha fazla kanka olacağımız anlamına gelebiliyor. Hele bir de henüz birbirimizi tanımıyorken, kedere doğru salındığımız anlarda dinlediğimiz şarkılara belki yıllar sonra ikimiz de aynı tutkuyla eşlik ediyorsak, bir “ruh eşimsin” bakışı da atıyoruz!14 Şubat ve onun sevgililer günü ile kafayı bozduğumuzdan değil ama aşkın müzikteki izdüşümünün peşine düşmek, takvim yapraklarının bize hatırlatması ile mümkün oldu. Takvimlere ve onun önemli gün ve haftalarına aşkla ve müzikle selam ederiz!

10 Nisan 1988 gecesi, Seattle’ın en eski barlarından Central Tavern’de dört kişi var. Kapı görevlisi, barmen, Bruce Pavitt ve Jonathan Poneman. Bu dört kişilik mütevazı kitlenin karşısında, şehirdeki ilk konserini veren grup ise Nirvana. Sahnedeki gerginliklerine rağmen Shocking Blue’nun Love Buzz şarkısının harika bir cover’ını çalıyorlar.&nbsp;Bir fanzin, bir kaset serisi, bir plak şirketi: Bandı biraz geri saralım. Evergreen State College öğrencisi Bruce Pavitt, yerel müzik gruplarına dair ilgisi ve bilgisini başkalarıyla paylaşmak için Subterranean Pop fanzinini çıkarıyor. Yıl 1980. Subterranean Pop adı, ikinci sayıda yerini Sub Pop'a bırakıyor. Fanzinin beşinci sayısı için hazırlanan toplama kaset, yaklaşık 2.000 adet satılıyor. Pavitt’in 20 dolarlık bir yatırımla hayata geçirdiği Sub Pop, yerel indie sahnesinden sanatçıları kasetlerde bir araya getiren bir çeşit gayriresmî plak şirketine dönüşüyor. 1986’da yayımladığı ilk plak Sub Pop 100'da Sonic Youth, U-Men, Steve Albini, Wipers, Skinny Puppy gibi önemli isimler var.Aynı zamanda Pavitt’in yerel gazete The Rocket’taki köşesinin de adı olan Sub Pop’un gerçek bir plak şirketi olması, radyo programcısı Jonathan Poneman’ın sağladığı sermayeyle gerçekleşiyor. Green River’ın 1987’de yayımlanan Dry As A Bone EP’sinin tanıtım metninde, Pavitt ilk defa “grunge” kelimesini kullanıyor. Bu kelime rock, heavy metal, punk, hatta pop’tan izler taşıyan, müzikleri birbirinden oldukça farklı olan ama Seattle ve Olympia çevresinden çıkan gruplar için bir çatıya dönüşüyor.Seattle sound’u yaratmak: Sub Pop’un en başarılı olduğu konulardan biri, belirli bir bölgeden çıkan müziği, o şehirle birlikte pazarlaması ve kendi adını daha ilk günden “grunge” ve Seattle kelimelerine iliştirmesi. Her etkili müzik hareketinin bölgesel bir tabanı olduğunu düşünen Pavitt ve Poneman’ın “Seattle sound”u yaratma isteği, prodüktör Jack Endino’nun kaydettiği albümlerle stüdyoda bir karşılık buluyor. Endino’nun hızlı ve ucuz kayıt teknikleri, Sub Pop’tan çıkan albümlere ortak bir his veriyor.&nbsp;ABD müzik basınına ulaşmakta zorlanan şirket, Birleşik Krallık merkezli müzik dergisi Melody Maker’dan Everett True’yu Seattle’da ağırlıyor. True’nun çizdiği grunge manzarası, Avrupa’da alıcı buluyor ve henüz ABD içinde turne yapamamış gruplar, Avrupa turnelerine çıkmaya başlıyor. (Kurt Cobain’i müstakbel eşi Courtney Love ile tanıştıran da Everett True.)“Paramız yok’un nesini anlamıyorsunuz?” Mali çıkmazlar, ilk günden beri Sub Pop hikâyesinin bir parçası. Şirketin mottosunun “1988’den beri batıyor” olması; 1991’de iflasın eşiğindeyken bastırdıkları “Paramız yok’un nesini anlamıyorsunuz?” tişörtleri boşuna değil. Prodüksiyonu karşılanan her işi maddi sıkıntılar izliyor. 1988’de hayata geçirilen “Sub Pop Singles Club” programı şirketin ayakta durmasını sağlıyor. Yıllık abonelikle çalışan Singles Club, her ay üyelere sınırlı sayıda üretilen bir 45’lik gönderiyor. Serinin ilk single’ı Nirvana’nın Love Buzz yorumu. Bu yazının yazıldığı gün, sadece 1.200 adet üretilen Love Buzz single’ının fiyatı 2.000-3.000 dolar arasında değişiyor. Bir elin parmaklarını geçmeyen test baskılarının fiyatı ise 15.000 doları buluyor.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-10-22T15:02:43.574Z.jpeg" alt=" Love Buzz"><figcaption>Nirvana Love Buzz</figcaption></figure>İlk albümlerini Sub Pop’tan yayımlayan ve şirketin ekonomik çalkantıları içinde yorulan Mudhoney ve Nirvana, büyük plak şirketlerinin Seattle sahnesine olan yırtıcı ilgisini değerlendirerek şirketten ayrılıyor. Nirvana’nın sonraki albümlerinden yüzde almak üzere anlaşan Sub Pop için grubun 1991 tarihli Nevermind albümü kurtarıcı oluyor. “1991’de telefon faturamızı ödeyemezken yıl sonunda yarım milyon dolarlık bir çek aldık,” diyor Bruce Pavitt.Nirvana etkisi: Nirvana’nın etkisi bir yandan şirketi darboğazdan çıkarırken diğer yandan tüm büyük aktörlerin gözlerini Seattle’a çevirmesine ve yeni grupları büyük bütçelerle bünyelerine katmasına neden oluyor. Artık bağımsız plak şirketleriyle değil, ana akımla yarışmak durumunda olan Sub Pop’un sanatçılarını elinde tutabilmek için çok daha fazla para harcaması gerekiyor. 1995’te şirketin %49 hissesi, 20 milyon dolar karşılığında Warner Bros.’a satılıyor. Şirket içindeki değişimden rahatsız olan Bruce Pavitt, 1997’de Sub Pop’tan ayrılıyor ve sonraki yedi yıl boyunca Jonathan Poneman ile konuşmuyor.&nbsp;&nbsp;Grunge’ın gölgesinden çıkmak: 2000’lerde kendisine daha sürdürülebilir bir yol çizen Sub Pop; The Shins, The Postal Service ve Fleet Foxes’ın başarısıyla üzerindeki grunge tozunu atıyor. Pavitt yönetim kuruluna dönüyor, Singles Club yeniden canlanıyor. Bir dönem bastıkları albümlerden daha çok satılan Sub Pop tişörtleri, gururla giyilmek üzere çekmecelerden çıkıyor.&nbsp;Sub Pop’un formülü bağımsız müziğe duyulan tutku, pazarlama yeteneği, alaycı bir mizah anlayışı ve şansın az bulunur bir karışımından oluşuyor. İlk günlerinden beri şakayla karışık “dünya hâkimiyeti”nden bahseden şirket, hâlâ heyecan verici isimlere ev sahipliği yapıyor.İlk single’ın peşinde: Yazıyı hazırlarken Sub Pop Singles Club’dan yayımlanan Nirvana - Love Buzz single’ının kopyalarının dünyanın nerelerinde olduğunu takip eden bir projeye rastladım. Sitedeki bilgilere göre Türkiye’de de bir kopya bulunuyor.&nbsp;Kaynaklar Yarm, Mark, Everybody Loves Our Town: A History of Grunge, Faber and Faber, 2011

heavy metal ile ilgili hikayeler