<img src="https://images.aposto.com/2025/4/1/1747670423879.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.43" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">“Ses ve Sessizlik”, Ziya Tacir<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Metrohan’ın üçüncü katı açıldı: Beyoğlu Tünel Meydanı’nda bulunan Metrohan’ın, İBB Miras tarafından restorasyonu tamamlanan üçüncü katı, fotoğraf sanatçısı Ziya Tacir’in Ses ve Sessizlik başlıklı sergisiyle ziyarete açıldı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıntılar: Sergi 31 Ağustos’a kadar pazartesi hariç her gün 10.00-18.00 saatleri arasında ziyaret edilebilecek.</li></ul>

Canlı Gündem

• Uluslararası Af Örgütü, her kesimden insanın taleplerini duyurmak için bir araya geldiği Taksim’de barışçıl toplanmaların yasaklanmasına dikkat çekmek ve daha önce barışçıl bir şekilde gerçekleştirilen protestoları hatırlatmak amacıyla hazırladığı <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://taksimturu.com/&source=gmail&ust=1693051744991000&usg=AOvVaw1khdDAdgFSM1cMGUOG5j9k" fr-original-style="" href="https://taksimturu.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Taksim Özgürlük Turu</a> web sitesini yayına aldı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Detaylar: Siteyi ziyaret edenler, Taksim Meydanı’ndan Tünel Meydanı’na kadar uzanan alanda son 20 yılda gerçekleştirilen veya daha öncesinde başlayıp hâlâ devam eden belli başlı protestolar arasında bir tura çıkıyor. Sitede yer alan protestolar Murat Başol’un çizimleriyle hayat buluyor.</li></ul>

Aposto Gündem

Her şeyden önce 30 yıla ulaşmış bir festivale sahip olmak çok büyük bir şans. İstanbul Caz Festivali, beraberinde pek çok hikâyeyi taşımasının yanı sıra şehrin farklı alanlarını müzikle buluşma noktasına çevirdiği için oldukça kıymetli. Böyle festivallerin geleneklere ihtiyacı vardır. O gelenekler hem festival ruhunu yaşatır hem de yıllık döngülerin anlam kazanmasına sebep olur. İstanbul Caz Festivali, başta Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu olmak üzere şehrin pek çok mekânında sayısız hatıraya sahip. Bu yazıda odağımız; festivalle özdeşleşen üç konsepte, üç geleneğe mercek tutmak.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/5/1688730759736.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Busquitos | Fotoğraf: Fatih KucukCaz Vapuru: Festivalin 2000’li yılların başında programına eklediği bir seri bu. Yukarıda saydığımız üç konseptin de en eskisi. Festival ekibinin şehrin doğal dokusuyla örtüşen, İstanbul’un mevcut kimliğinden faydalanan konsept arayışının ilk çıktısı vapurlar oldu. Şehir Hatları ile yapılan işbirliğinde festival, Caz Vapuru konseptini hayata geçirdi. 2010 yılına kadar -birkaçı Adalar’a olmak üzere- genelde boğaz hattında caz vapuru konserleri düzenledi. 2019’da geri dönme denemesi yapan festival, pandemi arasından sonra bu yıl yeniden caz vapurunu programına aldı. 16 Temmuz Pazar günü saat 11.00 Kabataş İskelesi’nden kalkacak caz vapuru ekinliğinin detaylarına <a fr-original-style="" href="https://caz.iksv.org/tr/otuzuncu-istanbul-caz-festivali-2023/caz-vapuru" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsin.&nbsp;Parklarda Caz: 2010 yılında festival programına eklenen Tünel Şenliği, Parklarda Caz’ın ilk adımı oldu. Tünel Meydanı ve Kuledibi’nde kurulan iki sahne ve beraberinde Şişhane, İstiklal Caddesi ve Galata hattındaki Salon İKSV, Nardis Jazz Club, Babylon ve Borusan Müzik Evi’ni içine alan ücretsiz ve biletli etkinliklerin bir arada sunulduğu şenlik; 2010, 2011 ve 2012 yıllarında düzenlendi. 2013 yılında açık hava konserleri Gezi Olayları nedeniyle gerçekleşmeyince festival, bir yıl sonra Nişantaşı’ndaki Sanatçılar Parkı’nda ücretsiz açık hava konseptini parklara taşıdı. 2014’ten bu yana da İstanbul Caz Festivali, şehrin iki yakasındaki parklarda festival boyunca ücretsiz konser düzenledi. Festival bu yıl da belediyelerin desteğiyle Beylikdüzü, Küçükçekmece ve Şişli’de parkları cazla dolduracak.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/5/1688730846636.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">+1'li Gece Gezmesi | Kaynak: iksvphoto.com+1’li Gece Gezmesi: Festivalin en yenisi ancak en Kadıköylüsü diyebiliriz. Tek günlük festival maratonunun ilham kaynağı her yıl Hollanda’nın Groningen kentinde gerçekleşen ve şehrin yer yanını müzik konserleriyle dolduran Eurosonic Festivali olmuş. 2015 yılında başlayan Gece Gezmesi, ilk etkinliğinde aynı gecede 22 gruba ev sahipliği yaptı. 2022 yılında adı +1’li Gece Gezmesi olarak değişen konsept, bu yıl da festival ziyaretçilerine Kadıköy semalarında tek gecelik bir müzik turu attıracak. 13 Temmuz Perşembe akşamı gerçekleşecek ve 4 mekânda 10 konsere ev sahipliği yapacak +1’li Gece Gezmesi’nin detaylarına <a fr-original-style="" href="https://caz.iksv.org/tr/otuzuncu-istanbul-caz-festivali-2023/arti-1-li-gece-gezmesi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsin.Festivalin konsept etkinlikleriyle ilgili bilgileri bizimle paylaşan İstanbul Caz Festivali Direktörü Harun İzer'e teşekkür ederiz.

Duende

30. İstanbul Caz Festivali'nde geleneğe dönüşen etkinlikleri Vapurda Caz, Parklarda Caz ve +1'li Gece Gezmesi'ni mercek altına aldık.

Bir festival, üç gelenek: İstanbul Caz Festivali

<img src="https://images.aposto.com/2023/5/2/1686045521626.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tünel geçidi<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"> <ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sofraların kalabalıklaştığı, sohbetin uzadığı Bir İstanbul Klasiği meyhanesi: Asmalı Cavit ve Sofyalı 9</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir İstanbul Klasiği gün batımı noktası:&nbsp;Galata Kulesi veya Mikla’dan Topkapı Sarayı’na doğru olan manzara</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir İstanbul Klasiği esnaf lokantası: Şahin Lokantası ve Balkan Lokantası</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İstanbul’u özleyince İstanbullu hissetmek için: Tünel</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir İstanbul Klasiği müzik mahali:&nbsp;Tünele doğru her binanın önündeki sokak çalgıcıları ve mekânlar&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir İstanbul Klasiği yürüyüş aksı: Taksim Meydanı’ndan Galatasaray Lisesi, YKY Kitabevi, Borusan Müzik Evi, Tünel Meydanı ve Jurnal Sokak üzerinden Asmalı Cavit’te final</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İstanbul’da gecenin bittiği klasik mesken: Nizam Pide, Lale İşkembe, KİKİ veya Gizli Bahçe</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İstanbul’un sesi:&nbsp;Tramvay ve inşaat sesleri, kedi ve köpek sesleri</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Son günlerde İstanbul’a dair en çok heyecanlandıran: Yaz mevsimiyle başlayacak olan açık hava festivalleri</li></ul>

Soli

İstanbul Kültür Sanat Vakfı’nın (İKSV) 2017 yılında başlattığı, her bienalde İstanbul’a kamusal alanda kalıcı bir eser bırakma girişimi, bu yıl 17. İstanbul Bienali kapsamında Ayşe Erkmen’in ürettiği Haliç Haliç’te adlı çalışmayla devam etti. Fatih’deki Balat Hastanesi ile Balat Vapur İskelesi arasında yer alan Akşemsettin Parkı’na yerleştirilen Haliç Haliç’te, adının da imlediği gibi Erkmen’in Haliç kıyı şeridinden esinlenerek yaptığı, çevresindeki ağaçlarla birlikte denize doğru yönelen bir heykel.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/11/2/1670929501764.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Haliç Haliç'te, Ayşe Erkmen, Fotoğraf: Sahir Uğur Eren, İKSV<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Farklı coğrafyalarda kamusal alanda yaptığı çalışmalarla tanıdığımız Erkmen’in etrafını içine alan; ağaçları, denizi ve Haliç’i içinde yansıtan yapısıyla parkın (ve kentin) bir “parçası” kıldığı bu çalışması, akla kaçınılmaz olarak Tünel Meydanı ile bütünleşmiş yine Erkmen imzalı Açık Sütun’u da getiriyor.&nbsp;Ayşe Erkmen’in <a fr-original-style="" href="https://www.unlimitedrag.com/post/bienalin-kalici-eseri-halic-halic-te" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Art Unlimited’te yayınlanan</a> röportajında sarfettiği şu sözlerden kamusal alanda yer alan bu iki işinin mekânla, izleyiciyle kurduğu ilişkiye dair ne düşündüğünü anlamak mümkün:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(3, 113, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(3, 113, 113); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“O heykelle ilgili en gurur verici şey LGBT yürüyüşlerinin başlangıç noktası ve sembolü haline gelmesi. Haliç Haliç’te de farklı şekillerde izleyiciler tarafından kullanılabilir ve belki bulunduğu pastoral ve romantik konum nedeniyle daha da meditatif bir şekilde!”</blockquote>Bienal kapsamında 2017 yılında yürütülmeye başlayan çalışmaya dair ilk eser, Ugo Rondinone'nin 1999'daki 6. İstanbul Bienali'nde Taksim Meydanı'nda sergilenen ve 18 yıl sonra yeniden İstanbul'a dönerek bu kez Beşiktaş’taki Mustafa Kemal Kültür Merkezi’nin çatısında yerini alan<a fr-original-style="" href="https://bienal.iksv.org/tr/eserler/ugo-rondinone" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"> Buradan Nereye Gidiyoruz?</a> adlı neon heykeli olmuştu.&nbsp;2019 yılında gerçekleştirilen 16. İstanbul Bienali’nde Monster Chetwynd’in masallardan ve mitolojiden esinlenerek yarattığı ve bir çocuk oyun alanı şeklinde kurguladığı <a fr-original-style="" href="https://bienal.iksv.org/tr/sanatcilar/monster-chetwynd" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gorgon’un Oyun Alanı </a>adlı yapıtı ise Maçka Sanat Parkı’nda bulunuyor.

Camekan Sokak No.1, saat 07.17. Yüzyıllardır buradaymışım gibi hissediyorum. Sadece bir gün daha ağardı. Kendimi olabildiğince hızlı bir şekilde dışarı atmak istiyor bir yanım; kimsecikler yokken, dünya durmuş yahut bir film seti benim için dünyayı durdurmuş ve sokaklar hep benimmiş gibiyken. Bu biriciklik ve sahip olma arzusu zannettiğim kadar ağır basmıyor sonra, buradan izleyici olmak istiyorum bir süre. Yattığım yerden figüran kule kendi hâlinde görünüyor; başrol olunca işler karışacak diye geçiriyorum aklımdan ve giyinip çıkıyorum.Kuledibi’nden aşağı, saat 07.47.&nbsp;Aklımdan parlak ışıklar altında yaşamaya mahkum kalan insanlar geçiyor. Belki mahkumiyet değil, seçimdir. “Kendin olamamaya değer mi ışıklar, ilgi, daha çok ışık?” diye düşünüyorum. Tamam, senin bir iraden yok elbette. Fakat yalnızken böylesine derin sohbetler ettiğim sen, öğlene doğru, sonra gece yarısına dek tanıyamadığım birine dönüşüyorsun sanki Galata. Bazen sana bakmaya dahi tahammül edemiyorum. Yine de nerede olduğumu anlayamayacağım kadar incelik ve özgünlük yoksunu, bol ışıklı, hangi modern şehir efsanesini taklit ettiğine dair bile kafa yormak istemediklerime tercih ederim seni.&nbsp;Tatarbeyi Sokak’tan Dibek Sokak’a doğru, saat 08.48. Yaşanmışlıkları kucaklamak, birbirini var eden bütün karşıtlıkların evinde, huzur içinde olmasa da bir arada yaşamasına izin vermek seninki. Tanıklık ettiğin aşkla da savaşla da bir olmak… Kelimelerle en az benim kadar derdi olan insanlar görmek beni memnun ediyor. Lügat365’in kendine bu sokağı seçmesine de hiç şaşırmıyorum doğrusu. “Eskinin yenideki tezahürünü seviyorsan, eğer…” Dibek’e dönüyorum.&nbsp;Vacilando’da sabah kahvesi ve ekşi mayalı kruvasan için. Bu sokak bana Roma’daki Monti’yi hatırlatıyor, her seferinde. Sarmaşıklardan zannediyorum; eski yeni tezahüründen olmadığı kesin. Bu ara hep olduğum yerden başka bir yerde olma isteği ve peşinden özlem… Seninle hiçbir alakası yok, Galata. Hep benimle ilgili. Vacilando’nun açılmasına az kaldı. Bir tur daha sokakta.Tünel Meydanı, saat 10.00.&nbsp;Dükkânlar açılmaya başlayınca bile hemen tadım kaçıyor, kendimi Kırmızı Kedi’ye atıyorum. Saramago’nun dünyasında sakinleşirim elbet. Yine de Subhro’nun pasifist felsefesini anımsamak beni kabule yaklaştırır mı bilmiyorum, bu semtin kimi zaman içimde bir isyan ve şiddet uyandırdığını kimi zaman da beni romantik ve şapşal sayılabilecek bir Woody Allen filmi karakterine dönüştürdüğüne eminim. Ha tabii, kimi zaman da Saramago’nun filine.&nbsp;Meşrutiyet Caddesi, saat 11.00. Kahve Dünyası’nın yerinde Pera 64 vardı bundan dört beş yıl önce. Fanzinler arasında kaybolduğum günler nerede seri üretim kahve ve çikolatalar nerede; sanırım ben de “yaşanmışlık” alanlardanım artık. Bir "nerede o eski İstanbul"larım eksikti. Kaldırım, buralarda kaldırım diye bir şey kalmamış. Bazen kaldırımdaki bütün eşyaları caddeye yığıp sonra üzerine “kaldırım hakkı” pankartı dikmek istiyorum. O zaman da arabalar düşünsün. Bu caddede, şimdi nispeten "gençlik” yıllarım diyebileceğim yıllardan yadigâr ne çok şey var. Tabii yürümek o zaman da problemdi bu kaldırımlarda. Yine yürüyememekten şikâyet ediyorum. Bugün, şikâyet günümdeyim. İstanbul Modern’i de özlüyorum; Tophane günlerini. Yine de açılmış olacak bu saatlerde; içeri girelim. Özlem, nostalji, içimdeki huzursuz, içimdeki meraklı biraz dolaşmak ve flaneur’lük yapmak için iyi bir ekip olduk.Baylo, saat 12.00.&nbsp;Tam olarak mekânın önünde dikiliyorum. Evet, bir arkadaşımla buluşacağım ama içtiğim en güzel limonatanın burada olması hâlâ bir garip. Keşke şu an açık olsaydı… Gerçi o da ayrı bir dert. Artık bir mekânın nimetlerinden tadabilmek için açılış saatini beklemek dışında, kapanış saatine kadar aceleyle birkaç bardak devirmek çabası var. Her şey acele... Sabırla imtihan olmaya değecek bir ayrıntıyı arıyorum. Henüz bulamadım. Bunun sebebi yaşadığımız yılla ölçülen sürecin bir meyvesi olması gerektiğini düşünmem mi? Yoksa sadece Galata’da geçen yılların bende bıraktığı hatıralar mı? Of. Bir Türk kahvesi çok iyi olurdu, çünkü şu an Tom Collins yapacak marifetli eller uyuyordur.&nbsp;SALT Galata, 13.46.&nbsp;Sohbet iyi geldi, zamanı takip etmedim. Caddenin kalabalığını işitmeden kenardan kıvrılarak bir göz gezdirmeye ihtiyacım var. Yalnız dikkat etmeliyim: SALT’ta kendini “araştırmaya, akademiye” adamış insanlar görünce de zamanın gerisinde hissediyorum. Kendini bir konuya adamak; onun uğrunda okumak, okumak ve okumak. Üstüne bir posta tartışmak… Fikir teatisi davetine her daim olumlu cevap vermek. Bütün bunların üstüne gülümseyebilmek… Ben, ancak ve ancak Cesara Pavese’nin şu satırlarındayım: “Bırak, olduğu gibi kalsın her şey. Ben adım olmadan da istediğimi elde ettim.” *&nbsp;Travmaya bin ve dön başa, 15.22. Sergi gezmek çok iyi geldi. Galata yine tazecik kokuyor. Nerden buluyor burası bu enerjiyi? Bu koku nereden geliyor? Et değil, kahve değil. Canlılığın kokusu bu. Semtin bana bahşettiklerini herkese sunması beni kendime getiriyor. Yoksa kafam kırılmıştı açıkçası. Günün karnıma ağrılar sokacak kadar fırsat barındırması tebessüm ettiriyor durduk yere. Kendi kendime. Sokak ortasında… Gülmesini durdurmaya çalışınca daha çok sırıtıyor insan. Benim konuşmam lazım, deli gibi görünmek istemiyorum. Sırf bunun için kedi edindiğimi hatırlıyorum. O zaman kimse “Hayırdır, iyi misin?” deme gafletinde bulunmuyor. Çünkü iyiyim ve kedimle konuşuyorum. Kedisi olan herkes bilir bunu. Sokaktaki kedilerle konuşanlar da. Fakat şu an bir tane bile göremiyorum. Sahi nerede bu hayvanlar? Bunları düşünürken acıkmışım, dedim ya zamanı takip etmeyi bıraktım bugün. Ondan bir anda acıkmışım gibi oldu. Helvetia’da üçlü karışık tabak beni kendime getirir. Esnafla konuşurken buluyorum kendimi. Ne dediğimi önemsemiyorum ama nasıl algılandığım çok mühim. Hayda, âşık da değilim ama Galata-Pera hattının ziyaretçilerine bu yaptığı nedir? Hemen bir şeyler okumalı, bir yazara sığınmalıyım.&nbsp;*Ay ve Şenlik Ateşleri, Can YayınlarıBeyoğlu Sahaflar Çarşısı, saat 16.00&nbsp;“Eski kitap kokusu” desem, bilir misiniz o kokuyu? Aynı koku gelir mi acaba burnumuza? “Yaşanmışlık” alan bir tek ben değilim anlaşılan. Belki de geçmişin sert dalgaları bende hep sahaflara vuruyordur. Her yeni anım belki de geçmişin bu sert dalgalarıyla siliniyordur benden izinsiz, bana hiç sorulmadan. Geçmişi kabul edip, geleceğe hazır oldukça yeni bir dalga silmeye devam ediyordur şimdiyi. Sahaflar Çarşısı hep böyle kokar işte. Anı kokar. Geçmiş kokar. Melankoli kokar. Bağımlılık yapar. Şimdi olduğu gibi, kafamda hep bir bulanıklık hissi yaratır. Düşüncelerim yeniden, geçmişle şimdi arasında arafta asılı kalır sonsuza kadar ya da bir sonraki dalgaya kadar.Köhne bir sokakta, bacaklarıma dolanan kara bir kediyle, saat 17.13.&nbsp;Dedim ya, yüzyıllardır buradaymışım gibi hissediyorum. Damağımda içemediğim limonatanın tadı, çokça geçmiş kokusu ve sanki yıllardır görmeyi beklediğim bacağıma dolanan kara sokak kedisi, öylece duruyoruz köhne bir sokakta. Zamanı durdurmaya çalışan bir süper kahraman olmayı diliyoruz tam da aynı zamanda. Beyhude çabamız hoşumuza gidiyor. Burada her şey hep acele. Yavaşlamak. Mümkün. Değil.İnce yağmur altında, İstiklâl Caddesi üzerinde, saat 19.07.&nbsp;Pekâlâ, şu “İstanbullu” maskesini indirme vakti. Değişen mekânlar ya da &nbsp;yok olan kaldırımlar değil benim meselem. Benim meselem… Tam da derinleşmeye başlamışken konu üzerinde, yağmur yağmaya başlıyor. Eh, hep böyle yapmaz mı İstanbul? Konular derinleşmeye başladı mı daha da bağlar kendine. Boşuna değildir İstanbul’a “malumatfuruş” sıfatını takmam. En iyisi bu köhne sokakla vedalaşıp ince yağmur damlaları altında biraz yürümek.&nbsp;Yağmurun sesi mi ıslaklığı mı iyi geliyor bana emin olamıyorum. “Düşünme” diyorum kendime, hem içimden hem de sesli olarak. “Bugün düşünme. Ne geçmişi, ne de geleceği. Bugün sadece şimdide kal ve farklı bir sen olarak yaşa İstanbul’u. Aynı yollardan kaç defa geçtiğini düşünmeden, kaybolan kaldırımları, değişen mekânları ya da vazgeçtiğin kaçıncı İstanbullu masken olduğunu düşünmeden yürü bu sefer bu caddede. “Düşünmek istemiyorum. Düşünmek istemediğimi düşünüyorum. Düşünmek istemediğimi düşünmemem gerek.” sözlerini duyuyorum kulağımda, Sartre yine acımasız ve yine haklı. Yağmurun ince damlaları güneşin batmasına yakın üşütmeye başlıyor beni. Sokağın kalabalığında yürürken adımlarım yavaşlıyor. Suçluluk hissi var üzerimde. Yalan söyledim. “Seninle hiçbir alakası yok, hep benimle ilgili.” demiştim ya, unutun gitsin.&nbsp;Bir ara sokakta, saat 20.00. Hava karardıkça sanki İstanbul’un nemi göğsüme dolmuş gibi. Ferahlık mı veriyor yoksa kalbimi mi sıkıştırıyor emin olamıyorum. Aynı bu şehrin bana hissettirdiği gibi. Şurada bir ara sokak vardı, oraya girsem yine Meşrutiyet Caddesi’ne çıkacağıma eminim. Yağmur damlaları öyle iri iri de değil ama çiseledikçe kafamı karıştırıyor. Arkadaşlarıma anlatsam gülerler: “Yıllardır bu şehirdesin, yolları hâlâ mı öğrenemedin?” Biraz da bu yüzden düştüm yollara. Bilmediğim her arada kaybolmak, kayboldukça keşfetmek, bildiğimi yeniden öğrenmek için. Ahmak ıslatan dedikleri yağmur bu olsa gerek. Gözlerim öbür türlüsü olursa diye sığınacak bir saçak altı arıyor. Hiç acelem yok. Normalde herkesin acelesi olurdu aslında; ama hâllerinden belli, bu akşam Galata’ya doğru yürüyenlerin pek de bir acelesi yok.Gerisin geriye Meşrutiyet Caddesi, saat 20.21.&nbsp;Bu yağmurun altında koşar adımla yürümeyen ben de dâhil bir elin parmağı kadar insan, yalnız mıydık acaba? Sabahki düşüncelerim aklıma geliyor. Doğru ya, kimsecikler yokken çıkmak istemiştim. Sonra kalabalığa karıştım. Saat ilerledikçe o yalnızlığa geri dönebilirim. Bütün gün bir izleyici olmanın verdiği yorgunluğu bir bilgelik hâli olarak algılamaya çalışmam gerek sadece, yoksa bacaklarım beni öldürecek. Bugün rastladığım insanlardan, aklıma düşen satırlardan sonra elimde kalan sade yorgunluk… Karnımın gurultusuyla birlikte sabahtan beri şikâyet ettiğim her adım burnumun sözünü dinlemeye başladı. Ne yiyeceğim? Akşamın 9’unda kapanan restoranlara, meyhanelere, barlara hiç alışamadım.Galata beni çağırıyor, saat 21.02. Oturup sabaha kadar içemeyeceksem belki de hiç başlamamalıyım. Bir bir kepenk indiren mekânları düşündükçe de içim sıkılıyor zaten. Ama bu şehirde, hele ki bu semtte yürürken sıkılmamalısınız, bu alışıldık bir şey değil. Baktığınız her yerden asırların biriktirdiği anılar fışkırıyor, nasıl sıkılacaksınız ki? Yanlarından az önce geçtiğim binalardan birileri sanki bana sesleniyor: “Psst, psst, buraya bak. Eskiden nasıl göründüğümüzü mü hayal etmeye çalışıyorsun? O biraz zor, çok değişti buralar!" Rossolimo Apartmanı’ndan Büyük Londra Oteli’ne, Pera Palas’tan Bristol Oteli’e Tepebaşı’nın Grand Hotel’inden eski tiyatro binasına dalıyor aklım. Binaların işlemelerini tek tek oyan maharetli ellere, kapıların heybetine, o kapıdan girenlere, çıkanlara… Arada böyle başka yüzyıllara gitme huyum oluyor benim. Başka yüzyıllarda hayale dalmayı seven birinin yaşamak için bu şehri seçmesi tesadüf olmasa gerek. Öyle bir kaptırmışım ki kendimi, kaç yüzyıl yürüdüm ben de bilmiyorum. Ama beni kendine çağırmış olacak ki&nbsp;Galata Kulesi&nbsp;bütün heybetiyle karşımda dururken uyandım.Elif, Ege, Irmak, Deniz

Tünel Meydanı ile ilgili hikayeler