Albüm:&nbsp;Foo Fighters - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4wp4aWWpoYfNcspimVAnel?si=laPTTK52QbqEku-twMZy-A" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">But Here We Are</a>Süre: 48 dakikaPlak şirketi: Roswell RecordsYayın tarihi: 2 Haziran 20232022'in karanlığıFoo Fighters'ın yakın geçmişi hem grup hem de Dave Grohl özelinde trajik kayıplarla dolu. Fighter'ların 25 yıllık davulcusu Taylor Hawkins'in ani; birkaç ay sonra da Grohl'un annesi Virgia'nın 84 yaşındaki vefatları, hayatın öngörülemez dramalarını grubun kucağına getirdi zira. Foo Fighters'ın 11. stüdyo albümü But Here We Are, üst üste gelen ve Grohl'un bir şans oyunu diye ifade ettiği yaşamın karanlık deneyimlerinin ortasında "Şimdi nereye?" diye soran; öncesinde ise yitirilenlerin ardından gelişen travma belirtileri arasında geleceğe doğru yolunu bulmaya çalışan dürüst bir günlük âdeta.Öte yandan&nbsp;grubun yeni uzunçaları, yalnızca anlatısının gerçeğe içkin duygusal ağırlığıyla güçlü olan bir çalışma değil. But Here We Are, Seattle'nın alternatif gitar sahnesi grunge'dan temellenerek modern&nbsp;rock 'n' roll'un (bilhassa) milenyum sonrasının ikonik gruplarından birine dönüşen Foo Fighters'ın kendini bir nevi yeniden tanımladığı yaratıcı bir soru-cevap aynı zamanda.&nbsp;Öyle ki grubun yakın geçmişiyle iyice tekdüzeleşen jenerik ses manzaraları ve pop standartlarıyla yavan bir tat veren kiç rock müziği, But Here We Are&nbsp;albümünde şaşaalı olduğu kadar katmanlı bir dönüşüm geçirdi. Günümüze değin Grohl'un nezdinde devasa arenalara taşınan Foo Fighters efsanesi, bir dolu klasik şarkısının mirasına sığınarak bayatlamaya doğru yol alan grubun keşfettiği nice ses motifi, örüntüleri ve bunların girift sunumlarıyla beklemediğim bir diriliş yaşadı. Hem de kayıpların bir an bile varlığını eksik etmediği bir karmaşanın geleceği belirsiz hâle getiren labirentlerini aşarak.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/1/1685975169954.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Foo Fighters, But Here We Are"İşte buradayız", şimdi nereye?Foo Fighters, altı kişilik geniş bir kadroya sahip. Ancak grup üyeleri arasında ayrılan bir isim var. Dave Grohl, Fighter'ların en kıdemlisi; yaratıcı vizyonunun baş mimarı. Hâliyle grubun hâlihazırda tecrübe ettiği "İşte buradayız, şimdi nereye?" sorusunun etrafında şekillenen krizini çözümleyecek o kişinin Grohl'dan başkası olması beklenemezdi. Evet Dave, Nirvana zamanlarından yakın bir grup arkadaşını kaybetmeye şerbetli. Ancak 30 yıla yakın bir süredir aynı sahneyi, stüdyoyu ve turne rotasını paylaştığınız; müzikal mirasınızın tahtına oturan grubunuzu birlikte inşa ettiğiniz birini kaybetmek kolayca altından kalkacağınız bir şey olabilir mi? Sizi bir punk rocker&nbsp;olma hayalleriniz uğrunda sonuna kadar desteklemiş annenize de hemen ardından veda etmişseniz, bu Dave için de bir başkası için de hafif bir sınav değil kesinlikle.İşte bu noktada Grohl'un Nirvana'dan hemen sonra tam gaz devam ettiği ve çatısı altında sığınak aradığınız müzik, onun ve arkadaşlarının çaresizliğini, kederini ve kasvetini kanalize eden bir araç oldu. Dave, Taylow Hawkins'den boşalan davulcu koltuğunu devraldı; içinden geçtiği çalkantılı süreci müzikle göğüslemek üzere şarkı yazarlığını sıkıntılı ruh hâline eşlikçi yaparken But Here We Are, arkada kalanların şifa arayışını bir temsili oldu. Albüm, bir taraftan hayatın amansız hakikatlerinin getirdiği şaşkınlıkları ve kıvrandıran acıları şeffaflaştırdı; diğer yandan iyileşmeyi salık veren terapötik bir seansa dönüştü. Albümün ilki Rescued, ardından The Glass ve son olarak The Teacher şarkısının sözlerini alt alta getirdiğinizde, But Here We Are'ın Hawkins-sonrası iyileşmesine dair kronik bir izlek takip ettiğini; dipsiz bir kuyunun oksijensiz atmosferinden geleceğin yeni nefeslerine uzandığını görebilirsiniz:<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">It came in a flash, it came outta nowhereIt happened so fast, and then it was over!</blockquote>-Rescued<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">I had a person I loved, and just like thatI was left to live without him, left to live without him</blockquote>-The Glass<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Try and make good with the air that's leftCountin' every minute, livin' breath by breathBy breath, by breath, by breath, by breath</blockquote>-The TeacherÖte taraftan, Fighter'ların teması ve sözleriyle bu kadar öne çıkan bir albümün hikâye anlatısıyla müzikleri arasında kurdukları denge; grubun But Here We Are'la elde ettiği yaratıcı yetkinliğin en önemli ipucu. Bu yetkinliğin yansımaları da grubun ses manzaralarına yaydıkları janrların vasatlığı reddeden çeşitliliklerinde, albümün Greg Kurstin imzalı prodüksiyonuyla ortaya çıkan katmanlı müzikal dokusunda bulunabilir. Her ne kadar Foo Fighters minimal gitar akorların pseudo görkemliliğinden&nbsp;bağımsızlığını ilan etmese de; bazen The Cure esinli dream pop atmosferikliği, bazen shoegaze'in hülyalı gitar gürültüleri, bazen de progresif rock'ın girift virtüözlüğünde eşsiz geçişkenlikler yarattı. Nihayetinde ortaya, hem anlatısı hem de müzikal kurgusuyla birbirini baltalamayan, aksine tamamlayan -şimdiden- bir Foo Fighters klasiği çıktı.

Duende Haftanın Albümleri

Foo Fighters

Foo Fighters, But Here We Are

Albüm:&nbsp;Foo Fighters - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4wp4aWWpoYfNcspimVAnel?si=laPTTK52QbqEku-twMZy-A" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">But Here We Are</a>Süre: 48 dakikaPlak şirketi: Roswell RecordsYayın tarihi: 2 Haziran 20232022'in karanlığıFoo Fighters'ın yakın geçmişi hem grup hem de Dave Grohl özelinde trajik kayıplarla dolu. Fighter'ların 25 yıllık davulcusu Taylor Hawkins'in ani; birkaç ay sonra da Grohl'un annesi Virgia'nın 84 yaşındaki vefatları, hayatın öngörülemez dramalarını grubun kucağına getirdi zira. Foo Fighters'ın 11. stüdyo albümü But Here We Are, üst üste gelen ve Grohl'un bir şans oyunu diye ifade ettiği yaşamın karanlık deneyimlerinin ortasında "Şimdi nereye?" diye soran; öncesinde ise yitirilenlerin ardından gelişen travma belirtileri arasında geleceğe doğru yolunu bulmaya çalışan dürüst bir günlük âdeta.Öte yandan&nbsp;grubun yeni uzunçaları, yalnızca anlatısının gerçeğe içkin duygusal ağırlığıyla güçlü olan bir çalışma değil. But Here We Are, Seattle'nın alternatif gitar sahnesi grunge'dan temellenerek modern&nbsp;rock 'n' roll'un (bilhassa) milenyum sonrasının ikonik gruplarından birine dönüşen Foo Fighters'ın kendini bir nevi yeniden tanımladığı yaratıcı bir soru-cevap aynı zamanda.&nbsp;Öyle ki grubun yakın geçmişiyle iyice tekdüzeleşen jenerik ses manzaraları ve pop standartlarıyla yavan bir tat veren kiç rock müziği, But Here We Are&nbsp;albümünde görkemli olduğu kadar katmanlı bir dönüşüm geçirdi. Günümüze değin Grohl'un nezdinde devasa arenalara taşınan Foo Fighters efsanesi, bir dolu klasik şarkısının mirasına sığınarak bayatlamaya doğru yol alan grubun keşfettiği nice ses motifi, örüntüleri ve bunların girift sunumlarıyla beklemediğim bir diriliş yaşadı. Hem de kayıpların bir an bile varlığını eksik etmediği bir karmaşanın geleceği belirsiz hâle getiren labirentlerini aşarak.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/1/1685980767967.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Foo Fighters, But Here We Are "İşte buradayız", şimdi nereye?Foo Fighters, altı kişilik geniş bir kadroya sahip. Ancak grup üyeleri arasında ayrılan bir isim var. Dave Grohl, Fighter'ların en kıdemlisi; yaratıcı vizyonunun baş mimarı. Hâliyle grubun hâlihazırda tecrübe ettiği "İşte buradayız, şimdi nereye?" sorusunun etrafında şekillenen krizini çözümleyecek o kişinin Grohl'dan başkası olması beklenemezdi. Evet Dave, Nirvana zamanlarından yakın bir grup arkadaşını kaybetmeye şerbetli. Ancak 30 yıla yakın bir süredir aynı sahneyi, stüdyoyu ve turne rotasını paylaştığınız; müzikal mirasınızın tahtına oturan grubunuzu birlikte inşa ettiğiniz birini kaybetmek kolayca altından kalkacağınız bir şey olabilir mi? Sizi bir punk rocker&nbsp;olma hayalleriniz uğrunda sonuna kadar desteklemiş annenize de hemen ardından veda etmişseniz, bu Dave için de bir başkası için de hafif bir sınav değil kesinlikle.İşte bu noktada Grohl'un Nirvana'dan hemen sonra tam gaz devam ettiği ve çatısı altında sığınak aradığınız müzik, onun ve arkadaşlarının çaresizliğini, kederini ve kasvetini kanalize eden bir araç oldu. Dave, Taylow Hawkins'den boşalan davulcu koltuğunu devraldı; içinden geçtiği çalkantılı süreci müzikle göğüslemek üzere şarkı yazarlığını sıkıntılı ruh hâline eşlikçi yaparken But Here We Are, arkada kalanların şifa arayışını bir temsili oldu. Albüm, bir taraftan hayatın amansız hakikatlerinin getirdiği şaşkınlıkları ve kıvrandıran acıları şeffaflaştırdı; diğer yandan iyileşmeyi salık veren terapötik bir seansa dönüştü. Albümün ilki Rescued, ardından The Glass ve son olarak The Teacher şarkısının sözlerini alt alta getirdiğinizde, But Here We Are'ın Hawkins-sonrası iyileşmesine dair kronik bir izlek takip ettiğini; dipsiz bir kuyunun oksijensiz atmosferinden geleceğin yeni nefeslerine uzandığını görebilirsiniz:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">It came in a flash, it came outta nowhereIt happened so fast, and then it was over!</blockquote>-Rescued<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">I had a person I loved, and just like thatI was left to live without him, left to live without him</blockquote>-The Glass<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">Try and make good with the air that's leftCountin' every minute, livin' breath by breathBy breath, by breath, by breath, by breath</blockquote>-The TeacherÖte taraftan, Fighter'ların teması ve sözleriyle bu kadar öne çıkan bir albümün hikâye anlatısıyla müzikleri arasında kurdukları denge; grubun But Here We Are'la elde ettiği yaratıcı yetkinliğin en önemli ipucu. Bu yetkinliğin yansımaları da grubun ses manzaralarına yaydıkları janrların vasatlığı reddeden çeşitliliklerinde, albümün Greg Kurstin imzalı prodüksiyonuyla ortaya çıkan katmanlı müzikal dokusunda bulunabilir. Her ne kadar Foo Fighters minimal gitar akorların pseudo görkemliliğinden&nbsp;bağımsızlığını ilan etmese de; bazen The Cure esinli dream pop atmosferikliği, bazen shoegaze'in hülyalı gitar gürültüleri, bazen de progresif rock'ın girift virtüözlüğünde eşsiz geçişkenlikler yarattı. Nihayetinde ortaya, hem anlatısı hem de müzikal kurgusuyla birbirini baltalamayan, aksine tamamlayan -şimdiden- bir Foo Fighters klasiği çıktı.

Duende

But Here We Are, Grohl'un bir şans oyunu diye ifade ettiği yaşamın karanlık deneyimlerinin ortasında "Şimdi nereye?" diye soran; yitirilenlerin ardından geleceğe doğru yolunu bulmaya çalışan bir müzikal günlük âdeta.

🤍 Albüm incelemesi: Foo Fighters, But Here We Are

Covid-19 pandemisi, enflasyon, enerji krizi derken Dünya milenyum çağının ortasında bir savaşa şahit oluyor. Merkez bankaları, ekonomik beklentilerini savaşın gidişatına, Rusya'ya karşı yaptırımların etkisine ve olası ilave tedbirlere bağlı olacak şekilde revize ediyor. Tüm Dünya ülkelerinden Rusya'ya yönelik sert yaptırım rüzgarı devam ederken, bu soğuk savaşın akıbeti belirsizliğini koruyor. 24 Şubat'ta başlayan işgalin birinci ayında yaşananlarla ilgili hafızalarımızı tazeleyelim.&nbsp;<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=u_VGnXs20DU" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/2/2022-03-24T20:50:14.970Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a> Yeni yazımızda görüşmek dileğiyle,&nbsp;

Berna Önsel - İdil Su Kesken

Rusya'nın Ukrayna'yı 24 Şubat'ta Başlayan İşgalinin Birinci Ayı

Baran ÇalışkanTrip hop, 80’lerin sonu ve 90’ların başında İngiltere ve özellikle Bristol kentinde varlık göstermeye başlamış bir müzik türü. Bu tür, hip-hop’un sample temelli melodilerini funk, cool jazz elementleriyle ve electronica sound’larla birleştirerek iki müzik türünün keskin hatlarından ayrılıp daha psychedelic bir ton ile buluşturması ile biliniyor.Trip hop bazı kesimlerce -ne kadar birbirinden farklı olsalar da- downtempo olarak da adlandırılır. 90’ların başında özellikle DJ Shadow, Massive Attack ve Portishead önderliğinde canlanmaya başlamış ve Avrupa’nın o dönemki alternatif müzik tercihi hâline gelmiştir. 1991 çıkışlı Massive Attack albümü Blue Lines içinde Safe From Harm ve Unfinished Sympathy şarkılarını bulundurarak bu tür için ilk tohumları atmıştır. Portishead 1994’de çıkardığı Dummy albümüyle insanlara adeta trip-hop’un ne oldugunu ders niteliğinde anlatmış ve ana akım medyaya tanıtmıştır. DJ Shadow ise bu dönemlerde daha kendi altyapılarını oluşturup İngiltere yeraltı hip hop kitlelerine daha adı koyulmamış olan bu türü, mixtape’leri ve psychedelic beat’leri yeni kişilere dinletmiş ve kitle kazanmıştır.Trip hop kelimesinin ortaya çıkışı 1994’de Mixmag dergisi yazarı Andy Pemberto’nun kelimeyi DJ Shadow’un In/Flux single’ını açıklamak için kullanması ile olmuştur. Blue Lines ile başlayan bu yükselişi 1993’te Björk’ün Debut albümü, 1994’de Portishead’in başyapıtı Dummy albümü, 1995’de Tricky’nin Maxinquaye albümü ile türün zirve dönemine evrilmiştir. 1998’de Massive Attack’in Mazzenine albümüyle momentum alarak milenyum dönemine giriş yapmıştır. 2000 senesinden sonra ise yine klasik albümler çıkmaya devam etse de yıllar ilerledikçe trip hop sönmüş ve popülaritesini kaybetmiştir.Trip hop eskisi kadar güçlü olmasa da Ghostpoet, Zero 7, Thivery Corporation gibi isimlerle hâlâ dinlenilebilir durumunda ve ayakta durmayı başarıyor. Tabii ki trip hop sound’larından etkilenen Lana Del Rey, PJ Harvey ve Radiohead gibi bir sürü başarılı grup ve &nbsp;sanatçı var. Ülkemizde ise belirli bir bilinirliği olan tek grup Da Poet ve İdil Meşe’nin üyesi olduğu Rain Lab.Sizler için hazırladığımız trip-hop çalma listesine <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/6iOh6G6VdL4huWBHQQyxkm?si=295aa1f346c94518" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan </a>ulaşabilirsiniz.

2022'ye trip-hop ile hızlı bir başlangıç yapın.

Zihnin ve bilincin tercümanı

<img src="https://images.aposto.com/2021/7/4/1628768090473.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sevdiğimiz isimlere “içinde yaşamak istedikleri film ya da diziyi” sormaya devam ediyoruz. 18. konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/kerem_akca" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor none medium; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kerem Akça</a>, seçtiği filmse Kırmızı Değirmen (2001).Baz Luhrmann’ın büyülü ritmine eşlik etmek benzersiz bir his. Sinema tarihinde her zaman müzikallerle ayrı bir bağlantım olmuştur ancak Ken Russell'ın Tommy’si (1975) ve Baz Luhrmann'ın Kırmızı Değirmen / Moulin Rouge!’u, bende dünyalarına girme arzusu yaratmıştır. İlkinin rock müzikali hali ve dönemsel açıdan daha geride kalması bir yana ikincisinde şarkılara ve koreografilere eşlik etmeyi gelenek haline getiririm. Bende iki diskli özel bir DVD’si var. 15 kere seyretmişimdir. Arada tekrar tekrar izleyip bir şekilde dünyasına ışınlanmak isterim. O kadar mucizevi gelir ki bana, başka bir yere ışınlanma arzusu yaratır. Eski Fransa’da geçse de bilimkurgu veya fantezi evreni vardır Kırmızı Değirmen’in. Ve onun içine girince Satine'inden Christian'ına, Toulouse-Lautrec'inden Harold Zidler'ına bu büyülü dünyada yaşamak istemişimdir. İçinden romantizm de yaratıcılık krizi de sınıf çatışması da geçebilir. Ama benim her daim postmodern koreografilere ve eklektik şarkılara 1899’dan ışınlanıp yeni milenyumda yeniden canlandırma ezberine girme düşüncem vardır. Normal hayatta şarkı söyleme gibi bir alışkanlığım yok ama Luhrmann postmodern fantezisiyle şarkıları bana üst üste tekrar ettirir. Bu büyülü başyapıt kalitesini yüksek bağımlılıkla ‘kült’ seviyesine çıkarır. Yaratılan dünya o kadar etkileyici ve yaratıcıdır ki, dönem atmosferinin en büyük devrimlerinden biridir. Sonrasında bu özgün cümbüşün izini süren sayısız film gördük. Ama bunların hiçbiri Luhrmann'ın adeta bir müzik kutusundan dökülen eklektik şarkılarının nostaljisi kadar çekici olmadı benim için. 2000-2020 arası da en sevdiğim ya da en çok özdeşleştiğim film Kırmızı Değirmen’dir. Onunla ilişkiye girmek her daim kalp atışlarımı hızlandırmıştır. Bu konuda belki Mulholland Çıkmazı / Mulholland Dr. ile çekişir. Ama müzikal kalbim Luhrmann'ı biraz daha öne koyar! Avustralyalı dâhi yönetmen Craig Pearce ile o kadar müthiş bir senaryo yazmıştır ki doyumsuzdur. Besteci Craig Armstrong da bu metne ince dokunuşlarda bulunmuştur. Rodgers-Hammerstein’in The Sound of Music, Sting’in Roxanne, Queen’in Show Must Go On, Bowie-Massive Attack’ın Nature Boy, Baerwald’ın Come What May, Bolan’ın Children of the Revolution, Bowie-Beck’in Diamond Dogs, Renoir’ın La Complainte de la Butte gibi şarkılarının iç içe deneyimlenişi doyumsuzdur. Nevi şahsına münhasır sözler ve besteler her deneyimde kalp atışlarımı hızlandırır. Uyusam bile birkaç gün uykumdan önce nakaratları tekrar etmeme sebebiyet verir. Melies’in Aya Yolculuk’undan başlayan sinema dolgusu da bu duruma çok şey katmıştır elbette! Klasik Hollywood müzikalleri ve Fransız kankan ezgileriyle günümüzün rap, rock ve pop ezgilerinin birleşmesine eşlik etmek müthiştir. Bu işitsel ve görsel pastiş doyumsuz bir müzik kutusuna açılır. Luhrmann’ın Kırmızı Değirmen’i bir müzikal-video klip oyunu gibidir adeta! Zaman-mekân ilişkisini yıkar. 1899 Paris’ine plastik bir ışınlanma gerçekleştirir. Gerçekten de koreografilerine ve ritmine eşlik etmek, keyifli ve benzersiz bir deneyim sunar! Bu dünyaya girmeyi kim istemez ki! Yıllar boyu heyecanını yitirmeyen canlı bir karaoke seansıdır Luhrmann’ın filmi benim için!

milenyum ile ilgili hikayeler