Gezi Parkı ile ilgili hikayeler

Kamusal alanın kaybıyla beraber sokaklar ve meydanlar artık bir çeşit güvenlik paradigmasının konusu oldu. Bu anlamda şehrin meydanları ve geniş alanları, ancak olağanüstü hâllerde bir süreliğine halkın kullanımına sunuluyor ve artık sıradan olan “abluka” hâline geliyor. Tarihin bu anını gösteren iki fotoğraf.

Gezi Parkı’nda ağaçların önüne dikilip "Ben onların da vekiliyim" diyen, “barış” isteğiyle elini taşın altına koyan, işkencecisiyle yüzleştiğinde sorularını sükunetle soran, hayatına bolca açlık grevi, cezaevi ve türlü hastalık sığdırsa da gülümsemeyi ihmal etmeyen Sırrı Süreyya Önder, 63 yaşında hayata veda etti. Önder, nezaketi, kalenderliği, nüktedanlığıyla Cumhuriyet tarihinin en ilginç siyasetçi portrelerinden birini çizdi.

Depremin ilk saniyelerinde kendilerini dışarıya atanlar nereye gideceğini bilemedi. Sokaklar, caddeler binalarla kuşatılmıştı. Toplanma merkezi tabelasının bulunduğu kimi yerlerde inşaat vardı ve alanın çevresi kapatılmıştı, kimi yerlerde de toplanılacak yerin kapıları kilitliydi. Buradan Hatay’a, yerle bir olan Antakya’ya uzanmak şart. Zira depremden kurtulmak için binadan çıkmak yeterli olmuyor.